Een bos

bruin, niet zo bijzonder ;p
-
Scarlett keek niet weg van de harde grijze ogen die zich in de de hare boorden. "Dat lijkt me vervevelend." zei ze droog vanuit de boom. Weer nam ze een hijs van de sigaret en blies de rook langzaam uit. Ze was niet het soort persoon dat de psychologe uit ging hangen omdat iemand zich rot voelde.

Noël knikte. "Dat is het inderdaad" vulde hij aan. Hij ging onderuitgezakt op een steen zitten tegenover haar met zijn rug tegen een boom. "Ik ben Noël" merkte hij op. Hij deelde zijn naam omdat ze niet irritant was, en het erop leek dat ze niet zou proberen 'vrienden' met hem te worden. Niet dat hij ooit oprecht vrienden met iemand zou kunnen zijn. Zijn vertrouwen in anderen was daarvoor te afwezig.

"Scarlett." deelde ze haar naam mee toen hij zijn naam genoemd had. Met een soepele beweging zette ze zich af tegen de tak van de boom en liet zich naar beneden vallen. Doordat de tak niet zo hoog was belande ze met gemak op haar voeten. "Aangenaam." merkte ze op toen ze haar sigaret ut haar mond haalde.

Noël knikte naar haar bioj wijze van een andwoord. Hij was niet iemand die aangenaam of iets vergelijkbaars zei. Waarom zou hij. Nieuwe mensen ontmoeten was nooit aangenaam. Hij gooide zijn capuchon van zijn hoofd en haalde een hand door zijn haar. De lokken die zo zwart als kool waren deden hem alleen maar denken aan de huid van zijn borskas die een vergelijkbare kleur had.

"Is er wat met je haar?" vroeg Scarlett toen hij al voor ongeveer de derde keer met zijn hand door zijn haren leek te gaan. Dezelfde kleur haren als de jongen had zij het ook wel een keer gehad, maar het was haar te donker geweest, het gaf haar het effect alsof ze gotic was. Het had niet lang geduurd voor ze het weer in een andere kleur geverfd had.

Noël haalde zijn schouders op. "Het zit vandaag nooit goed." opperde hij. Hij was jaloers op haar haarkleur. Hij wilde zijn haar alleen niet verven. Deze kleur vond hij dan wel niet mooi, het was een van de weinige dingen aan zijn lichaam dat niet veranderd was in het vuur. Hij was gewoon heel blij dat zijn haar weer terug gegroeid was. In het ziekenhuis, toen ze zijn brandwonden aan het behandelen waren, waren ze bang geweest dat het nooit meer teruggekomen zou zijn.

"Ahh een badhairday kan er dus ook wel bij" revereerde ze aan het feit dat hij een rotleven scheen te hebben. Ze was zo'n iemand die nergens zo zwaar aan tilde. Move on, was haar motto en blijf nergens te lang in hangen. Iets wat niet helemaal op ging doordat zij ook geen contact meer had met haar ouders en ze dat ook niet meer zou willen. Ze deed tegenwoordig alles alleen, zeker omdat ze nu achttien was kon het overgrootte deel ook alleen.

Noël fronsde. "Mijn haar kan me geen fuck schelen, het is alleen frustrerend dat het niet lekker zit" Zei hij afwezig. Zijn haar kon hem echt niet schelen. Wat hem wel kon schelen was dat hij geen gevoel had in zijn volledige bovenlichaam op zijn gezicht en delen van zijn hals na. Hij rekte zich uit. Ondanks dat hij al drie dagen geen oog had dichtegedaan was hij vandaag neit zo heel erg chagrijnig.

"Wat dus hetzelfde inhoud." grinnikte Scarlet met een ietwat sarcastische ondertoon. Zelf had ze het opgegeven hoe haar haar zat, het viel toch wel op door de vuurrode kleur, iets waar ze genoegen mee nam. Sowieso was Scarlet niet ijdel, ondanks de lage make-up die ze droeg. Maar dat was niet om er aantrekkelijker uit te zien, maar juist om op te vallen. Ze drukte de sigaret uit tegen de boomstam en liet het restje toen op de grond vallen om de natuur zijn werk te laten doen.

In eerste instantie had Daniël niet geweten wat hij moest doen na de breakup tussen hem en Kelsey, hij was de weg kwijt geraakt. Hij had fouten gemaakt, maar voor het eerst sinds tijden had hij het gevoel dat hij eindelijk iets goeds deed. Een stukje verder het bos in had hij spullen klaar gezet voor een picknick, daarna was hij Alice gaan halen om haar mee te nemen. Het was romantisch, en hij wist dat. In de tijd dat hij zichzelf uit het oog had verloren was hij een ding gaan beseffen, hij gaf meer om Alice dan alleen een vriendschap. Hij wilde haar voor altijd bij zich kunnen houden. Hij wilde haar in zijn armen nemen als ze verdriet had, hij wilde met haar kunnen lachen. Alles wilde hij met haar delen. Hij ahd haar hand vastgepakt, hoopte dat ze het niet erg vond. 'Ik heb een verrassing voor je,' zei hij met een brede glimlach tegen haar. Hij hoopte echt dat ze het leuk vond en er van zou genieten. Natuurlijk wist hij hoeveel pijn hij haar had gedaan, hopelijk was hij niet te laat met haar laten blijken dat hij daadwerkelijk van haar hield.

Alice had zichzelf weer opgepakt. Probeerde over Daniël heen te komen maar het was een stuk moeilijker geweest dan ze gedacht had. Vooral omdat hij nog steeds aardig tegen haar was geweest. Maar ze had zich er wel bij neergelegd dat hij haar niks vond. Hij wilde alleen vrienden zijn en daar was ze nu wel vredig mee, al voelde ze zich nu, op dit moment toch helemaal warm worden omdat hij haar hand vasthield. 'Oké, ik ben benieuwd' mompelde ze terwijl ze naar zijn knappe gezicht keek. Volle lippen, krachtige kaaklijn, ze wist echt niet wat ze zonder zijn aanwezigheid aan zou moeten.

Daniël hield nog steeds haar hand vast toen ze tussen de bomen de open plek op liepen. 'Tada,' zei hij zachtjes tegen haar. Hij leidde haar mee naar het kleed. Hij glimlachte tegen haar. Hoopte nog steeds dat ze het een leuke verassing zou vinden. 'En vind je het wat?' vroeg hi9j toen zachtje,s hij hoopte echt dat hij niet overdreven had ofzo. Hij wilde haar alleen wat vragen, en hij hoopte dat ze ja zou zeggen. In elk geval hoopte hij dat ze hem niet meteen af zou wijzen.

Alice keek verwonderd naar de picnick. Was dit een grap of zo? Of een droom. Zachtjes kneep ze in haar arm, hopend dat hij het niet zou zien maar er bleef alleen een pijnlijke plek over terwijl ze naar het kleed staarde. 'het is mooi, waarvoor is het?' vroeg ze hem en ze keek weer omhoog naar zijn gezicht. Dit was vast niet voor haar? Had hij een nieuw meisje en moest ze dit eerst goedkeuren? En dan was natuurlijk het idee dat het een grap kon zijn nog niet verdwenen, alleen zag ze Daniël daar niet echt voor aan.

Daniël pakte haar beide handen vast en trok haar omlaag naar het kleed. 'Het is voor jou,' zei hij met een glimlach. Hij meende het, hij had alles perfect willen regelen voor haar. Zodat ze het naar haar zin zou hebben. Het was natuurlijk ook om zijn plan uit te voeren, alleen mocht ze dat nog niet weten. Ze mocht nog niet weten wat hij haar wilde vertellen. Dat was nog geheim, nog heel eventjes.

Alice haar ogen werden zo mogelijk nog een stuk groter. Nog een keer keek ze om zich heen, het was gewoonweg perfect. En toen naar Daniël, zijn ogen stonden eerlijk. Hij meende dit echt. Ze glimlachte een stralende glimlach waarbij haar ogen schitterden. 'Echt, wat lief' zei ze zachtjes en ze bloosde een beetje. Hij was waarschijnlijk de enige persoon die haar zo vrolijk kon maken, nou ja, niet waarschijnlijk. Het was echt zo. 'maar... waarom?' vroeg ze toen een beetje verward. Ze voelde zich een dom kind maar kon de logica hierachter niet ontdekken.

Daniël kreeg wel door dat het niet makkelijk zou worden om te wachten, daarom besloot hij dat hij het maar beter gewoon meteen kon vertellen. 'Nou, omdat we moeten praten,' zei hij rustig. Het was iets positiefs, maar omdat hij wist dat somige mensen juist dachten dat het slecht was als andere met ze wilde praten ging hij vrijwel direct door. 'Ik heb me de laatste paar weken slecht gedragen, daar heb ik een hoop problemen door gekregen,' zei hij rustig. 'Alleen heeft het me ook iets opgeleverd,' fluisterde hij daarna zachtjes. Hij kneep in haar hand, verder zei hij eventjes niets. Wilde dat ze dit eerst liet bezinken. Dat was alles volledig zou beseffen.

Alice knikte en ging wat makkelijker zitten maar liet zijn warme handen niet los, ze voelde zich veilig. Veiliger dan ze zich ooit in haar hele leven gevoeld had. Het klopte, hij had zich slecht gedragen. Ze had het in het echt gezien maar ook in de kranten. Het sloeg nergens op, en ze moest nog een keer naar de precieze reden vragen. Waarschijnlijk omdat hij het met Kelsey had uitgemaakt. 'wat?' vroeg ze na zijn laatste woorden. Haar hart klopte snel en de zenuwen werden meer door de lange pauzes tussendoor.

Omdat hij wist dat hij er niet omheen moest draaien fluisterde hij daarna: 'Jou, Ik besef nu dat ik niet zonder je kan, of wil,' zei hij tegen haar. Hij keek haar recht in haar ogen, zijn gezicht stond serieus maar vol liefde. Hij wilde haar het liefst nu tegen zich aan trekken alleen wist hij niet of zij dat goed zou vinden. 'Ik weet dat het eigenlijk te laat is, en ik begrijp het als je nu niets meer zou willen, maar ik wil dat je begrijpt dat ik iets voor je voel,' zei hij daarna snel omdat hij bang was dat ze zich ergens toe gedwongen voelde. Ze had hierin een keuze.

Alice zat als versteend op het kleed. Hoe lang duurde het? een halve minuut, één minuut? Tot ze weer in leven kwam. 'Je weet hoe ik me voel. Hoe ik me al vier maanden lang voel. Ik probeerde het weg te stoppen maar dat lukte niet' zei ze zachtjes en ze keek naar hun samengevouwen handen. Toen leunde ze iets naar hem toe, ze had al lang niet meer gezoend maar deed toch waar ze nu al die maanden van gedroomd had. Zachtjes zette ze haar lippen op die van hem. Niets speciaals, alleen lip contact. Na een paar seconden leunde ze weer naar achter en glimlachte naar hem. 'Ik hou van je' zei ze zachtjes.

Daniël kuste haar terug, natuurlijk kuste hij haar terug. Het gelukzalige gevoel dat door zijn lichaam heen stroomde was niet te beschrijven. Hij trok haar iets naar zich toe. 'Ik hou ook van jou,' fluisterde hij waarna hij haar weer kuste. Hij was zo blij dat hij het haar had verteld en dat ze nog steeds bereid was om van hem te houden. Dat was geweldig voo hem. Hij keek haar teder en liefdevol aan.

Maar al te gewillig liet Alice zich iets tegen Daniël aanvallen. Onder haar schouder bevond zich zijn hart, en ze voelde het kloppen. Toen hij zei dat hij ook van haar hield klapte er iets in haar. Ze had tot nu toe in een soort droom geleefd maar nu voelde ze zich opeens wakker worden. Tranen van geluk sprongen in haar ogen en ze zoende hem nu echt. Harder, heftiger, niet meer zo lief als daarnet maar toch liefdevol. Alles stopte ze in deze kus. De wanhoop die ze gevoeld had, angst maar vooral al de liefde voor hem.

Daniél werd overweldigd door de gevoelens die ze in haar kus voor hem legde. Het voelde prettig. Zijn armen sloten zich strakker om haar heen, hij wilde met haar versmelten en zo voor eeuwig blijven zitten. Hij kuste haar terug, met dezelfde liefde, met passie en een deel opluchting die hij had gevoeld toen ze had laten blijken ook van hem te houden.

Alice vond dit een beetje eng. Ze durfde niemand te zoenen, eigenlijk niet een jongens of mannen aan te raken, maar daar was Daniël een uitzondering op. Toch kwamen er een paar herinneringen terug die ze probeerde weg te stopen want dit was die man niet, dit was Daniël, en die zou haar nooit zo iets aan doen. Voorzichtig bracht ze haar hand naar zijn nek, trok hem nog dichterbij. Ze opende haar mond, liet haar tong zachtjes lang zijn lippen glijden, wachtend op toegang.

Daniël voelde een prettige rilling over zijn rug lopen toen ze haar hand in zijn nek legde en haar tong over zijn lippen streek. Rustig opende hij zijn mond. Hij had de afgelopen paar dagen aan verschillende meisjes gezeten, hij had met verschillende gezoend maar niets had zo goed gevoeld als dat dit voelde met Alice. Het voelde compleet, perfect. Zijn tong gleed zachtjes en sensueel door haar mond heen. Verkennend, hij wilde elk stukje van haar lichaam kennen.

Alice duwde zichzelf nog dichter tegen hem aan waardoor ze omvielen en ze half op hem belande. Zachtjes lachte ze en streek met haar lippen even langs zijn kaak. 'Nu laat ik je echt nooit meer gaan' fluisterde ze met een soort humor in haar stem, maar ze meende het wel. Haar hand gleed over zijn borst en ze keek hem met haar donkere ogen aan.