De wensput.

De wensput lijkt op zo'n typische oude put uit verhalen. Alle stenen bezaaid met mos en andere groene planten die hun weg hebben gebaand. De put bestaat ook al een tijdje, maar toch zit er toch nog wat water in. Niet heel erg veel trouwens. Er zit een klein gammel dakje op en je hebt een emmer die je met een touw omhoog kunt halen. Er liggen heleboel muntjes op de bodem. Kijk uit dat je niet te ver naar voren leunt.

Regels: Oppassen, geen geld proberen te pakken. Voorzichtig, vooral met het dak.
Personen: Ongeveer 5?

Het was een rustige dag met een aangename temperatuur. Af en toe een koel briesje dat door de haren van Audrey blies en waardoor er een lichte rilling over haar rug ging. Dit was een van Audreys favoriete plekken. Het was rustig, met uitzicht op de school, af en toe een persoon dat voorbij liep. Ze zat met haar rug tegen het stenen muurtje van de put aan. Er lag een boekje op haar schoot en er lag een pen in haar hand. Dit was beter bekent als haar dagboek. Met details en sierlijke letters omschreef ze haar omgeving en haar echte gevoel. Toch nog ergens waar ze dit kwijt kon. Maar in haar ogen stond diezelfde kille blik en haar mond was tot een streep getrokken.

'Audrey!' Alison riep enthousiast naar het meisje dat ze herkende van het eerste ontbijt samen. Hoewel ze mooi was, was Audrey niet precies het type vriendin dat Alison meestal had, en ook lang niet zo enthousiast als zij. Maar dit was het begin van haar schooltijd, Alison kon maar beter aardig tegen zo veel mogelijk mensen zijn. En als Audrey dat niet zag zitten... tja, dan zou Alison altijd kunnen zeggen dat ze wel geprobeerd had toenadering te zoeken, maar dat haar dat niet gelukt was. Bij dit idee glimlachte ze zelfgenoegzaam.

'Audrey!' Werd er geroepen door een nogal enthousiaste stem. Te enthousiast naar Audrey's zin. Was het dan echt zo leuk om haar te zien? Dat geloofde ze niet. Was het gemaakt? Misschien wel. Audrey klapte haar dagboekje dicht en keek op. Een frons ontstond op haar voorhoofd. Het roodharige meisje, ja, ze herkende haar wel. Ze had haar ontmoet bij het traditionele feestontbijt. Heel even moest Audrey in haar geheugen graven voor haar naam. Ze moest eerlijk toegeven, ze was nooit goed geweest met namen. Ze had nooit gedacht dat dit nut zou hebben, omdat er wel belangrijkere dingen waren. Maar na even denken wist ze het weer. Ze glimlachte, het leek spontaan en vrolijk. Ook haar ogen leken dit. Ze leek echt overtuigend. 'Al.. Alison was het toch?' Vroeg ze onschuldig.

'Yup, Alison is de naam,' glimlachte Alison, stiekem geërgerd om de vraagzin. Ze wilde herinnerd worden, niet vergeten door één van de eerste meisjes die ze had ontmoet! Was ze zo saai? Moest ze meer make-up op? Andere kleren konden niet door dat stomme uniform, maar er waren andere manieren om de aandacht te trekken. 'Dus, wat doe jij hier?' Vroeg Alison.

Heel even keek Audrey om zich heen, alsof ze daar het antwoord kon vinden. 'Niet erg veel eigenlijk. Een beetje zitten, genieten van de stilte.' Ze probeerde haar stem niet scherp te laten klinken. Want de stilte was nu wel weg. Maar inplaats van een stille toon klonk het lief. Audrey haalde een hand door haar blonde haren en keek weer naar Alison.

'Oh,' zei Alison, even ontmoedigd voor dit antwoord. Ergerde Audrey zich soms aan haar? Tsk. Maar ze herpakte zichzelf snel. 'Ja, het is vast druk op die grote school soms, als je iedereen 24 uur per dag om je heen hebt,' zei ze.

Ook Audrey bedacht zich dat ze maar beter wat vriendelijker kon doen tegen dit meisje. Ze legde haar dagboekje opzij. 'Ja, het is druk. Maar na verloop van tijd wen je eraan en als de drukte weg is dan... weet je niet wat je moet doen. Je raakt er een beetje aan gehecht.' Zei ze bedenkelijk en vroeg zich even af of ze teveel had gezegd. Heel even glimlachte ze uitnodigend en wachtte tot deze Alison misschien aanstalte zou maken om naast haar te gaan zitten.

Ryan zat op de rand van de put. Aan de andere kant zaten Jim en Matt, maar ze waren eens stil. Ryan zuchtte aardig vaak. Om hem heen zweefden potloden, gummen, steentjes en andere kleine dingen. Af en toe pakte hij er eentje en bekeek het ding goed, om het daarna met de volgende zucht verder te laten zweven. Jim en Matt keken meer dan eens bezorgd om. Hun vriend was in de war en afwezig de laatste tijd en niemand kon vertellen waarom.

April kwam aangelopen. Haar haren zaten als perfect rond haar sneeuwwitte gezicht. Op haar kersenroden lippen was een kleine glimlach te vinden. Rustig gleden haar ogen over het pad tot ze de drie jongens bij de wensput bereikte. Ze was al halverwege het pad dus omdraaien en weglopen deed ze niet. Toch voelde ze zich ergens wel ongemakkelijk, het liefst was ze even alleen bij de wensput geweest. Ter begroeting knikte ze naar de jongens waarnaar ze zich vestigde op het bankje naast de wensput.

Jim en Matt groetten zachtjes terug, maar Ryan bleef in gedachten verzonken. De spullen zweefden nog steeds om hem heen. Er klonk weer een luide zucht. Jim en Matt zaten zich nu plaatsvervangend te schamen, omdat er nu iemand was die toekeek en ook dingen zou opmerken, waarvan niemand wist wat eraan gedaan kon worden.

Volgens mij klopt er iets niet, ik dat dat ik hier met Edward ging meeten. Maar laat maar.

nee, je zou hier met mij meeten. Dat staat tenminste bij mijn topic.
-
April lette verder niet op de jongens maar keek rond. Naar het witgesneeuwde gras dat langzaam begon te smelten. Ze vond het wel jammer, ze hield namelijk wel van sneeuw. Sneeuwballen gevechten was een van de favoriete dingen die ze deed. Ze deed het zelfs liever als sneeuwpoppen maken en schaatsen. Toch kon ze niet wachten op de zomer, dan was het tenminste niet zo koud en hoefde ze niet meer in winterjassen te lopen.

Ryan stond op en tegelijk viel alles naar beneden. Hij liet nog een harde zucht horen, terwijl hij even om zich heen keek. Daar zat een meisje. Hij veranderde vrijwel direct in zijn oude zelf en wisselde de bekende blikken uit met Jim en Matt. Samen liepen ze naar haar toen en Ryan en Matt ging aan weerskanten van het meisje op het bankje zitten. Jim plantte zich neer op de rugleuning.

April trok haar wenkbrauw op. Wat de jongens nu van plan waren wist ze niet. Daarom hield ze zich zo wijs als ze was stil en wachtte tot ze iets zouden doen. Haar felblauwe ogen keken kort naar de jongens, ze zagen er prachtig uit zo omlijst met gitzwarte en lange wimpers.

"Jij lijkt op Sneeuwwitje," merkte Matt vrolijk op. Jim en Ryan keken hem vol verbazing aan en hadden moeite om hun lachen in te houden. Het leuke was Jim en Matt identiek waren, je zag geen verschil. "Maar ik meen het echt, je lijkt erop." Haar zwart als ebbenhout, een rozenrode mond en huid wit als sneeuw. Zo dacht Ryan aan het oude sprookje. Maar hij moest toegeven dat Matt ergens wel gelijk had. "Ben je van koninklijke bloeden?" vroeg hij serieus.

April lachtte, haar lach was zo lievelijk als ze eruit zag. 'Nee,ik ben niet van koninklijke bloed zover ik het weet.' Er was een glimlach op haar gezicht te zien. Haar blik gleed over de jongens die nu om haar heen zaten. Kennen deed ze hen niet, terwijl ze best veel mensen kende. Waarschijnlijk waren deze jongens dan wel paar jaar ouder als haar, dat ze hen daarom niet kende.

"Aww, jammer," zei Jim en Matt tegelijk. Zelfs tussen hun stemmen zat weinig verschil. "Volgens mij is dat maar goed," zei Ryan. "Anders zouden jullie elkaar afslachten voor haar hand." Sneeuwwitje werd altijd omschreven als het perfecte meisje, maar Ryan moest eerlijk zeggen dat hij dat ernstig tegen vond vallen.

'Dan zou het zeker alleen voor mijn geld zijn.' Zei ze grijnzend. Haar ogen rustte op een van de tweeling. Het was duidelijk dat het haar niks boeide. Ze straalde rust uit, nee een druk type was ze niet maar natuurlijk kon ze wel grappen maken. Daarnaar draaide ze zich naar de jongen toe die de opmerking maakte en weer gleed er een blik over hem mee.
-
April ziet er wel perfect uit.(aaaa)

Dat moesten Matt en Jim wel eerlijk toegeven. Al vonden ze het meisje ook wel leuk om te zien, maar dat zeiden de natuurlijk niet. Ryan schudde wijs zijn hoofd. Hij moest wel zeggen dat het meisje zich niets van de wijs liet brengen door de idioten die nu om haar heen zaten, iets waar hij wel respect voor op kon brengen.

'En waarom gingen jullie allemaal om me heen zitten?' Vroeg ze aan de jongens in het algemeen, niet aan een speciaal. Nee, ze deden het allemaal en zeiden voor haar gevoel allemaal even veel. Er rustte nogsteeds glimlach op haar gezicht, ze vond het wel grappig.

"Zo zijn wij," zei Ryan. "We houden van gezelschap van vreemde mensen, vooral als ze eruit zien als Sneeuwwitje." Hij grinnikte en zakte een beetje onderuit. Hij zat weer heerlijk te dollen met iemand, iets wat hij in tijden niet goed gedaan had. En het voelde echt heerlijk, hij had het nodig gehad.

'Als jullie echt zo zijn dan mag ik jullie wel.' Zei ze terwijl haar hand door haar zwarte haren gingen. Het zat in prachtige krullen die als het ware perfect leken te glanzen. Vreemd kon je het wel noemen, hoe perfect ze eruit zag. Maar je kon het ook fascinerend noemen, aangezien ze niet veel middeltjes gebruikte om het zo te krijgen.

Ryan, Jim en Matt keken elkaar even aan en met die blik wisten ze precies wat ze allemaal dachten. Het was misschien niet zo slim om hen te mogen, maar aan de andere kant toch ook weer wel. "Nou ja, wij moesten maar eens gaan," zei Jim. "We hebben nog een training voor de boeg." Alle drie groetten ze het meisje en snel gingen ze naar hun kamer om nu sportspullen te halen.

Livine leunde met haar ellebogen op de rand van de put en gooide er een muntje in. Ze deed haar capuchon af van haar zwarte vest en fluisterde zachtjes," Ik wens dat die dag nooit had bestaan, dat ik gewoon door het leven kon zonder het litteken, dat ik in de spiegel kan kijken zonder iedere keer het monster te zien dat ik ben geworden." Er rolde een traan uit haar oog en ze veegde hem ruw weg. Ze haatte zichzelf, ze haatte de uitstraling die ze nu had, ze haatte de littekens die dit alles veroorzaakt had. En vooral, ze haatte het feit dat ze in die straat niet gewoon gestorven was maar moest leven met een permanente herinnering aan die avond. Een herinnering die je niet zomaar uit de weg kon.

Mahari had nog nooit van het principe: wensput gehoord, hoewel ze hier nu een paar keer langs gekomen was en had gezien dat leerlingen hun kleingeld erin weggooide. Veel begreep ze nog niet van het Amerikaanse leven, maar wel dat de leerlingen veel waarde hechte aan de kopere muntjes. Dat was dan ook de reden waarom ze niet begreep dat diezelfde leerlingen hun geld in een gat gooide. Langzaam liep ze in de richting van de put terwijl ze zelf ook een muntje in haar handen had. Ze had het gevonden, zelf bezat ze geen geld, omdat ze volgens haar begeleidster het toch nog niet nodig had, ze moest eerst wat begrijpen van de waarde. Mahari zag een donkerharig meisje met krullen tegen de fontein aangeleund. Nu ze hier een week of 2 was, was haar Engels al flnk voorruit gegaan, daar haalde ze het zelfvertrouwen vandaan om op het meisje af te stappen. "Jij kunt mj uitleggen?" vroeg ze voorzichtig aan het meisje, ze wist dat haar zinnen nog lang niet altijd klopte en dat er soms best een verspreking in voor kon komen. Mahari had niet de behoefte om emand te kwetsen, ook al was het zonder haar eigen medeweten.