De wensput.

'Je mag me gewoon aanspreken met je hoor. Ik ben niet zo oud.' Er was nu duidelijk een blos op haar wangen te zien. Hij was ook helemaal niet oud, ze schatte hem rond de 19/20? Zij was al iemand die niet goed in schatten was. Oudere mensen schatte zij altijd te jong en jongeren personen schatte zij altijd ouder. Het was iets waar ze gewoon niet goed in was. "Sorry, is een gewoonte. Etiquette" Zei ze er zachtjes achteraan maar nauwelijks verstaanbaar. Hij begon nu ook een beetje te glimlachen, zijn lippen krulde van vriendelijkheid. Misschien voelde hij zich verplicht om vriendelijk te doen? Dat was het laatste dat ze wilde, iemand ongemakkelijk laten voelen. "Nou voor sommige mensen is wensen moeilijk hoor. Zoveel om voor te wensen en je mag eigenlijk maar 1 ding kiezen. En welke wens is dan het beste? God zal je wens uit laten komen als hij denkt dat je het verdient. Als de wens echt bij je pas" Haar ogen waren nu naar de lucht gericht. Haar geloof had ze nooit verloren ook niet in haar donkerste tijden.

Haar woorden klopte. Het was ook lastig. Verschrikkelijk lastig, lastiger dan ze zich misschien realiseerde. 'Ik geloof niet in God.' Was het enige wat hij antwoordde terwijl hij zoveel meer te zeggen had. God bestond niet volgens hem. En als hij wel zou bestaan, wat voor persoon zou het dan zijn? Het persoon dat hem deze hell had bezorgd en dit met veel leedvermaak aanzag? Hij perste zijn lippen even op elkaar als een dunne streep, maar kreeg het voor elkaar om weer te glimlachen. 'Maar je hebt wel gelijk, denk ik.' Voegde hij eraan toe omdat hij zich realiseerde dat zijn antwoord nogal kortaf was geweest, zoals al zijn antwoorden waren. "Ze heeft gelijk. God zal je wens uit laten komen als je dit verdiend." Klonk de stem van Kidou in zijn hoofd, de enige van zijn stemmen die geloofde in God.

'Ik geloof niet in God.' Hier had Kath zoveel dingen op kunnen zeggen maar niet iedereen geloofde in de heer die in de hemel zijt. Zij had ook bijna haar geloof verloren toen in haar donkere tijden maar als ze toen niet in God had geloofd was ze nooit hier geweest. "Dat kan" zei Kath met nog steeds een vriendelijke glimlacht op haar gezicht. Het laatste wat ze wilde was mensen belasten met haar geloof en argumenten. 'Maar je hebt wel gelijk, denk ik.' Daar raakte ze voor een moment verward. Geloofde hij nu wel in goed of had hij over het wens gedeelte. "Het kan ook zijn dat ik helemaal geen gelijk heb" Ze stond even op om in de put te kijken. "Heb je er al een muntje ingegooid?" vroeg Kath op een nieuwsgierige toon.

Shirou keek even achterom in de put en knikte. 'Ja.' Antwoordde hij en zuchtte zachtjes. Zijn ogen dwaalde af naar de lucht, deze was blauw met een aantal wolken die elkaar vergezelde. Allemaal een andere vorm. 'Maar ik weet niet wat ik moet wensen.' Voegde hij aan zijn antwoord toe. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en bleef naar de lucht kijken. Dat was vredig en niet zo erg. Het leidde zijn gedachten een beetje af. Dat had hij nodig, iets anders aan zijn hoofd dan Atsuya en de rest. Gewoon, voor een dag of twee.

Hij had de munt al erin gegooid dus hoelang zat hij hier al? Een kwartier, half uur, zelfs een uur? Hij wist niet waar hij voor moest wensen. Kath wilde zich er niet mee bemoeien maar misschien kon ze hem helpen, een tip geven. "Als je nu niets weet te wensen kom je terug weer terug als je het wel weet? Of wens voor wereldvrede" Er was een twinkeling in haar ogen te zien. Wereldvrede zou nooit gebeuren, zolang er goed en kwaad was zou dat zo blijven. Dit hield de wereld in balans. Ze waren allemaal zo klein op deze grote aarde. "Trouwens niet dat ik mijzelf wil opdringen, ik denk zeg maar iets. Vroeger wist ik wel waarvoor ik wilde wensen. Nog steeds is die niet echt uitgekomen dus deed ik het opnieuw" Het klonk wel stom, al jarenlang hetzelfde wensen maar in al die jaren was haar wens nog nooit uitgekomen. Nu zou haar wens wel uitkomen, nadat ze hier naartoe was verhuisd.

'Ik bedenk nog wel wat ik wens..' Besloot hij. Voor wereldvrede wensen? Hij hoorde Atsuya al luid lachen in zijn hoofd. "Wereldvrede? Serieus? Dat gaat toch nooit gebeuren, dat is verspilling van je muntje." Lachte hij en Shirour hoorde hem daarna nog luid doorpraten. Vroeger wist je gewoon wat je moest wensen. Je blies de kaarsjes van je verjaardagstaart uit en deed een wens. De wens dat iedereen lief tegen je zou zijn, de wens dat je kon vliegen. Niet dat Shirou zo vaak zijn verjaardag had gevierd na de dood van zijn tweelingbroer. 'Dank je.' Zei hij toen en keek kort naar het meisje. Ze leek hem wel een beetje te helpen, hoe dan ook.

Het kon zijn dat de jongen haar lastig vond maar een beetje helpen kon nooit kwaad. Hij kon het aannemen en erover nadenken ook al besloot hij uiteindelijk er niks mee te doen. Met haar vingers drukte ze op een knop van de camera, foto's aan het bekijken. De wensput stond er mooi op en ze kwam erachter dat er allemaal foto's stonden die zij nog steeds niet had ontwikkeld. Het was eens tijd dat ze haar donkere kamertje ging betreden. "Trouwens ik ben Kathleya Dianna Agron. Het voelt zo vreemd een gesprek te voeren zonder dat wij aan elkaar hebt voorgesteld." Haar hand trilde zachtjes, want ze wist niet of de jongen het opdringerig vond. Daarna strekte ze beleefd haar hand naar hem uit. Haar glimlacht was lief , zo lief als een klein meisje die een lolly vasthield. Onschuldig maar open. In haar ogen was een beetje onzekerheid te zien. "Je mag mij ook Kath of Dianna noemen. Wat je zelf lekker in de mond vindt rollen" Bij haar zin moest ze wel even lachen. Rollen? Waarom zei ze geen ander woord? Och het paste bij haar dus hoezo niet?

Het meisje dat zich nu als Kathelya had voorgesteld had haar manieren nog altijd niet verloren. Vriendelijk, je kwam zelden nog echt vriendelijke mensen tegen. Alles was tegenwoordig gemaakt. Hij keek naar haar hand en pakte deze toen vast. 'Shirou. Shirou Atsuya Fubuki.' Stelde hij zich voor en liet Atsuya er deze keer niet buiten. Het meisje had haar volledige naam gebruikt, dit zou hij nu ook doen. 'Maar noem me maar Shirou.' Voegde hij eraan toe en glimlachte even beleefd naar haar. Hij liet haar hand weer los. Shirou zou haar aanspreken met Kath, makkelijker te onthouden.

De jongen accepteerde haar hand waardoor er een opgeluchte zucht over haar lippen rolde. Er was duidelijk opluchting in haar gezicht te zien. Tegenwoordig vonden mensen het maar raar als je diegene een hand schonk. Kath kon nog een beetje ouderwets uit de hoek komen. "Aangenaam en wat een aparte naam! Mag ik vragen waar je naam vandaan komt? Het heeft iets exotisch" Kath wilde hem eigenlijk aanspreken met u maar nadat hun aan elkaar hadden voorgesteld was dit niet meer zo gepast. Haar gedachten gingen naar Japen, China of in het geval het continent Azie. Wanneer de handen waren geschud trok zij die weer zachtjes terug. Haar hand tilde de een beetje. Hoelang was het geleden wanneer zij zich aan iemand had voorgesteld? Haar dansten met de zachte bries van de wind mee terwijl haar ogen de jongen met nieuwsgierigheid aankeek.

Shirou ging weer goed op het randje zitten en keek voor zich naar een punt in de verte. 'Japan. Maar kom daar niet vandaan.' Zei hij. Nee, Amerika. Hoewel dit ook niet echt een thuis was waar hij naar verlangde. Hij wist niet of hij nog wel een echt thuis had. Was deze school zijn thuis? Dat kon toch niet? Het keek haar aan en glimlachte kort. Kath was niet echt een bijzondere naam, maar wel kort en krachtig.

Kath moest zachtjes glimlachen omdat zij het goed had geraden. Japan was altijd al een land geweest wat haar fascineerde. "Dat was het eerste wat in mij op kwam eerlijk gezegd. Komen je ouders daar vandaan?" De vragen begonnen weer. De nieuwsgierigheid was weer geprikkeld. Het was een mogelijkheid dat Shirou het helemaal niet leuk vond om haar vragen te beantwoorden. "Sorry dat ik zomaar iets persoonlijks vraag. Ik ben soms ook té nieuwsgierig" Kath lachte zachtjes terwijl ze met haar wijsvinger met een plukje haar begon te spelen. Ze draaide het om haar wijsvinger heen. Het was een gewoonte wanneer zij zich schaamde of nerveus voelde.