Het familieweekend

Daniël keek Alice een beetje hopeloos aan. 'Mijn moeder vind je nu al geweldig, dat merk je aan de manier waarop ze met je praat. Je doet het vast prima en ik zal proberen niet teveel aan Kelsey te zitten. Ze zal het je echt niet moeilijk gaan maken,' zei hij tegen haar. Hij hoopte dat hij haar op deze manier over kon halen, dat moest hij wel van zichzelf.

Alice keek hem boos aan. 'Nee laat het nou maar. Ga gezellig terug naar jou en Kelsey's familie. Ik verzin wel wat om te doen, en zie je morgen weer' zei ze op niet meer zo'n lieve, smekende toon, maar meer iets waar je niet tegenin kon gaan. Ze duwde hem opzij en liep op weg naar haar slaapzaal.


--
Kijk maar of hij haar achterna komt, dat zou wel een mooie reden zijn voor de ruziee c:

Kelsey liep een eindje voor de ouders uit, het gespreksonderwerp lag haar totaal niet en ze hoopte dan ook dat Daniël snel weer zou terugkomen. Toen ze een gang inliepen viel haar blik al snel op een ruziemakende Alice en Daniël. "Alles goed, Daniël?" vroeg ze lichtelijk verbaast en ietwat geïrriteerd. Ze wilde niet dat haar dag met haar ouders en met Daniël verpest zou worden door dat wicht.

Daniël keek Alice na met een gepijnigd gezicht. Hij had het gevoel dat hij alles alleen maar erger had gemaakt, hij voelde zich ontzettend schuldig dat hij haar mee had gesleept hierheen. Hij schrok op uit zijn gedachtes toen Kelsey tegen hem begon te spreken. Hij keek op. Nee hij ging totaal niet, maar hij kon het haar niet uitleggen. Ze zou het waarschijnlijk niet begrijpen. Nogmaals keek hij naar de gang waar Alice naar was verdwenen. Hij had zich nu weer naar Kelsey gericht en van zijn gezicht was de tweestrijd te lezen. 'Ik.. Ik moet.. Sorry,' zei hij tegen haar. Daarna draaide hij zich om en begon richting de slaapzaal van Alice te benen, hij wist dat hij daar nooit toegelaten zou mogen worden. Alleen dit was een noodsituatie, het was nu echt nodig.

Kelsey keek met een verslagen uitdrukking naar Danël die alweer uit het zicht verdween. Kelsey wilde onmiddelijk achter hem aan gaan, maar de stem van haar vader achter haar belette het, 'Alles goed?" vroeg hij met zijn donkere stem. Kelsey zuchtte even diep voor ze zich met een nep glimlach naar de ouders omdraaide, "Volgesm ij wel, ik denk dat we Daniël weer zien bij de picknik zien?" haar stem klonk vragend aangezien ze het zelf ook niet wist. Ze gebaarde voor zich, "laten we verder gaan." haar stem lkonk een stuk minder vrolijk dan die eerder op de dag geweest. Ze begreep niet wat Daniël met die Alice moest, in haar hoofd begonnen allemaal scenario's vorm te krijgen. Scenario's die niet al te prettig waren, wat dus ook niet meehielp aan haar humeur.

Het duurde niet lang voordat Daniël voor de deur van Alice stond. Hij bonkte driemaal op de deur. 'Alice,' zei hij rustig. Hij wilde dat ze naar buiten kwam. Hij had geen idee dat hij met deze actie de relatie tussen hem en Kelsey op het spel aan het zetten was. Diep in zijn hart vond hij het belangrijker dat Alice zich goed voelde. Hij negeerde dat, omdat hij dacht dat hij van Kelsey hield, hij dach t dat zij de ware was die samen met hem oud kon worden.

Alice had zich languit achterover op het bed laten vallen en haar ogen gesloten. Ze voelde zich rustiger, fijner zo. Maar toch kon ze de beelden van daarnet niet uit haar hoofd zetten. Toen hij opeens op haar deur bonkte stond ze op en rende bijna naar de badkamer.'Ga weg!' schreeuwde ze terwijl ze de badkamer deur achter zich dicht sloeg.

"Alice!" riep Daniël door de deur heen terwijl hij er nogmaals op klopte. Hij wist dat hij het volgende dat hij ging doen eigenlijk niet mocht doen maar hij opende de deur en liep de slaapzaal binnen. Er was verder niemand, iedereen was naar de dag met de ouders. Gelukkig maar anders zou hij hier zeker problemen mee krijgen. Hij klopte op de deur van de badkamer. 'Alice, kom op. Kom eventjes naar buiten,' zei hij tegen haar.

Alice hoorde hoe hij de kamer inkwam en keek even in de spiegel. Ze zag er anders uit dan anders, mooier of hoe je dat ook wilde zeggen. Sinds ze verliefd op hem was zag ze er vrolijker uit, al voelde het niet heel goed. De boosheid schitterde op dit moment in haar ogen, zorgde voor een spontane, eigenwijze indruk. Met een klap sloeg ze de deur open en keek hem boos aan. 'En nu?' vroeg.

Heel eventjes beet Daniël op zijn lip. Hij bekeek haar gezicht. Het was anders dan anders, het straalde op een of andere manier meer. Het viel hem nu pas op, ook viel hem de boosheid in haar ogen op. 'Alsjeblieft, niet boos zijn,' zei hij tegen haar. 'Ik iwl gewoon niet dat je hier alleen zit,' zei hij tegen haar. Weer beet hij op zijn lip, iets wat hem een schattig uiterlijk gaf. Dat wist hij maar dat was niet waarom hij het deed, nee hij deed het puur omdat hij niet goed wist wat voor een houding hij moest aannemen. Voor het eerst in zijn leven wist hij niet precies wat hij moest doen.

Alice zuchtte en liep langs hem heen richting haar bed waar ze zich weer languit op liet vallen. 'Ik snap je. echt. niet' zei ze met op elke woord extra nadruk te leggen. 'Waarom kun je me niet gewoon met rust laten?' vroeg ze en haar stem klonk een beetje hopeloos. Hoe kon ze hem ooit vergeten als hij zo lief, aardig, schattig, zorgelijk en ongerust was.

Daniël ging op de rand van haar bed zitten, zijn rug was naar haar gekeerd en hij keek naar de muur. Heel eventjes had hij zijn ogen gesloten. 'Omdat ik om je geef,' zei hij zachtjes. Dat was waar, hij gaf ontzettend veel om haar. Hij wilde haar niet laten gaan, nu pas besefte hij dat hij niet wilde dat ze ooit uit zijn leven verdween. Weer beet hij op zijn lip. 'Maar je hebt gelijk, ik zou je met rust moeten laten. Alleen...' zei hij zachtjes. Alleen hij kon het niet, waarom niet? Omdat hij een egoïst was die niet wilde dat ze uit zijn leven verdween. Omdat hij van haar hield. Omdat, als hij het toegaf, wist dat hij een grote fout maakte als hij het aan zou houden met Kelsey.

Het gevoel dat Alice kreeg bij die woorden was onmogelijk te beschrijven. Geluk was misschien het goede woord, want blijdschap was zeker niet sterk genoeg. 'Alleen... wat?' vroeg ze met zachte, begripvolle stem en ze legde haar hand even op zijn schouder, waardoor ze meteen weer een warme gloed door haar arm en schouder richting haar hart voelde gaan.

Daniël kon het haar neit vertellen. 'Alleen, niets.' zei hij tegen haar. Hij voelde een warme tinteling door zijn lichaam heen gaan toen hij die hand op zijn schouder voelde. Het was verkeerd, maar voelde prettig. Abrupt stond hij op. 'Sorry, ik moet gaan. Ik zie wel of je besluit om alleen hier te zitten of gezellig met ons mee te gaan,' zei hij tegen haar. Hij had zich heel eventjes naar haar toe gedraaid maar was nu weer naar de deur gelopen. De verschillende gevoelens verwarde hem. Het voelde geweldig zo samen met Kelsey, maar het voelde ook ontzettend prettig om samen met Alice te zijn, hij wilde haar niet alleen laten. Hij wilde haar in zijn armen nemen en haar kussen, dat wist hij diep in zijn hart maar hij kon het niet vanwege Kelsey.

Alice wist niet goed wat ze moest doen toen hij opeens weg liep maar liet zich toen toch achterover in de kussens zakken. 'Veel plezier' riep ze hem sarcastisch toe, ze wist niet waarom en kon zichzelf daarna ook wel tegen haar kop slaan. Snel pakte ze een boek onder haar bed vandaan en sloeg het open maar ze las de woorden niet, ze kon alleen aan Daniël denken. Daarom legde ze het boek ook weer weg en pakte haar Ipod want muziek hielp altijd beter.

Daniël liep verder de gang door, hij hoorde haar sarcastische veel plezier maar negeerde het. Uiteindelijk kwam hij weer bij Kelsey en haar ouders, en natuurlijk zijn eigen ouders aan. Hij sloeg een arm om haar heen maar was niet zijn vrolijke zelf meer. De verwarring was van zijn gezicht te lezen, hij wist totaal niet hoe hij zich moest gedragen. Inmiddels wist hij van zichzelf dat hij op Alice gaf, meer dan als een gewone vriendin. Maakte dat dat hij niet meer van Kelsey hield? Of kon hij om allebei de meiden geven? En wat als dat waar was? Wat moest hij als hij van allebei hield?

Kelsey keek op naar Daniël die een arm om haar heen sloeg, de lach die op zijn gezicht gelegen had was er niet meer. Ze trok een wenkbrauw op, "alles goed?" fluisterde ze in zijn oor. Kelsey probeerde haar irritatie wat te verbegen, haar voorgevoel vertelde haar dat de dag niet meer zo gezellig zou zijn als dat die was voor die Alice begon te steigeren en Daniël er in mee trok. Iets wat ze Alice kwalijk nam, dit had hun dagje moeten worden en net worden verpest door dat wicht.

Daniël glimlachte een beetje afwezig. 'Ja, alles oke,' zei hij half in gedachten. Hij was er met zijn hoofd niet bij, hij dacht alleen maar na over wat hij nu precies voelde voor Alice, niet echt geweldig om over te denken als hij bij zijn vriendin stond. Hij moest niet vergeten dat hij nog steeds een relatie had met Kelsey. Hij keek haar eventjes glimlachend aan en begon toen achter zijn ouders aan te lopen die naar een andere gedeelte van het gebouw liepen.

Kelsey merkte zijn afwezigheid op in zijn stem, maar dit negeerde ze zo goed als mogelijk was. Ze wist dat ze het later nog wel zou aankaarten, maar op dit moment was ze vooral bezig met hun ouders waar ze toch een goede indruk op zou wllen maken. Met haar hand wreef ze even kort over zijn rug heen. Ze strekte haar lichaam uit en duwde haar lippen even kort op de wang van Daniël. "Laten we onze ouders zo maar richting de uitgang leiden."