De inham

Kira liet zich omhelzen door hem. Ze schudde zachtjes haar hoofd. 'Het hoeft je niet te spijten,' fluisterde ze zachtjes. Hij kon er niets aan doen dat hij behoeften had, dat begreep zij ook heus wel. Ergens vond ze het prettig dat hij er sorry voor zei, dat betekende dat hij het accepteerde, dat hij accepteerde dat ze niet verder wilde. Ze keek naar Jay. 'Het is niet dat ik niet wil,' fluisterde ze. 'Ik ben gewoon nog niet klaar ervoor,' zei ze toen. Ze had nog nooit het bed gedeeld met een jongen. Met niemand. Ze hoopte dat hij het zou begrijpen. Ze wist dat hij al meer ervaring had met meisjes, dus hoopte ze dat ze hem hiermee niet teleurstelde.

Jay wilde Kira geen pijn doen en hij wilde haar ook niet voor zulke moeilijke beslissingen zetten. Hij wilde haar beschermen, maar moest oppassen dat hij het niet werd waartegen hij haar moest beschermen. Hij knikte begrijpend en wiegde haar een beetje heen en weer in zijn armen. Uiteindelijk pakte hij haar hand en verstrengelde zijn vingers in de hare. 'Je moet me iets beloven... Dat je, wanneer ik weer zoiets stoms doe, me stopt... en pas wanneer je er echt klaar voor bent en het echt wilt, verder gaat.' Zei hij zacht waarbij hij haar doordringend aankeek met een serieuze, maar ook lieve blik in zijn ogen.

Kira knikte. 'Dat zal ik doen,' zei ze toen tegen hem. Haar stem was niet echt hard. Zachtjes leunde ze tegen hem aan. 'Bedankt,' fluisterde ze tegen hem. Ze was blij dat hij het niet erg vond, dat hij haar nergens toe wilde dwingen. Ze glimlachte en pakte een druif uit de mand die nog op het kleed stond. Rustig stopte ze die in haar mond en kauwde erop.

Glimlachend keek hij even naar haar en liet zich toen achterover zakken om te gaan liggen op het kleed. Nadat hij zijn handen op zijn buik had gelegd, deed hij zijn ogen even dicht. Misschien geen slim plan, want hij voelde meteen de vermoeidheid die hem overspoelde. Hij drong het met moeite terug en opende maar snel weer zijn ogen voor hij in slaap zou vallen. Hij had nu even geen tijd om moe te zijn, hij wilde bij Kira zijn. Toch kon hij het niet helpen dat zijn gezicht na de plotselinge golf er vermoeid uitzag toen hij naar Kira glimlachte.

Kira liet zich naast hem glijden en liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Ze zag zijn vermoeidheid. Zachtjes streek ze over zijn wang. 'Je moet meer slapen,' fluisterde ze tegen hem. natuurlijk was het niet geweldig dat hij moe was, maar hij kon er ook niet veel aan doen. Het leven was nu eenmaal druk en hectisch, slaap schoot er vaak bij in.

Jay draaide zijn hoofd iets zodat hij Kira kon zien.' Ik zou willen dat dat kon, er zitten gewoon te weinig uren in een dag.' Zei hij met een glimlachje. Hij vroeg zich af hij dan wel meer zou kunnen slapen, want als hij eindelijk in bed lag, had hij nog moeite om in slaap te komen door het piekeren en zijn onrustigheid. Zijn hand bewoog zich weer naar haar haren toe en streelde daar rustig doorheen. Hij vond het fijn om zo met Kira te liggen, gewoon even niks doen, alsof de hele wereld om hen heen niet bestond, alleen zij tweetjes.

De wind was guur maar er stond een heerlijke warme zon. Baily lag in het zand en had haar handen onder haar hoofd liggen. Er waren tranen over haar wangen gerold en ze veegde ze verwoerd weg. Ze wilde niet huilen. Niet om de woorden van Jolene. Het deed haar pijn hoe somber Jolene naar alles keek. En soms werd dat gewoon te veel voor Baily. Gelukkig was er niemand. Het was dan ook aan het einde van de middag, rond 5 uur en over een paar minuten zou dat kleine straaltje zon, waar ze nu in lag, weg zijn. Ze had haar ogen gesloten en soms rolde er weer een traan over haar wang en dan veegde zij hem snel weg. Het was een soort routine geworden, nu ze hier zo lag. Er rolde een traan, ze veegde hem weg, er rolde nog een traan en weer veegde ze hem weg. Bij de zoveelste traan hield ze op met wegvegen, ze had door dat het toch geen zin had omdat er toch wel weer meer zouden komen.

Lesley liep richting de inham. Een paar dagen geleden had hij hem ontdekt en hij wilde er weer heen. Het was er zo lekker rustig en kalm geweest. Het gaf hem het gevoel dat er verder helemaal niets anders was op de wereld dan hijzelf en het water dat af en aan op het strand rolde. Zodra hij op het kleine strandje stond zag hij iemand op het zand liggen, hij twijfelde eventjes. Zou hij blijven of zou hij weggaan? Zou hij naar haar toe gaan of juist hier blijven staan? Hij wist het niet en dus ging hij op een tree van de trap zitten die naar deze inham leidde.

Baily had die ander wel gehoord maar het duurde even voordat haar hersenen het hadden verwerkt. Daarna begon Jolene in haar hoofd alweer te praten,' Nu ziet iemand jou huilen, hoe geweldig is dat. Nu kan je lekker dramatisch zijn en hem of haar over mij vertellen.' Die woorden zorgde ervoor dat Baily weer op aarde kwam. Ze veegde snel toch haar tranen weg en ging rechtop zitten. Ze opende haar ogen en keek om zich heen naar diegene die haar zou hebben gezien. Het was een jongen die ze niet kende. Iets dat niet al te vaak voorkwam maar ze vond het niet erg. Zo hoefde ze niet aan te horen dat het helemaal niks voor haar was om te huilen. Want Baily huilde nooit in het bijzijn van andere mensen. Ze zette een grote glimlach op en negeerde Jolene die in haar hoofd alweer begon te zeuren over dat ze altijd veel te positief was." Wil je erbij zitten? Ik bijt niet. Of nou ja meestal niet." Zei ze met een nog wat bredere grijns en kort ging ze met haar hand door haar haren. Je kon nu echt helemaal niet meer zien dat ze gehuild had.

Lesley had haar tranen al zien glinsteren, hij keek dan ook eventjes kort verbaast toen ze zo vrolijk aan hem vroeg of hij erbij kwam zitten. Hij ging er maar vanuit dat ze niet over haar problemen wilde praten, geen probleem. Hij had zijn eigen zorgen om zijn hoofd over te breken. Hij stond op en kwam naast haar zitten. 'En wie zegt dat ik jou niet bijt?' vroeg hij haar met zijn scheve grijns toen hij naast haar kwam zitten. Hij bedoelde het als een grapje, hij zou haar nooit bijten. Hij zou niemand ooit bijten waarschijnlijk.

Baily trok haar wenkbrauw op maar had nog steeds een grote glimlach op haar gezicht," Bluf, ik daag je zelfs uit." Ze stak haar arm naar hem uit en haar ogen begonnen uitdagend te glinsteren." Volgens mij zou jij dat nooit doen." En al zou hij het wel doen, wat maakte het haar dan ook echt uit. Zolang hij maar niet hard beet vond zij het best. Ze had wel raardere dingen meegemaakt. Dat krijg je ook wel met een spontaan meisje als Baily. In haar achterhoofd hoorde ze Jolene zeggen,' Je kickt gewoon op pijn, hij moet juist hard bijten.' Hierdoor bewoog ze heel even haar arm weer naar haar toe maar stak hem uiteindelijk toch weer uit. Ze had hem uitgedaagd, dan kon ze nu niet terug krabbelen en sowieso hij zou nooit hard bijten. Ze hoopte het gewoon maar. Ze hield niet van pijn.

Lesley grinnikte eventjes, duidelijk een meisje met pit. 'Je hebt gelijk, ik zal je nooit bijten,' zei hij met een scheve grijns. Nog steeds die ongelofelijke scheve grijns, die leek niet echt van zijn gezicht te kunnen verdwijnen. Hij leunde naar achter op zijn armen en keek naar het water. HEt was een prettige omgeving, heel eventjes dacht hij aan vroeger toen had hij nooit kunnen genieten van dit soort dingen. Toen moest alles een uitdaging zijn. Hij kon nooit normaal stil zitten. Nu was hij blij dat hij eventjes rust had, als hij eventjes niet hoefde te presteren of dingen moest bereiken.

Baily grinnikte met hem mee en liet haar arm zakken en ging weer half liggen. Ze leunde op haar onderarmen om nog wel een beetje rechtop te kunnen zitten." Wat ben ik toch weer goed met mensen inschatten. Ehumm.*kuch kuch*" Ze grijnsde vrolijk en keek even naar de jongen met een schuin hoofd," Deze verschijning die ik moet voorstellen heeft Baily trouwens." Ze praatte een beetje onzin maar dat was één van de redenen waarom Baily zo bekend was en zo leuk om mee te praten.

Lesley grinnikte eventjes. Hij moest zeggen dat het meisje vrolijk was en dat dat gevoel op hem over sprong. 'Lesley,' zei hij kort tegen haar. Hij hield niet zo van mensen ontmoeten en namen geven. Vroeger had hij altijd een schuilnaam moeten gebruiken, hij had nooit normaal kunnen praten met mensen en dat maakte dat hij nu soms een beetje stil was. Of inelk geval niet veel informatie over zichzelf gaf.

Baily merkte niet echt op dat hij kortaf was. Ze praatte zelf al genoeg voor vier personen dus in dat opzicht viel haar een beetje minder gepraat niet echt op." Nou Lesley leuk je te ontmoeten. Wat bracht jou hier naar dit schitterende maar straks erg koude stukje stand? Ik bedoel over enkele minuten is de zon voorbij die rand daar en schijnt hier geen heerlijk warme zon meer. Dan voel je de kou weer. Niet dat ik die nu niet voel want als ik die nu niet voelde zou ik mijn jas uit hebben." Wat vond ze ratelen toch weer leuk om te doen. Zo leek Jolene er namelijk niet doorheen te kunnen.

Het was te merken dat het alweer warmer werd in Maine. Carl zat op het strand en keek verlangend naar het water, dat zeker nog te koud was om in te zwemmen. Toch sprong Blub eens in de zoveel tijd uit de golven omhoog en sprong Joey daar waar zee en strand samenkwamen de hele tijd over de golfjes heen. Carl zat ondertussen te denken aan het elfje dat hem hierheen had geleid, maar daarna weer was verdwenen. Ook zijn vogels waren hier niet te bekennen. Misschien had het te maken met de harde wind die hier waaide. Alleen de Windelfjes, die hij ooit had ontmoet op een bergtop in Duitsland, zouden hier kunnen vliegen, maar zij hadden ook uitgelegd dat ze de zeewind niet konden verdragen. "Zouden er elfjes van de Zeewind zijn?" vroeg hij zich hardop af.

Harriet kwam over het rotsachtige pad aangelopen toen ze iemand wat hoorde zeggen. Haar blik gng over het kleine strandje heen, wat uit niet meer dan kiezels en stenen leek te bestaan en zag een jongen op het strand zitten. "Wat zei je?" vroeg ze terwjl ze voorzichtig de laatste meters afliep, ze had geen zin om haar enkels te verstuiken.

"Niets," zei Carl, die geen zin had om alles uit te moeten leggen en voor dat moment zijn zicht op Joey en Blub te verliezen. Hij keek even opzij naar het meisje. "Waarom zou jij dat eigenlijk moeten weten?' vroeg hij. "Mijn gedachten, die ik toevallig hardop uitspreek, zijn mijn probleem. Het is al moeilijk genoeg om ze op deze school voor je te houden." Hij zuchtte. De helft van de school las je gedachten, Carl begon er een beetje gek van te worden. Sommigen lachten hem daardoor uit, omdat ze zagen wat hij altijd zag.

Harriet keek hem even wat verbaast aan, "Ik bedoelde er niks meer hoor." zei ze op een kalmerende toon. "Het kon toch ook zijn dat het voor mij bedoeld was?" zei ze schouderophalend. "En ik zal je beloven net in je gedachte te wroeten" waarmee ze duidelijk maakte dat ze zelf ook de kracht telepathie bezat, "Voor zover het lukt tenminste." voegde ze er licht beschaamd aan toe. Ze hield er niet van om iemands privacy te schenden, maar ondanks de zeven jaar dat ze al op school had kreeg ze ze nog steeds niet helemaal onder controle.

"Je hebt me geen enkele keer jouw kant op zien kijken," zei Carl. "Dus hoe zou ik het dan tegen je kunnen hebben, ik wist niet dat je er was." Hij zuchtte. Het was kinderachtig gedrag wat hij nu allemaal liet zien. "Sorry," zei hij. "Maar mijn gedachten zijn echt mijn zaak." Hij moest lachen, een erg kinderlijk lachje, toen hij zag hoe Joey overspoeld werd door een golf en zeiknat weer boven water kwam.

"Je weet dat daardoor mijn nieuwsgierigheid juist gewekt wordt?" ze glmlachte even vriendelijk naar hem terwijl ze op een aangespoeld stuk boom plaatsnam. Haar glimlach veranderde wat toen er een kinderlijk lachje uit de richting van de jongen kwam. "Alles goed?" ze wist de sarcasme uit haar stem te weren, ze moest haar scherpe tong in bedwang houden, dat lukte aardig.

"Weer zo'n vraag," zei Carl. "Maar ja, alles is goed." Hij zou maar niet zeggen dat Joey nu zeiknat naast hen zat om in de middagzon op te drogen. Carl keek even omhoog naar het meisje en keek daarna weer strak voor zich uit. Als hier geen harde wind zou waaien, zouden er dan strandelfjes wonen? vroeg hij aan zichzelf. Boven op de kliffen was hij in elk geval rotselfjes tegengekomen. Kleine, vleugellamme elfjes die in dikke dierenvellen rondliepen. Hij moest eens een boek gaan schrijven over de verschillende soorten elfjes, want daar zou hij samen met zijn tekeningen wel een paar honderd pagina's aan kunnen besteden.

Harriet keek hem even kort aan, om een beetje hoogte van hem te krijgen. Op het ene moment lachte hij als een kleinkind, op het andere moment was hij zo serieus dat het bijna lachwekkend was. "Oké dan." haar blik ging van de jongen naar het water dat zoals gewoonlijk redelijk woest was. Met een beetje gleukz ouden ze over een paar maanden weer kunnen zwemmen, iets om nu al naar uit te kijken.

Ze vond hem raar, wist Carl uit haar reactie op te maken. Nou, dan mocht ze dat vinden, al was hij nu redelijk zijn volwassen zelf. Hij liet met telekinese een steentje vliegen. Het bleef even wankel in de lucht hangen en werd daarna meegesleurd door de wind. Carl zuchtte, zo goed was hij er nog niet in. Maar hij had ook niet door dat hij onbewust met dezelfde telekinese zorgden voor het bewegen van dingen als zijn dieren daar in zijn gedachten voor zorgden.

Harriets blik ging naar het steentje wat n de lucht bleef hangen. Daar was ze ook al aardig gevorderd in, zeker in verhouding met haar krachten. Ze tilde een takje op en bewoog haar arm alsof ze een bal wegsmeet. Het takje dat een paar meter hoger zweefde volgde de beweging van haar hand en vloog als een pijl uit een boog weg, de zee in.