Kian's appartement

Kian knikte even en mompelde een bedankje, waarbij hij het ook niet kon laten om nog even te knipogen. Het leek wel een tik geworden. Hij legde zijn rechterarm op de rugleuning van de bank, waardoor zijn hand achter haar rug te liggen kwam. 'Had jij niks te doen vanavond?' Vroeg hij langs zijn neus weg. Hij dacht dat meisjes zoals zij altijd met elkaar aan het giechelen waren, in groepjes. Dat ze altijd wel andere meisjes om zich heen hadden, maar dat was duidelijk niet het geval. Daar zou toch een reden voor zijn? Weer zo'n voorbeeld van een vooroordeel.

'Wil je me weg hebben?' Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ze hield er niet van als mensen ergens omheen draaide, ze moesten het gewoon rechstreek zeggen, Ze ging wat rechter zitten en bleef hem aankijken met haar felblauwe ogen. Dit keer was er niet van ondeugendheid of verleidelijkheid in te bespeuren, nu leek ze eerder recht door hem heen te kijken alsof ze wist waar hij aan dacht. Gelukkig had ze geen telepathie want als ze had geweten waar hij nu aan dacht was ze nog geïrriteerder geweest.

Kian schudde zijn hoofd en leek even in de lach te schieten door haar uitdrukking. In plaats daarvan keek hij haar echter weer recht in de ogen. 'Nee, het lijkt me alleen raar dat er niemand op jou zou willen wachten.' Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en liet zijn blik over haar gezicht heen glijden. Ze was knap en door haar zelfvertrouwen straalde dat meer uit. Mensen die wisten dat ze mooi waren werden meestal ook nog mooier. Even schoot er door zijn hoofd heen dat er ook een mogelijkheid was dat ze zijn gedachten kon lezen, maar die gedachte ebde al snel weg uit zijn hoofd. Waarschijnlijk had ze hem dan al geslagen.

HAHAAHh waarschijnlijk had ze hem dan al geslagen . ;p
-
Nu schoot zij weer in de lach, nogsteeds dezelfde lieve en warme lach. 'Nee, ik ben eenzaam en alleen. Niemand mag mij.' Zei ze grijnzend, haar van nature hagelwitte tanden ontblootte zich. Even schuurde ze haar blik uit de zijne om rond te kijken in het huis, misschien stonden ergens nog foto's? Toen ze ze niet kon vinden besloot ze weer naar hem te kijken, in zijn ogen.

Kian grijnsde even. 'Daar geloof ik nou helemaal niets van.' Antwoordde hij met een indringende blik in haar ogen. Zijn hand, die nog steeds achter haar rug lag, ging even langs haar haar. Dat in lange blonde lokken over haar rug heen hing. Het voelde zacht aan. Daarna trok hij zijn hand weer wat terug, hoewel hij hij het wel op de rugleuning liet liggen. Nog steeds keek hij met zijn bruine, harde ogen aan. Zijn blik straalde het rebelse uit, waar haar ogen het verleidelijke uitstraalde. Hij deed wat hij wilde. Altijd.

Haar ogen bleven in zijn bruine ogen kijken, alsof ze gehypnotiseerd was. Haar lichaam tintelde wanneer ze hem aankeek, het was een heerlijk gevoel waar ze geen nee tegen zei. Het gevoel wat ze ook had wanneer ze bij een achtbaan naar boven ging, een gevoel van spanning dat je wist dar er iets zou leuks zou komen. 'Hmm, je kent me nog niet goed genoeg.' Daarnaar ging ze weer terug zitten, rechtop. Ze nam een slok van haar wijn, waarvan het leek dat die amper aangeraakt was.

Kian glimlachte nonchalant en bleef haar aankijken. Ergens had hij door wat voor uitwerking hij op haar had, als jongen van waarschijnlijk twee jaar ouder, met tatoeages op zijn armen en een harde blik. Anders dan anderen. Diezelfde uitwerking had hij vaker op meisjes. Toch betekend het niet dat hij er aan gewend was geraakt. Meer hield hij er van als mensen tegen hem op keken, hem bewonderden, hem zagen als die mysterieuze jongen, bij wie niemand kon doordringen. Hoe oud zou ze zijn? Een jaar of negentien? Elke keer weer merkte hij hoe slecht hij was in leeftijden schatten.

'Kan ik naar wc?' Vroeg ze terwijl ze het glas wijn neerzette op de tafel. Toen ze hier naartoe was gelopen had ze al naar de wc gemoeten maar ze voelde het nu pas weer. Haar cremekleurige haren hingen half voor haar ogen op het moment dat ze weer terug ging zitten, Ze schoof ze weer op de goede plaats terwijl ze hem vragend aankeek.

Kian knikte en scheurde zijn blik los van haar. 'Eerste deur rechts, richting de voordeur.' Zei hij. Van binnen moest hij lachen, haar vraag was wel heel plotseling geweest. Hij pakte zijn flesje maar en goot deze achter elkaar zijn keel in. Het vocht golfde over zijn tong en Kian smakte even smakelijk. Het warme gevoel dat zich verspreidde in zijn ledematen en hij stond op om een nieuwe te gaan halen.

Jane liep naar de wc, zo soepel en sierlijk als altijd, Het was er bij haar met de paplepel ingegoten. Niet lomp lopen, niet lomp drinken, niet lomp eten. Ze was er wel blij mee, ze wilde zich niet als een vent gedragen. Sommige meisjes waren gewoon halve mannen. Niet dat ze daar wat tegen had maar zij wilde niet zo zijn. Ze volgde zijn instructies en opende de deur van de wc, deed het ligt gaan en sloot de deur weer achter zich.

Kian haalde een nieuw flesje uit de koelkast en gooide zijn lege weg. Daarna begon hij te zoeken naar een opener. Ik heb hem net nog gebruikt, waar is dat ding. Maar de flessenopener leek op een magische wijze verdwenen te zijn. Nog even rommelde Kian wat in de lades onder het aanrecht, maar gaf en daarna op en pakte een gewone eetlepel. Deze haakte hij in een hoek van 45% onder de dop en maakte er met zijn handen een hefboom van. De dop vloog eraf en kwam met een zangerig geluid tegen de kraan aan. Kian had het ding open gekregen, maar als cadeautje stonden er wel gekartelde randjes in zijn handen. Hij gromde even zachtjes, maar pakte het flesje en liep weer terug naar de kamer.

Ze was klaar, trok haar broek weer op en trok door. De broek zat perfect op haar heupen, haar lichaam was hetgene waar ze echt mee blij was. Het zwarte hempje wat ze aan had trok ze ietwat over haar broek heen en de leren jas had ze nog steeds aan. Het was misschien wel een beter idee om hem uit te doen, ze begon het warm te krijgen. Genoeg getreuzel. Na deze gedachten deed ze de deur open. Terwijl ze weer terug liep ritste ze haar jasje open, ze liet hem wel aan anders was het misschien weer net te bloot.

Hij liet zich weer op de bank neerzakken, hij keek richting de deur en had het meisje dan ook direct in de gaten toen ze aan kwam lopen. Willekeurig keek hij even naar de blote huid, die eerst verborgen werd door het leren jasje dat ze aan had gehad en even vloog er iets over zijn gezicht wat je als triomfantelijk kon zien, of verbazing. Hij schoof wat rechter overeind en hij nam een slok van zijn biertje. Hij vroeg zich af hoelang ze zou blijven. Waarom ze hier überhaupt nog was. Zo leuk kon het hier niet zijn.

'Daar ben ik weer.' Ze zag zijn triomfantelijke blik, iets waarover ze moest lachen. Hij dacht toch niet dat ze zo makkelijk was. Met een zacht plofje ging ze weer op de bank zitten, naast hem. 'Hoe heet je eigenlijk?' De naam had ze wel op zijn kaarten gezien maar ze was ze eigenlijk al weer vergeten. Best grappig, dat ze nu met iemand zat te praten in degene zijn huis zonder dat ze zijn naam wist. Altijd wist ze wel de naam, ook als ze alleen naar het huis ging voor andere redenen, seks.

Kian volgde haar bewegingen met zijn ogen, totdat ze weer naast hem neer kwam zitten. 'Kian.' Antwoordde hij. Zijn stem klonk weer ruwer. Als een ongeslepen diamant. Zijn ouders vergeleken hem daar altijd mee, maar Kian had dat altijd onzin gevonden. Hij was gewoon hijzelf en het kon hem niet schelen hoe anderen over hem dachten. Hij kneep zijn ogen wat samen en beet op de binnenkant van zijn wang. De keren dat zijn ouders in zijn gedachten opkwamen, wilde hij niet aan ze denken. Hij had geen slechte jeugd gehad, maar toch vond hij zijn ouders mensen die hem in de weg stonden.. Omdat hij niet altijd mocht doen wat hij zelf wilde.

Jane moest dit onthouden, Kian.. Ze bekeek hem even, voelde haar lichaam weer tintelen. Haar ogen gleden over zijn gezicht, over zijn haren en als laatst over zijn lichaam. Het was stil, misschien te stil? Misschien had hij wel geen zin in haar, wilde hij gewoon tv kijken. Zou ze maar gaan? Maar waar naartoe dan, naar Malory of naar de stad?

Kian grinnikte zachtjes toen hij de twijfel zag, die onmiskenbaar op haar gezicht was verschenen. 'Ik dacht dat dit het moment was waarop jij je naam zou noemen?' Merkte hij op met een plagende uitdrukking in zijn ogen. Als ze weg zou willen, dan zou hij haar laten gaan, maar op het moment was ze geen ongewenst gezelschap, al was zijn huis een beetje saai. Ze zouden zelfs samen ergens heen kunnen gaan?

Jane lachtte, de stilte was weer weg. 'En ik dacht dat dat het moment zou zijn dat jij er naar zou vragen, Maar ik ben Jane.' Ze sprak vrouwelijk, niet meisjesachtig met een tikje verleiding die altijd in haar stem zat. Soms werd zo nog gezien als een jong meisje, door haar ouders dan, maar ze was het al zeker niet meer. Ze was volwassener als de meeste meisjes van haar leeftijd, giechelen om jongens of wegrennen voor problemen deed ze niet. Dat besefte haar ouders nog niet. Naja, ze hadden het er elf naar gemaakt maar ze besefte nog niet dat ze het al geleerd had.

'Mooie naam.' Merkte hij op. Nog een keer liet hij zijn blik over haar heen gaan. Onderwijl schoof hij zijn mouwen weer omhoog, die over zijn polsen heen gegleden waren. Het was toch eigenlijk een absurde situatie, dat ze hier zo zaten terwijl ze nu alleen de namen van elkaar wisten en ze waren niet eens aangeschoten en al helemaal niet dronken. Dat was hem simpelweg nog nooit overkomen. Toch voelde het niet onprettig.

Jane glimlachtte. 'Dankje, Kian ook.' Zei ze en knipoogde hier achteraan. Ze pakte de wijn weer, misschien zou ze wel wat losser komen als ze wat meer dronk. Niet dat ze nu niet los was maar op onderwerpen komen om over te praten deed ze niet. Maar hoe kon je ook nou onderwerpen verzinnen als je iemand niet kende? Toch vond ze het leuk. Het was vernieuwend, niet iets wat iedereen deed.

Kian grijnsde even. 'Ja vast.' Zei hij. Haar knipoog had een vreemde uitwerking om hem. Hetzelfde gevoel als de warme alcohol die door zijn aderen stroomde. Wat was deze avond anders geworden dan hij gedacht had. Hij had hier gewoon een nuchter meisje in de woonkamer zitten. Was het niet vreemd. Langzaam schudde hij zijn hoofd, meegaand met zijn eigen gedachten. 'Hmm, zal ik anders wat muziek aanzetten?' Bedacht hij zich opeens. 'Of ik weet niet hoelang je wilt blijven. 'Verontschuldigde hij zich daarna.

Jane glimlachtte. 'Ja is goed hoor. En eigenlijk was ik wel van plan om hier langer te blijven hoor, als je het niet erg vind.' Hier was het altijd beter als in het saaie Malory en in de stemming om alleen uit te gaan was ze ook weer niet. Het was gezellig bij hem en ergens voelde het wel goed dat dit niet gewoon voor seks was.

Kian schoot in de lach en kwam overeind. 'Wat zou je doen als ik zou zeggen dat ik het echt verschrikkelijk vond?' Aan die woorden voegde hij nog een knipoog toe. Toen begon hij tussen zijn cd's te rommelen. Er zat eigenlijk geen muziek tussen die je bij hem zou verwachten. Het was veel rustiger: the Beatles, the script. Na even getwijfeld te hebben tussen drie verschillende cd's deed hij uiteindelijk een cd met allerlei verschillende artiesten in de speler, daarna liep hij weer terug en plofte weer naast haar op de bank. Iets dichter bij haar dan eerst.

'Dan zou ik huilen.' Zei ze met een pruillipje. 'Dan ben ik nog alleener als eerst.' Ze haalde een hand door haar haren, nu zaten ze echt niet meer zo netjes als in het begin. Dit gebeurde erg vaak, als ze haar haren niet in haar staart had. De tik om haar hand door haar haren te halen bleef ze houden, hoe perfect haar haren ook zaten. Ook na een dag school waren haar haren als een ontploffing, zo vaak haalde ze een hand door haar haren.

'En dan zou ik je weer moeten troosten zeker.' Antwoordde Kian quasi beledigd. 'Ik moet zeggen dat ik me dan wel enigszins gebruikt zou voelen.' Hij legde zijn arm weer langs de achterleuning en keek met zijn hoofd ietsjes scheef naar haar gezicht.