Het natuurzwembad.

"Wow dan zijn ze echt goed! Ongelofelijk, nu wil ik dat zij mij dat ook eens leren. Ik ben er helemaal uit." Lachtte Kath zachtjes terwijl haar handen nog een beetje deden trillen van de kou. "Hebben ze hier niet ergens een kraam waar je chocomelk kunt kopen met slagroom? Daar heb ik namelijk echt zin in" ze schonk Carl een lieve glimlacht terwijl haar ogen de omgeving verkende.

"Volgens mij niet," zei Carl. "Daar voorziet de school wel in, maar dan moet je naar de eetzaal. Volgens mij staat daar wel wat klaar." Hij haalde zijn schouders op en ging staan. Voorzichtig liep hij het ijs op. Het voelde gewoon niet vertrouwd, maar toch heerlijk. Hij schoof voetje voor voetje vooruit, langzaam, om niet te vallen. IJs had een magisch tintje, maar niet de soort magie waar Carl van hield.

"Helemaal naar school! Heb ik echt geen zin in, misschien straks als ik ben uitgeschaatst" Zij zag hoe Carl op stond. Voorzichtig over het ijslopend. Kath kon het niet helpen om te glimlachen. Hij deed heel voorzichtig zodat Carl niet zou gaan vallen. Kath maakte het nooit uit als zij viel. Gewoon weer opstaan. Nu stond zij ook op, glijdend over het ijs. Ze greep plagend zijn hand en trok hem naar haar toe. "Kom kippetje, het ijs bijt niet" Ze haalde haar sjaal een stukje omlaag om haar tong te kunnen uitsteken. Ze had nu een schattige uitstraling. Daarna deed ze haar sjaal weer terug waar het hoorde. Ze liep weer terug van het ijs vandaan. "Carl ik ga je leren schaatsen! Of je het leuk vind of niet! Wacht hier, ik ga schaatsen regelen" en weg was Kath.

Carl keek haar na, terwijl hij riep: "Ik weiger toch om die schaatsen aan te trekken." Hij had er helemaal geen zin in en als hij ergens geen zin in had, dan deed hij het niet. En niets of niemand kon hem dan van zijn standpunt afbrengen. Nu Kathleya weg was, kwamen de ijslefjes terug. Zij snapten wel dat Carl niet wilde schaatsen, dat wisten ze al jaren, en ze drongen er ook niet op aan.

Kath kwam terug aangerend zonder schaatsen. "Het heeft ook geen zin om schaatschoenen voor je te halen omdat ik je maat niet eens weet" Ze strekte zich uit. "Carl wat vind je leuk om te doen in de winter?" Ze ging naast hem zitten haar ogen op Carl gericht. De wind was ijzig koud vandaag.

"kijken naar de elfjes," zei Carl. Wat dat betrof was hij heel volwassen, hij kon zich vermaken met kijken naar de schoonheid van zijn omgeving, iets wat menig achttienjarige nog niet kon. Dat kwam met de jaren, helaas bij Carl veel te vroeg. Al waren elfjes toch wel een beetje kinderachtig, maar toch.

"Ja dat is ook wel leuk de elfjes bekijken. Beter dan het zelf doen toch? Maar ga je niet umh, sleeën? Niet dat ik dat nog doe of sneeuwballen gevecht?" Carl was anders als anderen, hij vond in zijn eigen wereldje zitten helemaal niet erg. Kath vroeg zich af of hij buiten zijn wereld nog normale vrienden had. "Heb je ook een vriendin of een vriend?" vroeg Kath met een nieuwsgierige toon in haar stem.

Daar moest Carl over na denken. "Er zijn inderdaad mensen met wie ik goed op kan schieten," zei hij uiteindelijk. "Maar ik ben zuinig met het woord vriend. Je weet nooit wie ook echt altijd aardig zal zijn." Hij zuchtte. Hij was al vaak genoeg belazerd door mensen die hij mocht. Langzaam liep hij terug naar de oever van het bevroren meer, waar hij weer ging zitten.

Daar was Kathleya volledig mee eens. Vaak genoeg hadden mensen over haar heen gelopen omdat zij zo softie was. Kathleya wilde altijd anderen een plezier doen. "Inderdaad. Altijd op je hoede zijn" Ze bekeek hoe Carl wat verderop ging zitten. Haar gezicht gebogen. Haar haren vielen voor haar gezicht. Kathleya vroeg zich af of Carl haar mocht of dat hij haar maar een lastig meisje vond. Ze paste niet in zijn wereldje. Ze ging weer terug zitten met haar ogen gericht naar boven. "Carl vind je mij raar?" Mensen vonden haar raar. Haar obessie met foto's maken, haar vrolijkheid en altijd glimlachen. Iedereen met open armen ontvangen. Kathleya hield niet van vijandigheid.

"Ja," zei Carl. "Iedereen is raar, dus jij bent ook raar. En dat maakt je normaal." Dit was Carls logica, die van een klein kind en een volwassene door elkaar heen. Mensen keken hem na zo'n uitspraak vaak raar aan. Ze verwachtten zoiets niet van het kinderlijke gezicht. Maar als ze van veraf keken en dichterbij kwamen, vonden ze het kinderlijke gezicht juist weer raar. En het raarste van allemaal was, op het kindergezicht stond meestal een baard, zo een die je na drie dagen niet scheren hebt.

Kath begon zachtjes te lachen en zuchtte opgelucht. "Ben ik ten minste niet de enige in de wereld" Ze stond even op en boog over hem heen. Haar ogen in die van Carl gericht. "Carl je bent echt een slim persoon, houden zo!" Kath liep langs hem heen en begon weer te schaatsen. Het lukte nu beter. Het leek heel sierlijk, professioneel alsof het geen jaar geleden was dat ze voor het laatst had geschaatst. Haar ogen sloot ze zachtjes om van de koude bries door haar haren te kunnen genieten.

Ja, he, dacht Carl. Hij keek Kathleya na. "Ik moet gaan!" riep hij haar nog na, voor hij omdraaide en met Blub en Joey terugliep naar het kasteel. De kangoeroe en de vis hadden behoefte aan warmte, hun lippen begonnen blauw te worden.

zullen we nieuwe meet doen in de school?
dat ze meegaat chocomelk drinken?

of geen inspiratie meer?

Ik heb geen inspi meer.

Nieuw
-
Mathieu zat op het stijgertje, hij had gewoon zijn kleding aan. De temperatuur was nog te laag om een duik in het water te nemen. De benen van Mathieu bungelde over de stijger heen en raakte het water nog net niet. Op zjn schoot lag een Engels boek, het ging over koning Arthur dus het was wel te raden voor welk vak hij het moest laten.

Kayleigh's hakjes tikten op de steiger. Vandaag zag ze er redelijk netjes uit; een lichte spijkerkleur broek, met een zijden donkergroen wijd blousje en zwarte pumps. Haar haren staken af tegen de donkere kleur van het shirt en ze ging op de rand van de stijger zitten, kijkend in het water. Ze had gewoon even geen zin in school. Ze had nog niet om zich heengekeken en leunde wat naar achteren, op de stijger zodat ze niet zou vallen.

Mathieu keek op bj het getik van hakken op de steiger. Hij hoefde niet te gokken of het een jongen of een meisje was. In het jaar dat hij hier op school zat had hij nog nooit zoveel vrouwen op hakken zien lopen. Bij hem in het dorp liepen vrouwen alleen op hakken bij een bijzondere gebeurtenis en dan waren het geen steltes zoals hier. Hij glimlachte vriendelijk naar het meisje dat aan kwam lopen. "hey."

Nieuw.

Kian liep intussen rood aan en zijn longen begonnen om lucht te schreeuwen. Zuurstof, zuurstof! Zijn lichaam schoot dan ook omhoog en hij hapte de lucht ruw naar binnen. De waterdruppels gleden over zijn lichaam terwijl hij bleef watertrappelen. Een brede, jongensachtige grijns lag over zijn gezicht. Hij kon zich als een klein kind voelen in het water. Zo vrij. Het water voelde koel aan op zijn huid en zorgde zoals altijd zodat hij bij zinnen bleef. Deze sport maakte dat hij niet gek werd van de wereld, het hield hem bij elkaar. Een gelukkige zucht gleed over zijn lippen en met een soepele borstcrawl zwom hij naar de kant van het zwembad.

In zijn zwembroek rende Laurent over de steiger op volle sprint naar het einde. Daar aangekomen dook hij soepeltjes in het water en kwam een aantal meters verder weer omhoog. Met een glimlach bekeek hij goedkeurend zijn afstand. Daarna zwom hij rond. Het was rustig, zag hij terwijl hij rondzwom. Oké, eigenlijk waren alleen hij en een andere jongen er, maar dat maakte nu niet uit. Daar ging het principe niet om. Het was gewoon rustig.