Het natuurzwembad.

Ryan schaatste achter haar aan en ging naast haar zitten. Hij legde een hand op haar hoofd en liet zijn kracht het werk doen. "Beter?" vroeg hij. "Je bedoelde het goed, daar is niets mee hoor." Hij glimlachte haar bemoedigend toe. Om de een of andere reden kwam de verwarring van de afgelopen dagen zijn hoofd weer binnengeslopen. Het was niet erger, maar het was weer duidelijk aanwezig. Hij keek even naar Willow en stond daarna afwezig op, om rustig een rondje te gaan schaatsen.

hier werd ik nieuwschierig van.... zo'n moment van IKWILVERDERLEZEN, als ik mijn boek weg moet leggenxd
~~

Ze voelde het bonzen wegebben toen Ryan zijn hand op haar hoofd legde, het was een zachte, prettige aanraking. Het gebons in haar hoofd was weg, maar haar hart bonsde nog steeds of misschien niet nog steeds.. "Beter.. dankje" mompelde ze zacht, ze had de kracht even niet om haar stem goed te gebruiken. Ze keek naar Ryan die weg schaatste en volgde hem met haar ogen. Ze zette haar ellebogen op haar kniëen en liet haar kin in haar hand rusten toen ze probeerde weer wat rustiger te worden. Een kleine glimlach speelde om haar lippen toen ze de jongens bekeek die allemaal gewoon doorgingen met wat ze aan het doen waren.

Ryan was voor een moment uit zijn verwarring een schaatste terug naar Willow. Hij ging voor haar staan en wist even niet goed hoe hij moest beginnen. "Ehm, nou, dit komt misschien wat onverwacht," stamelde hij. "Maar zou je met mij naar het Valentijnsbal willen gaan morgen?" Zo, dat was eruit en eindelijk voelde Ryan iets van rust in zijn hoofd. Wesley had in de buurt gestaan en zijn mond was opengevallen. Direct daarna had hij de rest geroepen en nu stonden ze allemaal om Willow en Ryan heen. Ryan zelf had het niet eens door, hij keek even alleen maar naar Willow.

Willow's mond viel open, haar ogen werden weer net zo rond als net en ze kon even niet goed nadenken. Het enige wat ze deed was vol verbazing naar Ryan kijken. "uh..."was het enige wat er uit haar mond kwam. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen en haar gedachtes waren te warrig om goed na te kunnen denken. Tuurlijk vond ze Ryan leuk, maar of ze verliefd was? Of iets anders in die trand wist ze niet, ze was het nooit geweest. En ze liet zoiezo mensen nooit echt dichtbij komen, uitgezonderd van Ryan en zijn groep. Haar hart reageerde sneller dan haar gedachtes, het begon te kloppen en ergens in haar mag zat een minivlindertje verstopt. Maar toen overviel haar de gedachte dat het misschien een grap was, dat dit álles een grap was. "Me.. Meen.. je..j.. Meen je dat?" vroeg ze hem met een klein stemmetje en keek naar haar schaatsen, te bang om iemand aan te kijken, bang om dalijk een lachsalvo over haar heen te krijgen.

"Ja, dat meen ik," zei Ryan. "Ik zou op mijn knie gaan als ik geen schaatsen aan had, want dat is onhandig. Maar ik meen het echt." Na drie dagen nadenken was hij er inmiddels wel uit, hij viel op Willow. Toch knaagde er ergens iets, maar op het het moment werd dat compleet onderdrukt door geluk. Geluk dat hij het eindelijk had gevraagd. Hij stond ook echt met een big smile te wachten op een antwoord en hij zou er wel een week, waarschijnlijk wel langer, kapot van zijn als hij nu nee te horen zou krijgen.

"Echt...." haar piepstemmetje weer, wat zou dat een leuke indruk geven. Ze moest nu beslissen, haar gedachtes had ze nog steeds niet ontwart, maar misschien moest ze voor een keer maar weer vertrouwen op haar gevoel, afgaant op haar gevoel kon ze de beslissing wel nemen. "J...j.. " stamelde ze, ze nam een grote hap lucht voor ze verder ging "JA..." zei ze krachtiger. Haar mond viel open van wat ze net gezegd had, ze schudde verdwaasd haar hoofd en keek naar Ryan. Ze glimlachtte verlegen en aarzelend naar hem en keek toen weer naar haar schaatsen. Misschien had ze toch de goede beslissing genomen, ze zou afwachten maar voor nu leek het haar de goede beslissing. Ze was niet goed met gevoelens, al helemaal niet met gevoelens voor andere, vooral omdat ze ze meestal onderdrukte. Misschien moest ze ze voor een keer maar de vrije loop laten.

"Yes!" riep Ryan blij en het hele team begon te juichen. Tegelijk kwamen ze op Ryan af en ze gooiden hem omver. Wel voorzichtig deze keer. Beschouw het als een groepsknuffel. Toen Ryan er eindelijk onderuit kwam, ging hij naar Willow toe en stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. Je kon zien dat hij oprecht heel blij was, het straalde van zijn gezicht af. "Dan haal ik je tien minuten van tevoren op, ik sta aan de deur van je slaapzaal. Is dat goed?" vroeg hij en hij trok Willow mee, een stukje uit de buurt van het team, dat met het nodige kabaal opstond.

Ze keek naar het enthousiasme van Ryan, van de groep en er verscheen een wat zekerdere glimlach op haar gezicht. Toen Ryan haar meetrok, een stukje van de jongens vandaan was het enige wat ze merkte dat Ryan's hand om de hare gevouwen was, dat hij haar hand vast had en dat het wat onwennig maar ook fijn voelde. "Ja.. ja dat is goed." zei ze wat onzeker als antwoord op zijn vraag, het was allemaal nieuw voor haar, ze zal vast de enige 16 jarige zijn die nog nooit naar een bal was geweest, en al helemaal niet met een jongen. Ze stond een beetje trillend op haar schaatsen, van de opwinding niet van de kou, koud had ze het niet eerder warm. Met grote ogen en een onzeker glimlachje om haar mond keek ze Ryan aan, het drong nu pas tot haar door dat haar hart van zijn aanblik sneller begon te kloppen.

Ryan was helemaal in de wolken en hij gaf Willow een knuffel, zomaar uit het niets. "Oké, dan zie ik je dan," zei hij en hij schaatste achteruit terug naar de steiger, naar de plek waar zijn spullen lagen. De rest was ook al bezig met schaatsen uittrekken en Ryan plantte zich tussen hen in. Tijdens het losmaken van schaatsen en aantrekken van schoenen, wierp hij af en toe een zijdelingse blik op Willow. Hij voelde zich echt helemaal gelukkig, en zijn dag kon niet meer stuk. Met dat gevoel liep hij met zijn team even later richting school. Af en toe keek hij achterom om te kunnen kijken.

Dus, zodra het Valentijnsbal geplaatst is en we mogen beginnen, komt hij haar ophalen?

Onverwacht kwam het, onverwacht kwam de knuffel die ze kreeg van Ryan, onverwacht was de reactie van haar hart ondanks het feit dat ze nu zeker wist dat ze écht verliefd was. Toen hij wegschaatste naar de steiger waar zijn spullen lagen keek ze hem na, met een glimlach om haar lippen en haar ogen waarschijnlijk dromerig. Het was moeilijk om haar blik van hem af te wenden en iedere keer dat hij een blik op haar wierp smolt haar hart een beetje verder. Toen de jongens helemaal uit het zich verdwenen waren was ze alleen met haar gedachtes. Ze zat vol adrenaline en het zou beter zijn om even fysiek bezig te zijn voordat ze na ging denken, bijvoorbeeld over wat ze aan zou doen, dat deed ze nooit maar nu zou het toch wel nodig zijn. Ze zette af en begon een rondje te schaatsen, steeds harder en toen ze klaar was en uitgeput op de steiger neerplofte, haar schaatsen uittrok en haar schoenen aan wist ze dat dit echt de juiste beslissing was.

yuuupz.

NEW

Ryan zat verlangend naar het water te kijken. Hij kon niet wachten tot het warm genoeg zou zijn om te zwemmen, want hij zwom graag en dan het liefst in water zonder chloor. Hij zuchtte even en keek naar het flinterdunne laagje ijs dat nog op het meertje lag. Een paar weken geleden had hij Willow hier op de schaats mee uit gevraagd. Dat was een mooie gedachte om aan te denken, want ze waren gelukkig samen. En het knagende gevoel werd nog steeds onder de duim gehouden door zijn onderbewustzijn, dus hij had nog steeds niet echt door dat er iets miste in het geheel.

Kelsey had een modieuze donkerblauwe winterjas aan met een ceintuur die haar figuurtje nog eens benadrukte. Ondanks dat het buiten schooltijd was had ze tot haar spijt haar schooluniform nog aan, omdat ze zo nog naar een bijles moest komen omdat ze slecht in Natuurkunde was, goh dat was dan ook de reden dat ze het weigerde. Daar was niet zoveel logica in terug te vinden. Kelsey kwam uit bij een stukje water water waar nog een laagje ijs op lag van de winter die nog niet helemaal verdwenen was. Haar blik viel op een jongen de over het bevoren water staarde, "Heey." ze zette een glimlach op terwijl ze naast hem kwam te staan.

"Hoi," zei Ryan, die vanuit zijn zittende positie omhoog keek. Daar stond een meisje, maar verder dacht hij er niet over na. Hij keek al snel weer voor zich uit. Aan de andere kant van het meertje zag hij de bruine bosrand. Eigenlijk zag de winter er best triest uit, vooral als er geen sneeuw lag.

Kelsey keek even naar de grond maar bedacht zich dat ze beter net kon gaan ztten om haar kleding te verpesten. Haar blik ging van de grond over de jongen heen, je kon veel zeggen maar deze school had wel een paar leuke jongens. Haar gedachten ging bijvoorbeeld naar Daniël, een tijdje bleef ze stil naar het bevoren water kijken, "WEeet jij wat dit is in de zomer?" vroeg ze toen.

"Een zwemmeer," zei Ryan. "En het is dan best lekker om hier te zwemmen." Met hem sprak negen jaar ervaring. Een lange schooltijd kon toch best handig zijn. Hij glimlachte bij de gedachte aan de warme zomer, al wilde hij de winter eigenlijk niet missen. "Maar als ik jou zo bekijk zal jij niet in een meer zwemmen," merkte hij op. Zo zag het meisje er gewoon niet uit.

Kelsey kon het niet geloven dat mensen zomaar in zo'n meer zouden zwemmen. De bodem zou waarschijnlijk vol rottende bladen liggen. Toch kwam er een grijns op haar gezicht bij die opmerking van Ryan, "Dat denk je maar, je moet alles eens proberen niet waar?" bij die woorden besloot ze toch maar op de smerige grond te gaan zitten.

"Nou, alles is een beetje een groot woord," zei Ryan. "Maar wel veel." Hij grinnikte. Als je alles eens moest proberen, moest je ook een moord plegen en dat soort dingen. Natuurlijk zou hij dat nooit doen. Hij kon dan wel een pestkop zijn, maar hij was een aardige pestkop. GLimlachend dacht hij daar over na.

Bij Kelsey kwam het grapje niet helemaal aan, "Daar heb je gelijk in." ze zond hem een verleidelijk glimlachje en stak toen haar hand uit. "Ik ben trouwens Kelsey, nieuw hier." voegde ze er aan toe, om duideljk te maken waarom ze het meer nog niet kende.

"Ik ben Ryan, al lang hier," zei Ryan glimlachend. Hij keek even opzij naar Kelsey. Waarom was ze eigenlijk naast hem komen zitten? Hij deed dat niet bij onbekenden. Of eigenlijk wel, maar dan om ze in de zeik te nemen zonder dat ze dat doorhadden. Maar dat deed hij vaak samen met de andere jongens. Ook wel alleen, maar dan was er minder lol aan te beleven.

Kelsey streek een plukje haar uit haar gezicht en keek even naar het bevroren meertje, "Aangenaam kennis te maken." har melodieuze stem klonk helder in de koude buitenlucht. "Hoeveel jaar zit je hier al?" vroeg ze met een glimlachje, uit nieuwsgierigheid.

"Dit is mijn negende jaar," zei Ryan."Dus ik hoef er nog maar één te gaan en dan ben ik er vanaf." Hij glimlachte weer bij die gedachte. Het zou best wel fijn zijn om gewoon te gaan studeren, maar dan zou hij de jongens en Willow moeten gaan missen en daar wilde hij niet aan denken. Hij kon al bijna niet meer zonder hen.

Kelsey knikte even, "Wauw dat gaat een stuk snel, ik moet hier nog 3 jaar zien door te brngen." ze lachte eventjes, alsof ze er geen probleem mee had, hoewel ze er eigenlijk een hekel aan had. Maar ze was erachter gekomen dat jongens niet zo van zeurderige mensjes houden.

"Drie fantastische jaren," zei Ryan. "De laatste jaren zijn namelijk altijd het leukst, omdat je met een ander gevoel door school gaat lopen. Maar dat heb jij denk ik nog niet." Hij keek weer even opzij en daarna weer over het meer hem. In het midden waren de eenden teruggekeerd en hadden zich door het ijs een weg gebaand naar voedsel.

"Ik ben al blij dat ik de eetzaal en de slaapzaal kan vinden." zei ze op een droge toon terwijl ze weer opzij keek naar Ryan. Weer ging ze even met haar handen door haar prachtige lichtbruine haren. Ze verfde het niet, ze had precies de goede genen van haar ouders doorgekregen waardoor ze er zo uitzag.

Daar moest Ryan om lachen. "Zo erg heb ik het nooit mee gemaakt," zei hij, terugdenkend aan zijn eerste jaar. "Volgens mij was ik hier aardig snel gewend. Maar ja, dat is al negen jaar geleden, dus misschien klopt dat niet helemaal." Toch was hij ervan overtuigd dat hij direct zijn plekje had veroverd. Hij zat in elk geval snel, samen met Jim en Matt, in het atletiekteam en toen de laatste oudere ermee stopte, werd hij aanvoerder.