Een bos

Kelsey negeerde de excuses van Alice, eigenlijk negeerde ze haar helemaal. "Nee, je hebt alleen wat fout gedaan in de relatie die je had met mij." beet ze hem toe, haar ogen leken vuur te spuwen. Het deed har flink pijn om hem hier zo te zien zitten met Alice. Toen zij samen geweest waren hadden ze zelden tijd gehad voor dit soort romantische dingen, nee daniël had altijd wel ergens heen gemoeten, iets war ze zich bij had neergelegd en had begrepen. Nu sprong het idee in haar hoofd dat ze nooit zo belangrijk voor hem was geweest.

Alice keek ze een beetje ongemakkelijk aan. 'Misschien moet ik even weggaan, dan kunnen jullie hier samen over praten' stelde ze zachtjes voor, maar toch keek ze Kelsey met een koude blik aan. Het was nog lang niet de blik die ze vroeger gebruikt had, waar mensen zelfs bang voor waren geweest maar het kwam al een beetje in de buurt.

Daniël draaide zich eventjes iets weg van Kelsey en keek Alice nu met een zachte blik aan. 'Je hoeft niet weg te gaan, ik heb geen geheimen voor je,' zei hij tegen haar. Daarna draaide hij zich naar Kelsey, de zachte blik was uit zijn ogen verdwenen en had plaatsgemaakt voor een kille blik. 'Kelsey ik heb niets verkeerds gedaan, ga verder met je leven. Ik ben ook doorgegaan met dat van mij,' zei hij met een doodse stem tegen haar. Hij wilde het hier niet over hebben, en dus gebeurde het gewoonweg niet.

Kelsey keek hem met een harde blik aan, eentje die haast nog killer was dan die van Daniël. "Juw leven werd ook niet zomaar overhoop gehaald, je had al een liefje met wie je gezellig kon gaan picknicken." Ineens schoot er de gedachte door haar heen dat hij haar gewoon stomweg gebrukt had. Zoals hij belooft dat het niet het geval was toen het net aanging met hun 'verkering'. Ze liet haar vingers wat ontspannen rond de teugels omdat ze merkte dat het paard wat onrustig begon te worden. Met haar hand gleed ze over zijn zachte zwarte vacht die glom in de delen waar de zon tussen de bladeren door wist te piepen.

Die opmerking liet iets in Daniël knappen. Hij liet de hand van Alice los en zette een stap naar Kelsey toe. Zijn gezicht was een woedend masker geworden. 'Jij heb Godverdomme geen enkel idee hoe de tijd na onze relatie is geweest,' zei hij woest. Hij spugde de woorden onderhand naar haar toe. De tijd na hun relatie was verschrikkelijk geweest, hij was 24 uur per dag zeven dagen in de week dronken geweest en had lessen gespijbeld. Het had voor hem niet meer zoveel uitgemaakt en hij had zich op elk willekeurig meisje gestort dat maar enig interesse toonde, en dat waren er veel. Hij had het alleen gedaan om Kelsey uit zijn hoofd te zetten, en op het moment dat hij eindelijk zijn leven weer op de rails had kwam zij hem vrolijk eventjes vertellen hoe slecht hij het wel niet had gedaan en dat hij meteen naar een ander was overgelopen. 'En je hebt al helemaal geen recht om een oordeel te hebben over de relatie die Alice en ik op dit moment hebben,' spoog hij haar toen toe. Hij voelde hoe zijn spieren waren aangespannen, hij was woest. Hij kon het gewoonweg niet hebben dat Kelsey hem zo behandelde en de controle was hij verloren op het moment. Dit was een mindere kant van Daniël, een kant die al jaren verborgen zat.

Kelsey schrok van de heftige reacte van Daniël, maar ze wist haar lichaam zover onder controle te houden dat ze gewoon bleef staan, niet achteruit deinsde zoals haar eerste reactie wel was geweest. "Dat recht hev ik wel." beet ze hem toe, ze wist haar waardigheid nauwelijks meer te bewaren. De woorden van Daniël waren hard en het gevoel dat haar hart toch nog in zekere delen van hem hield was onbeschrijvelijk pijnlijk. "Heb je nog wat gedaan om het goed te maken? Nee, het enige wat je gedaan hebt is je lam lopen zuipen om daarna in de armen van dat kind te gaan uithuilen." ze draaide zch naar Alice, "Je verdient beter dan zo'n eikel." het waren woorden die aardig waren geweest als ze niet zo'n hartgrondige hekel had aan het donkerharige meisje. Haar paard begon nu protesterend te trappelen, hj vond de houding van Daniël te dreigend en wilde ervandoor gaan.

Alice werd bang van Daniël. Niemand leek het te merken, natuurlijk niet ze waren in een hevige ruzie. Maar Alice was gaan trillen en keek de twee met grote ogen aan. Dit deed haar denken aan vroeger. Die keer dat ze gezegd had dat ze niet wilde, maar niemand had het gehoord, niemand had haar opgemerkt. Net als nu. Ze sloot haar ogen, legde haar handen tegen haar oren en probeerde de omgeving buiten te sluiten maar ze trilde nog steeds en hoorde Daniël en Kelsey nog steeds met harde stemmen ruzie maken.

Daniël stond op het punt om nog meer vernietigende woorden naar Kelseys hoofd te slingeren. Ze had werkelijk geen idee. Maar voordat de woordenstroom zijn mond uit kwam kreeg hij door dat Alice ineengedoken naast hem stond. Hij werd op slag rustig, dat geruzie van hen was waarschijnlijk beangstigend voor Alice. Zijn ogen stonden weer zacht naar haar toe en hij had een arm om haar heen geslagen. 'Rustig maar,' fluisterde hij zachtjes terwijl hij teder over haar rug streek. Heel eventjes draaide hij zijn hoofd naar Kelsey, de pijn was duidelijk van zijn gezicht te lezen, net als de wanhopigheid die hij nu voelde. 'Ga weg, we hebben het er later wel een keer over,' zei hij zachtjes met een stem die bijna brak. Hij hield dit niet heel lang meer vol waarschijnlijk.

Kelsey was zo verstandig om bij de woorden er vandoor te gaan. De stem van Daniël bezorgde haar rilingen, zo gevoelig had zijn stem bij haar nooit geklonken. Haar blik ging even naar de ineengekrompen Alice. Er ging een steek van jaloezie door haar heen bij het zien van de hand van Daniël die zachtjes over de rug van Alice streelde. "Het zal wel." mompelde ze, waarna ze zich naar haar paard draaide en hem weg geleidde van het picknick kleed.

Alice voelde Daniëls hand op haar rug en er ging een rilling langs haar ruggen graad. Natuurlijk hield ze van Daniël, maar als hij zo ging doen werd ze er bang van. Ze was erg geschrokken en wilde nu eigenlijk niet bij hem zijn, daarom deed ze een stap naar voren en draaide zich naar hem om. 's-sorry' stotterde ze een beetje onhandig en ze ging met haar hand door haar haren terwijl ze de herinneringen weg probeerde ze bannen.

Daniël had een stap achteruit gedaan. 'Je hoeft geen sorry te zeggen,' zei hij zachtjes. 'Ik ben degene die sorry moet zeggen,' zei hij daarachter aan. hij meende het, hij had een misstap gemaakt door zo uit te vallen tegen Kelsey. Al vond hij nog steeds dat Kelsey het verdiend had. 'Rustig maar, ik ga je niets doen,' zei hij toen tegen haar. Hij zou haar nooit pijn doen. Nooit of te nimmer.

'Het maakt niet uit' fluisterde ze bijna en ze krabde even aan haar elleboog, deze situatie was nogal ongemakkelijk en ze wist niet goed wat ze moest doen. 'Je kan er niks aan doen' zei ze en ze liep in een paar stappen naar hem toe waarna ze haar armen om zijn middel sloeg en hem een knuffel gaf. Het was waar, hij kon er niets aan doen, het was Kelseys schuld dus moest ze niet boos op hem worden.

---
we kunnen ook doen dat nu die journalisten komen?

Troostend trok hij haar in zijn armen toen ze hem omhelsde. Het was prettig om haar lichaam te voelen maar hij wilde het niet op een verkeerde manier. Alles op zijn tijd, dacht hij bij zichzelf. 'Het komt wel goed,' zei hij zachtjes tegen haar waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte.
_____
Is goed doe jij dat??

Alice glimlachte. Ondanks zijn woede-uitbarsting van daarnet voelde ze zich veilig in zijn armen die warm om haar heen geslagen waren. 'Ja' zei ze en ze keek op zodat ze in zijn ogen kon kijken. Precies op dat moment hoorde ze een klikkend geluid van rechts komen terwijl een felle flits haar bijna verblindde. Verward keek ze naar rechts waar een man met een fototoestel stond. In een reflex liet ze Daniël aan en paniek was in haar ogen te lezen. Wat was dit? Waarom maakte die man foto's van hen?

Daniël schermde Alice af met zijn lichaam, hij wilde niet dat er foto's van hen werden gemaakt. Helaas had hij tegen zijn bewakers gezegd dat hij het wel zonder hen af kon en dat hij alleen met Alice wilde zijn. 'Rustig maar, het komt wel goed,' fluisterde hij zo zachtjes dat alleen Alice hem kon horen. Daarna draaide hij zich om zodat hij met zijn rug naar Alice toe stond en met zijn gezicht naar de man met de camera. Er stond een lichte glimlach op zijn gezicht omdat hij wist dat hij beleefd moest blijven. 'Het is niet toegestaan om op het schoolterrein foto's te maken, zouden jullie alsjeblieft willen gaan en ons met rust laten,' zei Daniël tegen hen. Zijn toon was niet vragend, eerder dwingend. Een toon die geen tegenspraak dulde.

Zoals afgesproken liep Laurent langs de rand van het bos, zoekend naar het meisje dat hij de dag daarvoor had leren kennen. Ergens, ver achter hem, stond Solvind hem na te kijken. Hij had niet anders gekund dan het paard mee te nemen, hij was Laurent gewoon gevolgd. Ondanks alle bevelen die Laurent had geroepen. Misschien maakte hij zich zorgen. Eindelijk had Laurent zijn paard zover gekregen om op minstens tweehonderd meter afstand te blijven staan.

Katniss was in een boom gaan zitten. Ze voelde zich hoog in een boom altijd prettiger dan laag op de grond, ze kon de hele wereld overzien vanaf daar. Zodra ze Laurent zag sprong ze soepel naar een lagere tak en uiteindelijk landde ze vlak bij hem op de grond. 'Heey,' ze ze rustig. Ze had om haar schouder een boog zitten, twee om precies te zijn. Een pijllenkoker sierde haar andere schouder. Heel eventjes schoten haar ogen vluchtig naar het paard dat een paar meter verderop stond. Het was opmerkelijk dat Laurent het dier mee had genomen, vond ze zelf want ze had duidelijk laten merken dat ze niet instond voor de gevolgen.

Zodra het meisje tevoorschijn kwam, draafde Solvind weg tot hij uit de buurt van de pijlen was. "Hoi," zei Laurent. "En excusez-moi, ik kon hem niet tegenhouden. Anders was hij wel over het hek achter me aangesprongen." In de verte brieste Solvind en Laurent ging er niet op in, wetend dat zijn paard altijd het laatste woord had. Vooral over dit soort dingen, Solvind was overprotective.

Katniss zei niets op de woorden van Laurent, ze was niet iemand die vrolijk een praatje zou gaan maken. Ze haalde de bogen van haar rug af en drukte er een in zijn handen. Daarna begon ze het bos in te lopen. Ze had een kleine open plek gevonden, deze kon perfect dienen als oefenveld vond ze zelf. Het was alleen een beetje ingewikkeld om er te komen maar ze ging ervan uit dat Laurent er wel toe in staat zou zijn. Hij was immers de persoon die tegen haar had gesproken en toen ook nog besloten dat ze prima als lerares kon dienen. Wat haar betreft was hij sowieso al gek.

Laurent haalde zijn schouders op en liep achter het meisje aan. Achter zich hoorde hij hoe Solvind hen volgde, maar buiten het bereik van de bogen bleef. Hij rende een stukje om naast het meisje te gaan lopen. "Mag ik vragen 'oe je 'eet?" vroeg hij voorzichtig. "Ik ben Laurent. Hij zuchtte bij het horen van zijn uitspraak. De H bleef af en toe een moeilijke letter. Maar ja, na school zou hij toch teruggaan naar Frankrijk.

weetje het zou nu grappig zijn als ze een naam met een h had XD
_______-
Katniss keek heel kort argwanend naar de jongen. Ze moest eens ophouden overal iets achter te zoeken van zichzelf, maar dat was zo ontzettend lastig als je het gevoel had dat je nooit iemand hebt kunnen vertrouwen. 'Katniss,' zei ze daarna kort. Ze hoorde vaag dat hij zichzelf voorstelde als Laurent, maar ze wist dat ze dat nooit zou gaan onthouden. Op dat moment kwamen ze op de open plek aan. Ze had op een boom een paar punten gemankeerd, ze diende als schietschijf.

"Aangenaam," mompelde Laurent, die steeds weer besefte dat Katniss een mens van weinig woorden was. Hij keek de open plek rond en zijn ogen vielen al snel op de schietschijf. Moest hij dat gaan raken? "Mon Dieu," mompelde hij zachtjes. Het leek hem onmogelijk, maar ja, je kon ook niet alles hebben. Hij hield de boog in zijn hand en keek ernaar. Het waren mooie dingen, vond hij. "En nu?" vroeg hij ongeduldig.

Katniss zag zijn blik. 'Rustig maar, die ga je nog lang niet gebruiken,' zei ze tegen hem, niet met een vrolijke glimlach maar gewoon stijfjes. Ze liet hem zien hoe ze haar boog vasthield. 'Je zult eerst moeten leren hoe je een boog goed vasthoud,' zei ze tegen hem terwijl ze rustig uitlegde hoe je het ding moest vasthouden. Zonder pijlen.

"Zoiets?" vroeg Laurent. Hij pakte de boog goed vast en bracht de duim van de hand met de pees naar zijn wang, maar hield hem er iets van af. Hij had veel boeken gelezen over uitstekende boogschutters en ging nu zo staan als hij zich altijd had ingebeeld. Natuurlijk wist hij niet of het goed was, maar het was moeilijk in te schatten voor de eerste keer en zonder pijlen.

Katniss bekeek eventjes kort zijn houding. Ze tikte iets tegen zijn elleboog zodat deze nog iets hoger kwam te zitten. Vervolgens veranderde ze de positie van zijn benen iets en daarna keek ze weer. 'Redelijk,' zei ze tegen hem. Het was goed dat hij stilstaand zo kon gaan staan. Ze vroeg zich af of hij het ook kon als hij plotseling moest schieten, maar dat zou later wel komen. Een pijl haalde ze uit de koker en gaf deze aan Laurent. 'Leg hem maar aan,' zei ze vervolgens, ze wilde eerst weten wat hijzelf al kon.