It's not that easy

Jasper glimlachte bij die woorden, hij had altijd gelijk. Het was een soort standaard van hem geworden, en als hij een keer niet gelijk had was zijn dag verpest, beetje egoïstisch misschien. 'We kijken wel hoe we het doen met geld' zei hij ontwijkend. Geld zat een beetje gevoelig, want ze hadden bijna niets meer. Zijn moeder had nog geen baan, was depressief geworden. Soms kwam ze opeens huilend naar beneden lopen en moest hij haar helpen met iets heel onbenulligs, hij leek de ouder wel sinds kort, en dat terwijl hij ook een groot verlies moest verwerken.
Een klein beetje schrok Jasper van het plotselinge contact van deze knappe jongen, maar hij wist het goed te verbergen. 'Ja bedankt' zei hij een beetje droog.

Toen Roel gebeld werd volgde er een oninteressant gesprek waar Jasper niet op lette. Nee, hij lette op de woorden die daarna kwamen. “Ik moet gaan mijn vriendin staat buiten op mij te wachten. Ik spreek je morgen goed? Dan kijken we wanneer mijn eerste les kan beginnen”. Huh... Roel had toch een vriendin op school? Nou ja, wat boeide het hem nou. 'Oké, doei' zei hij en hij stak nog even kort zijn hand op.

De rest van de dag ging in een waas voorbij, en Jasper voelde de moed hem in zijn schoenen zakken, hij kon echt niets op deze school. Zonder het te willen toegeven dacht hij het toch. Hij miste Roel. Toen had hij nog iemand gehad met wie hij had kunnen praten, iemand die hem na de eerste twee uur een beetje kende. Maar nu zwierf hij alleen door de duizenden leerlingen.
Je kunt je wel voorstellen hoe blij hij was toen hij naar huis mocht, waar hij meteen met het huiswerk begon. Er was verder niet veel te doen. Rond elf uur viel hij met kleren en al in slaap.

Met snelle passen liep hij naar buiten. Natasja sprong in zijn armen en hij draaide haar speels rond. Haar lange zwarte haren, haar dikke make-up en rock kleding stond haar gewoon perfect. Ze deelde een kus, een lange passionele kus. Meestal voelde hij vlinders als hij een kus met haar deelde, nu was het anders. Waar waren de vlinders die hij kreeg van Natasja? De rillingen door zijn lichaam wanneer hij in haar heldere, grijze ogen keek? Roel vroeg zich af wat dit was. Kwam het omdat hij haar al meer als 2 maanden niet had gezien? Of was het Jasper? Nee Jasper was een jongen, anders als een vrouw. De dag ging snel voorbij. Hij ging met Natasja naar huis, deelde de lakens met elkaar en vertrok de volgende ochtend gewoon weer naar school. Hij had natuurlijk zijn ouders opgebeld dat hij bij haar bleef slapen. Hij droeg nu andere kleding, meer duister. Een zwarte broek met soort kettingen eraan, een wit shirt met daarop een zwarte jack. Hij had kleding van één van de bandleden moeten lenen.

Mensen keken niet vreemd op, dit gebeurde wel vaker als hij bij Natasja was geweest. Melissa kwam vrolijk aangerend. ”Roel wat was er gisteren?” Hij trok Melissa naar zich toe, schonk haar een kus en glimlachte lief. “Niks Melissa, ik had beetje slechte zin, het lag niet aan jou” Melissa bekeek hem van top tot teen, wetend dat hij Natasja had gezien. Ook al wist zij dat Roel in totaal 4 vriendinnen had, ze wilde hem niet kwijt. Natasja de Rock girl, Melissa cheerleader, Annabel het tomaatje – Melissa noemde haar zo omdat Annabel altijd verlegen was en enorm deed blozen, zij zat op een kostschool – dan had je nog last but least Rianne een getrouwde vrouw van 30 jaar die dood ongelukkig was. Roel had haar ontmoet tijdens uitgaan en was met haar een relatie begonnen zodat Rianne gelukkiger in het leven stond. ”Zie ik je tijdens lunch?” Roel knikte en knuffelde haar nog even.

Daarna kwamen de boys naar hem toe, lachte zijn outfit uit. ”Is het weer zo ver Roellie? Bij Natasja blijven slapen?” Roel straalde lichtjes, hij kon het gewoon niet ontkennen. “Ochja het staat mij toch goed of niet dan?” Hij stak plagend zijn tong uit, leek nog meer als een bad boy dan gister. Zag hij daar Jasper? “Ik moet even gaan” Met snelle passen haalde hij Jasper in. “Heey! Sorry dat ik plotseling wegging” Hij schonk Jasper een lieve, schuldige glimlacht. "Zullen wij naar school naar mijn huis gaan voor gitaarles?"

Jasper deed zijn ogen open en zag het plafond van zijn kamer. Hij kreunde, rolde zich om en drukte het kussen boven op zijn hoofd. Een grom ontsnapte uit zijn mond, vandaag wilde hij niet naar school, maar hij moest wel. Alleen om zijn moeder blij te maken, zodat ze zou denken dat het goed met hem ging. Snel nam hij een douche en kleedde zich aan. Blauw shirt dat goed bij zijn ogen stond en een grijze spijkerbroek.

Met een chagrijnig gezicht strompelde hij door het lichte huis. Zijn tante had gedacht dat het hen zou opvrolijken, lichte kleuren, maar Jasper werd er alleen depressief van. Hij pakte een cracker met chocopasta en zette de tv nog even aan, het nieuws was niet erg vrolijk, en na vijf minuten had hij daar ook al genoeg van. Het gevolg was dat hij iets minder dan een half uur te vroeg op school was.

Binnen gekomen ging hij meteen naar zijn kluisje waar hij de goede boeken pakte. Het leek hem een slim idee om een verkenningstocht door de school te doen, gewoon zodat hij niet meer op de plattegrond hoefde te kijken. Hij had een paar stappen gezet toen hij opeens iemand tegen hem hoorde praten, en natuurlijk was het Roel, wie anders? 'Hey' mompelde hij terug, maar verder kwam hij niet want Roel begon al meteen te ratelen. 'Ja dat is goed, je bent toch hetzelfde uur als ik uit?' vroeg hij.

Jasper zag er anders uit vandaag, vermoeider. Roel zag er stralend uit omdat hij gisteravond aan zijn 'trekken' was gekomen. Stoorde hij Jasper? Bij zijn antwoord glimlachtte Roel breed, zijn tanden ontbloot. "Oké! Umh ik weet niet want wij hebben niet alle lessen samen. Ik ben rond 2 uur uit? Als jij later uit bent wacht ik wel, dan ga ik even voetballen! Zo jammer dat wij maar 3 keer per week trainen en 1 wedstrijd in het weekend hebben" Hij schudde teleurstellend zijn hoofd. Hij wilde vaker trainen, vaker zijn energie kwijt. Hij begon in zijn zak te rommelen, vond een briefje van 50 en naderde Jasper. Hij kwam zeg maar in zijn 'space'. Hun gezichten waren zo dichtbij dat Roel de ademhaling van Jasper kon voelen. Zijn lippen gingen richting zijn oor. "hier" fluisterde hij zachtjes. Zijn warme adem die langs Jasper's oor zou moeten tintelen. Hij stopte gewoon het briefje van 50 in zijn broekzak. "Ik weet dat het weinig is, als ik thuis ben zal ik je meer geven" Zo nocholant ging Roel met geld om. Voor hem was een briefje van 50 niets. Zijn broeken waren 3 keer zo duur. "En nee wil geen commentaar horen! Jou tijd lever je in, je gaat mij lessen geven, daar hoor je ook gewoon geld voor te krijgen"

Jasper glimlachte een beetje ongemakkelijk en wreef even door zijn ogen bij Roels woordenstroom. 'Ik heb een uur meer dan jou, muziek. Maar als jij dan wacht is het goed' mompelde hij en hij glimlachte zijn lieve lach. Opeen kwam Roel heel dichtbij, misschien té dichtbij. Als hij zou weten dat Jasper gay was zou hij dit nooit doen. Hij stond als versteend in de gang en probeerde te bedenken wat Roel ging doen, toen hij het briefje hoorde ritselen en het in zijn zak gestopt werd zuchtte hij. 'Hoe vaak moet ik je nog zeggen da...' begon hij, maar hij werd onderbroken. "Ik weet dat het weinig is, als ik thuis ben zal ik je meer geven" . 'Ben je gek' siste Jasper tussen zijn tanden door toen hij het briefje gezien had. 'Dit is echt veel te veel' .

"Een uur meer? Yes! Kan ik als nog even gaan voetballen" Hij deed zijn handen in zijn handen en had een bevredigende glimlacht op zijn gezicht. Roel kon Jesse en Paul vragen om mee te doen of hij zou gewoon eventjes in zijn eentje oefenen. Bij het woord teveel trok Roel zijn rechterwenkrauw omhoog. "Teveel? Jij bent echt een rare! Meeste mensen vragen 80 tot 100 euro per les. Tenminste ik heb altijd zoveel moeten betalen voor bijvoorbeeld een bijles voor Engels"Wat Roel niet wist was dat mensen hem daarmee deden oplichten omdat hij toch geld zat had. Hij was daar veels te naïef voor. "Dus straks bij mij thuis krijg je nog een 50tje, krijg je in totaal honderd goed? Gitaar bijles lijkt mij moeilijker dan Engels bijles" Hij hoorde de bel gaan. "Oké dan zie ik je straks" Roel schonk hem nog een knipoog voordat hij zich bij zijn vrienden gingen mengen.

Melissa had de hele conversatie in de gaten gehouden, afgeluisterd. Wie was die Jasper en wat moest hij met Roel? Hij was niet populair, een buitenbeentje en toch ging Roel met hem om. Melissa liep langs en stootte hem hard aan. "Kijk uit waar je staat! Je moet je niet zo breed maken, loser" Haar ogen spuwden vuur terwijl de rest van haar cheerleaders haar volgden.

Roel's dag vloog voorbij. Hij had twee 8ten gehaald voor geschiedenis en aardrijkskunde. Vakken wat hem interesseerde. Daarna was hij in de pauze samen met Melissa gaan lunchen. Met de boys was hij tot 3 uur gaan voetballen. Hij zwaaide naar de boys die richting huis gingen. Tijd om Jasper op te wachten bij zijn kluisje. Daar stond Roel tegen het kluisje van Jasper aangeleund. Zijn armen over elkaar, zijn ogen dromerig. Hij was in gedachten verzonken. Zijn uitstraling had iets mysterieus/geheimzinnigs.

Jasper glimlachte. Hij zou er niet meer tegenin gaan, straks nam hij het geld gewoon niet aan, dat zou wel moeten lukken want Roel was super wisselvallig. 'Ja, zie je zo' zei hij nadat de bel opeens hard door de school rinkelde. Roel was al weg toen Melissa opeens langs kwam paraderen, met haar groepje cheerleaders. "Kijk uit waar je staat! Je moet je niet zo breed maken, loser". Jasper glimlachte, haalde zijn schouders op en liep verder. Het kon hem niet veel schelen, ze was toch maar een verwend trutje.

In tegenstelling tot de dag van Roel, leek die van Jasper voorbij te kruipen, of nog langzamer. Eerst een blokuur biologie, pauze en vanaf daar lette hij niet eens meer op welk vak hij had. Behalve als de docent een vraag stelde. Hij gaf beleefd antwoord, hoefde er niet eens over na te denken en ging daarna verder met waar hij mee bezig was geweest. Zijn gedachten gingen de laatste maanden nog een keer na, alles was zo vreselijk snel gegaan dat hij zijn eigen leven niet eens bij had kunnen houden, maar nu hij hier op school zat leek het stil te staan. In evenwicht, al vond hij zijn leven nog steeds vreselijk en hij vroeg zich af waar het door kwam.

Na een lange dag liep hij naar zijn kluisje toe. Het enige leuke was muziek geweest. De klas leek hem te accepteren en de leraar was ondersteboven geweest door het talent van zijn nieuwe leerling. 'Hey' zei hij tegen Roel die bij zijn kluisje stond te wachten en hij glimlachte. Het slot was binnen een paar draaien open en Jasper begon zijn boeken te wisselen.

Zijn houding ontspanden zich wanneer Jasper de hal in verscheen. Roel had even getwijfeld of Jasper wel zou komen opdagen. "En? Hoe was je dag verlopen?" vroeg Roel met een nieuwsgierige toon in zijn stem. "Ik moet je wel even waarschuwen, we lopen naar mijn huis. Dat is ongeveer een kwartiertje. Ik heb mijn auto niet kunnen meenemen omdat ik bij Natasja heb geslapen" Hij rekte zich even uit en begon zachtjes te gapen. Hij deed net op tijd zijn hand nog voor zijn mond. "Wil je trouwens blijven eten? Of wil je dat ik je voor het eten thuis afzet?" Roel stond geduldig te wachten totdat Jasper klaar was met zijn boeken verwisselen.

Onwillekeurig glimlachte Jasper. 'Heb je ADHD of zo?' vroeg hij sarcastisch maar toen sloeg hij zijn kluisje dicht en keek hij Roel met zijn grote ogen aan. 'Mijn dag was vreselijk saai, lopen is niet erg en ik eet denk ik thuis, anders is mijn moeder helemaal alleen' zei hij kort en bondig, maar wel met een onweerstaanbare glimlach waardoor je niet echt boos op hem kon worden. Hij zag er te lief uit. Hij kon zijn moeder nu niet alleen laten, dan zou ze zelf ook nog zelfmoord plegen en dat kon Jasper er nu echt niet bij hebben. 'Hoe was jou dag?' vroeg hij terwijl ze richting de uitgang van de school gingen lopen. Jasper wilde zo snel mogelijk uit dit vreselijke gebouw weg zijn. De sfeer die hier hing was gewoon niet fijn, te drukkend of zo. Maar toch leek Roel zich hier op zijn gemak te voelen. Nou ja, dat was niet zo vreemd als je de populairste jongen van school was. Dat was Jasper in ieder geval al wel opgevallen.

De sarcastische toon van Jasper was Roel niet opgevallen. Hij zag het niet en hoorde het niet. De gevoelens en tonen qua mensen was iets wat hij nog beter moest gaan leren. "Ik ADHD? Nee joh, hoe kom je daar nu weer bij? Ik hou gewoon graag van kletsen. Dan zouden zoveel mensen ADHD moeten hebben" Roel kon alleen vrolijke mensen om zich heen. Een groepje ADHD'ers - het klonk wel grappig. "Als ik teveel praat of irriteer moet je het zeggen. Ik merk niet dat mensen ook soms iets willen zeggen" Bij dat laatste moest hij zachtjes lachen. Bij het antwoord was er teleurstelling in de ogen van Roel te zien. Door het onweerstaanbare glimlacht kon hij niet zo teleurgesteld blijven. Alweer hetzelfde gevoel, de rilling door zijn lichaam waar hij kippenvel van kreeg. Hetzelfde kippenvel wat hij kreeg als hij Natasja of Annabel zag.

"Mijn dag? Zoals altijd! Ben met mijn vriendin Melissa gaan lunchen, heb twee 8ten gehaald" Roel maakte zich wat groter omdat hij trots was. "En vervolgens ben ik gaan voetballen met the guys. Hun vinden het idioot dat ik gitaar lessen neem. Terwijl ik nooit commentaar heb over Jesse's obsessie" Roel begon zachtjes te lachen, een binnenpretje. Jesse hield ervan om dieren op te zetten. Was dat niet een beetje freaky?

Ze verlieten de school en Roel wees de weg. Na een tijdje kwamen ze aan in een villa complex. Overal stonden gigantische villa's. Roel begroette de bewaker die de poort deed openen voor hun twee. Na ongeveer 4 minuten waren ze aangekomen bij Roel's zijn huis. Het was één van de grootste villa's die hier stond. De voortuin was gigantisch. Er stonden maar liefst 4 auto's voor de deur. "Kijk dat is mijn Range Rover." Hij wees er met een brede glimlacht naar. Zijn schatje was dat. Wanneer de deur open ging vloog rende een jonger meisje naar Roel toe. Hij ving haar op. "Hallo Monique, zeg eens hallo tegen mijn vriend Jasper" Het meisje keek hem met grote, groene ogen aan. Zij staarde naar hem en begon te blozen. "Ze vindt je leuk" fluisterde hij zachtjes. Hij zette Monique weer op de grond die naar binnen rende. Hij hield de deur open voor Jasper, wachtend tot hij naar binnen liep.

Beide waren nu binnen met de deur achter zich gesloten. Daar kwam een blondharige vrouw de keuken uitgelopen. Zij zag er sjiek uit met allemaal sieraden en diamanten. "Hallo Roel, niet even vertellen dat je een gast hebt meegenomen anders had ik mijzelf even opgefrist" Zij liep naar hem toe en strekte haar hand uit. "Ik ben de moeder Roel aangenaam kennis te maken" Haar glimlacht was net zo stralend als die van haar zoon.

Jasper grinnikte. 'Je irriteert me niet hoor. Eigenlijk is het wel gezellig, ik ben gewoon veel te negatief. Dus als ik jou irriteer moet je het ook zeggen' zei hij naar waarheid. Dat hij er alle reden voor had om niet gezellig te zijn vertelde hij er niet bij. 'Je dag klinkt leuk, ik ben jaloers'. Zijn antwoorden waren kort en bondig, niet met veel emotie maar hij had al wel door dat Roel dat waarschijnlijk niet zou merken. Hij hoorde niet goed op wat voor toon je iets zei.

Tijdens het lopen voelde hij de warme zon op zijn gezicht schijnen en het voelde wel fijn, dat was het enige positieve aan de nieuwe woonplaats, het was hier een stuk warmer dan waar hij eerst gewoond had.
De villa's waren echt mega hier. Hij had vroeger wel in een groot huis gewoond, maar niet zo groot. Hij voelde een steek in zijn maag. Niet echt jaloezie maar meer verlangen. Verlangen terug naar zijn oude leven.

Monique was ronduit schattig te noemen en Jasper zwaaide met een glimlachje 'hoi' zei hij zachtjes. Een broertje of zusje leek hem best leuk. Dan was hij in ieder geval niet zo vreselijk alleen. De grote deuren verwelkomden Jasper warm maar ook een beetje statig en hij liep naar binnen, bang om iets te breken. Meteen kwam er een nette vrouw op hem afgelopen. "Hallo Roel, niet even vertellen dat je een gast hebt meegenomen anders had ik mijzelf even opgefrist. Ik ben de moeder Roel aangenaam kennis te maken". Jasper voelde zich niet helemaal op zijn plek maar wel op zijn gemak door dit warme welkom. Ze lachte precies hetzelfde als Roel. 'Hoi, ik ben Jasper' zei hij met zijn lieve glimlach waar mensen meteen van smolten. 'Ik geloof dat ik als gitaar leraar ben aangesteld'. Dit was de Jasper die hij bij vreemden gebruikte, de Jasper die mensen aardig vonden, en Roel zou het vast vreemd vinden dat hij opeens zo grappig en aardig was geworden.

De moeder smelte haast door het lieve glimlacht wat Jasper aan haar schonk. "Ik mag je nu al Jasper, wil je misschien iets te eten of drinken? Je kunt geen les geven op een lege maag" De moeder wachte niet eens op een antwoord en vloog de keuken al binnen. Daarna kwam zij terug met een schaal broodjes met allemaal verschillende soorten beleg, soort sandwiches en op de andere schaal allemaal lekkernijnen. "Neem maar mee dan kunnen jullie lekker eten en snoepen" De moeder van Roel bekeek zijn kledingstijl. "Roel ga alsjeblieft andere kleding aantrekken voordat je vader thuiskomt. Je weet dat hij dit niet zal waarderen" Roel knikte, pakte de schalen en liep de trap op. De moeder verdween weer naar de keuken.

Daar kwam een ander meisje aan, ouder als Monique maar ongeveer de leeftijd van 12/13. "Hallo gitaar leraar! Mijn naam is Suzy" Zij had net zo zwart haar als dat van Roel alleen de lengte was tot haar onderrug. Haar ogen waren groen in plaats van bruin. Suzy was een sociaal meisje, schonk Jasper meteen een snelle knuffel. "Roeltje is snel afgeleid dus flink straffen als dat nodig is!" Ze lachtte voordat zij ook de trap op ging. Roel kwam weer naar beneden, nog shirtloos. Nu had hij gewoon een simpele joggingsbroek aan. Zijn six pack en brede bovenlichaam was duidelijk te zien. Hij trok vervolgens een witte shirt aan waarin zijn biceps goed uitkwamen. Hij haalde nog twee glazen uit de keuken. "Dan breng ik je naar onze muziek kamer" Hij liep al voorop naar de derde verdieping van de villa. Hij opende twee deuren en kwamen in een gigantische marmeren kamer. Er stond een piano, viool, trompet, twee elektrische gitaren (nog nooit op gespeeld) akoestische gitaar en een drumstel.

"Heb je hier voldoende ruimte? Het is een geluidsdichte kamer dan heeft niemand er last van"

Jasper werd een beetje overdonderd door alles wat er gebeurde. Iedereen leek hier thuis aardig te zijn, zo anders dan bij hem. Het deed hem denken aan vroeger, alleen dan met meer en rijkere mensen. Hij hield zijn vriendelijke masker op en begroette iedereen die hij tegenkwam. Het zusje was echt erg aardig, 'Hoi' zei hij glimlachend en hij werd een beetje overdonderd door de knuffel. 'En dat had ik al gemerkt hoor' een grijns gleed over zijn gezicht.

Roel shirtloos was zeker iets wat hem afleidde, hij was homo en er stond hier een heerlijk jongen tegenover hem, maar hij reageerde toch normaal. Eigenlijk was hij niet het type dat op uiterlijkheden viel.

De muziekkamer was de droom van elke muzikant. -Haha, wij hebben er zelf thuis ook een, al is die iets minder luxe-. 'ja natuurlijk is dit groot genoeg' zei hij met nog grote ogen dan normaal en hij liep meteen naar de piano toe om zijn vingers over de zwarte lak te glijden. En toen ging hij meteen door naar de elektrische gitaar. Ze leken nieuw, ongebruikt. Wat een zonde. Meteen begon hij de witte aan te sluiten op de versterker waarna hij de snaren aansloeg.

Roel keek naar de schalen met eten. Hij begon eerst met een sandwich gezond. Ondertussen bekeek hij Jasper die onder de indruk leek te zien. Roel hield niet van opscheppen dus voor de rest zweeg hij. Hij nam niet vaak mensen mee naar huis omdat hij niet wilde dat ze van mening deden veranderen. Dat ze alleen vrienden wilde zijn om zijn geld. Nog niet eens zijn geld maar dat van zijn ouders. "Gelukkig" mompelde hij tussen het eten van de sandwich. Daarna opende hij een kleine koelkastje in de muziek kamer. Hij schonk voor zichzelf een glas fanta in. "Wil je misschien een sandwich of iets te drinken?" vroeg Roel met een kleine glimlacht. Hij nam een slok van zijn fanta en naderde Jasper. "Jij bent de eerste die op dit gitaar speelt. Mijn favoriete van hun twee" Zijn ogen schitterenden een beetje. De gitaar die Jasper vast hield was zwart met een gele bliksemschicht erop. De andere was lichtblauw. Gewoon simpel lichtblauw.

Jasper had niet eens door dat Roel aan het eten en drinken was, tot hij vroeg of Jasper ook iets wilde. 'Nee ik hoef niets' zei hij onverschillig. Jasper at eigenlijk veel te weinig voor zijn leeftijd en lengte, daarom was hij ook zo dun. Hij had nooit honger, dus per dag at hij ongeveer twee boterhammen en avondeten. 'Waarom hebben jullie ze nooit eerder gebruikt?' vroeg hij terwijl hij zijn hand over de mooie lak ging. Hij zette de versterkers wat zachter en begon een ingewikkeld loopje te spelen waarbij hij zijn tong iets uit zijn mond hield en zijn ogen geconcentreerd op de gitaar gericht waren. Toen begon hij gewoon wat akkoorden te spelen, neuriede mee, hij durfde niet te zingen in angst dat Roel het niets vond. Van gitaar wist hij in ieder geval dat hij het kon.

"Natasja wist dat ik gitaar wilde leren spelen. Zij kan het helaas niet zo goed dus zij kon het mij niet leren. Zij is zelf nog aan het leren. Ik ben met mijn oudste broer naar een muziek zaak geweest voor een elektrische gitaar. Uiteindelijk koos ik er voor twee. Één voor de bandlid van Natasja die het voor mij zou leren en één die ik gebruiken. Toen gingen ze op tournee en is er niets meer van gekomen. Nu hebben die maanden hier gestaan wachtend om bespeeld te worden" Lachte Roel zachtjes. Het praatte onzin want gitaren had geen gevoelens, waren levenloze spullen. Roel pakte een tweede sandwich, hij had echt zo honger als een paard. Hij bekeek Jasper van top tot teen. "Weetje zeker dat je niet iets wilt eten? je bent vrij mager, niet dat ik mij daarmee wil bemoeien" Hij rolde even met zijn ogen. daarna bekeek hij hoe Jasper speelde. Hij zag er leuk uit. Geconcentreerd en het tongentje uit zijn mond was grappig. "Je bent echt goed. Doe eens zingen!"

Jasper keek op toen Roel begon te praten en luisterde geïnteresseerd. 'O dus je hebt lang op me gewacht' zei hij met een grijns. Hij voelde zich helemaal in zijn element met die gitaar en daar werd hij vrolijk van en dat was dan ook wel weer fijn voor Roel. 'Nee ik hoef niet' zei hij nog een keer terwijl hij naar de stapel broodjes keek, het zag er lekker uit maar hij had er echt geen trek in. Jasper overwoog even of hij echt zou gaan zingen, maar hij had wel door dat Roel anders nog uren door zou gaan.

Hij begon te spelen. Dit was eigenlijk al een hele tijd zijn lievelingsliedje.Het vreemde was dat het over zelfmoord ging, maar dat hij er toch van hield. Het klonk goed met zijn stem en de gitaarsolo's waren geweldig om te spelen. Als hij dit zong voelde hij zich ook in zekere zin verbonden met zijn vader. Na het intro begon hij te zingen, zijn stem klonk iets ruwer dan je zou verwachten maar wel mooi.

---

"Ja ik heb inderdaad lang op je gewacht" zei Roel automatisch terug met één van zijn charmantste glimlachen die hij vaker gebruikte tegen het vrouwelijk geslacht. Was hij nu met Jasper aan het flirten? Hij rustte zijn hand op zijn maag. Roel wist niet of hij zou moeten 'walgen' of dit juist leuk zou moeten vinden. Hij had nooit iets tegen homo's gehad maar hij viel niet op jongens. Hij had 4 vriendinnen maar dit gevoel had hij nooit gevoeld. Dit gevoel wat hij voor Jasper deelde. Roel's ogen waren naar de grond gericht diep in gedachten verzonken. Zijn gedachten werden interrupt toen Jasper begon te spelen. De donkere ogen van Roel waren nu op die van Jasper gericht. Hij speelde het echt fantastisch, zijn stem was ruw maar echt sexy. Hij pastte eigenlijk niet bij zijn 'normale' uiterlijk. Hij leek wel een ander persoon tijdens het spelen. Wanneer het liedje was afgelopen keek Roel hem nog steeds verbaasd aan.

Hij begon langzaam in zijn handen te klappen. Er verscheen een lieve glimlacht op zijn gezicht. "Geweldig! Je zou echt moeten optreden, zonde dat je dat niet doet! Ik zou echt betalen om jou te horen" Roel was nu meer onder de indruk dan toen straks. Hij kon gitaar spelen én ook nog zingen! Twee voor de prijs van één. Alleen het onderwerp baarde hem zorgen. Roel was slim genoeg om de lyrics op te pikken. "Mag ik wat vragen? Ben je tevreden met je leven?" Dit keer klonk de toon in zijn stem nauwelijks hoorbaar. Onzekerheid om dit te vragen. Hij wilde niet dat Jasper uit zijn slof zou schieten.

Jaspers gezicht stond serieus tijdens het spelen, hij concentreerde zich op de tekst die hij speciaal voor zijn vader zong. Elke keer weer. Toen het lied afgelopen was ging hij op de piano kruk zitten en keek Roel met een glimlach aan, maar na die laatste vraag trokken zijn mondhoeken naar beneden en keek hij hem met zijn grote blauwe ogen ernstig aan.

"Mag ik wat vragen? Ben je tevreden met je leven?"

Jasper wist genoeg antwoorden. Hij kon het weglachen, zeggen dat hij de tekst zomaar zong. Dat Roel zijn bek moest houden en de kamer uit stormen. Hij kon gaan janken en het hele verhaal vertellen, van zijn vader, zijn verpestte leven. Nog honderd andere scenario's schoten door zijn hoofd...

Even keek hij Roel diep in zijn ogen. 'Nee. Maar ik geef niet op, ik ben mijn vader niet' zei hij voordat hij er echt goed over nagedacht had. Hij wendde zijn blik niet af, ging niet huilen en werd ook niet boos. Het enige wat hij deed was Roel emotieloos aanstaren.

Het gezicht van Jasper vertrok van een glimlacht naar iets kils. Jasper was in gedachten verzonken. Niet wetend wat hij moest zeggen. Toen Roel het antwoord hoorde slikte hij even. De jongen met perfecte leven, perfect gezin, perfecte vrienden en perfecte vriendinnen hoorde dit voor het eerst in zijn leven. Hij wist niet wat hij moest doen of zeggen. Roel was niet gewend om te horen dat iemand het minder had in zijn leven dan hij. Hij ademde diep in dacht na over een goed antwoord. "Gecondoleerd...Jasper" zei ij zachtjes op een fluisterende toon. Daarna liep hij naar hem toe en legde zijn hand op Jasper's schouder. "Ik weet één ding zeker je vader zou trots zijn en willen dat je verder gaat met je passie en talent! Dus laten we hem trots maken" Hij schonk een lieve glimlacht naar Jasper, een lieve. Hij wilde geen medelijden tonen op zijn gezicht maar het was er wel. Hij kneep zachtjes in de schouder voordat hij de gitaar pakte. Verder niet op ingaan want hun band was nog niet zo sterk. Hun konden elkaar pas twee dagen. "Nou leer mij eens de basic want ik wil laten zien dat ik kan rocken!"

Jasper keek naar Roel tot wie het langzaam door leek te dringen. Op de aardige woorden gaf hij geen antwoord en hij stond op, forceerde een glimlach waarna hij de snaren weer aansloeg. Zijn hart deed pijn, echt pijn en hij sloot zijn ogen even. 'Ja goed idee' fluisterde hij met schorre stem, die best sexy was en met zijn hand ging hij even door zijn zachte haren. 'De basis is niet moeilijk, maar ik zal je eerst wat dingen uit moet leggen, anders lukt het je niet' zei hij nadat hij zichzelf weer een beetje opgepakt had. Hij begon uit te leggen hoe het met noten en akkoorden zat, simpel zodat het snel te begrijpen was en ze snel met de praktijk konden beginnen.

Maar hij was er niet echt bij, en dat zou Roel vast wel merken. Zijn haar hing voor zijn ogen zodat je niet kon zien dat hij zijn tranen binnenhield en af en toe glimlachte hij een neppe glimlach zodat je het niet kon zien. Eigenlijk wilde hij weg rennen, naar huis en in bed springen. Nergens meer over nadenken. Niet over zijn vreselijke, vriend loze leven.

De stem van Jasper klonk schor waardoor er een rilling door zijn lichaam ging. Roel wist gewoon niet waardoor het kwam. Hij was een jongen, hij is een jongen! Ging er telkens in zijn hoofd om. Jasper begon de basis uit te leggen met een stem waardoor Roel kippenvel van kreeg. Hij probeerde zich te concentreren, de uitleg tot zich opnemend. Het viel hem op dat de ogen van Jasper bedekt was met haren. Was daar een reden voor? Roel was al niet een snuggere (slimme) met emoties. Dit keer viel het hem wel op dat Jasper het moeilijk had. Had Roel hem niet goed aangesproken? Had hij meer medelijden moeten tonen? Zonder dat hij erbij nadacht greep hij zachtjes met zijn mannelijke vingers de kin van Jasper. Hij tilde de kin op, hun ogen in contact. Zijn donkere ogen keken de jongen doordringend aan. "Je mag best huilen, ik ben hier... Niemand anders alleen jij en ik"

Hij liet zachtjes de kin los. Zijn hand op de wang van Jasper gericht. Zijn ogen knipperde nauwelijks. Zijn gezicht kwam dichterbij. Roel wist gewoon niet meer wat hij deed. Zijn hart klopte sneller als normaal. Zachtjes raakte zijn lippen die van Jasper. Hij streelde zachtjes Jaspers lippen, zijn ogen nog steeds in die van Jasper. Zijn gedachten waren leeg, het enige wat hij wilde was Jasper troosten. Roel kwam naar enkele seconde tot besef dat hij Jasper had gekust. Hij schoot meteen achteruit met rodere wangen van schaamte. Zijn expressie verward, verward van wat hij had gedaan.

"Sorry Jasper! Ik...i-kk ik wist niet wat mij bezielde, alsjeblieft walg niet van me. Ik wilde je gewoon..." Roel draaide zich om met zijn hand op zijn borst gerust waar zijn hart zou moeten zitten. Jasper zou gaan schreeuwen, hem slaan, hem voor homo uitmaken. Wat zouden de mensen op school niet van hem denken als hun dat zouden horen?

Jasper voelde midden in zijn uitleg opeens Roels hand onder zijn kin en hij keek op. 'Ik hoef niet te hui...' begon hij, maar verder kwam hij niet. Wat deed Roel, opeens lag zijn hand op zijn wang en was zijn gezicht zo dichtbij. Zijn lippen, warm en zacht lagen opeens op die van hem en zijn ogen werden zo mogelijk nog veel groter.

De gevoelens van Jasper werden door elkaar gegooid, gehusseld en er kwam een besef uit naar boven. Het maakte niets duidelijker, alles werd er alleen maar onduidelijker door, maar hij voelde het wel. Hij wilde Roel kussen, heel graag, misschien wel te graag.

Toen Roel zich omdraaide voelde Jasper zich alleen, leeg maar snel haalde hij de gitaar van zijn schouder en zette hem in de standaard waarna hij zijn hand op Roels schouder leggen. Snel, misschien wel ruw draaide hij de jongen om en ging op zijn tenen staan om zijn lippen op die van de ander te drukken. Het besef van het gevoel werd bevestigd toen hij het gedaan had. Hij wilde niets liever dan dit, en hoopte dat Roel hem niet weg zou duwen.

Er gingen duizenden dingen door de hoofd van Roel. Allemaal soorten scenario’s en onbegrip. Hij begreep gewoon niet waarom hij Jasper had gekust. Het was een heerlijk gevoel geweest. Het verlangen om hem weer te kussen was groot. Hij wilde Jasper niet afschrikken. De voetstappen van Jasper naderde waardoor hij opeens ruw werd omgedraaid. Kreeg hij nu een klap? Dat had hij wel verdiend. Hij sloot zijn ogen en wachtte af. In plaats van pijn of een hand tegen zijn wang voelde hij de lippen van Jasper tegen de zijne. Roel’s donkere ogen werden groot van verbazing. Vond Jasper het niet erg? Dit gevoel wat hij kreeg in zijn maag was verrukkelijk. Hij sloeg zijn armen om Jasper heen, drukte de jongen steviger tegen hem aan en kuste hem terug. Ook al was Jasper een jongen nu boeide dat Roel helemaal niets. Hij wilde Jasper, de gevoelens voor hem kon hij niet ontkennen. Het leek voor Roel nu wel liefde op het eerste gezicht. De eerste keer dat Jasper en hij een blik deelden had hij deze gevoelens al gevoeld.

Jasper was blij dat zijn kus beantwoord werd. Aangezien hij kleiner was dan Roel moest hij zichzelf iets aan diens nek omhoog houden. Hij wist eigenlijk niet goed meer wat hij deed, zijn hersenen lieten hem in de steek en voor een van de eerste keren in zijn leven had hij totaal geen controle meer over de situatie. Zijn linkerhand bewoog over de andere jongen zijn kaak, zijn hals en hij legde hem op zijn borst. Zachtjes beet hij op Roels onderlip.

Voor zijn gevoel eindigde de kus te snel, maar zijn adem was op en hij voelde zich duizelig. Hij staarde Roel alleen maar aan, in de donkere ogen waar je zo makkelijk in gevangen kon raken. Hij voelde zich gehypnotiseerd, licht in zijn hoofd, en hij wist niet goed wat hij nu moest doen.