De lange rechte gang.

Jared kwam luid neuriënd de lange gang oplopen vanuit het oefenlokaal. Zijn schoudertas puilde uit van aantekeningen van nieuwe spreuken die hij had geleerd. Later zou hij ze eens gaan uitproberen, maar nu wilde hij zich vooral concentreren op zijn eigen kracht: elektrokinese. Zijn blik ging naar de lampen boven hem. Zijn donkere ogen knipperden drie keer en gelijk knipperden de lampen met hem, drie keer precies.
Oh ja! Dit voelde goed! En dat allemaal omdat er een grote storm op komst was. Jared voelde de geweldige lading welke zich langzaam aan het ophopen was boven de wolken al tintelen in zijn lichaam. Elke spier, elke pees stond op scherp.

Maar, plotseling, was het alsof één grote schok zijn hart trof bij het zien van een persoon. Jared stopte abrupt met zijn huppeldrafje. De jongen die zijn blik gevangen hield, zat met iets van een schetsboek op zijn schoot in de vensterbank. Jared kon het niet helpen; jongens die zich ergens op concentreerden waren gewoon zó sexy, vooral als ze creatief bezig waren.
Hij zuchtte een keer diep en vond toch de kracht om verder te lopen tot een bepaalde afstand van waar hij gemakkelijk naar de jongen kon kijken, zonder dat de ander hem per se hoefde te zien. Jared leunde tegen de muur en bleef zwijgend staren. Zijn dromerige blik gleed nu helemaal over de mysterieuze persoon, van top tot teen.
Nee, dat zag er niet slecht uit, zeker niet! Onbewust verscheen er daarbij een speelse grijns rond zijn lippen.

Kim was bijna klaar met zijn tekening. Nog een paar lijntjes en dan was het het precieze evenbeeld als zijn uitzicht. Een tevreden glimlach verspreidde zich over zijn gezicht. Hij pakte zijn schetsblok op en stopte het in zijn tas. Hij moest zich daarvoor omdraaien om zijn rugtas op te pakken, daarom zag hij opeens een jongen met een dromerige blik naar hem kijken. "Eh, heb ik iets van je aan?" hij keek hem met een onderzoekende blik aan. "Coole oorbellen man!" Kim streek zijn haar naar achter zodat zijn oorbellen ook even zichtbaar waren. Hij glimlachte snel en pakte toen zijn tas op en stopte zijn schetsblok erin. Hij stond op en strekte zich uit en kreunde daar even bij. Hij richtte zijn aandacht weer op de jongen voor hem.

Jared werd opgeschrikt uit zijn ‘trance’ toen de jongen zich naar hem omdraaide.
"Eh, heb ik iets van je aan?" zei de jongen verbaasd, wat wel te begrijpen was.
Jared beantwoordde zijn vraag niet direct. In plaats daarvan ging één van zijn wenkbrauwen een stukje omhoog en verbreedde de grijns zich iets zodat er kleine kuiltjes in zijn wangen verschenen. “Nou, niet direct, nee.” Lispelde Jared op een zachte, zwoele toon. Maar dat kan nog komen, voegde hij in gedachten aan toe. Jareds gaydar stond al op scherp, toch kon hij nog niet direct vaststellen of de jongen wel of niet gay of bi was. Het feit dat hij hem niet met walging aankeek, zei in ieder geval al iets.
Bij het complimentje schuifelde Jared automatisch iets naderbij. “Thanks.” sprak hij kalm. Zijn blik had ondertussen iets uitdagends gekregen. Zijn ogen waren verstrengelend in de zijne, totdat de jongen zo vrij was om zijn eigen oorbellen te laten zien en Jareds blik daar heen werd getrokken.
Toen de ander vervolgens opstond en zich, oh hoe uitnodigend, uitrekte kon Jared het weer niet laten zijn ogen goed de kost te geven. “Dus eh…” vormden zijn lippen twee korte woordjes die toch zo verleidelijk klonken. “volgens mij kennen we elkaar nog niet.” Het was deels een vraag, maar meer een opmerking. Nee, ze hadden elkaar nog niet eerder ontmoet, want dan had Jared het wel onthouden en de jongen waarschijnlijk ook… Was het niet omdat ze na een heftige nacht samen weer ‘voorgoed’ uit elkaar waren gegaan, dan was het wel omdat Jared flink had geblunderd door met hem te flirten, zoals nu.
Gebruik makend van deze kans, overbrugde Jared het laatste stukje zodat hij vlak voor de jongen kwam te staan en hij een klein stukje omhoog moest kijken. Yay! Hij was langer! Lachend stak Jared zijn hand uit. “Hé, ik ben Jared. En jij bent?”

Kim nam geamuseerd de reactie van de andere jongen in zich op. Hoe bedoel je hij was gay en misschien nogwel in hem geïnteresseerd. Één mondhoek ging omhoog in een scheve glimlach. Hij moest hier gewoon op in gaan! Hé ik ben Jared, en jij bent?Zo, hij heette dus Jared huh? Leuke naam. "Ik ben Kim, Jared." hij wreef even met zijn duim over de hand van Jared. Hij grijnsde even jongensachtig en nam weer plaats op de vensterbank. "Kom er toch bij zitten! Hoelang zit je al op deze school? En wat is je kracht?" Snel keek Kim even in Jared's hoofd. Ja, hij was inderdaad gay. Dit kon nog leuk worden. Hij zou later wel zeggen dat hij er niets mee bedoelde.

Jared keek tersluiks naar Kims hand in de zijne bij de zachte streling. Het deed een lichte tinteling langs zijn rug gaan en deze werd dit keer niet veroorzaakt door zijn krachten. “Kim?” Jared proefde de naam op zijn lippen. “Mmm, mooie naam.” Nu mocht het toch wel duidelijk zijn dat er íéts was tussen hen? Dus zag Jared er geen kwaad in dat hij wat onschuldig flirtte, dat leek Kim in ieder geval wel te doen.
Bij het aanbod ging Jared dan ook met zijn benen over elkaar geslagen naast Kim zitten. Het interesse van de ander verbaasde hem enigszins. Normaal was Jared namelijk degene die de vragen stelde en de ‘eerste toenaderingsacties’ deed. Tja, als je bi of gay was, was het nou eenmaal moeilijker om duidelijkheid te krijgen in contact.
Zijn beide wenkbrauwen gingen iets omhoog. In plaats van de grijns, verscheen er een sexy halve glimlach en een lichte, uitdagende twinkeling in zijn ogen. “Ik zit sinds mijn twaalfde op deze school. Dus ben ik hier nu zo’n zeven jaar.” antwoordde Jared nog altijd op een bepaalde, verleidelijke toon. Langzaam boog hij zich iets voorover, alsof hij héél geïnteresseerd was in de ander. Dat was hij ook, maar op een andere manier dan bij een gewoon gesprekje tussen twee mensen. “En mijn kracht?” Zonder te twijfelen ging Jareds hand al naar voren en raakte kort Kims schouder aan. Gelijk zond hij met zijn krachten een schokje dat Kim zeker moest voelen naar het lichaam van de ander. Dat deed zijn sixpack (oh, liet hij een sixpack hebben!) wel even trillen. “Elektrokinese.” fluisterde Jared terwijl hij zijn hand terugtrok. “En jij, Kim?” vroeg hij nu, nadruk leggend op de naam. “Hoelang ben jij hier al? En wat is jouw kracht?” Jared rolde dramatisch met zijn ogen en liet voor enkele seconden zijn blik afdwalen naar een punt in de verte. “Kun jij ook schokjes creeëren, of kun je op een andere manier de wereld wakker maken?” voegde Jared aan zijn eerdere vragen toe, waarna hij Kim zwijgend diep in de ogen bleef aanstaren.

Kim moest zich verbijten om niet in lachen uit te barsten. Hij keek nog een keer in Jared’s hoofd, hij was overduidelijk geïnteresseerd! Kim vond het toch wel een beetje lullig om verder te gaan met de toespelingen. Maarja, nu hij toch bezig was… Oeh, dat schokje ging recht naar zijn buik. Hij rilde even. “Zo elektrokinese hea? Ik ben een telepathist. Dus…” hij raakte Jared’s voorhoofd even aan en zag toen alles wat hij dacht. “… ik kan zien dat jij mij leuk vindt.” Ondeugend keek hij hem aan. “Maar ik moet je één ding vertellen, ik ben jammer genoeg niet gay en ook niet bi. I’m sorry. Maar je bent wel een coole gozer!” Grijnzend keek hij weer naar buiten en genoot van de avond. Hij keek weer terug naar Jared en grijnsde nog een keer.

Jared kreeg een verwonderde uitdrukking op zijn gezicht toen Kim zei welke kracht hij bezat. Een telepathist? Ai, dus dat betekende… Maar lang hoefde hij hier niet over na te denken, aangezien Kim zijn gedachten min of meer al hardop uitsprak: “… ik kan zien dat jij mij leuk vindt.” waardoor Jared het niet kon laten even te grinniken. “Betrapt.” zei hij schouderophalend. Eigenlijk was het niet zo dat hij Kim echt leuk leuk vond, hij kende hem immers nauwelijks, maar geïnteresseerd was hij inderdaad wel. “Oei, dus dat betekent ook dat jij mijn fantasieën kunt bespioneren?” sprak Jared ineens bedenkelijk. “Hm, niet goed…” toch klonk het niet alsof Jared het niet goed vond, eigenlijk vond hij het ergens wel prettig. Dat scheelde nu weer een hoop uitleg over wat hij dacht enzo.

“Maar ik moet je één ding vertellen,” gelijk was Jareds aandacht gewekt, helemaal door de zinnen daarna. Wat? Dus Kim was niet…? Maar hoe was dat mogelijk? Was zijn geflirt, want hij had echt geflirt, dan gespeeld?
Aan de ene kant voelde Jared zich nu voor de gek gehouden. Het was niet cool om met iemands emoties te spelen, maar aan de andere kant was het maar goed ook dat Kim het hem nu vertelde in plaats van later voor Jared écht een move had gemaakt.
“Oké,” reageerde Jared uiteindelijk met een onschuldige glimlach. Opnieuw ging zijn hand richting Kim, dit keer om met zijn wijsvinger langs zijn borst te strelen. Goed, Kim was dus ‘out of his league’, maar hij móést gewoon even voelen hoe het er daaronder ongeveer uit moest zien. Hm, zo te voelen was het meisje waar hij later bij zou zijn, erg geprezen. “Spijtig.” mompelde Jared waarna hij kort op zijn onderlip beet en zijn vinger terugtrok. Zijn hoofd trok iets scheef waardoor er een speelse lok donkerbruin haar voor zijn linkeroog schoof. “Ach, het is ook weer niet het einde van de wereld.” Ging Jared verder terwijl hij het haar weer op zijn plaats schoof. “Tja, nu hoef ik jou niet ook te zeggen dat ik je wel mag, want dat weet je al.” Langzaam, om Kim misschien iets ongemakkelijk te laten voelen, boog Jared weer iets voorover. “Maar laat wel één ding duidelijk zijn: blijf voortaan uit mijn hoofd.” Zijn stem klonk serieus, maar de glimlach stond nog op zijn gezicht. “Ik heb niet graag dat mensen in mijn duivels meesterbrein rondneuzen.” Was het laatste wat Jared wilde zeggen waarbij zijn mondhoeken nog iets verder omhoog krulden naarmate hij weer achterover leunde.

Kim glimlachte bij het horen van Jared's woorden. “Maar laat wel één ding duidelijk zijn: blijf voortaan uit mijn hoofd.” O, hij meende het serieus! Kim moest op zijn lip bijten om niet weer in lachen uit te barsten. Hij grijnsde even engelachtig: "Ja, natuurlijk! Het spijt me oprecht mijne heer! Ik zal het nooit meer doen. En wat voor duivelse plannen had je dan in gedachten?" Kim moest toegeven dat hij de jongen erg aardig vond. Hij had in tijden niet meer zo'n gesprek gehad sinds hij uit het weeshuis was vertrokken. Zijn enige vriendin ooit, Lisa, was de enige die zo met hem kon praten. Kim keek weg van Jared en staarde uit het raam. God, wat miste hij haar. Kim beet weer op zijn lip. Hij kon niet anders dan haar achterlaten, hij moest gewoon weg uit het land dat hem zo aan zijn ouders herinnerde en het was ook niet dat ze hem misten ofzo. Anders hadden ze hem wel komen opzoeken om het hem uit te leggen waarom ze hem hadden achtergelaten. Damn, als hij er weer over na ging denken werd hij spontaan weer boos. Het was al zo'n tijd geleden! Hoe kon hij het nog steeds niet loslaten? Hij draaide zijn hoofd weer terug naar Jared en besloot om er nog een vraag aan vast te knopen: "Hé. heb je misschien zin om mee te gaan om wat te gaan eten? Ik ben namelijk vandaag gearriveerd en heb sindsdien nog niets gegeten." Om dat te beamen knorde zijn maag opstandelijk. Kim grinnikte jongensachtig en wreef met zijn handen over zijn buik. "Dus... Zin?"

Jared wilde zijn gezicht in de plooi houden, maar toen Kim duidelijk probeerde niet te lachen, krulden zijn mondhoeken voorzichtig ook iets omhoog. Grijnzend luisterde hij naar Kims gespeelde verontschuldiging. Vooral bij het ‘mijne heer’ moest hij kort grinniken. Over zijn vraag moest Jared even nadenken tot hij met een mysterieuze gezichtsuitdrukking antwoordde: “Ik wilde niet voor niets dat jij niet in mijn gedachten rond neust, dus zal ik dat ook niet met je delen, voorlopig althans.” In feite was er niet echt iets heel bijzonders in Jareds brein te vinden, maar dan nog hield hij sommige zaken liever privé.

Toen Kim ineens wegkeek en voor een ogenblik uit het raam staarde, was Jared even bang dat hij hem op de één of andere manier beledigd had met zijn woorden. Maar algauw kreeg hij in de gaten dat er iets anders moest zijn… Kim leek niet beledigd, eerder…treurig of boos, al wist Jared niet helemaal zeker of hij het wel bij het rechte eind had, want in emoties van anderen benoemen was hij nou niet echt een ster en gedachten lezen kon hij ook niet.
Eerlijk gezegd schrok Jared een beetje toen Kim ineens zijn aandacht weer op hem richtte. Hij voelde zich betrapt doordat hij best wel zat te staren tijdens zijn overpeinzingen. Gelukkig wist hij zich te herstellen door Kims voorstel. Jared glimlachte en knikte opgewekt. “Ja leuk! Oh, dus je bent nieuw? Welkom! Als je wilt, kan ik je dan later ook nog wel even rondleiden hier.” Hij grinnikte door Kims knorrende maag. Ja, dat was duidelijk. “Maar laten we eerst maar gaan eten.” Met één arm maakte hij een wijds gebaar. “Wil je in de school blijven of naar de stad gaan?”

“Ik wilde niet voor niets dat jij niet in mijn gedachten rond neust, dus zal ik dat ook niet met je delen, voorlopig althans.” Zo meneer wilde de mysterieuze gozer spelen huh? Nou hij zou er dus mooi niet op in gaan! Hij keek nog een keertje stiekem in Jared’s brein rond maar kon niets raars vinden. Hij zei er niets over en deed alsof hij aandachtig naar buiten keek. “Ja leuk! Oh, dus je bent nieuw? Welkom! Als je wilt, kan ik je dan later ook nog wel even rondleiden hier.” Kim glimlachte naar de jongen voor hem en bedankte hem. “Ja graag! Morgen doen? Ik heb nu een beetje honger en daarna wil ik m’n bed in.” Toen Jared vroeg of hij naar de stad wilde of niet dacht hij even na. “Nee laat ik dat maar niet doen, ik ben kapot! Hebben ze hier nog wat lekkers te eten dan? Anders ga ik het hier niet vol houden hoor!” Kim wreef weer over zijn buik en stond op. “Kom laten we gaan!”

Jared knikte even begrijpend en glimlachte. “Is goed! Dan krijg je morgen een uitgebreide rondleiding en dan gaan we nu snel naar de eetzaal voor jij straks van de honger of slaap neervalt.” In één soepele beweging stond hijzelf al op en bleef hij Kim afwachtend aankijken. “Het eten? Ach…het is waarschijnlijk niet zo lekker als ‘thuis’, vind ik dan, maar het is aardig weg te koppen.”

Op een rustige pas begon Jared richting de eetzaal te lopen, zodat Kim hem zou kunnen inhalen. Even draaide zijn hoofd nog achterom. “Oh en trouwens: als ik jou was, zou ik alvast heel aardig tegen de kantinedames zijn, want dat levert je later nog veel voordeeltjes op. Geloof mij maar.” Jared moest even grijnzen bij het idee. Ook hij had dit gedaan op zijn eerste dag en het was gelukt; vanaf toen kreeg hij als hij echt honger had meestal iets meer avondeten dat was ‘toegestaan’, totdat onze Braziliaanse charmeur zo handig was geweest om een dochter van één van de kantinedames te versieren.
Voor Jared was de kortstondige relatie puur ‘lichamelijk’ bedoeld, maar helaas had Rosaline dat anders gezien en was Jared daardoor al zijn voordeeltjes op school compleet kwijt geraakt. Daarvoor in de plaats kreeg hij eerder vuile blikken en gesiste woorden naar zijn hoofd. Ach ja.. De volgende keer zou hij toch iets beter informeren naar wie de persoon was waar hij wel graag een ‘beschuitje mee wilde eten’. Een wijze les misschien.
Jared lachte even zachtjes en liep rustig verder.