Het familieweekend

Daniël glimlachte. 'Het maakt mijn ouders niets uit waarschijnlijk,' zei hij tegen haar. 'Ik denk dat ze meer bezig zijn met politieke zaken dan met wie ik omga,' vervolgde hij toen. Daarna stond hij op. Heel eventjes liet hij zijn blik over haar heen glijden. 'Je ziet er perfect uit, je hoeft je helemaal niet om te kleden,' zei hij tegen haar.
(Hopelijk heeft ze gewoon normale kleding aan, en niet haar pyjama ofzo iets raars...)

Haha, laten we het houden bij een zwarte skinny jeans, een wit, wijd shirt met opdruk en een iets te groot vest.
---

'Moet ik niet iets netjes aandoen, ik bedoel jij lijkt je opgedoft te hebben' zei ze terwijl ze haar blik over zijn lichaam liet gaan en haar hart meteen sneller begon te kloppen. Ze kon er niets aan doen, maar ze was zo vreselijk verliefd op hem, vergeten leek wel onmogelijk. Gelukkig begon hij er niet niet over.

Daniël glimlachte. 'Dat is alleen omdat ik een uitbrander zou krijgen als ik dat niet deed, jij zult dat niet krijgen van mijn ouders,' zei hij tegen haar. Zijn ouders zouden nooit publiekelijk iemand afsnauwen of ergens op aanspreken. 'Maar als jij je prettiger voelt met een jurkje en panty's dan mag je van mij je gang gaan,' zei hij met een scheve grijns.

Alice twijfelde even, ze wilde niet dat de president -of noch belangrijker, Daniëls vader- slecht over haar zou denken. 'Ik denk dat ik toch maar even wat anders aan ga trekken. Wacht jij dan hier of loop je mee?' vroeg ze, omdat ze hem niet in een ongemakkelijke situatie wilde plaatsen. Ze stond op en liep even naar het raam waar je al de ouders aan kon zien komen, ze was blij dat ze niet alleen zou zijn op deze dag.

Daniël glimlachte. 'Ik loop wel mee,' zei hij tegen haar. Hij zou haar nu niet meer alleen laten, hij was eigenlijk wel blij dat hij haar voor kon stellen aan zijn ouders. Ze was inmiddels best wel belangrijk voor hem geworden, alleen wilde hij dat niet toegeven omdat ze verliefd op hem was. Als hij dat zou toegeven zou hij haar misschien de verkeerde signalen geven. Hoe kon hij nu weten dat hij de juiste signalen zou geven als hij aan zijn gevoel zou toegeven. Hij was immers samen met Kelsey.

Alice glimlachte naar hem en begon toen richting haar slaapzaal te lopen die maar drie gangen verderop was. 'Hoe gaat het verder met je?' vroeg ze, omdat ze toch wel benieuwd was. Ze voelde zich anders, vrolijker met hem in de buurt en had het gevoel dat ze zichzelf kon zijn, want haar donkere masker zette ze nog wel op voor de rest van de school.

Daniël glimlachte nog steeds. 'Het gaat heel goed met me,' zei hij rustig tegen haar. Hij wist niet of hij nu nog iets over wat hij had gedaan moest vertellen, het meeste had hij samen met Kelsey gedaan, en hij dacht niet dat ze behoefte had om daar ietes over te horen. 'En met jout?' vroeg hij haar toen.

Alice haalde haar schouders op maar glimlachte wel. Ze vroeg inderdaad niet wat hij gedaan had, bang voor het antwoord, maar antwoordde wel op zijn vraag. 'Beter, je moet je geen zorgen om mij maken, ik red het wel'. Misschien niet helemaal waar, maar ze wilde zijn leven niet verpesten met haar zielige gedoe. 'En hier is mijn slaapzaal' zei ze terwijl ze de deur opende. Even keek ze om de hoek maar er was niemand dus liep ze naar binnen.

Coco liep om zich heen kijkend tussen de groepjes mensen door. Als het goed was, was zijn familie er al, tenminste dat had zijn zusje gesmst. Maarja dan moest hij ze nog wel vinden. *Pling* Coco keek bij het horen van het geluid snel op zijn mobiel en zag dat Suzy zei dat ze bij de ingang stonden te wachten. Hij snelde die richting op en had zijn ouders, broertje en zusje al snel in zicht. Suzy rende al op hem af om hem om de hals te vliegen zodra hij op zijn hurken was gaan zitten. 'Coco!' Begroette ze hem vrolijk. 'Hey Suzy.' Zei hij met een brede grijns en tilde haar rustig op om naar zijn ouders die met een glimlach stonden te wachten, en Sean die druk bezig was met zijn mobiel, toe te lopen. 'Hey allemaal.' Zei Coco waarna hij Suzy neerzette en zijn ouders een korte knuffel gaf. 'Hey Sean' Zei hij met een glimlachje, zijn hand uitstekend naar zijn broertje, die maar een klein stukje kleiner was dan hemzelf. Sean pakte de hand aan met een kort 'Hey'. Hij en Coco hadden nooit echt een goede band gehad, zeker niet nadat Sean had gehoord dat Coco homo was. 'Coco, kijk eens.' Zei Suzy met een grote grijns terwijl ze een rubberen armbandje voor hem hield waarop stond: Born this way. 'Gekocht van mijn zakgeld voor jou.' Vrolijk pakte Coco het bandje aan en schoof het om zijn pols, bij het andere gevlochten leren amrbandje. 'Ahh dat is lief van je Suzy, wacht maar ik heb ook nog iets voor jullie.' Zei hij met een glimlach waarop Suzy helemaal begon te glunderen. 'En hoe gaat het op school?' Vroeg zijn vader, waarna ze een gesprek hielden over alle laatste nieuwtjes.

Alice schreef:

Alice haalde haar schouders op maar glimlachte wel. Ze vroeg inderdaad niet wat hij gedaan had, bang voor het antwoord, maar antwoordde wel op zijn vraag. 'Beter, je moet je geen zorgen om mij maken, ik red het wel'. Misschien niet helemaal waar, maar ze wilde zijn leven niet verpesten met haar zielige gedoe. 'En hier is mijn slaapzaal' zei ze terwijl ze de deur opende. Even keek ze om de hoek maar er was niemand dus liep ze naar binnen.

Daniël keek haar kort serieus aan. 'Ik maak me zorgen over wie ik dat wil,' zei hij tegen haar. Als hij zich zorgen over haar wilde maken dan zou hij dat doen, en gezien het feit dat hij soms best bezorgd over haar was ging hij zich niet laten vertellen wat hij moest doen. Daarna verscheen de glimlach weer op zijn gezicht. 'Ik wacht hier wel eventjes,' zei hij tegen haar. Het was niet toegestaan voor jongens om op de slaapzaal van de meisjes te komen.

Alice keek hem even koppig aan. 'Als jij dat wilt' zei ze waarna ze zich omdraaide, naar binnen liep en de deur achter zich sloot. Soms was hij zo irritant, hij mocht zich lekker zorgen maken om Kelsey, dat was zijn vriendin. Snel trok ze haar kast open en keek naar binnen wat ze allemaal had hangen aan nette kleding. Het was niet veel dus moest ze al haar jurkjes afspeuren. Na een tijdje had ze een zwart jurkje gevonden, het was misschien een beetje kort maar ze droeg er een panty onder, gecombineerd met haar witte hakken. Ze zag er niet te netjes uit, precies goed en met een glimlachje liep ze weer naar buiten. 'Sorry als ik je te lang hem laten wachten' zei ze.

Brendon schreef:

Bendon volgde Joey met zijn blik en hij glimlachte waterig naar Jeremy, voorzichtig zwaaiend in de hoop dat deze het niet zou zien. 'Brendon!' riep een meisjes stem achter zich die hij maar al te goed herkende, hij maakte zijn glimlacvh breder en draaide zich om naar Marie om zijn zusje stevig te knuffelen, waarna ook zijn moeder en Zoey aan de beurt waren. 'Gast... Huil je nou?' vroeg Zoey grappend, al wist Brendon dat ze bezorgd was. 'Maar natuurlijk! Ik heb jullie al in tijden niet meer gezien...' gaf hij als neppe reden die iedereen behalve Zoey geloofde.

Jeremy gaf Brendon en ijzige blik. Hij was altijd erg vriendelijk een aardig, maar als je het verpest had had je het verpest. Brendon had de zeepbel van vertrouwen gebroken, en die zou nooit meer gemaakt kunnen worden. Hij keerde zich terug naar zijn broertje. Joey was dan wel een heel ander persoon, en ze kenden elkaar amper, maar hij kon Jeremys blikken aflezen. Samen met het feit dat die jongen diens ex was kon hij naar een conclusie trekken. "Hij heeft je hart gebroken, niet?" Jeremy knikte, met een gemaakt glimlachje om niemand in de omgeving door te laten hebbend dat hij zich totaal neit okee voelde.

Brendon bleef om de paar seconden naar Jeremy kijken, die neppe glimlach deed hem pijn, net als die ijzige blik die hem eerst toegeworpen werd. 'Wat heb je toch met zie jongen?' vroeg Zoey na een tijdje, tussen een normaal familiegesprek over een of andere tante door. 'Wie?' vroeg Brendon, de goede leugenaar die hij was, maar Zoey was al op Jeremy afgestapt. Ze zette haar anime-zonnebril die ze in haar hand had gehad weer terug in haar korte, blonde haar voor hij Jeremy aansprak. 'Hey...' was haar begroeting die niet al te bescheiden was. 'Ik weet niet wat je hebt, maar mijn tweelingbroer schijnt het vreselijk te vinden, en dat vindt Brendon niet zo snel. Aangezien hij niets gaat zeggen behalve slechte leugens, wat is er aan de hand?' vroeg ze op haar gebruikelijke, rutale toon.

Joey keek op toen een meisje hu gesprek onderbrak. Een mede zonnebril fanaat. Hij knikte in waardering. Zonnebril mensen verdienden respect. Jeremy gaf zijn poging op een glimlachje op. Het werd toch verpest door zijn droevige ogen. "Brendon is mijn ex." Zei hij zacht. "Ik hield van hem, en hij als het goed is van mij. Maar ik was blijkbaar niet genoeg..." Zijn stem kraakte nu. "....en hij besloot dat het een goed idee was om wat hij bij miste bij een ander te zoeken." Zei hij met tranen in zijn ogen. Joey begreep dat dit wel genoeg was en legde een hand op Jeremys elleboog en draaide hem een beetje weg. Hij gaf het meisje een verontschuldigend knikje voor hij zijn broer wegleidde, wetend dat die geen last van aanraking had als hij verdrietig of bang was.

Brendon keek zenuwachtig toe en zag al aan de houding van Zoey die zo plotseling veranderd was dat ze vreselijk teleurgesteld in hem was. 'Het spijt me, dude...' zei hij nog voorzichtig voor ze besloot dat het beter was als ze maar met Brendon ging praten. 'Brendon. Spencer. Ryan. Dallon. Jon.' ze sprak met elke stap die ze zette een van zijn namen uit. 'Sinds wanneer breek jij harten?' ze wist maar al te goed hoeveel harten hij al onbedoeld gebroken had, maar ze had door dat Brendon dit keer echt van Jeremy gehouden had en vond dit de druppel. 'Sinds ik een ongeloofelijke mislukkeling ben.' zei hij alleen maar, met een stak gizicht voo zich uitstarend, hij hield echt van Jeremy, nog steeds, zo veel.

Na het bijpraten van alle gebeurtenissen, riep Suzy uit dat ze een rondleiding wilde, ook al was ze wel eens eerder geweest, ze kende het grote gebouw alsnog niet. Met een glimlach op zijn gezicht knikte hij en zei tegen zijn ouders dat die wel hier konden blijven, aangezien ze al genoeg keren door de school waren gelopen. Ook zijn broertje bleef achter, aangezien die zoals wel vaker geen zin had in iets. Hij leidde haar mee door de menigte en terwijl Suzy druk tegen hem aan het praten was, keek Coco een beetje om zich heen, tot hij het bekende gezicht zag wat hij aan het zoeken was geweest. 'Kom ik wil je aan iemand voorstellen.' Zei hij met een brede glimlach tegen Suzy, waarna hij afsloeg en richting Brendon liep. Hij zag nog vlug Jeremy uit zijn blikveld lopen en hij trok even een wenkbrauw op. Wat deed Brendon nou weer met Jeremy, of andersom? Zodra hij bij Brendon was begroette hij hem met een brede grijns en de woorden:' Heey sweetie.' Hij sloeg een arm om de jongen zijn middel heen en draaide zich half naar Suzy. 'Kijk dit is Brendon, mijn vriendje.' Zei hij opgelaten zonder er echt bij na te denken.

Rendon keek Coco verward aan, waar dacht die jongen dat hij mee bezig was? 'Brendon... Leg eens uit...' zei Zoey streng, ze speelde graag de baas over hem, ookal was de vier minuten jonger. 'Coco hier is maar wat met jullie aan het dollen, hij is gewoon een vriend. toch, Coco?' dat laatste sprak hij uit met een elleboog in Coco's zij. Hij had al genoeg uit te leggen aan Zoey, en dit kon er niet ook nog bij!

Coco was zelf eigenlijk ook geschrokken door zijn woorden. Suzy keek met grote ogen van de één naar de ander. Ze had wel wat meegekregen van Coco's vriendjes, maar hij had ze nooit aan zijn familie geïntroduceerd. Coco grinnikte al gauw weer en woelde met een hand door Brendon's haren terwijl hij nonchalant zei:' Ach wat jij wilt, vriend klinkt ook wel leuk.' Hij liet zijn arm van Brendon's middel afzakken, maar kneep hem daarbij ongemerkt even in zijn achterwerk als reactie op de elleboog in zijn zij. Met een speelse blik keek hij Brendon even aan, maar stak toen zijn hand uit naar Zoey. 'Leuk je te ontmoeten, ik ben dus Coco, een vriend van Brendon en dit is mijn zusje , Suzy, wiens mannelijke wederhelft er nu even niet is.' Zei hij lacherig, maar met een sarcastische ondertoon op het woord 'vriend'. Suzy glimlachte even wat verlegen naar de twee.

Zoey grijnsde, ze dacht dat ze wel doorhad wat hier qqn de hand was, Coco was de "ander" waar Jeremy het over had gehad, waarschijnlijk had Brendon geen gevoelens voor beidwn, dqar ging ze ten minste van uit aangezien dat meestal het geval was. 'Aadngenaam, Coco, vriend van Brendon, en Suzy, zusje van Coco wiens mannelijke wederhelft er nu niet is. Ik ben Zoey, vrouwelijke wederhelft van Brendon, als je het zo wilt zeggen en de rest van ons gezin wandeld hier ook ergens rond.' zei ze en ze keek naar Brendon, die in zijn hoofd overduidelijk in tweestrijd was. 'Trouwens...' zei hij, 'Waarom geheimzinnig doen? Coco is mijn vriendje, al hadden we een afspraak om niets te zeggen.' zei hij een stuk beter gelogen dan normaal.

Joey had Jeremy niet snel genoeg weggeleid, en deze woorden deden pijn. Hij stopte en draaide zich om, om met tranende ogen naar Brendon en Coco te kijken. Was het nu officieel? Was hij vervangen? Hij voelde zich nu echt kut. De laatste dagen voelde hij zich al alsof iemand zijn hart door een papierversnipperaar haalde en hij geen adem meer kon halen, maar dit was erger. Joey besloot dat hij Jeremy daar weg moest krijgen voor hij iets ging doen waar hij erg, erg veel spijt van zou krijgen. Dus hij begon zijn broer de kamer uit te slepen, op zoek naar een stil plekje daar die gewoon kon huilen of whatever.

Coco keek nu op zijn beurt verward naar Brendon, maar herstelde zich snel. 'Sorry, het was niet de bedoeling om de verrassing te verpesten.' Zei hij met een grijns en een vlugge kus op Brendon's wang, waarbij het wel duidelijk werd dat hij er helemaal niet zo'n spijt van had. Hij leek dan niet verward meer aan de buitenkant, maar in zijn hoofd waren zijn gedachten nog volop bezig. Waren hij en Brendon nu echt iets officieels, of was het alleen voor dit weekend voor hun families? Ach wat maakte het ook uit, nu hoefde hij in ieder geval het weekend niet door te brengen zonder Brendon en wat daarna betreft... dat zagen ze dan wel weer. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Suzy die aan zijn hand trok. 'Gaan we nou nog die rondleiding doen?' Zei ze ongeduldig, waarop Coco grinnikte. 'Jaja rustig aan ongeduldje.' Zei hij waarna hij zich weer naar Brendon en Zoey wendde. 'Dan gaan wij maar weer eens, of jullie moeten zin hebben om mee te lopen?' Zei hij met een vragende blik naar beiden.

Zoey glimlachte, 'Ik ga graag mee, kan ik je wat beter leren kennen, en ik ben sowieso nog nooit veel verder dan deze ruimte geweest.' zei zoey met een glimlach, nu moest Brendon ook wel mee, niet dat hij dat niet wilde, maar hij voelde zich niet graag verplicht. 'Laten we maar gaan dan...' zei hij en hij knipoogde onmerkbaar naar Coco. Hij hoopte dqt Coco door had dat ze niet echt iets hadden, aangezien hij mog van Jeremy hield... Al hield hij ook van Coco, maar op een hele andere manier.

Alice schreef:

Alice keek hem even koppig aan. 'Als jij dat wilt' zei ze waarna ze zich omdraaide, naar binnen liep en de deur achter zich sloot. Soms was hij zo irritant, hij mocht zich lekker zorgen maken om Kelsey, dat was zijn vriendin. Snel trok ze haar kast open en keek naar binnen wat ze allemaal had hangen aan nette kleding. Het was niet veel dus moest ze al haar jurkjes afspeuren. Na een tijdje had ze een zwart jurkje gevonden, het was misschien een beetje kort maar ze droeg er een panty onder, gecombineerd met haar witte hakken. Ze zag er niet te netjes uit, precies goed en met een glimlachje liep ze weer naar buiten. 'Sorry als ik je te lang hem laten wachten' zei ze.

Daniël liet zijn blik heel eventjes over Alice heen glijden, ze zag er geweldig uit in dat jurkje alleen wist hij dat hij er niets over moest zeggen. Daarna keek hij weer naar haar gezicht en glimlachte. 'Maakt niet uit,' zei hij met een glimlach. Hij bood haar zijn arm aan om naar de deur te lopen. Voordat ze bekend had dat ze hem leuk vond hadden ze dat vaker gedaan. Hij zag niet in waarom dat nu niet meer zou kunnen.

Alice was blij dat hij het niet erg vond en glimlachte. Toen hij zijn arm uitstak twijfelde ze even. Moest ze dit wel doen? Was het wel slim. Maar toen nam ze zijn aanbod aan. De hele wereld mocht op haar afkomen en Kelsey mocht haar vermoorden, als ze nu op dit moment maar vrolijk was. Wat kon het haar trouwens schelen? 'Is er nog iets wat ik moet weten straks. Dingen die ik niet mag zeggen of zo?' vroeg ze toch een beetje zenuwachtig.

Daniël gaf haar een zacht kneepje in haar arm. 'Wees gewoon jezelf,' zei hij met een glimlach. Het maakte niet echt veel uit.Hij kende zijn ouders goed genoeg, als ze iets verkeerds zou zeggen zouden ze net doen alsof er niets aan de hand was. Uiteindelijk zou hij een uitbrander krijgen dat hij haar had meegebracht, alleen dat maakte hem niets uit. Na al die jaren was hij het wel gewend geraakt en hij wilde niet dat Alice dingen niet ging zeggen of doen omdat zijn ouders toevallig aan de macht stonden in dit land.