De vijver

New
______
Het was rustig op het veld, iets wat eigenlijk niet vaak voorkwam. Misschien kwam het omdat de avond al bijna viel en het buiten niet al te warm meer was. Toch zat Juliëtte met haar gitaar langs het water. Ze had een niet al te dikke jas aan en speelde zachtjes een liedje. Vroeger speelde ze het voor haar broertjes en zusjes, nu was er geen publiek. Gelukkig maar anders had het publiek duidelijk kunnen zien hoe de tranen in haar ooghoeken glinsterde. Sinds de middag met Ryan voelde ze zich slecht. Ze piekerde zich rot over waarom hij zo had gedaan, ze sliep in de nacht bijna niet en miste haar thuis meer dan ooit. Ondanks dat was ze ook vastberaden om Ryan iets aardigs te laten doen. Ze vond het niet leuk hoe ze behandeld was, en was dan ook niet van plan om het daarbij te laten zitten.

Aan de andere kant van de vijver zat Ryan met Jake, Sem en Zeke. Hun voeten bungelden in het water en ze maakten kleine golfjes. Ze waren erg stil, aangezien ze net een dramatische wedstrijd achter de rug hadden tegen een andere school. De spullen op die school hadden niet goed aangevoeld en één voor één liepen Ryans spelers blessures op. Terug op school bleken die van deze vier genezen te kunnen worden door Ryan. De rest lag op de ziekenboeg en werd behandeld. Waarschijnlijk schreeuwde iedereen daar door elkaar dat er was vals gespeeld door de tegenpartij, maar ze konden het niet bewijzen.

Juliëtte speelde door, had geen besef van tijd of dat er aan de andere kant van de vijver mensen zaten. Haar spel werd harder, de muzieknoten schalde over de vijver heen. Het voelde goed om weer eens op deze manier haar gevoelens te uiten. Ze zong mee met het lied dat ze speelde. Haar stem klonk gebroken, niet zo zuiver als normaal maar toch zong ze door. Ze had niet het gevoel dat er iemand was. Haar gedachten had ze afgesloten voor iedereen en alles. Ze negeerde de stemmen in haar hoofd gewoonweg.

De jongens keken op toen ze een gitaar hoorden. Juliëtte zat aan de andere kant van de vijver. Ryan had al bijna zijn mond opengetrokken om iets te roepen, iets wat minder aardigs, maar hij had er geen zin in. Zuchtend legde hij zijn hoofd weer in het gras en hij schopte wild met zijn voeten in het water, zodat hij alle vissen wegjoeg.

over haar muziek heen hoorde ze het gespetter van water. Meteen stopte ze met spelen, de tranen glinsterde nog in haar ooghoeken. Ze keek zoekend om zich heen en toen haar ogen op Ryan vielen ging er een schok door haar lichaam heen. Heel eventjes kon ze haar ogen niet afwenden. Daarna sprong ze op terwijl er een traan ontsnapte. Haar gitaar hing ze om haar schouder en begon weg te benen. Waarom eigenlijk? Omdat hij er was? Of om het gevoel dat hij haar gaf? Eigenlijk wilde ze omdraaien en hem eens flink de waarheid te vertellen. Doordat ze overstuur was kwamen de gedachten van de jongens binnen, ze hoorde alles en dat was niet echt prettig. Zeker niet omdat ze het niet tegen kon houden.

Het gitaarspel was gestopt. Ryan was niet van plan iets te zeggen, maar hij was dankbaar voor het stoppen. Het had niet echt mooi geklonken en hij wilde even stilte. Aan de blikken van de andere drie te zien, dachten die er hetzelfde over. Ryans blik bleef even hangen op Sem. De enige die gepresteerd had vandaag. Hij was eerste geworden bij de honderd meter sprint, de vierhonderd meter en de andere loopafstanden. Behalve de laatste. Hij had gezegd dat hij toen een bobbel voelde en hij verzwikte zijn enkel, waarna hij niet meer verder had kunnen lopen.

Stokstijf bleef ze staan. Natuurlijk had ze de gedachten gehoord. Als haar gitaar spel iets niet was was het lelijk. Ze had makkelijk een muziekbeurs kunnen krijgen, met twee vingers in haar neus. Het voelde als een belediging aan, al wist ze niet precies wie het had gedacht. Dat was het nadeel van haar krachten. Op het punt waar ze was stil blijven staan draaide ze zich weer om en ging terug aan het water zitten. Door zijn gedachten had ze besloten dat ze zich niet zou gaan laten stangen door die jongens. Ze legde haar gitaar weer goed neer en begon te spelen. Goed hard zodat ze het wel moesten horen, zonder enige fout. Haar eigen stem liet ze weg, daarin zou teveel woede en verdriet zitten. Iets wat hij nooit zou begrijpen.

"Oh, ze gaat verder" zei Ryan vermoeid en hij mompelde een spreukje die hij die dag had geleerd. Eén van de snaren van de gitaar zwol op en werd vijf keer zo dik als normaal. Hetzelfde deed Ryan bij nog twee andere snaren. Hij wilde stilte, om na te denken over vandaag. Bij die gedachte ging er een belletje rinkelen. Dat kind moest telepatisch zijn, anders zou ze ten eerste niet jankend zijn opgestaan en ten tweede zou ze dan weer niet terug gekomen zijn.

Juliëtte mompelde een aantal scheldwoorden. Zo, het was genoeg! Ze werd gek van die jongen, als hij er niet was spookte hij in haar gedachten rond, en was hij er wel dan irriteerde hij haar mateloos. Met een ruk stond ze op, de snaren waren geknapt, daar zou hij voor betalen omdat ze zeker wist dat hij het was. Met stevige passen liep ze naar hem toe. Als je een ding van haar moest weten was het dat ze het niet zou accepteren als mensen haar muziek instrumenten sloopte. 'Jij gaat verdomme betalen voor die snaren!' riep ze hem kwaad toe toen ze voor hem stond. Ze keek de jongens die om hem heen zaten een voor een woedend aan, ze dulde niet dat zij iets zouden zeggen.

"Nee, dat doe ik niet," zei Ryan. "Over twaalf uur zijn ze weer normaal. Tot die tijd kan ik hier heerlijk liggen en geen last hebben van jouw getokkel. Wij liggen hier voor onze rust." De rest, die zich niks aan trok van Juliëttes waarschuwende blikken, mompelde instemmend. Ook zji hadden het even gehad met geluid en wilde rustig hier liggen tot ze naar binnen moesten voor het eten. Dan was er wel weer genoeg commotie.

Juliëtte keek sarcastisch. 'Oke, dus omdat jullie sukkels een wedstrijd hebben verloren gaan jullie zielig lopen doen en andermans eigendommen slopen. Ben benieuwd wat het schoolbestuur daar van gaat vinden. Over het algemeen zijn ze niet erg blij als mensen komen klagen over het slopen van eigendommen kan ik je vertellen,' zei ze. Ze keek nu alleen Ryan aan. 'En die snaren ga je betalen omdat ze zijn geknapt, ze zullen niet weer normaal worden,' zei ze toen tegen hem. Daarna draaide ze zich om en begon zelfvoldaan richting de school te lopen. Het schoolbestuur zou hier zeker niet blij mee zijn, daarvoor kende ze haar en haar familie te goed. Gezien het feit dat de broer van haar overleden vader in het bestuur zat wist ze zeker dat haar klacht serieus genomen zou worden. Zelfs een aanvoerder zou daar niet veel aan kunnen veranderen.

Ja, een telepathisch. Ryan zuchtte en mompelde de spreuk die dingen repareerde. De snaren waren weer heel, maar nog steeds opgezwollen. "Weet je dat het ook zielig is om naar het schoolbestuur te stappen nu?" vroeg hij aan het meisje. Kon het hem wat schelen, eigenlijk niet. Sem, Zeke en Jake keken het meisje na. "Dan kan je het schoolbestuur meteen melden dat (naam van een school invullen) vals speelt en uit de competities verwijderd moet worden," zei Jake hard. "En dat jouw snaren kapot waren, is je eigen schuld. Ryan heeft ze alleen op laten zwellen." Ryan glimlachte dankbaar.

Juliëtte draaide zich eenmaal om. 'Weetje wat triest is, dat Ryan niet gewoon zelf dingen kop kan lossen. Nee hij heeft er altijd een groepje volgers voor nodig. En je hebt geen bewijs voor het valsspelen, dus kun je net zo goed toegeven dat je gewoon slecht bent en niet kunt spelen.' zei ze. Ze was niet uit op ruzie met de jongens, maar het was triest dat ze geen eigen leven hadden, dat ze alleen maar leefde voor hun "leider" die hen waarschijnlijk zodra hij ze niet meer nodig had liet barsten, en ja dan waren zij hopeloos alleen en eenzaam.

Nu werd Ryan kwaad en hij sprong. "Zo praat je niet tegen of over hen," schreeuwde hij recht in haar gezicht. "Het is familie en ze zijn absoluut geen schoothonden. En je kan nu gaan, ik heb je snaren al gerepareerd." Hij draaide zich om en liep vijf meter verder, waar hij ging zitten met de rug naar Juliëtte toe. Om rustig te worden mompelde hij eenvoudige spreuken, waardoor het gras andere kleuren kreeg en er steentjes in de rondte zweefden. Sem, Zeke en Jake hadden Ryan nog nooit zo gezien en ze keken verschrikt zijn kant op. Ook zij draaiden zich om en gingen naast Ryan zitten. Juliëtte werd vergeten en compleet genegeerd.

Rustig klapte Juliëtte in haar handen. 'Geweldig, loop maar achter hem aan, dat zou hij vast heel fijn vinden,' zei ze tegen hen. Daarna draaide ze zich om en begon weg te lopen. Ze had bereikt wat ze wilde bereiken, hij was boos geworden. Ze wilde een emotie van hem, als ze geen liefde kon krijgen dan wilde ze zijn woede. Liefde en haat lag dicht bij elkaar. Dat was iets wat zij dit keer kreeg te ervaren.

Gryphyn zat aan de rand van de vijver naar de vissen te kijken. Ze leken niet heel erg bang te zijn voor mensen en hij had er al meer dan eens eentje te pakken gehad. Maar nu leken ze te snappen dat deze jongen niet aardig was voor vissen en ze bleven meer uit de buurt, tot ergernis van Gryph. Toch vermaakte hij zich uitstekend. De vissen die het meest langs waren gekomen, had hij al namen gegeven, ervan uitgaand dat mannetjes en vrouwtjes elkaar afwisselden. Zo had hij al Yrys, Yvan, Yordy en Ysa.

Juliëtte had haar jas stevig om haar schouders geslagen. Haar ogen waren roodbehuilt. Damn ze was er echt erg aan toe. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Verliefd worden op de persoon die haar nooit leuk zou vinden, en nu dus duidelijk had gemaakt dat hij haar echt niet leuk vond door dat hij nu een vriendin had. Ze haatte dat kind nu al, ze had haar nog niet eens gezien. Toch vond ze het niet leuk, het stak. Wat had zij dat Juliëtte zelf niet had? Nee inderdaad, ze was niet echt aardig tegen hem geweest, maar dat was alleen omdat ze bang was geweest, bang om te laten zien wat ze voelde. bang voor een afwijzing.

Gryphyn draaide zich om toen hij iemand aan zag komen lopen. Wauw, wat zag dat meisje er slecht uit. Hij voelde zich niet in de positie om iets te vragen, maar wilde wel graag weten wat er aan de hand was, al kende hij haar niet. "Hallo," zei hij dus maar gewoon, zich afvragend op dat haar niet zou irriteren.

Juliëtte keek kort naar de jongen die haar begroette. 'Heey,' zei ze zachtjes. Eigenlijk had ze geen zin in gezelschap, dus bleef ze staan. Om de jongen niet het idee te geven dat ze erbij wilde komen zitten. Ze keek eventjes uit over het meer, en daarna langs de bomen of ze iemand anders zag. De laatste keer dat ze hier kwam was Ryan er ook geweest, stiekem had ze gehoopt dat hij er weer zou zijn. Stop, nee dat had ze niet gehoopt want hij had een vriendin dat was verkeerd om te hopen.

"Is er iets?" vroeg Gryphyn nu toch, terwijl hij de sterke drang om ook sip te gaan zitten zijn onderdrukte. Hij verwachtte ook niet dat hij kon helpen of iets dergelijks, maar misschien kon hij dat wel. Maar waarom wilde hij dat eigenlijk? En waarom stond hij met zichzelf in tweestrijd.Het was raar om Gryphyn te zijn.

New
~~

Jule zat op het gras aan de rand van de vijver en liet haar voeten tegen de regels in in het water bungelen. Er zou toch geen leraar komen want zo lekker was het weer niet en er was eigenlijk niemand om haar heen. Haar ipod speelde vrolijk hard op het melodietje van een van haar lievelingsliedjes. Dedication to my ex, ze vond het zo leuk omdat het een oud soort liedje in een nieuw jasje gegoten was.

Ryan lag met de rest van zijn team aan de andere kant van het meertje te zonnen. Sommigen van hen neurieden mee met het liedje dat over het water schalde, terwijl Ryan zich afvroeg waarom ze in de zon lagen die er niet was. Hij grinnikte toen hij zich dat besefte en ging rechtop zitten, om te kunnen zien wie er aan de andere kant van de vijver lag.

Jule ging met haar hand door haar blonde haren en voelde hoe een koude winde haar gezicht raakte. Even rilde ze en toen haalde ze haar voeten uit het water om op te staan, haar ipod te pakken en de muziek uit te zetten, ze moest er maar eens vandoor. Dit veroorzaakte een hoop protest van de jongens die haar muziek blijkbaar leuk hadden gevonden.

Door een gebundelde spreuk van Jim, Matt en Ryan ontstond er een brug van water zodat de jongens snel bij het meisje konden zijn. "Moet dat nou?" vroeg Zeke op een zeurderig toontje, wat hem een zachte stomp van Luca opleverde. "Hij bedoelt te zeggen dat wij onze telefoons zijn vergeten en geen muziek af kunnen spelen," zei Ryan, die als laatste was overgestoken en waarachter de brug nu in een regen van druppels uit elkaar viel.

Jule keek op naar de jongens die allemaal een stuk langer waren dan haar met haar een meter vijfenzestig. 'Oh.. sorry ik wist niet dat jullie meeluisterden. Maar ik was net van plan weer weg te gaan, het wordt nogal koud' verdedigde ze zichzelf en ze glimlachje en ze keek de jongens een voor een uitdagend met haar grote blauwe ogen aan.