De kersenboom

Kenneth hoorde voetstappen achter hem en snel draaide hij zich om met een haast betrapte uitdrukking op zijn gezicht, al had hij dan helemaal niets fout gedaan. Hij fronste even verbaasd, de jongen hield zijn handen alsof hij iets vast had maar er was niets. Maar Kenneth besloot er maar geen aandacht aan te besteden, hij zou er toch niet naar durven te vragen. "Heey," zei hij met een geforceerd glimlachje. Zijn blik bleef nog even op de jongen gericht om te kijken wat die ging doen. Hij werd redelijk gerustgesteld toen die gewoon ging zitten en aan hem verder geen aandacht meer besteedde. Zelf keek hij weer naar de boom terwijl hij zich weer afvroeg hoe het kon dat die zo groot was. Onbewust schoot zijn blik af en toe naar de jongen. Zou hij... zou hij het durven vragen...? Aarzelend opende hij zijn mond en sloot hem weer om op zijn lip te bijten. "Mag ik wat vragen?" Vroeg hij zachtjes.

"Natuurlijk," zei Carl. "Vraag maar raak." Hij was niet van plan er moeilijk over te doen, de jongen werd aardig gevonden door de kersenelfjes, dus Carl vond iemand dan bij voorbaat aardig. Al konden ook de elfjes het wel eens mis hebben. Hij hield zijn hand op, zodat er een elfje op kon landen en keek daarna weer naar de jongen. "Dus, wat wil je weten?"

Kenneth voelde zich ondanks de openheid van de jongen niet meer op zijn gemak. "Euhm... Weet jij... waarom deze boom zo groot is...?" stamelde hij. Hij realiseerde zich heel goed hoe stom het klonk wat hij vroeg. "Ik bedoel... het is een kersenboom en.. nou ja... die worden normaal niet zo groot," legde hij uit. Hij voelde hoe hij bloosde en omdat hij zich dat realiseerde werd het alleen maar erger. Hij had het niet moeten vragen, hij maakte zichzelf belachelijk.

Carl zou het eigenlijk niet weten, maar het werd hem uitgelegd door de elfjes die op zijn schouders zaten. Wel de versie die een mens begreep, want elfjes hadden hun eigen uitleg voor de dingen. "De boom is oud, goed onderhouden en krijgt genoeg licht, voeding en water," zei Carl, nadat hij geluisterd had. "Verder wordt deze boom niet gesnoeid, wat geloof ik wel gebeurd bij andere kersenbomen." De elfjes hadden het er ook nog over dat er magie in de grond zat, maar dat herhaalde hij maar niet. Hij glimlachte vrolijk en geruststellend, want hij zag dat de jongen wel benauwd leek door contact met een mens.

Kenneth wist niet of het klopte wat de jongen zei, in ieder geval had hij het idee dat er iets anders moest zijn gebeurd. De bomen bij hun thuis op het landgoed kregen ook genoeg licht, voeding en water. En ze werden niet gesnoeid. Maar goed, Kenneth zou niet eens durven tegen de jongen in te gaan. Aarzelend glimlachte hij terug naar de jongen, het was wel oprecht en zag er schattig uit maar op de een of andere manier was er altijd iets dat hem terugtrok. Onwillekeurig krabde hij even op zijn wang, toevallig net op de plek waar een van de elfjes in Carl's gedachten zaten.
------------
Kan Carl Kenneth 'leren' de dieren enzo te zien? ^_^

Nee, het is de fantasie van Carl. (Zie verleden en karakter in zijn aanmeldlijst) Maar als hij telepathisch is kan hij ze zien via Carl, omdat die denkt in beelden. Sorry.

Carl keek naar het elfje dat net op tijd was weggevlogen. Waarschijnlijk werden deze wezentjes snel geplet, omdat ze uit ongeveer hetzelfde bestonden als een kers, die ook makkelijk fijn te knijpen waren. Maar kennelijk had hij hier weer met zo'n stil iemand te maken, net als die andere jongen die op zijn tekening in zijn wereld stond, omdat hij hem wilde laten zien wat hij zag. Maar die was wel gekomen met korte antwoorden, bij deze bleef het stil. Hij zat dan ook vol verwachting te kijken tot de jongen weer wat zou zeggen.

Open for anyone,
heb inspiratie en verveel me
___________________________

De bruine krullende lokken vielen nonchalant over de licht getinte schouders, getint, maar niet de kleur van pure chocolade. Haar grote, groene ogen waren omring door dikke zwarte eyeliner boven het ooglid. Dikke zwarte oogpotlood was onder het ooglid opgemaakt. Een hand ging naar de pluk, om die vervolgens weg te vegen. De ogen glansden, leken dromerig te twinkelen. Een glimlach lag om de perzikkleurige lippen. Het slanke lichaam was gehuld in een zwarte jeans als de nacht, met een beige achtige top die haar schouders ontbloot lieten.

Ze leek zo in zichzelf, ze leek te dromen, te leven in haar eigen wereld. Ze liep met een sierlijke tred. Haar ogen stonden dromerig, ze keek voor zich uit, maar leek alles op haar pad niet werkelijk te zien. Een zucht rolde over haar lippen, een zachte zucht. Ze voelde hoe ze ergens achter bleef haken, voelde hoe zij bijna omviel. Snel steunde Emanuela met haar hand tegen de kersenboom aan om het te voorkomen. Haar haren gooide zij naar achteren terwijl zij uit haar gedachten was ontwaakt. Haar ogen oplettend om zich heen kijkend of niemand het had gezien. Er was ook niemand dus dit 'ongelukje' zou alleen door haar herinnerd worden. Daar stond zij dan met de rug tegen de kersenboom aan. Haar ogen gericht naar de blauwe, heldere lucht. Het was ongeveer 15 graden met de zon die op haar huid scheen.

Heerlijk was dit, eventjes rust. Automatisch sloot zij haar ogen terwijl haar ademhaling regelmatig ging. Haar houding helemaal uitgerust.

Gereserveerd pour moi!

De zon scheen met felle stralen op zijn gezicht en maakte het bijna onmogelijk om je ogen open te houden. Het gras om hem heen leek het licht te reflecteren door het felle groen. Het was een frisse dag, dat kon je aan alles zien. De bomen leken feest te vieren met hun volle gebladerte, door langzaam heen en weer te wuiven in de zon. De zon was warm, in tegenstelling tot de wind en Kian lag dan ook relaxed op de grond, te genieten van de zon. Zonder dat de koude windvlagen hem stoorden. Het zachte gras verkoelde hem enigszins en zorgde ervoor dat hij niet spontaan vonken uit begon te slaan met zijn elektrokinese. Zo lag hij daar al een tijdje, afgeschermd van de buitenwereld. Er was dan ook niemand anders die hem uit zijn halve slaap kon halen.

Tot er een meisje aan kwam lopen. Ze leek hem niet te zien, verdwaald in haar eigen wereld. Ze maakte weinig geluid, maar toch had Kian het zachte ruizen van het gras opgemerkt en zijn ogen geopend, waarbij de slanke gestalte eigenlijk direct in zijn beeld kwam. Haar olijfkleurige huid paste goed bij de strakke zwarte broek die ze droeg en haar lichaam kwam er goed in uit. Maar meer had Kian zich gericht op de dromerige uitdrukking in haar ogen. Waarschijnlijk zag ze niks wat er om haar heen gebeurde en dat was niet handig, aangezien de omgeving van de boom bezaaid was met wortels, die net iets over de grond konden uitsteken. Ze struikelde dan ook en Kian lachte spottend. Zijn ogen, die arrogantie uitstraalden bleven haar volgen. Ze leek te denken dat niemand haar gezien had. Maar niets was minder waar.

Haar ogen waren naar haar hoge hakken gericht. Niet één van haar slimste keuzes geweest om aan te trekken. Ze ging door haar knieën om de rits van haar twee zwarte hakken achter open te maken. Daarna stapte ze simpel uit haar hakken om met haar blote voeten de heerlijke bladeren te voelen. De bladeren kriebelde onder haar voeten, het gevoel wat zij vaker kreeg als zij met blote voeten rondliep. Voor zigeuners was dit de normaalste zaak van de wereld. Emanuela had geen angst voor de kruipende mysterieus die op de grond kriejoelden. (leven)

Ze had misschien wel uren lopen zoeken, maar uiteindelijk had ze de boom toch gevonden. De 'beruchte' kersenboom. Zouden de kersen al rijp zijn om te eten? Emanuela ging lichtjes op haar tenen staan, ze was nou niet een van de grootste, en probeerde enkele kersen te plukken. De kersen waren nét iets te hoog voor haar handbereik. Met een simpele beweging sprong zij omhoog, greep 3 á 4 kersen voordat zij weer terug op haar eigen voeten belandde. Er kwam een harde windvlaag waardoor Emanuela haar balans verloor en achterover viel. 'Oef...' Er was een steek in het midden van haar rug te voelen maar Emanuela was een eigenwijsje, dus die bleef gewoon liggen.

Daar lag zij dan, op de grond met bladeren door haar haren. Het was ook niet de comfortabelste plek om te liggen. Emanuela opende haar handpalm om te kijken of de kersen nog heel waren. 3 had zij kunnen weggooien omdat de kersen nog niet waren volgroeid. De volgende gooide ze in haar mond. Haar gezicht vertrok. Dit was de zuurste kers die zij ooit had geproefd. Ze trok haar knieën op om haar rug te kunnen rechten. Nu zat zij. Haar broek zat onder de moeder, gelukkig dat zij geen tutje was. Haar ogen bekeken oplettend de omgeving.

Daar op een enkel moment waren haar ogen gericht op een man die naar haar stond te kijken?. Voor even hadden hun ogen contact. Hoelang stond hij naar haar te kijken? "Is er iets te zien?" Emanuela was al een brutale die meteen haar woorden klaar had liggen. Had hij gezien dat zij was gevallen? Dat zou die zeker niet gemist hebben, Emanuela had wel een show gegeven. Toch vertikte zij het om te vertrekken, zij was hier eerst. Tenminste dat dacht zij.

Kian had ondertussen zijn ogen alweer gesloten. Zo interessant was het meisje nou ook weer niet, in ieder geval niet interessant genoeg om zijn rust te verstoren. Een geheimzinnig glimlachje lach op zijn gezicht, genietend van de zon. Hij was vrij om te gaan en te staan waar hij wilde en hij was niet van plan te vertrekken omdat er toevallig een meisje op te hoge hakken onhandig stond te doen. Als ze hem zou zien liggen zou ze zich daar waarschijnlijk aan ergeren. Dat maakte het voor hem alleen maar leuker om hier te blijven liggen. Zijn ademhaling ging rustig op en neer en je zou kunnen denken dat hij sliep, als je hem vanaf een eindje zou zien liggen.

Maar nee, hij hoorde een bons en opende zijn ogen weer, om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Maar natuurlijk, dat had hij kunnen weten. Het meisje lag op de grond. Waarschijnlijk had ze geprobeerd een paar van de kersen te pakken te krijgen. Alweer verscheen er een spottend lachje op zijn gezicht. Wat was ze onhandig. Mensen die normaal gesproken op hoge hakken liepen, waren niet zo stom om erop te gaan springen in het gras. Van binnen lachte hij, maar van buiten zag hij er nog steeds uit alsof het hem niet boeide. Hij keerde zijn hoofd weer af en sloot weer zijn ogen. Nog geen centimeter had hij bewogen. Toch had ze hem zien liggen, helaas. Haar bijdehante stem klonk over het grasveld en Kian kon er niks aan veranderen, maar hij ergerde zich eigenlijk al meteen aan haar. Zo'n meisje die alles beter weet. Denkt dat ze hem met woorden kan overtroeven. 'Ik dacht even wat interessants te zien ja, maar daar had ik me overduidelijk in vergist.' Hij grijnsde en bleef liggen, met zijn ogen dicht. Hij hoopte dat ze niet op zijn woorden in zou gaan, maar aan haar stem had hij wel gehoord, en aan haar gestalte had hij wel gezien, dat zij niet zo'n meisje was.

Met haar vingers plukte zij de bladeren uit haar haren. Nonchalant waren haar ogen nu op de kersenboom gericht, de man niet de onnodige aandacht schenken. Hem niet interessant laten voelen. Emanuela verwachtte ook geen antwoord terug. De meeste hielden zich stil wanneer haar toon en houding duidelijk aangaf dat zij zich niet liet kennen. Voor een moment was zij de persoon bijna vergeten totdat zij duidelijk een antwoord terug keer. Hier werd zij even stil van. Sprak hij nu terug? Tegen haar? Hoe durfde hij? Dit was de eerste persoon die net zoals haar niet interesseerde wat een ander dacht. Hij liet zich niet de mond snoeren. Emanuela vond dat wel een applausje waard maar dit liet zij niet over zich heen lopen.

"Ik ben hier ook niet om jou te entertainen of interessant te wezen. Helaas moet ik je daar in teleurstellen. Dit konijntje zal je wel een showtje willen geven" Met haar handen steunde zij zich af om weer rechtop te kunnen staan. Zij schudde met haar haren, klopte haar broek af en stond weer tegen de kersenboom aan. Haar ogen waren naar de een konijn in de verte gericht. Wat dacht de man wel niet? Beetje bijdehand wezen. Heerlijk vond ze het gevoel om iemand de bloed onder de nagels vandaan te halen. Nu wilde Emanuela er persoonlijk voor zorgen om de man weg te jagen. Een nieuwe uitdaging was begonnen.

Hij kreeg de neiging tot hard lachen toen haar stem weer klonk, duidelijk verbaasd dat er tegen haar in was gegaan. Even wilde hij opstaan, haar zijn indrukwekkende spierbundels laten zien, om te tonen dat hij niet iemand was met wie te spotten viel. Niet alleen was het grappig dat ze antwoord gaf, ook vond hij grappig wat haar uit haar mond kwam. Hij legde ontspannen zijn handen onder zijn hoofd en bleef relaxed liggen, met zijn ogen gesloten. Toch kwam het geen moment in zijn hoofd op om te zwijgen en hij glimlachte dan ook spottend toen hij zijn mond weer opende. 'Het kwam ook niet in mijn hoofd op dat je dat expres hebt gedaan, ik ben er vol van overtuigd dat het puur door je onhandigheid kwam waardoor je mij voor enkele seconden amuseerde.' Hij draaide zijn hoofd om en keek naar het meisje. De spot was in zijn ogen te lezen. Haar gebrabbel over het konijn negeerde hij. Dit meisje wist duidelijk niet met wie ze te maken had. Anders had ze wel twee keer nagedacht voor ze haar woorden uitsprak. Hij was intelligent en niet op zijn mondje gevallen. Hij had een scherpe tong en een sarcastische humor. Niet een goeie combinatie, waardoor hij een neiging had om mensen te kwetsen.

In tegenstelling tot haar, bleef hij volkomen kalm. De opwinding van een ruzie, ontbrak bij hem volledig. Pas als iemand hem fysiek aanviel zou hij volledig zijn zelfbeheersing verliezen. Bij dit meisje was dat niet nodig, ze dacht duidelijk dat ze heel wat was, maar Kian vond duidelijk van niet. Hij was een roofdier. Een katachtige die gewend was de strijd aan te gaan en hij had zijn prooi gevonden. Het was alsof hij niet paste in deze lieve omgeving met zijn harde uiterlijk en zijn schorre stem. Die oh zo romantisch kon klinken, maar nu meer iets had van gegrom.

Haar hand veranderde naar een vuist terwijl haar ogen vuur leken te spuwen. Vlammen dansten in de pupillen van haar ogen. Was hij serieus? Hij durfde gewoon zo tegen haar te spreken of zij niets was. Zijn arrogantie moest eens in de grond gespijkerd worden. Het leek de man helemaal niet te deren hoe Emanuela tegen hem sprak. Voor hem was het een spelletje. Hij wilde een spelletje dan kreeg hij er één. Het eerste wat deze dame moest toen, was kalmeren. Haar niet laten kennen. Alleen wist zij niet hoe ze er mee moest omgaan. Niemand sprak tegen haar terug, hij wist gewoon woorden bij van haar weg te nemen. De spot was in zijn ogen af te lezen nadat hij terug had gesproken op haar reactie.

“Heb ik je toch voor enkele secondes kunnen amuseren? Ik hoorde duidelijk dat je ‘dacht’ iets interessants te zien. Nu het toch niet zo is, waarom draai je je niet om en kijk voor je?”

Haar ogen waren nu naar de zijne gericht. Er was een zelfverzekerde glimlacht op haar gezicht verschenen. Haar ogen spuwden geen vuur meer. Haar blik was uitdagend. Haar handen waren gerust in haar zwarte, broekzakken. Emanuela had een ontspannen houding aangenomen, zij zou zich niet laten kennen. Hij had misschien een scherpe tong, wist meteen woorden terug te kaatsen, Emanuela had een ander wapen. Zo irritant mogelijk zijn. Hoelang zou hij het kunnen volhouden in haar aanwezigheid te blijven? Uiteindelijk ging zij langs de boom afglijden om er tegenaan te kunnen zitten.

The cat and mouse game just started

Kian kwam half overeind en leunde op zijn ellebogen in het gras. Zijn tatoeages die eerst door het groen verborgen werden, werden zichtbaar. Zijn donkere haar zat weer warrig door elkaar en even woelde hij met zijn hand door zijn donkere stekels, waarna hij zijn hand weer terugzette. Hij was de rust zelve zo. Eigenlijk vond hij de dame best amusant, dat ze dacht dat beter met woorden was dan hij. Hij had het discuseren tot een kunst verworven en hij verloor dan ook niet vaak. Al hield hij er soms mee op al vond hij de mensen niet waardig. Mensen die te dom waren, of te fel. Daar hield hij niet van. Mensen probeerden het steeds weer. In de war gebracht door zijn harde uiterlijk, niet denken dat er ook nog wat zinnigs uit zijn mond zou komen.

'Dan heb je per ongeluk misschien toch nog een show ten toon gespreid? Dat moet je mij niet kwalijk nemen.' Zei hij met een zachte lach in zijn stem, terugkerend op haar eigen woorden. Het leek wel alsof ze zich niet herinnerde wat ze net zelf had gezegd. Onder het spreken viste hij een pakje sigaretten uit zijn zak en hij pakte er eentje uit, waarna hij haar weer aan keek. 'Het is beleefder om elkaar aan te kijken niet waar.' Wat een onzin. Waarom zou hij zich omdraaien naar haar, alleen omdat zij het wilde? Mooi niet. Zolang ze met hem in gesprek was, zouden ze elkaar aankijken. Hij wilde het vuur in haar ogen zien als ze haar zelfbeheersing zou verliezen. Met een nonchalance van een jongen als hij, stak hij de sigaret aan met de vonken die door zijn vingers ten toon gespreid werden. Hij inhaleerde en blies kort de zwarte rook uit. Zijn ogen bleven spottend, al keek hij op het moment niet naar haar.

Haar haren dansten voor haar gezicht waardoor haar ogen voor een moment niet goed te zien was. Zij draaide haar hoofd om zodat de haren niet in haar mond zouden belanden. Het was maar goed dat ze haar haren krullend had gelaten in plaats van te stijlen. Dan had het net geleken of zij net uit bed was gestapt. Bij het geritsel van het gras wat zij hoorde werden haar ogen veel alerter. Was hij van plan om op te staan? Paar stappen in haar buurt en hij kon het niet meer na vertellen. Het eerste wat haar opviel waren de tatoeages op zijn gespierde armen. Gespierde armen nog wel. Emanuela wilde het niet toegeven maar zij had de man duidelijk onderschat. Haar ogen verkende iedere tatoeage die op zijn huid was gezet. Stuk voor stuk identiek. Tatoeages trokken haar aan, wekte haar interesse op om de betekenissen erachter te weten. Emanuela betrapte zichzelf erop dat zij veels te lang naar hem had gekeken. Niet direct naar hem, naar zijn armen. Haar gezicht was weer recht, vooruit kijkend.

“Gelukkig is shows geven één van mijn specialiteiten, je hebt geluk dat ik je daarvoor nog niet in rekening heb gebracht. Voor die enkele secondes amusement vraag ik toch wel een prijsje”

Haar arm nu over haar knie geleund terwijl haar harde blik was verzacht. Deze man was goed. Wie de bal kaatst kon hem terug verwachten, de woorden draaide hij gewoon om. Emanuela was haar eigen graf aan het graven. Vaak deed zij haar hersenen niet gebruiken, scheldwoorden waren veel makkelijker. Nu moest zij echt gaan nadenken om de man van zijn stuk te laten brengen? Hoe? 'Het is beleefder om elkaar aan te kijken niet waar.' Emanuela was alles behalve beleefd. “Nee want als mijn blik kon doden was jij allang neergevallen” Hij rookte. Het gaf hem wel iets sexy's. Een zucht van irritatie rolde over haar lippen. Daar was het laatste waar ze aan wilde denken.

Met amusement in zijn ogen keek hij even naar het meisje. Hij zag onmiddellijk dat ze naar zijn tatoeages keek, iets waar mensen toch niet omheen leken te kunnen. Eerst bekeken ze zijn tatoeages, daarna pas naar zijn gezicht en de rest van zijn lichaam. Dan waren ze meestal al zo onder de indruk dat ze er snel vandoor gingen. Of ze begonnen hem te vleien. Dat dit meisje dat geen van beiden deed, verwonderde hem, maar maakte toch dat hij wel vond dat ze iets speciaals had. Of dat positief of negatief was, wist hij zelf eigenlijk nog niet helemaal. Hij grinnikte zachtjes toen hij zag dat ze haar blik moeizaam van zijn armen af trok en strak voor zich uit begon te kijken. Ze had zichzelf betrapt. Om zijn lach te verbergen nam Kian nog een trekje, maar zijn blik bleef nog spottend bij haar hangen.

'Dat kan nooit al te veel zijn. Ik denk niet dat mensen veel betalen om iemand te zien vallen.' Kaatste hij terug. Wat was ze van plan? Wat wilde ze daarmee bereiken? Wilde ze dat hij bewondering zou hebben voor haar lichaam? Vragen naar wat voor shows dat dan precies wat waren? Nonchalant schudde hij zijn hoofd, om zoveel onwetendheid. Ze moest echt nog nooit van hem gehoord hebben.

Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek met zijn harde ogen in de hare. Zijn ogen gaven aan dat hij veel meegemaakt had. Die situaties hadden hem gevormd tot wie hij was. Hij leek soms zonder gevoel te zijn en haalde meteen zijn muur omhoog als iemand hem aanviel. Hij gaf nooit toe dat hij fout zat in zo'n moment, ook niet als hij mensen echt kwetsen zou. Ergens onder die laag zat wel de lieve Kian. Maar die werd verdrongen door de arrogantie in zijn ogen. 'Ik denk niet dat ik heel bang hoef te zijn daarvoor.' Hij kwam langzaam overeind en begon zijn rug uit te rekken. Met die beweging leek hij nog het meest op een katachtige. De omgeving leek te krimpen en hij scheen te groeien. Hij paste niet in dit lieflijke. Daarna keek hij weer naar haar lichaam. Ze had iets moois, dat moest hij toegeven. Het maakte hem alleen maar meer aan het grijnzen.

Emanuela beet op haar onderlip. Haar gedachten waren leeg. Haar bitchy persoonlijkheid had haar in de steek gelaten. Zij ging echt niet verliezen, nog niet in miljoenen jaren! Emanuela was ook een hele slechte verliezer, daar niet van. Hoe kon zij hem breken? Hem naar zijn moeder laten gaan om daar uit te huilen. Zij had het bij zo velen verricht om diegene te breken totdat er niets meer over was. Bij zijn woorden begon Emanuela te lachen. Haar ogen waren weer fel, vuur begon weer aan te wakkeren.
“Je moet de mens niet onderschatten. Het gaat niet om de val maar hoe je de show geeft” Daar schonk zij hem een knipoog. “Ik weet zeker dat ik onbetaalbaar voor je ben. Mijn val was één van de excentrieke. Iets wat anderen niet kunnen nadoen. Daar willen anderen wel voor betalen.”

Emanuela moest lachen om haar eigen onzinnige woorden zonder betekenis. Er kwamen echt geen zinvolle woorden uit haar mond. Voor het eerst vond zij zichzelf wel amuserend. Nu snapte zij waarom de man zo naar haar had gekeken.

“Ik wil de mening van een roker al helemaal niet horen. Iemand die een dood wens heeft. Is je leven zo miserabel dat je niks beters kunt bedenken?” Er was een spottend lachje op haar gezicht gevormd.

Wanneer hij opstond was haar houding meteen gespannen. Haar spieren werden aangespannen. Emanuela was wel slank maar zij was gespierder dan normale vrouwen. Niet zoals bodybuilders, het was vrouwelijk maar gaf duidelijk aan dat zij haar mannetje wel kon staan. Geen fragiel meisje die geen klappen kon opvangen. Die al in stukjes uit elkaar vielen als porseleinen pop wanneer die een duwtje kregen. Op deze meisjes spuugde zij. Een schande voor het vrouwelijk geslacht. Zijn ogen bekeken haar. Was daar een reden voor?

“Je bent mij toch niet aan het bekijken?”

Koel keken zijn ogen in de hare en zijn blik verhardde. Hij zag het vuur in haar ogen aanwakkeren en hij wachtte op een uitbarsting. Toen ze begon te lachen, dacht hij iets te ontdekken wat een besef van een nederlaag zou betekenen, maar helemaal doorgronden kon hij het niet. 'Je praat onzin.' Hervatte hij zijn gedachten samen. Bij haar uitbarsting had hij haar kalm aangekeken, maar de minachting in zijn ogen groeide. Dit was het niet waard. Ze kon niet toveren met woorden als hijzelf kon. Zij had iets anders, dat felle. Er moest vuur door haar aderen stromen in plaats van bloed, zo snel liet ze zich opfokken. Haar woorden waren daar een uiting van. Alsof ze niks meer wist te zeggen op hem. Het maakte hem teleurgesteld, hij had toch wel iets meer van haar verwacht.

Zijn kalme blik was bij haar blijven hangen en gleed over haar heen. Wat voor meisje was ze? Ze deed dit duidelijk niet zo vaak als hij. Waarschijnlijk was ze gewend dat mensen onmiddellijk over zich heen lieten lopen. Hij kneep zijn ogen samen. Ze hadden iets gemeen. Ze hadden beide dat harde waarvoor anderen normaal gesproken op de vlucht sloegen. Iets van een rebel.

Maar haar volgende woorden vaagden die gedachten weer weg. Nee, zij konden nooit wat gemeen hebben en hij lachte cynisch. 'Wel een beetje sneu dat je nu met oppervlakkigheden komt nu je niet meer zo goed weet wat je moet zeggen.' Antwoordde hij haar en de arrogantie werd weer sterker. Hij keek op haar neer. Hij had gezien hoe haar spieren zich aanspanden toen hij opgestaan was. Hij begreep die reactie. Veel mensen hadden haar op dit moment waarschijnlijk al een mep verkocht. Hij negeerde haar laatste zin. Zij had hem ten slotte ook bekeken, de pot verwijt de ketel. Je kan geen spelletjes spelen zonder je tegenstander in je op te nemen.

'Je praat onzin.'
Nu stond Emanuela op, haar haren uit haar gezicht halend. Haar handen waren over elkaar heen gerust. Hem brutalend aankijkend. "Och, ik geef je tenminste aandacht en dat is al meer dan jij verdient. Meestal besteed ik niet zoveel tijd aan anderen, dus het is al een eer dat ik tegen je spreek” Daar kwam het verwaande weer in haar naar boven.
Deze man ging haar niet gek maken. De rollen zouden zich niet omkeren. Niemand was het gelukt de bloed onder haar eigen nagels vandaan te halen.

“Teleurgesteld? Ik heb misschien geen scherpe tong maar wel altijd het laatste woord”
Haar ogen bekeken hem van top tot teen. Een intimiderend persoontje net zoals anderen haar intimiderend vond. Emanuela wilde zeggen dat ze haar gelijke had gevonden alleen hij was stukken beter. Hij wist haar iedere stap voor te zijn. Nooit was het tot zover gekomen. Zover dat ze niets meer wist te zeggen.

'Wel een beetje sneu dat je nu met oppervlakkigheden komt nu je niet meer zo goed weet wat je moet zeggen.'

Roken had niets met oppervlakkig te maken, het was haar mening. Zo dacht zij erover. Hij sloeg in feite de spijker op zijn kop. Emanuela wist gewoon niets beters meer. Haar rechterwenkbrauw ging omhoog. “Ik noem dat niet oppervlakkig. Ik spreek de waarheid. Je dood jezelf door te roken, waarom maak je er niet meteen een einde van? Bang voor een schaar? Of wacht wacht wacht. Dat andere slappe excuus, de stress gaat weg wanneer ik een sigaretje op steek” Emanuela rolde met haar ogen. Roken, daar was niets goeds aan. En hij voelde zich hoger? Dat mocht die willen.

Kian noemt haar niet oppervlakkig he? Hihi. Hij vind haar woorden oppervlakkig.

Hij begon er nu een beetje ziek van te worden. Waarom kon ze niet gewoon normale dingen zeggen, dingen waarop hij kon inhaken, zodat hij zijn best moest doen om haar met zijn scherpe tong in bedwang te houden. Dat was nu geen kunst. Alles wat ze zei ging eigenlijk zijn ene oor in en het andere oor uit. Zijn spottende blik bleef bij haar hangen. ‘Oh, ik ben zo vereerd dat je mij komt bestoken met je onzinnige antwoorden.’ Hij was er nu vol van overtuigd dat zij had verwacht dat hij niks terug zou zeggen in het begin. Anders had ze het waarschijnlijk wel gelaten. Hij merkte dat hij met zijn woorden haar het onderspit liet delven. Maar waarschijnlijk zou hij haar in haar eer gelaten en nog verdwijnen voor het echt vurig werd hier. Ergens kwam in zijn hoofd op dat ze het waarschijnlijk als een overwinning zou beschouwen als hij haar hier zou verlaten. Het kon hem niet schelen. Hij wist beter en hij had hier geen zin in. En hij liet zich niet ergens vasthouden als hij er geen behoefte aan had.
“Het laatste woord willen hebben kan ook op dwaasheid wijzen.’ Antwoordde hij haar. ‘Of alleen al koppigheid.’ Hij keek haar doordringend aan. Probeerde te doorgronden of ze zich nu aangesproken zou voelen of niet. Maar snel scheurde hij zijn blik van haar los. Ze is het niet waard. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret en luisterde bedaard naar haar nieuwe woordenstroom. Hij nam niet eens de moeite om te antwoorden, al zou zij dat als een punt voor haar beschouwen. Zijn minachtende blik moest genoeg zeggen. Wie was zij om te oordelen over zijn rookgewoonten? Zij had net zo goed dingen die slecht waren voor haar gezondheid, maar hij was niet diegene die dat onder haar neus moest wrijven. Hij was niet diegene die zich met zulke zaken van iemand bemoeide. Dat zij dat wel deed, maakte hem niet uit. Hij ging zich niet tot dat niveau verlagen.

Ah slim van mij xD
niet dus !
heb verbeterd

Haar ogen werden groter, haar prachtige groene ogen leken gekwetst. Gekwetst omdat het duidelijk was dat hij dit véél vaker had gedaan. Het lukte haar niet. Emanuela wilde van hem winnen, zo graag dat nu alleen onzin haar lippen verliet. Zij had het allang moeten stoppen, wanneer het nog leek dat zij ‘slim’ was. Nu leek zij niet anders als een dom wicht die niet wist waar ze over sprak. Nooit had ze verloren. Haar houding van zekerheid, haar pittige begon te verslappen. Alweer begon ze nerveus op haar onderlip te bijten. Nee zij wilde niet verliezen. ‘Het laatste woord hebben kan ook op dwaasheid wijzen of alleen al koppigheid.’ Hij keek haar doordringend aan. Haar ogen durfde niet meer weg te kijken. Wat kon ze doen? Zij was koppig, echt zo koppig als een ezel. Emanuela had geen zin meer in dit spelletje. Het spelletje wat al van het begin af aan bepaald was wie dit ging winnen. Hij, de man die zij nooit eerder had gesproken. De eerste persoon die haar van haar stuk had gebracht.

Haar vingers klemden zich om de ketting van haar hals. Zijn minachting was duidelijk aanwezig. Deze minuten gingen langzaam voorbij. Een stilte die werd verbroken door de wind. Haar expressie van zwakte werd hard. “Je hebt gelijk, ik ben van mijn stuk gebracht. Heb nog nooit iemand zoals jou ontmoet. Ik zal je tijd niet meer verspillen, ik” Haar handen begonnen lichtjes te trillen. “Ik… heb niks meer” Het klonk belachelijk maar het was waar. Zij was in dit geval het muisje. Met haar vingers gleed ze door haar bruine, krullende lokken. Haar groene ogen neergeslagen naar de grond. Voor één moment leek zij op een meisje. De meisjes die zij altijd belachelijk had gemaakt.

Verloren of niet, haar muur bleef overeind. Haar houding werd weer zekerder. “Ik ben echt onder de indruk. Mensen hadden nooit een tegenwoord” Ze rekte zich zelf simpel uit, tegen de boom aanstaan. Meestal zou zij flippen, ruzie zoeken, schelden, daarom won zij altijd. Met woorden waar mensen in hun graf van zouden omkeren. Hij won, zonder één keer uit zijn slof te schieten, zonder zijn kalmte te verliezen. Hier kon Emanuela nog wat van leren, niet dat zij het zou toegeven.

Zijn donkere ogen gleden over haar gezicht, haar felgroene ogen hadden iets van verdriet, of teleurstelling en Kian wist dat ze opgegeven had om een weerwoord te bedenken op zijn uitspraken. Hij lachte ietwat triomfantelijk. Niet overdreven, maar toch zo dat zijn arrogantie weer duidelijk werd. Het was alsof hij van begin af aan had geweten dat het zo af zou lopen, dat was natuurlijk niet zo, maar hij was er wel vanuit gegaan. Precies weten kon je het nooit. Dat dit meisje zo koppig was, was voor hem een meevallertje geweest. Al was zij waarschijnlijk gewend dat ze daar juist mensen mee in de grond stampte. Maar nee. Kian was niet zo’n driftkikker. Tenminste, niet op die manier. Als het een jongen was geweest, was het waarschijnlijk heel anders afgelopen, met uiterlijke verwondingen. Zijn blik bleef bij haar hangen, terwijl hij hier over nadacht. Daarbij zag hij ook dat niet alleen haar ogen veranderden, maar ook haar lichaamshouding en de rest van haar gezicht straalden datzelfde uit. Zijn wenkbrauw ging automatisch omhoog. Dat had hij niet verwacht. Haar vingers die zich aan haar halsketting omklemden, het bracht hem in de war. Wat moest hij nu ooit gaan doen? Hij kon moeilijk naar haar toe lopen om zijn excuses aan te bieden omdat hij haar van streek had gemaakt en daarbij wist hij ook niet precies wat er nou aan de hand was. In zijn harde ogen was nu verbazing te zien en hij deed een stap achteruit om zijn verwarring te verbergen.
Gelukkig voor hem, rechtte ze echter haar rug en haar ogen begonnen weer feller te schitteren. Zo had ze er in het begin uit gezien en het paste eerlijk gezegd veel beter bij hoe ze eruit zag. Haar donkere haren en huid gaven een temperament aan die zelfs niet door zijn eigen bloed stroomde. Een zachte zucht ontsnapte hem en hij nam nog een trekje van zijn sigaret. Zijn blik gleed nog een keer over de omgeving, om daarna weer naar haar te kijken.

Aangepast!