It's not that easy

De bel ging en de volgende les was begonnen. Voor Roel was het voetballen, nu deed hij toch mee met de trainingen ook al had hij de wedstrijd gemist in het weekend. De tijd ging snel als hij deed voetballen. De jongens hadden hem echt gemist met de wedstrijd maar niet verloren. Het was nek aan nek omdat ze gekke Charlie in zijn plaatst hadden moeten spelen. Hij speelde nooit samen en deed soms gekke dingen waardoor de tegenpartij kon scoren. Roel nam een douche en bekeek zijn gezicht. Hij zag er niet meer zo verschrikkelijk uit. Zijn knappe gezicht begon weer terug te komen, niet dat Roel zichzelf mooi vond. Hij deed aftershave op en liep naar het muzieklokaal, hopend Jasper daar te zien. Toen het lokaal leeg was zat Roel achter de piano. Zou hij nog wel komen?

Geschiedenis ging Jasper in een vlaag voorbij en voordat hij het wist was het pauze. Hij hoefde er niet eens over na te denken, natuurlijk ging hij niet naar het muzieklokaal. Hij had geen zin in nog meer klappen, en daarbij was hij nog steeds boos op Roel. Hij had gedacht dat hij het wel met al zijn vriendinnen uitgemaakt zou hebben voordat hij iets met hem zou beginnen, maar nee hoor. Hij begon er aan te twijfelen of Roel wel echt gevoelens voor hem gehad had. Dit was hem nou al twee keer geflikt en het zou hem geen drie keer gebeuren, nee het was goed zo en Roel kon lekker stikken.

In de pauze zat hij bij zijn andere vrienden, kletste gezellig mee met waar het gesprek ook over ging, hij lette niet heel erg op. Na een tijdje moest hij even naar de wc en natuurlijk liep hij langs het muzieklokaal. Hij keek even door de open deur naar binnen. Zijn ogen ontmoette die van Roel een seconde maar toen liep hij verder.

Roel bleef maar wachten hopend dat Jasper toch nog zou verschijnen. De bel zou zo al gaan en Jasper was helemaal niet gekomen. Dit had Roel aan de ene kant wel moeten weten. De jongen zou zich geplayed voelen maar na het gesprek met Natasja wist hij het zeker. Hij wilde een relatie met deze jongen ook al kon hij de jongen nu een week. De gevoelens wat Jasper hem had geschonken wilde hij niet meer kwijt. Hij haatte dit knagende gevoel in zijn hart. Het was bijna tijd. Zijn hoofd draaide richting de deur waardoor hoij de ogen ontmoette van Jasper. Hij hoopte dat de jongen naar binnen kwam, niets was minder waar. Jasper liep gewoon door alsof hij Roel helemaal niet kende. Alsof hun niet gepassioneerd met elkaar hadden gekust. Het leek allemaal wel een droom, allemaal onwerkelijkheid terwijl het de afgelopen weekend was gebeurd. Met een snelle beweging liep hij de gang door achter Jasper aan. Net als een puppy die achter zijn baasje rent om niet verdwaald raken. Hij greep Jasper bij zijn schouder en draaide hem naar zich toe. "Jasper alsjeblieft negeer mij niet. Kom even mee, heel even maar tot de bel gaat" Roels bruine ogen leken groter, misschien kwam door het blauwe oog wat Jasper hem had geslagen. Hij zag mensen naar hun kijken die begonnen te fluisteren. Dit was gewoon te opvallend. Hij trok Jasper weer het lokaal naar binnen zonder naar zijn gestribbel te luisteren.

Jasper voelde Roels hand op zijn schouder en hoe hij het lokaal in gesleurd werd. Hij protesteerde hevig, probeerde weg te rennen maar niets hielp. Daar stond hij weer, in het lokaal net als voor het weekend. 'Laat me los, alsjeblieft' smeekte hij zachtjes en hij keek Roel in de ogen. 'Ik wil niet weer een oog als di...' hij begon de zin maar sloeg toen zijn hand voor zijn mond, hij had zich versproken, wat nou als Jesse hier achter kwam, hij kon het wel schudden. Ze mochten alvast zijn begrafenis voor gaan bereiden want dit werd zeker zijn dood.

Het gesmeek was niet om aan te horen. Wilde Jasper zo graag bij hem weg? Waren de gevoelens van Jasper voor hem een leugen geweest? Nee Roel wilde het niet horen. Hij wist dat hij een monster was geweest maar wanneer had hij het kunnen uitmaken in de 3 dagen dat zij bezig waren geweest? Nu waren alle relaties beëindigd en dit wilde Roel juist uitleggen! Alleen hij kwam er niet door, Jasper wilde gewoon niet in zijn aanwezigheid gevonden worden. Dit deed pijn dat moest Roel we toegeven. Hij hoorde opeens andere woorden. "Wat? Dus toch heeft iemand je geslagen! Waarom lieg je tegen mij?" Zijn spieren begonnen aan te spannen. "Wie heeft dit gedaan?" zei Roel met een verbitterde toon. Hij duwde Jasper tegen de muur aan met zijn armen naast hem gerust dat hij niet weg kon. "Wie wilt dat jij niet in mijn buurt komt? Zeg het mij en ik zal diegene aan de tand laten voelen" Voor het eerst was Roels blik veranderd. Een expressie wat niet velen deden meemaken. Er leken wel vlammen in zijn ogen te schitteren. Zijn ogen leken gevaarlijk alsof een blik van hem wel kon doden. Niemand moest aan de persoon komen waar die gevoelens voor had.

Jasper keek Roel nog steeds met grote blauwe ogen aan toen hij tegen de muur geduwd werd. 'Nee ik lieg niet. Niemand gaat me slaan, ik... Ik ben gevallen bij het hardlopen' zei hij. Zo een slechte leugenaar was hij nog niet eens, van zijn gezicht was niets af te lezen behalve een klein beetje paniek in zijn ogen. Nee het echte probleem was dat zijn hart in zijn keel voelde kloppen en zijn handen begonnen te zweten. Hij was een beetje bang van de blik in Roels ogen, het was te fel, te boos. Met een vlugge beweging duwde hij de hand naast hem op de muur weg en hij liep een stukje het lokaal in, het leek hem echt geen slim idee om nu naar buiten te lopen.

Voor een moment was er twijfel in de ogen van Roel te zien. Wat was het nu? Was hij geslagen of klonk wat Jasper zei toch nog geloofwaardig? Nee hij wist zeker dat iemand dit had gedaan. Waarom wist Roel niet. Het kon zijn dat Jasper 'anders' was. Geen populair iemand en dan was je een makkelijk doel voor pesters. Bij het weglopen van Jasper greep hij hem hard bij zijn pols. Hij trok de hand omhoog zodat zijn woedende ogen Jasper aankeken. "Ik hou er niet van als er tegen mij wordt gelogen" Roel's stem klonk nu verbitterd, gevaarlijk alsof hij de pols van Jasper ieder moment kon breken. Dat zou de jongen nooit doen want Jasper was hem daar te dierbaar voor. "Als jij het mij niet gaat vertellen kom ik er toch achter! Je kent mij echt nog niet" Hij liet de pols los en draaide zich om. De deur van het lokaal hard achter zich geslagen. Diegene die Jasper met een vinger had aangeraakt zou het niet meer kunnen na vertellen. In de hal kwam hij Jesse tegen die geschrokken naar Roel keek. "Wow ik heb je nog nooit zo kwaad gezien! Wat is er gebeurd?" Roel wist niet of Jesse de juiste persoon was om hem zijn vermoedens te gaan vertellen. "Er is niets" Met snelle passen liep hij door de hal naar de volgende les want de bel was allang gegaan.

Jasper keek Roel aan en beet op zijn lip. Hij kon niet zeggen dat hij niet loog, hij kon het gewoon niet opbrengen om nog een keer te liegen. Zijn pols deed echt heel veel pijn maar hij zei er niets van, hij zei helemaal niets en keek hem alleen maar aan. Een paar seconden duurde het tot de woorden volgde waar Jasper zo bang voor was. "Als jij het mij niet gaat vertellen kom ik er toch achter! Je kent mij echt nog niet". Jasper keek hoe Roel weg liep, bleef een paar minuten in het lokaal staan en pakte toen zijn tas. Hij liep naar de receptie om zich af te melden en ging toen naar huis. Daar aangekomen stapte hij in zijn bed en was van plan daar de rest van de dag niet meer uit te komen. Hij spijbelde niet echt, hij voelde zich echt ziek. Ziek door al de problemen die door zijn hoofd spookten. Op een gegeven moment werd het zo erg dat hij zelfs misselijk was en een paar keer moest overgeven. Hij moest van school veranderen, Roel en Jesse nooit meer zien. Hij wilde gewoon een normaal leven leiden, met normale vrienden.

Roel was niet goed met zijn emoties. Met zijn gevoelens die door zijn lichaam raasde. Zijn woede probeerde hij te bedwingen, het ging gewoon niet. Met grote passen liep hij naar Melissa en trok haar weg bij haar 'aanhangsels'. Daar stonden ze dan in de vrouwen wc met zijn tweeën. "Melissa ik moet je wat vragen. Ik doe dit als vriend..." Melissa gunde hem niet eens een blik waardig, alsof hij helemaal niet voor haar bestond. "Alsjeblieft Melissa!" Zijn stem was niet zwekend maar eerder dwingend, zelfs met het woordje alsjeblieft erin verwerkt. Melissa draaide zich met haar grote ogen om. Ze moest een beetje trillen omdat zij Roel nooit eerder zo had gezien. "Wat wil je mij vragen Roel? Hoe het met mij gaat sinds het uit is? Ik voel mij verschrikkelijk!" Roel voelde een steek in zijn hart. Hij wilde Melissa nooit pijn doen zoals hij Jasper nooit pijn had willen doen. "Weet jij wie Jasper heeft geslagen?" Melissa's ogen waren gericht naar de spiegel. Ze leek nerveus te worden door zijn vraag. "nee hoezo? Is hij geslagen dan? Zal wel een goede reden voor zijn"

Roel sloeg met zijn vuist tegen de muur waardoor er bloeddruppels van zijn knokkels afdruppelde. "Lieg niet tegen mij" Hij kon zijn gevoelens nu goed uiten, woede en frustratie was duidelijk te merken. Melissa keek met geschrokken, angstige ogen. "Ik heb belooft niks te zeggen!" Tranen rolde over haar wangen waardoor er mascara uitliep. Roel wilde haar niet zien huilen. Hij vond het verschrikkelijk om meisjes te zien huilen. "Melissa sorry, ik wilde je niet overstuur maken. Ik wil gewoon weten wie dit gedaan heeft" Melissa knikte zachtjes terwijl haar handen trilden. "Het...het was...." Ze nam diep adem alsof er iets slechts nieuws zou komen. "Jesse. Jesse heeft het gedaan. We wilde wraak nemen via Jasper. Hij leek wel bijzonder. Je deed de laatste tijd zo raar en en" snikte Melissa terwijl ze haar gezicht in haar handen begroef.

Roel kon zijn oren niet geloven. Jesse? Jesse zijn beste vriend? Één van de beste voetbalspelers in hun team. Waarom wilde hij wraak? Hoe kon Jesse dit Jasper aandoen? Ook Melissa had meegedaan met het plan. Hij wist niet meer wat hij moest denken. "bedankt" kwam er met moeite uit, daarna verliet hij het damestoilet. Hij wachtte voor het lokaal waar Jesse nog les had. Toen de bel ging kwam Jesse als eerste naar buiten. Voordat die kon kijken voelde hij een vuist recht in zijn maag. Vervolgens een knie in zijn gezicht. Daarna nog twee vuisten die hem tegen de kluisjes aansmeet. Roel's ogen leken wel zwart door de woede wat in hem raasde. Hij greep Jesse bij zijn nek en keek hem recht in zijn ogen aan. "Hoe voelt het nu Jesse? De klappen die jij hebt uitgedeeld aan Jasper, 3 keer zo hard terug krijgen?" Jesse was zo versufd dat hij niet kon reageren. Hij gooide Jesse tegen de grond en de docent kwam hem halen naar de directeur.

Roel's ouders werden naar school gehaald en was geschorst voor 1 week. Hij mocht ook niet meedoen met de trainingen van voetbal en wedstrijden. Daarbij kreeg hij ook nog huisarrest van zijn ouders en werden er spullen uit zijn kamer gehaald. Nu had Roel het echt bont gemaakt.

Jasper kwam de volgende dagen niet op school. Hij had zich ziek gemeld, maar toen zijn moeder die donderdag ochtend weer thuiskwam moest hij wel. Hij wilde haar niet teleurstellen, niet laten merken dat haar zoon zwak was. Samen ontbeten ze in stilte. Ze zag er al een stuk beter uit en dat gaf Jasper wat kracht. Het moeilijke was zijn oog, natuurlijk had ze dat opgemerkt. Hij had weer verteld dat hij gevallen was met het hardlopen. Gelukkig geloofde ze het wel.

School was niet precies wat hij ervan verwacht had. Ten eerste keek iedereen hem aan alsof hij beroemd was, hij snapte er niks van tot iemand hem opeens vertelde dat Roel Jesse voor hem in elkaar geslagen had. Dat kwam meteen op het tweede punt. Jasper kwam er achter dat zijn nieuwe leven niet compleet was zonder Roel. Dat bracht hem tot het besluit om die middag bij Roel langs te gaan.

Hij vertelde tegen de moeder van Roel dat hij gitaarles kwam geven, en dat hij een stuk gereden had om hier te komen. Uiteindelijk gaf ze toe en mocht hij naar Roel. Zachtjes klopte hij op de kamer deur en opende hem voorzichtig op een kiertje. 'Hey' zei hij zachtjes en hij glimlachte.

Roel zat al dagen opgesloten in zijn kamer en mocht alleen uit zijn kamer voor de douchen, naar de wc te gaan en voor te eten. Hij had al zijn huiswerk voor de komende weken gemaakt dus daar kon hij zijn tijd niet mee verdrijven. Hij lag op zijn bed naar het plafond te staren uit verveling. Hij had vaker naar mensen gebeld en had gehoord dat het team het rot vond dat hij niet kon komen. Iedereen gaf Jesse de schuld die zelf ook 2 dagen niet meer naar school was gekomen. De jongen voelde zich wel rot want Jesse bleef hoe dan ook zijn beste vriend. Hij zou met hem gaan praten als hij eindelijk uit zijn kamer mocht komen. Hij ging met zijn hand door zijn wat vochtige haren omdat Roel een lange douche had genomen. Hij deed de meeste dingen zo lang uitrekken waardoor de dag steeds korter werd. De jongen had geen televisie, geen laptop, en alleen apps op zijn telefoon die hem nu begonnen te vervelen. Zijn gezicht zag er weer normaal uit. Alleen was de oog wat Jasper had geslagen nog een beetje dik. Hij legde zijn arm op zijn blote borst en had voor de rest alleen een joggingbroek aan.

Zijn aandacht werd naar de deur geleid toen hij iemand hoorde kloppen. Het zou wel één van zijn familieleden zijn. Toen het Jasper bleek te zijn zat hij meteen rechtop. Zijn ogen waren groter geworden door verbaasheid. Was Jasper echt hier? Na alles wat er gebeurd was? "Hoi..." meer kwam er niet uit. Wat moest hij zeggen? Wat deed Jasper hier?

Jasper glimlachte en liep de kamer binnen waarna hij de deur sloot. 'Hoe is 't?' vroeg hij en hij ging met zijn hand door zijn haar. Als hij Jasper zo zag wist hij dat hij nooit meer bij hem weg kon blijven. Hij liep naar het bed en ging op het voeten einde zitten, in kleermakerszit. Ongegeneerd bekeek hij Roels lichaam even, zijn spieren, ziin gebruinde huid en hij glimlachte even waarna hij zijn ogen sloot. 'Ik kom je trouwens gitaar les geven, dat denkt je moeder in ieder geval' zei hij zachtjes, maar wel iets afstandelijk. Hij wilde niet meer zo snel gaan als hiervoor, alles rustig opbouwen en ook gewone gesprekken hebben met Roel, niet alleen zoenen. Al was hij natuurlijk wel vreselijk verliefd.

Roel liet zijn ogen over het gezicht van Jasper glijden. Zijn lip leek een stuk minder net zoals zijn oog. Hij kon nog steeds niet beseffen dat Jesse dit had gedaan. Voor wraak, welke wraak? “Ik ben mij aan het vervelen. De hele dag maar naar iets staren maar voor de rest gaat alles wel goed hoor” Roel kon niets spannends vertellen omdat hij niks spannends had gedaan. Hij was nog steeds verbaasd dat Jasper echt naar hem was toegekomen. “Hoe gaat het met jou? Op school, je gezicht enzo…” Roel begon aan de pijp van zijn jogginsbroek te frummelen (te spelen, aan zitten) Jasper was gekomen voor ‘gitaarles’. Wilde Jasper praten over alles wat er was gebeurd? Had de jongen gehoord dat Roel Jesse in elkaar had geslagen? “Ik dacht dat wij nooit meer tegen elkaar zouden praten. Of beter gezegd dat je niet meer met mij wilde praten. Het spijt mij hoe ik je pols had gegrepen. Ik was mijn controle verloren” Roel zou het niet kunnen goed praten. Hij hoopte alleen dat Jasper hem zou vergeven. Roel was namelijk nooit zo gewelddadig.

Jasper glimlachte onwillekeurig een beetje en ging met zijn hand door zijn haar. 'Het gaat wel. Ik ben ziek geweest, maar vandaag ging ik weer naar school. Daar wou ik het trouwens met je over hebben. Waarom heb je Jesse in elkaar geslagen?' vroeg hij, eerst sprak hij met een luchtig toontje maar verder in de zin dempte hij zijn toon iets en keek Roel serieus aan. 'Volgens mij maakt het alles alleen maar erger'. Jesse zou het hier niet bij laten zitten, en Jasper vond het niet leuk dat het zijn schuld was dat de vriendschap tussen de twee jongens nu verpest was.

"Ben je ziek geweest?" Roel keek hem met bezorgde ogen aan en legde zijn hand op Jasper's voorhoofd. Kijken of de jongen heet aanvoelde. Zijn voorhoofd voelde een beetje warm aan, maar niet dat hij een temperatuur van 39 graden koorts zou hebben. Bij het volgende keek Roel hem aan alsof hij een stomme vraag had gesteld. "Waarom ik dat gedaan heb? Voor jou Jasper! Ik laat Jesse niet meer voor zijn daden weglopen alsof ieder ding wat hij doet vergeten moet worden. Deze keer niet! Jij betekent veel voor mij. Jij gelooft het misschien niet" Roel stond op om afstand te nemen van Jasper. "Jesse zal wraak nemen zeker weten. Alleen zou het niet meer op jou zijn maar op mij. Ik laat Jesse eens zien dat zijn gedrag niet meer door de beugel kan! Hij heeft vaker al dingen gedaan waardoor ik deed alsof mijn neus bloedde. Nu niet meer! Jasper ik ben verliefd op je hoe stom het ook klinkt in jou oren. Na alles wat er is gebeurd heb ik voor jou gekozen. Al mijn relaties zijn voorbij omdat ik een nieuwe met jou wil beginnen. Hoe of wat kan ik nog niet uitzoeken. Ik zit in een tweestrijd tussen mijn grote liefdes. Jij en voetbal. De coach mag er nooit achter komen" Roel dacht zowiezo niet dat Jasper ooit met hem nog gezien zou willen worden. "Ik begrijp dat je mij een eikel vindt en nooit meer wilt zien maar Jasper ik zal je beschermen. Ook al zullen wij niet meer tegen elkaar praten, Jesse zal je met geen haar krenken" Er was vastberadenheid in de donkere ogen van Roel te zien. Hij meende ieder woord wat hij had uitgesproken.

Jasper keek Roel aan bij de woorden die uitgesproken werden. Een paar seconden dacht hij na. 'Ik weet het nog niet. Ik wil gewoon nog geen relatie met je. Nu niet. We moeten rustig aan doen, oké?' zei hij weloverwogen en hij keek Roel met zijn grote ogen aan. Hij had geen zin in snelle relaties, om zomaar ergens in te vallen, hij wilde zijn controle terug. Nu. Natuurlijk was hij ook verliefd op Roel, maar dat mocht de andere jongen nou echt wel eens gaan bewijzen, nu al de relaties voorbij waren had hij daar de tijd voor.

"Ja natuurlijk moeten wij rustig aan doen! Dus het betekent dat je mij nog een kans geeft?" Er was hoop in de ogen van Roel te zien. Zijn donkere, bruine ogen waren gevuld met vreugde. Hij liep naar Jasper toe om hem een kus op zijn voorhoofd te geven. Het kon zijn dat Jasper nu helemaal geen 'lichamelijk' contact met Roel wilde. "Nou je hier toch bent" Roel ging heel even weg uit zijn kamer en kwam daarna terug met een doek. Hij legde de doek op zijn vloer met een mand vol met lekkernijen. Stiekem uit de koelkast gepakt van zijn moeder zonder te vragen. In de mand stond een fruitsalade, allemaal soorten snoep/chocolade, sandwiches, zelfgemaakte cup cakes en afgebakken stokbrood met een vleugje suiker er doorheen gebakken. Gekarameliseerd noemen ze dat ook wel. Daarbij legde hij een grote kan met vers geperste aardbeien sap. Dat was één van de favoriete smoothie smaken van Roel. “Nou ik huisarrest heb kan ik je niet mee nemen voor een picknick buiten maar wel binnen!” Ja Roel kreeg een 8 voor originaliteit.

Jasper kon er niks aan doen dat hij het fijn vond dat Roel hem een kusje op zijn voorhoofd gaf maar hield toch een pokerface. Hij had net duidelijk gemaakt dat hij geen relatie wilde dus keek rustig naar wat Roel aan het doen was. Wat hij mee nam zag er heerlijk uit en Jasper glimlachte toch onwillekeurig even. 'Slim bedacht' zei hij na een kort lachje en hij stond op van het bed. Met zijn armen over elkaar geslagen keek hij even lachend naar het kleed waarna hij er op ging zitten. Met twee vinger pakte hij een aardbei, en stopte hem in zijn mond waarna hij Roel met glinsterende ogen aankeek. Een paar keer kauwde hij waarna hij hem doorslikte.

Opeens hoorde hij zijn moeder onder roepen wie de lunch had meegenomen voor haar en zijn vader. Roel begon te grinikken en liep snel naar de deur die hij vervolgens op slot deed. "Oké en als ze aan de deur klopt zeggen we dat we noten aan het lezen zijn. Of hoort dat bij een piano?" De jongen kwam weer terug zitten en bekeek hoe Jasper een aardbei begon te eten. De ogen van Jasper leken wel te glinsteren. "Weetje wat lekker is" Hij pakte een bakje met gesmolten chocolade wat nog warm was. "De aardbeien, kersen of andere fruitstukken hierin dippen" Hij pakte een stukje kiwi om dat in de chocolade te tippen. Daarna bracht hij het naar zijn mond en in 1 hap was het al op. "Ooh zo lekker! ik hou echt van chocolade!" Daarna pakte hij een sandwich wat leek op een sandwich gezond zonder ham want dat luste hij niet en zijn vader ook niet.

Jasper keek Roel met een wat sarcastische, lachende uitdrukking aan en ging weer met zijn hand door zijn haar. 'Ja, je kunt noten lezen met gitaar, al zijn akkoorden en tabs een stuk makkelijker' zei hij nadenkend en hij pakte nog een stuk fruit voordat Roel zijn uitleg gegeven had. Toen die dat wel gedaan had leek het Jasper wel lekker, hij pakte een stuk banaan en dipte het in de chocola. 'lekker' zei hij toen hij het bijna op had en hij glimlachte. 'Maar is het niet erg dat dit eigenlijk voor je ouders was?' vroeg hij met een schuldige uitdrukking op zijn gezicht.

Roel moest zachtjes lachen door zijn stomme opmerking over noten. Hij had daar helemaal geen verstand van. Hij kon het zelfs niet eens lezen, dat zou Jasper hem ook nog moeten leren. "Ow zo heet dat dus voor een gitaar, tja hoe zeggen vrouwen dat altijd? Ik ben blond van binnen?" Glimlachtte hij onschuldig terwijl zijn ogen schitterde van blijdschap. Heerlijk vond hij de gezelschap van Jasper, nu was hij niet alleen. Als Jasper niet was gekomen dan lag hij nog steeds op bed naar het plafond te staren. Hij keek hoe Jasper met zijn volle mond lekker zei. Dat was echt schattig vond Roel. Hij wilde jongen een kus geven maar kon zich nog inhouden. Hij begon 2 aardbeien te dippen en stopte het tegelijkertijd in zijn mond. Nu had die bolle wangen als een hamster. Roel had zo'n honger dat die niet kon wachten om het 1 voor 1 in zijn mond te stoppen. "Oops..."

Jasper glimlachte naar Roel en ging wat gemakkelijker zitten. 'Je bent echt alles behalve blond' lachte hij terwijl hij naar Roels zwarte haar en gebruinde huid keek. 'Maar van binnen misschien wel ja' voegde hij daar nog aan toe en hij pakte nog een stukje fruit. Roel at zo vreselijk snel dat hij er onwillekeurig een beetje om moest lachen, al wilde hij dat niet. Hij wilde zich niet weer meteen overgeven aan deze jongen. Het moest een soort hard to get spelletje worden, zodat Roel kon bewijzen dat hij Jasper echt wilde en het niet zomaar zei. Met zijn hand ging hij door zijn haar en hij keek Roel diep in zijn ogen. Een paar seconden en toen wendde hij zijn blik af om het kleed af te speuren, op zoek naar iets anders lekkers.

Roel zag lekkere gevulde soesjes met chocolade, aardbei en room. Welke van de drie hij kiezen? Hij ging voor alle drie wel omstebeurt want anders was het onsmakelijk om aan te zien. Roel koos als eerst de aardbei omdat hij dat het 'minst' lekkere vond. "Ja blond zoals jou ben ik inderdaad niet. Zou mij ook niet staan denk ik want vind dat blond met heldere ogen veel beter uitzien. Jij ziet er goed uit" zei hij op een sensuele toon. De blauwe van Jasper waren fascinerend, iets waar hij uren in zou kunnen kijken. Roel vond zijn donkere helemaal niet bijzonder. Veel mensen hadden donkere ogen. Hun hadden even oogcontact en Jasper keek als eerste weg. Roel kon het niet laten, hij kon zich niet meer beheersen. Hij boog naar voren en drukte zijn lippen tegen die van Jasper. Hij realiseerde dat de jongen Jasper gewoon had gekust zonder toestemming. Jasper wilde geen relatie, Jasper wilde rustig aan doen en toch kon Roel zich er niet aan houden. Hij trok zijn hoofd terug en zijn ogen waren naar de soesjes gericht. "Sorry dat was niet de bedoeling" zei hij met een schorre, beschaamde stem wat zijn sex appeal naar een hoger level bracht.

Jasper huiverde toen hij Roels lippen op die van hem duwde. Hij wilde zo graag antwoorden, hem terugzoenen en nooit meer laten gaan. Maar hij dacht aan zojn missie, de reden dat hij hier gekomen was. Welk deel van rustig aan doen begreep Roel niet? Jaspers blauwe ogen knepen zich tot spleetjes en hij ging met de achterkant van zijn hand even langs zijn lippen.'ik. Wil. Dit. Niet.' zei hij rustig, met nadruk op elk woord. Hij kon beter liegen dan hij zelf dacht, het klonk eigenlijk erg overtuigend.

---
Sorry,, ben op ipod dus korte reactie :$

Roel raakte gekwetst door zijn woorden wat ook duidelijk op zijn gezicht was af te lezen. Hij slikte terwijl zijn ogen gericht waren naar zijn bed. Roel had niet gedacht dat Jasper hem zo zou afwijzen. Hij begreep wel dat de jongen rustig aan wilde doen maar helemaal geen contact? Dat bracht Roel in de war. "Sorry" Dat kwam als enige uit zijn mond, niet wetend hoe hij anders had moeten reageren. "Ik kon mij niet beheersen, het zal niet meer gebeuren! Belooft" Daarna werd Roel weer zijn vrolijke zelf, de akward situation van net achter zich laten. Toch knaagde er van binnen en nu floepte hij het er gewoon uit. "Vindt je mij niet meer aantrekkelijk? Niet meer leuk?" zijn stem was fluisterend, haast onverstaanbaar. Een trilling die in de klanken van zijn stem te horen was.