The Stairs – café in het centrum van Malory

Jared kreunde weer bij het voelen van Lesleys lippen in zijn hals. Hij liet zich vervolgens gewillig naar de bank begeleiden. Zijn ogen glansden.
Daar ging hij gemakkelijk over Lesley heen liggen, terwijl zijn lippen helemaal van Lesleys mond naar beneden gingen, langs zijn hals, borst, buik tot waar zijn broek begon. Daar aangekomen trok Jared zijn hoofd weer iets terug en keek hij grijnzend op naar Lesley. Zonder iets te zeggen, hopend dat hij nu niet te ver ging, begon hij Lelseys broek los te maken. Hij weerstond de drang om Lesleys overige kleren en zijn eigen kleren gewoon van hun lijven te rukken. Nee, hij zou wachten op wat Lesley wilde. Zelf had hij met deze en andere acties wel duidelijk gemaakt wat hij wilde; hij wilde Lesley, helemaal. Hier en nu.
Langzaam, om voor extra spanning te zorgen, schoof Jared weer naar boven en ging verder met zijn tongzong, ondertussen wachtend op wat Lesley zou besluiten en doen.
Oh god.. Hij had zich in tijden niet zo goed gevoeld en zo gedragen!
Jared kende zichzelf even niet meer, of juist weer wel..
----
Oeh..waar gaat dit heen? O3O
Nja, ik heb wel een idee natuurlijk

Lesley streek met zijn handen door het haar van Jared toen deze bij zijn broek aan kwam. Hij kreunde zachtjes door de lippen die over zijn buik heen gleden. Toen Jared weer terug omhoog kwam kuste hij hem passievol en liet zijn handen over de gespierde rug van Jared glijden. Al snel kwam hij zijn broekrand tegen en trok de knoop los waarna hij zijn duimen in twee lussen haakte en de broek iets naar beneden schoof. Het was wel duidelijk wat hij wilde, heel eventjes keek hij Jared recht aan, daarna kuste hij hem in zijn hals.
Het voelde voor Lesley perfect aan. Alsof niets anders in de wereld meer bestond of er ook nog maar enigzins toe deed. Nee alleen Jared en hij was het nu nog maar.
________
Ik heb ook wel zo'n idee, al zat ik te denken dat het ook wel grappig zou zijn als er nu iemand naar boven zou komen lopen XD Ze zitten immers gewoon in een café...

Hahah, grappig, net of je gedachten kunt lezen! O.o
Ik had namelijk ook een klein ideetje..
(lees hieronder)
-------------
Jareds tong speelde een uitdagend spelletje met die van Lesley. Zijn handen streelden haast elk stukje huid waar hij op dit moment bij kwam, maar wel op een manier waarop het Lesley zou opwinden. Jared wist dat hij daar goed in was; voorspel. Maar Lesley was minstens net zo goed.

Jared kreunde bij het voelen van de aanraking bij zijn rug. Hij was wild van verlangen. Het was misschien maar goed dat geen van beiden de gave van thermokinese bezat, anders was het er nog heter aan toe gegaan hier..
Jareds krachten zaten ook niet stil; het licht op de andere verdiepingen begon steeds heftiger te flikkeren hoe meer opgewonden Jared werd. Hij stond nu in direct contact met de lokale elektriciteitsleidingen. Javier zelf merkte er niets van, op de kleine tintelingen in zijn aderen na die in grote hoeveelheden werden overspoeld met andere tintelingen, veroorzaakt door niemand minder dan Lesley Wilder.

Precies toen deze persoon de knoop bij zijn broek losmaakte, viel in één keer alle elektriciteit in het gebouw uit.
Jared liet dit keer een harder geluidje horen die aangaf hoe erg hij genoot. Nu was het zijn beurt weer.. Snel en behendig had hij Lesleys broek ook los en schoof deze met behulp van zijn tanden een stuk naar beneden.
Oké, van het dansen kwam dus niet veel meer, maar dit was zoveel beter!

Stemmen klonken op de trap nu de muziek uit was, maar Jared besteedde er geen aandacht aan. Het enige wat telde was wat hier gebeurde en de jongen die onder hem lag.
Maar misschien was het toch beter geweest dat Jared iets beter had opgelet, want voor hij het goed en wel besefte zei een stem op duidelijke toon: “Wacht, er liggen nog een heel stel kaarsen boven. Ik haal ze wel even.”
Enkele seconden later stond er plotseling een groep van vijf mensen in de deuropening. De twee vrouwen van het gezelschap gilden vrij angstaanjagend bij het zien van de twee jongens, waardoor Jareds nekharen spontaan overeind ging staan. Hevig geschokt keek hij op naar de mensen en de walgende, geschrokken en verbaasde gezichten. Hij herkende de barman en de eigenaar van the Stairs.
Een gevoel van irritatie sloop in hem nu ze blijkbaar niet verder konden met hun liefdesspel, maar deze irritatie maakte al snel plaats voor geamuseerdheid, vooral door de gezichtsuitdrukkingen en de overduidelijke verontwaardiging van de mensen.
Breed grijnzend draaide Jared naar Lesley die nog steeds onder hem lag. “Whoops, het ziet er naar uit dat we betrapt zijn, liefje..” zei hij net hard genoeg zodat iedereen in de ruimte hem kon horen. Goed, dit kostte hem zeker te weten zijn baantje hier, maar daar gaf Jared eerlijk gezegd niet om. Hij had het er wel voorover als hij maar dicht bij Lesley kon blijven. Jared schaamde zich ook niet, hij was juist trots dat hij met iemand zo geweldig als Lesley was en dat mocht iedereen weten!
Nog steeds grijnzend bleef Jared diep in de prachtige ogen onder hem staren.

Lesley kreunde net iets harder dan daarnet. Hij probeerde het een beetje in te houden, alleen lukte dat totaal niet. Hij keek pas op toen hij de angstaanjagende gil hoorden van de twee vrouwen. Hij keek opzij naar het kleine gezelschap die de kamer was betreden. Lesley rolde kort met zijn ogen toen hij de blikken zag. Daarna keek hij net zo breed grijnzend naar Jared, hij schaamde zich niet voor zijn geaardheid en dat zou hij ook nooit doen. Welke blikken er ook naar hem geworpen werden. Hij grinnikte kort. 'Het lijkt erop alsof ze ons eng vinden,' zei hij daarna terwijl hij een korte kus op zijn wang gaf. Daarna kwam hij iets omhoog, Jared zat nog steeds op zijn schoot maar ach wat maakte dat nu weer uit. Het viel Lesley op dat ze nog steeds, sommige met een opengevallen mond, naar hen stonden te staren. 'Wat? Nog nooit iemand gezien die op het punt stond de liefde te bedrijven?' vroeg hij met een spottend glimlachje.

Jared zat eigenlijk wel comfortabel op Lesleys schoot. Als ze hun liefdesspel even niet konden voortzetten, wilde hij het liefste zo dicht mogelijk bij hem zijn. Jared moest zachtjes lachen door Lesleys opmerking dat de mensen hen ‘eng’ vonden. Zijn blik ging dan ook even van zijn hete ‘partner in crime’ naar de mensen. Nu kon hij zijn lach al helemaal niet meer bedwingen. “Inderdaad! Maar u kent me toch?” zei hij tegen de eigenaar. “Ik heb uw vrouw zelfs nog dansles gegeven en uw dochter!” Jared zorgde er expres voor dat het klonk alsof hij hen eerder ook een lesje van een heel andere soort had gegeven, maar hij knipoogde even speels naar Lesley om aan te geven dat dat niet waar was.

Geen van de mensen leek nog een woord uit te kunnen brengen tot Lesley de volgende woorden zei:
'Wat? Nog nooit iemand gezien die op het punt stond de liefde te bedrijven?'
Jared rilde hier even vol verlangen bij, maar de eigenaar van the Stairs leek ineens te ontwaken uit zijn ‘trance’. “Uit!”
Jared trok vragend een wenkbrauw op.
“Mijn bar uit! Allebei! Nu meteen!” schreeuwde de kalende man nu met een rood aangelopen hoofd. De andere vier deden verschrikt een stapje achteruit. “Dat soort dingen doe je maar thuis! En zit niet zo aan hem!”
Gelijk na deze laatste zin, trok Jared zijn hand iets terug die kort hiervoor nog Lesleys wang en borst had gestreeld. Plotseling sprong hij lenig op van Lesleys schoot, zijn broek slordig omhoog houdend. “Best. De sfeer was toch al een beetje verpest nu.” mompelde hij grijnzend en haalde zijn schouders op. Hierna richtte Jared zich weer op Lesley. Gelijk begon zijn hart weer sneller te kloppen. “Ik sms je nog wel voor een geschikte tijd en plaats.” Sprak hij zwoel en op een Shakespeare-achtige, dramatische toon vervolgde hij: “Een plek met kaarsen, veel alcohol en mmm…olie…” Jared lachte, maar hij meende wat hij zei.
Dit leek de druppel te zijn voor de eigenaar en de andere mensen. “Oprotten! Nu!” tierde de man terwijl hij Jared Lesleys shirt toewierp.
Hij ving het shirt behendig op en trok het ietwat te grote kledingstuk aan. Genietend snoof Jared de heerlijke lucht die er aan hing op. “Tot later dan, mijn liefste!” zei hij als laatste waarna hij een handkus naar Lesley blies en op een hoog tempo weg huppelde/rende voor het dramatische effect.
Oh, ja..tot later!
Zeker wel dat er een later zou komen!
Voordat Lesley hem ingehaald zou hebben, was Jared al verdwenen. Hij wilde hem even laten smachten. Dan zou hun volgende ontmoeting alleen maar...spannender zijn..

New
-
'Au!' Mompelde Alison zacht toen ze haar tong aan een hele kop koffie brandde. Ze keek even om zich heen, hopend dat niemand het gehoord had. En dat niemand hier zag, in haar eentje. Misschien moest ze aan de lange tafel gaan zitten, zodat het leek alsof ze met iemand was. Maar ze zat al achterin, hopend dat niemand haar betrapte. Ze zou niet willen dat mensen haar voor een asociaal type hielden.

Neal kwam met een brede glimlach het café binnen gelopen. Niet gek ook als je bedacht dat dit de eerste keer sinds maanden was dat hij van het schoolterrein af was. Al werd het dan niet zo genoemd was het voor hem wel hetzelfde: een gevangenis. In het begin had het geweldig geleken. Hij mocht uit de gevangenis ondanks dat hij nog meer dan tien jaar te gaan had en 'congierge' op een school worden. Natuurlijk had hij geweten dat er haken en ogen aan zouden zitten maar dat hij alsnog opgesloten zou zitten had hij niet gedacht. Was die band aan zijn enkel niet al erg genoeg? Gelukkig was hij redelijk gemakkelijk te verbergen maar in de zomer zouden het geen korte broeken worden. Zijn blik schoot even door de ruimte om te zien dat de meeste tafels al bezet waren. Geen probleem, dan schoof hij toch bij iemand aan. Zijn ogen bleven rusten op een meisje dat alleen zat, ze was jong maar het was beter dan alleen. Met een charmerende glimlach liep hij tussen tafels door tot hij bij haar stond. "Heeft deze jongedame er bezwaar tegen als ik erbij kom zitten?" Vroeg hij beleefd.

Alison keek op en meteen voelde ze haar wangen lichtroze kleuren omdat ze was "betrapt". Maar het drong al snel tot haar door dat de man geen grapjes maakte - hij wilde echt bij haar komen zitten. Prima. 'Nee, zeker niet,' antwoordde Alison met de brede glimlach die ze gebruikte om oudere mensen in te pakken. Witte tanden bloot, hoofd een beetje schuin, twinkeltjes in haar ogen... Het werkte altijd. Nou, bijna altijd.

Neal zag de twinkeling in de ogen van het meisje en heel even schoot zijn linkermondhoek omhoog. Eens zien hoe goed ze was... Ook hij glimlachte en deed zijn zwarte jas uit. Die hing hij om de stoel tegenover haar en ging zelf ook op die stoel zitten. Daaronder had hij een lichtblauwe blouse aan met een donkerblauwe, bijna zwarte, colbert. Hij keek het meisje even in de ogen. Onbewust toch wat afgeleid door haar donkergroene ogen. Maar al snel riep hij zich weer tot de orde en glimlachte. "En wat doet deze mooie jongedame hier zo alleen?" Vroeg hij op een geinteresseerde toon. Half gespeeld, half was hij echt benieuwd naar waarom dit meisje alleen was. Ze leek hem niet iemand die graag alleen was of niemand had om mee naar een cafe te gaan.

'Ik zit op een kostschool. Dan heb je soms heel wat over voor een momentje alleen zijn,' improviseerde Alison snel. De echte reden, dat ze nog niet veel vriendinnen had daar, zou ze nog niet vertellen als het haar leven kon redden. Ze redde liever haar sociale leven. Het feit dat de man haar mooi noemde, maakte dat Alison haar glimlach ophield. Hij was ouder, een stuk ouder, maar toch leek hij te... was het flirten?

Neal knikte begrijpend, oprecht. "Heb je het over Royal Malory Academy?" Vroeg hij haast overbodig. Hij dacht niet dat er een andere kostschool in de buurt was. "Ik denk dat ik weet wat je bedoeld, ik werk daar namelijk. Constant mensen om je heen hebben is geen pretje," zei hij wat spijtig glimlachend. Het was beter dan een gevangenis, dat moest hij dan wel weer toegeven. Ze waren hier streng maar als leerlingen erover klaagden had hij ze het liefst verteld over de gevangenis waar hij anderhalf jaar had doorgebracht. "Ik ben trouwens Neal," zei hij terwijl hij zich uit zijn gedachtengang haalde. Hij was er goed in zijn emoties en gedachten binnen te houden maar hij had liever niet dat zijn gezicht grimmig of zelfs maar met een vlaag anders ging staan dan dat hij dat wilde.

'Ja!' Antwoordde Alison verrast. Dit maakte de zaak nog interessanter. Ze knikte, en vroeg zich toen een moment af of ze het er echt mee eens was. Vond ze het zo erg om de hele tijd mensen om zich heen te hebben? Een beetje, was haar conclusie. Maar ze was liever constant omringd door mensen dan constant alleen. 'Alison, aangenaam,' stelde ze zichzelf voor terwijl ze haar hand over de tafel uitstak om die van Neal te schudden. Engelse beleefdheid.

Neal schudde haar hand met een klein knikje. Op haast hetzelfde moment kwam er een serveester aan gelopen die vroeg of Neal wat wilde drinken. "Graag," zei hij met een charmante glimlach. "Een cappuchino," zei hij waarna hij even naar Alison keek. Maar die had nog zelf koffie, die zou dus wel niet nog iets hoeven. Toch hield hij zijn hoofd even wat schuin en keek haar vragend aan.

Alison hield haar kop koffie omhoog bij wijze van een antwoord. 'Goede keuze,' zei ze op een toon die je nét niet zou kunnen benoemen als flirterig - of nét wel. 'Waarom ben je eigenlijk conciërge op het Malory?' Vroeg ze. 'Iemand als jij zou wel een betere baan kunnen krijgen, lijkt me.' Dit meende ze; Neal was beleefd, charmant en hij zag er niet verkeerd uit. Waarom was hij een congiërge?

Neal lachte even zachtjes. Al was het eigenlijk niet iets om over te lachen. Het was iets dat hij zich ook af was gaan vragen. Waarom werden mensen congiërge? Het was geen baan die hem aansprak, op welk gebied dan ook. "Ik ben blij dat je zo over me denkt," zei hij glimlachend. Mooi, hij maakte dus niet de indruk van een congiërge. "Het is dan ook niet echt mijn keuze. Mijn krachten hebben zich nog niet openbaard maar de hoofdpijn is te erg om buiten het schoolterrein te wonen. Daarom hebben ze deze oplossing bedacht totdat ik er wel mee om kan gaan," zei hij alsof hij het over het weer had. Dit klopte natuurlijk niet en hij wist niet eens of het uberhaubt mogelijk was, maar als je alleen naar zijn stem en lichaamstaal zou luisteren kon je nergens aan merken dat het niet waar was.

'Dus jij hebt ook krachten!' Alison was een beetje verbaasd, al leek het heel logisch nu ze erover nadacht. Natuurlijk had de conciërge ook krachten. Het was immers het Malory, speciaal voor "dat soort mensen". Alison trok even haar wenkbrauw op. 'Je krachten hebben zich nog niet openbaard? Dat is... vreemd. Hoe oud ben je?' Ze glimlachte.

Neal knikte al was het helemaal niet van harte. Het was allemaal leuk en aardig hoor, om krachten te hebben. Het was alleen ongelofelijk nutteloos als je er niet mee om kon gaan en het ook niet mocht leren. "Ik ben 29, maar er is tegen mij gezegd dat het vaker voorkomt dat krachten zich pas op latere leeftijd echt openbaren dus ik hoop nog steeds," zei hij charmant glimlachend.

'Aha,' knikte Alison lachend. Negenentwintig... Dat was oud. Erg oud. Bijna-dubbel-zo-oud-als-zij-oud. Maar wat maakte het uit? Alison ging liever met negenentwintigjarige mannen om dan met niemand. Als ze met Neal om zou gaan, tenminste. Misschien zagen ze elkaar nooit meer, hierna. Dat idee verontrustte Alison.

Neal grinnikte even, ze had wel een aanstekelijke lach. Hij legde zijn armen op de tafel en leunde iets naar voren. Daarbij bleef hij Alison steeds aankeken en glimlachte hij licht. "Dus... moet ik bang zijn dat er in mijn gedachten gerommeld gaat worden?" Vroeg hij op een toon die duidelijk maakte dat hij dat absoluut niet zou waarderen. Neal was niet graag in de buurt van gedachtenlezers. Hij had genoeg dingen in zijn hoofd die hij liever voor zichzelf hield.