Open veld in het bos

Het bos een prachtige omgeving met overal paden om te verkennen en bankjes om op te gaan zitten. Hoe verder je de paden volgt, hoe dieper je in het bos komt. Na aantal meters kom je op een prachtige openveld waar je vaak dieren zult zien. Van konijnen tot kleine herten. Op dit openveld kun je goed oefenen met je krachten maar ook rustig een boek lezen zonder dat je verstoord wordt.

Voor Carl

____________________________________
Daar stond Kath dan, na een aantal uren gelopen te hebben om het bos te kunnen verkennen. Ze ademde de heerlijke lucht in gemengd met het bekende bosgeur. Ze luisterde naar de vogels die zaten te tjielpen en van de ene boom vlogen naar de andere. Dit was de perfecte plek om foto's te maken van de omgeving maar ook van de dieren. Haar haren waren los terwijl ze voor haar gezicht de camera vasthield. Deze dame droeg een witte jurk met bruine cowboylaarzen eronder. Het was misschien maar 16 graden maar Kath was iemand die het niet vaak koud had. Boven haar jurkje droeg ze een kort jasje met dezelfde kleur als haar cowboylaarzen. Een lichte kleur van de tint bruin. Haar jurkje viel tot haar knieën en haar laarzen kwamen net onder haar knieën. Dus er was maar een beetje bloot te zien. Tevreden begon zij foto's van de prachtige vogels in de bomen te maken. Daarna deed ze haar camera om haar hals die bevestigd was aan een koort. Haar ogen deden de omgeving verkennen maar ze was helemaal alleen. Aan de ene kant een voordeel want zo werden de dieren tenminste niet weggejaagd.

XD, er was al een bos. Maar geeft niet.

Carl lag in het midden van de open plek, onzichtbaar door het hoge gras. Om hem heen liepen lange rijen mieren, allemaal met takjes en bloemtjes op hun rug. Op zijn buik stond de kom van Blub, maar de vis zelf zweefde ergens achter Joey, de kangoeroe, aan het hele veld rond. Carl sloot zijn ogen en genoot van het geluid om hem heen. Je zou verwachten dat het stil was, maar de mieren schreeuwden naar elkaar en de andere kleine beestjes die hun pad kruisten. En dan was er nog het gefladder van de elfenvleugels, die aan de bloemenelfjes vast zaten. Deze wezentjes met grote vlindervleugels toverden overal bloemen tevoorschijn en lieten ze open en dicht gaan. Carl genoot ervan. Jammer dat dit alles alleen maar gebeurde in zijn fantasie, een ander zou er niet van kunnen meegenieten.

Sorry! Ik wist niet zo goed hoe ik dat moest doen, weet ik dat voor de volgende keer!
_________________

Haar haren wapperden door haar gezicht door de wind die harder begon te waaien. Met haar hand blokkeerde ze de plukken en probeerde ze achter haar oren te doen. Haar jurk sierde prachtig met de wind mee terwijl Kath nog alles aan het bewonderen was. Daar zag ze een prachtig zwarte stinkdier. De meeste zouden het walgelijk vinden maar dit was het moment om een mooie plaatje te kunnen schieten. Voordat Kath haar camera tevoorschijn had gehaald was het diertje al weggerend. Met snelle passen rende ze door het hoge gras achter de stinkdier aan. Ten eerste zag je deze dieren niet vaak en het had nog een lief, wit vlekje op zijn snoetje. Het zou gewoon zonde zijn als het dier zou ontsnappen. Opeens voelde ze iets tegen haar laars waardoor Katherine naar voren viel. "Ah!" Daar lag ze dan terwijl haar camera bijna op de grond was gevallen die ze net op tijd met haar telekinese boven de grond liet zweven. Haar jurkje die net nog wit was had nu bruine en groene vlekken. Katherine stond op om de camera te pakken en keek achter zich. Over wat was ze gevallen? Tot haar verbazing was ze over een jongen gevallen die een soort van verstopt lag in het hoge gras. Haar ogen waren groot van verbazing. "Sorry! Ik zag je niet" Haar wangen werden rood van schaamte.

"Dan moet je denk ik uitkijken," zei Carl, die over zijn pijnlijke buik wreef. "Nee hoor, het geeft niet." Hij glimlachte vrolijk en ging overeind zitten. De elfjes waren in hun bloemen gekropen, die terug de grond in waren geschoten en de mieren zat in hun mierenhoop. Joey kwam wel weer terug en ook Blub landde in zijn denkbeeldige kom. Carl aaide over de kop van zijn fantasiekangoeroe en keek naar het meisje, daarna naar alles wat om hem heen verdwenen was. Kennelijk hielden de wezens van de open vlakte niet van onbekenden. Het was nu wel heel stil en de glimlach verdween snel van Carls gezicht. Wat hem betrof kwamen de beestjes terug.

Kath wilde zo snel mogelijk weer doorrennen maar de stinkdier was nergens meer te bekennen. Voor even was er teleurstelling in haar ogen gezien. Haar expressie was nu eerder triest. Snel werd ze uit haar gedachten gehaald door de jongen die tegen haar sprak. In het begin dacht Kath dat hij boos op haar was maar vervolgens glimlachte hij vrolijk naar haar. Een zucht van opluchting rolde over haar lippen. "Het zal niet meer gebeuren!" Kath keek even verbaasd naar de jongen die in de lucht iets aan het aaien was? Was ze dit nu aan het inbeelden of zag die jongen dingen wat zij niet zag? Nadat ze beter keek werd haar een gedaante duidelijk. Een kangeroe? Zag ze nu letterlijk een kangeroe? Of kwam het door de telekinese die ze had gebruikt? Ze zou er verder niet op ingaan. Kath hield er niet van als ze wisten dat ze telekinese bevat als kracht. Aarzelend deed ze een stap achteruit terwijl haar ogen de grond verkende. "Kan ik je misschien wat vragen? Heb je toevallig een stinkdier gezien? En weetje toevallig welke kant die op ging?"

"Nee, ik heb geen stinkdier gezien," zei Carl, die Joey nu wegduwde omdat de kangoeroe te aanhankelijk begon te worden. "Alleen heel veel mieren en andere insecten." Het kwam niet in hem op dat het denkbeeldige mieren waren geweest, wat eigenlijk hartstikke vanzelfsprekend was. Vooral omdat ze naar elkaar geschreeuwd hadden. Hij zuchtte eventjes, maar was al heel snel weer zijn vrolijke zelf. Hij keek toe hoe Blub rondjes zwom in zijn kom en hoe ook Joey de vis volgde met een draaiende kop.

Ze wreef even in haar ogen om er zeker van te zijn dat ze niet gek werd. Er was nu ook een vis in de kom? Misschien kreeg ze door haar telekinese wel waan ideeën? Haar fantasieën en denkbeeldigheid ging gewoon door elkaar. Maar ze zag duidelijk dat Carl er naar keek, dat hij ze echt zag dus misschien was ze wel niet gek. Aarzelend keek ze naar de camera. Als ze een foto kon maken van de kangeroe en hij zou er echt opstaan dan werd ze niet gek. Een kangeroe was veel zeldzamer om hier te zien dan een stinkdier. "Zou ik misschien een foto van je kangeroe mogen maken die met je goudvis speelt?" Haar aandacht was nu op de man gericht met zijn 'huisdieren'. De stinkdier was ze nu al weer vergeten. Dat gebeurde wel vaker als ze zich weer op andere dingen deed focussen.

"Kan je ze zien?" vroeg Carl verbaasd. "Dan ben je zeker telepathisch. Blijf uit mijn hoofd!" Op dit moment besefte hij dat hij eigenlijk in een fantasiewereld leefde en Joey en Blub verdwenen. Niets dat nog in zijn fantasie voorkwam was zichtbaar. Zelfs de mierenhoop waarin zijn mieren verdwenen waren, was weg. Carl werd er diep ongelukkig van en krabbelde bij het meisje weg. In zijn ogen had zij dit bij hem gedaan en pas als hij rust zou vinden zou alles terugkomen. Dat wist hij zeker. Als hij er niet meer over nadacht zouden Blub en Joey er weer zijn. Maar hoe langer hij aan die oplossing dacht, hoe langer hij bleef denken aan het feit dat ze maar fantasie waren en hoe langer ze wegbleven. Hij pakte zijn knieën vast en schommelde in de foetushouding een beetje heen en weer. Hij was niets zonder zijn wereld.

Geschrokken deed Kethleya een paar stappen achteruit terwijl haar ogen zo groot waren geworden als schoteltjes. Dit was nooit haar bedoeling geweest maar meteen verdwenen de dieren. Het was allemaal een illusie geweest, een fantasie van de jongen. Het leek net of zijn wereld uit elkaar viel door de woorden die zij had uitgesproken. Hoe moest ze hierop reageren, hoe moest ze hem helpen? Zou Kath zich moeten verontschuldigen? Hem helpen zijn wereldje weer op te bouwen? Ook al was het een vreemde jongen door haar was dit allemaal gebeurd. Zij was mede verantwoordelijk hiervoor. Langzaam benaderde ze hem terwijl ze gehurkt naast hem kwam. "Sorry sorry! Ik bedoelde het niet zo, maar het zijn prachtige dieren, waarom laat je ze verdwijnen? Ik was net zo enthosaist om er foto's van te nemen! Het spijt mij echt, ik zit niet in je hoofd" Dit was het slechtste wat Kath ooit had gedaan. Dit was de slechtste peptalk of hulp wat ze ooit had gegeven of geprobeerd. Ze aarzelde maar durfde hem niet aan te raken, bang voor een reactie waar ze niet op zou zijn voorbereid.

"Je moet wel in mijn hoofd zitten, dat is de enige manier om ze te zien," zei Carl. "En ik ken nog geen spreuken die fantasieën tot leven wekken. Het is trouwens jouw schuld dat ze zijn verdwenen, door jou besef ik dat het maar fantasie is." Het waren de vreselijkste momenten van zijn leven, de tijden zonder zijn eigen wereld. Maar het meisje moest toch begrijpen dat ze minstens telepatisch moest zijn om zijn fantasie te zien, die kwam niet zomaar tot leven. En hij wist echt zeker dat hij geen spreuk kende die ze tot leven kon wekken. Hij stond op en begon weg van het meisje te lopen. Zij kon beter achter haar stinkdier aangaan.
-----------------------
Het is zijn fantasie, die dus niet zichtbaar is voor anderen.

ow sorry ik dacht dat ik bij zijn profiel had gelezen dat mensen met telekinese het wel zagen, zal ik het aanpassen?

Dat is misschien wel handig. Maar staat er telekinese? Dan moet ik dat aanpassen, omdat iedereen die kracht bezit. Ik bedoelde telepathie.

dat bezit ze ook dus daarom dat ik dacht, dat ze de dieren kon zien:P

Dan kan ze ze zien. Ik dacht alleen dat ze ontkende dat ze telepathisch was. Ach ja, ga maar gewoon verder.

Ow sorry voor de verwarring! Ik zal mijn best doen
_______________________________________________

Hoe kon ze nu gaan vertellen dat ze de dieren had gezien. Moest ze de regels van school breken door iemand te vertellen over haar telepathie? Een diepe zucht verliet haar lippen en ze haalde hem in. Ze spreidde haar handen zo voor hem maar raakte hem niet aan."Ik zie ze omdat ik een gave heb! Dat is de enige reden waarom ik ze zag. Het klinkt misschien gek maar ik beheers telepathie" Deze kon misschien wel uit het gekkenhuis komen of haar misleiden maar erger als dit kon het niet. Er bestond een kans dat hij haar wel zou geloven, een kans dat zijn dieren terug zouden komen. "Alsjeblieft vertel dit aan niemand want anders verbreek ik de regels van school. Maar ik ben telepatisch aangelegd dus dat is de enige reden waarom ik ze zag. Anderen zouden hun inderdaad niet zien maar ik ben niet zoals de rest"

"Natuurlijk ben je telepatisch, dat heb ik ook al tegen je geroepen," zei Carl kwaad maar met een klein stemmetje. "Natuurlijk kom je van de Academy, anders zou ik nu nog harder wegrennen." Hij zuchtte en schommelde nog steeds heen en weer. Zijn wereld was niets zonder zijn fantasie die erin geprojecteerd werd. Het was saai en bijna levenloos, al kon hij gewoon genieten van natuur. Maar zonder de pratende dieren en de elfjes was er niets aan. En het meest van al miste hij Joey en Blub, de twee die hij al minstens twaalf jaar kende. Het waren zijn beste vrienden en nu waren ze weg. Hij weerhield zich van de behoefte om zijn duim in zijn mond te stoppen. Er begonnen wel tranen over zijn wangen te stromen en zachtjes snikkend staarde hij voor zich uit.

Kath kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, zo dom voelde zij zich nu. Hoe blond kun je nu zijn Kathleya? Je hebt deze jongen helemaal overstuur gemaakt en uit zijn wereld gehaald. Hij was tevreden erover. Waarom moest je nu weer nieuwsgierig zijn en bewijzen dat ze niet echt waren? Hoe wil je dit nu goed maken? Kijk nou naar die jongen. Kath's ogen gleden over de jongen die er erg fragiel uitzag. Soms was ze echt een dom blondje dacht ze bij zichzelf. Mensen hadden gelijk dat ze niet altijd mensen moest opdringen met haar camera. Hij wist dat hij van de school was, wist dat zij telepatisch was, dus wat was het probleem? Wilde hij gewoon niet realiseren dat het zijn fantasie was? Kath zou zich daar ook niet mee vermengen maar huilend kon ze hem niet achterlaten. Aarzelend zocht ze in haar zak een doekje. Ze bood hem aan, aarzelend met trillende vingers. Dadelijk sloeg de jongen hem nog weg omdat hij zo boos op haar was. "Het spijt mij" zei ze op een zachtere toon. Haar expressie was veranderd van vrolijk naar schuldig, spijt van wat ze had gedaan. "Het was nooit mij bedoeling geweest om...om jou overstuur te maken..." Ze wist niet of dit het juiste was om te zeggen maar het was oprecht. Dit was nooit haar bedoeling geweest.

Carl keek op en nam het doekje aan. "Praat er niet meer over," zei hij, zijn wangen droog vegend. "Dan komen ze vanzelf wel weer terug. Al kan dat nog een tijdje gaan duren. Zolang als ik eraan denk." En dat kon aardig lang worden. Hij gaf het doekje terug aan het meisje en droogde de rest van de tranen met de spreuk die water op liet drogen. Waarschijnlijk zouden Joey en Blub de rest van de dag weg zijn, hij zou zich alleen voelen. Vanavond zou hij moeilijk kunnen slapen, maar als hij uiteindelijk in slaap was gevallen, zouden ze morgenochtend weer naast hem liggen. Helaas was morgenochtend te lang voor Carl, hij zou er bijna aan bezwijken. Met een zucht keek hij naar het gras, waar hij nu helemaal geen leven meer in zag. Om zich heen zag hij een paar herten, maar ze deden hem niets. En ook de vogels met hun gezang lieten hem koud. Zijn eigen vogels floten veel mooier, als ze eens niet praatten.

"Praat er niet meer over," terwijl ze zag hoe hij zijn tranen deed droogvegen. "Dan komen ze vanzelf wel weer terug. Al kan dat nog een tijdje gaan duren. Zolang als ik eraan denk." Opeens voelde ze een knoop in haar maag van schuldgevoel. Dit was het ergste wat ze ooit had gedaan, ze hield er niet van als ze mensen pijn deed of kwetsen. Het was nu allemaal haar schuld. Hoelang kon het duren? Dagen, weken, zelfs maanden? Dit maakte haar gevoel nog erger. Haar ogen waren nog steeds naar de grond gericht, niet wetend wat ze moest zeggen of doen. Hij gaf het doekje terug en de rest deed hij met magie. Zijn energie leek wel helemaal te zijn verdwenen. Toen ging Kath gewoon op de grond zitten met haar knieën tegen zich aan. Haar armen om haar benen gerust terwijl haar kin tussen de knieën lag. "Ik zal er niet meer over spreken" Daarna keek ze rond om de herten te kunnen bekijken. "Het liefst wilde ik alles omkeren" Een zucht rolde weer over haar lippen terwijl ze met haar vingers door haar haren gleed. "Ik denk niet dat je er zo behoefte aan hebt maar kun je misschien wat afleiding gebruiken?" Dit was een poging om haar fout recht te zetten. Ze wilde dat de jongen zich iets gelukkiger ging voelen, beter in zijn vel zat als nu.

Carl dacht even na. "Ja, eigenlijk wel," zei hij. "Dan vergeet ik het na een tijdje, als het goed is." Als hij het zou vergeten, zouden de elfjes en Joey en Blub terugkeren en was hij niet meer alleen. Hij keek even naar het meisje. "Ik ben Carl by the way." Er kwam al weer een kleine glimlach op zijn gezicht. Klein, maar wel duidelijk aanwezig. Hij liep terug naar de plek waar hij gelegen had en raapte zijn tas op. Daar kon hij maar beter uit de buurt blijven, want het was daar te makkelijk om aan zijn vrienden te denkn. Shit, nu dacht hij er alweer aan. Hij zuchtte eventjes, het was moeilijk. Maar uiteindelijk zouden het de moeite waard zijn.

Er was verbazing op het gezicht van Kath te zien. Zij de jongen nu ja? Er kwam een kleine glimlacht op zijn gezicht, een kleine maar duidelijk zichtbaar. Hierdoor begonnen haar ogen te schitteren als kleine diamantjes die je aan een ketting droeg. Kath stond meteen op van enthosaïsme omdat ze een sprankje hoop had gekregen. Misschien, na een tijdje zou hij haar wel beginnen te mogen en misschien bestond er nog een kans dat hij haar zou vergeven. Hij stelde zich voor met de naam Carl, had ze iets spectaculairders verwacht? Iets magisch? Iets wat bij zijn fantasie hoorde, zijn dieren? Zijn eigen wereld? "Aangenaam kennis te maken! Mijn naam is Kathleya Dianna Agron. Je mag mij Kath of Dianna noemen, kijk maar wat je het fijnst vindt om te zeggen" Er was een vriendelijke glimlacht op haar gezicht getoverd. "Kom dan maken we een leuke wandeling! Misschien wil je wat foto's maken met mijn camera?"

Even keek Carl het meisje met een lede blik aan. "Je bedoelt het goed," zei hij. "Maar je praat tegen me alsof ik een klein kind ben. Maar oké, ik ga wel mee." Hij liep richting het dichtsbijzijnde wandelpad. "En ik ben niet zo van de foto's, ik maak liever tekeningen." Hij moest moeite doen om niet het boek over elfjes erbij te pakken, wat volstond met informatie, vergezeld door zijn eigen tekeningen. Maar het boek, waar hij al weken met plezier aan werkte, was nu een onprettige herinnering aan iets dat even niet was. Hij zuchtte, af en toe wilde hij wel wat normaler zijn. Maar ook weer niet, want dan zou hij te veel op moeten geven.

Je bedoelt het goed," zei hij tegen haar. "Maar je praat tegen me alsof ik een klein kind ben. Maar oké, ik ga wel mee."Ze deed haar handen in haar zakken terwijl Kath eventjes stil stond. Daar had hij volkomen gelijk in. Dat was iets waar ze mee moest ophouden, dan ging ze ook nu doen. Er was een kleine glimlacht op haar gezicht te zien. "Sorry daarvoor! Misschien omdat ik zelf af en toe als een klein kind kan gedragen" Glimlachend liep ze weer naast hem. Toen hij het woord tekeningen zei werdt Kath nog meer geprikkeld. Geprikkeld door nieuwsgierigheid. Op dat moment was er ook onzekerheid. Onzekerheid of ze wel iets kon vragen over zijn tekeningen of dat hij dat weer triest zou voelen? "Ik weet niet of ik dit mag vragen maar voor hoelang doe je al tekenen? En wat tekenen je het liefst?" Het waren twee vragen, dat vondt Kath nog wel te doen. Eigenlijk wilde ze hem een lading van vragen over hem storten maar ze hield zich in. Na alles wat er net was gebeurd moest ze een beetje op haar tellen zijn.

Met grote tegenzin gaf hij haar het boek. De kaft was leeg, daar moest hij nog iets op verzinnen, maar de binnenkant was versierd met zwierige letters en veel tekeningen van elfjes. Sommige elfjes waren prachtig, sommige vleugellam en een enkelling zelfs angstaanjagend. "Dat is dus wat ik het liefst teken," zei Carl, die er zo min mogelijk naar keek en het boek zo snel mogelijk terugnam. "En ik teken al zolang als ik me kan herinneren," zei hij, aangezien hij niet wist wanneer hij was begonnen. Het boek was inmiddels weer in de tas verdwenen. De tekeningen zeiden hem even helemaal niets. Hij moest hier over een paar nachten eigenlijk terugkomen, om de dwaallichtjes te spreken. De geheimzinnige elfjes hadden hem tot nu toe alleen verteld waarom ze geen kleren droegen, namelijk omdat die het licht dat ze uitstraalden tegenhielden.

Haar ogen werden groter van verbazing toen hij zijn schetsboek aan haar overhandigde. Hij deed het met tegenzin maar had het haar toch gegeven. Kath bladerde er zachtjes doorheen, bang om iets te beschadigen of aan te tasten. De tekeningen waren adembenemend. Elfjes, overal waren elfjes te zien. Van prachtige elfen tot elfen die haar rillingen gaven, een beetje kippenvel. Dat was pas een talent! Kath was echt helemaal onder de indruk. Hij nam het snel weer terug zodat Kath weer met lege handen stond. "Je tekent echt prachtig. Dit is echt een geschenk van God" Kath's ogen deden schitteren als de sterren die je s'nachts in de hemel zag. "Je hebt echt talent. Doe je dit gewoon voor jezelf of heb je wel eens meegedaan aan contesten? Doe je ook verzoekjes?" Carl zou haar vragen wel irritant begonnen te vinden. Ze kon het niet laten, haar nieuwsgierige kant moest gewoon meer dingen weten. Dit was nou een onderwerp wat haar echt interesseerde. Kon zij maar zo goed tekenen.