De inham

Coco grijnsde vals en draaide zich om toen Ryan wegdook. Eigenwijs bleef hij staan bij zijn woorden en riep nog steeds grijnzend naar hem:' Oh ik hoef niks te doen, als jij dat nog een keer doet, zul jij het een hele tijd zonder mijn kussen moeten doen.' Hij grinnikte even en hoopte Ryan daarmee gepakt te hebben. Zo niet, ach dan kon hij alsnog achter hem aangaan.

"Ja, dat zal ik wel missen," zei Ryan, die wel gewoon door bleef zwemmen. "Maar ja, daar valt denk ik wel te leven." Aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij dat niet meende, want hij hield ervan om bij Coco te zijn. Hij grinnikte en ging weer staan, afwachtend op Coco nog zou komen. En zwemmen ging toch niet zo soepel op de rug, buik was beter. Maar dan was er weer geen kans dat Coco hem in zou halen.

Coco trok een wenkbrauw op en begon richting Ryan te lopen, wat op een gegeven moment zwemmen werd, aangezien hij nog maar op de topjes van zijn tenen kon staan. 'Zozo, dus meneertje denkt dat hij wel zonder mij kan hé? Ik wed dat je dat nog geen week uithoudt.' Zei hij grijnzend zodra hij bij Ryan in de buurt was en keek hem uitdagend aan.

"Nee, misschien niet," zei Ryan lachend. "Maar misschien ook wel. Zal ik dan nu maar sparen voor die week." Hij glimlachte en twijfelde of hij een stap vooruit moest zetten en Coco een zoen moest geven, of achteruit om het spelletje langer te laten duren. Hij koos de laatste en zette een stap achteruit. "Auw," hij sprong weer naar voren. Hij was op iets scherps gaan staan en dat prikte vreselijk. Voorzichtig liep hij naar het strand terug, om de schade te bekijken.

Er kwam alweer een speelse grijns op Coco's gezicht toen hij zag dat hij het spelletje wilde voortzetten, maar schrok toen hij zo plotselings vooruit sprong. Snel liep/zwom hij achter Ryan aan en zodra ze bij het strand waren, vroeg hij bezorgd:' Gaat het wel?'

"Ja hoor," zei Ryan. Hij draaide de onderkant van zijn voet naar boven, waar een diepe snee bleek te zitten. Ryan haalde zijn schouders op en veegde hem weg met zijn hand. Het was heerlijk om te kunnen helen, dacht hij met een glimlach. Hij keek naar Coco. "Niets meer aan de hand," zei hij lachend. Hij ging weer staan en keek naar het water.

Met haar zwarte hakjes in haar linkerhand liep ze over het smalle paadje waar ze over had gehoord. Op school hadden er leerlingen over gesproken. Gesproken over een strand waar nauwelijks zon scheen. Een strand dat vrij weinig mensen kenden of bezochten. Heerlijk dacht Emanuela bij zichzelf. Een middagje voor zichzelf zonder één van haar klasgenoten tegen te komen. De dame had geen make-up op gedaan omdat zij in het ijskoude water zou gaan zwemmen. Emanuela geloofde hun in de eerste instantie niet. Mensen konden overdrijven. Ze droeg een rood jurkje, eigenlijk een oversized trui die haar schouders ontblootten. Daaronder had zij niets aan, gewoon blote benen. Het jurkje kwam tot de helft van haar bovenbenen waardoor er niets te zien was. Minder sletterig als normaal dacht de dame bij zichzelf. Meestal droeg ze jurkjes die nog korter waren of veel meer vlees lieten zien. Haar volle kont kwam hier wel goed in uit, een typische kont voor een Italiaanse. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat Emanuela haar eerste voet in het zand zette. De dame vond het heerlijk om de zandkorrels tegen haar voet aan te voelen. Het zand voelde warm aan en er was duidelijk zon te zien. Niet zoals een normaal strand, toch waren er zonnestralen.

De Italiaanse had niets te klagen want er was geen hond te bekennen. Zij liep naar een plekje toe, gooide haar hakken in het zand en deed haar handdoek over het zand leggen. Vervolgens trok ze haar jurkje/oversized truitje uit. Daaronder droeg zij een witte bikini die perfect bij haar getinte huid paste. Een mokka achtige kleur. Geen donkere chocolade maar ook weer niet te licht. Haar haren waren helemaal niet gedaan. Lekker slag met een beetje krul erin. Met snelle passen rende ze het ijskoude water in. De mensen van haar school hadden dus gelijk. Dit hield de dame toch niet tegen om een duik te nemen in het koele water. Kippenvel verscheen over haar hele lichaam. Ze schudde haar natte haren en begon baantjes te zwemmen. Niet al te lang anders zou ze een ijsklontje worden. Snel rende ze terug naar het strand, het water uit. Haar lichaam was aan het trillen. Het was lekker geweest het koude water maar nu had ze behoefte aan de zon. Daar lag ze dan op haar handdoek op één van de weinige plekken waar de zon scheen. Het verwarmde haar huid niet eens, een zwak zonnetje waar je niet bruin van werd. Toch kon haar dag niet meer stuk want ze was volledig alleen zonder iemand die haar zonder make-up of in haar bikini kon zien.

Spoiler:

De zon scheen heerlijk fel en deed heerlijk aanvoelen op de huid. Op het strandje was de zon amper te zien, maar in het water werden de stralen gereflecteerd en de zee deed aan als een grote diamant, die zijn schoonheid liet zien door het prachtige weer. Kleine kringetjes werden zichtbaar in het water, veroorzaakt door de vissen. Een prachtig gezicht, vandaar dat dit strandje dan ook populair was bij de mensen die ervan genoten om zich in een mooie omgeving te bevinden en daar ook de wandeltocht van de klippen voor over hadden. Dat waren er niet veel. Het was een stuk lopen, vandaar dat het hier niet druk was. Er waren maar weinigen die ook daadwerkelijk zere voeten op wilden lopen door het steile stukje. Blaren waren vaak voorkomende ongevallen. Kian behoorde echter tot de mensen die hier wel vaak de tijd doorbrachten. Hij had een plekje op een rots ontdekt, een plekje dat altijd beschenen werd door de zon en waar het dan ook behoorlijk warm was. Het stukje rots was net om het hoekje en hij was dan ook niet te zien vanaf het strand. Hier zat Kian altijd als hij hier was, bruin te bakken, te genieten van de warmte. Met een zonnebril van ray-ban op zijn hoofd, gekleed in enkel een zwembroek, was hij een vaak geziend plaatje vanuit het water.

Ook deze dag was hij hier te vinden. Die ochtend had de stralende zon hem gesmeekt om naar buiten te komen en hij had zeer gemakkelijk toegegeven. Hij had zich naar buiten gesneld en was al in de vroege morgen hier aangeland. Zijn zongebruinde lichaam leek alleen maar bruiner in het felle licht en hij had meer iets van een Hawaiaan dan van een doorsnee Amerikaan. Zijn tatoeages staken af tegen zijn gebruinde huid. Een mooi gezicht. Hij genoot hiervan en er lag dan ook een brede glimlach op zijn gezicht. Totdat hij zijn ogen opende. Een spetterend geluid had geklonken. Er was iemand het water in gegaan. Kian zuchtte en liet zijn blik over het water aan zijn linkerkant glijden. Er was onmiskenbaar iemand aan het zwemmen. Een meisje. Een meisje met een gebruinde huid en ravanzwarte haren. Ergens in zijn achterhoofd mompelde een stemmetje dat hij haar kende. Maar waarvan.. Een rilling ging door Kian heen toen het meisje voor enkele seconden haar hoofd naar hem draaide. Onee, niet die..

De tijd leek langzaam te verstrijken. Vogels die langsvlogen maakten af en toe een geluid wat typisch bij het strandsfeertje pastte. De zon leek ook steeds warmer op haar huid te voelen. Een zelfvoldane zucht verliet haar lichaam terwijl de dame op haar buik ging liggen. Dit was pas genieten. Emanuela hield al niet van die drukke standen waar veel lawaai was en rotzooi. Daar kon je niet eens een fatsoenlijk plekje kiezen om onverstoord te zonnen of te slapen. Ze deed haren naar één kant zodat haar nek niet 'wit' zou blijven. Emanuela wist niet eens dat ze in slaap was gevallen door de stilte en het geluid van water die golfde naar het strand. Na ongeveer half uur/ drie kwartier draaide de Italiaanse om die uitgebreid begon te strekken. Haar hand rustte voor haar lippen toen zij zachtjes begon te gapen. Daarna veegde ze met haar vingers in haar ogen, een beetje dichtgeknepen. Het was onmogelijk om in de volle zon te kijken zonder pijn aan je ogen te krijgen. Met een soepele beweging stond zij op en liep naar het water. Eerst voelde ze met haar voet voorzichtig of het water warmer was geworden. Er kwam een tevreden glimlacht op haar lippen getoverd. "Perfect. Niet te warm en niet te koud" Ze had nu wel zin in verkoeling. De dame keek om zich heen en zag een wat hogere rots om er van af te springen.

Met snelle passen sprong ze behendig over de kleinere rotsen die haar uiteindelijk naar de grote bracht. De rotsen voelde heet aan die haar voeten wel leken te verbranden. Ze deed haar haren naar achteren nam een aanloop en dook soepel het koude water in. Voor even kwam de vrouw niet naar boven. Nadat aantal secondes waren verstreken kwam zij naar boven. Ze schudde haar hoofd en Emanuela leek net zoals de zee te schitteren door de reflectie van de zon. Emanuela ging op haar rug liggen, drijvend in de zee naar de lucht aan het kijken.

Hij hield zijn adem in terwijl ze nog in het water was, maar liet uiteindelijk een diepe zucht ontsnappen toen ze het kabbelende water weer verliet. Gelukkig, ze had hem niet gezien. Met een opgeluchte grijns op zijn gezicht, sloot hij zijn ogen. Voor zijn gevoel was het risico op ruzie te groot als ze hem ontdekken zou, dus bleef hij maar zitten. Al moest hij hier blijven tot het donker werd. Het was niet verschrikkelijk, het was nog steeds warm, dus het moest goed uit te houden zijn. Zijn plekje was ook zeer aangenaam, het leek alsof de rotsen zich naar zijn lichaam gevormd hadden. Al was dat onmogelijk; het zat wel lekker. Nog een gaap ontsnapte aan hem. De zachte geluiden om hem heen susten hem in slaap en al snel ging zijn borstkas kalmer op en neer. Hij was in slaap gevallen. Af en toe trilden zijn oogleden even als er een golfslag tegen de rotsen aan kwam, maar verder sliep hij door. Totdat hij een stem hoorde. Hij schrok op en keek op zij. Nee he. Ze was er nog steeds en deze keer leek ze niet zo snel het water te gaan verlaten. Haar lichaam glinsterde door de vele waterdruppeltjes op haar huid. Onwillekeurig moest hij zuchten. Ze was mooier dan hij zich herinnerde. –Niet echt vreemd, aangezien hij toen totaal niet gelet had op hoe ze eruit zag.- Zonder er bij na te denken nam hij haar gedaante in hem op door zijn blik langzaam over haar heen te laten glijden. Ze was duidelijk te zien vanaf de plek waar hij zat en het was maar een kwestie van tijd voordat ze op zou kijken en hem zou zien zitten. Waarschijnlijk was ze er niet blij mee dat hij haar zo zat te bekijken. Bij dat besef scheurde hij zijn blik van haar los en keek omhoog langs de rotsen. Een stukje verder omhoog zat nog een uitsteeksel.. Wat verder uit het zicht en misschien dat ze hem daar nou niet zien zou. Hij had echt geen zin in ruzie nu. Langzaam kwam hij overeind en de gedachte dat hij haar best aan kon, jaagde hij weg. Hij ging zijn dag niet laten verpesten. Hij stak zijn handen uit naar de rotspunt en greep zich vast, om zich daarna langzaam omhoog te trekken. Op weg naar het nieuwe plekje.

even op dit accountje
______

Dit bracht herinneringen bij haar naar boven. De dagen nog dat zij in Italië woonde bij haar grote familie. De dagen wanneer haar leven zorgeloos was geweest. Toen droeg ze jurken tot haar voeten om ‘God’ niet te schokkeren. Om mensen haar niet te laten bekijken, hun niet lustig te laten worden. Emanuela was haast gekleed als een non vroeger ook al in haar jonge jaren. Naarmate ze ouder werd, begon ze ‘rebel’ te worden. Zij ging zigeuner kleding dragen zoals de andere zigeunerinnen. Ook al was haar familie zigeuners, zij waren de nette. De hoge met een goede reputatie. Haar familie had haar uiterlijk uiteindelijk geaccepteerd alleen haar zondes die zij maakte waren onvergefelijk. Tja dat waren nog tijden. Hele dag eten, zwemmen, dansen en nog meer dansen. In de natuur met andere families en andere leden. Zo’n grote zigeuner kamp dat normale Italianen dat niet eens durfde te benaderen. Dat kon ook niet want anders werden hun bestolen tot hun kleding. Zigeuners stonden bekend voor het stelen en bedreigen. Haar familie had het goed dus hun hadden het niet nodig om andere te bestelen. Emanuela werd uit haar gedachten gehaald, liep weer richting het strand. Ze schudde haar haren en strekte zich uit. Haar ogen schitterde van tevredenheid. De dame was echt ontspannen. Opeens voelde het of iemand haar bekeek, waar kwam dat gevoel vandaan? Op dat moment ontmoette zij de ogen van de jongen waar zij haast ‘ruzie’ mee had gehad. Haar expressie veranderde naar iets emotieloos. Daarna schonk ze hem een vrolijke glimlacht. “Ben ik toch niet de enige hier! Iemand die dit allemaal kan waarderen” Emanuela leek een heel anders mens. Haar Italiaanse openheid kwam bij haar naar boven. Alleen de man leek duidelijk niet van haar gediend te zijn, hij wilde zelfs ‘wegvluchten’. Ze liep naar haar handdoek en ging erop liggen. Zolang hij niet gaat vertellen hoe ze uitzag zonder make-up was alles goed.

Fuck. Nu maakte het toch niet meer uit wat hij deed, ze had hem toch al opgemerkt. Datgene wat er onvermijdelijk zat aan te komen was inderdaad gebeurd, al ging het anders dan hij verwacht had. Haar stem klonk vrolijk. Een verbaasde uitdrukking was op zijn gezicht verschenen toen de heldere klanken zijn oor hadden bereikt. Met open ogen staarde hij even naar de rots, maar draaide daarna langzaam zijn gelaat naar haar gezicht toe. Had hij zich nou vergist? Dit moest iemand anders zijn. Dit was niet dat meisje met die felle stem, die hem direct had aangevallen toen ze hem opgemerkt had. Zijn handen gleden van de rotsen af. Nu had het toch geen zin meer om zich in te spannen om de hogere rots te bereiken. Nog even langzaam draaide hij zijn bovenlichaam met zijn hoofd mee en hij zuchtte diep. In zijn lichaamshouding was iets argwanends te bespeuren, hoewel er eigenlijk geen reden was om ook werkelijk argwanend te zijn; voor een buitenstaander tenminste. Hij had haar heel anders leren kennen dan hoe ze zich nu liet zien en zo snel ging hij zijn mening dan ook niet veranderen. Hij ontspande echter weer toen ze weg liep. Wat ging hij nu doen? Nadenkend gleed zijn blik over het blauwe water. In zijn bruine ogen stond een dromerige blik. Eigenlijk wilde hij wel weer het heerlijke water in duiken. Ze had hem nu toch al gezien, dus maakte het niks meer uit als ze hem nog een keer zou opmerking. Hij spande zijn spieren, waarbij ook een vluchtige grijns over zijn gezicht gleed. En sprong. Hij suisde door de lucht en het was een kwestie van enkele seconden voordat hij in het water belande. Het water spetterde maar lichtjes om hem heen, aangezien hij gedoken had. Hij schoot door het water heen en kwam even later naar lucht happend weer boven. Wat hield hij hier toch van. Af en toe vroeg hij zich af of hij in zijn vorige leven misschien een vis was geweest. Zijn ledematen strekten zich uit in het koele water en Kian ging over tot borstcrawl, soepel schoot hij door het water. Totdat zijn ogen pijn begonnen te doen, waarna hij koerst zette tot het strandje. Ergens aan een boom had hij zijn handdoek gehangen, die zwart was, waardoor het ding niet zo opviel.

Er verscheen en plezierige glimlacht op haar gezicht. Het gezicht wat de man had getrokken was goud waard. Hij had haar met grote ogen aangekeken, getwijfeld of zij wel de bitch was van de eerste ontmoetting. Één voordeel, hij zou haar vast niet herkennen zonder make-up of hij zou dichterbij moeten komen. De man zou dat zeker niet doen omdat hij een 'haat' tegen haar had. Ten minste dat dacht deze Italiaanse. Of hij dacht wie is die gestoorde vreemde die mij aanspreekt? Haar ogen waren gesloten terwijl haar gezicht naar de lucht was gericht. De zon toch zich op aan het nemen. Haar ogen werden echter geopend door het geluid van plonsend water. Ze moest een paar keer knipperen met haar ogen. De vreemde durfde van zo'n hoogte te spring, respect. Zij durfde dat natuurlijk ook maar Emanuela had vaak zwakke angsthaasten ontmoet in haar leven. Wanneer hij boven kwam bekeek zij hem. Hoe liefst zij niet wilde kijken gebeurde het toch, een soort aantrekkingskracht. Zijn borstcrawl was indrukwekkend. Hij deed op de juiste momenten de slagen met zijn armen en nam op de juiste momenten adem. Je kon zien dat Emanuela onder de indruk was. Hij ging richting het strand waardoor haar alarmbellen af gingen. Ze draaide zich meteen om en lag op haar buik. Haar haren verscholen haar gezicht. Nee, zij hield er niet van als iemand haar zonder make-up had gezien. Emanuela zag er mooier uit zonder make-up, natural is always better. Door het donker opmaken had zij altijd een gevaarlijke, duistere aanstraling. Nu leek zij een onschuldig meisje met een lieve uitstraling. Haar ogen zouden je wat anders vertellen. Waarom verschool ze zich? Ze draaide zich weer om zodat ze kon genieten van het uitzicht.