De kersenboom

De kersenboom is een gigantische boom die ooit door leerlingen groeimiddel gekregen heeft. Daardoor groeide het kleine kerstboompje tot een meters hoge boom. In de zomer is het leuk om er onder te gaan zitten in de schaduw en om kersen te eten. En in de winter is hij geschikt om je achter te verstoppen voor sneeuwballen.

Regels:
Let op dat je geen schors van de boom breekt.
De boom is heel oud dus kras er niet in.

Personen:
Max. 5?

Harriet zat op de grond tegen de stam van de boom aan, haar knieën waren wat opgetrokken zodat ze haar boek die ze aan het lezen was er tegen aan kon steunen. Het boek in haar handen was niet heel interresant, maar het moest gelezen worden voor haar boekenlijst. Af en toe keek ze van de pagina's op en ging ze met haar bruine ogen door de omgeving heen.

Hillary kwam met een overdosis boeken in haar handen de tuin in gelopen. Ze was van plan om bij de kersenboom te gaan zitten. Het was heerlijk om daar onder die boom een boek te lezen. Maar jammer genoeg nam Hillary er altijd teveel mee. Toen ze zag dat er al iemand bij de boom zat wou ze eerst terug wegdraaien en ergens anders gaan zitten. Maar ze besloot dat ze nooit vrienden zou maken als ze tegen niemand sprak. Daarom liep ze wat dichter naar de die persoon toe en vroeg op haar vriendelijkste toon;'Vind je het erg als ik erbij komt zitten?'

Een koude wind waaide door haar blonde haren en Audrey deed de rits van haar jasje extra goed dicht. Het was een killere dag vandaag, net als haar ogen. Een bladzijde sloeg ze om in haar boek. Het ritselen van wat blaadjes verderop deed haar ontwaken uit haar trans van het boek. Het kon haar zo meeslepen. Het verhaal en de karakters in het boek. Een kleine oprechte glimlach gleed over haar lippen. Ze genoot hier echt van, van dit soort momenten. Ze rilde van de wind.

Juliëtte zocht een rustige plek. Een plek waar niemand was. Dat was aardig moeilijk te vinden hier, de hele campus was meestal wel druk. Met haar gitaar op haar rug liep ze door. Zoekend naar de juiste plek. Op dat moment zag ze de grote boom staan. Helaas zat er ook al iemand onder. Ineens schoot haar te binnen dat ze vroeger altijd in de boom klom. Misschien niet zo slim om te doen waarschuwde ze zichzelf voordat ze ook daadwerkelijk stomme dingen zo ugaan doen. Besluiteloos stond ze daar, voor de boom, om zich heen te kijken of ze een beter plek zag.

Een zucht ging over Audrey's lippen. Geen vervelende zucht. Maar wel een zucht die zei; Waarom doe ik dit? Ze vroeg zich wel vaker af wat het nut verder was van elke dag in, dag uit hetzelfde doen. Ze ging de les in, ze maakte haar huiswerk, ze trainde en ze las. Daartussen nog wat andere dingen die ze moest doen en dat was het. Elke dag hetzelfde. Er zat nooit eens iets leuks tussen. Als ze nu eens gewoon een vriendengroep had, of een goede vriendin. Maar daar stond ze ook niet echt voor open. Ze stopte een paar plukken haar achter haar oor en keek op. Niet ver bij haar vandaan stond een meisje dat nogal besluiteloos leek te kijken.

Edward zat onder de kersenboom en stopte net een kers in zijn mond. Om de vijf seconden schudde hij even met zijn hoofd zodat zijn haar perfect door de war zou bleven zitten en hij zijn concentratie niet kon houden bij het boek dat hij vast had. Niet dat dat nou veel uitmaakte want hij had een fotografisch geheugen en hij had dit boek al eerder gelezen.

Elea liep licht wantrouwend dichter naar de boom toe. Bomen en eigenlijk gewoon de natuur was iets raars voor haar. Natuurlijk had ze wel bomen gezien in Rio. Alleen niet zoveel... En zeker niet zo'n grote en zo veel als hier in Maine. Het was bijna beangstigend. Doordat ze zo op de boom aan het letten was merkte ze de jongen die eronder zat eerst niet op. Pas toen ze haar hand tegen het schors van de boom had gelegd en de ruwe bast voelde zag ze hem, of eigenlijk zijn zijkant aangezien ze veel meer niet kon zien. Maar ze wendde haar blik al snel weer af. Mensen waren niets nieuws, die waren er genoeg zowel in Rio als hier. Niet interessant dus. Een beetje aarzelend pakte ze een tak vast terwijl ze zich afvroeg of ze net zo gemakkelijk in de boom kon klimmen als ze een gebouw op kon klimmen. Het principe zou hetzelfe moeten zijn.

Edward zag een meisje aan komen lopen. Niet veel interessants dus hij wendde zijn blik meteen weer af naar zijn boek wat hij aan het "lezen" was. Maar zijn aandacht werd getrokken van haar poging om in de boom te klimmen en een eigenaardig glimlachje gleed over zijn gezicht. Niemand kon ooit beslissen of het sarcastisch, arrogant of gewoon een mengeling van die twee was. 'Ik zou het niet proberen als ik jou was' zei hij afstandelijk. De takken waren niet dik genoeg en ze zou er zo doorheen zakken.

Elea's blik schoot meteen naar de jongen zodra die tegen haar begon te praten. "Waarom niet?" Vroeg ze. Eigenlijk was ze nu alleen nog maar meer van plan in de boom te klimmen, omdat de jongen blijkbaar dacht dat ze het niet zou kunnen. Ze had haar hand nog steeds om de tak heen, klaar om zichzelf op te trekken en de boom in te klimmen. Wat de reden van de jongen ook zou zijn, ze wist al dat ze er niet naar zou luisteren maar toch zou gaan klimmen. Ze zou hem wel eens laten zien wat ze kon.

Edward keek naar de blik in haar ogen en het was meteen duidelijk voor hem dat ze van plan was te klimmen. 'Als je gaat klimmen hoef ik het toch niet uit te leggen' zei hij met zijn perfecte woordgebruik en hij veegde een pluk haar uit zijn knappe gezicht. Eigenlijk maakte het hem niet zoveel uit wat ze deed, ze mocht van hem best uit de boom vallen, kon hij ook weer lachen.

"Dan doe je dat niet," zei Elea koppig waarna ze zich omhoog trok aan de tak en zich afzette op een andere zodat ze in de boom zat. Natuurlijk hoorde ze het zachte gekraak maar heel veel aandacht schonk ze er niet aan. Het was namelijk niet zo dat ze al eerder in zo'n boom had geklommen. In Rio had je palmbomen, geen kersenbomen. Dus ze wist niet dat het misschien helemaal geen goed teken was. Rustig maar met wel bewegingen waaraan je kon zien dat ze gewend was te klimmen kwam ze hoger in de boom. Hoe hoger ze kwam hoe harder het gekraak werd. Op een meter of zeven hield ze stil en keek naar beneden zonder ook maar enige last te hebben van de hoogte. Waarschijnlijk was haar lichte gewicht een gelukje en hielden de takken haar daardoor nog. "Dus... wat was het probleem?" Vroeg ze spottend aan de jongen.

Edward keek naar boven en glimlachte zijn witte tanden bloot. 'Je bent toch minder zwaar dan je op het eerste gezicht leek' riep hij naar boven en hij kneep zijn felblauwe ogen een beetje dicht tegen het zonlicht. Ja, dit was gemeen, en niet echt iets voor hem om te zeggen maar ze was erg irritant.

Elea rolde met haar ogen al kon de jongen dat waarschijnlijk niet zien. "Dankje," zei ze spottend. "En jij bent veel arroganter dan je op het eerste gezicht leek," zei ze op dezelfde toon. In haar gedachten lachte ze hem bijna uit omdat in tegenstelling tot hier het in de straaten van Rio niet slecht was dik, of in ieder geval wat vet hebben, te zijn. Er werd juist opgekeken naar dikke mensen omdat die genoeg eten, en dus rijk waren, hadden. Maar ze had geen zin dat aan de jongen uit te leggen, hij zou het toch niet begrijpen.

Mahari stond van onder de boom naar de prachtige rode vruchten te kijken. Het waren vruchten die ze nog nooit van haar leven gezien had. Ze zagen er heerlijk eetbaar uit, maar net als de vorige keer in het bos was ze niet van plan om ze zomaar in haar mond te stoppen. Het enige wat ze deed was op haar tenen staan in de poging een vrucht te kunnen plukken, maa met haar lengte was ze net te klein om erbij te kunnen.

Daniël liep rustig, hij had geen haast. Dat kwam niet vaak voor. Achter hem liep Calder, het was opmerkelijk dat hij maar een bewaker bij zich had. Maar goed, Carter had iets anders te doen, iets voor zijn vader ofzo dus was het blijkbaar niet meer nodig. Niet dat Daniël dat erg vond. Hij zag dat een niet al te lang meisje kersen uit de boom wilde plukken. Hij liep er naartoe en haalde een kers uit de boom en gaf die aan haar. 'Alsjeblieft,' zei hij tegen haar met zijn lieve scheve glimlach.

Mahari keek verbaast om naar de jongen de met gemak een kers uit de boom trok en deze aan haar gaf. Er verscheen direct een glimlach op haar gezicht. "Dankjewel." ze articuleerde langzaam en met een zwaar accent om het woord foutloos uit te kunnen spreken. Ze maakte een gebaar met de kes naar haar mond, "Eten?" vroeg ze, je wist maa rnooit of het giftig was. Voor Mahari verder nog wat kon zeggen ging haar blik naar de enorme man die op een paar meter afstand van de jongen stond. De man was enorm, nog nooit had ze zo'n groot iemand gezien.

Daniël glimlachte. 'Natuurlijk kun je het eten, het is een Kers, over het algemeen smaken ze heerlijk,' zei hij tegen haar. Hij had al door dat ze hier nog niet zo heel lang kon zijn, dat was duidelijk door haar accent, en natuurlijk door het feit dat ze kersen niet kenden. Welk persoon kende nou geen kersen? Hij zag haar kijken naar zijn bodyguard. 'Maak je maar geen zorgen, hij doet je niets,' zei hij tegen haar. Tenminste, niet als zij hem niets zou doen.

hmm ik zweer dat ik hierop al gereageerd had... xd
-
Mahari die ondertussen het Engels redelijk kon bergijpen, zolang het niet te snel en te ingewikkeld was, bleef maar naar de bodyguard kijken. Ze was er niet bang voor, tot zover was ze nog niet eens gekomen met haar gedachtes. "Hij is erg groot." merkte ze vol verbazing op. Ze wist dat het een kinderlijke zin was, maar veel meer kon ze niet fabriceren met haar spreekkennis. De kers had ze nog steeds in haar hand, haar aandacht was even n beslag genomen.

Daniël knikte. 'Tja, hij moet ergens de kracht vandaan halen om mij te beschermen,' zei Daniël rustig. Hij was allang gewend aan de grote van de bodyguards die hij gewoonlijk had. Aangezien hij er nu minder had dan normaal waren deze nog iets sterker en groter dan de gewoonlijke mensen die werden ingehuurd. 'Maar zo interessant zijn ze niet, ben je hier al lang?' vroeg hij haar toen. Hij had het liever over andere dan over zichzelf.

Het duurde even voor Mahari haar ogen van de enorme man kon afwenden en ze naar de jongen keek. Ze begreep niet echt waar hij het over had. "Beschermen?" wist zij veel dat hij de zoon van de president was. Ze wist niet eens wat een president was, wat ook niet veel hielp. "Lang." herhaalde ze nadenkend omdat ze niet drect op het goede woord kon komen. Toen ze het wist glimlachte ze weer en knikte ze langzaam, "12 dagen." ze ze trots o pzichelf dat ze het goede getal wist.

New.
______
Jared zat onderaan de kersenboom met een klein, mechanisch dingetje te klooien.
Hij wilde het zo voor elkaar krijgen, dat een deel van zijn krachten het lampje zou laten branden, en een ander deel een wieltje zou laten draaien. Het was best een intensieve oefening, al zag de opzet er vrij simpel uit.
Jared zuchtte eens diep en concentreerde zich. Hij vond het moeilijk om zijn kracht te spreiden of volledig onder controle te houden.
Eén vinger legde hij op de plaats waar vandaan draadjes naar het lampje gingen en twee vingers legde hij op de aandrijver van het wiel. Alleen het lampje ging aan. Hm, het lukte dus nog niet...

De bladeren van de bomen om zoey heen ritselden vrolijk terwijl ze met grote stappen over de bemosde bodem in de richting van de kersenboom liep. Ze had her en der opgevangen dat hij echt prachtig was, en toen Ze vanmorgen wakker werd doordat er zonnestralen door een kier van haar gordijn schenen, had ze besloten om er maar eens heen te wandelen. Voor haar ogen viel plotseling een groot eikenblad naar beneden. Hij wiegde rustig in de wind, op weg naar de grond. Ik dqcht even na, haalde toen mijn schouders op. Ik concentreerde me op de wind, vooral die onder het blad. Een zachte vlaag liet een pluk haar in mijn ogen glijden, en ik zag dat het blad stilhing, midden in de lucht. Nog een klein beetje meer..maar ik had te vroeg gejuigd. Het blad trilde even, en vervolgde toen zijn weg naar beneden. Ondanks dat was ik blij met wat ik voor elkaar had gekregen. VEel meer lukte ook niet, trouwens.

New

Kenneth stond met zijn ene hand op de schors van de boom omhoog te kijken naar de boom. Op zijn rug hing een tas waar onder andere wat schoolboeken in zaten waar hij of iets uit moest leren of wat huiswerk in moest maken. Maar hij was afgeleid door deze reusachtige boom. Het hoorde niet, kersenbomen werden nooit zo groot. Dat kon niet natuurlijk zijn en hij kon het met zekerheid zeggen aangezien er bij hun thuis op het landgoed ook een aantal kersenbomen stonden. Hij bleef zich maar afvragen wat er met deze boom gebeurd kon zijn. Net had hij al een paar keer gecheckt of het echt een kersenboom was maar dat moest wel.

Carl keek naar de boom, die van een afstandje al te zien was. Hij liep er naartoe, want hij wist dat hier een elfenfamilie huisde. Hij had de denkbeeldige kom met de denkbeeldige vis Blub in zijn handen en Joey de denkbeeldige kangoeroe sprong naast hem. Hij zag al een jongen staan, maar liep gewoon door. "Hallo," zei hij, omdat hij hoorde. Hij plantte zichzelf op de grond naast de boom en ging zitten. Al snel kwamen de denkbeeldige elfjes tussen de takken vandaan. Ze waren rood, met ragdunne vleugeltjes. De mannen hadden groen haar en droegen een groen lendendoekje, de vrouwtjes hadden roze haar en droegen een jurkje van kersenbloesem. Carl keek even opzij en zag dat ook de jongen beladen was met de elfjes, iets wat alleen gebeurden als ze iemand mochten. De jongen kon ze alleen niet zien, wat wel jammer was.