De sportvelden

Natuurlijk wordt er voor sport gezorgd op een school waar je het hele jaar verblijft. Op en rond de sportvelden vind je alle mogelijke sporten en hun bijbehorende onderdelen. Football, voetbal, basketbal. Er is een atletiekbaan, een 50-meter zwembad en een tennisbaan. Alles is in goede staat en iets verderop zijn kleedkamers.

Regels: Laat alles heel en de schoolregels
Personen: Onbeperkt, het is een aardig groot complex.

Willow liep een beetje doelloos rond over de campus omdat ze zich verveelde, logisch anders liep je geen rondjes over een veregend schoolterrein.. Ze had haar rode kaplaarsjes aan en plonste door de plassen in de richting van de atletiek baan, ze kroop wat verder weg in haar gestipte regenjas en tuurde de baan over, een groepje jongens was bezig met een warming-up. Ze liep naar de tribune en ging op een droog plekjr zitten kijken naar de sportende jongens, gelukkig was het droog.

Tijdens de gigantische bui die net was over getrokken, hadden Ryan en zijn jongens gewoon door getraind. Door de regen was het gras nu niet meer begaanbaar en voor dingen als hoogspringen was het te glad. Dus liepen ze de halve marathon. Ryan liep voorop en de rest liep achter hem aan in een lange sliert. Ze hoefden nog maar twee rondjes en op dit tempo viel er nog niemand af. Sowieso durfde niemand tegen Ryan te zeggen dat ze niet verder konden, want dan was de volgende training een loodzware conditietraining. Dat had trouwens wel zijn vruchten afgeworpen, want alle twaalf de jongens hadden de hele halve marathon afgelopen en stonden nog te springen om zich warm te houden. Toch vond Ryan het inmiddels genoeg. "Kom wel allemaal direct langs als je je verkouden begint te voelen," zei hij nog. Dat was zijn standaard boodschap na een training in de regen. De jongens trokken hun trainingspakken aan en gingen op de tribune zitten, waar ze nog even praatten. Een paar, die waarschijnlijk in hetzelfde jaar zaten als zij, begroetten Willow, de rest liep haar straal voorbij.

Ze groette de paar jongens, die in haar jaar zaten, terug en keek iet wat ongelukkig naar de rest die haar negeerde. Ze zuchtte, ze was het wel gewend, ze was niet het type meisje dat die jongens zagen staan. Ze wist eigenlijk niet wat voor type ze was, misschein was ze gewoon geen type, was ze gewoon Willow, het automeisje. Misschien was dat ook de rede dat ze niet zoveel vriendinnen had, in ieder geval niet de populaire vriendinnen, die meisjes zagen haar niet staan... Ze had gehoopt dat het dit jaar anders zou zijn maar dan moest ze waarschijnlijk make-up gaan dragen, en al van dat soort tut dingen, en daar had ze geen zin in. Dan maar eigenaardige Willow blijven, dan maar het meisje dat nog nooit een vriendje had gehad.

De jongens konden er nooit tegen als er iemand alleen zat, althans, zo zag het eruit, dus een paar, waaronder Ryan liepen op Willow af. "Je moet niet alleen zitten," begon één. "En al helemaal niet op een tribune," ging de volgende verder. Ze gingen om haar heen zitten. Twee van hen begonnen net over de laatste Ferrari die over de racebanen scheurde en al snel had iedereen zich er in gemengd. Willow was al bijna weer vergeten, want nu kwam ook de rest zich in het gesprek mengen en al snel werden auto's van allerlei kanten geprezen en door anderen juist weer afgekraakt.

Verbaast keek Willow naar dejongens die om haar heen kwamen zitten, dit had ze niet verwacht, en aarzelend glimlachtte ze naar de jongens, sommige kende ze bij naam, zoals ryan, en anderen had ze alleen maar van een afstandje gezien. Toen het gesprek over auto's op gang kwam was ze helemaal in haar nopjes, auto's daar wist Willow wel wat van... Ze probeerde zich in het gesprek te mengen maar dat ging niet van een leien dakje, er werd zo over haar heen gepraat en haar commentaar werd genegeerd. Ze zuchtte en bleef maar een beetje tussen de jongens in zitten en luisterde naar wat ze te zeggen hadden over de verschillende auto's...

Jim en Matt, de tweeling uit hetzelfde jaar als Ryan, hadden opgemerkt dat het meisje ook iets te zeggen had. Natuurlijk verwachtten ze dat ze er niets vanaf zou weten en ze konden niet wachten om haar uit te lachen. Ze maanden iedereen tot stilte, met als laatste een tik tegen Williams hoofd die natuurlijk weer niets gehoord heeft. "Mevrouw hier heeft iets te zeggen over on onderwerp," zeiden ze in koor, een beetje rare gezichten trekkend achter haar rug. Hierdoor wist de rest wel wat er aan de hand was, dus ze speelden het spelletje mee.

Ik weet nu niet waarom ik een meisje met verstand van autoos heb besloten te spelen.. Want dat heb ik niet, als. Dat wat ze zegt niet klopt, doe dan ff alsof het wel kloptxd.
~~~~

Willow keek naar de tweeling die iedereen tot stilte maande, ze had heus wel door dat ze verwachtten dat ze zichzelf voor schut zou zetten zodat ze haar uit konden lachen, maar dat zou ze niet laten gebeuren. Ze vertelde haar mening over de nieuwe auto van ferrari, wat er eigenlijk niet goed aan was en wat problemen zou kunnen geve, en wat nou juist goed uitgedacht was. Alles zorgvuldig formulerend en zoveel mogelijk van haarverstand van auto's er in te stoppen. Toen ze klaar was glimlachtte ze onschuldig naar de jongens.

Ik heb er ook totaal geen verstand van hoor.

Iedereen had zich voorbereid op een lachsalvo na de uitleg van het meisje. Maar iedereen zat Willow met open mond aan te gapen. Ryan was de eerste die zich herpakte. "Oké," zei hij en hij ging serieus in op wat ze gezegd had, even later volgde de rest en al snel was het gesprek weer op gang gekomen, maar deze keer werd Willow er bij betrokken. Zack en Jim waren vooral druk met haar in discussie. Ryan zag het aan en vond het er apart uitzien. Normaal dolden ze met iedereen, maar bij dit meisje gebeurde dat niet meer na haar wijze woorden. Alsof ze werd geaccepteerd.

Met een brede grijns keek ze naar de jongens om haar heen die haar niet uitlachten maar haar nu serieus leken te nemen, zelfs de tweeling. Ze voelde zich wel op haar plaats hier, het was veel beter dan meisjes die praatten over make-up en de laatste mode. Ze was dan wel niet populair, en had niet alles wat andere hadden, als ze hier zo zat met deze jongens en praatte over auto's dan voelde ze zich erg gelukkig. Ze wist dat dit een hechte groep was, en aan de ogen van Ryan, de soort van leider, te zien vond hij het nogal... raar?. "Ryan, is er iets?" vroeg ze hem glimlachend. "Je kijkt zo... raar?" Ze kwam niet helemaal goed uit haar woorden, rechtstreeks tegen een jongen, een populaire, best wel knappe jongen, praten was nog steeds niet iets waar ze op haar gemak bij was.

"Nou, iedereen hier was voorbereid om je keihard uit te lachen," zei Ryan eerlijk. "Maar toen zei je serieuze, kloppende dingen en iedereen zit hier vol verbazing, maar met respect. Het is net alsof ze hebben besloten dat je erbij hoort." Hij grinnikte. Het kwam heel weinig voor dat zijn groep zo met anderen omging. Meestal was het echt uitlachen en de ander voor schut zetten. Willow werd nu geaccepteerd en zo voortaan begroet worden in de gangen, soms aangesproken en elk van de twaalf zou haar zien staan tijdens het hooghartig door de school lopen.

"En dat is een goed iets toch?" zei ze grinnekend. Ze had een brede grijns op haar gezicht en twinkelende ogen. MAar ze was gewoon blij dat de jongens haar wel leken te mogen. Ze hoopte dat ze nu niet meer genegeerd zou worden, of opzij gebeukt worden. Want van dat beuken had ze eerlijk gezegd wel genoeg, daar had ze al een stuk of wat blauwe plekken van op gelopen. "Betekent dat dat jullie me geen blauwe plekken meer bezorgen als jullie langslopen?" vroeg ze grinnekend. "Jullie zijn aardiger dan ik dacht" zei ze grijnzend, maar toch wel verlegen dit was niet iets wat ze dagelijks zei en bij een grote groep zitten al helemaal niet.

"Aww, dat is lief," zei William, de jongste van het stel, en hij stond op en gaf het meisje een knuffel. "Niet alleen de jongste, ook de raarste," mopperde Ryan en hij grinnikte. "Maar het is inderdaad een goed iets." Hij trok William los en glimlachte verontschuldigend. "En nee, van ons heb je geen last zoals van de rest van de school of zoals voorheen." Hij en zijn teamgenoten waren eigenlijk nooit aardig voor 'buitenstaanders', tot ze slimme dingen gingen doen als nu. Terwijl iedereen zijn gesprek vervolgde en op een rijtje ging staan, van jong naar oud, en Ryan begon ze voor te stellen, eindigend met zichzelf. Als iemand erbij hoorde, was dat eigenlijk wel nodig. "En jouw naam is?" vroeg hij.

Een beetje overrompeld knuffelde ze de jongen terug."Gelukkig... " zei ze vrolijk. Toen ze grijnzend alle jongens bekeek die op een rijtje gingen staan van jong naar oud, naar wat ze aan nam natuurlijk. "Ik weet niet of ik dat allemaal kan onthouden hoor... Maar ik zal oefenen" zei ze verllegen glimlachend. "Ik ben Willow Fields, 16 jaar" zei ze tegen de anderen. "Kort het alsjeblieft niet af naar Will..." zei ze met een flauwe grijns. Dat deden ze vroeger weleens, de meisjes vonden haar altijd net een jongen en Will was daar natuurlijk de perfecte naam bij.. Perfect voor pesterijtjes, maar ze had zich er nooit iets van aangetrokken, toch wilde ze er liever niet aan herrinnerd worden.

Wil je die namen echt weten, dan moet je het zeggen hoor.

"Yes ma'am," schreeuwden de jongens in koor. Ryan moest er keihard van lachen. Hij keek op zijn horloge. "Jongens jullie hebben nog 5 minuten om te praten met Willow, voordat we moeten douchen," zei hij. "Over drie kwartier moeten we eten." Lachend ging hij weer zitten naast Willow. "Je moet wel begrijpen dat ze het grootste deel van de school echt uitkotsen, wat hier gebeurd is echt bijzonder. Je moet alleen op gaan passen als ze je voor willen stellen aan Harry, onze mascotte." Hij grinnikte en keek naar de jongens, die weer vrolijk doorgingen met praten.

OOOHJHAAA. die wil ik wel weten ^^ als ik ze allemaal uit mn hoofd leer... wat krijg ik dan?xd

"Ik begrijp het, alleen hoe zo moet ik uitkijken voor Harry?" vroeg ze nieuwschierig. Ze wist niet of ze Harry wel kende, ze wist ook niet of ze wel wist wie de mascotte was.. Waarschijnlijk wist ze het dus gewoon niet, en wist ze dus ook niet waar ze voor uit moest kijken. Zou hij zo eng zijn dan? Of streng? Of gestoord? Ze schudde haar hoofd, ze moest er maar niet te veel over nadenken. "Ow wacht, zei je nou over drie kwartier eten? Hoelaat is het..." verschrikt keek ze naar haar polsen, waar geen horloge omzat. Vragend keek ze de groep jongens rond. Ze mocht niet te laat komen voor het eten, tenzij je graag corvee wilde (ik verzin maar watxd), en ze moest eigenlijk nog even langs het technieklokaal om haar gereedschapskist op te halen.

Nog meer respect , maar hier komen ze van jong naar oud.
William, Sem, Greg, Zack, Luca, Zeke, Steve, Wesley, Jake, Marc, Matt, Jim en Ryan. De 3 oudsten zitten in het 9e jaar en de jongste vier zitten in het vijfde.

"Harry is een papegaaiduiker en op het moment heeft hij darmproblemen," zei Ryan. "Dus in zijn buurt moet je een beetje oppassen, maar hij heeft al medicijnen. Maar het is inderdaad zo laat, dus de jongens en ik moeten nu gaan douchen." Hij stond op en klapte in zijn handen. "Douchen!" Het was duidelijk, iedereen sprong op en rende naar de kleedkamers. "Ik moet er maar snel achteraan, voor ze de tent afbreken. Tot ziens Willow. Je bent trouwens denk ik wel verzekerd van tafelgenoten vanavond." Daarna draaide hij zich om en rende snel achter de jongens aan, zodat ze nog genoeg tijd hadden om straks fris en fruitig aan het ontbijt te beginnen.

Nieuw
-
Julia rende over de atletiek, het was geen toptempo, maar dat was logisch omdat ze de vijf kilometer wilde gaan halen en ze dus haar krachten moest verdelen. Ze moest nog maar een klein stukje, maar haar longen begonnen nut och behoorlijk te branden, maar van opgeven had ze nog niet gehoord. Nee ze wilde het gewoon halen, dan had ze tenminste om even trots op te zijn. Al zou het waarschijnlijk niet lang duren. Haar springerige krullen had ze bijeen gebonden in een paardenstaart die achter haar aan wapperde.

Ryan zat op de tribune te kijken. Hij was eerst van plan geweest te gaan zwemmen, maar toen hij iemand zag rennen moest hij natuurlijk even kijken. Helaas was het een meisje, dus het was geen kandidaat voor het team. En het zag er naar uit dat ze vijf kilometer liep en compleet uitgeput was. Geen eens een goede conditie dus. Hij liep naar de finishlijn, want als het goed was was ze met haar laatste rondje bezig. Daar zou hij haar dan maar opwachten.

Julia zette haar laatste sprintje in bij de laatste 400 meter, iets wat nog verrassend snel ging. Maar wat wilde je dan, als Lacrosse speelster had je een flinke conditie nodig en goed moeten kunnen sprinten op bepaalde punten. Lacrosse was het enige waar ze echt iets van kon, een sport waar ze van hield. Ze zat dan niet voor niets in het team op school. Maar omdat ze de rondes toch verkeerd gestart had hapte ze nu naar lucht terwijl ze uit begon te lopen, de jongen langs de kant had ze niet opgemerkt, ze was te druk bezig met zichzelf.

Ryan vond het geen applaus waard. Het meisje had voor zijn maatstaven slecht gelopen en was uitgeput na vijf kilometer. Zijn team hield met gemak de halve marathon vol. Hij liep rustig achter haar aan, tot ze eindelijk stilstond. "Oké, ik heb nog nooit zoiets slechts gezien," zei hij. Het was waar en hij was zo iemand die het recht in het gezicht van de ander zag. "Trouwens, wat doe jij op mijn atletiekbaan?" Al was het eigendom van de school, zo beschouwde hij het atletiekgedeelte nou eenmaal, als van hem.

Julia had haar flesje water gepakt en nam een slokje toen de jongen, Ryan als ze goed had, ze had hem warschijnlijk wel eens zien lopen terwijl ze zelf aan het trainen was, naar haar toe kwam. Direct met kritiek, iets waar ze slecht tegen kon, hoewel ze dit onder haar masker verborgen hield. Net als ze altjd deed. "Ten eerste, dit is net jouw ateltiek baan." zei ze toen ze eenmaal het eerste slokje water doorgeslikt had. "Ten tweede dit was niet slecht." vervolgde ze haar woorden na een volgende slok. Het was een gemiddelde tijd voor dames, nee het was niet enorm snel omdat ze er niet opgebouwd had, omdat ze er nooit lang voor getraind had en ze meer van de korte sprints was voor op het veld. Een interval training lag haar stukken beter. "En waarom bemoei jij je er eigenlijk mee."

"Nou, ik bemoei me ermee omdat die zo goed als mijn atletiekbaan is," zei Ryan. "Hij is aan mij, als trainer, toegewezen om mee te doen wat ik nodig acht voor mijn training. En het is dus gewoon slecht." Dat was toch duidelijk. Als ze door zou gaan met vragen stellen, dan was ze niet alleen een slechte renster, ook niet bijster slim. Moest ze aan twee dingen iets gaan veranderen. En misschien was die niet zijn atletiekbaan, het bleef voor hem zijn atletiekbaan.

Julia snoof even verachtelijk, hoewel het erger klonk doordat ze nog lichtelijk buiten adem was. "Slecht als marathon loper ja, maar probeer dit tempo maar vol te huoden op het lacrosse veld. Dan hoor ik je wel anders piepen." ze negeerde het gezeik over zíjn atletiek baan. Daar trok ze zich toch niks van aan, tenminste ogenschijnlijk trok ze zich er niets van aan.

"Lacrosse, wat is dat voor rare sport?" vroeg Ryan. "Het is toch wel een sport, ik hoor er nooit iets over." Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Er werd gepraat over een veld, dus het moest een sport zijn. En aangezien hij toch wel elke sport een beetje kende, in elk geval bij naam, was dat moeilijk te geloven. Na negen jaar konden ze hem niet vertellen dat er zoiets bestond als Lacrosse.