De vijver

De thermokinisten van de groep zorgden er samen meteen voor dat de wolken uit elkaar gedreven werden en de zon heerlijk begon te schijnen. Het team had nooit last van kou, maar ja, ook tijdens een sneeuwstorm trainden zij gewoon door. "Warm genoeg?" vroeg Ryan met een grote glimlach.

Jule keek even verbaasd en glimlachte voorzichtig. 'Dat was me niet in mijn eentje gelukt' zei ze zachtjes en ze pakte de ipod weer uit haar zak en scrolde door de liedjes. Even twijfelde ze en toen zette ze een vrolijke remix op die ze zelf gemaakt had, eens kijken wat de jongens daarvan vonden.

De jongens lieten zich allemaal rustig vallen in het gras en gingen verder met het overdenken van de dingen die ze aan het overdenken waren geweest. Ryan moest lachen en liet zich tussen hen inploffen, terwijl er steentjes om hem heen begon te zweven. Hij hield er van om dingen te laten zweven of er spreuken over uit te spreken.

Jule lachte een beetje om de jongens en ging naast eentje zitten die een steentje rond liet vliegen. 'Dus... kende ik jullie?' vroeg ze met een glimlachje en ze zat weer een beetje aan het gras te plukken als net.

"Nee," zei Ryan, naast wie het meisje was gaan zitten. "En wij kennen jou niet, we hadden alleen behoefte aan muziek op deze mobielloze, grauwe middag." Hij glimlachte vrolijk en liet de steentjes een voor een in het water vliegen. Sommigen stuiterden nog een beetje over de golfjes, maar veel spektakel was het niet.

Jule knikte. 'Tsja... voor muziek moet je bij mij zijn' glimlachte ze. Ze vond zijn woordgebruik wel leuk. Jule keek naar de golfjes en haar oplettende blik veranderde langzaam in een starende terwijl ze nadacht over van alles. Ze had nog steeds hoofdpijn van die val bij het winkeltje in de stad, waarschijnlijk een hersenschudding, maar ze vertikte het om rustig aan te doen zoals de dokter gezegd had.

Ryan keek even opzij en liet daarna nieuwe steentjes zweven. Sommige schoot hij zachtjes tegen de jongens aan, die ze dan terug gooiden. Voor wie denkt dat dit spelletje gevaarlijk is, met Ryan is het dat niet want die kon alle blauwe plekken en kneuzingen helen, zodat niemand er achteraf nog last van zou hebben.

Jule keek hoe hij de steentjes wegschoot en vroeg zich af of het hen geen pijn deed, maar zei niks hardop. 'Welk sportteam zijn jullie eigenlijk?' vroeg ze, omdat ze werkelijk geen idee had. Football in elk geval niet, hockey niet... Maar welk team dan wel?

"Atletiek," zeiden de jongens trots. "We kunnen het allemaal, maar elk van ons heeft zijn eigen specialisatie." Dat was waar, dacht Ryan. Sem was goed in alle afstanden, maar was te klein voor hordelopen, waar Jim dan weer heel goed in was. William vloog als een bezetene bij het verspringen en aan hem zelf kon je poolstokhoogspringen overlaten.

'Ow leuk... ik houd op zich wel van hardlopen' zei Jule met een glimlachje en ze liet zich in het gras vallen zodat ze lag, ze staarde een beetje naar de blauwe lucht. 'Voor al die andere dingen ben ik veel te klein' en ze grinnikte een keertje.

"Je bent nooit te klein," zei Ryan. "Ik was ook ooit klein maar was altijd goed in poolstokhoogspringen, wat dus echt mijn onderdeel is." Al was hij dan weer degene die het allemaal moest kunnen om het uit te leggen aan de rest. Ach ja, het leven ging door. Hij schudde even met zijn hoofd, om de rare gedachtegang weg te schudden.

Jule glimlachte. 'Schat, ik ben een meter vijfenzestig. Dat is wel heel erg klein, denk je niet?' vroeg ze met een glimlachje en ze sloot haar ogen. Ze zou zo in slaap kunnen vallen, ze was moe en de zon scheen heerlijk warm op haar gezicht.

"Ja, en zelfs ik ben zo klein geweest," zei Ryan schouderophalend. "Niet dat ik je aan het rekruteren ben, want het is een jongensteam, maar toch. Een beetje zelfvertrouwen moet er zijn." Hij glimlachte vriendelijk en liet de volgende steentjes zweven, om ze weer in het water te slingeren.

Daar liep Jordy dan met een hand in zijn broekzak gerust en met zijn anderen hand had hij een zak brood vast. Hij stond voor de vijver naar de eendjes te kijken die vrolijk zaten te kwaken. Je kon niet zien hoe Jordy zich voelde. Zijn houding was neutraal net zoals zijn gezicht neutraal stond.

Gewoon helemaal niets kon van zijn gezicht afgelezen worden.

Hij zuchtte toen hij zijn andere hand uit zijn broekzak moest halen om het brood in kleinere stukken te scheuren. Een voor een gooide hij stukjes brood naar de eendjes die met zijn allen aanvielen. Zijn gezicht veranderde daar een positievere houding. Hij vond het leuk om eendjes zo te zien doen. Het bracht vrede bij hem. Arme beestjes in de kou, nergens vonden ze eten en hier waren zij al blij met brood die al een paar dagen oud was.

Het was ijzig koud, er stond een wind en de lucht was grijs. Het was geen mooie dag vandaag, het had iets deprimerend.

Ryan liep op zijn gemak richting vijver. Daar aangekomen, liet hij zich languit in het gras vallen en staarde naar de wolken boven zich. Hij had niet in de gaten dat er nog iemand was. Zijn gedachten gingen uit naar Willow en hij kreeg die dromerige bleek in zijn ogen. Ze was het mooiste wezentje dat hij ooit had ontmoet en vond het vreselijk dat hij nu niet bij haar was. Coco was even helemaal vergeten. Ryan dacht alleen aan Willow, die hij vanavond pas weer zou zien. Hij zuchtte en vond het vervelend om op school te zitten, voor het eerst in negen jaar.

De eendjes keken hem met hopende ogen aan op meer brood. Helaas was het stukje brood wat hij nu gooide ook het laatste. Met zijn handen maakte hij van het zak een plastic prop. Hij zoch om zich heen een prullenbak om het weg te gooien. Nadat hij een had gezien liep hij er sloffend naar toe. Jordy bleef een aantal meters voor de prullenbak staan. Met een simpele beweging wat hij ook altijd bij basketbal deed gooide hij de prop zo in de prullenbak. Dit was nog niets vergeleken met de driepunten afstand. Met zijn hand gleed hij door zijn haar die voor zijn gevoel veels te lang werden. Wanneer zou hij eens naar de kapper gaan?

Daar plofte hij dan op het bankje wat een kleine afstand had van de vijver. Hij wilde de eendjes bekijken, die gaven tenminste rust in zijn hoofd.

De steentjes en takjes om Ryan heen begon te zweven en om hem heen te draaien, iets dat altijd gebeurde als hij aan het dagdromen was. Hij keek af en toe naar een takje, zonder dat het echt tot hem doordrong. Met zijn hoofd was hij gewoon bij andere dingen. Hij merkte ook niet dat de eendjes op een gegeven moment ook begonnen te zweven. Hij deed het dus niet expres. Ook het luide gesnater viel hem niet op.

Jordy stond meteen op als reactie toen hij de eenden zag zweven. Wie deed dit? Was dit een spelletje van die persoon die dat deed? Eenden pesten hoe laag kon je wel niet zinken. Jordy interesseerde zich meestal niet voor anderen. De eenden vermaakte hem, brachten zijn gevoelens tot rust. Hoe durfde die?

Hij keek rond terwijl hij niemand zag.
Nog een keer keek hij rond.

Wat verderop lag iemand op de grond die ook anderen dingen liet zweven. Hij had helemaal niet in de gaten dat hij ook de eenden omhoog bracht. Hij bedacht zich geen moment en naderde de vreemde.

'Hallo? Zou je daar mee willen ophouden? Je maakt de eenden bang'
Zijn ogen vernauwden zich, zijn expressie niet al te vriendelijk.

Ryan schrok op en alles viel naar beneden. "Huh, wat?" zei hij alsof hij net wakker werd. Het luide gekwaak bracht hem bij zijn positieven. "Oh, wacht, begonnen die te zweven? Sorry eendjes." Hij keek hoe de eenden snel terugwaggelden naar de vijver. Hij keek naar de jongen die geroepen had. "Bedankt voor het waarschuwen," zei hij en hij liet zich weer achterover vallen.

Zijn linkerwenkbrauw ging omhoog terwijl hij de ogen sceptisch aankeek. Stel je voor hij was sterveling? Iemand zonder krachten? Dan kon die persoon naar het gesticht omdat hij iemand zag die dingen liet zweven.

'Je moet oppassen, ik had ook iemand kunnen zijn zonder krachten'
Zijn stem was meer geirriteerd als normaal.

De eenden zwemden weer terug naar de vijver, moesten bijkomen van de shock. Met zijn handen in zijn zakken liep hij weer schuivelend terug naar het bankje.

"Als dat zou was geweest," zei Ryan lachend. "Was je nu gillend teruggerend naar de bewoonde wereld en zou je voor gek verklaard worden. Je zou hier trouwens niet zijn, aangezien dit gebied alleen voor leerlingen is." Hij glimlachte geruststellend, hij wist wat hij deed. In openbare ruimte liet hij nooit zomaar spullen zweven en hij lette ook op dat hij niet ging dagdromen. Op dat soort momenten begon rond hem alles te zweven.

Was hij een clown van beroep?
Hij vond alles behalve de man humoristisch.

'Jij bent zeker de grappigste thuis' een sarcastische toon was niet te missen.

Soms kon Jordy gewoon echt droog zijn. Er viel niets aan hem te snappen. Hij reageerde normaal nooit zo, het was niets voor hem. Wilde hij perse de jongen sorry horen zeggen tegen de eenden? Die jongen was toch niet gek. Hij liet het zo voordat er dadelijk nog ruzie kwam, dat was het laatste waar hij energie in wilde steken.

"Ik heb al sorry gezegd, hoor," zei Ryan, die een beetje boos begon te worden. "Het is inmiddels toch wel duidelijk dat het niet mijn bedoeling was?" Hij keek met opgetrokken wenkbrauw naar de jongen, die op het bankje zat. Ryan kon niet echt hoogte van hem krijgen. In elk geval leek het erop dat hij Ryan niet echt mocht. Niet dat het Ryan iets kon schelen, hij kende de ander nauwelijks.

De vreemde vent begon zijn toon te verheffen. De man begon boos te worden, terecht vond Jordy. Hij had niet zo tegen hem moeten spreken, had hij slechte zin? Het kwam vast doordat hij zich een beetje depressief voelde door het weer.

'Je hoeft het mij niet nog eens uit te leggen. Ik had het de eerste keer al gehoord.'

De adolocent schudde zijn hoofd en ondertussen zat hij wat aan de ring te spelen.

'Sorry was niet bedoeld om zo bot te doen'
zei hij na een tijdje.

Zijn gezicht was nu neutraal net zoals de tonering van zijn stem. Voor heel even keek hij de man aan.

Daarna was zijn aandacht weer gericht op de eenden die vrolijk aan het kwakeren waren. Ze waren het allang vergeten van het 'zweef' incident.

Ryan snoof even en liet zich weer achterover vallen. Hij had geen zin om nu nog iets tegen die rare kwast te zeggen. Hij dacht weer gewoon na, met als gevolg dat alles om hem heen weer begon te zweven, op de eenden na deze keer. Ryan moest grinniken toen hij zich dat besefte.