It's not that easy

Roel was een stuk groter als Jasper. Hij merkte dan ook dat Jasper op zijn tenen moest staan. Roel kromde zijn rug een beetje zodat Jasper niet zoveel moeite hoefde te doen. Zijn hart leek wel in zijn keel te kloppen zoveel emoties gierde er door zijn lichaam. Zijn verlangens smeekte om meer. Hij voelde hoe Jasper zachtjes in zijn onderlip beet waardoor zijn lust alleen maar meer werd aangewakkerd. Hij drukte zijn lippen steviger, gepassioneerder tegen Jasper. Zijn lichaam leek wel in vuur en vlam te staan. Zijn lichaamstemperatuur steeg. Dit alleen door een kus. De kus stopte, Roel zachtjes op adem komen. Zijn ogen waren gericht naar Jasper, de prachtige ogen waar je in zou kunnen zwemmen.

Zijn hart leek wel uit zijn borst te kunnen schieten zo snel klopte het. Roel deed weer een stap naar voren, zijn ogen niet één keer afwijkend. Hij legde zijn vingers op de wang van Jasper. “Ik heb dit nog nooit eerder gevoeld. Ik kan niet meer denken” Zijn stem klonk schor met een vreemd verlangen waardoor hij nog sexyer klonk als normaal. Hij drukte zijn lippen tegen de voorhoofd van Jasper, deels tegen zijn haren die ervoor lagen. Hij pakte zijn Fanta en dronk het in één slok leeg. Hij moest zijn lichaam proberen af te koelen. Zich afwenden van Jasper voordat hij de kleren van zijn lijf zou scheuren.

Roel voelde zich als een beest die niet getemd kon worden. Hij stond tegen de muur aan, proberend zijn hartkloppingen te verminderen. “Je brengt iets in mij naar boven Jasper” Nu duwde hij zachtjes de jongen tegen de muur. Hun lichamen zachtjes tegen elkaar aan gedrukt. “En ik vind het geweldig. Maar nu kan ik niet meer aan gitaarles denken” Er verscheen een beschaamde glimlacht op zijn gezicht.

Jasper was zo vreselijk toen de kus stopte. Hij snakte naar meer, maar wist niet goed wat hij nog meer wilde. Hij sloot zijn ogen even en concentreerde zich op zijn razende hartslag, die moest minder snel worden, maar hoe deed je dat? Opeens voelde hij Roels hand weer op zijn wang en hij keek door zijn wimpers naar de sexy jongen tegenover hem. Hier kon je niet eens over fantaseren, zo mooi was het. Jaspers wist niets om terug te zeggen, knikte alleen ademloos terwijl hij Roels lippen op zijn voorhoofd voelde.

Tot zijn schaamte voelde hij tranen in zijn ogen, al die emoties die botsten. Hij zuchtte trillerig en voelde zijn knieën knikken. Net toen hij zijn hand in Roels nek wilde leggen om hem dichterbij te trekken was hij weg. Verward keek Jasper op, en hij zag dat Roel een slok van zijn fanta nam. Was dit wat hij wilde? Ja, hij wist het eigenlijk wel zeker. Hij wilde Roel echt heel er graag.

Opeens werd hij tegen de muur aangedrukt, hij kon Roel niet helemaal bijhouden. 'Sorry'' fluisterde hij schor na die woorden en hij keek op. Er stonden nog steeds tranen in zijn ogen maar hij glimlachte wel, best sexy eigenlijk.

De knieën van Jasper knikte net zoals zijn lichaam bleek te trillen? Er stonden tranen in de ogen van Jasper. Wilde hij dit niet? Roels spieren spanden zich aan niet wetend wat hij hiervan moest denken. Dit was de eerste keer dat hij gevoelens had voor een jongen. Hij zou zijn anderen vriendinnen gewoon laten vallen om alleen bij Jasper te kunnen zijn. Dit was niet goed. Roel was in tijden niet meer bezitterig geweest. Alleen voor Natasja en Annabel maar dat gevoel wat hij toen had was niks vergeleken met het gevoel wat hij nu had. Hij wilde Jasper helemaal voor zichzelf, met niemand delen. Roel wilde Jasper zijn bezit maken. De glimlacht in combinatie met de tranen maakte Roel helemaal op hol. Damn dacht hij bij zichzelf. Zijn ogen gleden naar de lippen van Jasper. Hij voelde een tinteling door zijn lichaam. Deze lippen had hij net kunnen proeven. “Jasper als je niet wilt duw mij weg maar ik wil je echt zo graag kussen” Zijn stem haast smekend van verlangen. Hij boog zich naar voren en streelde de lippen van Jasper. Zijn handen waren tegen de muur gerust, naar voren leunend. Hij begon de kus eerst zachtjes, haast liefelijk. Daarna kwam de vuur in hem naar begon. Roel begon Jasper vuriger te kussen. Zijn hand verschoof waardoor hij met zijn vingers door het haar van Jasper kon strelen. Nu zoog Roel een beetje plagend aan Jasper’s onderlip voordat hij zijn tanden erin zette. Zachtjes. Dat had Jasper wel terug kunnen verwachten.

Jasper bekeek Roels gezicht goed, het leek alsof hij een besluit nam, of ergens over nadacht. Na een paar seconden bedacht hij pas dat het de tranen waren, dat zou vast raar overkomen. “Jasper als je niet wilt duw mij weg maar ik wil je echt zo graag kussen”. O fuck, had Roel hem verkeerd begrepen, hij wilde dit super graag, hij wilde nooit meer zonder hem. Het idee hem te moeten laten gaan straks deed hem nu al pijn.
Zachtjes kuste hij hem terug, lief en bijna strelend, maar opeens gooide Roel er meer vuur in. Jasper voelde meteen weer schokken door zijn lichaam gaan, en zijn ogen begonnen weer te tranen. Snel sloot hij ze zodat hij alleen maar omgeven was door Roel en de gevoelens die hij had. Het was super warm opeens, en hij voelde hoe zijn hart sneller ging slaan, zijn bloed hoorde hij in zijn oren ruisen, het leek alsof hij bijna flauwviel. Op dit soort momenten hoorde hij altijd liedjes in zijn hoofd, als een soort achtergrond muziek maar nog nooit was het zo toepasselijk geweest.

When your lips touch mine
It's the kiss of life
I know, I know that it's a little bit frightening
We might as well be playing with lightning
We touch like, ike it's out first time

Zijn handen gingen van de muur naar Roel, zacht streelde ze diens borst en steeds lager. Op een gegeven moment liet hij zijn vinger langs het randje blote huid tussen Roels shirt en broek gaan, de andere lag alweer in zijn nek. Alles ging snel, maar leek zich toch in slowmotion af te spelen. Het gevoel was zo vreemd.

Daar begon zijn hart weer te kloppen als een razende. Hij had dit zo vaak gedaan, bij vrouwen ten minste. Nooit was hij bij een kus zo opgewonden, zo vurig. Zelfs Natasja waarvan hij dacht dat hij van haar hield was niets vergeleken met dit. Hoe vaak had hij de lakens met haar gedeeld? Dacht hij dat het gevoel wat hij bij haar had niet zou kunnen overtreffen. Zijn denkwijze was heel fout geweest. Hij had inderdaad op Jasper gewacht, zijn hele leven al. Hij wilde alleen nog maar hem, alleen hem. Zonder 4 andere meisjes erbij, zonder niemand. Alleen hun tweetjes. Hij voelde de streling van Jaspers vingers. Ieder plekje waar hij langs gleed brandde van verlangen. Zijn vingertoppen streelden eerst het haar van Roel, daarna gleed het over zijn rug naar beneden. Hij legde voor een moment zijn hand op Jaspers kont. Daarna gleed hij met zijn hand onder zijn shirt over Jasper’s blote rug. Het voelde niet koud aan maar warm. Net alsof Jasper koorts had. Nu verbrak Roel de kus om zijn lippen tegen zijn nek te strelen. Zijn warme adem gleed langs Jaspers hals. Kuste het meerdere keren.

Jasper voelde zich verbonden met Roel. Er was iets wat hij nog nooit gevoeld had. Zijn hele leven had hij geprobeerd afstand te houden van anderen, zelfs zijn vader al was dat de enige persoon geweest die hij vertrouwd had. En natuurlijk had hij al eerder met mensen gezoend, met jongens en meisjes, maar dat tweede was meer een controle geweest. Zijn maagdelijkheid had hij wel bewaard tot een speciaal iemand, hij wilde niet zomaar met iedereen in bed duiken, dat was niets voor hem.
Roels handen voelden warm, sterk en het was iets onbekends voor Jasper dat ze zo ver gingen. Nou ja, voor hem was het ver. Dit uitte zich in een nog snellere hartslag en zijn wangen begonnen ook rood te kleuren. Toen hun lippen even niet meer vastgelijmd leken te zijn haalde hij hard en schokkerig adem, er was alleen geen tijd om weer te herstellen, meteen drukte hij zijn lippen op Roels kaak en jukbeenderen. 'Je bent geweldig' fluisterde hij, schor, zachtjes en bijna niet verstaanbaar. Het bezorgde hemzelf zelfs kippenvel, dit was hij niet.
Dit was wel de persoon die hij wilde zijn.
Hij wilde bij Roel zijn, en niet bang zijn en vooral dit gevoel hebben.

Zij deelden een intens moment samen. Hun gevoelens open en bloot voor elkaar. Roel die nog nooit eerder een jongen had gezoend wilde niet meer stoppen. De realiteit zou later komen. Straks zou hij moet nadenken hoe of wat hij ging doen. Roel hoorde hoe Jasper op adem probeerde te komen. De reacties van Jasper waren echt geweldig. Roel wilde er voor zorgen dat Jasper zoveel genot zou voelen dat hij uit elkaar zou kunnen barsten. Een explosie van genot en verlangen. 'Je bent geweldig' Roel’s ogen begonnen te stralen terwijl hij één van zijn charmante glimlachen aan Jasper liet zien. “Nee nee, jij bent geweldig Jasper. Ik heb dit nog nooit in mijn leven gevoeld wat ik nu bij jou voel. Ook al ken ik je zo kort, het lijkt net of ik je al maanden ken” Hij knuffelde Jasper op een schattige manier, gaf hem nog een paar korte kusjes op zijn lippen. “We moeten stoppen… Dadelijk kan ik mijzelf echt niet meer beheersen” Hij streelde de wang van de jongen en hoorde zijn telefoon afgaan. Waarom werd er nu juist gebeld? Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak, zag dat het Rianne was. Wat vreemd Rianne belde meestal nooit.

Zijn ogen bekeken Jasper. Roel wilde niet dat hij erachter kwam dat hij in totaal 4 vriendinnen had. Hoe moest hij dat gaan uitleggen? Hij nam niet op maar vlak erna werd hij weer gebeld. “Pff! Ik moet even opnemen” Hij liep van Jasper vandaan en nam op. Hij hoorde iemand aan de lijn, een mannelijke stem. De man van Rianne dat moest wel. Het scheen dat Rianne een auto ongeluk had gehad en Roel’s naam meerdere malen had genoemd. Er verschenen tranen in de ogen van Roel. Zijn expressie vertrok. “Ik kom eraan” Zijn stem trillend. Hij keek naar Jasper. “Ik..ik moet gaan! Naar het ziekenhuis” Roel raakte helemaal in paniek. Rianne’s man was erachter gekomen over hun affaire. Nu moest hij naar het ziekenhuis, Rianne zien, alles gaan uitleggen. Hopend dat Rianne wakker zou worden, het scheen dat ze in een coma lag.

Jasper glimlachte bij de lieve woorden en de knuffel. Net toen hij wilde zeggen dat het hem niks uitmaakte of Roel zich nog kon beheersen of niet ging de telefoon over. Roel leek het niet heel belangrijk te vinden en hing op maar het moment was al verpest. Jasper trok zijn shirt even recht toen de telefoon weer ging. 'Is goed' zei hij met chagrijnige stem, maar die chagrijnigheid veranderde in zorgzaamheid toen het leek alsof dit telefoontje Roel echt iets deed. Met zijn vinger streek hij de traan van Roels wang weg en hji keek hem bezorgd aan. 'Moet ik mee?' vroeg hij terwijl hij een paar stappen naar voren deed.

Eerlijk gezegd hield hij niet van ziekenhuizen, of beter gezegd hield hij sinds twee maanden niet meer van ziekenhuizen. In het ziekenhuis had hij gehoord dat zijn vader overleden was, een vreselijke klap waar hij niet overheen kwam.

Roel slikte een paar keer om het slijmerige gevoel weg te slikken. Hij huilde niet vaak, nu rolde ook maar één traan over zijn wang. Jasper had hem al weggeveegd. Roel keek hem met een zwakke glimlachtje aan. "Ik denk dat je er niet bij wilt zijn. Ik ben de minnaar van Rianne" Dit laatste was moeilijk om te zeggen, wetend dat hij hiermee Jasper pijn kon doen. "Ik heb 4 vriendinnen" zei hij op een fluisterende toon haast verstaanbaar. Hij schaamde zich om dit over zijn lippen te spreken. De waarheid was uiteindelijk toch naar boven gekomen. "Ik zou het wel heel fijn vinden als je mee zou gaan. Ik ga ook een einde maken aan mijn relatie met Rianne... Ik weet alleen nog niet hoe. Ze is namelijk in een coma" Zijn stem trilde. Was het zijn schuld geweest? De man sprak over een ruzie waardoor Rianne woedend was weggereden. Ze had kinderen, dit was ongeloofelijk. Hoe het leven kon uitdraaien. Hij pakte Jaspers hand en streelde met zijn duim zijn handpalm. Daarna deed hij de deur open, liep naar beneden naar zijn Range Rover. Hij wachtte tot Jasper wel of niet zou komen.

Jasper keek Roel ongelovig aan. God, dit meende hij niet. Walgend keek hij Roel aan en toen sloeg hij zijn ogen neer. Hij had gedacht dat Roel hem echt belangrijk vond maar nee, hij was gewoon een van de anderen geweest. Hij voelde zich vies, maar was te verbaasd om Roel weg te slaan toen die zijn hand pakte.

Toen was hij weg.

Jasper ging op het piano krukje zitten en dacht na over het laatste kwartier, wat er gebeurd was en hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Een beetje trillerig zuchtte hij en toen stond hij met trillende benen op. De neppe glimlach verscheen weer op zijn gezicht voor het geval dat hij op weg naar de deur weer iemand tegen mocht komen maar gelukkig was dit niet zo. Zonder de Range Rover een blik waardig te keuren begon hij het appartementen complex uit te lopen, op weg naar school waar zijn fiets nog stond.

Roel had zijn hoofd op de stuur gelegd. De ogen van jasper, de walging hoe hij naar hem had gekeken was diep ingeprend. Dit was de reactie wat hij hadden kunnen verwachten. Tuurlijk ging Jasper niet mee naar het ziekenhuis. Hij zag Jasper de deur uitlopen, hem niet eens een blik waardig. Roel startte de motor en vertrok naar het ziekenhuis. Hij zou met Jasper gaan praten als dit allemaal achter de rug was.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis vroeg Roel waar Rianne Peters lag. Hij liep de lift in en stapte op de juiste verdieping uit. Hij liep de gang door en zag daar een man staan voor de deur. Wanneer hij Roel zag liep de man naar hem toe. Op dat moment ging alles te snel. Hij voelde hoe een vuist zijn gezicht raakte. Roel moest even knipperen met zijn ogen voordat hij besefte wat er aan de hand was. Toen kwam de tweede stoot tegen zijn oog. Hij legde zijn hand onder zijn neus om het bloed tegen te houden. Dit was wel de reactie wat hij had verwacht.

"Ik ben er achtergekomen jij vuile schoft! achter mijn rug met mijn vrouw zitten rotzooien! Heb je geen enkele zelfrespect! Door jou kregen we ruzie, door jou! door JOU LIGT ZE NU HIER!" De man barstte in tranen uit terwijl de zusters een doek pakte om het bloed te stelpen van zijn neus. Een lichte kneuzing en een dik blauw oog was alles wat hij kreeg. Roel verdiende meer klappen dacht hij bij zichzelf. Hij liep langs de man om de kamer binnen te lopen. Daar lag Rianne dan. Hij zat op de kruk naast haar bed. Greep haar koude hand vast. "Ik zal het geheim bewaren. Alles wat je mij hebt verteld blijft tussen ons" Hij had nog nooit de lakens met Rianne gedeeld. Ze hadden uren altijd gepraat, gepraat over haar ongelukkigheid. Door Roel had zij nog geen poging gedaan om zelfmoord te plegen. Tranen rolden over zijn wangen, voor het eerst in tijden huilde hij.

Next day

De volgende dag liep Roel de ingang van de school naar binnen. Zijn neus was ingepakt met verband terwijl zijn oog dik was met de kleuren, geel, groen, blauw en paars. Hij had de hele ochtend al moeten uitleggen wat er was gebeurd. Hij zei dat hij had gevochten, iemand probeerde hem te roven. Dat geloofde de mensen wel. Hij liep langs het kluisje van Jasper. Wachtte op hem om hem alles uit te gaan leggen.

Jasper was die ochtend nog ongelukkiger wakker geworden dan die nacht daarvoor. Zij haar stond half overeind door de lange douche die hij die avond ervoor genomen had om het vieze gevoel van zich af te spoelen. Natuurlijk was die poging mislukt en hij voelde zich nu nog steeds goor, gebruikt. In zijn nek zat nog steeds een rode vlek van de zuigzoen die Roel gegeven had, en eigenlijk durfde hij niet naar school.

Toch stond hij daar, net voor de bel ging liep hij de grote deuren door, richting zijn kluisje. Tot overmaat van ramp stond daar niemand minder dan Roel. Zonder hem een blik waardig te keuren draaide hij midden in de gang honderdtachtig graden om en liep richting de wc's. Hij had geen zin in een gesprek, echt niet.

Jasper liep gewoon langs hem heen of hij lucht was. Met snellere passen haalde hij hem in. Greep Jasper wat hard handig bij zijn schouder en trok hem mee. Jasper kon tegen stribbelen maar het had toch geen enkele zin. Roel was groter en toch tikje sterker. Hij trok Jasper mee de muzieklokaal binnen. Hij sloot de deur achter zich. "Jasper alsjeblieft negeer me niet! Je geeft me niet eens de kans om het uit te leggen..." Zijn stem klonk smekend, Roel zag er vermoeid uit met zijn bloeddoorlopende ogen. Ze waren rood door het huilen. Hij wilde Jasper benaderen maar hield afstand. Wilde Jasper niet meer van hem laten walgen als hij al deed. "Je wist dat ik met Melissa had en Natasja, waarom walgde je toen al niet van mij?" Zijn handen waren in zijn broekzakken gerust. Bedenkend hoe hij dit uberhaubt zou kunnen rechtzetten. "Mijn gevoelens voor jou zijn niet gelogen, echt niet. Ik maak het met hun allemaal uit! Echt" Nu liep hij wel op Jasper af, pakte beide schouders beet. Roel beet nerveus op zijn onderlip. "Ik heb nooit zo iets gevoeld wat ik bij jou heb Jasper, echt je moet mij geloven. Ik weet dat mijn daden niet zijn goed te praten. Ik weet dat het niet juist is zoveel vriendinnen" Hij leek nu als een puppy die op de straat was gegooid. Zo zagen zijn donkere ogen nu uit . Er klonk wanhoop in zijn stem.

Dit was zo moeilijk. Niet op Roel in te gaan terwijl hij zo aan het smeken was. Jasper smolt bijna bij de puppy ogen. Het verhaal klonk zo geloofwaardig. Snel deed hij een stap naar achteren voordat hij het straks nog zou geloven. 'Laat me met rust' zei hij met zachte, venijnige stem en hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Ik hoef jou mooie praatjes niet te horen, ik heb geen zin in jou of je vrienden of vriendinnen. Als je me nou met rust laat dan zal ik niemand iets vertellen oké?' zei hij en met zijn grote ogen had hij Roel de hele tijd aangestaard. Hij voelde zijn hart sneller kloppen en probeerde zichzelf wijs te maken dat dit door de woede kwam, maar natuurlijk was dit niet zo. Hij was verliefd op Roel, en niet zo'n beetje ook.

'Ik hoef jou mooie praatjes niet te horen, ik heb geen zin in jou of je vrienden of vriendinnen. Als je me nou met rust laat dan zal ik niemand iets vertellen oké?' Een pijnlijke expressie was op het gezicht van Roel te zien. Hij was gekwest door de woorden die Jasper tegen hem sprak. Waarom? "Jasper alsjeblieft! Ik had het je moeten vertellen, ik weet dat ik verkeerd ben geweest. Het is ook niet goed zoveel vriendinnen te hebben. Alleen dit is anders. Jij en ik. Deze gevoelens heb ik nog nooit voor iemand gehad. Jij bent de enige voor mij" Roel wist dat Jasper de enige jongen in zijn leven zou zijn waar hij verliefd op zou zijn. Hij was geen homo, hij was gewoon hetero die toevallig één keer verliefd werd op een jongen. "Je wist toch dat ik al twee vriendinnen had? Waarom walgde je toen al niet van mij?" Hij deed een stap verder, zijn expressie veranderde. "Ik accepteer je keuze maar" Zijn ogen keken Jasper dreigend aan. Niemand op school mocht weten dat hij op een jongen viel. Dan zou hij zijn voetbalcarriere gedag kunnen zeggen. "Ik hoop dat je je mond houdt of anders heb je een vijand erbij die je niet wilt hebben" Het deed hem pijn om deze woorden tegen hem te zeggen. Jasper begon ermee met dreigen, dat kon Roel gewoon niet hebben. Hij pakte de achterkant van Jaspers hoofd vast. Hij drukte zijn lippen stevig tegen die van Jasper."Ik geloof op liefde op het eerste gezicht, jij bent mijn eerste echt liefde Jasper. Ik zal het met alle meisjes uitmaken om het te bewijzen. " Met deze woorden liep hij het lokaal uit.

Jasper wist het niet. Hij wist het van allebei de vriendinnen van Roel en toen was er niets geweest, het was alleen... hoe het plotseling tot hem doorgedrongen was? Hij wist het niet. Opeens leek Roels stemming over te slaan, hij leek boos of iets in die richtig. Goed, zei zijn hoofd, het is goed dat Roel leert dat niet iedereen altijd maar ja en amen op zijn woorden zegt. Maar zijn hart protesteerde heftig, het was zijn schuld dat Roel zo boos was. 'Ja is goed' hij probeerde het boos te zeggen maar het lukte niet, in plaats daarvan klonk er pijn door in zijn stem. Dit was niet goed, hij mocht zich niet kwetsbaar opzetten. De kus kwam niet eens onverwacht, en Jasper probeerde er niets bij te voelen, een onmogelijke opgave.

Tien seconden nadat de deur dichtgeslagen werd liep Jasper ook het lokaal uit, richting zijn kluisje. Precies toen hij klaar was ging de bel. Eerst had hij muziek. Fijn, dan kon hij zijn gevoelens even uitten. Jasper genoot wel van het uur, maar zijn hoofd was steeds bij Roel. Toen het pauze was liep hij samen met een jongen van de muziekklas naar de kantine. Ze leken wel een beetje op elkaar, en Jasper mocht hem best. Nu had hij in ieder geval een groepje waar hij bij kon zitten in de pauze.

Roel lette niet eens op in de les, deed daar niet eens de moeite voor. Hij dacht aan Rianne, aan haar kinderen die nu zonder moeder zaten. Dit was allemaal anders gelopen dan hij wilde. Hoe had haar man nu achter hun affaire kunnen achterkomen? Nu kon hij het niet meer vragen. Zou zij voor altijd in coma blijven? De bel ging, de pauze was begonnen. Melissa zat meteen al aan de tafel waar hij normaal ook bij zat. "Melissa ik moet je wat vertellen zou je met mij willen meekomen?"

"Alles wat je mij wilt vertellen mogen anderen ook horen hoor schat" Roel schaapte zijn keel, bekeek de andere cheerleaders. "Umh ik wil onze relatie beeindigen" Melissa's ogen werden groot. Haar ogen vernauwden zich. Ze stond op en Roel voelde een platte hand. "Hoe durf je! Waar iedereen bij is!" De hele kantine stond nu naar hun te kijken. Iedereen was stil, allemaal in shock. Roel deed een stap achteruit. "Het spijt mij Melissa ik wil je niet meer aan het lijntje houden. Je verdient een jongen die je met respect behandeld. Die alleen van jou houd. Ik kan je dat niet geven" Hij glimlachtte zwakjes voordat hij bij zijn groep ging zitten. De boys waren allemaal geschrokken, vroegen de reden. Roel had geen zin om erover te praten.

Het gesprek aan de tafel was ontspannen en eindelijk voelde Jasper zich wat op zijn gemak. Tot opeens een meisje dat hij niet kende zei: 'O mijn god, kijk, Roel heeft het uitgemaakt met Melissa'. . Zelfs de nerds bij wie hij aan tafel zat vonden dit interessants. Alle hoofden waren naar het midden van de kantine gericht behalve die van Jasper, hij bleef naar zijn eten staren, verwonderd dat Roel dit echt gedaan had.

Toen keek hij om, het waren maar een paar seconden maar in die paar seconden ving hij toch Roels blik. Zijn grote ogen keken in de heldere zwarte waarin elke emotie altijd af te lezen was en hij knipperde een keer. 'Ik ga even naar mijn kluisje' mompelde hij als excuus en toen liep hij de kantine uit. Hij wist niet waarom maar hij wilde niet meer daarbinnen zijn.

Voor het eerst in zijn leven wilde Roel niet in het middelpunt van de aandacht staan. Zijn ogen ontmoette Jasper. Hij wilde hem achterna rennen maar bleef toch zitten. De tijd leek langzaam te verstrijken. Na de bel gingen de jongens naar de voetbaltraining. Daar kon Roel al zijn frustratie kwijt. Er spreidde allemaal roddels over de school tussen hem en Melissa.

”Dude, maak het toch goed? Kijk je bent een wrak. Je bent in elkaar geslagen en dat heeft je hersens een beetje in de war gemaakt.” Roel gaf hem een waarschuwende blik. “Ik ben niet in elkaar geslagen, het werd een gevecht en ik won”

Na de training moest hij nog geschiedenis les volgen. Hij wilde Engels zodat hij samen met Jasper in de klas zat. Dan kon hij een poging proberen om nog eens te praten zonder alle dreigementen. Wanneer de school uit was kwam Melissa naar hem toe gelopen.

”Je hebt het uitgemaakt om die Jasper. Ik weet het zeker! Sinds hij op deze school zit doe je heel anders”

Roel probeerde met haar te praten maar Melissa barste in tranen uit. Hij had daar geen energie voor. “Melissa I’m done being a Player. Zo wordt ik genoemd. Zo worden personen genoemd met meerdere relaties. Dat wil ik gewoon niet meer” Hij pakte zijn rugzak, liep naar het kluisje van Jasper. Voor enkele minuten bleef hij daar naar staren.

Jasper liep naar zijn kluisje, maar ging toen meteen door nar de wc, daar aangekomen staarde hij naar zijn eigen gezicht. Zijn ogen waren groter als normaal, zagen er wel een beetje vermoeid uit, net als de rest van zijn gezicht. Hij moest even nadenken. Zou hij Roel vergeven? Het antwoord kwam meteen zijn gedachten binnen. Ja. Natuurlijk zou hij dat doen. Hij was in drie dagen vreselijk verliefd geworden op deze jongen, als dat niets betekende wist hij het ook niet.

Als verdoofd ging hij de volgende lessen door. Aardrijkskunde was nog wel het ergst want dat had hij samen met Melissa die hem de hele tijd hatelijke blikken toewierp. Hij maakte aantekeningen, lette op en probeerde geen aandacht te besteden aan het meisje.

Na schooltijd was het niet eens een verrassing Roel bij zijn kluisje te zien staan. Met een pokerface liep hij er naar toe en opende het. 'Hee' zei hij ontspannen. 'Mijn moeder is vanaf vandaag een weekje weg, misschien kunnen we je gitaarles vandaag voortzetten' zei hij op casual toontje, maar zijn kaak stond een beetje gespannen en hij vermeide oogcontact.

Roel hoorde voetstappen naderen. Hij nam niet eens de moeite om te kijken wie het was. Hij had het echt bij Jasper verpest. Misschien moest hij de hoop opgeven. Toen Jasper langs hem liep verwachtte hij niet dat Jasper tegen hem zou praten. Roel dacht dat de jongen hem gewoon zou negeren. Roels ogen werden groter toen Jasper tegen hem sprak. Was dit nu echt of was hij dat aan het fantaseren? Hij keek even of er nog andere mensen achter hem stonden voordat Jasper dadelijk tegen iemand anders sprak. Er was niemand dus dat betekende dat Jasper het tegen hem had. Roel keek met een kleine glimlacht naar Jasper. “Ja dat zou echt fijn zijn alleen… Ik zie niet zo heel goed met dit blauwe oog” Hij wees er even na. Zijn prachtige gezicht was nauwelijks herkenbaar. Alleen zijn donkere, mysterieuze ogen waren het enige wat opviel. “Heb je alles meegekregen van mij en Melissa?” Vroeg Roel op een aarzelende toon.

Jasper keek op naar Roels blauwe oog. Het stond hem bes sexy, nu zag hij er echt uit als een badboy en Jasper glimlachte. 'Dat maakt op zich niet uit, ik help wel' zei hij op de eerste opmerking, maar bij de vraag die daarna volgde. “Heb je alles meegekregen van mij en Melissa?”. 'Ja, waarom denk je dat ik überhaupt tegen je praat? Ik ben gek denk ik. En weet jij misschien waarom Melissa nu al een hekel aan me heeft?' vroeg hij terwijl hij zijn kluisje dichtsloeg. Hij kon niet bij Roel wegblijven, het gevoel dat hij had als ze bij elkaar waren was gewoonweg te fijn en aanwezig om te negeren. Hij schudde even met zijn hoofd zodat zijn lok weer goed viel en keek Roel met zijn grote, blauwe ogen aan.

Roel leunde nonchalant met één arm tegen het kluisje aan terwijl hun lichamen maar enkele centimeters van elkaar vandaan waren. Bij het antwoord op zijn vraag zuchtte Roel een beetje geïrriteerd. Niet dat hij zich irriteerde aan Jasper. Het was Melissa die de bloed onder zijn nagels vandaan haalde. “Het gaat wel voorbij. Melissa zal niet eeuwig boos blijven. Ik snap niet waarom ze jou de schuld geeft van alles. Ik ben gewoon veranderd.” Hij leunde meer naar voren zijn lippen gedrukt tegen het oor van Jasper. “Ik wil bij jou zijn” Hij kon Roel niet veel interesseren wie hun hier nu zag. Zolang de coach van het voetbalteam er niet achter kwam was het goed. “Alleen ik zie er niet uit. De man van Rianne heeft me flink de les gegeven.” Hij streelde over het verband van zijn neus. “Ik lijk net een clown. Eigenlijk verdiende ik nog een blauw oog” Voor een moment was zijn expressie triest. Hij mistte Rianne. Haar wijsheden, haar adviezen op dit
moment. Hun uren gepraat over alles en nog wat. “Je moet weten dat ik nooit met haar naar bed ben geweest Jasper. Echt niet. Zij was suïcidaal” Roel nam afstand van Jasper, het woord wat de jongen zeker bekent in de oren klonk. “Door mij ging zij door met leven anders” Daar voor een kort moment klonk er een trilling in zijn stem. Hij wilde niet huilen, niet voor anderen. Rianne was een moeder van twee kinderen, zelfmoord zou verschrikkelijk zijn geweest. Maar nu was zij in coma, kinderen hadden voor een tijd weet niet hoelang geen moeder. Leefden in angst en hoop of hun moeder ooit zou wakker worden.

Alleen al de adem van Roel zo dicht bij hem bezorgde hem rillingen en hij moest zijn best doen om zich op de woorden te concentreren, de betekenis ervan dan. 'Het maakt me niet uit hoe je eruit ziet' zei hij met een glimlachje. 'En ik heb genoeg reden om je ook een blauw oog te slaan, dus als je dat wil...' zei hij maar zijn stem stierf weg. Nee eigenlijk niet, hij zou Roel nooit een blauw oog slaan, zo boos was hij nooit geweest. Eigenlijk stopte Jasper zijn emoties altijd weg bang dat ze ontdekt werden. Bij het woord suïcidaal leek het alsof zijn hart stopte met kloppen en hij liet zich slap tegen het kluisje vallen, luisterend naar wat Roel nog meer te vertellen had.
'Laten we gaan' zei hij toen Roel uitgepraat was, zonder enige aandacht te besteden aan wat de jongen gezegd had, dat was op dit moment gewoon te pijnlijk voor hem. Het weer buiten was minder mooi dan gisteren, er hingen donkere wolken en het zou straks best kunnen gaan regenen, gelukkig woonde Jasper niet ver weg. 'Ik heb geen auto, dus we zullen moeten lopen. Nou ja, als jij die van jou niet bij je hebt' zei hij.

Roel voelde een soort vlinders in zijn buik. Jasper maakte het niets uit dat hij als Frankenstein uit zag. Roel kon ook overdrijven maar zo voelde hij zich op dit moment. Bij de opmerking van Jasper werd Roel stil. Hij sloeg zijn ogen naar de grond. “Ja als je wilt mag je dat doen? Misschien dat je je dan beter voelt? Ik heb het verdiend dus ik zal er niet om heen praten” Daarna veranderde Jasper compleet. Hij had het nog steeds niet verwerkt. Iets wat je ook nooit zou kunnen verwerken. Je vader bleef je vader vooral als je hem al zo lang kende. Je hele leven met hem deelde, vader en zoon band oprichtte. Roel zou het zich niet kunnen voorstellen als hij één van zijn familieleden verloor. Hij wilde daar gewoon niet aan denken. Bij de aanblik naar buiten wist Roel dat het vies weer zou gaan worden. Regenen of sneller donker, één van de twee. Hij sloeg zijn arm om Jasper, duwde hem wat dichter tegen zich aan. “Trouwens Jasper je kan met mij over alles praten. Trouwens ik heb mijn auto meegenomen” Hij nam de hand van Jasper, verstrengelde zijn vingers met die van hem. Sommige mensen die op straat liepen keken hun vreemd aan. Roel lette daar niet op of beter gezegd merkte het niet eens. Hij maakte de passagiersdeur open voor Jasper. Daarna ging hij achter de bestuurskant zitten. Hij startte de auto en reed weg. “Je moet mij wel even zeggen waar ik precies naartoe moet rijden” Roel glimlachtte liefdevol naar hem voordat hij naar de weg keek.