It's not that easy

Jasper glimlachte toen Roel zijn hand vasthield maar was ook een beetje bang. Er liepen nog een paar leerlingen rond die hier op school zaten. Wat als Jesse of Melissa er achter kwam. Hij zat hier drie dagen op school en had het nu al verpest, dit nieuws zou zicht sowieso verspreiden. Misschien was het dan maar beter als hij het al gehad had. Eenmaal bij de auto aangekomen ging hij in de heerlijk zachte stoel zitten. 'Je hebt een mooie auto' zei hij complimenteus en zonder het te vragen zette hij de radio aan. Zonder muziek vond hij het leven zo saai, en hij kon altijd mee zingen, maar dat deed hij nu niet. Toen Roel zijn deur ook dichtgeslagen had weggereden was zuchtte hij. 'Weet je, ik weet niet of ik blij moet zijn of niet dat het zijn eigen keus was, ik snap gewoon niet waarom hij ons zomaar in de steek liet' zei hij terwijl hij Roels gezicht bestudeerde. 'En je moet hier de derde straat rechts' voegde hij daar nog aan toe.

Zijn ogen waren oplettend op de straten gericht. Door zijn blauwe oog zag hij een beetje wazig. Roel wilde er persoonlijk voor zorgen dat hij Jasper veilig thuis kon afzetten. Zijn moeder had nog gescholden toen hij de auto had gepakt. Dat het niet verstandig was geweest. De stilte werd doorbroken door de muziek. Jasper had de muziek aangezet. Dit was zijn favoriete radiokanaal waar altijd goede liedjes werden gedraaid. Toen Jasper begon te praten luisterde Roel aandachtig. Hij draaide de straat in wat Jasper had gezegd. “Weet je wat het is? Je weet niet wat er in de hoofd van diegene omgaat. De personen lijken op het eerste gezicht gelukkig en vanbinnen voelen zij zich ellendig, rot. Het hoeft dat niet aan de situatie te liggen. Het kan gewoon door alle kleine dingen. Een samenhang van meer factoren. Ik denk dat je vader gewoon geen oplossing meer zag. De personen zijn dan zo in hun zelf bekeerd dat ze niet realiseren wat zij veroorzaken, wie zij achterlaten. Op dat moment denkt die persoon dat alles beter is als diegene niet meer op de wereld is” Roel aarzelde en legde zijn hand op die van Jasper. Nu klonk Roel volwassen, een serieus persoon waar je echt een conversatie mee kunt voeren. “Jasper er komt een tijd dat je het kunt accepteren, ermee kunt leven. Dat lijkt mij beter om te zeggen. Je zal er iedere dag herinnerd worden maar wanneer de maanden/jaren verstrijken zal de pijn een stuk minder zijn. Het belangrijkste is nu zelf sterk zijn voor je moeder. Je moet haar ondersteunen zorgen dat zij niet in dezelfde patroon valt. Net zoals jij Jasper. Er is genoeg om voor te vechten in het leven, ik meen het. Nu lijkt alles donker en somber te zijn, dat gaat echt voorbij” Snel drukte hij een kus op de slaap van Jasper. Schonk hem een comfortabel glimlachtje. "Ik zie een splitsing links of rechts?"

Zorgvuldig luisterde Jasper naar Roels woorden. Ze waren aardig, begripvol en Jasper vond het super lief van hem. 'Je zult wel gelijk hebben' fluisterde hij zachtjes, en hij voelde een kusje op zijn slaap. 'Hier naar links, en dan zijn we er al. Nummer tien' zei hij en hij opende zijn ogen niet eens om de straat te zien. Het was geen achterbuurt hoor, dat niet. Maar het was ook niet zo'n wijk waar Roel in woonde. Dit waren simpele rijtjes huizen in een nogal troosteloze straat.
Hij opende zijn ogen, deed de gordel los en stapte op de stoep. Het was nu echt begonnen met regenen, dikke druppels kwamen uit de hemel vallen en snel liep Jasper naar de deur die hij opendeed.
De verfgeur kwam hem tegemoet. Hij stond in het witte halletje, trapte zijn schoenen uit en hield de deur open voor Roel. 'Wil je wat eten' vroeg hij toen hij de al bijna net zo witte huiskamer met de houten vloer in liep. Het was op zich een best mooi huisje zo, maar hij had gewoon niet het gevoel dat hij zijn huis was.

"Nouuuu of ik gelijk heb? Meestal heb ik nooit gelijk" Hij knipoogde plagend naar Jasper terwijl hij zachtjes in zijn hand kneep. Hij ging naar links en parkeerde ongeveer voor de deur. Het huis was 3 keer zo klein als dat van Roel. Niet iedereen was met luxe geboren. Niet dat Roel dat interesseerde. Hij vond Jasper leuk zoals hij was, met alles erop en eraan. Roel was zelf geen verwend persoon die perse dit of wat wilde. Melissa was integendeel echt een verwend nest. Zo anders als Jasper was. Roel sloot de Range Rover achter zich door het knopje te drukken van zijn sleutel. Met snelle passen liep hij naar binnen, ook hij deed zijn schoenen uit. Het leek hem wel zo gepast. "Of ik wat wil eten? Nou? Umh nee misschien dadelijk." Hij rook de verfgeur van het huis. "Is het pas geverfd?"

Jasper glimlachte en hij ging de keuken binnen om een fles cola en twee glazen te pakken. Toen liep hij naar de salontafel waar hij het neer zette en hij plofte op de bank. 'Ja, we wonen hier nu nog geen maand. Mijn tante heeft het geverfd maar daar was ze blijkbaar niet heel goed in' zei hij met een grijns en hij liet zijn hoofd op de achterleuning vallen. 'Ik heb een hekel aan het huis, het is echt te wit. Maar het zou goed zijn voor mijn moeder of zo. Ik moet nog even wennen, ons vorige huis was ongeveer het dubbele van dit zo groot, en we woonden er met zijn drieën' vertelde hij, het was fijn om te kunnen praten over vroeger en nu. Hoe hij over de veranderingen dacht, en hoe zijn leven veranderd was. 'Maar ik zal ermee moeten leven'.

Roel verkende het huis met zijn ogen. Hij nam ieder klein detail op zich. Het huis was wit geschilderd, een lichte kleur wat je deed afleiden van de dood. De donkere kleuren zouden alleen maar depressief werken. Het was een goede keuze geweest alleen Roel had dan misschien voor nog anderen kleuren gekozen voor afwisseling. Andere lichte kleuren wat bij het wit aansloot. Hij ging naast Jasper zitten zijn arm automatisch om Jasper heen geslagen. "Wit is een rustgevende en neutrale kleur. Je wordt er vrolijker van." Toen Jasper vertelde over het andere huis keek Roel met een kleine medelevend glimlachje naar Jasper. Wat moest hij zeggen. Hij sloot zijn armen om Jasper heen. Drukte zijn lichaam dichter tegen de jongen aan. "Aan de ene kant ben ik blij dat je verhuisd bent anders had ik je nooit ontmoet" Zijn duistere ogen glinsterde van blijdschap, van geluk. Hij voelde zich gelukkig net alsof hij over wolken zweefden. Hij deed een pluk van Jasper weg uit zijn gezicht om zijn grote, blauwe ogen beter te bekijken. Het kon zijn dat Roel iets ontdekte in zijn ogen wat hij nog niet had gezien.

Jasper keek nog eens om zich heen. 'Ja misschien, maar ik had het fijn gevonden als ze het met iets anders gecombineerd had, blauw of zo' zei hij terwijl hij zijn hoofd op Roels schouder legde. Toen keek hij weer op. 'Ja ik ook. Nou ja, de reden ervoor had iets plezieriger mogen zijn maar ik ben blij dat ik jou heb' zei hij terwijl hij net zo gebiologeerd in Roels ogen staarden. Ze waren zo donker dat je ze wel zwart kon noemen, stonden lief. Jammer alleen dat een van de twee opgezwollen en blauw was. Zachtjes leunde hij iets naar voren, drukte zijn lippen op die van Roel en sloot zijn ogen.

Bij Jaspers woorden knikte Roel instemmend. "Ik dacht meer aan zachter geel. En nee niet omdat geel mijn lievelingskleur is" Zachtjes lachte Roel want dat was zijn lievelingskleur. Het was eerder een meisjes kleur alleen hij vond geel vrolijk. Een warme kleur. Hij was zelf een vrolijk persoon die optimistisch in het leven stond. Hij vond het erg dat Jasper geen vader meer had. Hij voelde zich aan de ene kant schuldig. Als de vader nooit zelfmoord had gepleegd had hij nog een vader. Woonde hij nog in zijn oude huis in een vertrouwde omgeving. "Sorry trouwens dat je naar mijn afschuwelijke gezicht moet kijken. Lijk net Frankenstein. Je vindt me toch niet eng he?" Hij stootte Jasper plagend aan. De stemming veranderde naar iets romantisch toen Roel de lippen van Jasper proefde. Hij beantwoordde de heerlijke, zachte lippen al te graag. Zijn hand gleed over de arm van Jasper.

Jasper glimlachte zachtjes tegen Roels lippen aan. Wat aan deze jongen was er niet geweldig? De temperatuur in de kamer leek wel te stijgen toen hij Roel tegen de leuning van de bank aanduwde waardoor hij half op hem lag. 'Nee ik vind je niet eng. Het is best... sexy' mompelde hij in tegen de kaak van de jongen aan met schorre stem. Zijn ademhaling kwam veel te snel en ongeregeld waardoor hij zachtjes hijgde. Het was best gênant geweest als hij er op gelet had, maar hij was veel te druk met Roel bezig.

Hij voelde hoe Jaspers hand hem naar achter deed duwen tegen de leuning van de bank aan. Jasper lag nu half op hem wat best opwindend was. Hij sloeg zijn armen om de middel van de jongen om hem steviger tegen zich aan te drukken. "Sexy? Of zeg je dat om mij niet rot te laten voelen?" Hij beet zachtjes in de wang van Jasper om hem te plagen. Daarna drukte hij zijn lippen weer op die van Jasper. Hij hoorde hoe de ademhaling van Jasper zwaarder werd, een soort van hijgen. Dit gaf Roel een aangename tinteling in zijn lichaam. Dat hij zo'n effect zou hebben op de jongen was verbazendwekkend. Hij liet zijn tong tegen de lippen aanglijden als teken dat Jasper zijn mond moest openen.

Jasper glimlachte bij die woorden. 'Nee, ik zeg dat niet zomaar. Je bent echt heel sexy' fluisterde hij met ademloze stem en hij liet zijn hand over Roels gespierde borst gaan. Er zou niet veel van gitaar les komen zo, maar het kon hem niets schelen want hij had dat eigenlijk al van tevoren geweten. Roels lippen kwamen snel weer terug, het was als een soort zuurstof, Jasper had het gevoel dat hij er niet zonder kon, al kende ze elkaar pas zo kort, het voelde als maanden. Roel was de enige hier die interesse in hem getoond leek te hebben, het was fijn dat er iemand was die om hem gaf. Hij wist dat zijn moeder van hem hield, maar dat kon ze nu gewoon niet laten merken.
Om Roel een beetje te pesten deed hij zijn mond nog niet open, hij leunde naar achteren en keek de jongen met schitterende ogen aan. Een beetje plagend liet hij zijn vinger langs Roels kaak, hals en borst gaan, waarna hij hem langs de rand van zijn broek liet gaan.

Een aangename rilling ging over zijn rug. Hij kreeg kippenvel door het gefluister van Jasper. Het deed hem goed om te horen dat Jasper zich aangetrokken voelde door Roel. Ook hij voelde zich aangetrokken door Jasper. Niet alleen door zijn heldere blauwe ogen die hem deden denken aan de heldere oceaan. De vingers streelden over zijn borst wat een tinteling achterliet. Het kussen leek wel een drugs waar je niet van af kon blijven. Je moest gewoon je shot krijgen anders bleef je verlangen naar die ene heerlijke aanraking tussen hun lippen. Jasper liet zijn hart sneller kloppen, het ritme was niet meer regelmatig. Jasper begon Roel een beetje te plagen. Hij wilde zijn mond niet openen en ging achteruit. Roel begon uitdagend te grijnzen. Wat Jasper deed kon hij ook. De vinger gleed over verschillende plekken. Nu greep Roel plagend beide polsen van Jasper, hield het boven zijn hoofd. Hij naderde, hun lippen enkele millimeters van elkaar vandaan. Hij kuste Jasper niet, in plaats daarvan liet hij zijn knie tussen de benen van Jasper schuren om de jongen op te winden. Een uitdagende twinkeling was in zijn donkere ogen te zien.

Jasper keek hem verward aan toen hij opeens zo blij keek, maar na een paar seconden snapte hij het. het gevoel dat door hem heen ging was onbeschrijflijk en hij voelde hoe hij de controle op zijn lichaam verloor. Zijn lippen vonden die van Roel weer terug en kusten hem harder dan ze tot nu toe gedaan hadden. Al de lievigheid was ervan verdwenen. Hij wilde deze jongen hier zo graag... Hij wilde zijn lichaam, het kon hem opeens niet meer schelen dat hij ook nog een geweldig karakter had waar hij zo van hield. Natuurlijk wist Jasper dat het hier eigenlijk nog veel te vroeg voor was, hij was nog nooit ontmaagd en hoe goed kende hij deze jongen nou? Het kon hem niets schelen, hij kon zichzelf bijna niet meer tegenhouden.

Roel was verbaasd door de verandering van Jasper. Hij werd een beest! Letterlijk! Het lieve, onschuldige Jaspertje was veranderd in een panter. Scherp en lustig klaar om zijn prooi Roel op te vreten. Roel kon soms rare fantasieën hebben. Hij moest er zelfs door lachen. Hij kuste de jongen vurig terug, hun tongen speelden een gepassioneerd spel. Alleen vlogen beelden van Natasja en Annabel door zijn hoofd. Zonder pardon duwde Roel Jasper opeens ruw weg. Roel had moeite om even op adem te komen door het gekus wat net was afgelopen. Hoe moest hij dit nu verklaren? Het opeens wegduwen van de jongen terwijl hun net nog lustig bezig waren. “Umh Jasper… Je moet begrijpen dat ik nog twee vriendinnen heb” Zijn ogen keken naar die van Jasper. Roel had moeite om zijn gevoelens te laten spreken. “Ik moet eerst een punt achter deze relaties zetten voordat ik met jou een nieuwe wil beginnen. Ik wil een frisse start met jouw Jasper. Niet meer two timen, niet meer playen zoals anderen het noemen. Dus morgen is het bezoekuur bij de privéschool van Annabel en ga ik vertellen dat het over is. Natasja wordt wat lastiger omdat zij drukke schema heeft” Eigenlijk wilde Roel het helemaal niet beëindigen met Natasja. Hij hield van haar. De enige waar hij het meest van hield. Hun hadden al 2 jaar een relatie.

Jasper voelde zich intens gelukkig toen hij opeens ruw weggeduwd werd. Met zijn grote ogen staarde hij Roel aan. 'Dat had je wel wat eerder mogen zeggen hoor' zei hij een beetje gepikeerd en hij stond op waarna hij naar de keuken liep. Hij moest even een pauze hebben, zijn hoofd leeg maken en nadenken of hij wel verder wilde met Roel. Hij opende de koelkast en sloot hem weer, rusteloos. Uiteindelijk eindige hij met zijn ellebogen en onderarmen op het blad van het aanrecht en met zijn hoofd voorover gebogen. Zijn haar viel langs zijn gezicht en hij staarde naar het zwarte graniet. Zijn gedachten gingen overal heen. Vond Roel hem niet knap, was hij nog steeds verliefd op een van zijn vriendinnen, of kon Jasper gewoon helemaal niet zoenen... Hij wist het echt niet en baalde zich kapot. Het liefst had hij dat Roel maar weg ging, hij had geen zin in een gesprek op dit moment.

Hij hield zijn shirt stevig vast terwijl zijn ogen waren neergeslagen naar de grond. Jasper voelde zich natuurlijk rot door zijn plotselinge reactie. Hij wilde Jasper niet het gevoel geven dat hij hem gebruikte. Hij wilde dit allemaal rechtzetten. Hij hoorde hoe Jasper op stond richting de keuken. Roel bleef een tijdje zitten, niet wetend wat te doen. Hij stond vervolgens op om naar de keuken te lopen. Hij legde zijn handen op de tafel. "Ik ga naar huis, morgen vertrek ik vroeg om Annabel het nieuws te brengen alleen ik moet eerlijk met je zijn" Roel slikte een paar keer. "Ik heb al twee jaar een relatie met Natasja ik weet niet of...of ik het met haar kan uitmaken. Ik heb zoveel dingen met haar meegemaakt. Het ligt nu allemaal zo gecompliceerd. Wij kennen elkaar 3 dagen terwijl het veel langer lijkt maar toch Natasja betekent veel voor mij" Hij wist niet hoe Jasper hier op zou reageren. Nu kon hij het helemaal vergeten. "Ik spreek je nog wanneer dit allemaal achter de rug is. Ik zal eens met Natasja erover praten" Met deze woorden liep hij de deur uit.

Jasper keek om toen Roel begon te praten. De woorden versteenden hem, zorgde ervoor dat hij al zijn emoties verdwenen. Maar opeens kwamen ze met volle vaart terug. Jaloezie, woede, onbegrip. Zonder er goed over na te denken liep hij achter Roel aan en pakte hem bij zijn schouder net als gisteren, weer draaide hij hem met volle vaart rond. Maar deze keer kuste hij hem niet, met al de kracht die hij in zijn arm had knalde hij zijn vuist in het onbeschadigde oog van Roel. Hij was sterker dan je zou denken als je hem zag. 'je weet de deur wel te vinden' zei hij met ijzige stem en hij draaide zich weer om, liep terug naar de keuken waar hij op het aanrecht ging zitten. Had hij dit nou echt gedaan? Ja. Eigenlijk voelde het niet eens heel erg slecht, een glimlachje gleed over zijn gezicht. Nu had die klootzak eindelijk zijn verdiende loon gekregen, iets waar Jasper al veel eerder voor had moeten zorgen.

Alles ging veels te snel om te beseffen wat er was gebeurd. Hij voelde alleen een hevige pijn in zijn oog die enkele secondes onbeschadigd was. Nu voelde hij een flinke vuis er tegen aan slaan waardoor zijn hoofd zelfs naar rechts ging. Hij probeerde te knipperen maar dat ging niet lukken. Met een verbaasd gezicht keek hij naar Jasper die echt woedend leek te zijn. Dit had Roel eigenlijk wel verdiend. Hij had niet verwacht dat Jasper zo kon uithalen. "Dit zal wel betekenen dat ik je voortaan met rust moet laten" Hij liep naar buiten met zijn tintelende oog. De pijn ging langzaam weg alleen auto rijden leek hem niet verstandig. Roel deed het toch. Toen hij thuis was aangekomen hoorde hij een preek van zijn ouders. Hierdoor kon hij zondag niet naar het voetbalwedstrijd. Hij luisterde niet eens.

De volgende dag vertrok Roel vroeg met zijn bont en blauwe ogen. Hij zag er nog verschrikkelijker uit als de dag van te voren. Af en toe moest hij een pauze nemen met rijden omdat zijn ogen waterig werden. Na een uur gereden te hebben kwam hij aan op de privéschool. Daar ontmoette hij Annabel die zich doodschrok. Hij had uitgelegd wat er was gebeurd. Zij had ook wat toe te geven, zij had een vriendje gekregen tijdens de nieuwe schooldagen. Hun gingen als vrienden uit elkaar. Daarna reed Roel een uur weer terug naar huis. Voor de rest had hij niks gedaan als huiswerk maken en leren. Zijn gedachten op anderen dingen brengen.

De ochtend daarna was Natasja gekomen om hem een onverwachts bezoekje te brengen.

Jasper voelde zich een beetje slapjes de rest van die dag. Hij liet zich op de bank vallen, zette de tv aan en viel daar 's avonds in slaap. Zijn dromen waren een mengeling van Roels gezicht, en natuurlijk dat van zijn vader. Hij ving flitsen op van ziekenhuiskamers en mannen met groene kapjes voor hun mond.

Die volgende ochtend zat hij vol met nieuwe energie. Hij had zich voorgenomen om Roel met rust te laten, maar ja, dat was makkelijk te zeggen op een zaterdag ochtend nu hij nog een heel weekend voor zich had. Hij besloot eerst maar is te gaan zoeken waar hij hier makkelijk hard kon lopen, een paar kilometer moest er een bos zijn daar kon hij wel gaan kijken.

Jasper zette zijn mountainbike vast aan een boom. Het was mooi weer, de zon scheen in zijn gezicht en hij glimlachte onwillekeurig een beetje. Met zijn ogen speurde hij het lange wandelpad af, aan het einde zat een bocht. Tot nu toe zag het er uit alsof het een grote ronde was. Het maakte hem niet uit, hij had de hele ochtend en desnoods middag de tijd om de weg te vinden, mocht hij die kwijtraken dan zou het niet erg zijn. Hij stopte de oortjes van zijn mp3 speler in zijn oren en begon te rennen op de maat van de muziek.
Hij wist niet precies hoe ver hij was toen het gebeurde, hij had ongeveer vijf kilometer gehad dacht hij zo. Toen hij gewoon achterom keek zoals je dat wel vaker deed zag hij dat er iemand achter hem rende. Zijn tempo verhoogde hij iets, maar dat deed de vreemdeling ook. Hij kwam steeds dichterbij. Jasper besloot er geen aandacht meer aan te besteden en keek gewoon vooruit. Opeens voelde hij een hand op zijn arm. Hij keek om naar wat er aan de hand was en opeens voelde hij een stekende pijn bij zijn kaak. Het duurde een paar seconden voordat hij doorhad dat de vreemdeling hem tegen zijn kaak had geslagen. Nog een klap volgde tegen zijn oog, en nog een tegen zijn lip. Toen opeens hield het op. Zijn ogen gingen omhoog, keken wie hem dit aangedaan had. Het gezicht herkende hij, natuurlijk wist hij wie dit was.
"Blijf bij Roel uit de buurt, als hij niet weer normaal gaat doen houd ik jou daarvoor verantwoorderlijk. En dan wordt het nog een heel stuk erger dan dit, ga daar maar van uit".

En toen was Jesse verdwenen.

Jasper bleef een tijdje verdwaasd staan tot hij opeens bedacht dat hij weer naar huis moest. Met bloedende lip en opzwellend oog rende hij naar zijn fiets waarna hij snel weg racete.

De rest van de zaterdag en zondag bracht hij op de bank door, omgeven door blaadjes huiswerk, boeken, eten, zijn gitaar en de afstandsbediening. Het oog was lelijk opgezwollen, net als zijn lip, maar gelukkig viel het nog mee.

Roel begeleidde Natasja naar zijn kamer. Zijn grote kamer met een tweepersoons waterbed, een kast vol met boeken, bureau, overal voetbal posters, bekers, medailles, een plasma tv opgehangen tegenover het bed, een inloopkast met allemaal kleding, schoen,accesoires etc. De kamer was met een lichte, gele tint geschilders met een donkere wit. Het was voor de rest echt een jongens kamer. Je kon zien dat Roel echt van voetbal hield. Daar zaten hun twee dan op het bed. Roel wist zich geen houding te geven.

"Heey wat is er met je gezicht gebeurd? Ga je het mij nog uitleggen of blijf je naar je voeten staren?" Natasja was een directe.

Roel begon het hele verhaal van voor tot het einde. Het duurde ongeveer een uur voordat hij klaar was. Natasja knipperde een paar keer met haar ogen. Een stilte viel.

"Dus laat ik het samenvatten. De vriendinnen die ik heb geaccepteerd alleen omdat er redenen voor waren zijn nu voorbij? Dus Melissa omdat die zo smeekte heb je gedumpt? Annabel de tomaat omdat zij geen vrienden had begon je alleen een relatie zodat zij populair werdt en Rianne omdat zij zelfmoord wilde plegen? Die nu in een coma lig? En nu vertel je mij dat je verliefd op een jongen bent? Homo? Alleen met hem, de enige waar je ook verliefd op zult worden? Wow ik moet even bijkomen"

Roel kon de reactie begrijpen maar Natasja bleef gewoon rustig. Roel moest glimlachen omdat Natasja altijd de verstandige was in hun relatie. "Oké je bent dus verliefd op een jongen die je een blauw oog heeft geslagen? Leuk en lekker gecompliceerd. Je weet als iemand erachter komt je in de problemen raakt toch?" Roel knikte zwijgzaam. Natasja drukte haar lippen tegen zijn wang. "Ik kwam hier voor een reden. Laten we een break nemen. Onze 'relatie' bestaat de laatste tijd alleen uit lichamelijk contact als je begrijpt. Niet dat ik klaag want je bent geweldig in bed maar toch. Ga eens uitzoeken wat je nu echt voor Jasper voelt zonder alle andere factoren" Roel vond Natasja echt een intelligent persoon. Zij had altijd gelijk en gaf de beste adviezen.

Natuurlijk deelden ze de lakens weer voordat ze afscheid namen. Ze hadden afgesproken een tijdje geen contact meer te hebben ook niet voor het 'lichamelijk' contact gedeelte.

Maandag kwam Jasper met tegenzin op school. Hij had een zonnebril zodat zijn oog niet op zou vallen en mensen hem niet uit zouden lachen, toch zag zijn lip er een beetje vreemd uit. Zijn schooltas hing over zijn schouder en zoals altijd liep hij eerst naar zijn kluisje waar hij zijn Engelse boeken pakte. Fijn. Het eerste uur samen gezellig met Roel. Toen de bel ging liep hij naar het lokaal en ging zitten. De opmerking van de lerares was natuurlijk wel te verwachten.

'Jasper, zet je zonnebril eens af'.

Jasper keek haar even twijfelend aan, iets wat ze natuurlijk niet zag en zette toen de bril af. Nog niet iedereen was binnen, maar de mensen die dat wel waren gaapten hem aan. Het oog was lelijk opgezwollen, een beetje paarsig en Jasper was bang dat het misschien ontstoken was, maar durfde niet naar een dokter toe.

Roel kwam met zelfverzekerheid de ingang van de school binnen gelopen. Hij begroette iedereen weer met zijn vrolijkheid zoals hij altijd had gedaan. Het viel velen wel op dat hij nu twee blauwe ogen had. De ene al bijna geheeld terwijl de andere nog vers was van twee dagen geleden. Het verband van zijn neus was eraf gehaald. Jesse kwam hem met een brede grijns tegenmoet. Hij klopte de jongen op zijn schouder aan. "Zo zo een fijn weekend gehad zo te zien. Alleen hoe kom je aan die tweede oog? Je moet mij toch echt eens gaan vertellen wie jou toetakeld. Leer ik diegene wel eens een lesje" Roel lachtte zachtjes. "Ik kan mijn eigen waardigheid wel beschermen. Alleen ik verdien dit oog net zo goed als die ander. Vandaar dat ik nog niet terug heb geslagen" De boys bespraken hun weekend totdat ze in het engelse lokaal kwamen.

"Waarom kunnen jullie nooit eens op tijd komen?" Roel en Jesse begonnen hard te lachen. Met simpele passen liep Roel naar zijn plek. Met geschrokken, grote ogen keek hij naar het toegetakelde gezicht. Hij zou Jasper met rust laten maar wie dit heeft geflikt zou Roel flink aan zijn tand laten voelen. "Jasper wat is er gebeurd!?" Jesse die achter Roel stond deelde een waarschuwende blik uit naar Jasper. Een teken als hij zijn mond zou openen dat Jesse hem betaald zou zetten.

De les was al begonnen toen Roel en Jesse binnenkwamen lopen. Jasper wist nou niet welke van de twee hij erger moest vinden, dus hij negeerde ze allebei maar. Alleen toen de woorden kwamen keek hij op, eerst naar Roel en toen naar Jesse. 'Gevallen' mompelde hij onduidelijk en hij voelde zijn hart sneller slaan. Wat als Jesse dit niet goed vond, wat als hij hem weer in elkaar sloeg. Hij staarde even naar zijn schrift en toen weer naar de voorkant van de klas. Zijn concentratie leek bij de les te zijn, maar als je goed keek zag je een starende blik en hij hield zijn hand stil, schreef niets op. Zijn gedachten waren ergens ver weg, waar niemand anders kon komen, niemand zou tot hem door kunnen dringen.

Bij de reden van zijn opgezwollen lippen, zijn dikke blauwe oog geloofde Roel er niets van. Dat kon niet zijn door te vallen. Jasper was ten eerste niet zo lomp en het was duidelijk dat iemand hem had geslagen. Roel wilde iets zeggen maar werd onderbroken door Jesse. "Wat boeit je die emo nou? Hij is gevallen dude, ga er niet zo op in" Jesse plofte op zijn stoel. Roel keek over zijn schouder naar Jesse. Hij moest met Jasper alleen praten waar niemand bij was. Roel ging zitten en pakte zijn mobiel. Tot zijn verbazing had hij niet eens het nummer van Jasper. Wat wist hij eigenlijk van de jongen in totaal? Zijn verleden een beetje en zijn karakter een beetje maar voor de rest? Roel kreeg een steek in zijn hart bij deze gedachten. Hij wilde Jasper beter leren kennen. Daarna begon hij iets in zijn schrift te schrijven.

"Kom straks tijdens de pauze naar het muzieklokaal alsjeblieft! Ik kan nu niet met je praten waar Jesse bij is. Hij heeft iets in de gaten" Hij scheurde het blaadje uit zijn schrift en gooide het nonchalant naar Jasper toe. Net voordat Jesse het kon zien. Daarna begon Roel een conversatie met Jesse zonder enige aandacht aan Jasper te schenken. Roel wist dat Jesse de jongen niet mocht.

Jasper hoorde Jesse's woorden wel. Maar wat kon hij er aan doen? Beter ging hij er niet tegenin. Het briefje echter, kwam iets onverwachter. Even liet hij zijn ogen op de regels rusten, maar toen maakte hij er een propje van wat hij in zijn etui deed. Straks zou hij het wel weggooien. Gelukkig vroeg het meisje voor hem iets over de lesstof, aangezien haar buurvrouw die niet begreep. Snel en kundig legde hij haar alles uit, tot zij en haar buurvrouw het leken te begrijpen. 'Ben blij dat ik kon helpen' glimlachte hij en hij leunde weer naar achteren, waarna hij zijn haar iets over zijn oog liet hangen.