De lange rechte gang.

Soms lijkt deze gang wel eindeloos. Vooral op een dag waarop je vermoeid bent en eigenlijk geen zin hebt om helemaal naar het einde te lopen. Het is eigenlijk een doodnormale lange gang met een aantal deuren die waarschijnlijk naar bepaalde ruimtes leiden. Er zijn een aantal ramen met grote vensterbanken. Maar naast de ramen is het niet heel goed verlicht, dus de kamer is nogal donker.

Regels: Niet te druk en het lijkt me logisch dat je geen ramen in mag slaan?
Personen: Doesn't matter.

Mariah slenterde door de gang. Ze had twee uur gecorveed, omdat ze een grote mond in de klas had plus ook nog groffe taal had gebruikt. Het was verschrikkelijk maar na een tijdje begon je eraan te wennen. Misschien kon ze na deze school wel werken als concierge.. Haar ijsblauwe ogen leken bijna licht te geven in donkere gangen. Nogsteeds zagen ze er onaangenaam kil uit, zoals altijd. De blik leek gewoon niet uit haar ogen te komen. Net als haar mond die als een streep getrokken was tot een verhard gezicht.

Hillary kwam van de slaapzaal terug in de lange gang terecht. Ze had haar spitsen in haar handen en een tas aan haar schouder hangen. Er was niemand op de gang. Het was dan ook eigenlijk les, maar dankzij een smoes was Hillary weg kunnen vluchten. Net toen ze een kwart van de gang had gelopen zag ze het ene meisje dat ze had gezien in de ontbijt zaal door de gang lopen. Hillary besloot gewoon door te lopen, richting de oude lege zaal die ze eerder op de dag ontdekt had.

Audrey had twee boeken in haar armen terwijl ze uit het raam staarde. Haar ogen waren gericht op het grote terrein met daarachter het bos. Ze was daar wel vaak geweest, een prachtige omgeving. Wel ergens waar je op moest letten, maar prachtig. Zelfs de kou in haar ogen smolt van de pracht van alle bomen, de natuur, de beestjes die vrij leefde. Ze trok een gezicht. Als ze tijd had zou ze daar binnenkort weer heen gaan. Gelukkig had ze vandaag geen les meer, dus had ze nu een beetje rust aan haar hoofd. Haar blik was afwezig, maar tegelijkertijd ook een beetje kil. Het was nog maar een van de eerste weken en ze lieten hen nu al hard werken.

@Celine; ik dacht dat we apart gingen meeten?

Mariah lette niet op andere mensen, ook niet op het meisje wat voorbij liep. Ze leek altijd door iedereen heen te kijken, niemand te zien, iedereen te negeren. Eigenlijk deed ze dat ook. Misschien wist ze wel dat je langs liep maar er aandacht aan besteden deed ze niet. Ze vond het je niet waar, ze vond het niemand waard. Nooit had zij mensen gegroet of vriendelijk aangekeken. Daarom mochten de meeste mensen haar ook niet. Omdat er geen gesprek met haar aan te knopen was. Het enige wat ze deed was je met haar ijsblauwe ogen aankijken en koeletjes korte antwoorden geven. Alsof ze iets te verbergen had, wat dus ook was.

Audrey zuchtte zachtjes en draaide zich om om weg te lopen van het raam. Ze ging maar eens naar de slaapzaal om van die boeken af te komen. Ze draaide zich om en kon nog net voorkomen hoe ze bijna tegen een voorbijkomend meisje aanbotste. Hierdoor maakte ze een soort rare beweging, maar raakte het meisje dus niet. Ze rolde met haar ogen. Misschien moest ze voortaan eerst even achter zich kijken, dat leek haar wel zo slim. Ze probeerde een vriendelijke glimlach rond haar lippen te toveren. "Sorry." Maakte ze kort haar excuses. Het meisje herkende ze vaag van voorgaande jaren.

Mariah kon nog net stoppen, als ze haar pas niet had ingehouden zou ze vast alsnog volop tegen het meisje hebben geknalt. 'Fuck.' Glipte er net iets te fel uit haar mond. Ze kon niet tegen schrikken. Echt niet, daar had ze een hekel aan. Het gevoel wat je dan besprong, die knoop in je maag, die schok door je hele lichaam. Echt, wat had ze daar een hekel aan. Door de plotselinge beweging gleed haar stiekje, die net ook alleen nog maar halverwege haar haren was, van haar dreadlocks af. Het haarviel als een sluier langs haar schouders en kort keek ze het meisje ook kil aan. Nou, kil was het niet meer. Het was gewoon Mariahs normale blik. Een ijzige blik waardoor je liever niet met haar een gesprek aan ging, wat haar mystrieus maakte, waarbij je zag dat ze geen verleden had gehad van rozengeur en manenschijn. Een blik van een moordenaar. 'Fuckit, maakt niet uit.' Zei ze tot verandering van andere keren. Dit meisje zat 2 klassen lager als haar, die zou ze voor deze keer niet afsnauwen.

Audrey kende het meisje wel van voorbijgaan. Ze was niet erg het typ met een leuke spontane uitstraling, nu ook niet. Dus Audrey liet haar acteerkunsten voor wat ze waren en de koude blik kwam weer in haar ogen te staan. Rond haar lippen was een verwrongen glimlachje te zien. Ze knikte naar het meisje dat zei dat het niet uit maakte. De dreadlocks waren mooi, ze stonden bij het meisje. Ze nam haar verder even kort in zich op. Niet heel bijzonder, maar ze kwam koud over. Audrey leek ook vlagen van haar gedachten op te vangen, het klonk somber, het had niet echt veel toon. "Mooi, je haar." Zei ze, ze meende het.

Mariah was voor een keer verrast, meestal praatte 5de jaars niet met haar en ze gaven haar vooral geen complimentjes. Haar wenkbrauwen schoten kort omhoog, niet dat de koele blik daarbij vervaagde. 'Dankje,' Ja, het antwoord was weer kort maar het was vreemd dat Mariah iemand bedankte. Dat deed ze amper, misschien zelfs nooit. Naja, nu dan wel. Maar voor de rest deed ze het nooit, ze gaf ze zelfs geen blik waardig. Ze boog zich voorover om de stiek te pakken en nadat ze weer recht stond bond ze haar haren weer vast in een slordige knot die de dreads bij elkaar hield.

Audrey kon er eerlijk gezegd niet heel veel aan doen dat ze gedachten las. Het was gewoon nog steeds zo dat ze het soms niet helemaal kon controleren. Nu er niet heel veel mensen in de buurt waren, was het iets makkelijker. Maar ze ving niet erg veel op, alleen vlagen. Verrast? Ja, dat zou wel. Je had van die meisjes die echt opkeken naar oudere jaars, die voor ze naar achter strompelde en de weg vrij maakte. Audrey was zo nooit geweest. Altijd vond ze dat deze oudere jaars net zoveel respect voor haar hoorde op te brengen, als zij voor hun. Ze knikte. "Geen dank." Zei ze, haar stem had een zangerige toon, maar was nog een beetje strak. Alsof ze dit jaar nog niet helemaal was losgekomen, dit was ook zo. Ze was ook nog niet echt op haar gemak gesteld, nog een beetje wantrouwend. Zelfs nu ze best wel wat mensen kende. Ze had eigenlijk nog geen persoon dat ze vertrouwde, nog steeds niet na al die jaren. Ze was nu niet geheel kil, maar erg gezellig kon je het ook niet noemen. Ze bukte om een boek van de grond op te rapen, deze was blijkbaar gevallen.

Oke, ik weet niet wat ik Mariah nu moet laten doen dus ik laat haar maar weggaan.. haha..
-

Mariah draaide zich om, ze zou geen gesprek beginnen dat was het meisje dan ook weer niet waardig. Haar kille ogen keken weer de verte in, naar het niets. Daar was haar blik altijd op gericht, alsof ze naar iets keek maar dan was er helemaal niet. Haar pas was nogsteeds slenterend. Het uniform was versleten, een nieuwe kopen kon ze niet. Nee, het geld groeide bij haar niet op haar rug. Wat had ze een hekel aan het uniform, misschien had ze zelf wel geen dure kleren maar om zo rond te lopen als een aapje hoefde niet voor haar.

Een seconde lang keek Audrey het meisje na. Ze was echter niet echt onder de indruk van haar kille uitdrukking en haar koude, eigenlijk ongeïnteresseerde houding. Maar Audrey bedacht dat ze toch wel dezelfde kant op moest als het meisje, dus waarom zou ze niet naast haar gaan lopen? Er kwam een groepje mensen voorbij, dus probeerde ze haar telepathie uit te zetten want ze voelde haar hoofd alweer zacht bonken door het geroezemoes in haar hoofd. Met een paar snelle passen liep ze naast het meisje. "Je vindt het zeker niet erg als ik naast je loop he? Ik moet toch dezelfde kant op, denk ik." Zei ze tegen haar op een toon waaruit duidelijk was dat ze zich ook niet zomaar weg zou laten jagen.

'Je doet maar.' Naar het meisje kijken deed ze niet, nee nogsteeds recht vooruit. Alsof ze nieteens wist dat er iemand naast haar liep. Haar lippen stonden in een streep waardoor haar gezicht er wat verhard uitzag. Vooral met de dreads erbij. Op deze school begon ze onderhand bekent te staan om haar blik, haar dreads en haar houding. Vooral bij de leraren en leraressen. En de onderdirectrice. Daar had ze ook haar eerste gesprek bij moeten voeren. Omdat ze een 'speciaal' geval was. Ja, je vader vermoorden was niet niets. Ze had moeten tekenen voor een contract dat ze de leerlingen van deze school niets zou aandoen. Wat niet eens lukte in het eerste schooljaar, na 3 maanden was ze al weer in een gevecht beland.

Audrey bestudeerde het meisje even kort en haalde toen haar schouders in zichzelf op. Half acteerde ze, omdat ze eigenlijk geen type was dat zomaar naast iemand ging lopen. Maar half was ze gewoon haar echte ik, geen neppe glimlach of haar ogen die zachter stonden dan ze eigenlijk was. "Geen spraakzaam type, he?" Vroeg ze luchtig. Het deed er niet echt toe, zij was ook geen spraakzaam type. Toch iemand die best wel met mensen kon praten, maar dat nooit zelf echt een gesprek startte. Je had ook mensen op school, die helemaal niet praten. Zo opgesloten in hun eigen wereldje, dat leek haar ook niet helemaal goed. Ze had het zichzelf ook verboden om zo te worden.

'Nee.' Antwoordde ze kort. Het meisje wist het al en een uitleg zou ze haar niet geven. Wat moest ze dan zeggen. Dat mensen haar niks boeide want iedereen was even slecht. Iedereen deed zich maar voor alsof ze goed waren maar uiteindelijk lieten ze je toch weer in de steek. Of ze deden je andere geliefde pijn.. Ja, ooit had ze van haar vader gehouden tot het moment dat hij haar moeder sloeg. Uiteindelijk verraadde mensen je, dus informatie over jezelf uitgeven was geen slim idee.

Audrey knikte langzaam en bedenkelijk. Ze haalde haar schouders op. "Dan hebben we niet erg veel aan elkaar." Zei ze eerlijk tegen haar. De vriendelijkheid was al van haar stem afgedropen. Haar acterende en lieve houding was hier niet echt nodig. Ze haalde het elastiek uit haar haar, want dit was ook niet meer nodig. Ze had geen les meer vandaag. Als ze haar boeken ging afleveren bij de slaapzaal zou ze gelijk ook wat anders aantrekken.

'Nee.' Mariah keek niet op of om van het meisje. Ze merkte niet eens op dat ze minder vriendelijk werd. Wat maakte dat haar uit? Uiteindelijk ging iedereen alleen voor zichzelf. Mariah zou mensen niet laten geloven dat ze niet alleen aan zichzelf dacht, nee zij liet het meteen zien. Zo zou ze mensen niet kunnen kwetsen of zichzelf kunnen laten kwetsen.

Zelfs Audrey wist dat ze niet zo koud was als dit meisje. Deze leek voor niets open te staan, jammer was dat. Zo'n houding kon namelijk nogal veel voor je verpesten. Ze haalde haar schouders nogmaals op. Het maakte haar niet zoveel uit. Van zichzelf wist ze dat ze meer contact moest leggen. Contacten waren goed. "Contacten", ja, zo noemde ze het maar. Vrienden hoefde van haar niet perse. Ze was toch geen persoon dat andere zo kon vertrouwen.

Mariah vond het meisje irritant worden, waarom liep ze mee? Ze hadden niet eens een gesprek. Pff, een gesprek. Wat had je nou aan gesprekken. Het enige wat erin kon gebeuren was dat je teveel zei en het tegen je gebruikt kon worden. Vooral in haar geval. De mensen moesten maar een beetje teveel doorvragen en ze zat zo vast als een muis in een muizenval. Nee, voor haar hoefde gesprekken niet. Daarom had ze die ook nooit.

Audrey merkte wel dat er iets ongemakkelijk was, maar dit maakte haar niet uit. Zij vervolgde gewoon haar weg naar de slaapzaal. Haar maakte niet uit dat ze hier iemand mee stoorde. Ze haalde een hand door haar blonde losse haren. Wat voelde het na die uren heerlijk om die haren weer eens vrij te hebben. Ze keek verder de gang in en merkte wel dat er een eind aan begon te komen, hoewel dit langzaam ging.

Toen het einde in zicht kwam veranderde Mariah's pas niet. De meeste mensen gingen dan haasten omdat ze er bijna waren en er snel wilde zijn. Maar zij niet. Nee, ze had toch geen aspraak waarbij ze optijd moest zijn dus waarom zou ze zich haasten om naar haar eigen kamer toe te lopen. En wat zou ze nu weer op haar kamer gaan doen? Waarschijnlijk gewoon in bed liggen en hopen dat ze snel in slaap viel zodat ze de volgende dag weer hetzelfde ging beleven. Tot het weekend was, ze hier weg kon en helemaal los kon gaan. Ja, ze beleefde ze elke week. Door de weeks zich gedeist houden om daarnaar het hele weekend niet terug te komen.

Audrey keek nog even naar het meisje omdat ze straks ook misschien een andere kant op moest. Bovendien had ze besloten dat ze straks ook even naar buiten zou gaan. Dus ze wilde niet te veel treuzelen. 'Ehm, ik zie je nog wel.' Zei ze, hoewel haar stem niet helemaal positief klonk. Ze stak kort haar hand op als een begroeting voordat ze wegliep.

Jeremy zat in een hoekje van de gang. De meeste mensen waren nu op hun kamers, weekend aan het vieren en aan het kletsen met hun vrienden en zo. Zij hadden geen last van het onweer, hij wel. Hij had zich opgerold tot een balletje en had zijn gezicht verborgen in zijn armen. Zijn adem was super versneld en paniekerig. Hij was doodsbang.

Brendon liep met zijn handen in zijn zakken en een beetje afwezig voor zig uit starend door de gang, bij erg harde dondeslagen ging hij insinctief wat sneller lopen, maar verder veranderde er niets aan zijn houding noch blik. Hij hield van onweer, het liefst ging hij dan buiten zitten, maar vanavond was het voor hem net iets te heftig. toen hij dichter bij het einde van de gang kwam hoorde hij tussen de donderslagen door snelle ademhaling en zijn blik ging naar de figuur in de hoek, die jongen herkende hij zelfs opgerold als een bal, omdat deze zijn gedachten niet kon verlaten: Jeremy. Hij verslede zijn pas en haalde zzijn handen uit zijn zakken toen hij voor Jeremy op zijn hurken ging zitten. 'JJ?' zei hij op bezorgde toon en hij stak zijn handen uit om deze op diens schouders te leggen toen hij zich bedacht dat de jongen voor hem hier niet tegen kon en hij ze een stukje terugtrok.

Jeremy keek met grote doodsbange ogen op anar Brendon. Hij was zo gefocusd op de harde regen en het onweer dat hij alles vergat. Hij sloeg als een bang kind zijn armen om Brendon heen en verborg zijn gezicht tegen Brendons borst. Wanhopig om zich voor de nare gedachten te verschuilen.