Het natuurzwembad.

Daniël hield heel eventjes zijn armen om haar heen en kuste haar nogmaals. Hij liet haar weer los en schaatste een stukje, maar niet heel erg hard of ver van haar weg zodat ze zich aan hem vast kon grijpen op het moment dat ze merkte dat ze ging vallen.

we gaat er beginnen?:3
=
Kelsey glimlachte naar hem, ze voelde dat haar wangen wat rood werden door de kou van buiten, maar voor het eerst maakte ze zich er niet echt zorgen om. Langzaam schaatste ze naast hem mee. "Dit heb ik al zo lang niet meer gedaan." merkte ze op terwijl ze even naar de andere mensen op het ijs keek, het waren ern eit veel meer.

begin jij maar...
___________
Daniël glimlachte naar haar. 'Het is voor mij ook al weer een tijd geleden, vroeger ging ik vaak met mijn vader schaatsen. Maar dat zit er de laatste tijd ook niet meer in,' zei hij tegen haar. Hij had haar hand vastgepakt dus ze schaatste nu als een echt stel hand in hand over het ijs.

begonnen
-
Kelsey knikte begrijpend, zijn vader had waarschijnlijk andere dingen aan het hoofd. Wat lang niet altijd leuk was voor Daniël. Ze kneep eventjes in zijn hand om te laten zien dat ze het snapte. "Ik heb het een keer gedaan, meer dan tien jaar geleden ergens in Frankrijk." ze dacht aan het landhuis wat familiebezit was in het noorden van Frankrijk, daar was ze ook al jaren niet meer geweest.

nieuw
-
Scarlett droeg voor de verandering haar schooluniform nog. Ze had de tijd niet genomen om zich om te kleden maar dat betekende niet dat ze er erg netjes uitzag. Ze had haar schonen vervangen door haar standaard rijglaarzen en het jasje ergens neergesmeten. Het witte blousje had ze opengeknoopt, er was toch geen hond in de buurt. En als er iemand zou zijn, Scarlett was niet zo preuts aangelegd. En de simpele zwarte BH die ze droeg was nou ook niet heel erg spectaculair. Met gesloten ogen genoot ze van het voorjaarszonnetje.

Robert liep het kleine strandje op waar alleen een meisje met fel rood haar stond. Hij droeg zijn witte overhemd zonder jasje en het hing uit zijn broek en hij had de mouwen tot zijn ellebogen opgerold. De bovenste knoopjes waren los en lieten een stuk van zijn half bruine, gespierde borst zien. Robert was hier om te zorgen dat hij Valentijn niet zegen zou komen. ja, hij kon goed acteren maar om de hele tijd te doen alsof je verliefd op iemand was ging je een beetje de keel uit hangen.

Scarlett, die tegen een steen geleund zat, had niet door dat er iemand aangelopen was. Nee, ondanks dat de harde steen niet erg comfortabel zat was ze langzaam weggedoezelt in de warmte. Het kwam waarschijnlijk ook omdat de wind werd tegengehouden door de bomen en gewoon het gevoel dat het eindelijk weer zomer leek te worden. Pas toen de jongen het strand opliep deed ze haar ogen open. Of eigenlijk deed ze loom haar linkeroog loom wat open toen ze een jongen zag lopen. "o hallo." zei ze met een glimlachje waarna ze zich wat overreind duwde.

Robert keek om toen ze hem begroette. Hij glimlachte niet en zijn gezicht stond strak. 'He' mompelde hij terwijl hij met zijn hand door zijn omhoogstaande, blonde haren ging en zijn blauwe ogen keken haar ijzig aan. Ze had wel een mooi lichaam, en aangezien ze alleen een bh droeg en hij een jongen was gleed zijn blik heel even naar haar borsten maar toen keek hij weer naar haar gezicht. 'hoe is het?' vroeg hij.

Scarlett hield haar hoofd wat schuin bij de ijzig blauwe ogen die haar kort aankeken. "Wat vrolijker mag ook wel." merkte ze op toen ze eenmaal wat rechterop stond. Ze merkte zijn blik op die lager ging dan waar haar hoofd was. Oja, bedaacht ze zich toen ze haar ontblote bovenlichaam zag, alleen haar borsten waren bedekt door haar BH. Ze haalde haar schouders even kort op, hij had het nu toch al gezien dus kon ze het net zo goed zo laten. En Scarlett was niet vies van een beetje aandacht, "Goed hoor, met jouw?"

'Sorry' zei hij met een charismatische glimlach. 'Mooi zo, en met mij gaat het ook goed. Als ik het vragen mag, hoe heet je?' vroeg hij terwijl hij naast haar ging zitten en over het water uitkeek. Even dacht hij aan Valentijn maar die bande hij snel uit zijn gedachten. Zelfs als hij hier zou komen zou hij er niets in zien want Robert had niet eens verteld dat hij bi was.

"Scarlett" noemde het roodharige meisje haar naam die eigenlijk perfect bij haar haren paste. Dat was dan ook een van de redenen dat ze het felrood had geverfd. Ze ging wat verzitten waardoor ze zich wat meer in de richting van de jongen draaide. "En jij?" nu stond ze het zichzelf ook toe om een blik over hem heen te werpen. Eentje die ze niet verstopte doordat ze vanonder haar wimpers keek, nee Scarlett was niet van het stiekeme gedoe en keek gewoon over zijn gespierde torso heen.

Robert vond de naam Scarlett wel toepasselijk en hij grinnikte zachtjes. 'Leuk. Ik heet Robert' zei hij terwijl hij haar aankeek. Maar omdat ze naar beneden keek lukte dat niet lang, hij volgde haar blik maar keek toen snel weg omdat hij het nogal raar vond om naar zijn eigen lichaam te gaan kijken. 'Bevalt het' mompelde hij terwijl hij zijn ogen gesloten had en zijn gezicht naar de zon richtte.

Scarlett wende haar blik weer netjes af na zijn opmerking, op haar lippen was een grijns te vinden. "Hmm hmm" beaamde ze zijn worden. "best wel en aangenaam trouwens." voegde ze er aan toe. Met haar hand ging ze even door het ietwat ruwe zand. Terwijl ze haar ogen sloot om weer even van de zon te genieten liet ze het straaltje zand tussen haar vingers lopen, het zand dat door de wind wat uit de richting ging lande grotendeels op Robert.

New
________

De afgelopen dagen was het zo veel gaan vriezen dat bepaalde vijvers bevroren waren. Het was nu ideaal schaatsweer. Kathleya had mensen van school horen praten over het bevroren natuurzwembad. Zij droeg een oorwarmers over haar oren zodat die niet zouden bevriezen. Haar lange, blonde lokken waren deels bedekt door de sjaal die zij omhad. Ook haar gezicht was nauwelijks te herkennen. Haar sjaal bedekte tot haar neus zodat haar ogen nog genoeg konden zijn. In haar handen droeg zij de schoenen om mee te gaan schaatsen. Heerlijk vond zij dat. Het was een jaar geleden sinds zij dat had gedaan. Kon zij het nog wel?

Er waren niet zoveel mensen dus dat vond Kath wel prettig. Ze ging zitten op een bankje om haar schaatsen schoenen aan te trekken. Het waren witte met gouden veters. Iets aparts wat anderen niet hadden. Eenmaal op het ijs begon Kath met een poging tot schaatsen. Het ging tot nu toe goed totdat zij uitgleed en op haar billen viel. Kathleya stond weer op, deed net of er niets was gebeurd. Gewoon doen of je neus bloed dacht zij bij zichzelf. Haar vaart begon te bewegen, verloor bijna haar balans maar had zich op tijd vastgegrepen aan een zijkant van een persoon.

"Sorry dat was niet mijn bedoeling" was er beetje mompelend te horen. De sjaal maakte haar nauwelijks verstaanbaar.

Carl zat lachend langs de kant en keek naar Joey, die op zijn staart zat en werd voortgeduwd door Blub over het ijs. Hij zelf werd vergezeld door de ijselfjes, blauwe wezentjes met vleugeltjes van dun ijs en kleren van ijskristallen. Het waren mooie wezentjes, die zouden verdampen als het stopte met dooien. Maar Carl vond dat niet jammer, aangezien ze elk jaar terugkwamen. Het enige rare aan de elfjes was, bij deze ijzige kou droegen zijn zwembroeken en bikini's, maar daar waren ze waarschijnlijk de ijselfjes voor, ze waren er aan gewend.

(even op dit account)

De man had haar excuses geaccepteerd, grote opluchting. Zij bedankte hem nogmaals voor het breken van haar val. Lachend schaatste zij weer verder totdat ze een bekende zag. was dat Carl? Kon ze hem wel storen? Hij lachtte, zag er vrolijk uit, een gokje wagen dan maar."Heey Carl ook hier? Ken je me nog?" Ze begon enthousiast naar hem te zwaaien, niet voor haar kijkend. Het scheelde net een seconde maar anders was zij tegen een kindje aangebotst. Haar wangen waren rood, gelukkig was dat niet te zien door de sjaal die haar wangen deden bedekken.

Carl liet net op dat moment een steentje zweven, ze waren toch op het terrein van de school. Maar het steentje viel toen iemand hem riep. "Hoi," zei hij toen hij Kathleya zag. De ijselfjes maakte schaatsjes van ijs voor onder hun voeten en schaatsten snel weg. Als er nog een lichaam aan kwam, konden zij de warmte niet verdragen. Carl keek een beetje beteuterd, maar Joey en Blub kwamen al zijn kant op. Er vlogen wat blaadjes en takjes op toen ze van het ijs af gleden, al was er natuurlijk niets te zien.

Carl zag er teleurgesteld uit. Kwam dat omdat zij in de buurt kwam? Nu wilde Kath niet dichter komen schaatsen, dadelijk vond hij het helemaal niet leuk. "Umh stoor ik je? Anders ga ik gewoon weer verder schaatsen hoor! Wilde je niet storen" Haar ogen twinkelden vriendelijk, terwijl de rest van haar gezicht niet te zien was door de sjaal die zij droeg. Zou hij weer in zijn eigen wereld zijn? vroeg Kath zich af. Haar lesje had ze de volgende keer wel geleerd, niet meer in zijn hoofd kijken. Hoe nieuwsgierig of verleidelijk het ook was.

"Nee hoor," zei Carl glimlachend. "Alleen jaagt te veel lichaamswarmte de ijselfjes weg. Maar die schaatsen nu gewoon over het ijs in hun gebruikelijke zwemkleding." Hij keek even omhoog en toen naar Joey en Blub, die inmiddels overeind gekrabbeld waren en achter hem in een hoop bladeren lagen. Hij grinnikte, het bleef een komisch duo.

Kathleya deed haar sjaal wat omlaag zodat haar rode lippen door de kou te zien waren. Zo kon zij duidelijk articuleren tegen Carl. "In hun bikini's? Is dat dan niet koud? Dat ze niet bevriezen! Kijk hoe ik erbij loop, je kan nauwelijks mijn gezicht zien" zei kathleya lachend. Ze schaatste wat vooruit, meer naar de richting waar Carl zat. "Waarom ben je niet aan het schaatsen? Je zal niet vaker meer zo'n kans krijgen dit jaar" Haar ogen twinkelde zachtjes als een puppy.

"Het zijn ijselfjes," zei Carl droog, met een blik die duidelijk maakte dat het wel duidelijk was waarom de elfjes in zwemkleding schaatsten. "En ik heb niet zo veel met schaatsen, geen idee waarom dat eigenlijk." Hij haalde zijn schouders op en volgde de acrobatische stunts van de elfjes, die op elkaar klommen en vormen, sprong en pirouettes lieten zien. Het waren echte kunstrijders.

Het leek wel of Carl haar dom vond door de vraag die zij had gesteld. Haar ogen waren naar haar schaats schoenen gericht. "Oh...Ja dat klinkt wel logisch" Ze aarzelde de wat. Moest ze maar eens verder schaatsen? "Je zou het toch eens moeten proberen! Misschien kunnen de ijselfjes je trucjes leren? Of mij misschien" Kath lachte zachtjes en maakte even een klein rondje. Ze snoof de koude geur in. De kou had wel iets magisch.

"Nee, ik blijf wel langs de kant zitten kijken naar Joey en Blub," zei Carl lachend. "Veel leuker dan het schaatsen op zichzelf. Of naar de mensen. Het is leuk hoor, om mensen te bekijken." Hij glimlachte en volgde een groep jongens die in hoog tempo het zwembad rondschaatsten. Alsof ze voor de sport gemaakt waren, zo snel ging het. Dat was een reden waarom Carl niet schaatste, hij viel in het niet bij die snelheid.

Kath begon met een klein glimlachtje, niet herkenbaar door de sjaal die over haar mond was gewikkeld. Zij deed haar schaatsen uit en liep richting Carl, plofte naast hem neer. "Kunnen ze goed schaatsen?" vroeg Kath nieuwsgierig. Ook haar ogen waren gericht op de groepjes jongens. Vroeger kon zij zo schaatsen nu had zij zelfs moeite om haar balans te houden en niet te vallen.

"Ze zijn geweldig," zei Carl glimlachend. "Beter dan de wereldkampioenen kunstrijden, zowel single als paarrijden." Hij volgde de elfjes nog steeds en zag, hoe ze met hulp van elkaar, twee keer hun eigen lichaamshoogte sprongen. De blauwe wezentjes staken mooi af tegen het wit-grijze ijs. Toch bleef het raar om met deze kou naar bevroren wezens in zwemkleding te kijken.