De vijver

Ergens op het schoolterrein ligt een bijna perfect ronde vijver. Om de vijver ligt een grasveldje waar in de lente en zomer madeliefjes en paardenbloemen te vinden zijn. Daarom wordt er in die maanden ook vaak gepicknikt of gewoon lekker uitgerust of huiswerk gemaakt. In de vijver zwemmen veel verschillende soorten vissen.

Regels: niet zwemmen, laat de vissen met rust
Personen: ongeveer 20

Oliver zat aan de rand van de vijver en staarde afwezig naar een willekeurig punt in de verte. Haast onbewust trok hij grassprietjes uit de grond en gooide die in het water waardoor er kringen ontstonden. Zachtsgezegd zag hij er niet heel uitgerust uit, hij had erge wallen onder zijn ogen en op zijn gezicht stond haast: MOE! Geschreven. Gisteren had hij weer niet goed geslapen. Eerst had hij zichzelf wakker gehouden met bange gedachten over wat er zou gebeuren als hij in slaap viel en hij zou niet wakker schrikken als zijn ademhaling ermee zou stoppen. Toen hij eenmaal in slaap was gevallen was hij nog minstens zeven keer wakker geworden. Kortom, hij had amper slaap gehad en kon nu amper zijn ogen openhouden.

Mariah kwam aangelopen. Haar schooluniform had ze ingeruilt voor een leren jas met dikke bontkraag en zwarte trainingsbroek. Met haar vertrapte allstars die ze ongeveer als 4 jaar had voelde het net alsof ze gewoon op de grond liep. Geld om nieuwe kleren te kopen had ze niet, daarom probeerde ze via de schoolcomputer ook altijd haar bankpasje te hacken. Wat niet vaak met succes gebeurde. In haar oren dreunde een lied van Muse, haar favoriete band. Voorzichtig ging ze aan de zijkant van het water zitten, in een kleermakerszit. Hier kon je heerlijk roken, aangezien hier niet vaak leraren kwamen. De jongen die er zat had ze misschien wel opgemerkt, maar zoals altijd negeerde ze mensen. Mensen bestonden meestal voor haar niet, ze leefde alleen op de wereld.

Oliver wendde zijn blik pas weer af toen zijn vingers alleen aarde voelde en geen gras meer. Verbaasd keek hij naast hem en zag dat hij een hele kale plek had gemaakt in het gras. Nu viel hem ook een stinkende geur op en toen hij zijn hoofd in de richting van de geur had gedraaid zag hij een meisje roken. Even trok hij een wenkbrauw op, hij wist heel zeker dat roken verboden was. Maar al snel zuchtte hij, hier was hij veel te moe voor, dacht hij voordat hij zich achterover liet vallen en op zijn rug naar de wolken keek die voorbij dreven.

De jongen stoorde haar niet. Hij praatte niet, hij zong niet, hij deed niks. Lekker rustig, iets waar ze van hield. Terwijl haar hoofd rustig mee deinde op de maat van de muziek nam ze opnieuw een trekje van haar sigaret. Veel mensen op deze school vonden het stinken, of niet lekker maar zij bleef voet bij stuk houden dat diet een van de lekkerste dingen was wat je kon doen in je leven. Roken. Het heerlijk moment dat je het opzoog, door je longen liet zweveen en daarnaar rustig uitblies. Het gaf haar een rustig gevoel, dat ze even niet aan al dat gezeik moest denken, niet aan haar krachten hoefte denken. Gewoon zij en haar sigaret.

Oliver had geen last meer van de rook, maar wel van het meisje. Of, wat precieser, van haar gedachten. Als hij moe was lukte het hem gewoon niet gedachten buiten te sluiten, hoe simpel het ook voor hem was als hij wakker was. "Kun je wat zachter denken?" Zei hij zonder zich er iets van aan te trekken hoe raar die vraag was. "Ik hoef niet te weten hoe geweldig je roken wel niet vindt," zei hij geïrriteerd. Echt, je zou je nog verbazen over de rare dingen waar leerlingen op deze school aandachtten. Dit had hij echt nog nooit gehoord, waarschijnlijk omdat er niet veel leerlingen die rookten, laat staan het zo in het openbaar doen. Dit meisje moest wel heel erg lak aan de regels hebben om op het schoolterrein te gaan roken. Maar goed, daar ging hij niet over en het kon hem ook helemaal niets schelen zolang hij er maar geen last van had. Wat nu dus wel het geval was.

'Ik kan niet zachter denken. Als je er iets tegen hebt rot dan maar op.' Ze wou het wat groffer zeggen maar hield zich nu in. Wat dacht die jongen wel niet, dat ze zachter kon denken. Zachtjes grinnikte, een kille grinnik waarvan je wist dat het niet was omdat ze iets grappig vond. Soms waren kinderen echt onverstelbaar, als ze niet naar haar gedachten wilde luisteren moesten ze maar oprotten. Ook vond ze het erg irritant dat ze er naar luisterde, zo kon ze ze gewoon niet laten gaan. Gelukkig uitte ze haar gedachten altijd in woorden, als ze iets stom vond zei ze het en als ze iets leuks vond, tja, wanneer vond ze iets nou leuk. Rustig nam ze een trekje van haar sigaret.

Oliver kneep zijn ogen even dicht omdat hij zich gewoon kapot ergerde. "Het is eigenlijk wel mogelijk. Je kunt ook zachter praten, dat heet fluisteren. Dus je kunt ook zachter denken. Fluister gewoon wat je denkt," legde hij uit alsof hij het tegen een kleuter had. De blik die daarbij hoorde had hij echter niet omdat hij niet naar het meisje keek maar nog steeds zijn blik op de wolken had gericht. Donzige, zachte wolken waar je zo in slaap op kon vallen... Bij die gedachte kon hij alleen maar gapen en zijn best doen zijn ogen goed open te houden. Het was niet de bedoeling dat hij hier in slaap zou vallen, dan zou hij waarschijnlijk ziek worden. Al had hij dan zijn jas aan, het was nog steeds aardig koud.

Mariah keek geïrriteerd naar de jongen, waarom zou ze zachter gaan denken voor hem? Wat haar nog meer irriteerde was dat hij haar nu kon horen denken. Vandaag wilde ze voor een keer rust, nadenken over alles en met een jongen erbij die in haar gedachten kon wroeten zou dit niet lukken. 'Waarom rot je niet gewoon op. Ik wil nadenken en met jou erbij lukt dat niet.' Verwoordde ze haar gedachten. Nee, zij zou niet gaan. Niet van deze plek vandaan. Hier was de enige plek waar ze ongezien kon roken en die zou ze niet opgeven.

Oliver rolde met zijn ogen, hoe moe hij ook was en hoe graag hij ook rust wilde en geen zin in een discussie had was hij niet van plan weg te gaan. Al was het maar om zijn trots. "Dacht het niet, ik was hier eerst," zei hij simpel. Het was een stom excuus, maar ze zou het er maar mee moeten doen, dacht hij geirriteerd. "En denk maar na hoor, zolang je het maar zachtjes doet," zei hij met een zogenaamd vriendelijke glimlach. Zijn ogen lachte niet mee, die stonden gewoon nog net zo uitgeput als net. Hij gaapte weer en liet zich weer achterover in het gras liggen. Dit lag niet eens zo heel erg verkeerd...

'Ik wil nadenken en dat niemand me hoort.' Bleef ze rot doorgaan. Misschien moest ze nu maar gaan gillen in haar gedachten, misschien zou hij dan oprotten. Ze vond het gewoon niet fijn dat ze hier totaal geen rust zat. Overal waar ze kwam was wel iemand en een eigen slaapkamer waarin ze zich kon opsluiten had ze niet. Het was hier verschrikkelijk, als het om haar mening ging. Oke, altijd beter als een psychiatrische inrichting maar hier was het ook niet veel beter met al die regeltjes.

Oliver haalde zijn schouders op. "Je kunt niet alles hebben he," zei hij zonder de moeite te nemen haar aan te kijken. Waarschijnlijk zou het hem niet eens lukken overeind te gaan zitten aangezien het al moeilijk werd zijn ogen open te houden. Maar hij wilde niet in slaap vallen, niet hier en eigenlijk ook niet in zijn bed. Waarom hadden mensen slaap nodig? Of waarom kon hij niet normaal slapen? Het was niet handig om voordat je in slaap viel er aan te denken dat je zomaar nooit meer wakker zou kunnen worden. Niet erg ontspannend in elk geval.

'Nee, dus ik ga ook niet zachter nadenken voor jou.' Zei ze ijzig, het klonk zo koel alsof je op de noordpool was. Als ze rustig bleef kon je blij zijn, zodra ze feller was en haar puppilen versmalde kon je maar uitkijken. Toch moest je ook erg uitkijken als ze rustig bleef want dan kon ze in een keer uithalen, letterlijk en figuurlijk. Nee, Mariah was geen makkelijke tegenstander en dat wist ze zelf maar al te goed.

Oliver haalde zijn schouders op al betwijfelde hij of ze het wel zou zien aangezien hij op zijn rug in het gras lag. "Dan denk wat je wil," zei hij wetend dat ze dat toch niet zou doen omdat ze te bang was dat hij haar gedachten zou horen. Alsof hij er iets mee zou doen. Het was niet zo dat hij haar gedachten zo interessant vond of het de moeite waard vond het door de school te gaan verspreiden. Hij dacht ook niet dat anderen het zo interessant zouden vinden. Hem konden de meeste roddels in ieder geval niets schelen.

Mariah nam weer een trekje van haar sigaret en blies het uit haar neus. Veel mensen deden dit niet maar dit gaf haar een nog heerlijker gevoel van bij het roken. Haar gedachten over dit heerlijke roken bleven daarom dus ook weer vrolijk verder gaan. Nou, het waren niet echt gedachten het was meer dat ze er zo van genoot. Elke hijs elke blaas, het was gewoon een gevoel wat ze niet meer kwijt wilde raken. Eens een keer niet aan die stress denken, eens een keer niet aan haar verleden denken en vooral om eens een keer niet aan haar toekomst te denken. Ja, je kon wel zeggen dat ze behoorlijk verslaafd was.

Oliver was zeker in slaap gevallen als de gedachten van het meisje niet zo ongelofelijk irritant waren geweest. Het was niet dat het zo hard was ofzo, maar gewoon het onderwerp. Echt? Was ze echt constant aan het denken dat ze zo ongelofelijk van roken hield? Hij had wel eens interessantere dingen gehoord. Nu was hij zich zo aan haar aan het ergeren dat hij zichzelf uit de slaap hield. Of hij daar blij mee was of niet wist hij niet. Hij viel nu niet in slaap en dat was een voordeel en een nadeel tegelijk. Nu zou hij eindelijk kunnen slapen en dan verpestte dit meisje het, maar hij zou in ieder geval niet buiten bij de vijver in slaap vallen.

Tot de sigaret helemaal was uitgebrand bleef ze roken toen drukte ze hem uit. Ze keek enkele seconden naar het meertje. Als het zo koud bleef zijn zouden de vissen doodvriezen, niet dat het haar iets uitmaakte. Voor haar hoefde het niet zo koud te blijven, het mocht wel wat warmer worden. Van deze kou kreeg ze alleen maar pijn in haar handen en gezicht. En wat ze nog het meest haatte was pijn in haar voeten door die kou. Ja, bij haar voeten leek het uren te duren voordat ze weer warm werden. De zomer was veel fijner, gewoon shirts met korte mouwen aan en korte broekjes. Misschien kon ze niet veel kopen, ze deed wel haar best om er acceptabel eruit te zien.

Oliver merkte dat toen de gedachten van het meisje iets normaler en minder irritant werden hij ook steeds slaperiger werd. Half probeerde hij dat tegen te gaan maar aan de andere kant kon hem dat ook helemaal niets meer schelen. Even slapen zou zowiezo wel goed voor hem zijn. Toch was daar altijd nog het stemmetje dat zei dat hij voor hetzelfde geld nooit meer wakker zou kunnen worden. Maar het had geen zin en na een tijdje viel hij dan toch in een lichte slaap. Heel veel verschil met de houding van net was er niet, als je goed keek zag je alleen dat zijn borstkas in een langzaam tempo omhoog en omlaag ging en hij rustiger leek. Maar net was hij ook al slaperig geweest dus veel maakte het niet uit.

Mariah rilde even toen er een koude wind langs haar gezicht streek. Waarom ze nog buiten zat wist ze niet, op een of andere reden maakte het haar rustig. Ook ging de dag sneller als ze buiten was, dan ging ze nadenken en was het zo zeven uur. Nadenken kostte veel tijd, in haar geval tenminste wel. Het was vandaag Donderdag, nog één dag en dan kon ze weer helemaal losgaan. ze leefde van het weekend, nu ze op deze school zat tenminste wel.

Oliver sliep rustig, tot hij op een gegeven moment stopte met ademhalen. Hij sliep nog wel een minuut of wat door zonder dat zijn borstkas op en neer ging. Maar toen het te lang duurde werd hij met een schok wakker en schoot omhoog om zo snel als hij kon weer zuurstof binnen te krijgen. Omdat hij dat zo snel wilde doen begon hij te hoesten en moest hij zichzelf dwingen rustig adem te halen. Dat er een meisje zat was hij al weer vergeten, hij was alleen boos op zichzelf dat hij zomaar in slaap was gevallen. Nog wat slaperig wreef hij in zijn ogen, al was hij heel wat minder moe dan net. Hij had misschien niet lang geslapen, maar wel wat.

Geschrokken keek Mariah op. Argh, wat haatte ze schrikken. Het was zo onverwachts en het gevoel wat haar dan bekroop deed haar aan vroeger denken. Als het geschreeuw weer begon tussen haar moeder en vader. Enkele seconden keken haar ijskoude ogen richting de jongen waarnaar ze weer op de vijver gevestigd werden. Nee, echt aandacht aan hem geven deed ze niet. Dat deed ze nooit, aandacht geven aan mensen. Je kon wel zeggen dat ze in haar eigen wereldje leefde, waar ze alleen was. Nee, ze hoefde geen vrienden. Die zouden haar vast verraden of in de steek laten. Nee, ze had haar moeder waarvan ze zielsveel hield en verder hoefde ze niemand.

Oliver had nu pas weer door dat hij niet alleen was en keek beschaamd op naar het meisje. Het was geen geheim dat hij problemen met slapen had, het zou ook moeilijk te verbergen zijn aangezien hij vaak zo moe was, maar er waren niet veel mensen die hem hadden zien wakker schrikken. "Sorry," zei hij snel. "Ik viel... in slaap," legde hij uit. Hij wist dat hij net heel erg chagerijnig tegen haar was geweest maar aangezien hij zich nu heel wat minder moe voelde had hij geen zin haar af te katten. Hij rekte zich uit en gaapte nog eens voordat hij het meisje met zijn nu opgewektere ogen aankeek.

Mariah keek weer opzij naar de jongen, recht in zijn ogen. Haar ogen stonden niet minder kil als eerst. 'Dat kan gebeuren.' Zei ze rustig, er kwam rook uit haar mond maar dit keer kwam het gewoon omdat het zo koud was buiten en haar adem warm. Haar stem was net zo kil als haar ogen, alles aan haar was kil. Haar gezicht, haar houding, haar stem. Het enige wat de meeste mensen naar haar toe trok waren de dreads en haar fantastisch eruit ziende lichaam. En het kille vonden de meeste mensen mysterieus. Maar zodra ze haar mond open had gedaan en een belediging eruit gekomen was hoefde ze niks van haar te hebben.

Oliver haalde alleen zijn schouders op. Al had hij nu energie genoeg om de discussie of eigenlijk gewoon het heen en weer kaatsen van beledigingen aan te gaan had hij daar geen zin in. Het gebeurde niet heel erg vaak dat hij energie had en nu dat wel het geval was had hij geen zin in een ruzie. Dat bewaarde hij wel voor als hij weer chagerijnig was. Nu stond hij op en klopte het zand en de grassprietjes van zijn broek af. Ondanks dat het koud was vond hij het niet eens zo'n slecht weer. Hij was dan ook nog niet van plan naar binnen te gaan. Zijn dikke vest en jas zouden hem wel warm houden. En de dokters zeiden altijd dat buitenlucht gezond was en zeker belangrijk voor hem.

Mariah keek weer naar het water. Waarnaar ze ook opstond zich omdraaide en wegliep. Nu hij zo wakker was kon ze al helemaal niet nadenken. Ze ging maar weer eens naaar haar kamer toe, iets lezen. Of naar het computer lokaal.