De eetzaal

De eetzaal: Een enorme zaal, en dan bedoel ik ook echt enorm. Het is groot genoeg om de hele school te herbergen tijdens etenstijd. Hoewel de groepen tijdens de lunch en het avondeten gesplitst word, omdat het anders niet te doen is qua hoeveelheid. De eetzaal is ruim en heeft een hoog dak. Aan twee kanten bestaat de eetzaal uit grotendeels ramen. In de zaal zelf staan grote tafels, per tafel kan een klas zitten. Op de tafel staat dan ook een bordje met de klas erop. Buiten de eettijden is de zaal wel open, maar dan kun je er niet veel te eten vinden. Alleen fruit en soms een snack, hoewel dit ook uitzonderlijk is. Om 4 uur is er wel wat uitgebreider assortiment, dit is dan ook theetijd. Meestal haalt de klassenoudste met een paar leerlingen dan een paar potten thee en wat te eten mee naar de woonkamer van hun klas zodat het daar opgegeten kan worden.

De eettijden:
Ontbijt: 7:30
Lunch: jaar 1 t/m 4: 12:00, jaar 5 t/m 10: 13:00
Diner: jaar 1 t/m 4: 18:30, jaar 5 t/m 10: 19:30

Elke maaltijd duurt een uur, als je niet op tijd bent zul je gedwongen zijn om de maaltijd over te slaan.

Het was zaterdag en midden op de dag. Velen studenten waren met de bus richting de stad getrokken, Audrey had hier nog geen zin in gehad. Ze zat als een van de weinige in de immense eetzaal met een boek opgeslagen. Ze had een rode appel in haar hand, waar nog maar enkele happen uit waren genomen. Audrey hield van lezen, het haalde haar weg van de gewone wereld. Hoewel ze niet zo zeker wist of haar wereld gewoon was, nee, helemaal niet zelfs. Ze sloeg een bladzijde om terwijl ze verder las. Ze genoot van de stilte die normaal niet te vinden was in de eetzaal, meestal was het te druk naar haar zin. Dan nam ze liever plaats in de bibliotheek of een andere ruimte.

Audrey had al voetstappen gehoord, het zelfde als een nieuwe gedachten-gang. Nu er niet zoveel mensen waren, kon ze ook de controle houden over haar telepathie kracht. Heel even zuchtte ze zacht, ze had genoten van de rust. Maar ze herstelde zich en zette een warme glimlach rond haar lippen. Ze probeerde haar ogen die meestal erg ijzig stonden, mee te laten lachen. Ze keek naar het meisje dat naast haar had plaats genomen met fruit. "Hallo." Begroette ze haar en nam een hap van haar eigen appel.

Audrey sloeg met een zucht haar ogen neer en haalde haar schouders op. "Misschien in het vervolg zelf beter kijken?" Vroeg ze aan haar op een nog vriendelijke toon, hoewel ze de reactie van het meisje nogal overdreven vond, als ze eerlijk was. Ze sloeg nog een bladzijde om en nam een hap van haar appel die wel gewoon goed was. Ze had het meisje kort in haar opgenomen, maar had verder niet echt op haar gelet.

Audrey keek nu wat langer naar het meisje terwijl ze sprak. 'Catching Fire van Suzanne Collins. Het tweede deel van the Hunger Games.' Gaf ze als antwoord. Een geweldige boekenserie, naar haar mening. Ze hield sowieso van lezen. Het was een van haar favoriete bezigheden. Ze nam een van de laatste happen van haar appel en gooide het klokkenhuis in de meest dichtbij zijnde prullenbak. Ze kauwde langzaam de hap door.

Audrey had nooit begrepen waarom mensen haar antwoord herhaalde in een vraag, zo ook dit meisje. Hadden ze haar niet goed begrepen, wilden ze extra bevestiging voor wat ze gezegd had? Maar Audrey glimlachte en knikte. 'Leuk, ik heb ze al eens gelezen. Maar het blijft leuk.' Zei ze terwijl ze haar hand afveegde aan haar spijkerbroek. Ze hield van lezen, al van kleins af aan al.

Nieuw.
----
Caleb had het zich gemakkelijk gemaakt met een goed boek en een glanzende, groene appel in één van de vensterbanken. Gretig zetten zijn tanden zich in de schil.
Normaal gesproken zouden mensen eerder een andere plek kiezen om te lezen, maar Caleb gaf de voorkeur aan de eetzaal als het geen etenstijd was. In bijvoorbeeld de woonkamer van zijn leerjaar was het altijd wel druk en in de winter was het op de rustige plekken buiten niet bepaald aangenaam om een tijd stil te zitten. En daarbij…Caleb was qua voorkomen en reputatie nou niet bepaald het soort jongen dat in zijn vrije tijd uren en uren besteedde aan lezen. Misschien was het maar beter om dat beeld op te houden.. Dat leverde immers minder vragen op.

Een tevreden zucht ontsnapte zijn lippen terwijl Caleb zijn ogen met moeite los maakte van de bladzijde en eens de eetzaal rondkeek. Het was nog altijd stil en leeg om hem heen, maar precies op dat moment werd de deur van de eetzaal geopend.

Julia liep alleen, ze hield er niet van om alleen te lopen. Dan leek ze direct vriendloos, wat haar weer onzeker maakte. Maar dat verborg ze, zoals ze altijd deed achter een masker van een zelfverzekerde glimlach en een blik die de eetzaal bekeek toen ze binnen kwam lopen. Eigenlijk snackte Julia nooit, maar ze had gesport en moest gewoon wat suikers omdat ze op haar benen stond te trillen. Met haar aangeleerde elegante loopje, liep ze richting het buffet waar altijd enkele fruitschalen stonden. Van de schaal pakte ze een banaan, daar zaten wel even genoeg voedingstoffen in om de wereld om haar heen wat minder wiebelig te kunnen zien. Terwijl ze met het stuk fruit in hand stond bekeek ze de ruimte nu eens goed, ze zag een jongen, eentje die een boek aan het lezen was geweest. Het soort jongen waarvan je niet verwachte dat die las. Daarom veranderde haar blik even wantrouwig voor ze hem een glimlachje schonk.

Caleb keek nieuwsgierig naar het meisje dat de eetzaal binnen kwam lopen. Ze zag eruit alsof ze wel wat krachtvoedsel kon gebruiken.
Zijn donkere ogen bleven haar onopvallend volgen, niet op een stalkerige manier, eerder…geïnteresseerd.
“Niet het soort jongen waarvan je verwacht dat die las…” klonk het plotseling in zijn hoofd. Nu Caleb hier al een tijdje op school zat, begon dit ‘opvangen van andermans gedachten’ steeds meer te wennen, maar nog altijd kon het hem verrassen.
Het meisje had gelijk.
Toen ze naar hem glimlachte, antwoordde Caleb met een glimlach van hemzelf. Het deed kleine kuiltjes in zijn wangen verschijnen. “Hé.” groette hij haar daarop vriendelijk en sloeg zijn boek dicht. ‘Hé’ of ‘hallo’ waren wel de meest algemene begroetingen. Zo hoefde het meisje zich niet direct verplicht te voelen tot een gesprek, maar als ze daar zin in had, kon ze hierop reageren. Het was één van Calebs manieren om niet meteen op te vallen en toch beleefd te blijven.

Lenig sprong Caleb van de vensterbank op, wandelde naar de prullenbak en gooide daar het overgebleven klokkenhuis van zijn appel weg. Hierna draaide hij zich om en begaf zich terug naar zijn spullen, vanuit zijn ooghoeken het meisje in de gaten houdend. De glimlach stond nog enigszins op zijn gezicht.

Julia begon te baan te schllen terwijl ze een beetje doelloos stond. Ze wist niet of ze wel zin had om alleen te gaan zitten, of er vandoor te gaan. Haar blik bleef op de jongen hangen die tijdens zijn glimlach een paar kleine kuiltjes in de wangen kreeg. Iets wat een groot deel van haar wantrouwen weghaalde. Mensen met kuiltjes in de wangen waren meestal aardig, je kon ze gewoon niet accosiëren met kwade bedoelingen.
Dat was dan ook de reden waarom ze in zijn richting begon te lopen. "Hey." zei ze toen ze de eerste hap van haar stuk fruit had doorgeslikt. Door het beetje voedsel begon ze zich direct wat beter te voelen. Haar blik ging even naar het boek dat nu op de vensterbank lag omdat hij zijn klokhuis had weg moeten gooien, "Wat lees je?" weer glimlachte ze voorzichtig, hoewel ze het meer spontaan wilde laten overkomen. Dat voorkwam de gedachte bij haar gesprekspartner dat ze onzeker was.

Caleb ging naast het meisje staan toen ze zijn richting op kwam. Ze groette hem terug, dat was vast een goed teken.
“Wat lees je?” vroeg ze hem. Ze had een vriendelijke, melodieuze stem.
Toch, als het op zijn boeken aankwam, was Caleb niet geheel op zijn gemak. Zijn rechterhand ging een keer door zijn bruine haardos. “Buke Giri Monogatari van Ihara Saikaku.” vertelde hij uiteindelijk. Hij moest zijn hoofd iets buigen om het meisje recht aan te kunnen kijken. Ze was ongeveer een halve kop kleiner dan hij. “Het is een Japanse roman, niet echt heel bekend in de westerse wereld.” ging hij verder, zijn enthousiasme voor lezen viel enigszins te horen in zijn stem. Het nam tegelijk een stuk van zijn onzekerheid weg nu hij zich op bekend terrein bevond. De eerdere glimlach vond zelfs zijn weg terug op zijn gezicht. “Maar ik zal je niet vervelen met mijn lange, saaie literatuurverhalen.” grapte Caleb daarna met een aangename twinkeling in zijn ogen. Het laatste restje onzekerheid ebde langzaam weg terwijl hij zich iets voorover boog om het meisje gemakkelijker te kunnen zien. “Trouwens..volgens mij hebben wij elkaar nog niet ontmoet.” was zijn manier om het onderwerp snel van zijn hobby af te leiden. Nee…ze hadden elkaar nog niet ontmoet, dat kon niet, want dan had Caleb het zich waarschijnlijk wel herinnerd. “Ik ben Caleb.” stelde Caleb zichzelf daarom voor en glimlachte kalm. “En wie ben jij?” Hoe zeer hij het ook probeerde te onderdrukken, zijn nieuwsgierigheid viel te zien en horen. Onopvallend ging zijn blik onderzoekend het vriendelijke gezicht voor hem. Het meisje leek op haar gemak te zijn en was nog niet gillend weggerend. Nog een pluspunt!

'Buke Giri Monogatari van Ihara Saikaku' herhaalde ze in haar hoofd, het klonk voor haar vreemd, de taal was duidelijk geen Engels. Het klonk haar aziatisch in de oren, iets wat al snel door de jongen bevestigd werd omdat hij vertelde dat het een Japanse roman was. Zijzelf las soms, een paar keer per week, vaak niet meer dan een paar bladzijdes in bed, maar het was waarschijnlijk meer dan de gemiddelde tiener deed. Het waren vaak haar stiekeme momentjes alleen als er niemand was om over haar te oordelen. Maar omdat ze nauwelijks verstand had van echte literatuur knikte ze maar een beetje instemmend om niet helemaal als een dom wicht over te komen.
"Mij verveel je niet zo snel hoor." stelde ze hem gerust, voordat ze doorhad dat het een grapje was, daarom schude ze snel even blozend haar hoofd. Zo ging het niet echt goed met haar onzekerheid te verbergen. "Aangenaam, ik ben Julia." ze glimlachte weer om haar vorige fout snel te verbergen. "En je hebt gelijk, ik geloof niet dat ik je eerder gesproken heb." zei ze met een ja-knikje. "Welk jaar zit je?" vervolgde ze haar woorden, haar hofd ietwat schuin houdend tijdens de vraag, zoals bijna iedereen de neiging had met dit soort vragen. Haar blik was even over Caleb heen gegaan, hij had mooi donker haar en je kon veel zeggen, maar hij was zeker geen lelijke jongen, én hij had een vriendelijke uitstraling, wat er ook voor zorgde dat ze zich meer op haar gemak voelde.

Het was al 18:36 geworden toen Lake de eetzaal binnen kwam slenteren. Zijn ogen gingen door de eetzaal, vele keken hem aan maar gaven hem zo goed als geen aandacht. Lake besloot dan maar om zich op een lege plaats aan een lege tafel te plaatsen. Het eten zag er heerlijk uit en uitgebreid. Met zijn mond vol water schepte hij een grote hoop puree op. Hij zat met zijn hoofd ondertussen ook in de rekensommen, op zoek naar onderdelen voor zijn nieuwste uitvinding.

Edward kwam in zijn perfect passende uniform en zocht met zijn ogen de eetzaal af. Bijna alle tafels zaten vol, afgezien het late uur. Veel mensen hadden blijkbaar het eerste uur uitval. Hij hield niet echt van mensen dus haalde zijn eten en gingbij een eenzame jongen zitten. Zonder een moment aan hem vuil te maken veegde hij een pluk haar uit zijn gezicht en pakte zijn iphone om nog even iets door te lezen voor straks.

Net toen de wereld alleen weer om uitvindingen begon te draaien kwam er een jongen langs hem zitten. Lake kon het niet laten om even zijn hoofd zijn richting uit te draaien. Zoals hij altijd zijn vriendelijke kant liet zien glimlachte hij even en richtte zich toen terug op zijn eten. Interessant, dat iemand bij hem wilt komen zitten.

Edward stopte zijn Iphone weg toen hij het stuk gelezen had en nam een hap van zijn geroosterde brood. Op het moment dat hij een slok thee wilde nemen gooide hij het perongeluk om. De thee stroomde over de tafel en kwam bijna tot de jongen. 'O sorry' zei Edward met een charmerende glimlach en hij stond op om een doek te halen, maar er kwam al iemand van het keukenpersoneel aangelopen met een theedoek. (oei, toepasselijke naam).

De ogen van Lake vlogen meteen naar de stromende thee die zijn richting uitkwam. Maar toch bleef hij zitten. Met zijn handen hield hij de thee tegen zodat het zijn schooluniform niet kon natmaken. 'Maakt niet uit.'zei hij met een glimlach terug. 'Overkomt mij zo vaak.' Daarna draaide hij zich richting de keukenhulp die snel de thee op kwam vegen en terug weg rende. 'Waar moet die zo nodig naar toe?'

Edward haalde zijn schouders op en glimlachte stralend. 'Geen idee, zal wel iets beters te doen hebben dan mijn rommel opruimen' . Uit ervaring wist hij dat in de aanval gaan niet altijd het beste werkte, en hij zette zijn arrogante karakter opzij. Hij wist hoe je met mensen om moest gaan, en deze jongen leek niet al te moeilijk.

Een glimlach kreeg de jongen weer terug. 'Ik ben Lake.'zei Lake dan toch maar. Hij wist dat sommige mensen het opdringerig vonden als hij meteen zich ging voorstellen enzo, maar dat maakte niet veel uit. Hij is hij, en dat bleef ook zo. Zijn ogen waren nog steeds op de jongen zonder naam gericht. Maar ook waren zijn ogen gericht op de grote zaal die hem eigenlijk best wel boeide. Niet doen Lake, houd je bezig met je vrienden.

Nieuw
-
Julia was vroeg, erg vroeg zelfs waardoor ze nu in haar eentje aan de lange tafel van haar klas zat. Buiten de school zou ze haar mobiel erbij gepakt hebben, maar nu kon ze niet veel ,eer doen dan wachten. et geoel dat iedereen naar haar zou kijken als het eenzame meisje aan de tafel beviel haar niet waardoor de onzekerheid langzaam weer de overhand begon te nemen. Door dat gevoel begon ze aan haar nagel te bijten terwijl haar ogen af en toe schoten naar de deur in de hoop dat er een bekende binnen zou lopen.

Daniël liep rustig met een elegante tret naar binnen. Achter hem liepen Carter en Calder, zijn standaard gevolg. De zaal was tien minuten geleden gecheckt en hij kon veilig naar binnen. Hij zag dat er nog bijna niemand was. Aan een tafel zag hij een meisje alleen zitten. Hij pakte een dienblad met eten en liep naar de tafel waar het eenzame meisje zat. Hij zette het dienblad neer en ging zitten. Carter en Calder stelde zich aan weerszijde naast hem op zonder te gaan zitten. 'Heey,' zei hij rustig tegen het meisje terwijl hij haar aankeek. Misschien niet een slim plan om met iemand te gaan praten die hij verder niet kende, al wilde hij proberen een beetje een normaal leven te gaan leiden, ook al was dat moeilijk.