De sportvelden

Aaron had een geconcentreerde uitdrukking op zijn gezicht, iets wat redelijk speciaal was. Normaal maakte hij van veel dingen een grapje of nam iets niet serieus. Hij deed zo goed als hij kon zijn best de bal bij zich te houden maar aangezien hij al moe was en zeker geen expert was raakte hij de bal uiteindelijk toch kwijt. Zodra dat gebeurde draaide hij zich om en rende achter Ryan aan om te proberen de bal weg te tikken of hem in ieder geval te hinderen.

Zodra hij Aaron achter zich hoorde, begon Ryan harder te lopen. Dat zorgde ervoor dat hij struikelde, puur en alleen omdat hij zich met een bal bezig moest houden. Aaron haalde hem dus makkelijk in en na een paar keer heen en weer gedribbeld te hebben zonder er langs te komen, schoot Ryan maar. De bal schampte langs het bord waar de basket aan hing. "Hè, jammer," zei hij. "Ik neem aan dat de bal nu voor jou is." Hij glimlachte vrolijk. Het kon best leuk zijn als je ergens niets van bakte.

Als Aaron niet zo geconcentreerd was geweest had hij even moeten lachen of grinnikken om het struikelen van Ryan. Niet gemeen bedoeld, hij zou ook lachen als hij zelf zou struikelen. Hij haalde zijn schouders op, hij kende niet heel veel regels van basketbal. Door gymlessen wist hij dat je geen lichamelijk contact mocht maken, dat second-dribbel verboden was maar wanneer een bal voor de tegenstander was wist hij niet. Maar hij grijnsde en nam de bal van Ryan over. Daarna dribbelde hij zo snel als hij kon zonder de bal kwijt te raken in de richting van de andere basket.

Ryan ging er achteraan. Het leek erop dat ze inderdaad beide niet zo heel erg goed waren in basketbal, maar dat maakte het alleen maar leuker. En Ryan zou het kunnen winnen door zijn uithoudingsvermogen, al was de kans dan nog steeds klein. Hij ging voor Aaron staan en zorgde ervoor dat hij niet dichter bij de basket kwam. Af en toe haalde hij uit naar de bal, maar hij kreeg hem niet meer te pakken. Dus zat er niets anders op dan te voorkomen dat Aaron zou schieten.

Aaron was gewend dat hij er geen last van had als mensen voor hem gingen staan met basketbal omdat hij toch groter was en over hen heen kon schieten. Dat was ook een van de redenen dat hij beter in basketbal was dan in andere sporten. Maar nu was dat voordeel weg en moest hij zijn best doen toch te kunnen scoren. Dus sprong hij en mikte op de basket, hopend dat Ryan te laat was of niet hoog genoeg zou springen om de bal nog uit de baan te halen.

XD Ryan is langer.

Ryan bukte even op het moment dat Aaron schoot. Hij sprong nog, maar kwam te laat voor de bal, die netjes door het net zakte. "Mooi gedaan," zei hij bewonderend. Als hij schoot was het bijna altijd mis. Hij pakte de bal en keek Aaron vragend aan. "Tot hoeveel gaan we eigenlijk?" vroeg hij glimlachend.

weet ik, daarom is het nu ook een probleem voor Aaron. Hij is gewend groter te zijn maar nu dus niet
-------
Aaron glimlachte breed toen hij scoorde en gooide zijn armen triomfantelijk in de lucht. "Whoo," riep hij schaamteloos. Nadat hij dus even gek had gedaan liet hij zijn armen weer zakken en glimlachte. "Dankje." Daarna haalde hij zijn schouders op. "Geen idee, vijf ofzo?" Het was half een vraag en half een opmerking.

Sorry, had niet goed gelezen.

"Is goed," zei Ryan lachend. Hij raapte de bal op en begon weer snel naar de andere kant te dribbelen. Als je eenmaal een tijdje bezig was, begon je het wel onder de knie te krijgen. Dus hij ging sneller en nu zonder te struikelen op de basket aan de andere kant af. Hij keek niet meer naar Aaron en schoot gewoon toen hij vond dat hij dichtbij genoeg stond, afwachtend wat ervan erecht zou komen. Hem kennende was dat niet zoveel.

geeft niet
---------------
Aaron lachtte ook en rende daardoor iets te laat achter Ryan aan. Hij was redelijk snel, in ieder geval eerder snel dan sterk, en kwam dan ook net op tijd, of net te laat, aan. Hij sprong om de bal weg te tikken en raakte hem ook. Maar liet het tikje dat hij de bal gaf nou net genoeg zijn om de bal juist in de basket te krijgen in plaats van ernaast. Aangezien hij vrij hoog had gesprongen moest hij bij het neerkomen weer even zijn evenwicht zoeken. "Handig Aaron, heel handig," zei hij spottend. Hij liet het klinken alsof hij diep teleurgesteld was in zichzelf maar door de grijns op zijn gezicht kwam hij niet heel erg overtuigend over.

"Hé, bedankt," zei Ryan vrolijk. "Ik scoor namelijk niet zo vaak. Nou, dan is het 1-1." Hij raapte de bal op en speelde hem naar Aaron. Hij plaatste zichzelf ergens bij de middenlijn en wachtte op wat Aaron ging doen. Nu hij gescoord had, al lag het niet helemaal aan hem alleen, voelde hij zich weer wat beter en was nu vastbesloten ook echt te gaan winnen. Al verwachtte hij nog steeds niet dat dat zou gebeuren.

Het was zonnig weer buiten, Kira had besloten met haar boeken naar buiten te gaan. Ze liep nu de sportvelden op omdat ze hoopte Jay hier te vinden. Anders zou ze gewoon op een van de tribunes gaan zitten om iets aan haar huiswerk te doen. Of in elk geval een poging daartoe te wagen. Toen ze Jay niet kon vinden deed ze dat dus ook, ze ging ergens bovenin zitten en pakte haar scheikunde boek. Ze moest nog wat leren waar ze helemaal niets van snapte. Iets met massa's ofzo.

Gekleed in een adidasvest en een trainingsbroek jogde Zoey in de richting van de atletiekbaan. Zodra ze had gehoort dat de school over één beschikte, had ze niet kunnen wachten om er een bezoekje aan te brengen. Toen eindelijk de rubberachtige rode baan in zich kwam, versnelde ze. Ze duwde op het startknopje van haar horloge, en zodra de tijd begon te lopen, verhoogde ze haar tempo naar wedstrijdwaardig en startte ze met een tien kilometer loop. Ze focuste zich op de grond voor zich en liet zichzelf helemaal opgaan in het vertrouwde tempo. Ze voelde hoe haar spieren steeds warmer werden, en zuchtte diep. Dit was het beste moment sinds ze hier was aangekomen.

Kayleigh zat in het midden van het sportveld wat te zitten, het was weekend en het zonnetje scheen bleekjes door de wolken. Het sportveld was verlaten en Kayleigh genoot van de rust. Ze wiebelde wat met haar benen, die in een redelijk strakke spijkerbroek gehuld waren, haar houtje touwtje jas hing open en een stuk van haar witte blouse was te zien. Haar rode haren raakten net de grond achter haar. Ze was blij dat ze gewoon even kon zitten en niets doen, het was een beetje hectisch geweest afgelopen week. Farah, haar zus, was gedumpt en moest natuurlijk opgebeurd worden met een dagje shoppen, en dan had je nog school erdoorheen en andere, minder prettige bijkomstigheden.

Shirou kwam met een voetbal in zijn handen het sportveld op lopen. Hij zou zijn aanvallen gaan oefenen en deze perfectioneren. Hij moest gewoon. Maar om dit te doen wist hij dat Atsuya tevoorschijn zou komen. Atsuya was de aanvaller, Shirou niet. Hij was daarom blij dat hij zo rustig was. Geen mensen die in aanraking zouden komen met Atsuya. Shirou merkte het meisje niet op omdat hij erg bezig was met het voetballen. Het moest perfect zijn. Hij moest perfect zijn. Op het voetbalveld ging hij een stuk van het doel afstaan. Hij merkte hoe Atsuya hem overnam en toen was Shirou slechts een stem in zijn hoofd.

Kayleigh kwam overeind toen ze een jongen zag naderen, hij speelde goed voetbal en werd beter naarmate hij langer doorging. Ze keek naar hem, vanaf haar plek in het midden, hij gebruikte toch alleen de ene helft van het veld. Ze hield van het observeren van mensen, bijna net zo veel als het mensen afkatten. Wat ze wel vreemd vond was dat zijn aura veranderd was naarmate hij speelde, alsof de aura overliep in de andere. Ze trok haar benen onder zich en keek in kleermakerszit verder naar het tafereel dat zich voor haar afspeelde.

Atsuya speelde hard. Het maakte hem niet uit of hij oververmoeid raakte. Hij ging door tot hij het schot had geperfectioneerd. Hij veegde met zijn pols het zweet van zijn voorhoofd af en schopte de bal weer met veel kracht. Deze voetbal ketste af tegen de paal en stuitte tot ver achter hem door. Gefrustreerd omdat het niet lukte draaide hij zich om om de bal te halen. "Doe rustig met mijn lichaam." Klonk de stem van Shirou aarzelend, maar Atsuya negeerde hem zoals gewoonlijk. Atsuya had het meisje nu wel degelijk gezien en liep achter de bal aan die verder rolde. Hij zei geen woord.

Kayleigh pakte de bal die in haar armen rolde en stond op. Gooide de bal in de richting van de jongen en zette haar handen in haar zei. "Hé!" riep ze over het veld. Ze liep in zijn richting. "Heb je nog een medespeler nodig? Ik ben niet geweldig in voetbal, maar ik kan wel een bal in een net schoppen." ze glimlachte. En liep langs de kant, ze droeg vandaag haar crèmekleurige Vanns, iets waar je makkelijk op kon sporten als je wilde.

Atsuya bukte om de bal te pakken en hield deze een aantal keer hoog. "Zeg niets stoms. Houd je in." Smeekte Shirou en hij wilde dat hij hier nooit gekomen was. Atsuya glimlachte vals. 'Ik oefen mijn schoten. Ik heb geen medespelers nodig, misschien een keeper.' Vertelde hij. Zijn stem klonk duidelijk en had een scherp randje. Hij liep rustig terug naar waar hij eerst stond. Zijn blik was niet te peilen toen hij naar het meisje keek.

Kayleigh zag zijn aura, het leek niet bepaald betrouwbaar. Het aura was enorm veranderlijk, en ze kreeg er geen hoogte van. "Hmm dat lijkt me niet zo handig, ik zei al, ik ben niet heel handig met dat soort ballen" grijnsde ze uitdagend. Maar ze liep wel van het doel af. Ze vertrouwde die jongen niet, maar dat maakte niet dat ze geen zin had in een spelletje.

Atsuya haalde zijn schouders op. 'Dat is treurig. Dan ben je niet echt nuttig voor mij.' Zei hij met een klein, niet erg vriendelijk glimlachje. Hij hoorde Shirou zuchten in zijn hoofd. Atsuya moest moeite doen om hem niet uit te lachen. Hij nam een aanloopje en schopte de bal hard richting het doel. "Misschien kan Shirou beter weer terugkomen." Dat was Kidou die meer had met Shirou dan met Atsuya. Atsuya negeerde hem.

(w8 ff tussendoor wat hoorde ze nou precies? hoorde ze dat van misschien kan shirou beter weer terugkomen? ik doe ff van wel als niet moet je het even zeggen dan pas ik het aan)
~~
Kayleigh veranderde in een klap van uitdrukking. "Nou fijn dan." snauwde ze. Terwijl ze haar rug naar hem toe keerde. "Dan doe je het toch lekker alleen." ze hield er niet van als mensen haar 'afwezen' want dat was het in haar ogen. Ze was niet goed genoeg. Stomme *** moest ie maar vrienden gaan zoeken, deed ze een keer aardig was het nog niet goed. Terwijl ze wegliep hoorde ze een vage stem, een andere dan die van net iets zeggen over ene Shirou, maar ze luisterde niet goed genoeg om te horen wat hij zei.

Oh, nee, sorry. Vergeten om het schuin te zetten. Dat was een gedachten.
-

"Atsuya, houd je mond." Sprak Shirou en kon niet aanzien hoe zijn andere persoonlijkheid zo'n ravage aanrichtte. Shirou kwam weer terug en hij voelde de pijn in zijn borst oplaaien. De pijn dat hij zo gemeen was geweest. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. 'Het spijt me. Zo bedoelde ik het niet.' Zei hij met een zachte, maar duidelijke stem. Hij wilde het meisje niet zo laten weggaan. Dan ging hij zich schuldig voelen. "Ugh, sukkel. Ga maar weer de goedzak uithangen." Sprak Atsuya tegen hem.

Kayleigh draaide zich gepikeerd om. Kon die jongen geen keuze maken. Ze viel bijna achterover van verbazing bij het zien van zijn aura. Hij was weer compleet veranderd, er stond zelfs iets vaags in te lezen het leek op angst, of schuldgevoel. Ze wist het niet. "Zo bedoelde je het niet?!" snauwde Kayleigh, "Nou hoe bedoelde je het dan wel" als ze eenmaal aardig tegen iemand was, en diegene had het verpest was het moeilijk haar weer aardig te krijgen, en het verpesten van haar aardigheid was makkelijk, altijd gemakkelijk geweest ook.

Shirou balde zijn handen tot vuisten. "Atsuya, je hebt er weer een puinhoop van gemaakt." Zei hij zuchtend in zijn hoofd. 'Ik, sorry, ik wist niet wat ik zei. Ik zou graag voetbal met je spelen. Het is alleen zo dat meestal niet met anderen train.' Mompelde hij, hoewel het nog wel verstaanbaar was. Hij wist dat het slappe excuses waren, maar hij kon het niet anders gaan uitleggen. Dat was te moeilijk voor hem. Hij kon iemand niet gaan vertellen over Atsuya. Ze zouden het toch niet begrijpen, niemand zou dat doen.

Kayleigh keek hem woedend aan. "Kans verspeeld" zei ze vinnig, terwijl ze de andere kant uit begon te lopen. Die jongen had haar echt zo ver gekregen dat zíj het veld af ging, ze hield er niet van als zij ergens eerst was, daar ook als eerste weer verjaagd te worden, ze hield er zoiezo niet van om verjaagd te worden. De dag was zo mooi niet meer en ze nam zich voor voortaan vanaf het begin niet eens te probéren om aardig te doen. Mensen maakten er alleen misbruik van; zagen haar als zwak als ze dat deed.