Het familieweekend

Een keer in de zoveel tijd, ongeveer 1x per trimester is er een familieweekend. Een weekend waarin de ouders en de familie van de leerlingen op de school worden uitgenodigd. Als een leerling geen familie meer heeft worden zijn meest dierbare personen uitgenodigd. Het weekend in februarie is het grootste en uitgebreidst. Als de familie geen vliegtickets kunnen betalen zorgt de school er alsnog voor dat ze over kunnen komen. Het weekend word geopend met natuurlijk de duizenden ouders die aankomen op de school. Daarna zal er een enorme picnick georganiseerd worden op het terrein met de lekkerste dingen die je je maar ovor kan stellen. Voor de rest van het weekend zijn er vele activiteiten georganiseerd, activiteiten als sporttoernooien, wedstrijdjes, demonstraties, maar er is natuurlijk ook gewoon ruimte voor quality time met je familie.

regels: die kun je zelf wel bedenken

Alice liep een beetje eenzaam door de gangen van de school en ging een beetje hulpeloos op een vensterbank zitten terwijl ze haar zwarte haren uit haar gezicht streek. Ouderdag. Of meer familiedag. Ze vond het zo vreselijk, aangezien ze geen familie had. Altijd zwierf ze dan een beetje eenzaam door de school heen terwijl de rest van de leerlingen met ouders langs kwamen, maar het was nog vroeg dus was ze hier alleen.

Jane liep met een stralende glimlach door de school heen. Eindelijk kon ze haar familie weer zien. Haar moeder, vader en broer in haar armen nemen en bijkletsen. Natuurlijk in de vloeiend Grieks, wat gemakkelijker ging als Engels. Voor haar ouders tenminste. Jane zag geen verschil in Engels en Grieks, het ging alle twee even makkelijk. Vanochtend was ze vroeg opgestaan. Ze wilde goed voor de dag komen zodat haar ouders niet zouden denken dat er iets mis was. Bij elk klein verandert detail van haar zou haar moeder haar overbezorgd apart nemen en vragen hoe het nou was. Ze had een grijze skinny aan met wit hempje. Om dit minder saai te maken had ze een geel colbertje aan dat prachtig afstak op haar gebruinde Griekse huid en torenhoge gele hakken.

Scarlett had alles behalve haar 'ouders' gemist. Haar vader zou sowieso niet komen, daar maakte ze zich geen zorgen over. Maar ze had een berichtje gehad dat haar moeder met haar vriend wel langs zou komen. Haar haren gingen al rechtovereind staan bij het schijnheilige toneelspel wat ze waarschijnlijk zouden gaan laten zien. Haar moeder was zeventien toen ze haar had gekregen en had nooit echt van Scarlett gehouden. Dat ze nu dan kwam was waarschijnlijk ook vooral omdat het een soort gratis vakantie inhield naar de andere kant van Amerika. Geïrriteerd trapte ze tegen een blikje aan dat los in de gangen lag, ze zou haar ouders zo lang mogelijk proberen te ontwijken.

Jared slenterde op zijn gemak door de gangen van de school. Over niet al te lange tijd zou zijn adoptiefamilie al aankomen; Henry en Beth Fletcher, het oude echtpaar dat hem negen jaar geleden had gered van het Braziliaanse straatleven, en hun neef Austin, tevens een goede vriend en een soort broer voor Jared.
Hij kon niet wachten om ze weer te zien! Zij waren immers de enige familie die hij nog had.

Jared had zichzelf er zelfs toe weten te zetten om Beth’s zelfgebreide trui te dragen (gekregen voor Kerst), want hij wist hoeveel dat voor haar betekende. Het -in zijn ogen- afzichtelijke, groen/blauwe ding kriebelde hem non-stop en zat op sommige plaatsen net iets te strak. Maar daarom droeg hij er ook een extra shirt onder, waardoor hij het nu wel bloedheet had. Zodra Beth dan even glunderend naar hem had kunnen kijken, zou Jared direct de trui voor zijn shirt vervangen.
Een rustige glimlach lag op zijn gezicht bij het idee aan haar enthousiasme en de plagende opmerkingen die dan van Henry en Austin zouden komen.
Waren ze maar alvast hier!

Brendon zuchtte en hij zette zijn, bede, nu neppe glimlach op. Hij wilde niet dat zijn moeder, die het al zo moeilijk had, ook nog zijn problemen erbij zou krijgen, laat staan dat hij het wilde uitleggen, niet aan haar en zeker niet aan zijn zusjes. Hij iet zijn blik voozichtig over de ruimte gaan op zoek naar zijn moeder, tweelingzus en jongste zusje, maar in de grote menigde kon hij ze niet vinden.

Jeremy had zijn ouders al gevonden. Hij was een vriebdelijk gesprek met ze aan het houden. Hij was alles behalve close met ze, maar praten ging best.

Joey (Jj's broertje) sjoktebtussen de mensrn. Hij was een 'coolkid' broek op zijn knieen, zonnebril op zijn neus, pet op zijn blonde haar, koptelefoon om zijn nek en oorbel in zijn ene oor. En al die dingen waren designer merk shit. Hij had duidelijk geld. Maar nu was hij op zoek naar zijn bro. Hij vroeg zich meestal af hoe hij en Jeremy broers konden zijn, maar de robots die JJ maakte waren wel badass. Hij besloot iemand aan te spreken. Fus hij tikte Brendon op diens schouder. "Yo dude, zit je hier op school?" Vroeg hij, als dat niet zo was zou de jongen ben niet kunnen helpen.

Brendon draaide zich om in de hoop om Zoey te zien, zijn tweelingzus deed altijd dit soort dingen als het familieweekend er weer was, maar in plaats daarvan vond hij een vreemde jongen waarvan hij zeker wist dat hij hem niet kende. 'Oh.. Ja, hoezo?' vroeg hij een beetje in de war.

Een halve 'coole' glimlach verscheen op Joeys gezicht. "Ik zoek mijn broer. Jeremy, Jeremy Johnson. Heb jij heb gezien?" Vroeg hij simpel. "En ja ik weet dat we niet op elkaar lijken, who cares." Zei hij, met een onnodige oogrol.

Scarlett had geen plek afgesproken met haar ouders, expres zodat ze als excuus zou hebben dat ze hen niet had kunnen vinden. Deze gelegenheid was een van de weinige waarbij ze een hekel aan haar haarkleur had, de kleur viel zachtgezegd nogal op tussen de mensen, ondanks dat ze het in een start gebonden had. Zoveel mogelijk verschuilend tussen de mensenmassa probeerde ze de school in te glippen. Misschien zouden daar meerdere mensen zijn waarmee ze zich zou kunnen vermaken. Al waren het de meest vreseljke mensen de je tegen kon komen, alles was beter dan haar ouders.

Brendon's glimlach verdween en de tranen verschenen zoals ze de laatste tijd zo vaak deden in zijn ogen. Het feit dat Joey zo anders was dan Jeremy viel hem niet eens meer op, het kon hem niets schelen. 'Sorry, ik ken geen Jeremy...' zei hij nogal ongeloofwaardig, zeker omdat zijn blik meteeen daarna naar Jeremy ging, hij kon het niet helpen om hem altijd te zoeken en had hem al lang gevonden.

Jane kwam al snel bij de ingang waar honderden misschien wel duizende ouders stonden. Hoe kon ze haar moeder hier nou tussen vinden? Ze kwam op een idee, ze zou gewoon bellen. Voordat ze het nummer in kon tikken voelde ze handen voor haar ogen en kon ze niet meer zin. 'Wie denk je dat dit is?' Hoorde ze een jongensstem, die wel goed engels kon. 'Anthony!' Riep ze opgewonden. Ze draaide zich met een ruk om en sloeg haar armen om haar grote broer. Ze had hem zo gemist! De lol die ze konden hebben en dat ze altijd naar hem toe kon als ze hem nodig had. Met een gelukszalige lach bleef ze zo even staan om hem vervolgens een zoen op iedere wang te geven. 'Waar zijn papa en mama?' Vroeg ze direct ernaar, ze wilde haar ouders ook omhelsen.

Brendon schreef:

Brendon's glimlach verdween en de tranen verschenen zoals ze de laatste tijd zo vaak deden in zijn ogen. Het feit dat Joey zo anders was dan Jeremy viel hem niet eens meer op, het kon hem niets schelen. 'Sorry, ik ken geen Jeremy...' zei hij nogal ongeloofwaardig, zeker omdat zijn blik meteeen daarna naar Jeremy ging, hij kon het niet helpen om hem altijd te zoeken en had hem al lang gevonden.

Een blonde wenkbrauw ging omhoog. Hij volgde Brendons blik en zag zijn broer daar, met zijn ouders. Wetend dat Jeremy ooit wat van zijn persoonlijke leven met hem zou delen besloot hij het uit Brendon te halen. "Dussss.... Wat is er tussen jou en mijn broer? Die blik spreekt boekdelen man." Zei hij kalm.

Bendon keek Joey meteen weer aan, 'Ik zei toch dat ik die broer van je niet ken?' zei hij nu een stuk ovetuigender maar hij wist dat hij de jongen niet voo de gek kon houden. 'Hij is mijn ex...' zei hij daarom koeltjes, 'Ik wil het er niet over hebben, ga maar gewoon naar ze toe.'

Jared was aangekomen in de grote hal. Het was ongelooflijk druk, maar aangezien Austin meer dan twee meter lang was, moest hij wel een beetje opvallen. Jared liet zijn ogen speurend door de ruimte gaan, maar nergens was het bruine, warrige haar en het vrolijke gezicht van Austin te bekennen. Ook Beth en Henry zag hij niet.

Goed, daar stond hij dan, alleen, tussen alle mensen.
Jared beet iets vertwijfeld op zijn onderlip en bleef maar een beetje tussen de mensen door lopen. Zijn hoofd draaide achterom, in de hoop dat ze misschien een andere kant op waren gegaan. Niet dus. Waar waren ze? Als er tijdens hun reis hiernaartoe maar niets gebeurd was...
Diep in gedachten verzonken, had Jared er even geen rekening mee gehouden dat er ook nog mensen voor hem waren terwijl hij zijn aandacht op het gebeuren achter hem richtte. Helaas kwam hij hier net te laat achter en pas op het moment dat hij hard tegen een meisje opknalde. Geschrokken richtte hij zijn blik op het roodharige meisje (Scarlett) dat hij haast omver had gelopen. “Sorry! Gaat het?” zei hij direct tegen haar. Zijn ogen stonden wijd opengesperd. Heel handig, Jar..

Brendon schreef:

Bendon keek Joey meteen weer aan, 'Ik zei toch dat ik die broer van je niet ken?' zei hij nu een stuk ovetuigender maar hij wist dat hij de jongen niet voo de gek kon houden. 'Hij is mijn ex...' zei hij daarom koeltjes, 'Ik wil het er niet over hebben, ga maar gewoon naar ze toe.'

Joey knikte. "Whatever you say dude." Zei hij met een knikje voor hij naar Jeremy en zijn ouders begon te slenteren. Jeremy begroette hem met een gemaakte glimlach. Het was een best goede, maar iedereen die hem een beetje kende merkte het, zijn famillie dus niet. Zijn ouders hadden besloten wat met mensen te gaan praten om Jeremy en Joey ook wat tijd te geven. Het was een beetje awkward, aangezien het begon met "Heey dude, ik kon jullie neit vinden, maar je ex heft me de weg gewezen." Wat Jeremy deed slikken,

Op z'n zachtst gezegd schrok Scarlett toen ze ineens iemand tegen iemand aanliep, of iemand tegen haar, het lag er maar aan hoe je het zag. Niet dat ze zo'n schrikachtig persoon was, maar omdat ze een soort van op de vlucht was waren haar reflexen toch meer op hun hoede. Haar donkere ogen flitste naar de jongen die tegen haar opgelopen was, direct ontspande haar spieren toen het gewoon iemand van de school was, geen ouders die ze krampachtig probeerde te ontwijken. Snel schudde ze haar hoofd, "Maakt niet uit." antwoorde ze op zijn geschrokken verontschuldiging, "En ja het gaat, ik kan wel tegen een stootje." zei Scarlett terwijl ze even naar hem glimlachtte. Ze had geen zin om als een hcagrijnig nest over te komen, alleen omdat de andere mensen wel allemaal leuke mensen hadden om op te wachten.

Bendon volgde Joey met zijn blik en hij glimlachte waterig naar Jeremy, voorzichtig zwaaiend in de hoop dat deze het niet zou zien. 'Brendon!' riep een meisjes stem achter zich die hij maar al te goed herkende, hij maakte zijn glimlacvh breder en draaide zich om naar Marie om zijn zusje stevig te knuffelen, waarna ook zijn moeder en Zoey aan de beurt waren. 'Gast... Huil je nou?' vroeg Zoey grappend, al wist Brendon dat ze bezorgd was. 'Maar natuurlijk! Ik heb jullie al in tijden niet meer gezien...' gaf hij als neppe reden die iedereen behalve Zoey geloofde.

Alice schreef:

Alice liep een beetje eenzaam door de gangen van de school en ging een beetje hulpeloos op een vensterbank zitten terwijl ze haar zwarte haren uit haar gezicht streek. Ouderdag. Of meer familiedag. Ze vond het zo vreselijk, aangezien ze geen familie had. Altijd zwierf ze dan een beetje eenzaam door de school heen terwijl de rest van de leerlingen met ouders langs kwamen, maar het was nog vroeg dus was ze hier alleen.

Daniël liep door de gang heen, hij had een nette broek aan en een simpele blouse. Hij wist dat zijn ouders verwachtte dat hij er netjes uitzag, alleen vond hij het ontzettend vervelend. Achja, hij zou het wel overleven. Hij was op weg richting de deur toen hij iemand op de vensterbank zag zitten. Meteen herkende hij haar: Alice. 'Heey,' zei hij rustig teriwjl hij naar haar toeliep. Hij zag haar verdrietige uitdrukking op haar gezicht. 'Heey, wat is er?' vroeg hij toen hij naast haar was gaan zitten. 'Niet blij dat je je ouders weer kan zien?' vroeg hij haar toen. Hij was niet super blij dat hij zijn vader weer zou zijn. Maar zijn moeder miste hij aardig dus hij was blij dat ze langs kwam.

Alice zag hem aan komen lopen maar keek hem niet aan. Pas toen hij tegen haar begon te praten keek ze naar hem en maakte haar hart een sprongetje. Rustig Alice, hij heeft een vriendin, zei ze tegen zichzelf. 'He' mompelde ze zachtjes en ze streek weer een lok zwart haar uit haar gezicht. 'eh... Nee, ze komen niet' zei ze maar om niks uit te hoeven leggen. Ze praatte niet graag over haar ouders.

Daniël hield zijn hoofd schuin. Er was iets in haar toon waarop ze sprak dat zijn aandacht nog meer trok dan normaal. 'Waarom niet?' vroeg hij haar toen, hij kon zich niet voorstellen dat ouders hun kinderen niet wilde opzoeken. Zeker als ze zo ver weg woonde. 'Komen er ook geen bekende verder?' vroeg hij haar toen. Hij voelde ergens medelijde met haar dat ze de hele dag alleen zou zijn.

'Alison!' Het was onmiskenbaar Dahlia's stem die Alison hoorde. Ze draaide zich om, een tikje verveeld, en zag haar jongere zusje naar haar toe rennen. Dahlia's gedrag was onbegrijpbaar geweest sinds Alison vertrokken was, en ook dit hoorde daarbij. Vroeger konden ze nooit met elkaar opschieten, wat was er nu veranderd? Voor Alison niet veel. 'Hey, Dahlia,' antwoordde Alison toch maar.

Alice keek hem even aan en staarde toen uit het raam tegenover haar. 'Omdat ze me niet eens kennen... ze hebben me na mijn geboorte bij een weeshuis achtergelaten' zei ze bijna fluisterend omdat ze de woorden liever niet hardop uitsprak. 'Maar komt jou vader wel?' vroeg ze op een nep opgewekte toon.

Daniël beet op zijn lip. 'Ja ze komen wel, alleen vandaag,' zei hij rustig. Hij voelde zich schulidg dat hij wel gewoon een familie had om mee om te gaan. 'Kom anders met ons mee,' zei hij tegen haar. 'Het is niet een dag die je alleen zou moeten doorbrengen,' zei hij tegen haar. Hij had zijn hand op die van haar gelegd om haar hopelijk over te halen mee te gaan met hem.

Alice beet op haar beurt ook op haar lip. Waarom moest hij zo lief voor haar zijn. Haar donkere ogen namen hem op, maakte hij geen grapje of zo? Maar hij leek serieus. 'Alleen als je ouders het goed vinden.' zei ze met een lief glimlachje, het enige wat je lief zou kunnen noemen aan haar uiterlijk. 'En dan moet ik me even omkleden lijkt me'.