Open veld in het bos

"Heb je het niet meer nodig? Knap zeg! Sommige in mijn klas ook niet meer terwijl anderen het steentje helemaal niet afdoen. De symptomen wat je krijgt zijn echt verschrikkelijk. Je weet trouwens wat men zegt: Ieder voordeel heeft ook zijn nadeel” Kath begon met haar armbandje te spelen. “Toch vind ik dat personen wat moeten gaan experimenteren zodat de bijwerkingen weggaan of minder wordt. Er is heus wel een oplossing te vinden, dat is bij alles. Alleen de tijd speelt een groot probleem. Soms kan het wel jaren duren” Met haar vingers deed ze haar haren weer naar één kant brengen omdat het haar begon te irriteren. Kath had ook helemaal geen elastiekje meegenomen, een tip voor de volgende keer.” Uit haar zak haalde ze een mobieltje om te kijken hoe laat het was. Het was etenstijd, ten minste voor haar. De appel had haar maag lang genoeg kunnen onderdrukken maar nu had ze zin in iets lekkers. “Carl heb je zin om mee naar de stad te gaan? Ik heb mijn auto net hier vandaan geparkeerd. Ik heb echt zin in lekker eten. Geen idee wat eigenlijk”

"Is het er al tijd voor?' vroeg Carl. "Maar het lijkt me wel leuk, als je je auto dan tenminste terug kunt vinden." Hij glimlachte en keek even naar de ritselende struiken. Het geritsel had iets bekend, maar Carl kon nu niet bedenken wat dat was. "Malory heeft trouwens genoeg cafés en restaurants," vervolgde hij. "Ik kom er eigenlijk nooit, heb er alleen van horen zeggen." Hoe oud was Kathleya eigenlijk dat ze een auto mocht besturen. Hij was achttien, dus eigenlijk kon hij in een groot deel van Amerika ook een rijbewijs halen. Hij wist alleen niet of dat in Maine ook al mocht. Hij vond trouwens ook niet dat hij er al aan toe was.

Kath hield de mobiel voor Carl zodat hij de tijd kon zien. "17:00 uur. Als ik zelf niet kook dan eet ik meestal om 17:00 uur. Kook ik dan eet ik meestal om 18:00 uur. Alleen ik slaap zeg maar in de slaapzalen van de school. Ik heb nog niet kunnen ontdekken waar daar een keuken is om te koken" Dat was ook één van Kath's favoriete bezigheden. Het was ontspannend en lekker omdat Kath nooit hetzelfde deed maken. Of ze moest het zo lekker vinden dat ze het nog een keer wilde. "Ow helemaal vergeten inderdaad! Hoop dat ik nog weet waar ik mijn auto heb gezet. Denk wel dat ik mijn auto wel zal vinden" Carl was nog nooit naar de restaurants geweest of cafés. “Kook je dan ook altijd zelf als je nooit uit eten gaat of eten afhaalt? Waar heb je trouwens zin in? Of heb je nog niet zo honger?”

Carl vond het rare opmerkingen van het meisje. "De school zorgt gewoon voor ontbijt, lunch en diner," zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. "Dus ik snap niet waarom ik zou moeten koken. Het is mijn huis, dus daar wordt voor eten gezorgd. Dus ik ga ook niet uiteten. Waarom geld uitgeven als je gewoon eten krijgt?" Hij grinnikte. Die auto zou ze wel terugvinden, het bos was niet groot en als je eromheen ging lopen, kwam je vanzelf bij de goede parkeerplaats uit.

Bij zijn woorden knipperde Kath een paar keer achter elkaar. Haar handen werden gevormd als vuisten terwijl haar gezicht vertrok. "Echt waar? Is het niet voor de leerlingen die al vanaf het eerste leerjaar op deze school zitten?" Mensen hadden dit haar wijsgemaakt, ze had het kunnen weten. Het groepje aan wie Kath het had gevraagd deden fluisteren en giechelen toen Kath wegliep. Hun hadden haar wijsgemaakt dat zij niet welkom was om van het ontbijt, lunch en diner gebruik te maken. Hun kwamen geloofwaardig over en Kath omarmde het met open armen. Zij geloofde zovaak iets terwijl het helemaal niet zo was. Dit had haar 3 dagen geld kunnen besparen wat ze iedere keer had uitgegeven. Ook het vroege opstaan om het ontbijt in restaurants te halen want het was maar tot een uur of 10.00 en kon je geen ontbijt menu meer nemen. Er was frustratie in haar ogen gezien.

Met opgetrokken wenkbrauw keek Carl Kathleya aan. "Natuurlijk niet, wie heeft jou dat wijsgemaakt?" vroeg hij, bijna lachend. "Als ik jou was zou ik vanavond gewoon aan tafel aanschuiven, wel aan de goede tafel." Hij deed zijn best zijn lachen te verbergen. Het was best zielig voor haar, maar ook een beetje niet slim om te denken dat het eten hier zo geregeld was. Welke school regelde dat nou zo? Dan zouden hier toch minder mensen zitten, omdat die gewoonweg door hun ouders zouden worden opgehaald en naar een betere school gestuurd worden.

Er rolde een flinke, diepe zucht over haar lippen. Dit was gewoon echt niet te geloven, 3 dagen, 3 dagen was zij hier! Nu al hadden mensen haar voor de gek gehouden. "Pff een groepje meisjes. Ik had het kunnen weten toen ze allemaal begonnen te giechelen en te fluisteren. Soms ben ik echt te goed gelovig!" Voor een moment begon Kath te tanden knarsen van irritatie. Het was overduidelijk te zien dat Carl dit amuserend vond, ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. "Nou oké! Dan eet ik voortaan gewoon op school want daar zijn de maaltijden ook voor! " Dit had haar geld kunnen besparen en het had ook gekund dat zij nu ook al vrienden had gemaakt. Nu kon niemand haar omdat zij nooit aanwezig was geweest. Tja, meestal was zij ook ontzichtbaar, iemand die niet opviel. Dat vond Kath helemaal niet erg.

"Heel slim," zei Carl grinnikend. "Maar als het al vijf uur is, dan wordt het zo langzamerhand tijd om terug te gaan. Want als je te laat komt, dan heb je inderdaad geen eten." Hij glimlachte en stond op. Het geritsel achter hem duurde nog steeds voort en het begon Carl vertrouwd in de oren te klinken. Hij kon het nog niet plaatsen, gelukkig maar, maar ergens voelde hij dat het een goed teken was. Al stond zijn hoofd er niet meer naar om te kunnen bedenken waarvoor het een goed teken zou zijn. Hij pakte zijn rugzak in en bedacht zich welke kant ze op moesten lopen. Toen hij het had gevonden, sprong hij over het beekje en liep naar rechts.

"Heel grappig hoor" zegt Kath lachend terwijl ze Carl een zacht duwtje tegen zijn schouder gaf. "Echt? Moet je daar op tijd bij zijn? Oh dan laten we maar eens gaan!" Kath keek hoe simpel Carl over het beekje heen sprong. Daar stond ze toch van te kijken. Kath nam diep adem en nam een grote sprong. Ze belandde aan de overkant van het beekje. Haar gezicht was aan het stralen van trots terwijl het voor Carl iets simpels was geweest. Ze volgende hem op de voet terwijl ze naar haar jurkje keek die vies was. "Moet ik wel even gaan omkleden want mensen denken ook dat ik in de modder heb gerold"

"Dan zou ik maar vooruit rennen," zei Carl met een glimlach. Het geritsel in de bosjes liep met hem mee en zwol af en toe aan. Het was een gezellige middag geweest en hij was vergeten waarom hij in het begin zou emotioneel geschokt was geweest. Opeens bleef hij stokstijf stilstaan. Gebiologeerd keek hij naar een heel groot elfje, het vrouwtje kwam tot zijn heupen, met vlindervleugels in alle kleuren die je je maar voor kon stellen en met het liefste gezicht dat er bestond. Het elfje van de fantasie. Carl had haar één keer eerder gezien, de dag dat ze Joey de kangoeroe bij hem afleverde langs de weg naar het dorp. Ook nu had ze Joey weer bij zich, die vrolijk tegen hem opsprong. Aan de andere kant zweefde Blub de vis, die ook zijn hoofd tegen hem aanwreef. Maar Carl keek even alleen maar naar het elfje van de fantasie, dat met de wind vervloog in een wolk stof en werd weggeblazen. Daarna ontwaakte Carl uit een soort trance en sloeg zijn armen om zijn beste vrienden heen.

(even op me andere account)

Kath keek Carl met een stralende glimlacht aan. "Inderdaad! Ik ga mij heel snel omkleden in de auto, ik zie je zo! Dan rij je lekker met mij mee" Kath rende inderdaad vooruit richting de auto. Ze had een Alfa Romeo 147, niet de nieuwste model en de meeste mensen vonden het een mannen auto. Kath interesseerde het niet wat anderen ervan dachten. In de achterbank had ze een tas met een tweede outfit. Dit was een reserve voor bepaalde situaties want het was niet de eerste keer dat ze vies terug kwam van fotograferen. Ze begon zich snel om te kleden in de auto. Een lere, zwarte legging met een grijze vest erover heen. Daaronder droeg ze haar witte laarzen. Kath zat nu achter het stuur wachtend op Carl. Ondertussen zat ze haar make-up bij te werken omdat het een beetje was doorgelopen. Niet dat Kath veel make-up op deed maar nu zag ze er tenminste fatsoenlijk uit.

Voor Carl stond de werkelijke wereld stil, nu zijn eigen wereld weer volop bruiste. Hij vergat dat hij achter Kath aan moest, minstens om haar te vertellen dat hij zijn eigen weg naar school wel zou vinden. Maar hij was te blij. Het bleek dat het geritsel niet alleen was veroorzaakt door de elf van de fantasie met Blub en Joey, er kwamen nu ook vrolijk pratende herten, konijnen, eekhoorns en andere bosdieren uit het boslopen. Zelfs een eland en een stinkdier. En op de ruggen van de herten zat normale boselfjes, die nooit zo dicht bij een beekje durfden te komen en hadden uitgevonden dat dit de enige manier was. Hij was vrolijk de groene wezentjes met hun bladvleugels weer te zien, gestoken in hun warme kleertjes van mos. Hij liet zich op zijn rug vallen en werd met een grote glimlach bedolven onder de dieren, die hem allemaal in vloeiend Engels begroetten.

Het duurde nu al een aantal minuten dat Kath stond te wachten. Carl vertelde dat hij niet verdwaald raakte maar toch werd ze een beetje bezorgd. Ze stapte uit de auto om het pad terug te volgen waar ze Carl het laatst had gezien. Daar zag ze hem op de grond liggen met een brede glimlacht. Hij zag er weer helemaal gelukkig uit. Dit betekende dus dat hij de dieren terug had. Voor deze keer deed Kath of haar neus bloedde zodat er geen incidenten deed gebeuren. "Carl ben je gevallen?" zegt Kath op een speelse toon. "Ga jezelf naar school en blijf je nog even hier? Dan vertrek ik alvast" Dan kon Kath een plekje voor haar auto zoeken. De parkeerplaats was altijd vol dus dat irriteerde haar vreselijk. Nu met etenstijd was het vast nog moeilijker om een plekje te vinden terwijl de parkeerplaats gigantisch was. Er waren ook velen leerlingen op de school en sommige konden echt niet parkeren.

In de verte hoorde Carl dat zijn naam werd geroepen, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Hij had het te druk met bedolven worden onder pratende dieren en boselfjes van de normale categorie. Tot er iets aan zijn haar trok. Het was een windelfje, aan de zomerse kleding te zien een zuidenwindelfje. Het opgewonde mannetje in zijn zwembroek vertelde hem dat er een meisje op hem stond te wachten, voor een auto. Carl sprong overeind, hij was Kathleya vergeten. Hij bedankte het elfje, worstelde zich onder de dieren vandaan, pakte zijn spullen en rende naar het zuiden, waar Kathleya's geroep steeds duidelijker werd. Blub en Joey spurtten achter hem aan. Hijgend kwam hij bij de auto. "Sorry, maar de boselfjes en de dieren vielen me zowat aan," zei hij met een grote glimlach. Hij opende het achterportier, zodat Joey en Blub de auto inkonden en ging zelf op de bijrijdersstoel zitten. Achter hem gespten de gordels zich vast en er was zelfs enige bolling te zien.

Kath keek van een afstandje en draaide zich toen om. Het was beter om hem even alleen te laten, hij was nu gelukkig in zijn eigen wereld. Ze stapte haar auto in en keek even naar buiten. Moest ze nu wachten of toch wegrijden? Kath kon hem niet achterlaten dus ze wachtte maar even. Wanneer Carl kwam aangerend begon Kath zachtjes naar hem te lachen. "Maakt helemaal niks uit! Ze zijn blij om je te zien" Kath keek even op de achterbank. Daar zaten vast zijn kangeroe en zijn vis Blub. Dit keer ging ze niet in zijn hoofd kijken, gewoon zijn privacy gunnen. "Maar nu moet ik toegeven, ik heb zo honger als een paard!" Ze keek in haar spiegels en startte haar auto. Daarna begon ze richting school te rijden. Het duurde niet lang want naar enkele minuten kwamen ze aan. "Uuh Carl zou je alvast willen uitstappen en een plekje aan tafel vrijhouden? Het vinden van een parkeerplek gaat nog wel even duren" Kath zag overal al rijen auto's waardoor haar geduld op de proef werd gesteld. 'Volgende keer pak ik mij echt de bus of ga ik te voet' dacht ze bij zichzelf.

"Ik ben bang dat ik dat niet voor mekaar krijg," zei Carl, die zich losgespte, net als de twee gordels achter hen. "Ik zit aan een andere tafel, weet je nog? Maar Joey wil het wel voor je doen, hij zal blijven zitten tot hij je aan ziet komen." Voor het geval Kathleya zich afvroeg hoe een denkbeeldige kangoeroe een plaatsje vrij ging houden, daar zorgde Carls onbewuste telekinese wel voor. "Bedankt voor de lift," zei hij, terwijl hij uitstapte en het achterportier opendeed om de twee dieren eruit te laten. Toen hij de deur had dichtgegooid, stak hij vrolijk zijn hand op en rende richting school. Voor hem zag het eruit alsof hij tussen allerlei elfjes in blauwe overalls met gereedschap in hun handen doorrenden, met Joey en Blub achter zich aan.

Kath was dat helemaal vergeten want zij was van een andere leerjaar. "Ochja goed dat je dat zegt! Ooh dat vindt ik echt lief van Joey!" Carl bedankte haar voor de lift naar school. "Nee jij bedankt voor het plekje vrijhouden of tenminste Joey" Ze keek even over haar schouder om naar de achterbank te kijken. Toen zij alleen was overgebleven in de auto ging ze een parkeerplek zoeken. Na ongeveer 10 minuten had zij een plek gevonden. Ze pakte snel haar tas, sloot de auto en rende de school naar binnen. Hopelijk zou Joey het echt voor haar vrijhouden. Dit was eigenlijk echt gek, de kangeroe bestond niet eens. Kath bleven even stilstaan want zij wist helemaal niet waar de eetzaal was. "Ownee hé , ben ik alweer verdwaald?" Kath begon iemand te zoeken die haar de weg kon wijzen. Na 3 minuten had zij iemand gevonden. "Heel erg bedankt" Zij opende de deur naar de eetzaal. Kath voelde ogen op haar gericht waardoor haar ogen naar haar schoenen waren gericht. Dit voelde echt heel ongemakkelijk.

Laurent lag op een plek waar het gras wat korter was met zijn ogen dicht te genieten van de zon. Toch was hij nauwelijks te zien door het langere gras om hem heen. Solvind, zijn paard, was het enige teken van zijn aanwezigheid. Het paard stond niet vast, maar liep met losse teugels rustig heen een weer en at de lekkerste grassprieten en bloemen die hij met zijn lippen vond.

Scarlett kwam de laatste tijd vaker in het bos, aangezien de muren van de school haar veel te beknellend waren en de kosten van haar motor de laatste tijd de pan uit rezen. Ze had nog steeds geen baantje gevonden, hoewel ze er ook niet echt naar opzoek geweest was, maar langzaam begon dat idee toch aan haar gedachtes te knagen. Als ze een baantje had was ze veel tijd kwijt, maar benzine was duur, zeker omdat ze flinke afstanden reed en niet op de meest zuinige manier.

Laurent kwam langzaam overeind. Solvind had gehinnikend toen hij iemand hoorde, rook, zoiets wat een paar doet. Het was op tijd geweest, want Laurent had op het punt gestaan een bezwering uit te spreken over de bloemen om hem heen, iets wat hij graag deed. Maar hij wist dat mensen van de buiten de school er niets van mochten merken. Hij zag zelf nog niets, maar keek alle kanten op om te kijken waar de persoon, waarvan Solvind met zijn oren aan bleef geven dat die eraan kwam, aan te zien komen.

Scarlett merkte het gehinnik van een paard op en staakte har gedachtes om wat bewuster om zich heen te kijken. Paarden leefde niet in het wild, dus zou er waarschijnlijk iemand in de buurt zijn. Al snel zag het roodharige meisje het bruine? paardenlijf door de bomenrij heen. Scarlett had het niet zo op paarden, ze waren wat haar betreft veel te overgewaardeerd, ze stonken, aten het hempd van je lijf en waren veel te onpraktisch. Toch liep ze langzaam in die richting.

Solvind had besloten dat het meisje met de rode haren geen gevaar betekende en ging rustig verder met grazen. Laurent mompelde in het Frans iets tegen zijn hazelnootbruine paard met de witte vlek op de linkerbil en stond op. Hij herkende het haar meteen, dat zag je ook af en toe in de gangen op school en het was zo rood dat het je oog direct naar zich toe trok. Hij grinnikte toen hij zag wat voor meisje er bij het haar hoorde, niet echt iets wat hij had verwacht.

Scarlett trok de oortjes uit haar oren die ze de hele tijd n had gehad toen ze het paard naderde en er een aantal meter verderop het waarschijnljke baasje naderde. Ze zette haar muziek zachter om het beets niet te laten schrikken, ze had het al niet op de die beesten dus een op hol geslagen paard hoefde ze er niet bj.

Zodra Solvind merkte dat het meisje naderde, spande hij al zijn spieren. Laurent stond snel op en riep: "Arretez. Ik zou niet dichterbij komen als ik jou was." Zijn paard was erop getraind om andere mensen in de buurt te laten komen, maar zodra ze op hem gingen zitten of hem zonder te vragen aaiden, maakte hij een beweging die de berijder altijd een paar meter lanceerde.

Scarlett liep netjes om het paard heen, ze had geen enkele intentie gehad om haar hand op het beest neer te leggen, laat staan er op te klimmen. "Waarom zou ik dicht bij dat beest komen." vroeg ze op een retorische toon,. Paarden waren veel te irritant, ze luisterde niet, hadden veel te veel verzorging nodig en dat soort dingen.