Kian's appartement

Jep is goed!

De ochtend was aangekomen. Jane lag als een kat opgerold in het bed. De deken had ze hard vastgegrepen en haar mond was ietsjes open. Het zag er schattig uit, typisch Jane. Na een tidjes kwam het woelen, over een paar minuten zou ze uit bed stappen omdat ze niet kon slapen. In de morging kon ze nooit goed liggen, dan was er altijd wel iets wat pijn deed of haar irriteerde. Zoals voorspeld opende ze haar ogen na zo een half uur en keek ze het licht in. Was dat van gisteren niet een droom geweest? Misschien was ze gewoon vroeg in slaap gevallen. Maar ze kon zich er niks meer van herinneren dat ze in slaap was gevallen. Toen ze kamer zag wist ze het zeker, dit was geen Malory of de slaapkamer van een vriend. Dit was Kian's slaapkamer.

Zijn ademhaling ging regelmatig en zijn borstkas ging langzaam op en neer. Hij was duidelijk diep in slaap. Hij sliep in zijn joggingbroek, zonder shirt. Zijn overhemd hing over een brede stoel die naast de bank geparkeerd stond. De deken die aan het begin van zijn diepe slaap tot ver over zijn schouders had gelegen, was van hem afgegleden en bedekte alleen nog zijn voeten. In zijn slaap mompelde hij losse woordjes waar geen touw aan vast te knopen was. Hij was duidelijk in het dromen stadium van zijn slaap beland. Het was geen onrustige droom die hij droomde, al was hij wel raar. Hij zou door de droom de volgende ochtend verward, maar uitgerust wakker worden, met een vreemd gevoel van geluk. Toch zou hij zich de droom niet kunnen herinneren en niet weten waar het gevoel vandaan zou komen. Hij smakte even in zijn slaap, draaide zich om en sliep verder.

Jane rolde ze zich om, zodat ze op haar rug lag. Uitgebreid rekte ze zich uit, elk spiertje voelde ze hierbij. Dat was een van de lekkerste dingen om te doen in de ochtend, uitrekken. Het maakte haar weer wakker en uitgerust. Na een paar minuten duwde ze zichzelf omhoog en stapte het bed uit. Ze zou Kian wel eens verrassen met een ontbijtje, hopelijk was hij nog niet wakker. Zachtjes sloop ze de kamer uit. Het wijde shirt wat net onder haar billen terecht kwam bewoog bij elke stap die ze maakte. Ze keek naar Kian, die nog als een engeltje op de bank lag te slapen. Dit moest ze stil doen anders zou hij vast wakker worden en was de verassing ervan af.

Zijn arm gleed van zijn lichaam af en daarbij ook van de bank. Een beetje futloos hing het nu naar beneden, met zijn vingers tegen het vloerkleed aan. Maar Kian, die nu op zijn buik lag, sliep gewoon door. Het gerommel op de gang werd verwerkt in zijn dromen. Waarschijnlijk kon je gewoon een bom naast zijn hoofd laten afgaan, dan zou hij alsnog doorslapen. Zijn ademhaling schokte af en toe, maar dat was te wijten aan zijn droom. Zijn hoofd lag half verborgen in het zachte kussen. Over het algemeen zag hij er meer uit alsof hij per ongeluk op de bank in slaap was gevallen na een wilde avond, dan dat hij er expres op was gaan liggen. Hij zag er te verfomfaaid uit.

Jane sloot de deur stilletjes achter zich. Nu was de keuken van haar. Ze had altijd al gehouden van koken. Misschien was ze daar niet de beste in, ze kon wel wat maken. Ze deed de radio aan die op het aanrecht stond. Natuurlijk deed ze hem wat zachter, ze wilde Kian niet wakker maken. Ze haalde de dingen uit de koelkast die nodig waren voor pannenkoeken. Uit het kastje haalde ze een grote kom. Accidentely in love van Counting Crows was te horen uit de radio. Het paste er perfect bij. Terwijl ze de eieren kapot tikte tegen de kom aan en sierlijk de inhoud in de kom gooide bewogen haar heupen vrolijk mee. Hierbij gooide ze ietwat zout en begon ze te kloppen. Daarnaar kwam nog de juiste hoeveelheid bloem en melk bij. Op de maat van de muziek klopte ze mee. Ze kon het niet laten om vrolijk mee te dansen. Over haar gezicht was wat bloem te vinden, ze was niet de meest nette kok.

Ondanks de pogingen van Jane om geen geluiden te maken, werd Kian toch langzaam wakker. Het was zijn biologische klok geweest die was afgegaan. Langzaam opende hij zijn ogen. Zijn spieren spanden zich aan toen hij zich in een vreemde houding uitrekte. Daarna keek hij om zich heen. Waarom heb ik ooit op de bank geslapen? Die gedachte was het eerste wat er door hem heen ging. Pas daarna kwamen de herinneringen van de vorige avond weer terug. Nog slaapdronken krapte hij aan zijn hoofd. Natuurlijk, Jane. Hij wilde overeind komen, maar zijn lichaam werkte tegen. Die was nog moe. Kian gaf zich gewonnen en nestelde zich weer in de zachte kussens en sloot zijn ogen.

Nadat het beslag goed geklopt was haalde ze een pan uit het kastje en zette die op het fornuis. Met de lucifers die ze gevonden had in een van de lades stak ze een pit aan. Wat boter in de pan, even laten smelten en daarnaar goot ze een grote lepel beslag in de pan. Het liedje was bijna afgelopen maar omdat ze nu toch moest wachten danste even verder. Nadat de eerste pannenkoek was gelukt kwamen er nog andere 5. Er was natuurlijk nog beslag over maar dat konden ze laten wel doen. Het bord met pannenkoeken ,en daar natuurlijk een bord over zodat ze warm bleven, zette ze op een dienblad. Gelukkig was er nog poedersuiker en stroop in zijn kamer. Deze zette ze er ook op. Twee glazen met melk vullen en ze was klaar. Zachtjes sloop ze weer met het dienblad naar de kamer en zette het op de eettafel. Daarnaar liep ze naar Kian toe, gleed met haar vinger over zijn blote bovenarm en bracht haar mond bij zijn oor. 'Eten is klaar.' Fluisterde ze er zachtjes in.

Hij was niet meer in slaap gevallen. De geluiden in de keuken had hij met een half oor aangehoord. Zich afvragend wat er zich daar ooit afspeelde. Ze zou toch geen ontbijt aan het maken zijn? Neee, ze zou hem wakker maken als ze zelf wakker zou worden. De geluiden vonden waarschijnlijk alleen plaats in zijn verbeelding. De zachte voetstappen hoorde hij eerst niet. Pas toen Jane naast hem stond had hij door dat ze de kamer in gekomen was. Wel schrok hij van haar stem bij zijn oor en hij schoot overeind, maar een grijns op zijn gezicht kon hij toch niet helemaal verbergen. Hij had kippenvel op zijn arm door de plotselinge aanraking van haar vingers, die ietwat koud aanvoelden. Hij keek haar aan met zijn bruine ogen. ‘Goedemorgen.’ Was het eerste wat er uit zijn mond vloeide, diep vanuit zijn keel.

Jane glimlachte bij het horen van zijn stem. 'Goodmorning sunshine.' In haar ogen was een speelse twinkel te vinden waarnaar ze zich weer omdraaide en naar de eettafel liep. Haar haren die nu in een ogen staart zaten bewogen met elke pas met, als een liaan waar een aap in zat. 'Het eten staat op tafel.' Het was lang geleden geweest dat ze voor iemand ontbijt had gekookt, iets wat ze eigenlijk wel gemist had. Dit deed ze bij vorige vriendjes, en soms ook bij gewone vriendinnen.

Kian kreunde zachtjes. ‘Je hebt niet echt ontbijt gemaakt toch?’ Het kwam eruit alsof het verschrikkelijk was dat ze het had gedaan. Maar toen de heerlijke geur van pannenkoeken zijn neus bereikte moest hij toch even moeite doen om niet te watertanden. Hij voelde zich gewoon stom dat hij niet diegene was geweest die het ontbijt had gemaakt, niet dat hij goed kon koken, maar dat zij het had gedaan. Een vreemde in zijn huis. Ze had zijn portemonnee ook al helemaal teruggebracht. Moest hij nu niet wat terug doen? Hij besloot dat er nog tijd genoeg was om dat te bedenken. Na het ontbijt. Hij sloeg de dekens terug en liet zich van de bank af glijden.

'Nee, het was een grapje.' Zei ze terwijl ze met haar ogen rolde, toch was er een glimlach op haar gezicht te zien. 'Ik mocht bij je slapen, dan was dit wel iets wat ik terug kon doen.' Ze pakte het bord eraf en legde daar een pannenkoek op. Honger als een beer, dat was wat ze had dus hij moest maar snel aan tafel komen voordat ze alle pannenkoeken op at. Zonder enig pardon besmeurde ze de pannenkoek met stroop en poedersuiker. En niet een beetje ook! Je kon haar wel een zoetekauw noemen als je zag wat ze at. Maar dik worden, dat deed ze niet.

Hoewel Kian eigenlijk meer ‘s middags at dan ‘s ochtends, had hij toch wel honger gekregen. Hij liep achter haar aan naar de tafel, nog iets wankel, hij was nog maar net wakker en plofte neer op een stoel naast die van haar. Met verbazing keek hij naar de pannenkoek die zij met gemak vol stapelde met allerlei zoetigheid. Hoe kon zo’n tenger lichaam dat allemaal verbranden? Goed, hij at veel, maar hij sportte dan ook als een gek. Hij besloot er maar niets over te zeggen, waarschijnlijk sprak zijn verbaasde blik voor zichzelf en ook hij pakte een pannenkoek. Hij deed er echter alleen stroop op voordat hij hem oprolde en hem op at. ‘Lekker.’ Zei hij toen hij zijn eerste hap door geslikt had. Hij zond het meisje naast hem een knipoog.

Jane schoot in de lach toen ze zijn gezicht zag, jongens dachten meestal de raarste dingen wanneer een meisje veel zoetigheid at. 'Ik ehb het in mijn genen dat ik niet snel dik word en ik houd erg van sporten.' Het was de waarheid, ze sportte het liefst wel een paar keer per week. Voetbal, basketbal, tennis, volleybal, handbal en soms zelfs rugby. Het was gewoon voor haar gemaakt, sporten. Maar als ze een week of twee niet sportte kwam ze ook niet aan. Ja, ze was gezegend met de genen die ze van haar moeder had gekregen.

Kian keek haar nadenkend aan. Had hij verwacht dat ze zo sportief was? Ergens wel. Maar dan een sport als ballet ofzo. En daar mochten mensen juist niet veel bij eten. Een beeld van Jane in een tutu deed hem glimlachen. Een ondeugende glimlach, die een binnenpretje verraadde. Hij schoof de rest van de pannenkoek snel zijn mond in, voordat hij in de lach zou schieten en begon snel te kauwen. De pannenkoek verdween al snel. Zijn gezonde eetlust werd aangewakkerd door het lekkere eten en al snel pakte hij de volgende van de stapel, deze werd bestrooid met poedersuiker. Het smaakte hem goed. Had hij ooit al eerder pannenkoeken gehad als ontbijt? Hij dacht het niet. Meestal hield zijn creativiteit op bij een gebakken eitje.

Jane rolde de pannenkoek op en sneed hem in kleine stukjes. Anders zouden haar vingers vast erg gaan plakken. Met een vork prikte ze in de pannenkoek om de zoetigheid daarnaar in haar mond te stoppen. Ze hield van pannenkoeken, vooral wanneer hem moeder ze maakte. Altijd probeerde ze het net zo goed te maken maar hetzelfde gevoel erbij krijgen deed ze niet. Ze glimlachte, eigenlijk was het wel heel leuk bij Kian. Hij maakte haar blij, iets wat niet veel jongens deden. Ze wuifde de gedachten weg, dit zou hem niet worden..

De stroop die op zijn bord had gelegen door de vorige pannenkoek bleef aan de tweede pannenkoek plakken. Kian bracht de pannenkoek naar zijn mond en voelde een plakkerige druppel op zijn buik terecht komen, snel trok hij zijn handen weg, maar het was al te laat, een stroompje stroop liep over zijn buik heen. 'Nee he!' Riep hij, harder dan zijn bedoeling was geweest. Het stroompje liep verder, op weg naar de rand van zijn joggingbroek en snel liet Kian zich op de grond zakken, waar hij bleef liggen. De stroop liep inderdaad niet verder, maar veel had hij er niet aan. Zijn handen bleven plakkerig en zelf kon hij het zo niet weg krijgen. 'Jane?' Zijn stem had zelfs wat smekends.

'Ja?' Zei ze alsof ze niets door had. Haar ogen keken naar hem, hoe hij op de grond lag. Het zag er grappig uit, ze moest er zelfs van grinniken. In haar gezicht was iets van ondeugendheid te bespeuren. Ze wilde wel weten wat hij ging zeggen, zelf had ze namelijk al een bepaalde gedachten erbij. Er hingen wat plukjes los langs haar gezicht wat een speels effect gaf. Langzaam kauwde ze haar pannenkoek verder, wachtend op zijn antwoord.
-
Hahaha, ik wil haar nu iets laten doen maar ik weet niet hoor.. haha

Ik had een vet leuk ideetje trouwens, al zeg ik het zelf. Maar dan moet ze wel even met iemand meeten op de slaapkamer van die meiden (A).

'Jane!' Het smekende was weg. Ook hij was in de lach geschoten en zijn stem had een beetje dwingend geklonken. Hij keek naar haar lachende ogen en besloot dat hij met stroop meer vliegen ving dat met azijn. 'Wil je me misschien even helpen?' Vroeg hij met een stem waar de zoetigheid vanaf droop. Ze hield van zoetigheid nietwaar? Hij bleef haar strak aankijken met zijn bruine ogen.

'Hmm, ik zou niet weten hoe.' Zei ze grijnzend maar stond toch op. Deze verleiding was niet te weerstaan. Een jongen zoals Kian met zoetigheid op zich. Ze ging op zijn kruis zitten, haar ene been aan zijn ene zij en haar andere been aan zijn andere. 'Hoe zal ik je daar nou eens mee helpen.' Ze tikte met haar vinger tegen haar kin aan, voelde zich warmer worden van binnen maar liet dit niet merken. Haar handen gleden over zijn lijf, maar vermeden de stroop. Op haar gezicht stond een glimlach, dat gebeurde wanneer ze hem aankeek.
-
Hahaha, PM me maar even .

Kian kreunde even. 'Volgensmij is dit beschreven als een marteling Jane.' Mompelde hij even met een voorzichtige grijns, zijn blik op haar gezicht gericht. Hij probeerde uit alle macht zijn oer gevoelens de kop in te drukken. Dat lukte maar half. Een tintelend gevoel verspreidde zich in zijn ledematen en er begonnen al weer vonken uit zijn vingers te stromen. Hij knipte met zijn vingers en de vonken verdwenen. Maar het gevoel bleef en prikte irritant in de binnenkant van zijn lichaam, stroomde mee in zijn bloed en nestelde zich in zijn brein.

'Ik zei toch dat ik gemeen was. Je moet wel de dingen die ik zeg onthouden hè.' Haar ogen twinkelde gevaarlijk terwijl ze zich voorover boog naar zijn gezicht. Haar handen waren tegen zijn borst gedrukt waardoor ze niet helemaal tegen hem aan hing. Langzaam ging ze naar beneden met haar gezicht. Naar zijn borst. Héél langzaam tot zijn navel. Met haar tong ging ze over de stroop heen. Haar hart leek als een wilde te kloppen. Ook haar lichaam werd langzamerhand warmer. God nee, haar krachten kwamen weer naar boven. Snel stopte ze toen ze heet begon te worden en stapte van hem af. Er waren blosjes op haar wang te zien, niet doordat ze zich schaamde maar omdat ze het zo warm kreegl. 'Ik pak wel een stukje wc papier.' Zei ze met een beetje een ongemakkelijke glimlach.

"Ik ben niets vergeten van wat je zei." Antwoordde hij naar waarheid. Hij sloot zijn ogen toen ze haar gezicht naar beneden liet zakken en aan de stroop likte. Hij moest zich uit alle macht inhouden, om haar geen enorme schok te geven. Zijn handen flikkerden en hij deed zichzelf pijn op die manier. Zijn hart begon harder te kloppen en het bloed werd als een razende in de rondte gepompt. Hij kreeg het warm, ook door haar warme handen. De enkele seconden dat ze naar beneden zakte leken minuten lang te duren, maar toch waren ze snel voorbij. Zijn ogen vlogen open toen ze zijn buik verliet. Ze zag er rood uit en Kian wist hoe ze zich voelde, hij had hetzelfde met zijn krachten. Hij schoot in de lach. 'Zo zie je maar, wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in.' Zei hij met plagerige ogen. Zijn lach was niet tot in de rest van zijn gezicht doorgedrongen, alleen zijn mond lachte. Waarschijnlijk was er nog meer voor nodig om het harde uit zijn ogen te laten verdwijnen.

'Ik kan ook gewoon niet een wc papiertje pakken en jou met die stroop laten zitten hoor.' Ze stak haar tong uit, nog steeds zat er een twinkel in haar ogen alleen was die deze keer speels. Het liefst was ze niet van hem af gegaan, die stomme kracht ook. Daar die kracht was het moeilijk voor haar om zichzelf in te houden. Want als ze zichzelf inhield werd ze warm. Ook gebeurde dit als ze opgewonden raakte. Ze moest snel leren om ze onder controle te houden want hier kon ze niet tegen. Haar ogen gleden nog over zijn lichaam, wat wilde ze dat graag hebben!

Zelfs als hij het gewild had, kon hij niet stoppen met lachen. Zijn golvende lach vulde de kamer en hij bleef haar plagend aankijken. ‘Je bent schattig als je dreigt.’ Zei hij met een stralende grijns. Hij lachte er nu wel om, maar meestal vond hij zijn kracht op zulke momenten ontzettend irritant. Het kwam zelfs weleens voor dat hij een gewoon burgermeisje een enorme schrok had gegeven, dat ze er bij neerviel. Pas de volgende dag was ze bijgekomen. Gelukkig wist ze er niets meer van en had ze gedacht dat het allemaal door de alcohol was gekomen. Maar sindsdien was hij wel voorzichtiger geworden en had hij meer geoefend met het onder controle krijgen van de schrokken. Alleen de kleinste schrokjes kon hij nog niet helemaal tegenhouden.