Het Lacrosse veld

Luid gejuig langs de kant terwijl Alysia begon aan een aanval. Julia liep aan de andere kant van het veld met haar mee. Met grote passen sprinte ze over het veld heen. Ze hoorde bij de aanvallers en samen waren ze bezig om het winnende punt te maken, of ten minste de laatste goal voor de rust. Net toen een tegenstander achter Alysia de bal uit haar netje probeerde te slaan gooide ze met een uitgerekte haal de bal naar Julia. Even leek het alsof Julia omver geduwd zou worden door een tegenstander, maar door een onhandige sprong wist ze alsnog bij de bal te komen en rende ze door richting het goal.

Oh, ik denk dat ik weet wat het is.

Samen met de rest van zijn team stond Ryan langs de kant te kijken. Het kwam Ryan ergens bekend voor, maar uit een ver verleden. Misschien werd het wel eens gedaan op de kostschool die in de buurt van zijn huis stond. Marc had het in elk geval herkend en hij stond op en neer te springen en af en toe schreeuwde hij iets het veld in. De rest van de jongens vond het verder alleen raar dat ze naar een meidenteam zaten te kijken en het er best heftig aan toe leek te gaan.

Julia wist een tegenstander te ontwijken en mikte haar bal met een stevige haal in de richting van het doel. Luid gejuig steeg op toen de bal in het net belande. Lachend keek ze om naar Alysia en gaf haar een high-five. Nog enkele minuten rende ze het veld op en neer wanneer het fluitsignaal voor de rust gegeven werd. Hijgend, maar vrolijk door hun voorsprong liepen de teams van het veld af. Af en toe kek ze om zich heen waardoor haar blik op Ryan viel.

Ryan keek expres niet naar het meisje dat hij kende. Het was al raar genoeg dat Marc raarder dan normaal deed, maar aan de andere kant was hij Marc niet als hij dat niet deed. Glimlachend keek Ryan naar zijn teamgenoten, die vooral keken naar de meiden. Als in het zijn van meiden. Die zagen ze namelijk niet zo vaak sporten.

Julia merkte dat hij expres niet naar haar keek, dus toen ze eenmaal een handoek had gekregen, een flesje water en een paar plakjes komkommer op te zuigen aangezien dat goed tegen de dorst zou zijn liep ze richting Ryan. Hoewel ze dat misschien beter niet kon doen, maar het gevoel van haar goal zinderde nog door haar heen, een ongekend gevoel. "Dus zo'n saaie sport is het niet hé?" zei ze toen ze eenmaal in de buurt was.
-
en toen ging ik even douchen dus ben eventjes weg

"Volgens hem niet," zei Ryan, die op Marc wees. Hij en de hele groep waarom om hen heen komen staan. "Maar ik vind het logisch dat ik het niet ken. Ik weet nauwelijks iets van hockey, dat is al een beetje saai, maar die is hockey met netjes, alsof dat veel beter is." Hij rolde met zijn ogen en alle jongens hadden een brutale glimlach op hun mond staan. Ze waren benieuwd hoe het af zou lopen voor de tweede helft ging beginnen.

Julia merkte de blikken van de jongens op, iets wat ze een vervelend iets vond, ze hield er niet van om door zoveel mensen aangestaard te worden, dan was ze nog banger om iets fouts te doen. Maar ze kon nu niet als een laffe hond ervandoor gaan, dat zou het alleen maar duidelijk maken hoe onzeker ze was. "Hockey is voor watjes." zei ze duidelijk geïrriteerd, "En hij heeft volkomen gelijk." zei ze met een blik op Marc. "Hij snapt het spel tenminste."

"Dus één op de dertien mensen heeft kent het spel Lacrosse," zei Ryan. "Zelfs één op de dertien sportkenners." Hij glimlachte. Misschien moest hij morgen en peiling gaan houden in de stad met de vraag, kunt u het spel lacrosse beschrijven? Hij was benieuwd naar wat daar uit zou komen. En dan lag deze stad nog in de buurt van een kostschool, maar hij wist zeker dat bijna niemand de sport zou kennen.

jorn lacrosse se en redelijk populaire sport, zeker nu in amerika
-
"Die sportkenners van jouw mogen wel wat bijgeschoold worden dan." ze keek hem even geïrriteerd aan, waarna haar blik naar enkele teamgenootjes ging die nieuwsgierig toekeken. Enkele leken te begrijpen waar het over ging en zonden Ryan een paar neerbuigende blikken toe, zelfs enkele tegenstanders deden mee. Sport verbroederd.

"Ach laat maar, volgens mij moet je het veld op," zei Ryan, terwijl de bel klonk. Hij was iets van plan. Niet dat het school bestuur er blij mee zou zijn, maar hij zou zich daar wel uit weten te praten. Toch zat het hem dwars. Hij keek even naar Jim en Matt, om te kijken wat die dachten, maar uit hun blikken werd hij niet wijzer.

"Wauw dus je snapt toch nog wat van de spelregels." zei ze terwijl ze zch omdraaide. Inwendig kon ze totaal niet tegen zijn reactie, veel te verwaand en arrogant. Zonder nog wat te zeggen gooide ze haar handdoek op de stapel en glmlachte ze naar enkele teamgenoten. Snel nam ze nog een slokje water voor ze haar stick oppakte en het veld op rende. Al snel was de wedstrijd weer in volle gang en was Julia Ryan weer zo goed als vergeten.

Ryan besloot maar te wachten tot de wedstrijd was afgelopen. Hij was weer gaan zitten. Alleen Marc sprong af en toe nog op, maar verder zat iedereen half-geïnteresseerd naar de wedstrijd te kijken. Het kon ze allemaal niet zo veel schelen, het ging hen alleen maar om het bekvechten tussen Ryan en dat rare meisje met haar rare sport. Ze hadden het al snel over andere dingen en keken niet eens meer op.

Na de tweede helft werd de wedstrijd besloten met 4-2 voor The RoyalMalory Academy, Julia en de andere waren door het dolle heen omdat ze zich hiermee hadden geplaatst voor de kampioenschappen. Zonder nog acht te slaan op Ryan liep ze van het veld af naar het gedeelte waar koud water en allemaal lekkers werden uitgedeeld aan de spelers zodat ze hun feestje konden vieren. Zeker Julia was van plan om toch te proeren te genieten van het feest, ze had nog een keer weten te scoren en was daarmee de topscoorder geweest van de wedstrijd, iets wat voor het eerst was bij dit meisje.

Ryan keek naar het team van de tegenstanders, dat snel het veld had verlaten. Daarna liet hij het laatste flesje, dat was blijven staan, zweven en boven het hoofd van Julia draaide hij het flesje om. Een ijskoude plens water viel over haar heen. Ryan zat nog steeds verveeld naar het veld te kijken, alsof er niets was gebeurd en de rest van zijn team was nog gewoon aan het praten.

oehh hij s gemeen :C
-
Julia wist niet wat haar overkwam toen er zo'n enorme plens koud water over haar verhitte lichaam werd uitgegoten waardoor het nog kouder aanvoelde. Een hardgroendige vloek ontsnapte, waarna ze zich kwaad omdraaide naar de oorzaak van deze onwelkome douche. "Klootzak." gromde ze naar Ryan, "Waar was dat goed voor." haar stem had duidelijk een spoor van ingehouden woede, hoewel ze van binnen wel kon janken. Waarom moest hij nou alles weer verpesten?

"Ik deed niets," loog Ryan keihard. "En ga je feestje nou maar vieren, daar heb je volgens mij meer behoefte aan. Hij stond op en liep weg. Hij had er even geen zin meer in. Vroeg naar bed, dacht hij bij zichzelf. Vroeg naar bed en je even afsluiten van alles en iedereen. Wat was er toch met hem aan de hand? Het was in elk geval iets raars.

Julia was zo van haar stuk gebracht door de actie van Ryan dat ze niks meer wist om te antwoorden. Daarom brieste ze maar een paar keer kwaad en draaide zich toen om, je zag bijna elk teamlid vol verbazing kijken door de actie van de jongen naast haar. Kwaad beende Julia weg van het feestje van de overwinning die haar alleen maar vernederd had. Iets waardoor het beetje euforie dat ze gevoeld had weer de grond in geboord was en ze niets meer voelde dan leegte en een enorme hoop tranen die wilde komen. Bij de kleedkamers aangekomen greep ze haar tas en rende ze in derichtng van de school.