Een bos

Vanuit de hoogte keek Laurent neer op Katniss. "Oke," zei hij met opgetrokken wenkbrauw. Hij sloeg zijn armen over elkaar en bleef voor haar staan, een lange schaduw over haar heen werpend. "Dan is er dus echt iets." Hij vond het altijd leuk als hij iets uit iemand kon peuteren, ookal kwam het niet helemaal door hem.

Katniss rolde met haar ogen terwijl ze verder ging met het villen van de eekhoorn. 'Ik ga je geen lessen meer geven,' zei ze tegen hem. Ze keek hem nu recht aan, wilde weten hoe hij zou reageren. Hoopt dat hij niet boos zou worden, of nog erger dat hij zich gekwetst voelde. Ze zette die hoop van zich af, als dat zo was dan was het zo. Ze kon hem er niet bij hebben als ze iets deed wat bij haar vader hoorde. Niemand hoorde daarbij, dat was van haar. De pijn was van haar.

"En waarom niet?" vroeg Laurent verbaasd. Onzeker begon hij zich af te vragen waarom ze het niet meer wilde. De persoonlijke redenen die ze kon hebben, kwamen niet in zijn hoofd op, maar de rest van de redenen maakten hem een beetje kwaad. Hij bedacht zich bijvoorbeeld dat ze hem te slecht vond en daarom maar zei dat ze hem geen les meer wilde geven, dat ze eigenlijk geen tijd in hem wilde steken.

Katniss keek hem kort aan. Dat was een vraag waar ze over na had gedacht, maar ze had het niet aangedurft om er werkelijk over na te denken wat ze dan moest antwoorden. Ze keek nu naar haar handen, waar de compleet gevilde eekhoorn nog steeds in zat. Ze wist niet wat ze moest antwoorden, ze kon een of andere smoes bedenken over dat het te veel tijd koste, dat hij niet goed genoeg was. Alleen dat was niet eerlijk, het was niet zo dat ze hem pijn wilde doen. Ze wilde alleen zelf geen pijn voelen. Dat was onmogelijk als ze hem les gaf.

"Nou, zeg op," zei Laurent, nu wat kwader. Het maakte hem een beetje onzeker wat Katniss op het moment allemaal bedacht, vooral omdat het antwoord zo lang uit bleef. Solvind kwam de open plek opgelopen, om te kijken wat er aan de hand was. Mag ik haar schoppen? vroeg hij en hij draaide zijn achterste al een beetje om, maar Laurent schudde langzaam zijn hoofd.

Katniss keek op, liet de eekhoorn in het gras vallen en stond op. 'Het gaat je niets aan,' zei ze toen. Ze werd op slag vijandig. Niet omdat ze boos was op hem, gewoon omdat ze haar kern wilde beschermen. Ze wilde dat niemand zag hoe ze zich werkelijk voelde, jarenlang had ze iedereen die haar kende voor de gek gehouden. Dat zou ze voorlopig nog wel eventjes blijven doen. Haar vader was van Haar, niemand anders.

Laurent keek Katniss geergerd aan. "Natuurlijk gaat dat mij iets aan," zei hij kwaad. "Je geeft mij opeens geen les meer. Je had je dat dan maar eerder moeten bedenken." Hij zette een stap achteruit toen Solvind tussen hen in ging staan. Daarbij stootte het paard expres tegen de zij van het meisje, maar Laurent keek hem niet eens bestraffend toe.

Katniss keek woedend naar Laurent. Daarna keek ze geergerd naar het paard, ze bedwong zich zelf om niet meteen een pijl door de kop heen te schieten. 'Het heeft niets met jou te maken,' siste ze. Minder zeker van ziczhelf, ze voelde dat het niet lang zou duren voordat ze zou instorten. Ze moest hem weg werken van deze plek, hem afleiden van het feit dat zij hem geen les meer wilde geven. Voor geen goud liet ze hem zien hoe kwetsbaar ze daadwerkelijk was.

"Nou, dat is in elk geval een antwoord," zei Laurent, nog steeds boos. Met een overdreven zwaai van zijn been sprong hij op Solvinds rug. Per ongeluk kwam zijn schoen in het gezicht van Katniss. "Sorry," zei hij. "Dat wilde ik echt niet." De boosheid was direct weg en hij keek vol spijt naar het meisje. Moest hij ook maar niet van die harde schoenen aantrekken.

Katniss voelde hoe de laars haar gezicht raakte. Ze geloofde geen ruk van wat hij zei. Maar ze kon niet om zijn gezicht heen dat vol spijt stond. Er knapte iets in haar. Er ontstonden kleine tranen in haar ooghoeken. Bruusk draaide ze zich om, weg van hem en ging weer op de steen zitten. In elkaar gedoken zodat haar gezicht verborgen was. Ze zei niets.

Laurent verwachtte dat de tranen kwamen doordat hij haar had geschopt, maar voelde de behoefte niet meer om te helpen. Hij had makkelijk de pijn weg kunnen halen. Maar in plaats daarvan ga hij Solvind de sporen en galoppeerde weg door het bos, wegduikend voor laaghangende takken.

Zodra ze de wegdravende voeten hoorden liet Katniss het toe dat ze echt begon te huilen. De tranen stroomde over haar wangen en haar schouders schokte. Had ze hier goed aan gedaan? Voorzichtig voelde ze met haar vingers of haar gezicht nog heel was. Haar neus was in elk geval niet gebroken, maar ze merkte wel dat het niet lang zou duren voordat haar gezicht blauw zou worden van de klap die ze had gehad.

NIEUW
_________
Waarom Katniss hier weer naar terug was gegaan wist ze niet. Het enige wat ze deed was op de steen zitten waar ze de vorige keer een eekhoorn had geveld. Haar pijl en boog lagen nog onder haar bed, verscholen zodat ze niet afgepakt werden. De huid rondom haar neus en deel van haar rechteroog was nog blauwig van de klap die ze had gekregen van Laurent, ze had een verhaal opgehangen over dat ze tegen een boom was aangelopen. Op een of andere manier wilde ze niet dat Laurent in de problemen kwam, zeke rniet omdat hij had gezegd dat het hem speet. Dit waren dingen die totaal niet ibj Katniss paste, dat wist ze dondersgoed en het verwarde haar.

Laurent was al een aantal dagen vermist op school, zonder dat de meeste leerlingen daar natuurlijk is van merkten. De leraren wisten van Laurents problemen en alleen in zijn vriendgroep viel het gemis op.
Laurent sukkelde al een paar dagen door het bos. Sinds de aanvaring met Katniss was het bergafwaarts met hem gegaan. De avond daarop had hij in een kroeg rondgehangen, net zolang tot hij half in coma lag. Op de weg terug naar school was hij stomdronken het bos in gewandeld, tot hij ergens aan de rand van een meertje in slaap was gevallen. De volgende ochtend werd hij wakker en in zijn roes en verwarring is hij verder het bos in gerend, af en toe stoppend om zijn maaginhoud eruit te gooien. Halverwege die eerste dag knielde hij weer bij een ven, misschien hetzelfde, en bekeek zichzelf even. Hij kon zich niets meer herinneren van de nacht ervoor, maar het leek alsof hij door vele rozenstruiken was gerend. Zijn broek zat vol scheuren en ook van zijn shirt was niet veel meer over. Beschaamd durfde hij niet meer terug, dat zou over een tijdje wel weer goed komen. Hij heeft zich de dagen in leven gehouden met gestolen eten uit het dorp en water uit schone beekjes. Een keer is hij een grizzlybeer tegen het lijf gelopen en in de vlucht richting een goede boom is hij zijn shirt helemaal verloren. Zijn haar stond inmiddels al vreselijk alle kanten op en er zaten rare dingen in. Alleen zijn ogen waren normaal gebleven, omdat hij dit soort situaties kende en wist dat er snel een eind aan zou komen. De schoenen die inmiddels niets meer waard waren heeft hij uitgeschopt en de broek heeft hij halverwege de bovenbenen afgescheurd, omdat de losse flarden hem in de weg zaten. En tegen zichzelf mompelend dat hij eens moest uitkijken voor scherpe dingen, vond hij zichzelf nu op de open plek waar hij een paar dagen geleden ook was.

WOOOOOOOOOWWWW, dat is lang. XD

Woow XD Me like...
___________
Katniss zat nog steeds op de steen. Al bijna voordat Laurent daadwerkelijk de open plek was opgelopen voelde ze de aanwezigheid van een persoon al. Ze draaide zich in de richting waar ze dacht dat er iemand zou zijn. Het duurde eventjes voordat ze doorhad wie er stond, de persoon was verwilderd en ze herkende Laurent alleen nog maar aan zijn ogen, iets wat niet echt goed was wat haar betreft. Vrijwel meteen toen ze wist wie het was sprong ze op zonder er over na te denken dat ze misschien afstand moest houden. 'Wat is er met je gebeurd!?' riep ze half vragend half geschokt uit, het was niets voor haar om zo te reageren. Toch was het de reactie die ze gaf. Ze liet haar blik over zijn lichaam gaan. Hij zag er verschrikkelijk uit, hij moest zeker een paar dagen in het bos zijn geweest volgens haar. 'Gaat het?' vroeg ze daarna wat rustiger, ze was niet zo goed in het verplegen van mensen. Ze wist ook niet of hij dat nodig had. Een bezorgde uitdrukking was op haar gezicht komen te staan, iets wat totaal niet gewoon voor haar was. Meestal was ze afstandelijk, liet ze het helpen van mensen over aan haar kleine zusje. Die wist precies wat ze zou moeten doen, Katniss daarin tegen was hiervoor niet weggelegd. Natuurlijk niet, zij joeg, Prim genas.

Het duurde lang, heel lang voordat Laurent doorhad dat er tegen hem gepraat werd. Door de lange tijd die hij in het bos had doorgebracht was hij weer helemaal ingesteld op Frans en hij had geen idee van wat het meisje zei. Het enige wat tot hem doordrong was dat het Katniss was, die een bezorgde reactie leek te hebben. Een vreugdeloze glimlach trok over zijn gezicht toen hij besefte dat hij emotie loskreeg van haar, maar verder deed het hem niet zoveel meer. Hij zette een stapje achteruit en ging zitten. Hij wist wel dat hij een aantal dagen in een bos had gezeten en hij keek even naar zichzelf. Hij kreeg normale gedachten, over het feit dat hij goed bruin was geworden overal en het feit dat de alcohol niet meteen medogenloos was geweest en er nog geen laag vet over zijn six-pack heen hing. Hij knikte goedkeurend, dat soort gedachten deden hem altijd goed. Ook zag hij de sneetjes zitten die hij had opgelopen en op slag begonnen die te helen, zij het een beetje ongeordend en je bleef er wat van zien. Hij streek in de automatische beweging door zijn haar, om het goed te doen, en vond zichzelf weer de normale, knappe Laurent. Iets wat belangrijker voor hem was dan iets anders op het moment. Hij keek weer naar Katniss en zijn Franse gedachten gingen overal er nergens over, maar Katniss drong nog niet echt tot hem door. Alsof hij nog steeds in een soort roes zat.

Katniss was voor hem neer geknield, ze probeerde in zijn ogen te kijken. Ze merkte dat ze lichtelijk in paniek aan het raken was door het feit dat hij niet op haar leek te reageren. 'Laurent? Laurent?' zei ze zachtjes achter elkaar. Ze merkte dat hij in elk geval zelf zijn wonden had genezen, dat was mooi dan hoefde ze daar niet meer aan mee te helpen. Dat was goed gezien het feit dat zij daar toch niet toe in staat was. 'Laurent? Hoor je me?' vroeg ze toen, wat zou ze anders moeten zeggen? Ze had werkelijk geen idee, ze hoopte maar dat ze Laurent een beetje bijzinnen zou kunnen brengen, al achtte ze zichzelf daar niet heel hoog toe in staat.

"Qu'est-ce que tu dis? Je ne le comprends pas," zei hij. Na lange tijd alleen met zichzelf sprak hij altijd Frans, het kwam niet meer in hem op dat hij in een Engelstalig land was. Hij keek Katniss aan en bedacht zich enkele dingen over hoe zij was geweest. Oja, ze was de schietlerares die hem geen les meer wilde geven. Meteen verhardden zijn ogen en hij wende zijn blik af. En het blauwe oog kwam door de trap die hij har had gegeven. Maar herinneren dat die niet expres was geweest, dat kon hij niet meer.

Er gebeurde iets wat zelden gebeurde bij Katniss, ze begon in paniek te raken. 'Laurent?' zei ze, ze bleef zijn naam maar herhalen. Steeds meer, steeds sneller achter elkaar. Ergens voelde ze zich schuldig, over het feit dat ze hem nooit uitleg had gegeven. Ze zag zijn blik verharden en hield op met het noemen van zijn naam. Ze probeerde in zijn ogen te kijken. Vroeg zich af wat er in godsnaam in zijn hoofd afspeelde.

Oh, wacht, Engels, Lauren begon het weer te begrijpen. "Hey Katniss," zei hij vrolijk. "Waarom ben jij in paniek? Er is niets aan de hand." Hij kon zich niet voorstellen dat Katniss bezorgd was over hem, omdat het zo'n emotieloos mens was geweest. Dus hij haalde zijn schouders op en rees zijn lange lengte weer de lucht in. Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. Even was hij vergeten wat hij daarvoor had gedacht, maar die gedachten kwamen weer terug en hij haalde zijn hand weg.

Katniss wilde zijn hand aanpakken. Opgelucht dat hij weer normaal engels sprak en blijkbaar ook doorhad dat zij hier was. Ze was een klein beetje van haar stuk gebracht toen hij zei dat er geen reden tot paniek was, en het verwarde haar nog meer toen hij ineens zijn hand wegtrok. Ze zorgde ervoor dat ze zelf soepel omhoog kwam en keek hem aan, ze moest iets op haar tenen staan en haar hoofd omhoog houden om dat te kunnen doen. Hij was een stuk langer dan haar, iets wat ze ergens vervelend vond, toch had het ook iets prettigs. 'Gaat het? ' vroeg ze zachtjes. Ze was in de war, ze was nog steeds bezorgd over het feit dat hij zo raar had gedaan.