De kersenboom

Haar haren dansten met de wind mee. Het geruis van de bladeren gaven haar een rustgevend gevoel vanbinnen. Haar ogen waren naar de lucht gericht. Haar scherpe, verharde blik waar geen emotie meer van af te lezen was. De man had een stap achteruit gedaan. Verward door haar reactie van enkele minuten te voren. Moest zij nu haar excuses aanbieden? Een bespottelijk glimlachtje verscheen op haar gezicht. Geen denken aan. Zij was hier eerst, dit was haar plek. Dit claimde zij als een leeuw die zijn terratorium (sorry als het is fout geschreven) afbaakt. Haar handen waren in haar broekzak gerust. Haar gezicht keek afkeurend naar de sigaret waar hij een trek aannam. Waarom je longen vol pompen met gif? Ze begreep het niet hoe mensen ooit aan roken begonnen. "Dus... blijven wij hier nu stil staan naar de vogels horen fluiten? Niet dat hier vogels zijn" Haar ogen verkende de kersenboom, geen vogels te verkennen. "Of ga jij mij vertellen hoe je aan zo'n scherpe tong komt?" Haar houding was brutaal, geen enkele schaamte was er in te vinden.

Nu moest Kian toch echt lachen. 'Mooi dat je jezelf weer bijeen geraapt hebt.' Bespotte hij haar hervonden houding en brutale toon weer. Haar spottende glimlachje maakte alleen maar dat hij zich arroganter ging gedragen, waardoor ook in zijn ogen weer dat minachtende verschenen. Ze had zich inderdaad heel snel bijeengeraapt en ze kon perfect doen alsof de woordenwisseling van daarnet helemaal niet plaatsgevonden had. Hij kneep zijn ogen iets samen, waardoor ze wat angstaanjagends kregen, en keek haar bedachtzaam aan. Waarbij hij zei: 'Veel oefenen.' Als antwoord op haar vraag. Het was een kort antwoord, dat wist hij zelf ook. Maar hoe kon hij ooit uitleggen hoe hij aan zijn scherpe tong was gekomen? Hij wist het werkelijk niet. Maar dat ging hij haar mooi niet vertellen. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret, met een overdreven nonchalant gebaar, omdat hij wist dat zij het afkeurde. Dat was wel te zien aan de blikken die ze op zijn sigaret wierp. Hij lachte zachtjes en keek weer naar haar gezicht.

Bij zijn woorden, zijn opmerking begon Emanuela te lachen. Hij had wel iets grappigs. Meestal verachtte ze mannen, hun waren alleen maar goed voor één ding maar hij had karakter. Dat mocht zij wel. "Ja het duurde even but I'm back" zei de dame op een nonchalant toontje. De antwoord wat zij kreeg irriteerde haar. Ze begon te tikken met haar voet op de bladeren die op de grond waren gevallen."Oefenen...juist. Schelden was altijd mijn oplossing maar iemand de woorden uit de mond halen is veel beter! Voel ik me ook eens slim" Emanuela was zeker niet dom maar kon soms domme dingen eruit floepen (iets zeggen zonder na te denken) De man begon nog eens aan zijn sigaret een teug te nemen, expres omdat hij wist dat ze hem had bekeken. Nu deed ze iets uit een impuls wat gevaarlijk kon zijn. Met snelle passen liep ze naar hem toe, greep de peuk uit zijn hand en drukte het uit met haar voet op de grond. Als hij haar een klap zou verkopen kon ze het blokkeren. Als hij zou schreeuwen zou ze een stap achteruit doen zodat ze de speeksel niet in haar gezicht kreeg. Haar ogen waren nu in die van de man gericht. Haar groene ogen leken helder, groter dan ze waren door het licht wat er in scheen. "Je hoort niet te roken in het aanwezigheid van een dame. En ja ik ben nog altijd een dame, heb ik vanmorgen nog gecheckt"

Kian slenterde soepel naar de kersenboom en ging er met zijn rug tegen aan staan. Het was goed om weer even de benen te strekken na zo lang gelegen te hebben. Zijn donkere ogen bleven nog steeds bij het meisje hangen en hij trok geïrriteerd zijn wenkbrauw op toen ze weer begon te praten. Had ze nou nog steeds haar lesje niet geleerd? Waarschijnlijk niet, als ze altijd begon te schelden, zoals ze zelf zei, dan leerde ze haar lesje waarschijnlijk nooit. Onkruid vergaat niet, besloot hij wijs. Toen ze snel dichterbij kwam liet hij afgeleid zijn hand zakken en keek haar argwanend aan. Maar nee, dit kon niet waar zijn. Ze rukte gewoonweg de sigaret uit zijn hand en stampte hem uit. Onmiddellijk begonnen de ogen van Kian te flikkeren. Zo gevaarlijk had hij hun hele discussie niet gekeken en hij schoot vooruit, met zijn hele bovenlijf gespannen. Of ze nou een meisje was of niet, dit moest niemand flikken. Hij greep haar stevig bij haar pols. Zijn handen waren als ijzeren klemmen. Hij trainde niet voor niets zo veel. Woedend keek hij haar aan. Eindelijk had hij zijn zelfbeheersing verloren. Met een zware dreiging in zijn stem begon hij te spreken. Hij klonk mogelijk nog schorder dan eerst. 'Daag me niet uit, dame.' Sprak hij. Met een duidelijke nadruk op het laatste woord. Even wilde hij haar woest achterover duwen en zijn spieren waren daar duidelijk op aan het voorbereiden. Maar in zijn achterhoofd sprak een stemmetje. Ze is het niet waard. Nog een laatste woedende blik wierp hij haar toe toen hij zich langzaam afkeerde. Het koste hem duidelijk zeer veel moeite om er niet gewoon op los te slaan, zoals hij gewend was. Daarna spuugde hij voor haar op de grond en liep weg. Zijn houding was vol van minachting geweest. Ze had duidelijk een nieuwe vijand gemaakt.

Emanuela had een vuist verwacht in haar gezicht toen zijn blik veranderde. Nog nooit had iemand haar met zo'n ogen aangekeken. Voor het eerst in haar leven was zij echt geschrokken. De man was serieus, serieus om haar te breken als een latje. Wanneer hij zijn hand uithaalde sloot Emanuela haar ogen. Hij greep hardhandig haar pols. Zo hard dat hij haar pols wel had kunnen breken. De man bezat veel woede wat Emanuela niet gewend was. Nog nooit had iemand haar zo benaderd. Haar hart leek wel in haar keel te kloppen zo snel ging het. Ze probeerde los te trekken maar de dame was geen enkel partij voor hem. Daarna liet hij haar los en schonk haar nog een woedende blik. Zo had nog nooit iemand haar aangekeken. Dit was een blik die gevaarlijker was die zij ooit had gezien. Nu had zij het echt bont gemaakt. Hij liep van haar weg zonder haar een haartje hebben gekrend. Ze slikte even en keek naar haar pols die rood was.

Met snelle passen haalde ze de man in. Ze duwde met haar hand tegen zijn borst als teken dat hij moest stil staan. "Ik daag je niet uit!" Ieder ander persoon had haar voor gek verklaard. Had zij een doodwens? "Sorry! Ik wilde je niet woedend maken. En nee ik kom het niet goed praten" In haar stem klonk geen angst en dat was ook niet in haar ogen te zien. Haar ogen hadden een zachtere expressie. Een vriendelijkere toon in haar stem was te horen. Boos of niet boos zij wilde hem niet als haar vijand hebben. "Sorry, ik heb gewoon iets tegen sigaretten, niks tegen jou persoonlijks" Angst? Nee dat had Emanuela niet. Hij mocht haar in elkaar slaan. Daarna stond ze toch weer op en bleef ze hetzelfde. "Ik had het niet zo moeten aanpakken, dat is fout van mij geweest" Uit haar broekzak greep ze een briefje van 5 euro. "Hier voor een nieuw pakje sigaretten" Hij mocht het weggooien van haar kant als hij haar geld niet wilde. Haar ogen waren oprecht verontschuldigend. Hij was de eerste man die ze ontmoet had die haar als een 'gelijke' behandelde. Man of vrouw hij had haar wel even wakker geschud. Daarna deed ze simpel haar hakken aan. Haar haren gooide zij naar achter terwijl ze geleund stond tegen de kersenboom.

Snelle voetstappen achtervolgden hem en ook hij versnelde onwillekeurig zijn pas. Hij had nu geen zin meer in gezeik en beter kwamen ze nu niet meer met elkaar in aanraking. Helaas had zij zijn innige wensen in zijn hoofd niet gehoord en ze haalde hem in. Was ze nou dom of gewoon niet bang? Hij zuchtte. Haar zwarte haren wapperden om haar gezicht toen ze langs hem heen ging en voor hem bleef staan. Haar hand op zijn gespierde borst. Ook hij hield zijn pas in, een rilling ging door hem heen. Haar aanraking voelde aan als iets vijandigs en zonder dat hij het zelfs maar probeerde tegen te houden kwam er een stroming van elektriciteit op gang, die zijn lichaam verliet via haar ledematen. Kian zweeg. Hij wachtte tot ze spreken zou. Wel haalde hij met een kille beweging haar hand van zijn lichaam af. Niet alleen omdat hij haar anders weer een schok zou geven, maar ook omdat haar aanraking helemaal niet prettig aanvoelde. Nog steeds in stilzwijgen gehuld hoorde hij haar excuus aan. Hij schudde langzaam zijn hoofd. Wat moest hij nu? Zijn lichaam gaf duidelijke signalen af, hij wilde haar excuus niet aanvaren, of ze het nou meende of niet. Hij was niet iemand die makkelijk vergeving gaf. Woede bleef in hem woekeren, bleef hangen in zijn bloed. Ze zou zijn respect weer terug moeten verdienen, al wist hij niet hoe ze dat ooit zou moeten doen. Op dit moment voelde hij alleen maar minachting voor haar, al was het iets verminderd omdat ze het lef had gehad nog achter hem aan te komen. Nog steeds zweeg hij, zelfs al was ze al uitgesproken en hield ze het briefje voor hem. Zijn blik zocht te hare. Nog steeds stonden zijn ogen hard en zijn lichaamstaal was niet veranderd, maar toen hij begon te spreken klonk zijn stem al iets minder ruig. ‘Hou het maar.’ Antwoordde hij. Waarna hij haar zachtjes aan de kant duwde en verder liep. Zo iemand had hij nog nooit ontmoet.

Door het hoofd van het meisje schoten allemaal beelden van haar verleden. Het kwam door het elektrische schok die door haar lichaam was gegaan. Hij bezat dezelfde kracht als van haar. Alleen dit keer bezorgde het haar kippenvel. De woede was te voelen door de shock die hij aan haar gaf. Automatisch kwamen er elektronische schokken van haar lichaam die duidelijk met het blote oog te zien waren. Een reactie op een reactie was het simpel gezegd. Het leek haar niet te deren alleen waren haar grote, groene ogen nu wat ‘angstiger’. Niet in principe door de man die voor haar stond maar doordat hij een man was. De aanraking hadden hun beide niet prettig gevonden. Het was beter geweest om helemaal geen ‘lichamelijk’ contact met de man te hebben. Hoe kwam Emanuela er ook bij om haar hand tegen zijn borst aan te duwen? Mannen waren gevaarlijke wezens. Zwijnen vond ze het ook, goed voor één ding dacht ze bij zichzelf. Dat was ook de reden geweest waarom zij tegen hem had gedaan. Zijn uiterlijk sprak boekdelen vond zij zelf. Bij zijn woede had ze de woede gevoeld van de mannen die zij vroeger had afgewezen. Getekend voor het leven dacht de dame. “Sorry voor de aanraking dat was niet de bedoeling” Haar stem klonk fluisterend, twijfelachtig omdat ze zelf niet besefte waarom ze het in de eerste plaats had gedaan. Hij wilde haar excuus niet aanvaren. Ze begreep het wel want dat had zij ook niet gedaan als ze in zijn schoenen stond. De man had haar simpel aan de kant geduwd met zijn harde uitstraling die geen seconde was veranderd. Nee, zij ging hem niet nog eens achterna. Ze raapte het briefje van 5 van de grond, terug in haar broekzak duwend. “Ik bied niet vaak mijn excuses aan. Ik meen het wel” Haar toon in de stem was kil alleen haar ogen stonden anders. Een expressie wat niet te beschrijven was.

Nieuwe meet ergens?

Haha ja is goed :p

Weet jij een plek?

Een beetje bijzondere plek, hmm. Ik ga zoeken hihi.

https://malory-academy.actieforum.com/t742p80-de-inham Begin jij? Ik ben bezig met leren, dus ik denk dat ik morgen pas reageer