De eetzaal

Daniël glimlachte. 'Ik weet het wel zeker,' zei hij tegen haar. Rustig nam hij nog een hap van zijn eten. Hij keek heel kort door de zaal heen, het was er aardig druk geworden en een paar leraren keken hem geirriteerd aan, maar ze stapte niet op hem af. Waarschijnlijk waren ze bang voor hem, of nee, voor de macht die hij had door zijn vader. Een macht die hij nooit echt gebruikte eigenlijk, niet bewust in elk geval. Daarna keek hij weer terug naar Julia. ZIjn bord was inmiddels leeg. 'Ik denk dat ik helaas weer moet gaan,' zei hij toen tegen haar. 'Ik spreek je nog wel eens,' vervolgde hij terwijl hij opstond en zijn dienblad oppakte.

Julia glimlachte, "Vast wel, veel succes op je bij bijeenkomst." zei ze plagend, omdat ze wist dat hij er niet enorm veel zin in had. Julia had zich nooit geïntresseerd in de politiek en ze wist ook dat het haar nooit zou intresseren, dus hij liever dan haar. En als hij wegging zou waarschijnljk de leraar eindelijk plaats durven nemen aan de tafel zodat zj ook kon eten. Niet dat ze Daniël weg wilde hebben, maar ze kreeg ondertussen behoorljk honger.

New
______
Op zijn gemak liep Lesley de eetzaal binnen, er waren al wel wat mensen maar niet heel erg veel. Het was nog vroeg, eigenlijk moest hij eerlijk toegeven dat hij niet zo'n zin had om met zijn gehele afdeling te gaan eten. Op dit moment zat hij liever ergens alleen waar hij niet een oppervlakkig gesprek met iemand hoefde te voeren.

New

Kian zat met een slaperig gezicht aan tafel. De nacht ervoor had hij weer flink doorgehaald en omdat hij vandaag gewoon weer les had was dat eigenlijk niet zo slim geweest. Hij zag er dan ook zo moe uit, als een zombie bijna. Vermoeider dan de rest van de mensen in de zaal, het leek net alsof hij zo met zijn gezicht voorover in zijn bord met eten zou kunnen vallen. Zijn bord stond vol gestapeld met verschillende broodjes, allemaal met ander beleg en naast zijn bord stonden nog twee glazen met verschillende soorten drinken. Hij had honger als een beer. In de stad was hij een groep studenten tegengekomen, waarmee hij flink had gefeest in de plaatselijke club. Om vijf uur was hij hier aangekomen. Geen wijs besluit, want nu moest hij ook nog om de directie heen die het besluit hadden genomen die nacht bij de deuren te gaan staan, om te controleren tegen insluipers. Pas om zes uur had hij in zijn bed gelegen..

Ryan was al met zijn vijfde boterham bezig, want zoals gewoonlijk at hij heel veel. Tegenover hem zaten Jim en Matt, met dezefde portie bezig. Een schooldag, gevolgd door een training, moest je met veel energie beginnen. Iets waar Kian ander over bleek te denken, dacht Ryan toen hij die kant op keek. Hij boog zich naar hem toe. "Slecht geslapen?" vroeg hij vrolijk. "Of weer een beetje laat?"

Als het goed is zitten ze allebei in het negende jaar, toch?

Kian keek opzij, met een broodje in zijn hand, waar hij net aan had willen beginnen toen Ryan hem opeens aansprak. Met zijn vermoeide hoofd had hij eerst niet eens in de gaten gehad dat er mensen bij hem in de buurt zaten, maar nu werd hij daarop gewezen. Er gleed een sarcastisch grijnsje om zijn lippen. 'Beide.' Mompelde hij schor en hij hoestte. Zijn keel leek vast te zitten door het slijm dat zich in zijn slaap had opgestapeld. Hij slikte nog een keer, in een poging zijn keel te verzachtte. Toen nam hij een hap van zijn broodje en begon te kauwen, zijn ogen waren nog gericht op de drie jongens naast hem.

"Probeer deze," zei Ryan en hij schoof de kruidenthee door. Een paar klasgenoten keken raar op. De meesten van hen kenden Ryan nu al negen jaar, maar hij was nog nooit echt aardig geweest. Maar dat was wel veranderd sinds hij Willow had ontmoet. Natuurlijk zaten de streken er nog, maar verder was het gewoon milder geworden. Ryan glimlachte aardig. Vermoeidheid kon hij niet genezen, al zou dat soms hartstikke fijn zijn.

En oja: Ze zitten wel in hetzelfde jaar denk ik

Kian pakte het pakje/kopje? aan en even kon hij de verbaasde trekken in zijn gezicht niet verbergen. Hij trok zijn wenkbrauw om en keek Ryan in de ogen. 'Wordt je hier niet juist moe van?' Vroeg hij langzaam, terwijl hij het weer op de tafel zette. Zijn bewegingen waren langzamer dan normaal en het was zeer waarschijnlijk dat hij op een random punt van de dag gewoon in slaap zou kunnen vallen, ook van sporten zou het wel niet komen vanmiddag. Al een lange tijd had hij niet meer hardgelopen of aan zwemmen gedaan. Ook in de fitness was hij al een tijd niet meer te vinden geweest. Hij zuchtte. Zijn leven stond ondersteboven.

"Nee," zei Ryan opgewekt en hij ging door met zijn brood. "Juist wat vrolijker. Het doet een mens goed om aardig te zijn in de vroege morgen." Hij had inderdaad een heel vrolijk gezicht met een grote glimlach. "Hoezo?" Hij keek Kian uitdagend aan. Hij wist zelf ook wel dat hij aan het veranderen was, volwassener werd, maar een beetje kind bleef er op dit moment wel in zitten.

Kian haalde zijn schouders op. 'Mijn moeder dronk het altijd als ze wilde gaan slapen.' Hij gaapte nog een keer en wierp daarna weer een iets argwanende blik op Ryan. Kian wist kort gezegd helemaal niets van thee en daarom wist hij ook niet wat de uitwerking zou zijn. De kans dat hij meteen in slaap zou vallen als hij het op dronk, leek hem miniem, als je er inderdaad moeier van zou worden. Het zou wel kunnen dat hij er soezerig van zou blijven en wat later in slaap zou vallen. Ergens in het gezicht van de jongen lag wat ondeugends en Kian kende zijn schoolgenoten ook wel goed genoeg dat hij wist dat ze de kans op een goede grap niet voorbij zouden laten gaan..

"Dan niet," zei Ryan. "Wij Schotten drinken het altijd 's morgens of bij een verstopte keel." Hij haalde zijn schouders op en smeerde de volgende boterham met jam. Normaal zou dit de laatste worden, maar iets vertelde hem dat er daarna nog wel twee boterhammen in konden gaan. Hij keek even naar Jim en Matt, die ook leken te denken dat het een grap was. Hij zuchtte, van een negen jaar lang opgebouwde reputatie kwam je dus niet makkelijk af.

Kian wierp nog een laatste blik op Ryan en haalde toen kort zijn schouders op. Wat had hij te verliezen. Hij pikte een kop heet water van het meisje dat aan de andere kant naast hem zat. Ze zat duidelijk te roddelen en was helemaal geconcentreerd in haar gesprek aan het opgaan, dat ze het niet door had. Kian grijnsde kort, een vermoeide grijns, maar er sprankelde al wat van zijn humor in door. Daarna pakte hij een van de zakjes, die hij in het kopje deed. Thee drinken s' ochtends. Volgens zijn vader was dat voor homo's en kunststudenten. Maar Kian was zijn vader niet, Kian probeerde alles uit.

Ryan moest lachen toen Kian het kopje van zijn buurvrouw pakte. Ach, na negen jaar kon je dat soort dingen wel doen. "Toch maar goede raad opgevolgd?" zei hij nog, om daarna weer verder te eten. Er lag een vrolijk twinkellichtje in zijn ogen, iets dat anders was als hij een grap uithaalde. Misschien was het wel beter om gewoon aardig te zijn.

Kian knipoogde even kort na Ryan, om aan te geven dat hij wist waarom hij moest lachen. 'Ik besloot dat ik er toch niets mee te verliezen heb.' Zei hij met een grijns. Ondertussen pakte hij zijn broodje, waar hij tot nu toe nog maar enkele happen uit genomen had en begon verder te eten. Wel lette hij op het kopje voor hem, zodat de thee niet te sterk zou worden. Zijn zusje had de thee altijd wel heel sterk gezet, vroeger, en Kian vond dat zo ranzig dat het leek alsof hij er allergisch voor was geworden.

"Heel slim," zei Ryan. "Moet je straks wel oppassen, dan kan je weer wat verliezen." Hij glimlachte vrolijk en keek even naar zijn brood. Dan zou dit toch wel de laatste worden. Of toch niet. Toen zijn broodje op was, liet hij toch de volgende naar zich toezweven met telekinese. Was het eigenlijk niet raar om zoveel te eten?

'Studeer jij voor beer?' Vroeg Kian toen hij met verbazing de broodjes bekeek die Ryan achter elkaar naar binnen schoof. Hij slikte de hap die hij in zijn mond had door. De stapel, die eerst behoorlijk groot scheen, werd steeds kleiner en het zag er naar uit dat de jongen niet snel zou stoppen met eten. Hij haalde het zakje thee uit het kopje en legde die op de tafel, waar het hete water een vage plek maakte in het hout. Toen bracht hij het water aan zijn lippen en nam voorzichtig een slokje, om zijn mond niet te branden.

"Nee, arts," zei Ryan vrolijk. "Maar als je tegelijk erg sportief bent, dan ga je snel heel veel eten." Hij glimlachte vrolijk en liet de boter zijn kant op zweven. "Misschien eet ik inderdaad wel te veel, maar ik kom niet aan dus ik hoef niet te mopperen." Hij keek Kian even aan en begon aan het brood, waar inmiddels ook pindakaas op zat.

Kian grinnikte even. 'Hmm, ik sport ook veel, maar toch eet ik niet zoveel als jij.' Merkte hij op. Hij gaapte weer, alsof hij die opmerking teniet wilde doen. Dat hij de laatste tijd niet zoveel meer sportte, liet hij maar terzijde. Hij zou binnenkort wel weer gaan beginnen, omdat hij het leuk vond, niet omdat het per se nodig was. De spieren die hij had leken in zijn genen te zitten en zelfs als hij een jaar op een onbewoond eiland zou zitten, zouden ze waarschijnlijk niet verdwijnen.

"Het kan er ook aan liggen dat je geen ochtendmens bent," zei Ryan. "Of dat je gewoon slaapdronken je bed uit komt door slaaptekort." Hij keek even met een veelbetekenende blik naar Kian. "Ik denk dat dat dan voor jou op gaat. Maar ik ben zo langzamerhand ook wel klaar, hoor." Hij werkte de laatste hap van zijn zevende boterham weg en vond het wel mooi geweest. Toch zou hij bij de lunch weer vijf boterhammen naar binnen werken. Het kon ook gewoon in de aard van het beestje liggen.

Kian grijnsde even. 'Zie ik er uit als zo'n persoon? Ik ben de braafheid zelve.' Zei Kian. Iedereen wist dat het niet slim was om op deze school tot laat weg te blijven. Het was verboden, er werd van je verwacht dat je op tijd je bedje in ging en daarnaast was de kans dat je in contact kwam met het andere geslacht erg groot en de manier waarop was niet erg gewenst. Hij voelde zich al minder moe en hij grijnsde even bij de herinnering aan de vorige nacht. Ergens in zijn lichaam was er duidelijk een stof geproduceerd die er voor zorgde dat Kian wakkerder werd. Want zijn hersenen verwerkten de prikkels die binnen kwamen beter. Waarschijnlijk kwam het gewoon tot het

"Nou, je zou een ochtendmens kunnen zijn," beaamde Ryan. "Dan is het in jouw geval de andere reden die hier zijn werk doet." Hij hield niet bij wie er allemaal te laat kwam 's nachts, hij lag altijd op tijd in bed, zorgde ervoor dat hij goed sliep en was dan 's morgens op tijd en fit wakker. Natuurlijk lag hij wel eens wakker en dan was hij 's morgens ook echt chagrijnig, maar over het algemeen sliep hij lekker.

Kian besloot hier maar op te zwijgen. Het gebeurde vrij regelmatig dat hij te laat in zijn bed lag en daardoor kwam het ook vaak voor dat de mensen die er erg 's nachts op letten dat dat niet zou gebeuren naar hem op zoek waren, wetend dat hij diegene was die nog rond sloop in het donker. 'Hmm, maar wat voor sport doe je dan?' Vroeg hij, om het gesprek op gang te houden, waarna hij nog een hap nam.

"Atletiek, maar dat zou je toch bekend moeten zijn," glimlachte Ryan. Hij was al sinds de eerste aangenomen in het team sinds de zesde aanvoerder van dat team, aangezien hij toen opeens de oudste was, samen met Jim en Matt. "En jij? Want om de één of andere reden weet ik alleen Jay," hij wees met zijn hoofd in de richting van de jongen die verderop aan hun tafel zat, "aanvoerder is van het footballteam."

Kian glimlachte even. 'Dan heb ik waarschijnlijk onder een steen geleefd.' Hij onderbrak zijn woorden even om na te denken. 'Ik doe ook aan atletiek, maar dan niet in het team. Plus zwemmen.' Toen hij sprak spande hij onwillekeurig zijn spieren aan. Hij was wel aangesproken om te komen hardlopen bij het team, toen hij in de derde zat, maar dat had hij afgewezen. Hij was niet zo'n teamspeler.

"Als je wilt kan je je aanmelden, al moet ik je dan eerst voorstellen dat ik een beul ben op het trainingsveld, want ik verzorg zeg maar de trainingen," zei hij met een rode blos op zijn wangen. Soms schaamde hij zich voor zijn gedrag voor het team, maar dan wist hij wel dat ze het hem vergaven. Daar waren ze 'broers' voor, zoals ze elkaar allemaal beschouwden.