De lange rechte gang.

Brendon schrok even van de reactie maar sloot zijn armen daarna meteen om Jeremy heen, iets wat hij niet gedaan zou hebben als Jeremy hem niet eerst omhelsd had. 'Sstt... Rustig maar, ik ben er... Ik bescherm je wel...' zei hij zacht en hij drukte Jeremy stevig tegen ziCH aan. Hij wist niet zeker of hij dit alleen deed om Jeremy te 'beschermen' of ook omdat hij hem al had willen knuffelen van het moment dat hij hem zag af aan.

Jeremy kroop tegen Brendon aan. Hij was echt doods en doodsbang. Toen er nog een donderslag klonk ontsnapte er een doodsbang piepgeluidje door zijn lippen. Tranen welden op zijn zijn ooghoeken. De verlammende angst zorgde ervoor dat hij nergens anders meer aan kon denken dan de allesoverheersende geluiden van de storm. Brendons stem kalmeerde hem wel een beetje. Het nare geluid werd erdoor een beetje overstemd waardoor zijn greep iets minder krampachtig werd.

Brendon wist niet wat hij moest doen, Jeremy voelde zo bang aan dat hij zelf bijna bang werd. 'hier...' zei hij en hij haalde zijn Ipod uit zijn zak: De regel geldde voor mobieltjes, niet voor MP3-spelers. Voorzichtig stopte hij de oortjes in Jeremy's oren en hij zette het rustigste lied wat hij kon vinden op, hard genoeg om het onweer enig sinds te overstemmen, maar niet zo hard dat het pijn zou doen.

Jeremy kalmeerde veel meer toen hij de storm niet meer kon horen. Hij was nog een beetje angstig en rillerig, maar verder leunde hij erg kalm tegen Brendon aan. Zijn hoofd tegen diens schouder terwijl hij zijn best deed zijn ademhaling onder de duim te krijgen. Hij wilde niet bang zijn, hij wilde niet zo raar zijn. Brendon zou hem nu net als zo veel anderen gaan behandelen als een breekbaar popje, een zielig hondje uit een dierenbeschrerming reclame.

Brendon glimlachte, hij was blij dat Jeremy nu niet meer zo bang was, het was vreselijk om te zien, en te voelen. Hij was bang dat deze knuffel snel voorbij zou zijn, als Jeremy zich weer herrinderde dat hij mensen niet aanraakte, dus hij sloot zijn ogen en genoot voor hoe lang het nog zou duren.

Jeremy maakte zich, nog steeds ene beetje rillerig los uit Brendon armen, nu was hij niet rillerig van het onweer en de regen, maar van de gedachte dat hij iemand had geknuffeld. Voorzichtig deed hij de oortjes uit om te horen dat het buiten alweer een beetje gekalmeerd was, het regende nog steeds, maar dat viel te verdragen zolang hij het niet zag. Zolang hij de regen niet zag of voelde was dat oké. Hij gaf Brendon zijn iPod weer terug. "Bedankt dat je me kalmeerde." Zei hij zacht, Brendons blik ontwijkend.

Brendon deed zijn ogen zo snel mogelijk open en haalde de goofy glimlach van zijn gezicht, 'Geen probleem, bro. Daar zijn vrienden voor...' zei hij en hij schraapte zijn keel omdat zijn stem wat hoger had geklonken dan normaal. Waarom kon hij zich niet normaal gedragen rondom Jeremy?

'vrienden', om een of andere reden gaf dat woord hem een raar gevoel. Hij duwde het aan de kant en produceerde een klein waterig glimlachje. "Ik ben dus ook bang voor donder en regen, al valt regen te doorstaan zolang ik het niet zie of voel." Zei hij zachtjes. Hij beet op zijn lip en ontweek brendons blik nog steeds. Hij schaamde zich ene beetje voor zijn reactie, dat had hij altijd als iemand hem vond. Het was zo kinderachtig om te janken door simpele bliksem.

Brendon glimlachte zwakjes, waarom keek Jeremy he niet gewoon aan? 'Het kan heel stom klinken, maar ik vind dat echt schattig...' zei hij en hij werd meteen rood. Hadhij dat nou per se moeten zeggen? Hij beet hard op zijn lip en staarde naar de grond.

Jeremy had nu des te meer reden om Brendons blik te ontwijken. Hij was zelf nu ook rood. Hij glimlachte een beetje naar de grond. Brendon was lief. "Dankje, denk ik." Zei hij verlegen. Komop Jeremy, verman jezelf. Berndon is gewoon een vriend.

Brendon grinnikte, 'Het was een compliment, ja.' zei hij een beetje onzeker en hij likte het bloed van zijn lippen, hij had weer eens te had op zijn lippen gebeten. Dit deed hij echt niet expres, of omfdat hij pijn fijn vond, het gebeurde gewoon zo snel.

Op je lip bijten lijkt me een pijnlijke bedoeling als je een lippiercing hebt....
----

De ongemakkelijkheid van het moment deed Jeremy langzaam stikken. Hij wist niet wat hij moest doen of zeggen. Wat moet je zeggen als je je net paniekerig in de armen van een soort van vriend hebt verborgen? "Dankje dat je er voor me was" Zei hij ongemakkelijk.

hij bijt altijd aan de andere kant en hij heeft zn piercing niet in want hijs op t schoolterrein c;
--
Brendon grinnikte zacht en ongemakkelijk, 'Altijd...' zei hij en hij keek op naar Jeremy, hij was gewoon te schattig voor woorden. Hij wilde hem weer knuffelen, zo graag, maar dat kon niet, dat zou Jeremy niet willen en dat wist hij maar al te goed, en dat lag niet aan hem... of wel?

Jeremy keek ook op, op hetzelfde moment. Als dat de kleinere Brendon dat deed. Zijn blauwe ogen ontmoetten Brandons mooie donkere bruine ogen. Hij glimlachtte verlegen. Normaal was hij nooit zo, zo verlegen en stilletjes. Hij schreef het toe aan de paniekaanval van eerder. Hij was gewoon uit zijn doen.

Brendon slikte toen hij zo direct in de blauwe ogen van Jeremy keek, ze waren niet alleen prachtig, iets in hem maakte ook een vreugde dansje nu hij hem echt aan kon kijken. Zijn conclusie was dat hij gewoon blij was dat Jeremy niet meer zo bang was. Hij kon zich niet meer inhouden en hij bracht voorzichtig zijn vingertoppen naar die van Jeremy, hem nog net niet aanrakend kek hij van hun handen naar Jeremy en weer terug, als een soor rag naar toestemming.

Jeremy keek een beetje zenuwachtig naar Brendon. Die mooie sprekende donkere ogen haalden hem.over. Hij ging het gewoon proberen. Handen was niet ZO eng, zolang er handschoenen tussenzaten, hij het eens was met het contactven hij de ander kende. Voorzichtig en twijfelachtig legde hij zijn in donkergroene handschoenen gestoken handen tegen die van Brendon. Hij keek de jongen met grote ogen aan. Hij voelde zich niet gemakkelijk.onder het contact. Maar volledig ongemakkelijk was het ook niet nu

Brendon glimlachte breed, blij dat dit contact had plaats gevonden, maar hij merkte ook wel dat Jeremy er nog niet helemaal comfortabel mee was dus na een paar seconden schoof hij zijn hand weer ondee die van hem vandaan. 'Dat was wel genoeg contact voor een dag, vind je niet?' zei hij een eetje grappend, maar met een overslaande stem.

Jeremy bloosde, een beetje. Voor hem was dit super intiem contact. Voor mensen met normale waarden was het vergelijkbaar mer een lange knuffel, met een diepere betekenis. Zo ook dit. Toen het contact verbroken was voelde hij zich vreemd. Hij was aan de ene kant opgelucht dat er geen aanraking meer plaatsvond, aan de andere kant.mistte hij het een beetje. Hij was diep in gedachten verzonken, maar merkte wel.op dat brendons stem oversloeg. Hij glimlachtte verlegen. "Ja, maar op zich was het niet zo eng als ik had verwCht."

Btendon schraapte zijn keel in de lachdie volgde, 'Dat is dan goed nieuws... Jeremy, ik ga proberen je te helpen om van je fobieen af te komen, een voor een, dat zweer ik. Hoe lang het ook mag duren.Als ht echteer onmogelijk is spijt het me vreselijk....' zei hij zaht maar zonderenige twijfel.

Jeremy knikte en glimlachtte dankbaar. "Brendon, ik vind het een goed idee, ik kan niet beloven dat je het hele lijstje effectief kan aflopen.. Maar ik wik het opzich wel proberen..." Hij glimlachtte een liefdevol glimlachje.

Brendon knikte, 'Dat kan ik ook niet beloen, maar proberen kan nooit kwaad, toch?' zei hij glimlachend en hij ging op zijn knieen zitten omdat de houding waar hij zich op dit moment in evond vrij ongemakkelijk was.
-
Hmm, binnenkort nieuwe meet?

Nu nieuwe meet :p maar waar?

Oh gucci...
Weer zitruimte?

Kee, jij eerst

New
--------------------------------------------------------------------------------------------------

Rustig liep Kim door de gangen van de school. Hij was al een halfuur door de school aan het dwalen om alles een beetje te verkennen. Hij stopte bij een raam en keek naar buiten. Het raam liet je uitkijken over het buitenterrein van de school. Het was prachtig. Kim’s hand gleed al naar zijn schetsblok en begon te schetsen. Staand viel dat niet mee en hij besloot om op de brede vensterbank plaats te nemen. Hij leunde met zijn rug tegen de zijkant van de binnenmuur en plaatste een been op de vensterbank en de andere op de vloer. Peinzend keek hij weer naar buiten en dacht over de lichtinval na. Langzaam begon hij te schetsen en de rust daalde gelijk over hem neer. Hij hield van tekenen, het was zijn dagboek. Niemand mocht zijn tekeningen zien. Hij had ze in zijn hele leven nog maar aan één persoon laten zien, zijn enige vriendin . Hij glimlachte weer als hij aan haar terugdacht. Kim concentreerde zich weer op het tekenen.