De vijver

'Dan niet' mompelde Jordy.

Hij had sorry gezegd dus of die man het wilde aannnemen of niet moest hij geheel zelf weten. Met een simpele beweging sprong hij van het bankje lopend naar de eenden. De man was weer dingen om zich heen laten zweven.

Hij hurkte zich vlak bij de vijver terwijl hij naar het water staarde. Zou hij het kunnen? De hele vijver verwarmen? Hij begon met een stuk. Zijn handen uitgereikt naar het water. Warmte kwam zijn handen vandaan, er kwamen kleine bubbels.

Jordy stopte.

Hij stond weer op terwijl de wind veel kouder aan begon te voelen. Waar waren de warme winterdagen?

Ryan hoorde het gebubbel van water en keek even naar de vijver. De jongen moest wel thermokinetisch zijn. Maar kennelijk kon er nog niet veel bereikt worden. Niet dat hij veel meer kon dan het genezen van zware kneuzingen, maar dat was duidelijk een vordering ten opzichte van de eerste jaren.

Hij voelde de ogen van de man branden in zijn rug. Jordy wist precies wanneer iemand naar hem aan het kijken was. Het was echter een zielige vertoning, hij had gewoon de concentratie niet. Vaak deed hij zijn bad ijskoud voelen, zo koud als de temperatuur in de Noordpool. Dan ging hij er in liggen en verwarmde hij het bad met zijn krachten. Zo ver was hij al. Ook kon hij bepaalde spullen gloeiend heet maken zoals metaal, dat geleidde goed. Wanneer hij op stond liep hij weer terug naar het bankje. Kijkend naar de man voordat hij zat.

Ryan was in voor een grapje. Met een simpele spreuk liet hij de bank verdwijnen. Hij was er nog wel, alleen onzichtbaar. De ogen van de jongen waren toch op hem gericht, dus het zou hem waarschijnlijk niet eens opvallen. Tot hij uiteindelijk onder zich zou kijken, dan zou hij zich waarschijnlijk kapot schrikken.

Jordy zag het bankje niet meer staan.
Huh? Werdt hij nu gek?

Hij wist zeker dat het bankje tegenover de vijver stond, dicht bij de eendjes. Dit kon gewoon niet. Hij bleef met grote, verbaasde ogen kijken. Paar keer knipperend met zijn ogen. Nu erin vrijven maar het bankje bleef weg. Hij schudde zijn hoofd in ongeloof. Met kleinere stappen naderde hij de plek waar hij net nog had gezeten. Daarna waren zijn ogen gericht naar de man.

'Uh... Er stond hier toch een bankje?'
Hij kratste met zijn vingers zijn achterhoofd.
Wist zichzelf geen houding meer te geven.

Met een compleet strak gezicht keek Ryan de jongen aan. "Nee, natuurlijk niet," ze hij. "Een bankje kan toch niet zo maar verdwijnen?" Van binnen genoot hij, hij had veel te lang niemand in de maling genomen. Dat hij al die tijd had overleefd, hij vond het gewoon knap van zichzelf. Al lag de verklaring bij Willow en Coco, die hem geweldige tijden bezorgden.

Jordy zag hoe serieus de man naar hem stond te kijken. De man had het bankje dus niet gezien. Waar had hij dan op gezeten? De volgende bank stond een aantal meters verderop. Nogmaals keek hij rond, zeker wetend dat hier echt een bankje stond. "Nee een bankje kan ook niet verdwijnen" Toen brandde er een lampje. De man had het laten verdwijnen, daar was geen andere verklaring voor. "Je bent mij toch niet voor de gek aan het houden of wel?"

Ryan keek de jongen met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Natuurlijk niet," zei hij. "Zo ben ik niet. Hoe durf je mij ergens van te beschuldigen?" Hij keek de jongen aan en hoefde eigenlijk nauwelijks moeite te doen om te verbergen dat hij inderdaad iets te maken had met de verdwijning van het bankje.

Dit vond Jordy dus echt niet grappig meer. Hij was geen gek dat wist hij zeker! Hij had nog verstand. Het enige waar hij op kon vertrouwen. De jongen had iets gedaan, daar konden de feiten niet om heen draaien. Zijn kaaklijn begon aan te spannen. "Ik beschuldig je nergens alleen dit is wel heel toevallig. Er was hier zeker een bankje. Toen jij de eenden liet zweefde zat ik op het bankje die nu is verdwenen. Vertel eens kan jij bepaalde dingen ontzichtbaar maken?"

NEW

---

Schelle klanken klonken zacht in de wind, alsof het voorjaarsbriesje ze uit elkaar had geblazen. Grimm lag in het gras naast het vijvertje. Hij had zich vanuit zittende positie achterover laten vallen waardoor hij nu op zijn rug lag, met zijn knieën nog gebogen. Hij had zijn ogen gesloten en speelde een vaag bekend kinderliedje op zijn mondharmonica. Het klonk niet echt mooi, vooral doordat hij op zijn rug lag, maar ook omdat hij niet erg zijn best deed. De temperatuur was aangenaam, dus Grimm had het vest wat hij aanhad toen hij naar de vijver liep, opgevouwen en onder zijn hoofd gelegd. Nu lag hij in een spijkerbroek en een gestreept T-shirt in het gras. De dingen die hij aan het doen was zag hij niet als nuttig, maar hij had dan ook geen nuttige dingen te doen. Hij bedacht zich wel dat hij zijn kanaries later op de avond nog moest voeren, maar dat kon wachten, de vogels waren slim genoeg om te weten wanneer ze voer kregen. Hij wist niet precies wat hij nu aan het doen was, hij had zich verveeld en had besloten te gaan lopen. Toen hij bij het meertje was gekomen was hij daar gaan zitten, om daarna afwezig liedjes op zijn mondharmonica te spelen. Als hij niet op het instrument speelde, keek hij naar de lucht en voorbijdrijvende wolken of luisterde hij met gesloten ogen naar de geluiden om hem heen.

Noel was net ontwaakt van een kleine 5 uur slaap, het langst dat hij had geslapen in dagen. Het maakte dat hij iets minder donker en kwaad was dan anders, iets waar zijn omgeving maar al te blij mee was. Ondanks het lekkere weer was hij instaat om een sweater te dragen, dit was een van die momenten dat hij erg blij was met thermokinese, hij kon altijd lange mouwen dragen om de littekens te verhullen, hoe warm of koud het ook was. Met de hood over zijn hoofd slenterde hij naar de vijver. Hij negeerde de jongen en diens neit al te aangename harmonica spel en ging aan de waterkant zitten in kleermakers-zit. Onbewust ging een van zijn handen door zijn kool-zwarte lokken.

Grimm stopte niet met spelen, ook niet toen hij het geluid van gedempte voetstappen op gras opmerkte. Hij opende zijn ogen langzaam, maar zag toch niets anders dan lucht en een vage gestalte die net buiten zijn gezichtsveld langs hem bewoog. Hij moest moeite doen om te horen hoe de persoon zich naar het meer bewoog en uiteindelijk de voetstappen stopten en een zachte plof te horen was. Grimm besloot dat de persoon was gaan zitten. Iets in hem wilde weten wat het was, maar aan de andere kant zag Grimm het nut er niet van in om overeind te gaan zitten. Daarom raffelde hij het liedje wat hij aan het spelen snel af, maar wel op een manier zodat het niet opviel. Het was een sierlijk einde, een opbouw naar één noot die spontaan leek te komen, maar toch alles verbond. Het was een noot die de hele melodie leek samen te vatten. Grimm bleef even liggen, het spelen van muziek was een van de mooiste dingen voor hem, het was als een soort uitlaatklep. Hij zag het als een manier om al zijn zorgen en emoties om te zetten in een melodie, al waren ze vaak niet zelf bedacht. Grimm ging loom overeind zitten en schudde wat gras uit zijn haren en van zijn kleren. Hij had er best lang gelegen en zijn ene voet voelde alsof hij op het punt stond in slaap te vallen. Wazig richtte hij zijn ogen op de persoon, niet dat hij er veel aan had, want diegene zat met zijn rug richting Grimm, daarbij had hij iets over zijn hoofd getrokken. Maar aan zijn lichaamsbouw kon Grimm zien dat hij mannelijk was. Grimm wist niet zeker of de jongen zich bewust was van zijn aanwezigheid, waarschijnlijk wel, hij was immers langs hem heen gelopen. Grimm bleef zwijgend zitten, dit was een mooi moment om de lichaamstaal van iemand anders te bestuderen. Grimm was er lang niet meer mee bezig geweest, al betrapte hij zich er vaak genoeg op dat hij wel nadacht over iemands persoonlijkheid alleen door zijn manier van doen. Hij was bang dat hij het zou verleren als hij er geen aandacht meer aan zou besteden. Om geen argwaan te trekken begon Grimm weer met spelen op zijn mondharmonica, maar de melodie van het lied was onsamenhangend, de noten leken niet bij elkaar te passen. Grimm hoopte dat het zo'n fout was die alleen de maker van de muziek zou opmerken, iets wat je alleen zou horen als je erop let.

Noel zuchtte en sloot zijn ogen. Een van zijn handen ging onder zijn shirt en legde hij op het litteken, ookal was hij zich volledig bewust dat hij niets ging voelen, zelfs als hij er naalden in zou steken. Dat wist hij uit ervaring. In de duisternis achter zijn oogleden vond hij, in tegenstelling tot velen, geen rust of kalmte. Daar waren zijn herinneringen. Vlammen en pijn, zo veel pijn. Met een rilling deed hij zijn ogen weer open. En sommigen vroegen zich af waar zijn insomnia vandaan kwam. Hij kon ze vertellen dat dat met je gebeurde als je moeder en de mensen die het dichtst bij je stonden probeerden je ritueel te verbranden. Zijn gezicht vertrok in een boze grimas bij de herinnering. Hij pakte een steen die naast hem lag en smeet die zo hard mogelijk over het water. Met een doffe plomp zonk de steen. Het was nog niet genoeg, maar hij kon er wat van zijn woede in kwijt. De woede was op zo veel dingen gericht dat het practisch ongericht was. Hij was woedend op zijn moeder, omdat ze dat had geprobeerd, op zichzelf, op de mensen van de sekte, op de wereld omdat ze neit op tijd ingrepen. Op alles.

Grimm bekeek de jongen geïnteresseerd, het lied op de mondharmonica vertraagde, werd langzaam en vaag. De jongen zat stil, bewoog zijn armen een beetje en gooide uiteindelijk een steen in het water. Grimm was kort afgeleid door de fascinatie voor het water, de kleuren, de vorm, de manier waarop het zich om de steen vormde. Hij stopte even met spelen op zijn mondharmonica. Maar hij bedacht zich, begon weer te spelen, een ander lied zodat het niet zou opvallen. Hij richtte zijn ogen weer op de jongen. De actie was spontaan geweest. Grimm had aan de manier van doen gezien dat de jongen het meende, dat het geen verveling was. De jongen had kracht achter de steen gezet, het was geen sukkelig boogje geweest, eerder een gerichte worp. Grimm zag het als een vorm van agressie, mensen gooien niet zomaar stenen met volle kracht het water in. Al was het eerder een uiting van woede, want een agressief persoon zou zich eerst op Grimm hebben gericht. Niet dat Grimm daar problemen mee had. Hij vond het geen probleem dat de persoon zijn woede op het water richtte, en niet op hem. Grimm besloot wijs te zijn, en niets tegen te persoon te zeggen. De drang was er wel, een simpele opmerking, iets ironisch. Maar Grimm wist zeker dat de jongen het niet op prijs zou stellen. Daarom speelde hij rustig verder op zijn instrument. De klanken waren aanzienlijk beter nu hij goed overeind zat. Grimm besloot een wat moeilijker liedje te spelen, iets rustigs, want dat paste bij zijn stemming.

---

Naah, sorry dat ik zo lang niet heb gereageerd. Ik vergat het steeds. :c

Sorry dat mijn reacties zo veel korter zijn dan de jouwe -.-"

---------Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ----------

Noel zaktte weer neer aan de waterkant. Hij moest zichzelf kalmeren. Het was al veel te warm vandaag, en hij moest op zijn thermokinese vertrouwen om niet in een gebakken ei te veranderen, en als hij zichzelf kwaad maakte zou hij aleem maar warmer worden. Hij concentreerde zich op de muziek van de jongen. Zachtjes begon hij mee te neurien. Hij hiel van muziek, ooit. Vroeger, voor een avond in hel op aarde veranderde en zijn wereld instortte en zo, was hij dol geweest op zingen. Een klein nostalgisch glimlachje verscheem op zijn gezicht. Hij begon zachtjes woorden te zingen op de maat van de muziek, zomaar woorden die in hem opkwamen.

Eerst merkte Grimm niet dat de jongen meezong. Hij hoorde wel vage klanken, maar ze waren in zijn ogen onbelangrijk. Niet meer dan echo's, fluisteringen in de lucht. Even later besefte Grimm pas dat de zachte klanken bij zijn spel pasten. Hij richtte zijn ogen op de jongen. Kwam het van hem? Het moest wel, Grimm kende geen instrumenten die het zachte geluid van een mensenstem zo goed kon nabootsen. Of beter. Het was onwaarschijnlijk dat iemand zo'n instrument was en toevallig hier in de buurt was. Dus het moest de jongen wel zijn. Grimm zag het als een aparte verandering, agressie naar rust. Grimm zag het als iets bijzonders, al maakte hij zich lichtelijk zorgen. Normale mensen wisselen niet zo snel van stemming. Dat de jongen meezong zag Grimm als eer. Het was zijn muziek die de aandacht had getrokken. Iets van enthousiasme zorgde voor een versnelling in de melodie, het rustige tempo veranderde in iets opgewekters. Van relaxt naar iets wat meer bij een zomeravond past. Maar toch hield Grimm het rustig, al was het eerder om de zachte woorden beter te verstaan.