De wensput.

Livine was zo erg geschrokken van het meisje dat ze haar hoofd naar haar toe draaide, toen pas bedacht dat ze haar capuchon niet op had, weer terug draaide haar capuchon op deed en tioen zachtjes antwoorde met,' ja hoor.' En niet zeker wist of het meisje haar had gezien of niet. Ze hoopte natuurlijk van niet maar ze vermoedde van wel. Hierdoor ontsnapte er een kleine zucht uit haar mond en keek ze naar haar handenn. Wat wilde ze nu graag dat haar wens uit zou komen. Maar ook daar wist ze van dat het nooit zou uitkomen. Haar leven zal voor altijd een hel blijven. In ieder geval in de ogen van Livine..

Mahari hadden de littekens rond haar mond wel zeker gezien, dat was dan ook de reden waarom ze een flink eind achteruit deinsde. Haar ogen werden vergroot en ze maakte een ritueel gebaar dat ze altijd maakte als er gevaar dreigde. "Marousha" mompelde ze geschrokken. Maroesha was de vrouw uit een legende die nog vaak bij het kampvuur rond verteld werd door de stamoudste. De vrouw met de dichtgenaaide lippen, het verhaal ging dat ze in de handel van de kwade geesten was gevallen, of eigenlijk haar man. Haar man was een jonge jager die zich in het verboden gebied hadden gewaagd, hierdoor werd hij gestraft. Hij werd gek en verminkte zijn vrouw Maroesha, Maroesha raakte hierdoor verbitterd en dwaalt nog altijd door het bos om mensen die 's nachts te ver buiten hun terretorium komen te straffen. Verstijfd bleef Mahari naar het meisje dat er onschuldig uitzag, behalve dan het gezicht wat nu overschaduwt werd door haar cappucion. Kwam Maroesha haar nu halen? Omdat ze haar stam in de steek had gelaten om hier te komen?

Livine beet op haar lip en voelde tranen opkomen toen het meisje een stap bij haar vandaan deed.' Het spijt me ik wilde je niet laten schrikken.' livine had geen idee wat het meisje net had gezged en fronste even kort.' sorry nog een keer. Euhmm ik ben Livine, aangenaam.' ze stak haar hand naar het meisje uit en keek iets wat omhoog om het meisje even wat beter te kunnen bekijken. Ze keek het meisje niet recht aan. Dat deed ze nooit.

Nu Mahari het meisje zag spreken kon ze zien dat het niet haar lippen waren die dichtgenaaid waren, maar dat er twee vreselijke litekens langs haar mondhoeken omhoog liepen. Toch clverdween de bijgelovig hheid niet in een keer, nee Mahari was opgegroeid met verhalen overckwade geesten, monsters en ander soort dingen, dit soort bijgeloof behoorde tot de orde van de dag. 'livine?' herhaalde ze zacht haar naam, was het niet de vrouw die mensen wreekte als ze te ver van hun gebied afdwaalde. Verward beet Mahari op haar lip, duidelijk in tweestrijd met zichzelf over wat ze zou moeten dien.

Livine keek naar het meisje en hoe ze op haar naam reageerde. Ze leek verward. Dat maakte Livine in verwarring. Waarom leek ze verward? Waarschijnlijk gewoon door de littekens." Het spijt me nog een keer van mijn littekens. Ik heb er niet zelf voor gekozen." Dat lijkt logisch maar toch denken sommige mensen dat ze dit zichzelf heeft aangedaan. Wie is er nou weer zo gek om dit jezelf aan te doen? Ze beet op haar lip en liet haar blik weer glijden naar haar voeten waardoor de capuchon haar gezicht weer omhulde en je haast niks meer kon zien.

Mahari probeerde te verstaan wat het meisje tegen haar zei, de meeste worden kon ze een soort van begrijpen, maar de rest was net als al het andere voor haar een onbegrijpelijke brei aan klanken die woorden zouden zijn. Mahari was te verward om iets uit te kunnen brengen, in haar hoofd bleef het verhaal van Manoesha rondsproken, maar dit meisje was net zo melkwit als de meeste andere hier op school, ze kon gewoon praten en leek ook niet op het punt te staan om haar te vermoorden? "Ik ben Mahari." zei ze toen uiteindelijk, omdat het meisje zich had voorgesteld en zij dus ook aan de beurt was.

Livine keek nu toch wel een beetje op. Ze had verwacht dat het meisje weg zou gaan. Haar alleen zou laten, maar het meisje was blijven staan en had zich net voorgesteld met de naam, Mahari. Dat moest ze even verwerken. Ze keek naar het gezicht van Mahari en beet even twijfelend op haar lip." Ohh, mooie naam. Jij bent niet van hier zeker?" Ze wendde weer haar blik af, ze had het meisje al erg genoeg bang gemaakt. Haar lichaam draaide zich weer naar de wensput en ze ging weer met haar ellebogen op de rand lopen terwijl ze af en toe nog even kort een blik wierp op het meisje met de naam Mahari, kijkend of ze er echt nog steeds stond, of dat ze al lang was weggelopen.

Mahari begreep die vraag zonder er lang over na te denken, iets wat niet zo gek was omdat bijna iiedereen die ze tot nu toe gesproken had deze vraag had gesteld, of op een net wat andere manier, maar met ongeveer dezelfde woorden. Daarom knikte ze, "Afrika." noemde ze het continent waar ze vandaan kwam. Nog steeds bekeek Mahari onderzoekend het meisje, ze leek zich er van bewust te zijn at ze die littekens had, maar niet dat ze zo uit haar legendes leek weg gelopen te zijn, dat zou moeten betekenen dat dit een andere vrouw was. Geen onsterfelijke gestoorde geest. Toch wat op haar hoede ging Mahari naast het meisje staan en keek ze naar de diepte van de put, het gat waar ze nog steeds de logica niet van in kon zien. "Uit de jungle. "voegde ze er aan toe, een leraar had haar de kaart laten zien en haar verteld dat Africa heel groot was, hoewel er ook veel jungle was verkleinde het het gebied weer wat.

Livine knikte en nam het even in zich op. Dat verklaarde waarom ze nog niet weg was gerend en naast haar ging staan." Oké. Moet ik het je nog uitleggen?" Vroeg ze het meisje en draaide zich een beetje naar haar toe. Ze pakte een muntje uit haar zak en legde het wat beter in haar eigen hand. Ze zou nog wel een keer wensen. Het kon geen kwaad en geld boeide haar niets. Het was maar geld. Geld was bij te verdienen.

Mahari kon er niets aan doen, maar de littekens van het meisje die nu door de schaduwen van haar capuchon werden verdoezelt jaagde haar nog steeds angst aan, toch knikte ze dapper. Mahari had een res in een vliegende doos ook overleeft, dus zou dit ook moeten lukken. "Graag." zei ze terwijl ze naar het muntje in de hand van Livine keek.

Livine beet op haar lip en begon verder te praten. Zachtjes, maar duidelijk. Soms met een gebaar," In de put, het grote gat, zit water. Mensen zeggen dat als je er een muntje in gooit, je een wens kan doen en dat hij uitkomt." Ze pakte het muntje stevig vast en liet hem toen boven de put los. Ze sloot haar ogen en mompelde weer zachtjes dat ze de littekens weg wilde.

Door de rustige manier van praten van het meisje kon Mahari zonder veel moeite begrjpen wat Livine bedoelde. "Wens?" vroeg ze toen, het enige woord wat ze niet helemaal kon begrijpen toen het meisje klaar leek te zijn met haar ritueel van muntjes gooien in de put, het grote gat in de grond.

Livine draaide zich wat meer naar het meisje toe. Ze praatte nog steeds met dezelfde rustige stem." Iets waarvan je wilt dat het heel graag echt gebeurd. Ik wil bijvoorbeeld van mijn litteken af. Dus ik wens dat hij weggaat. Mensen zeggen dat de wens uitkomt. Maar ik ben er niet zeker van." Ze wist dat hij toch nooit zou uitkomen. Niemand kon haar helpen van deze littekens af te komen.

Mahari knikte toen ze het begreep, "Een dokter, kan die niet helpen?" vroeg ze doelend op de littekens, in de tijd dat ze hier was had ze de dokters de meest bijzondere dingen zien doen, zo had ze verschillende prikken in haar arm gekregen omdat ze in een heel ander klimaat kwam. Maar dat niet alleen, ook had ze gezien hoe er met een pilletje van alles genezen leek te kunnen worden. Een soort wonderen.

Livine haar gezicht betrok en ze draaide zich weer van het meisje weg." Nee, geen dokter kan mij helpen. Ze hebben al ervoor gezorgd dat het een stuk minder erg is. Het zijn nu alleen nog maar hechtingen waar ik een litteken aan over heb gehouden. Ik had ook nog steeds met open wonden kunnen rondlopen." Misschien een beetje overdreven maar het was wel zo dat de dokters al het meeste hadden gedaan dat ze konde. Maar nog steeds leefde ze met die afschuwelijke herinneringen in haar gezicht. De tekens van een dag die ze het liefst zo snel mogelijk zou willen vergeten maar wat nooit meer te vergeten viel.

neuw
-
Louise zat met haar rolstoel ongeveer een halve meter van de put af. Ze kwam nog maar net met haar hoofd boven te put uit. Eigenljk geloofde zeniet in dit soort dingen, maar ze had ook nooit gelooft in magische krachten en nu zat ze op deze school. Met een zucht gooide ze een muntje de put in. Zachtjes prevelde ze een wens, een wens die niet zo lastig was te raden voor omstanders, dat ze weer kon dansen.

Shirou zat al een tijdje op de rand van de put. Hij had een muntje naar beneden gegooid maar wist nog steeds niet wat hij moest wensen. Perfectie? Wat hield perfectie eigenlijk in, wanneer was hij nou eigenlijk echt perfect? En was perfect zijn wel altijd even goed? Misschien dat Atsuya en de anderen zouden verdwijnen uit zijn hoofd en dat hij een leven als normaal mens kon lijden. Maar wat was hij zonder Atsuya? Alleen. Zijn grootste angst was om alleen te zijn. Hij wist niets te wensen.

Kathleya droeg een lange zwarte jeans met witte laarzen erop met een klein hakje eronder. Op haar jeans droeg ze een grijze trui met een rode vest eroverheen. Haar handen waren in haar zakken gerust terwijl de camera om haar hals hing. Toen ze hier net was komen wonen hoorde ze over een wensput die alle wensen deden vervullen.Haar haren wapperden de in de wind terwijl haar ogen waren gericht naar persoon die op de rand van de put zat. Wat moest ze nu? Wachten tot hij klaar was met een wens te doen? Ze wilde namelijk de jongen niet storen dus bleef ze maar van de verte kijken. Dit was een mooi moment om een foto te maken van de jongen bij de put. Snel pakte ze haar camera en keek door de lens. Was dit wel het juiste om te doen? Een foto maken van een te persoonlijk moment? Ze liet haar camera weer los terwijl ze schuifelde met haar voeten. Haar ogen naar de grond gericht, wachtend tot de persoon klaar zou zijn.

Maar Shirou bleef zitten. Hij had niet door dat er een paar ogen op hem gericht stonden. Hij was verzonken in zijn eigen warrige gedachten waar hij niet veel wijzer uit kon worden. Veel van de stemmen in zijn hoofd waren wat stiller geworden. Af en toe wat geroezemoes. Atsuya die er natuurlijk altijd wel was. Hij balde zijn handen tot vuisten en keek naar beneden in de put. Bezaaid met muntjes. Waren hun wensen uitgekomen? Waarvoor hadden zij gewenst? Liefde? Geluk? Hij zuchtte zachtjes en liet zijn blik afdwalen. Zijn ogen zagen een meisje.

Haar ogen waren gesloten terwijl Kath naar de wind begon te luisteren. Soms dacht ze dat de wind tegen haar sprak maar het was allemaal maar in haar hoofd. Wanneer ze op keek zag ze de ogen van de jongen gericht op haar. Kathleya kon het niet helpen maar heb een lieve glimlacht te schenken. Ze ademde diep in en liep wat onzekerder richting de put. Daar bleef ze toch nog wat afstand van de jongen houden. Haar ogen waren gericht op de put en vervolgens naar de jongen. "Stoor ik? Ik wilde eigenlijk een wens doen" Haar stem klonk zo zoet als honing of als een suikerspin. Ook was haar stem een tikkeltje onzeker want het leek net alsof Kath de wensput wilde opeisen terwijl dat helemaal niet zo was. "Vind je het erg? Als ik een wens doe?"

Shirou keek naar haar en knikte. Haar stem klonk prettig, niet zo zwaar als de stemmen in zijn hoofd. 'Ga je gang.' Zei hij kort en gebaarde naar de wensput. Hij schoof een stuk opzij. Hij had nog steeds niets gewenst. Hij trok de rits van zijn zwarte leren jack wat beter dicht. Hij wist niet of het meisje wilde dat hij weg ging, dat ze privacy wilde als ze een wens maakte. Maar hij dacht wel dat ze dit zelf dan aan zou geven. Atsuya kwam in zijn hoofd. "Wens dat je eens niet zo'n sukkel moest zijn. Ga iets nuttigs doen." Zei hij over het feit dat hij hier nog steeds zat. Misschien had Atsuya wel gelijk.

"Echt? Ik zal heel snel zijn" Haar ogen begonnen te schitteren als kleine diamantjes terwijl ze bij de rand ging staan. Kath vondt het helemaal niet storend dat hij erbij was. Aan de ene kant geloofde zij er toch niet in maar aan de andere kant kon het nooit kwaad. Ze deed haar handen tegen elkaar en sloot haar ogen. Ik hoop dat ik een nieuw leven kan opbouwen. Zo simpel was haar wens en ze gooide een muntje de put in. Voor mensen was het misschien simpel, een leven zonder zorgen en een verleden die je niet deed achtervolgen, voor Kath was dit een ander verhaal. Wanneer ze klaar was schonk Kath één van haar zachte glimlachen, zo zacht als een kussen waarop je zou liegen. Haar ogen keken de jongen vriendelijk aan. "Bedankt." Ze pakte nog snel haar camera om een foto van de wensput te maken, gewoon omdat ze het een mooie betekenis vondt. Daarna deed ze de camera weer loslaten en was van plan om te gaan.

Shirou knikte kort. 'Je had gewoon je tijd mogen nemen hoor.' Zei hij met een zachte stem. Zijn stem zacht en breekbaar zoals hij altijd was geweest. Breekbaar door alle gebroken stukjes van zijn hart en al de chaos in zijn hoofd. Hij haalde een hand door zijn haren, maar bracht zijn haren wel weer in een goed model. Een gewoonte, een puntje van perfectie. Het was niet veel bijzonders. Wat was zijn wens? Perfectie? Een normaal leven? Een normaal hoofd zonder dat deze vol zat met stemmen? Hij wist het niet.

Bij zijn woorden keek ze hem vriendelijk aan. "Ik wilde u niet storen tijdens uw wens. Het is een beetje onbeschoft van mij geweest om ook een wens te doen terwijl u nog bezig was" Er was een wat onzekere toon in haar stem te horen. Het was ook niet netjes van haar geweest maar toen de jongen haar had aangekeken, had Kath gedacht dat hij klaar was met zijn wens. Van zijn gezicht was duidelijk af te lezen dat hij niet wist waarvoor hij moest wensen. Alsof hij met een zorg zat wat de meesten niet zouden begrijpen. Aarzelend ging Kath op de rand van de put zitten. Haar gezicht was naar de wat donkere lucht gericht. "Mijn wens was trouwens niet zo bijzonders dus veel tijd had het mij toch niet gekost" Er was een vriendelijke glimlacht op haar gezicht getoverd.

'Je mag me gewoon aanspreken met je hoor. Ik ben niet zo oud.' Mompelde Shirou tegen haar en voelde zich een beetje raar omdat ze zo extreem vriendelijk tegen hem was. Hij wist niet zo goed hoe hij met vriendelijke mensen moest omgaan. Maar hij kreeg een kleine glimlach rond zijn lippen, gewoon om ook vriendelijk te zijn. 'Wensen hoort ook niet zo moeilijk te zijn.' Zei hij, iets harder dan hij daarnet had gepraat. Maar wensen was wel moeilijk voor hem. Niet dat hij geloofde dat het ook maar iets zou helpen, maar je moest altijd voorzichtig zijn met wat je wenste. Misschien een soort bijgeloof. Hij wist het niet. Hij keek omlaag in de put. Zijn muntje lag al tussen de duizenden andere muntjes.