Open veld in het bos

Carl trok een wenkbrauw op en keek Kathleya aan. "Tsja, ik teken gewoon graag," zei hij. "Dan moet je het ook niet gaan zien als iets waar je prijzen mee kan gaan winnen, het is gewoon voor de lol. Alhoewel, dit boek zou later een leuk boek kunnen zijn voor kinderen, al zijn sommige plaatjes schokkend." Hij grinnikte even en keek opzij. "Maar hoezo wil je weten of ik verzoekjes doe?" vroeg hij met een glimlach. "Want dat doe ik niet echt, soms staan mensen gewoon op een tekening omdat ik ze toevallig zie en ze duidelijk opvallen." Het was voor hem gewoon een verlossing om te tekenen, vooral ook omdat hij dan een soort van deur creëerde naar zijn magische wereld, die anders alleen was te zien via zijn gedachten.

Ze kon zich wel voorstellen dat Carl haar vreemd aankeek bij haar vraag of die meed deed in contesten. "Dan ben je net zoals mij. Ik fotografeer graag maar ik verkoop ze niet of wil er wedstrijden mee winnen" Zij deed daar ook niet aan. Het was iets persoonlijks net zoals tekenen voor Carl was. Carl en Kath leken meer in gemeen te hebben dan dat ze in het begin dacht. Het klonk stom maar ze voelde al een soort van verbinding. Ook zij deed nooit fotograferen op verzoeken. Zij deed dat ook als iets haar aandacht trok. Verder zou ze er niet op ingaan, Carl zou haar dan helemaal raar beginnen te vinden. Ze haalde simpel haar schouders op terwijl Kath hem een glimlacht terug schonk. "Nieuwsgierigheid. Misschien hebben mensen jou wel eens gevraagd om een portret van diegene te maken? Of heb je niet zovaak aan mensen je boek laten zien?"

"Wat zouden we niet doen?' vroeg hij waarschuwend aan Kath. "Erover praten. Maar als je het echt wilt weten, mensen vinden het raar dat ik ze zie." Hij zuchtte en dacht er verder niet meer over na. Hij probeerde zich te focussen op wat hij nog zou doen, wat hij vandaag gedaan had. Het ging alleen lastig, omdat veel bij hem in verband werd gebracht met zijn fantasie, omdat die altijd aanwezig was. "Trouwens, de volgende keer dat we elkaar tegenkomen, zou je dan uit mijn hoofd willen blijven?" vroeg hij vriendelijk. "Naast de fantasie gebeuren daar ook nog privé dingen." En aangezien hij dacht in beelden, kon het best schokkend zijn wat daar te zien was.

Kath keek naar de grond terwijl ze over een grote wortel van een boom stapte. Haar handen duwde de takjes opzij terwijl ze verder over het wandelpad liep. "Sorry ik kan het niet helpen" Kath zou proberen niet meer over de elfen, zijn kangeroe en vis te praten. Bij zijn vraag knikte zij vriendelijk. "Ja dat zal niet meer gebeuren! Alleen ik was een beetje nieuwsgierig...ofja een beetje" Kath rolde even met haar ogen. "Het was ook onbeleefd om in je hoofd te gaan kijken." Kath hoorde haar maag een beetje knorren waardoor haar wangen een beetje rood werden. Hoeveel uur geleden had ze gegeten? Met haar vingers streek ze door haar haren. "Is er hier iets in de buurt om wat te kunnen eten? Volgens mij heb ik toch een beetje honger gekregen"

"Ik zou het niet weten," zei Carl. "We zitten aardig diep in een bos." Hij week af van het pad en liep de bosjes in, verwachtend dat Kathleya hem wel zou volgen. Normaal wist hij waar je eten kon vinden, want dat werd dan aan hem verteld door de elfjes of de dieren. Hij sloeg zichzelf tegen zijn voorhoofd toen hij merkte dat hij er weer aan dacht. Toch was het raar, dat hij zichzelf wist te vertellen waar iets was of hoe iets moest als hij niet doorhad dat hij het tegen zichzelf zei. Ongeveer honderd meter van het pad stopte hij voor een beekje, dat rustig voortkabbelde tussen de bomen. Hij ging zitten op een boomstronk en keek naar het water. "Ik heb denk ik nog wel wat te eten in mijn tas," zei hij en hij reikte hem haar aan.

Haar ogen verkenden het gebied, het kwam haar niet bekend voor. Niets kwam bij haar bekend voor omdat ze nog nieuw was. Door het praten was ze het pad een beetje kwijtgeraakt. "We zijn inderdaad dieper in het bos, denk nog niet in het hart van het bos anders zou ik echt niet weten hoe wij terug kwamen" Carl sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd, dacht hij aan de elfen. "Je moet jezelf niet slaan, ook al doe je het zacht" Kath hoorde een beekje, wat haar gevoel deed geruststellen. Al zouden ze verdwalen, ze hadden altijd nog water. Het was een mooi uitzicht waardoor Kath meteen haar camera pakte. Ze nam een aantal foto's voordat ze de camera weer losliet. Kath keek naar haar jurk die niet meer zo wit was dus ging ze gewoon op de grond zitten. Met haar vingers deed ze haar haren naar één kant, over haar linkerschouder. Hij gaf haar zijn tas waar eten in zou zijn. Aarzelend nam ze hem aan. "Weetje het zeker? Heb je ook honger?" Er was onzekerheid in haar stem te horen. Het was zijn eten wat ze nu zou gaan opeten.

Zonder zijn ogen van het beekje af te halen begon Carl uit te leggen, met veel overbodige woorden, dat hij nu geen brok door zijn keel zou krijgen. "En trouwens, dit beekje komt bijna langs school, dus je hoeft niet bang te zijn dat we verdwalen." Hij glimlachte eventjes. Hij was nog nooit verdwaald geweest, alleen de eerste keer dat hij naar het dorp vluchtte. Maar daarna was het nooit meer gebeurd. Aan de overkant van het beekje hoorde hij geritsel en hij keek hoopvol op. Helaas kwam er maar een eland uit de bosjes. Maar het dier leek absoluut niet mensenschuw en Carl pakte snel zijn tekenblok en ging aan de slag. Als eerst de eland, die toch in de buurt bleef, maar al snel werd ook de omgeving op het papier gevangen.

Hoi ik ben Oriella trouwens!
Ik wil even een vraagje stellen.
Hoe vindt je mij schrijven? Even mening weten
_________________________

Het was aan de ene kant wel logisch dat hij geen brok door zijn keel zou krijgen. Met haar vingers aarzelde ze nog even voordat ze de tas deed openen. (Ik verzin iets wat erin zit) Het eerste wat Kath opviel was de perfecte, groene appel. Heerlijk, groot en gewoon groen. Die waren het zuurst dus ook het lekkerst. Tevreden nam ze er hap van terwijl haar ogen voor enkele secondes gesloten waren. Hier kon zij dus echt van genieten. "echt? Zijn wij zo dicht bij school?" Er was een verbaasde uitdrukking op haar gezicht te zien. Het gaf haar wel weer een zekere gevoel. Op het moment dat Kath de volgende hap wilde nemen zag ze Carl beginnen te tekenen. Haar ogen gleden naar de camera, de neiging om een foto van hem te nemen. Ze weerstaat de verleiding dus keek ze naar de eland. Daar maakte ze een foto van zonder flitser, haast geruidsloos zodat de eland niet zou schrikken.

Je moet letten op je grammatice , maar dat zeg ik tegen bijna iedereen. Maar verder is het gewoon als de anderen hier die lange stukken schrijven, dus gewoon goed.

"Heb je pijn aan je benen?" vroeg Carl en ervan uitgaande dat het antwoord nee was ging hij verder: "Dan zijn we nog in de buurt van de school. Je komt niet gemakkelijk heel erg ver, hoor." Het puntje van zijn tong stak tussen zijn lippen uit, terwijl hij probeerde de eland zo goed mogelijk op het papier te zetten. Zijn ogen hadden Kathleya niet eens aangekeken, hij was te geconcentreerd bezig. Zijn potloden lagen naast hem op de grond, de kleurpotloden nog onaangeraakt in zijn tas. Kleuren kon altijd nog, het beeld vast leggen niet.

Oké bedankt!
_____________________

"Heb je pijn aan je benen?" Voordat ze daarop kon reageren zei Carl al het volgende: "Dan zijn we nog in de buurt van de school. Je komt niet gemakkelijk heel erg ver, hoor." Hoe deed hij dat? Tekenen, geconcentreerd zijn en praten tegelijk? Om hem niet uit zijn concentratie te halen liep ze naar het beekje. Daar legde ze het klokkenhuis neer van de appel. Daar zag ze het dier, het stinkdier van toen straks. Kath kroop langzaam langs het beekje met haar camera stevig vast. Het stinkdier kroop meer naar achteren, net alsof die voelde dat Kath hem in de gaten hield. Daardoor ging Kath wat voorover buigen maar dit was niet slim geweest. Ze verloor haar balans waardoor ze zo het beekje in viel. Met haar hand hield ze de camera omhoog zodat hij niet nat zou worden. Voor de rest was zij van top tot teen doorweekt. Niet alleen dat, het stinkdier was ook nog eens weggerend. Kath kon net zo goed in het beekje blijven liggen, zo dom voelde ze zich nu.

Carl keek op toen hij klaar was en zag Kath in het beekje liggen. Hij had haar niet eens horen vallen. Hij legde zijn boek weg en deed zijn best om niet te lachen, terwijl hij op haar af liep. Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. "Dat heb je niet bij tekeningen," zei hij glimlachend. "Dan blijf je op een afstand zitten." Het was duidelijk dat hij even nadacht, om uiteindelijk de spreuk uit te spreken die water op liet drogen. Het was nog niet heel krachtig, maar het lukte aardig. Alleen het haar en de onderbenen van Kath bleven zeiknat. Hij haalde zijn schouders op, zijn spreuken waren nooit geweldig. Hij zou alleen wel eens een spreuk willen leren die fantasieën projecteerde.

Dit was de rottigste dag van haar leven. Moest ze nu doorweekt naar de slaapzalen van de school gaan lopen? Dan zouden alle mensen naar haar kijken, alle mensen. Kath begon kippenvel te krijgen, niet van de kou maar de gedachte aan starende mensen. Het laatste wat ze wilde was opvallen. Door haar gedachten had ze niet eens gemerkt dat Carl naar haar toe was gelopen. Ze accepteerde zijn hand maar al te graag. "Dankjewel. Soms vergeet ik gewoon waar ik sta als ik eenmaal bezig ben met fotografen" Het klonk stom maar het was echt zo. Je vergeet gewoon alles om je heen, alleen diegene die je wilt fotografen zie je. Het doel wat je op foto wilt. Kath moest zelf lachen om haar stommiteiten. "Je mag mij best uitlachen hoor" Het jurkje was doorschijnend geworden waardoor je haar lingerie zag schijnen. Nu waren haar wangen duidelijk zo rood als het bloed wat door haar aderen deed stromen. Haar ademhaling werdt weggenomen toen Carl haar begon op te drogen. Correctie, het water liet opdrogen. Haar haren zaten weer helemaal perfect net zoals haar jurkje die niet meer doorscheen. "Ooh dankjewel! Fantastisch! Kon ik dat maar" Het interesseerde Kath niet eens dat haar onderbenen nog nat waren. Ze gaf hem aarzelend een schouderklopje. Een knuffel leek haar nog te vroeg, dadelijk vondt hij haar een freak.

Carl keek haar met zijn kinderlijke pretoogjes en een grote glimlach aan. Hij vond de situatie best grappig. "Tja, om te tekenen moet je gewoon comfortabel zitten," zei hij. "Anders werkt het niet." Hij keek naar de eland, die langzaam wegliep. Gelukkig had hij het hele dier al op papier staan en hoefde hij alleen de kleur nog maar toe te voegen. Het verdriet en verlies begonnen zo langzamerhand weg te ebben en zijn gebruikelijke vrolijkheid was terug aan het komen. Maar het gevoel dat er heel veel miste was er ook nog, dat zou ook niet meer weggaan tot minstens Blub en Joey terugkwamen. Hij liet een steentje zweven en bekeek het even, voor het in een grote boog wegvloog. Ooit hadden de stenen betekenis gehad, maar dat leek heel lang geleden.

Carl leek weer deels zichzelf te worden maar er was nog wel leegte te zien. Hij mistte zijn kangoeroe en zijn vis. Waarschijnlijk ook de elfjes want anders zou hij hun niet tekenen. Zijn fantasie, zijn wereld was voor iemand niet te realiseren. Hier kon Kath wel een beetje jaloers op zijn. Zo’n wereld, je eigen wereld creëren was voor haar niet mogelijk. Haar leven was nu eenmaal realiteit hoe somber het soms kon zijn. Kath bekeek hoe Carl een steen liet zweven en het vervolgens weggooide. Kath ging op de boomstronk zitten, kijkend naar de druppels die van haar onderbenen afgleden. Met haar vingers streek ze door haar haren terwijl ze genoot van de stilte. “Kom je hier wel eens vaker? Hier bij dit beekje?”

"Volgens mij wel," zei Carl. "Maar dan een stukje stroomafwaarts of opwaarts, niet specifiek hier. Ik ben veel buiten, maar ben niet overal in het bos geweest." Hij glimlachte. Dan zou hij precies weten hoe het bos in elkaar zat en een hele kaart in zijn hoofd hebben, dankzij zijn fotografisch geheugen. "Maar jij bent zeker iemand die op de paden blijft?" vroeg hij. Hij vond het daar altijd te druk, al kwam er uren niemand langs. Gewoon, zo'n pad hoorde niet bij de natuur en deed hem denken aan de mensenwereld, iets wat hij vaak en graag vergat.

Kath kreeg een vreemd gevoel in haar maag. Hoe groot zou het bos zijn? Wat zou hier allemaal gebeurd zijn voordat ze hier liep. Bij zijn vraag begon Kath zachtjes te lachen. "Zie ik er zo liefdelijk uit? Helemaal niet juist! De plekken waar ik foto's maak zijn op gebieden waar zo min mogelijk mensen zijn. Of ik wil juist in een gebied zijn met veel mensen" Daar pakte ze toch even de camera, een teken dat dat haar passie was. "Ik ben eens benieuwd waar de stinkdier is, ik wil zo graag die op de foto"

"Geen idee of je er lieflijk uitziet, want ik weet niet hoe je er dan uit moet zien," zei Carl lachend. "Nee, ik had er gewoon niet zo'n gevoel bij." Hij glimlachte en luisterde naar haar uitleg. Het was maar waar je van hield, in Kaths geval lag dat niet aan de hoeveelheid mensen. "Hoelang zit jij al op school?" vroeg hij. "Ik ben bezig met mijn zesde jaar." Hij keek haar nieuwsgierig aan, na een tijdje moest je mensen gaan leren kennen. Hij had zich al een tijdje niet meer geconcentreerd op wat hij kwijt was, maar verbetering zag hij nog niet. Niet dat hij daar nu naar zocht. Om hem heen begonnen de struiken te ritselen, heel zachtjes, op een manier die alleen Carl hoorde, anderen keken hem raar aan als hij er iets over zei.

Daar had Carl wel een punt in. Als Kath aan een lief persoon dacht waren dat meestal kinderen met grote lolly's in de mond. Of was dat eerder de definitie van schattig? "Meeste mensen denken inderdaad anders over mij dan ik ben. Ik hou het liever ook zo" Op dat moment werd haar expressie emotieloos. Het was maar voor even, enkele secondes. "Ik ben ingestroomd in leerjaar 7. Voor ik denk nu 3 dagen in totaal of een week?" Kath hield de tijd niet zo bij maar ze moest veel dingen inhalen wat ze had gemist. "Hoe is het in leerjaar 6? Betekent het dat je al 6 jaar op dezelfde school zit of ben je ook ingestroomd in een bepaald jaar?"

"Ik zit al gewoon zes volle jaren op de school," zei Carl. "Dus, nog maar vier jaar te gaan." Hij zuchtte. Een deel van hem wilde dat hij weg mocht, het andere deel had het hier te fijn. Hier lagen de echte fundamenten van zijn wereld, ook al leefde die al sinds zijn achtste. Maar hier had het vorm gekregen, waren de fantasieën zich gaan ontwikkelen en leefde het meer. Hij wist niet wat hij in de rest van de wereld moest verwachten, misschien alleen maar andere elfjes of leefde de hele mythologie ergens op aarde. In elk geval wist hij niet wat hij moest verwachten. Hoe zouden bijvoorbeeld woestijnelfen gemaakt zijn, of die uit het regenwoud. Maar hij was nog gekluisterd aan de school voor vier jaar, daarna zou hij zijn wereld pas kunnen verkennen.

Kath was wel onder de indruk dat hij hier al 6 jaar woonde, het kon ook nog dat hij hier langer woonde. "Ik ben van school naar school gegaan maar ik heb ook nog een paar jaar te gaan. Pff klinkt jaar 4 of 3 jaar." Kath moest ook nog eens huiswerk maken waar ze helemaal geen zin in had. Met haar vingers streelde ze door haar blonde lokken. "Mag ik vragen wat voor kracht jij hebt? Zit je al vrij hoog met je niveau? Ik heb soms nog steeds moeite met bepaalde dingen om te doen. Laatst wilde ik oefenen maar ik was bijna betrapt, dus buiten school durf ik haast niet meer te oefenen"

"Ik kan helen," zei Carl. "En ik zit gewoon op het niveau van de klas, dus ik kan blauwe plekken genezen. De krachten ontwikkelen niet zo snel. In spreuken ben ik ook even goed als de rest, alleen in telekinese wat beter. En hoe zit het met jou? Gaat het al goed na die halve week of is het echt wennen?" Hij was wel nieuwsgierig, hij was gewoon vanaf het begin op school. Van mensen die op hun zestiende of zo pas kwamen, wist hij dat ze er aardig vaak moeite mee hadden, vooral omdat buiten school het steentje nog om hun nek moesten hebben. Carl kon inmiddels een hele zomervakantie zonder, dus het was geen probleem om in die tijd naar zijn oma terug te gaan, in de Duitse Alpen. Dat was de jaren daarvoor anders geweest, toen was hij een paar keer het steentje kwijtgeraakt en had hij echt goed ziek op bed gelegen.

Helen was pas een prachtige gaven. Personen die ernstig gewond waren helen zodat het leek of de wonden nooit hadden bestaan. Dat was pas een geschenk van God dacht Kath bij zichzelf. Bij zijn vraag moest Kath zachtjes knikken. "Telepathie is dat van mij maar dat had je al gemerkt. Ik kan mijn camera naar mij toe laten schuiven of zweven. Als ik echt heel boos ben kan ik deuren dichtslaan of dingen gooien" Daar was Kath niet zo trots op maar het was moeilijk om haar boos te krijgen. "Spreuken daar ben ik dus helemaal niet goed in. Volgens mij loop ik echt achter met de rest qua magie. Ik heb het zelf ook nooit echt gebruikt totdat ik op deze school kwam. Ik wist dat ik wel iets anders had als anderen maar durfde het bijna niet te gebruiken" Op dat ene keer na. Haar ogen werden weer kil net alsof er ijs was. Daarna ontspande haar gezicht weer met een zorgeloze glimlacht. "Dus zo bijzonder ben ik helemaal niet! Ik vindt het zo knap wat anderen nu allemaal kunnen" Nerveus begon Kath aan haar nagels te frummelen. Ze vond het niet leuk dat het nu over haar ging. "Het komt wel goed, ik haal iedereen wel bij. Dat is één van mijn sterkste punten. Nooit opgeven" Ze schonk Carl een speelse knipoog terwijl ze opstond en zich even deed strekken.

"Je hebt gelijk, dat komt nog," zei Carl. "Dat komt bij iedereen nog, want de kracht blijft zich de rest van je leven ontwikkelen, tot het eindelijk eens echt klaar is. Althans, dat is wat ze mij steeds uitleggen." Hij glimlachte en keek naar zijn handen, die ooit ziektes of orgaanfalen konden genezen. Het was een heerlijk gevoel van macht dat dat kon, dat de uitkomst eigenlijk niet meer in de handen van God lag, zoals veel mensen zeiden. Al kon je stellen dat het nog steeds in de handen van God lag, aangezien Carl vond dat het Gods geschenk was. Hij keek even naar Kathleya. "Maar jij hebt nu natuurlijk je steentje bij je," zei hij. "Buiten het schoolterrein is de bescherming er immers niet."

Je hebt gelijk, dat komt nog," sprak Carl tegen haar. "Dat komt bij iedereen nog, want de kracht blijft zich de rest van je leven ontwikkelen, tot het eindelijk eens echt klaar is. Althans, dat is wat ze mij steeds uitleggen." Op dat moment keek Kath voor enkele minuten naar de lucht. Het lukte Kath vaker om gedachten op te vangen wat ze niet eens wilde horen, maar de laatste tijd ging het steeds beter en kon ze zich concentreren op één persoon. Alleen het koste veel energie waardoor ze sneller moe werd en tijd nodig had om uit te rusten. Bij het woord steentje haalde ze een simpele armband uit een klein zakje van haar jurk. “Ja, ik heb het altijd bij mij maar meestal als ik gen hoofdpijnen heb dan laat ik hem af. Begin ik het te krijgen dan doe ik het om mijn pols” Op dat moment was de tatoeage van haar pandabeer goed zichtbaar. Ze deed de armband om haar pols omdat Kath nu toch geen magie ging gebruiken.

"Ik ben zo blij dat ik dat ding niet meer nodig heb," zuchtte Carl. "Ik raakte hem altijd kwijt tijdens de zomervakantie en dan lag ik weer ziek op bed, gelukkig was het minder dan het laatste halfjaar voor ik naar de eerste ging. Misselijk, duizelig, echt heel erg ziek." Waarom moest je op zo'n manier je krachten krijgen? Konden ze er niet gewoon opeens zijn, dat zou fijner zijn. Gewoon, dat spullen in je buurt opeens begonnen te zweven of zoiets dergelijks. Maar nee, het geschenk had wel zijn bijwerkingen, bijwerkingen die fataal konden worden. Daar moest eigenlijk iets beters op gevonden worden.