De lange paden

Louise was verder weg gegaan dan ze eigenlijk had gepland. Ze zat nu op een hobbelig grindpad dat te scheef liep voor haar rolstoel. Geïrriteerd keek ze om om te kijken of er mogelijkheid was om te draaien. Voorzichtig probeerde ze haar wiel een duw naar achteren te geven, iets wat meer kracht koste dan ze eigenlijk had. Met haar lippen op elkaar gedrukt probeerde ze de stoel zo te draaien dat ze weer terug kon. Helaas ging het helemaal mis, de stoel raakte uit balans en met een klap rolde ze uit haar stoel. Ze voelde hoe haar lichaam over het grint schaafde terwijl ze wegrolde van haar stoel. "Godver" vloekte ze hard toen ze eenmaal op de grond lag. Uit automatisme probeerde ze zich overreind te duwen, maar het was onmogelijk door haar lamme benen. Tranen prikte in haar ogen toen ze merkte dat ze hulpeloos op de grond lag, niemand in de buurt, waarom moest ze in hemelsnaam zo ver weg gaan?

Rustig liep Lesley over de paden heen. Hij wilde gewoon eventjes rustig lopen en nadenken. Hij had zijn blik vooruit gericht, en zag al snel een meisje op de grond liggen naast een rolstoel. Hij trok een sprintje naar haar toe en knielde naast haar neer. 'Wacht, ik help je,' zei hij tegen haar. Hij zette haar rolstoel overeind en schoof zijn arm onder haar benen door en zijn andere arm stak hij langs haar schouders zodat hij haar op kon tillen. 'Gaat het een beetje?' vroeg hij haar bezorgd. Het was iets natuurlijks dat hij mensen probeerde te helpen waar dat kon. Hij wist niet hoe hij anders zou moeten gedragen. Voorzichtig zette hij haar in de stoel.

Louise lag er al een paar minuten, iets wat voor haar gevoel uren duurde toen er ineens rennende voetstappen te horen was. Ze wist haar hoofd zo te draaien dat ze een jongen op haar af zag komen. Godzijdank hielp hij haar, wat niet betekende dat ze er enorm blij mee was. Ze haatte die klote rolstoe, het leven dat ze van iedereen afhankelijk was. Ze kon zichzelf niet eens alleen redden als ze een 'wandelingetje' wilde maken in de omgeving. "Dankje." gromde ze kwaad opzichzelf, op de wereld om haar heen. "En ja het gaat wel." ze loog dat ze barst, wat ook niet zo lastig te merken was aan de manier waarop ze haar arm inspecteerde die nu onder de schaafwonden en het stof zat van de kiezels. Dat die voor haar onbekende jongen haar zonet gered had kwam nauwelijks in haar op.

Lesley glimlachte een beetje naar haar. 'Zeker weten?' vroeg hij haar toen. Hij wist dat hij de wonden kon verzachten met zijn kracht, niet veel maar het zou wel iets helpen. Alleen moest ze dat zelf ook willen. Hij was nu voor haar neergehurkt zodat hij haar aan kon kijken. 'Het ziet er niet naar uit dat het goed gaat,' zei hij vervolgens. Hij had haar hand vastgepakt en bekeek haar schaafwonden. Het zag er allemaal oppervlakkig uit, maar hij kon haar nu niet helpen omdat het onder het stof en zand zat van de grond. Als hij het nu zou helen dan zou alle viezigheid in haar lichaam terecht komen, iets wat niet zo goed voor haar zou zijn.

Louise knikte koppig als ze was, "Het gaat wel." haar stem klonk niet zo dankbaar als ze eigenlijk zou moeten zijn voor de redder in nood. "Alleen een paar schaafwonden." mompelde ze er wat rustiger achteraan, het waren ook niet de schaafwonden die haar zo pijn gedaan hadden. Het was de hulpeloosheid, het vernederende dat ze daar zo op de grond had moeten liggen zonder in staat te zijn om wat te kunnen doen. Nu pas keek Louise echt op naar de jongen die haar hand nog steeds vast had. Ze kende hem niet, maar dat was niet zo raar omdat ze nieuw was, hij zag er niet echt ut als een behulpzaamtype, hoewel hij haar toch echt overeind geholpen had. Verwoed wreef ze een traan weg die alsnog over haar wang was gaan lopen, ze was geen huilerig type, maar de val en alles had haar muurtje even kort verbroken.

Rustig liet hij haar hand los, omdat hij nu pas merkte dat hij die eigenlijk te lang had vastgehouden. 'Is er iets waarmee ik je verder kan helpen?' vroeg hij haar daarna. Hij wilde haar nog steeds graag helpen, maar het zag er niet naar uit dat ze dat toe zou laten. Hijzelf had niet door dat ze het zo erg vond dat ze hulp nodig had, hij maakte nooit onderscheid tussen mensen. Dus voor hem maakte het niet uit of ze nu in een rolstoel zat of niet, hij had iemand die niet in een rolstoel zat ook gewoon geholpen.

Louise peuterde wat kleine steentjes die zich in de huid van haar arm hadden geduwd eraf voor ze weer opkeek naar de jongen bij die vraag. automatisch ging haar blk weer even om zich heen, de stoel stond nog steeds op hetzelfde soort terrein en ze moest zich nog omdraaien, iet wat waarschijnlijk nog een val zou opleveren. "Zou je m'n stoel msschien kunnen omdraaien?" haar stem klonk wat geknepen, omdat ze de woorden met moeite eruit wist te persen. Het krenkte haar trots om zo afhankelijk te zijn van een vreemde. "alsjeblieft." mompelde ze er nu bijna onverstaanbaar achteraan.

Lesley glimlachte lief. 'Natuurlijk,' zei hij tegen haar. Hij liep naar de andere kant van de stoel en draaide deze soepel om. 'Zal ik een stukje met je mee lopen? Totdat het pad weer gewoon wordt zonder al die lastige steentjes?' vroeg hij haar toen. Hij wilde haar gewoon helpen, hij bedoelde er verder niest mee.

Louise voelde weer een soort koppgheid opsteken, ze kon zich best n haar eentje redden. Iets wat ze net ook zo goed had laten zien, sprak ze zichzelf in haar hoofd tegen. Daarom zuchtte ze lichtjes en keek ze wat over haar schouder heen. "Als je zou willen..." ze wilde andere ook niet nog eens van last zijn.

Lesley glimlachte nog steeds. 'Ik heb alle tijd van de wereld, en wie wilt er nou niet in gezelschap van zo'n mooie dame een wandeling maken?' zei hij tegen haar. Ja er zat een flirtende ondertoon in zijn stem. Rustig begon hij haar stoel te duwen, het maakte hem niets uit, eigenlijk vond hij het wel gezellig dat hij nu gezelschap had en hij meende het wat hij net had gezegd.

Louise verstijfde wat bij de woorden van de jongen, ze wist nou niet of ze het als een belediging of als grap op moest vatten. Dat hij het meende kwam zelfs niet eens bij haar op.
Jongens keken niet naar haar, ze was niets meer dan een mislukkeling voor de evolutie. Uteindelijk besloot ze er wijselijk niet op te reageren, eigenlijk zou ze kwaad willen worden, maar dan kon hij haar hier achter laten in the middle of nowhere, dat zou een ramp zijn. "Hoe heet je?" vroeg ze toen na een paar mnuten voor zich hebben uitgestaart.

Lesley glimlachte nog steeds. Ergens vroeg hij zich af waarom ze niet reageerde op zijn eerdere woorden, er waren maar weinig meisjes die er niet op reageerde. Naja, het maakte eigenlijk niet zo heel veel uit. 'Lesley is de naam,' zei hij nog steeds uitermate vrolijk. 'En hoe heet deze schone?' vroeg hij haar toen. Hij had nog steeds de flirtende toon in zijn stem, maar ach die kwam er maar zelden uit.

Louise probeerde het nogmaals te negeren, hoewel ze de flirtende toon natuurlijk wel horen. Hoewel ze nog nooit ee kus had gehad van een jongen betekende het niet dat ze helemaal sociaal gestoord was, toch? "Louise." noemde ze haar naam, met het typische Franse accent wat ze nog lang niet goed uit haar stem gefilterd kreeg. "Aangenaam." voegde ze er uit beleefdheid aan toe. Ze probeerde hoogte te krijgen van Lesley, hij hielp haar nu, maar zag er niet uit als iemand die je zomaar te hulp schoot.

De glimlach verdween heel eventjes van het gezicht van Lesley, hij kreeg ineens het gevoel dat ze het niet echt op prijs stelde dat hij hier was. Hij had geen idee waarom hij dat ineens dacht. Hij wilde er iets over zeggen, maar tegelijkertijd wilde hij haar niet kwetsen ofzo. Dus zweeg hij, hij zei niets meer omdat hij niet wilde dat ze de verkeerde indruk van hem kreeg ofzo.

Louise begon wat mee te rollen met de wielen om het Lesley wat gemakkelijker te maken, "Waarom hielp je me egenlijk overend?" vroeg ze toen, om maar wat te zeggen en ze het tch wel wilde weten. Ze mocht dan wel in een pestheumeur zijn en kwaad op iedereen en alles om haar heen, hij had haar toch overreind geholpen. En nu de eerste schrik langzaam begon weg te ebben leek Louise zich wat te ontspannen.

Lesley was lichtelijk verbaast met deze vraag. 'Omdat het niet juist is om iemand op de grond te laten liggen,' zei hij tegen haar. Hij had het deels ook gedaan omdat hij hoopte dat als hij ooit in de problemen zat er ook mensen zouden zijn die hem hielpen. Vroeger had niemand hem geholpen, dat wilde hij nooit nogmaals meemaken. Het was een zwaar leven als er niemand was waar je op kon steunen, als er niemand was die je kon helpen.

Louise draaide zich wat om zodat ze naar achteren kon kijken, nog een nadeel van die klote stoel, je lichaamsbewegingen werden veel te veel belemmerd. "Daar denken veel mensen anders over." merkte ze op, ze had wel eens staan klooien met haar stoel die ergens achter was komen haken, in een drukke straat, het duurde tien minuten voor iemand haar te hulp schoot. Ze had zich zelden zo vernederd gevoeld.

'Er zijn ook maar weinig mensen die juist handelen,' zei hij tegen haar terwijl hij haar stoel nog steeds duwde. 'Stop trouwens eens met dat mee rollen,' zei hij met een scheve glimlach. Het was meer een bevel dan een vraag, hij vond het niet eerlijk dat hij hier als man was en dat zij dan nog steeds moeite moest doen om vooruit te komen. Het koste hem sowieso al geen moeite om die stoel vooruit te krijgen.

Louise bleef nog een paar seconden doorrollen voor ze er mee ophield. Het had haar veel moeite gekost om over die kiezels heen te komen in de stoel, dus vond ze het niet eerlijk dat hij haar nu zou moeten voortduwen. En het was nog een teken van afhankelijkheid. "Hoezo?" vroeg ze ditmaal niet geïrriteerd, maar juist schattend.

'Waarom je daarmee moet stoppen? Omdat ik sterk genoeg ben om je zonder jou hulp vooruit te duwen, je hoeft niet harder te werken dan nodig is,' zei hij tegen haar. Hij duwde haar rustig voort. Hij kon het zich niet voorstellen dat ze zoiets niet zelf kon bedenken. Maar ach, hij had ook nog nooit hulpeloos in een rolstoel gezeten.

Louise leek even te moeten nadenken over het antwoord, nooit had ze enorm veel armspieren gehad, die hadden voornamelijk in haar benen gezeten, waar niks meer van over was. 'zo hard werken kun je niet vanuit deze klote stoel.' merkte ze toen op. Het klonk vriendelijker dan alles wat ze tot nu toe gezegd had. Misschien omdat hij haar niet had genegeerd en tegen haar sprak alsof ze een mens was en haar handicap ook niet te krampachtig leek te negeren wat sommige mensen juist deden.

New

Aaron had zijn handen in de zakken van zijn donkere spijkerbroek gestoken terwijl hij in een rustig tempo dat duidelijk maakte dat hij niet echt ergens heen hoefde over het pad. Als iemand hem zou vragen wat hij ging doen zou hij zeggen dat hij een rustige plek zocht om een boek voor school te lezen. Dat boek, samen met nog wat andere spullen, had hij in de donker grijze rugzak zitten die hij om had. Maar eigenlijk was hij niet van plan iets te gaan doen. Gewoon lopen en wat mensen kijken vond hij voor nu wel goed genoeg. Een aantal plukken zwart haar kwamen onder een grijze muts uit en hij had een rood, wit, grijs geblokte blouse aan waarvan hij de mouwen had opgestroopt. Al was het koud buiten had hij daar geen last van. Half kwam dat omdat hij gewoon goed tegen kou kon maar ook door zijn kracht. Goed onder controle had hij die niet en de kans bestond dat hij het van het ene op het andere moment koud zou krijgen, maar voor nu hield het hem warm.

Simon liep over het pad, hij was onderweg naar het park, niet om iets bijzonders te doen, maar gewoon, even niets doen. Hij dacht net aan zijn beste vriend Aaron, die hij al een hele tijd niet meer gezien had. Hij vroeg zich af wat er voor gezorgd had dat ze de laatste tijd zo weinig met elkaar gesproken hadden, normaal haalden ze wel iets samen uit eens in de zoveel tijd. Toen botste hij bijna tegen iemand op, en hij kon zijn ogen bijna niet geloven. Het was hem echt. "He Aaron!" zei hij enthousiast, terwijl hij de jongen kort enthousiast omhelsde. "Hoe is het met je, goh jou heb ik al lang niet meer gezien, wat heb je uitgevreten de laatste tijd?!" Zijn ogen stonden lachend net als zijn mond die een brede glimlach vertoonde.

Aaron had om zich heen gekeken, naar een aantal jongens die wat aan het voetballen waren om een grasveldje naast het pad. Daardoor had hij de jongen die aan kwam lopen niet gezien en botste dan ook bijna tegen hem aan. Hij opende zijn mond al om sorry te zeggen toen de jongen hem begroette alsof ze beste vrienden waren. "Wow, oke," zei hij geschrokken. Hij begreep wel wat er aan de hand was, dit soort reacties had hij al vaker gekregen de afgelopen week. Sinds hij weer op school was hadden veel mensen die hij niet kende hem begroet, maar nog nooit zo enthousiast. "Wie ben jij?" Vroeg hij voorzichtig. Het voelde gemeen om het te vragen omdat de jongen zo ongelofelijk blij leek. Maar hij zou het toch niet kunnen verbergen, hij wist de naam van de jongen niet eens. Hij liet zijn blik goed over het gezicht van de jongen gaan met de hoop dat hij iets zou herkennen, maar tevergeefs.