Een bos

"Oh....Sorry...." Zei Luca terwijl hij snel omhoog sprong en naar z'n hand greep. Hij deed een paar stappen achteruit om z'n afstand te houden. "Ik wist niet dat...ik dacht....dat ik kon helpen..." Hij keek de jongen niet aan maar keek naar de grond naar de bladeren op de grond. Misschien had hij hier toch maar beter niet naartoe moeten lopen, het zorgde toch alleen maar voor meer gedoe..



--
btw, Luca ziet eruit als een meisje ^^

Sorry.

"Ach, dat moet je je niet aantrekken," zei Gryphyn. "Het is nu alleen mijn zaak, dus ik zou liever alleen zitten en wachten tot ik klaar ben om verder te gaan, terwijl ik mantra's over de Y zing." Hij zuchtte en keek het meisje aan. Ze hoefde wat hem betrof niets meer te zeggen, hij zat hier liever in stilte.

"Oke..ik zal je dan maar niet storen...." Zei Luca. Hij begon even met z'n armen heen en weer te zwaaien en keek toen rond. Hij vroeg zich af waar hij z'n stok had laten vallen aangezien hij die toenet nog had. "hmm" Luca keek nog even naar de jongen en het hert en liep toen snel weg op zoek naar z'n stok. Na een paar minuten had hij hem weer gevonden, hij bleef het uiteindelijk een mooie stok vinden. Luca had een idee en liep langzaam weer terug naar de plek waar hij de jongen had gezien. Een paar meter voor de plek bleef hij even stil staan en vroeg zich af of hij wel terug had moeten komen.

Gryphyn was even nadat het meisje was verdwenen opgestaan en hij had een rondje gelopen. Het deed gewoon pijn om iets te zien overlijden, maar hij kon er echt niets aan doen. Hij ging tegen een boom zitten. Vanuit de richting waar het meisje was verdwenen was hij niet meer te zien.

Luca bleef naar de plek kijken maar zag de jongen niet meer zitten. Hij vroeg zich af waar hij naartoe gegaan was. Zou het hert er nog wel zijn? Rustig liep Luca veder hij keek om zich heen op zoek naar de jongen, maar tevergeefs hij zag hem niet. Hij stond nu weer vlak voor het hert en keek er naar. Het was jammer maar zo zat de natuur in elkaar, al had hij geen idee wat er precies met het arme dier was gebeurt. Luca zette z'n stok in de grond naast het dier en ging zitten. Hij klapte z'n handen tegen elkaar en sloot z'n ogen. De manier waarom hij het deed zag er nogal komisch uit, maar in tegenstelling was hij heel serieus.

New.
_______
Nikki jogde op een aardig tempo door het bos. Haar lichtbruine paardenstaart zwiepte vrolijk mee op het ritme van haar stappen. Het was niet erg koud of warm, precies goed om een tijdje rustig te hardlopen. Doordat ze de laatste tijd zo vaak bezig was geweest met haar krachten verder ontwikkelen, had ze haar conditie een beetje verwaarloosd, maar daar zou nu verandering in komen!
Steeds sneller en sneller rende ze over het slingerende bospad naar een nog onbekende bestemming. Een grote glimlach sierde haar gezicht.

Zacht schetste Kim met zijn potlood de lijnen van het mooie bosgezicht voor hem. Het potlood lag prettig in zijn hand en het rustige windje voelde prettig op zijn gezicht. Hij was nu ongeveer een kwartiertje bezig met zijn tekening en de ruwe lijnen lagen al vast. Kim hield van het bos. Het zachte geritsel van de bladeren en het ruisen van de takken. Opeens werd zijn concentratie verstoord door rennende voetstappen. Hij hief zijn hoofd op en zag een meisje met een bruine paardenstaart aan komen joggen. Hij zuchtte even zachtjes omdat zijn concentratie werd verstoord en ging weer verder met het schetsen van de bomen voor hem.

Nikki rende alsof haar leven ervan afhing, ze moest gewoon haar energie kwijt. Daardoor moest ze haar volledige concentratie richten op de laaghangende takken en boomstronken.
In één soepele beweging sprong ze over een uitstekende boomwortel. Tja…misschien had ze daarna ook nog even beter moeten opletten, want nog geen seconde later was er opnieuw een obstakel op haar pad die ze niet echt had zien aankomen door haar trots over het, dit keer niet onhandige, passeren van een boomwortel.

Het gebeurde allemaal heel snel: het springen, het plotseling zien van de jongen, de ijselijke gil die ze slaakte en tenslotte de val.
Met veel kabaal maakte Nikki een soort halve salto over de jongen.
Niet veel later opende Nikki haar ogen die ze van schrik had gesloten en keek wat versuft op. Het eerste wat ze zag was de knie van de jongen die tegen haar wang rustte. “Au…” klonk haar schorre stem alleen even.

Net toen hij zich weer omdraaide en zijn potlood weer tegen het papier aanzette, hoorde hij een harde gil en botste er iemand tegen hem aan. Kim viel om met de persoon over hem heen. Hij hoorde een zachte kreun. Versuft keek hij op en zag het joggende meisje van eerder over hem heen liggen. Hij probeerde overeind te gaan zitten zonder het meisje pijn te doen. “Gaat het?” vragend keek hij het meisje aan. Zijn blik draaide naar zijn schetsblok. “O nee!” hij pakte het blok op en zag dat zijn tekening helemaal verpest was en zijn potlood gebroken. Chagrijnig scheurde hij het blad los en maakte er een prop van. Zijn blik gleed weer terug naar het meisje en hij hielp haar overeind.

Nikki keek met een pijnlijk gezicht op en verschoof iets zodat ze nu op haar buik naast de jongen lag en niet langer helemaal over hem heen. Ze ontmoette zijn blik en glimlachte wrang. “J-ja, het gaat wel.” sprak ze, de pijn in haar ellenboog negerend. Met zijn hulp kon ze overeind gaan zitten. “En hoe gaat het met jou?” Haar gezichtsuitdrukking was plots bezorgd, vooral bij het zien van de reactie van de jongen. Ze volgde zijn blik en ontdekte zo het gevallen schetsblok. “Oh, nee! Sorry, sorry!”
Ze kon zichzelf wel slaan! Waarom lette ze nou niet wat beter op en was ze zo onhandig?! Nijdig op zichzelf, kamde Nikki met haar rechterhand wat slordige plukjes haar voor haar ogen weg en keek de jongen met een klein pruillipje aan. “Het was echt niet mijn bedoeling om… Ik bedoel… Heb je pijn?” sprak ze gehaast. Altijd als ze gestrest was, begon ze ineens drie keer sneller en meer te praten. Een rode blos kleurde zich op haar toch al rode wangen terwijl Nikki nogmaals naar het schetsblok keek. “En ook sorry van dat.” Ging ze verder. Ze had nog zoveel meer verontschuldigingen willen maken, maar de stekende pijn in haar ellenboog weerhield haar daarvan. Terwijl ze er eigenlijk geen aandacht aan wilde besteden, wierp Nikki toch even een snelle blik op haar linkerellenboog en ontdekte zo de gemene snee die daar zat.
Prachtig…ge-wel-dig! Dat kon er ook nog wel bij…
Zuchtend en steunend gluurde Nikki vanuit haar ooghoeken naar de jongen, benieuwd naar zijn reactie. Dat hij waarschijnlijk niet al te blij zou zijn, was wel duidelijk. Argh..!

“Het maakt niet uit. Ik kan de tekening wel opnieuw maken. Ik denk dat je die snee even schoon moet maken.” Kim wees naar de arm van het meisje. Opeen schoot er een steek door zijn schouder. Hij kreunde even maar richtte toen zijn aandacht weer op het meisje. Hij bestudeerde het blosje even maar gaf nog steeds zijn chagrijnige gevoel niet op. Het meisje had zijn tekening verpest en dat is onvergefelijk voor hem. Snel pakte hij het schetsblok op, klapte hem dicht en stopte het in zijn tas. Het gebroken potlood gooide hij verder het bos in maar hij kon zijn gooi niet afmaken doordat er weer een pijnscheut door zijn arm ging. Hij kreunde weer even. Kim gooide de rugtas over zijn schouder. “Succes met die snee, ik zie je later wel weer.” Hij draaide zich om en liep rustig weg in de richting van de school.

Nikki keek zwijgend toe hoe de jongen eerst tegen haar sprak en vervolgens opstond. Ze hoorde maar half wat hij zei, want haar aandacht was op iets anders gericht. Nog een bijwerking bij stress, was dat ze haar gave minder onder controle had. Vandaar dat de donkerrode gloed die rond de jongen hing haar hele gezichtsveld vulde. Al zeiden zijn woorden wat anders, hij was wel degelijk aangedaan, maar er was nog iets anders…
Op het eerste gezicht kon Nikki niet helemaal ontdekken wat er was, totdat ze beter keek. Een straal gifgroen slingerde door de aura van de jongen als een slang. Hij had pijn.
Zich nog schuldiger voelend dan eerst, sprong Nikki daarom redelijk lenig op toen de jongen aanstalten leek te maken om weg te lopen. “Wacht!” riep ze hem na. Het kostte haar weinig moeite om hem in te halen doordat haar spieren nog warm waren. “Wacht, even.” zei ze weer en ging voor de jongen staan zodat hij niet zo gemakkelijk weg kon lopen. “Je bent gewond. Laat me er even naar kijken. Ik ben dan geen heler, maar ik weet het één en ander van verwondingen.” Door haar snel uitgesproken zinnen, was Nikki even vergeten uit te leggen hoe precies ze te weten was gekomen dat hij gewond was, maar aangezien hij zich op het schoolterrein van deze speciale school begaf, wist hij waarschijnlijk wel het één en ander van magie.

Zuchtend keek hij het meisje aan: “Echt, het is oké. Het zal vast niets zijn.”. Even keek hij in haar hoofd, hij wist dat het onbeleefd was maar hij kon het niet laten. Hij zag een gelukkige jeugd, twee ouders die om haar gaven, een zusje dat van haar hield. Snel sloot hij haar gedachten af met zijn opgebouwde schild. Het deed teveel pijn. Nog steeds haatte hij zijn ouders voor het in de steek laten van hem. Hij wilde niet meer bij het meisje in de buurt zijn. Ze was te gelukkig. Abrupt besloot hij het gesprek met: “Sorry, ik moet echt gaan.” Snel beende hij weg zodat ze hem niet meer in kon halen en zijn tranen niet meer kon zien.

Nikki voelde een steek in haar borst toen de jongen tegen haar sprak. Iets in zijn stem maakte haar treurig en dan was er nog zijn aura…dat nu weer leek te vervormen en verkleuren. Wat was er toch met hem aan de hand? Had zij dat allemaal veroorzaakt?
Ze zuchtte en haalde tenslotte haar schouders op. “Oké dan. Ik wilde alleen maar helpen.” mompelde ze. “Tot later.” Hierna draaide ze haar rug naar de jongen toe en liep de andere kant op. Eerst maar even rekken en strekken voor ze weer verder zou hardlopen. Uit de zak van haar trainingsbroek haalde ze een pleister die ze wijselijk voor ‘noodgevallen’ had meegebracht en plakte deze op de snee.
Zo, ze kon er weer tegenaan.

Carl lag aan de rand van een klein ven. Om hem heen lagen Joey, een aantal eekhoorns en nog een paar wilde katten. Blub had een heerlijke tijd in het ven, samen met een haai en in de lucht boven hem speelden vogels en elfjes tikkertje met elkaar. Even bedacht Carl zich dat het allemaal fantasie was, zoals gewoonlijk. Voor die kleine tijd van de gedachte verdwenen de dieren even, maar daarna waren ze weer terug en maakte Carl weer vrolijk met hun gelach en rare grappen.

Zijn blik stond pijnlijk en zijn hoofd bonkte als een bezetene. Atsuya, Kidou en Samoru zaten hevig te discussiëren in zijn hoofd. Shirou liep over het pad maar Atsuya dwong hem om van het pad te lopen. Een zucht van irritatie ging over zijn lippen. Mensen konden zich niet voorstellen hoe moe hij hier van werd. De discussie ging over niets meer dan een beslissing die hij had moeten maken in een van de lessen. Ze moesten samen werken in viertallen en hij wist niet bij wie hij in het groepje moest gaan. Hier had hij altijd al moeite mee gehad. "Doe gewoon wat ik zeg. Ik ben je betere helft." Dat was Atsuya en Shirou trok zijn mond tot een streep.

Carl keek op toen hij een takje hoorde kraken. Zijn denkbeeldige dierenvriendjes vluchtten meteen weg, niet wetend dat ze eigenlijk niet gezien konden worden en ook tot Carl drong dat niet door. Hij stond op en keek naar de jongen die aan kwam lopen. Hij trok een wenkbrauw op. "Hallo," zei hij en hij keek naar de blik van de jongen. "Hoofdpijn?" Zijn hand hield hij al omhoog, om hem op het hoofd van de ander te planten als die ja zou zeggen.

Shirou keek waakzaam op naar de stem en zag de jongen die hij nog niet eerder had opgemerkt. Stom van hem, anders was hij een andere kant op gelopen. 'Hmm, ja.' Mompelde hij verstaanbaar. Hij wist toch wel dat de stemmen in zijn hoofd niet zouden stoppen. "Stel je niet zo aan!" Atsuya en Samoru, het was ook nooit goed volgens hen. Hij was nooit goed genoeg. Hij balde zijn handen tot vuisten. "Stil." Zei hij in zijn hoofd tegen hen. Maar ze luisterde niet naar hem, dit deden ze nooit. Alleen Kidou wilde dit nog wel doen, soms.

Carl legde zijn hand op het hoofd van de jongen. De hoofdpijn zou in elk geval weg moeten zijn. Intussen kwam overal dierenhoofdjes tussen de blaadjes door, om te kijken of het goed was. Carl moest er om lachen en hield zijn vinger op, zodat er een elfje op kon landen. De rest van de dieren kwam nu ook tevoorschijn en rende op de nieuwkomer af. Ze sprongen tegen hem op en zonder het te beseffen zorgde Carl er met telekinese zelfs voor dat de broek bewoog op de plekken waar de dieren die raakten.

Shirou had al geschrokken gekeken toen de vreemde jongen zijn hoofd aanraakte. "Wie is hij om dit lichaam aan te raken? Wat een lef." Het korte lontje van Atsuya. Hij keek met een verbaasde uitdrukking naar zijn broek die leek te bewegen. Hij zette een paar stappen achteruit want hij zag niets dat zijn broek zou moeten aanraken. 'Deed jij dat?' Vroeg hij zacht aan de jongen. "Hij durft wel." Atsuya die ervoor had gezorgd dat Kidou en Samoru weg waren en daarom de enige was die nog praatte. Waardoor de hoofdpijn ook minder was geworden. Misschien had dat van die jongen wel geholpen.

"De hoofdpijn heb ik weggehaald, ja," zei Carl, niet snappend dat de jongen op het bewegen van zijn broek doelde. Hij zag hoe de dieren achter de jongen uiteenstoven toen die begon te lopen. Het elfje was van zijn vinger opgestegen en Blub en de haai keken vanuit het vennetje toe. Joey, de kangoeroe, kwam naar hem toegesprongen. "Waarom aait hij ons niet eens?" vroeg hij aan Carl, die zijn schouders ophaalde.

'Mijn broek. Ik bedoelde het bewegen van mijn broek.' Zei Shirou zachtjes. "Ik zal hem eens aanraken met mijn vuist." Gromde Atsuya in zijn hoofd, maar tot opluchting van Shirou kwam hij niet tevoorschijn. "Dit is je uitgelegen kans om misschien eens een echt gesprek met iemand te voeren, Shirou." Sprak Kidou die weer terug was gekomen. "Alsof hij dat kan." Was weer de stem van Atsuya. Shirou beet zachtjes op zijn lip.

"Oh, dat waren zij," zei Carl, wijzend naar de dieren om zich heen. "Ja, dat waren wij," riepen die ook meteen in koor en ze keken allemaal omhoog naar de jongen. Carl dacht er niet bij na dat de jongen ze niet kon zien. Bovendien, als hij zich dat zou bedenken, zou hij de dieren zelf ook even niet meer zien en hij kon daar vaak niet tegen. Vooral het gemis van Joey en Blub, de vis zweefde nu naast hem in de lucht, kon hem kapot maken.

Shirou keek om zich heen. Hij zag niets. Lag het aan hem? Was er iets mis met hem? Het zou vast aan hem liggen. "Wat klets die stomkop. Ik zie niets?" Zei Atsuya, duidelijk geirriteerd. Ergens was Shirou blij dat het voor Atsuya ook niet mogelijk was om te zien wat de jongen leek te zien. 'Wat zou ik moeten zien?' Mompelde hij zachtjes. De vraag klonk stom. Hij haalde een hand door zijn haren en maakte dat deze weer goed in model zaten. Perfect.

Carl besefte zich dat er voor een buitenstaander niets te zien was. Dat kleine moment was de ruimte rond het ven leeg, alleen de jongen en Carl waren er nog. En dat ene moment was Carl dieptriest. Toen de dieren weer verschenen, zei hij alleen nog maar: "Oh, laat maar." Zijn dieren waren er altijd, de buitenwereld kon ze niet zien maar dat was geen reden om ze weg te denken.