De lange paden

Simon begon te lachen. "Ja, het lijkt echt alsof we vreemden zijn hea, zo lang heb ik je niet meer gezien, goh, hoe lang zou het geweest zijn? Een maand of twee?" Zijn ogen stonden nog steeds lachend, terwijl hij Aaron bekeek. Iets was er anders, zijn ogen stonden anders. Maar hij gaf daarvan maar de schuld dat ze elkaar lang niet meer gezien hadden en Aaron misschien moe was ofzo. Hij wist helemaal niet dat Aaron zo'n goede toneel speler was, hoe hij naar hem keek, leek bijna echt alsof hij hem niet herkende.

Aaron begon zich echt ongemakkelijk te voelen en dat gebeurde hem bijna nooit. Maar meestal was het wel duidelijk dat hij het meende als hij vroeg wie de andere persoon was. "Euh..." hij zocht naar de goede woorden die hij nu niet kon vinden. Hoe moest hij deze jongen vertellen dat hij zich werkelijk niet kon herinneren wie hij was. Aaron zuchtte, hij was nooit echt tactvol geweest en besloot er dan maar ook gewoon niet omheen te draaien. "Oke," begon hij aarzelend. "Ik weet niet of je het gehoord hebt maar ik heb zo'n... vijf maanden geleden een ongeluk gehad," zei hij voorzichtig. Eigenlijk hoopte hij dat dit bij de jongen een belletje zou laten rinkelen. In ieder geval wisten veel mensen dat er een jongen van school in coma had gelegen. Maar aan de vrolijke begroeting van deze jongen had hij het niet geweten.

Simon schrok en keek Aaron met grote ogen aan. "Goh, dat wist ik niet, hoe is het nu met je, waarom heb je niets van je laten horen?" hij had nog niet door dat Aaron daarom een stuk van zijn geheugen kwijt was, en hem daarom gewoon niet herkende. "Ik had wel verwacht dat iemand met dat zou laten weten, was het heel ernstig?" vroeg Simon. Hij wist werkelijk van niets. Natuurlijk waren er vast gesprekken geweest over een ongeluk, maar daar had Simon verder niet naar geluisterd.

Aaron kreunde even en ging met zijn handen door zijn haar waardoor het half overeind ging staan. Dat maakte hem nu echter even helemaal niets uit want hij moest deze jongen gaan uitleggen dat hij, ondanks dat ze waarschijnlijk vrienden waren geweest, geen idee had wie de jongen was. Dat was nogal pijnlijk. "Ik heb niets laten horen omdat ik daarna vijf maanden in coma heb gelegen," zei hij met zijn kaken op elkaar geklemd. Het was zo verleidelijk om er gewoon om heen te draaien en niet te zeggen wat er precies aan de hand was. En eigenlijk was hij dat al aan het doen, hij had gewoon meteen kunnen zeggen dat hij geheugenverlies had en daarom niet meer wist wie hij was.

Simons mond viel open, zijn glimlach was allang verdwenen. Waarom wist hij dat niet?! Aaron was zijn beste vriend, zou hij hem echt niet herkennen, was hij zo veranderd? nee toch, misschien had hij zijn haar anders gedaan, maar voor de rest was hij nog dezelfde Simon als eerst. "Shit man, dat heb ik helemaal gemist... Ik had ook wel verwacht dat je ouders me dan zouden bellen, maar ik begrijp natuurlijk dat ze als hun zoon in het ziekenhuis ligt daaraan niet gedacht zullen hebben..." Goh dat was nog eens vreemd. "Wat is er gebeurd dan? Of wil je het daar liever niet over hebben? Of wat als we even ergens een kop koffie gaan drinken?" stelde Simon voor.

Aaron was blij dat de jongen nu in ieder geval een beetje doorhad dat er wat aan de hand was en niet meer zo vrolijk was. Natuurlijk was het vervelend om te weten dat het door hem kwam dat hij niet meer vrolijk was maar wat kon hij anders doen? "Wat er precies is gebeurd weet ik niet, maar ik heb een klap op mijn hoofd gehad. Een hele harde klap," Aaron merkte dat hij er weer omheen ging praten. Maar het leek hem ongelofelijk pijnlijk om te horen dat een goede vriend van je, want hij kreeg het vermoeden dat ze dat waren geweest, geen flauw idee meer wie je had. "En ik ben zeven jaar van mijn geheugen kwijt," zei hij op topsnelheid. Hij betwijfelde of de jongen het wel zou kunnen verstaan, maar in ieder geval was het eruit.

Zeven jaar van zijn verleden. Simon dacht na. ZEVEN JAAR VAN ZIJN VERLEDEN! Dat betekende dat Aaron hem echt niet kende. Ze kenden elkaar iets langer dan zes jaar. er kwam een redelijk zure uitdrukking op zijn gezicht te staan en even dacht hij dat hij moest overgeven. "Ik ben Simon, je beste vriend..." mompelde hij, terwijl hij wegkeek. Bij Aaron had hij altijd zichzelf kunnen zijn, maar in een klap was hij die zekerheid kwijt. Het voelde alsof de grond onder zijn voeten weggetrokken werd, en hij zag even heel bleek. Het was enorm vervelend omdat Aaron een soort thuishaven voor hem geweest was, waar hij even uit kon komen briesen als er weer eens vanalles mis ging. Ze deden vanalles samen, maar niet alles, ookal hadden ze die periode het eerste jaar wel gehad.

Aaron voelde zich zo mogelijk nog ongemakkelijker. Iets wat hem redelijk onbekend was. Hij voelde zich niet op zijn gemak als hij gesprekken met zijn therapeut had, maar zo erg als nu was hem vreemd. "Het spijt me echt... maar..." stamelde hij. Nog iets dat zo raar was, normaal wist hij altijd wel iets te zeggen. Het sloeg niet altijd ergens op en was niet altijd aardig maar er was altijd wel iets. "Ik weet gewoon niets meer..." besloot hij zijn verhaal. Aan de ene kant was het een opluchting dat hij het de jongen eindelijk had duidelijk gemaakt, maar hij voelde zich ook schuldig. Al wist hij dat het niet zijn schuld was. Die auto was tegen hem aangereden, hij had niets fout gedaan. Ook had hij er niet voor gekozen om met zijn hoofd tegen een lantaarnpaal aan te knallen om daarmee precies die plek te raken waar zijn geheugen zat.

Voor het eerst in jaren voelde het raar om met Aaron te praten. Het was altijd makkelijk geweest, vanzelfsprekend zelfs. Maar het was vreemd dat Aaron hem niet kende, en hun gemeenschappelijke leven. Simon vroeg zich zelfs even af wat het precies was wat hij hier deed. Wat hij moest. De jongen die voor hem stond was zijn beste vriend geweest, voor jaren. Maar hij zei het goed; was geweest. Was hij het nog? Was Aaron veranderd? Mocht Aaron hem nog wel zoals hij nu was. "Je kan er niets aan doen" zei Simon zacht. "het is gewoon...." ja wat was het "appart om te horen..." voegde hij eraantoe. Apart was niet het goede woord, het was verschrikkelijk, adembenemend op een slechte manier.

Aaron legde een hand in zijn nek en keek weer naar de plek waar net nog de voetballende jongens bezig waren geweest. Maar die waren nu weg dus hij had geen excuus en keek weer terug naar Simon. Raar om te weten dat hij zes jaar lang een beste vriend had gehad die hij zich niet meer kon herinneren. "Ik ben bezig met therapie die me zou moeten helpen met herinneren, maar..." zei hij aarzelend. Hij wilde Simon niet te veel hoop geven omdat het tot nu toe niet echt zin had gehad. Hij maakte zijn zin dan ook niet af omdat hij niet wist hoe het te zeggen zonder hem al te veel te ontmoedigen. Waarom was hij niet handiger met woorden? Normaal had hij daar geen last van maar nu had hij het gevoel dat hij alleen maar dingen kon zeggen die verkeerd zouden vallen.

"Het geeft niet" het gaf wel. "Jij kan er ook niets aan doen" dat was al beter. Het was vreemd om Aaron hem aan te zien kijken, zonder enige herkenning in zijn ogen. Dat herkende hij niet. Aaron's ogen waren veranderd, hij had minder meegemaakt, leek wel. Hij miste een heel stuk. Hun gemeenschappelijke verleden. En het was verschrikkelijk om dat te weten van je beste vriend. Het was zelfs zo erg dat ze er nu geen normaal gesprek bij konden voeren, of zichzelf geen raad wisten te geven, het was vreemd, enorm vreemd.

Aaron had de neiging zijn hoofd te schudden, natuurlijk gaf het wel. Maar daar konden ze allebei niets aan doen. Hoewel... "Is het misschien een idee als jij me wat verteld over wat ik ben vergeten enzo, misschien roept dat wat op," stelde hij aarzelend voor. Eigenlijk dacht hij niet dat dat heel veel zin had, zijn ouders hadden een heleboel op hem in gepraat maar dat had ook bijna geen zin gehad. "En dan kan ik jou wat vertellen over wat ik wel weet."

Simon knikte met een glimlach. "Misschien moeten we dan toch ergens gaan zitten en iets te drinken nemen, want dat kan nog lang duren." zijn oude grijns was weer op zijn gezicht verschenen alleen zijn ogen werkten nog niet helemaal mee. Het leek hem verschrikkelijk frustrerend voor Aaron om te weten dat iemand anders meer over je verleden wist dan jij zelf.

Aaron knikte, dat leek hem wel het beste. Want zeven jaar was een hele lange tijd. Het laatste dat hij zich nog goed kon herinneren was zijn verjaarsdagsfeestje van toen hij dertien was, paintballen. Hij kon zich nog haarscherp voor de geest haalde hoe hij zelf en alle andere jongentjes onder de verf hadden gezeten. Daarna waren er ook nog wel een aantal herinneringen daarna maar niet zo duidelijk meer en hoe verder vooruit hij ging hoe waziger ze werden tot er gewoon een zwart gat zat.

Simon liep voor Aaron uit naar een terrasje, en ging daar zitten. "Wat weet je nog wel?" vroeg hij toen voorzichtig. het was niet zo fijn om te weten dat je beste vriend jou helemaal kwijt was, gewoon kwijt, jou ook niet als beste vriend zag en misschien wel compleet veranderd was, nu hij de verandering die ze samen doorgemaakt hadden niet doorgemaakt had.

Aaron ging tegenover Simon zitten en dacht even na. "Ik weet mijn dertiende verjaardag nog," zei hij met zijn vingers friemelend aan een los draadje aan zijn shirt. Het leek haast alsof hij nerveus was, maar dat was niet echt het geval. Hij voelde zich gewoon ongemakkelijk en kon daardoor maar moeilijk stilzitten. "En ik kan me het ongeluk een soort van herinneren," zei hij met een vertrokken gezicht. Precies niet, maar hij kon zich pijn en schrik herinneren en het motorrijden.