De eetzaal

Kian haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet of het echt iets voor mij is.' Reageerde hij onmiddellijk. Hij dacht na over de keren dat hij zich wel had aangemeld voor een team. Hij kwam bijna nooit opdagen, hoe vaak ze ook zeiden hoe goed hij was. Hij liep hard voor zichzelf en niet voor iemand anders. Het kon gezellig zijn enzo. Maar waarschijnlijk hield hij het niet vol om niet zelf te kunnen beslissen wat hij zou kunnen doen op een training.

"Ik zou kunnen zeggen dat het onzin is," zei Ryan. "Maar dat is niet zo, want iedereen heeft zijn eigen reden. Daarom zijn er sporten met een bal of zonder, in een team of solo." Hij zelf ging voor team en zonder bal, wat hij dus leuke sporten vond. Maar hij kon begrijpen dat je die twee dingen juist haatte, of een tussenweg zocht. In dat geval moest je op zoek naar iets als voetbal. Een teamsport, maar in theorie kon je helemaal alleen naar de andere kant van het veld om te scoren.

Kian richtte zijn blik op Ryan, die aan het praten was, maar zelf zweeg hij. Alleen een knikje ging er vanaf, als teken dat hij het er mee eens was. Nu het gesprek op sport terecht was gekomen, bedacht hij zich weer dat hij binnenkort weer moest beginnen. Zwemmen, dat had hij te lang al niet meer gedaan. Eerst had hij een zwembad verbod gehad en daarna had hij eigenlijk niet meer de tijd genomen om wat voor zichzelf te doen. Hij mistte het water, waar hij met een ongelooflijke snelheid doorheen kon schieten. In gedachten verzonken was zijn blik van Ryan af gegleden, maar nu keek hij weer terug. 'Hoelang sport je al met het team?'

"Negen jaar," zei Ryan. "Maar het team zoals het nu is, bestaat pas een jaar of vier. Zolang zitten de jongsten al op school." Hij glimlachte. Op een school verdwenen mensen en kwamen er mensen bij. Ergens was dat wel jammer, maar aan de andere kant had hij een geweldige band opgebouwd met dit team. Hij keek even na Kian. "Ongeveer een maand nadat we op school zaten deden we mee, om te kijken of we mee konden doen, en we zijn toen snel aangenomen."

Kian hield zijn bruine ogen op de jongen gericht. Ergens werd hij wel gecharmeerd door het teamspel, door de manier waarop Ryan er over praatte. Bijna had hij gezegd dat hij ook zou proberen het team in te komen, maar hij drukte het weg. Het zou alleen maar ruzie worden als hij daadwerkelijk mee zou gaan doen. Het team zou weer een snelle jongen rijker zijn, maar daarbij zouden ze waarschijnlijk ook meer uit elkaar gaan vallen door Kian. Kian was daarvoor te weinig gebonden aan regels.

"Niks voor jou?" vroeg Ryan nieuwsgierig. "Of doe je al aan andere sporten?" Hij keek Kian even aan en vroeg het zich af. Niet dat het wonderlijk veel zou uitmaken, maar het kon leuk zijn om iemand aan het team toe te voegen. Al was een jong iemand handiger, omdat hijzelf over twee jaar van school zou zijn.

Kian scheurde zijn blik los van de ogen van Ryan en keek weer voor zich uit voordat hij antwoord gaf. 'De vorige keren dat ik me voor een team aanmeldde, pakte het niet echt goed uit.' Hij vertelde daarbij niet dat het eigenlijk vooral aan hem gelegen had, naast het feit dat de teamcaptain echt een asshole was geweest. Toch had hij zich daar misschien wel overheen kunnen zetten. Hij had gewoon zijn plekje niet kunnen vinden daar.

"Tja, sommige mensen hebben dat," zei Ryan schouderophalend. "Maar ik moet mijn spullen nog halen voor de lessen beginnen. Ik spreek je nog wel eens." Hij stond op en liep snel richting de slaapzalen, want over tien minuten zou hij in zijn lokaal moeten zitten.

New

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Slenterend liepen Kim en Jared door de grote ingang de eetzaal binnen. Ze konden gelijk aansluiten bij het buffet. Vandaag aten ze macaroni met kaas met als toetje vanillevla. Kim was opgelucht bij het zien van het normale eten. Gelukkig iets wat hij luste. Kim was een moeilijke eter. Hij luste maar een paar soorten groenten en geen aardappelen. Dat was echt het smerigste wat hij ooit op had! Hij at het meeste rijst. Het echte Chinese eten. Pasta kon er ook nog wel mee door maar het zou nooit zijn lievelingseten worden. Dat was namelijk een broodje met hete kip, heel simpel maar o zo lekker. Altijd als hij jarig was mocht hij in het weeshuis zeggen wat hij wilde eten. Altijd koos hij voor het broodje hete kip.

Hij herinnerde zich wat Jared hem had gezegd over de kantinedames en besluit zijn beste beentje voor te zetten. "Hallo mevrouw! Ik ben Kim en ik ben nieuw hier. Ik hoop dat u me lekker eten geeft voor de rest van het jaar." Kim schonk haar een knipoog waar ieders hart van zou smelten. Hij draaide zich grijnzend om en grinnikte zachtjes tegen Jared om te laten zien dat hij naar zijn raad had geluisterd. Met het blad in zijn handen liep hij naar een tafel toe en nam daar plaats. Hij wenkte Jared om tegenover hem te komen zitten en viel daarna op zijn eten aan.

New
-
Bella zat aan tafel. Ze wachtte op haar horde vriendinnen die nu nog les hadden. Het was jammer dat zij een hoger niveau deed als de andere, nu had ze vaak dat ze moest wachtten op hun of zij op haar moesten wachten. Om haar tijd te doden was ze druk bezig op haar iPhone. Ze had een gesprek met een van haar vele vrienden, zoals gewoonlijk ging het gewoon over oppervlakkige dingen.
Natuurlijk zag ze er weer uit als een Barbie. Haar haren waren voor deze keer gestijld. Daarbij had ze een zachtroze vest aan met daaronder een wit hemd. De donkerblauwe skinny paste er perfect bij. En vergeet niet de torenhoge pump, die natuurlijk dezelfde kleur zachtroze waren.

Een grote groep jongens zat aan een andere tafel. Het was het atletiekteam. Ze zaten met hun hoofden bij elkaar en er werd druk door elkaar gefluisterd. Wat er aan de hand was? Wesley had zijn ogen laten vallen op een meisje aan een andere tafel, dat behoorlijk veel op Barbie leek. De jongens hadden al meerdere keren haar kant opgekeken, soms als een hongerige hond. Alleen de vijf oudsten, Ryan, Jim, Matt, Marc en Jake, vonden het uiterlijk iets te. Maar Wesley was van plan ervoor te gaan, dus ze zaten druk te overleggen. Al wist Ryan al wat eruit zou komen, Wesley zou ervoor gaan als Wesley, op die manier.

Bella lette niet op de jongens, ze merkte er niet eens iets van. Haar ogen waren alleen maar gericht op de iPhone. Druk typte ze naar de vriend, een heel verhaal had ze opgeschreven over aan welke sporten ze deed en wat ze er nou leuk aan vond. Dit deed ze altijd als ze zat te wachten, dan besteedde ze opeens veel meer tijd aan haar mobiel als normaal. Als ze nu met die groep vriendinnen had gezeten was het antwoord heel kort geweest.

Uiteindelijk stond Wesley op en liep naar het meisje toe. De hele groep volgde hem met hun ogen, zonder hun blik zelfs maar af te wenden. Wesley stond nu achter het meisje en tikte haar op de schouder. Toen ze omdraaide, aarzelde hij geen moment. "Goedemiddag, schone vrouwe," zei hij met een kleine, maar sierlijke buiging. "Wist u al dat de zon en de sterren bij u verbleken?" Ryan fronste, het was typisch Wesley. Komisch, lachwekkend, maar op dit gebied heel serieus. Misschien had hij het niet op de Wesley-manier aan moeten pakken.

(Een korte karakter omschrijven van Wesley staat bij Ryans aanmeldlijst )

Bella keek op en glimlachte om wat de jonge zei. Ze kon het nog net begrijpen en het was lief maar ze snapte dus echt niet waarom hij zo raar praatte met dat 'U' gedoe. 'Dankjewel, lief van je zeg.' Haar mierzoete stem had een lieve ondertoon, zoals altijd. Haar blauwe ogen omringt door wimpers die zo lang waren dat ze nep leken gleden over hem heen, even maakte haar mobiel niks meer uit.
-
Oke, heb je ook een beschrijving over hoe die eruit ziet?

Ehm, dat moet ik dan gaan verzinnen. Zwart haar, grijze ogen, een beetje Italiaans uiterlijk en zoals alle jongens uit het team goedgespierd Zoiets?

Ryan zat grijnzend te kijken. Wesley was naast het meisje aan tafel gaan zitten en keek haar eventjes aan. Als Ryan het goed kon zien, werd Wesleys hoofd een beetje rood. De andere jongens hadden het ook gezien en ze keken elkaar allemaal verbaasd aan. Zoiets kon niet bij Wesley. Wesley keek even naar het mobieltje. "Mag ik je vragen naar je naam?" vroeg hij, nu wat minder op de Wesley manier. "Wesley." Hij stak zijn hand uit toen hij zichzelf voorstelde.

Wesley manier? ahahaha
-
Bella keek ook enkele seconden naar haar mobiel, om de persoon waarmee ze zat te praten even te zeggen dat ze 'brb' was. Ze glimlachte weer naar de jongen waarnaar ze haar mobiel weglegde. 'Ik ben Bella, maar je mag me ook barbie noemen.' Dit zei ze altijd als ze zich voorstelde, aangezien ze op deze school onderhand ook al bekend stond als Barbie. Voor de mensen die haar kende en die haar niet kende.

"Mooie naam, Bella," zei Wesley nadenkend. "Is het erg als ik je Bella noem?" Hij vroeg het maar voor de zekerheid, je wist maar nooit of iemand het erg vond. Ongemerkt schoof de rest van het team dichterbij, om te luisteren naar wat er gezegd zou worden. Jim en Matt stonden zoals gewoonlijk klaar om Wesley uit te lachen als hij een blunder zou begaan, Marc beschreef, hyperactief als hij was, fluisterend hoe het verliep, waar de jongsten aandachtig naar zaten te luisten. Ryan en Jake stonden klaar om Jim en Matt tegen te houden, als die weer eens iets stoms van plan waren.

'Ja natuurlijk, anders zou ik toch ook niet zeggen dat ik Bella heette. Barbie is gewoon een bijnaam. Gekkie.' Ze lachtte, zachtjes en liefelijk. Haar stem was hoog, maar niet irritant. Misschien omdat ze ook lief en warm klonk erbij. Als ze een ijskoude bitcherige toon aan zou slaan zou je het misschien wel irritant kunnen noemen, maar als mensen zo deden was het op zichzelf al irritant.

Ryan kon niet inschatten of dit voor Wesley een echte liefde was of een standaard middelbare schoolliefde, die na een paar maanden weer over zou zijn. Hij vroeg aan Jake of Wesley zich nu hetzelfde gedroeg als hij toen hij Willow had ontmoet, maar dat was niet zo. Hij was relaxter geweest. Niet dat Ryan uit het antwoord op kon maken of Wesley echt verliefd was.
Wesley had even niet geweten wat te moeten zeggen, maar om een pijnlijke stilte te voorkomen, ging hij toch verder. "In welk jaar zit je?" vroeg hij. Leeftijd was belangrijk voor hem in relaties.

'Ik zit in jaar 7 en ben 19. En in welk jaar zit jij?' De onschuldige maar dommige blik in haar ogen was niet te missen, hij zat er nog steeds. Maar die blik was er nooit uit. Alleen als ze in de les bezig was, dan leek ze opeens tien keer slimmer. De kinderen van haar niveau wisten dan ook al enige dat ze dus ook slim kon zijn. Maar geen van haar vrienden zat op hetzelfde niveau als haar.

"Het negende jaar," zei Wesley. "Maar ik ben ook negentien." Het was voor hem een meeevaller dat hij een jaar hoger zat, wat erop wees dat hij ouder zou zijn. Hij zag de dommige blik in de ogen van het meisje. Wel een beetje jammer, beauty en brains was leuker, al was dat eigenlijk niets voor hem. Mooi was eigenlijk wel genoeg. En ondanks de hekel die hij had aan de poppen van zijn zusje, vond hij dit meisje er toch wel knap uitzien.

'Oh, oke. Moet je niet bij je vrienden zitten?' Het was niet gemeen bedoelt, en dat was ook aan haar toon te horen. Alleen vond ze deze jongen niet het type jongen dat erg bezig was met meisjes en in haar hoofd ging ze niet verder in dat hij misschien wel interesse in haar had. Voor haar gevoel hadden de footballers alleen maar interesse in haar, dat waren ook alleen de jongens waarmee ze een relatie had gehad.

Dat was een afknapper. Wesley stond op en liep met gebogen hoofd terug naar de rest. Hij kreeg een paar kloppen op zijn schouder. Het was toch wel overgekomen alsof het meisje helemaal geen interesse in hem had gehad. Ryan keek even langs de groep naar haar, maar bekommerde zich daarna snel om Wesley, die van streek leek te zijn.

Bella fronste toen de jongen gekwetst weg liep, ze bedoelde het niet gemeen en deze jongen leek verdrietig. Een beetje ongemakkelijk keek ze naar haar mobiel en stond toen op. Sierlijk liep ze naar de groep jongens toe, naar Wesley. Er stond nog steeds een lieve glimlach op haar gezicht, maar ook verontschuldigend. 'Ik bedoelde het niet gemeen hoor, ik wil je niet weg hebben.'

Wesley was inmiddels niet meer in voor een praatje. Als hij iets op gaf, gaf hij ook echt iets op. Ryan en Jake stonden op en trokken het meisje mee. Ze legden uit dat hij nu een beetje overstuur was en waarom dingen nu zo gingen zoals ze gingen. Ze hadden het beste over voor hun vriend, maar konden zich toch niet voorstellen dat hij achter zo´n meisje aan zou gaan.