De opening: Het feestontbijt

Hillary liep onzeker de eetzaal binnen. Ze zag dat de hele zaal al zo goed als vol zat, het zou moeilijk worden om de juiste tafel te vinden. Daarom liep ze naar een leerkracht die bij de deur stond. 'Mevrouw, weet u waar de tafel van het 6de jaar is?'vroeg ze beleefd. De vrouw wees op een tafel waar een stuk op vier personen aan zaten. Hillary knikte vriendelijk als een soort van bedankje en liep richting de tafel. Ze ging onzeker ergens op de hoek van de tafel zitten, ver verwijderd van de andere. Dit zou nog een lang schooljaar worden. Plotseling werd haar gehoor zo goed als beschadigd door het gekraak van een telefoon.

Waarschijnlijk was Arwin, net zoals de twee afgelopen jaar net dat tikkeltje te laat. Maar wat wil je? Hij liep niet snel. Nooit gedaan. Maar goed. De tafel van het zevende jaar. Hallo mensen. Hier was Arwin weer eens! Uiteindelijk onthielden de meesten zijn naam wel. Hijzelf trouwens ook. Hij onthield zijn eigen naam goed, maar die van anderen lukte ook wel. Behalve van diegenen die hij gewoon niet mocht. Die vergat hij "toevallig". Helaas, helaas waren dat er niet grandioos veel, maar ze waren er wel. Maar dat alles maakte uiteindelijk niet uit. Het ging erom dat hij op een willekeurige stoel ging zitten aan de tafel van het zevende jaar en besloot de krakende microfoon te negeren totdat er iets meer kwam dan gekraak, namelijk eindeloos gezwets dat waarschijnlijk vijf minuten doorging over hoe tof het wel niet was om lachende gezichtjes te zien die er meestal niet waren en dan pas overging naar interessantere dingen.

'Audrey en Kayleigh... We worden vast vriendinnen! Kan ik lekker opscheppen over mijn vriendelijke onthaal hier bij mijn ouders en zusje! Ze is vast jaloers,' zei Alison, al een stuk zachter, aangezien een vrouw die aardig veel autoriteit uitstraalde naar voren liep, en vrouwen met autoriteit waren meestal directrices. Het laatste was Alison wilde, was problemen op haar eerste dag. Problemen met de directrice, die moest ze niet meer hebben op school. Stel dat ze híer weggestuurd zou worden... Waar kwam ze dan terecht? In een gesticht? Als het aan haar ouders lag...

Voor wat jullie betreft, Ryan zat al de hele tijd aan zijn tafel van de negende jaars. Ookal was zijn vriendengroep geslonken omdat de meesten in lagere jaren zaten, hij vermaakte zich prima. Het Braziliaans voetbalseizoen was al uitbundig besproken en nu waren ze met zijn drieën even stil. Ze begroetten hun klasgenoten die aan tafel kwamen zitten en keken de rest van de zaal door. Overal waren de gesprekken op gang gekomen. Behalve de tafel van de eerstejaars was erg stil, maar ja, wat wilde je. Nervositeit en verlegenheid speelde vaak een grote rol aan die tafel.

Hillary trok aan haar mouw van haar blauwe uniform vestje. Ook al was de mouw zo lang, toch kwam een van haar littekens op haar pols tevoorschijn. Ze zuchtte en staarde naar de vrouw die bezig was met de krakende telefoon. Wat was dat mens toch allemaal aan het doen? Kon ze niet gewoon beginnen met haar speech? Ach, wat maakt het eigenlijk uit? Niemand wachtte op Hillary. Alleen haar broer. Haar broer die nu bij haar vervelende ouders moest zitten.

Audrey had haar schouders opgehaald. "Who knows." Sprak ze zachtjes en had zich omgedraaid naar het schoolhoofd en haar speech. Ze had het niet zo van de mensen die al van te voren vaststelde dat ze vrienden zouden worden. Dat wist je niet. Ze kende elkaar nog niet. Haar glimlach werd gehalveerd, maar bleef er wel. Ze richtte al haar aandacht op het podium. Hoewel het nooit zo veel anders was dan het jaar daar voor en ze een hekel had aan het gebet. Ze had altijd wel respect voor die vrouw gehad.

zoals gewoonlijk heb ik een hekel aan openingstopics speeches bedenken dus ik rafel hem een beetje af (A)
-
Harriet keek naar Arwin die bj hen aan tafel kwam zitten, zoals elk jaar als een van de laatste. Ondertussen zorgde leeraren ervoor dat elke persoon in de ruimte muisstil werd en begon de onderdirectrice te spreken. Eerst verontschuldigde ze zich ervoor dat de directeur niet op haar plaats stond. Hij was ziek geworden en niet in staat om te spreken, daarom had de de onderdirectrice zijn plek in genomen. Met haar stem die door de hele zaal te horen was begon ze te spreken. Over het welkom, de krachten en natuurlijk de rest van het schooljaar. Daarna begon het gebed. Iedereen was verplicht zijn handen te sluiten en mee te prevelen, voor zover men de tekst kende, met het gebed dat opgelezen werd. Na dat dit ritueel afgerond was werd het ontbijt geopend en kwamen de grote kannen hete thee en koffie de zaal binnen.

Nadat de speech was gedaan moesten alle leerlingen blijkbaar een gebed opzeggen. Maar in de plaats van het gebed van de school op te zeggen begon Hillary fluisterend het gebed van Vilnius op te zeggen. Niemand hoorde het gelukkig, maar ze geloofde liever in Vilnius dan in een school gebed. En ze wou er voor zorgen dat hij haar zo veel mogelijk steunde. Tijdens de maaltijd keek ze de zaal rond. Vele waren druk aan het praten met elkaar, maar Hillary zat alleen...

Alice kwam zoals heel erg vaak veel te laat de zaal binnen lopen. Ze had nooit trek en was eigenlijk niet eens van plan om te komen, maar ze vond het toch wel nodig aangezien ze niet een té slechte indruk mocht maken. Haar zwarte haren in een hoge staart gebonden en haar schooluniform aan. Ze had het jasje openhangen en haar blouse zo laag opengeknoopt dat je bijna haar navel zag. Haar lippen waren rood gestift en haar ogen zwaar opgemaakt. De lerares die het dichtst bij haar stond maakte een afkeurend geluid maar voordat ze iets kon zeggen liep Alice naar de tafel van de zevende klas en plofte naast een jongen neer die er vreselijk moe uitzag.

Arwin had nooit het gebed geleerd. Dit was net zoals een rap mee rappen. Zo ongeveer niemand kende de precieze tekst, dus was het laatste woord in het gemompel het enige woord dat iedereen hetzelfde zei. Zo ging het nu eenmaal. Maar Arwin kende dus het laatste woord. Het was jammer dat hij nooit het gebed had geleerd, maar hij vergat het nu eenmaal keer op keer. Hoe onthield je gebeden? Door ze steeds weer op te zeggen? Arwin had veel geduld, een geheugen voor namen, maar dingen vanbuiten leren was precies dat gedeelte waar zijn onaangetaste hersenen, mocht je daar aan twijfelen, niets van moesten hebben. Arwin keek rond, toen de beruchte kannen werden rondgedeeld. Een paar bekende gezichten, met naam of zonder naam. En een hoop onbekende. Dat was het magische aan scholen, negen tiende kende je nooit, hoewel je ze elke keer weer zag.

Na een heel bord vol te hebben opgegeten was Hillary's buik zo goed als vol. Ze veegde even de pluk haar uit haar gezicht en stak die onder haar lichtblauw-grijzige diadeem. Ze voelde aan haar staart of die nog goed zat en legde toen haar bestek netjes op haar bord. Ze zuchtte daarna nog een keer, geen vrienden, geen leven.
--
Zijn onderschriften eigenlijk toegelaten?

Mariah keek naar het meisje wat erbij kwam zitten. Haar kille ogen gleden over haar heen. Ze had lef, ze deed tenminste ook niet wat de leraren zeiden. Toch zag je geen greintje respect of vriendelijkheid in haar ogen. Dat was er nooit in te zien. Haar ogen, die zelfs gekookt water konden bevriezen, leken nooit een ander gevoel te beschrijven dan de koude blik waarmee ze ook haar bloedeigen vader vermoordde. De dag zat de blik erin en die was nooit vervaagt.

Brendon ging erg achteloos om met het gebed, hij geloofde niet dus hij zette alleen de toppen van zijn vingers tegen elkaar en zei af en toe een woordje met wat gemompel, iets wat misschien niet zo verstandig was omdat hij zo ver aan het hoofd van de tafel zat, niet dat iets anders dan het eten hem nu kon schelen, het eten en thee met veel melk en veel suiker, hij was ten slotte volbloed Engels. Binnen de korste keren was zijn enorm volle bord weer leeg, vreemd genoeg at hij gewoon volgens de etiquette, alleen dan vreselijk versneld.

Ja onderschriften zijn toegestaan, kijk maar bij de regels, als het goed is staat het daar bij.
-
Harriet had net een scone op haar bord gelegd toen er een meisje bij hen aan de tafel plaatsnam nadat het gebed afgelopen was. Het meisje zag er zacht gezegd hoerig uit. Tenminste in haar ogen. Voor ze zelf wat kon zeggen kwam de klassenlerares al naar het meisje toe. (of zat ze al op school?). Voor het donkerharige meisje kans had om te gaan zitten stond de lerares al voor haar neus. De lerares verbood het haar om te gaan zitten, aangezien ze zich eerst fatsoenlijk moest aankleden.

Alice keek de klassenlerares met een glimlachje aan. Dit was mevrouw Brown, die liep haar al sinds het begin dat ze hier op school zat - de derde klas- te stangen. 'Dag mevrouw, ja ik ben ook weer terug, en weet je? ik blijf wel staan' zei ze en ze keek naar de starende blik van een roodharig meisje. Zo, hoe erg kon je slijmen? 'Is het interessant?' riep ze iets harder, zonder ook nog maar enige aandacht aan mevrouw Brown te besteden.

Weer geen aankondiging over de sporten, dacht Ryan tijdens het eten. Rustig etend keek hij rond naar de andere teamleden om te kijken of ze goed aten. Hij zag de twee naast hem hetzelfde doen. Het was leuk om bij een team te horen, vooral als je de oudste was en dus degene verantwoordelijk voor het team. Zelf kon hij nog wel een uurtje doorgaan met het eten en dat was hij ook van plan, al zou de rest dan misschien geen geduld hebben. Hij had al eens meegemaakt dat hij tussen de schoonmakers zijn laatste boterham opat. Deze school bezorgde hem mooie herinneringen, bijna een tweede thuis.

Hillary staarde met haar bruine ogen naar een of ander onschuldig meisje ergens in de hoek. Haar gedachten lagen zo open en bloot. Zo opvallend, zo slordig maar toch zo zielig. Wat was er met haar aan de hand? Hillary moest het weten en concentreerde zich op haar. Maar haar telepathische gave verstoord door een jongen die voorbij haar zicht liep. 'Laat dan ook maar...'dacht ze in haarzelf.

Het gebet had Audrey simpelweg even mee-gemompeld. In haar ogen stelde het eigenlijk niets voor. Ze hield meer van natuurwetten, natuurgeloven, dingen als Wicca. Ze geloofde het misschien niet meteen, maar ze vond het wel prachtig. Ze had wat op haar bord gelegd om te eten, maar ze was nooit een persoon dat veel als ontbijt at. Meestal wel een grote kop thee. Ze hield van thee. Maar meer eigenlijk niet. Ze had ook al thee voor zichzelf ingeschonken en leek even in gedachten verzonken. Eerlijk gezegd lette ze niet heel erg op andere mensen, ook niet nu ze net een gesprekje had gehad met Alison en Kayleigh.

Brendon keek op van zijn eten door een nogal luidde stem en hij grijnsde breed naar het meisje dat het niet proper dragen van het uniform een stapje verder had gezet dan hij. Zijn blik bleef op haar gericht terwijl hij een slok van zijn thee nam, wetend dat hij op deze manie ook afgesnauwd zou kunnen worden, maar uitdagen was altijd leuk.

Ook Arwin besloot dat dat meisje vrij...tja, vrij brutaal was. Brutaal. Vreselijk woord. Hij kende haar. In elk geval had hij haar gezicht enkele keren gezien. Maar hij kon haar naam niet onthouden. Hij wist niet waarom, maar dat lukte hem nu eenmaal gewoon niet. Maar Arwin at gewoon rustig verder. Sowieso zat Arwin met zijn gezicht naar de commotie waardoor het amper opviel dat zijn ene niet-luie oog hen bekeek. Nee, het was niet bekijken. "Toevallig" viel zijn oog erop. Goed, niet zo heel toevallig. Maar dat maakte even gewoon niet uit. Dikke pech gehad, kon hij denken. Dat ze stiller spraken. Dit was Arwins logica. Dingen gebeurden zoals ze gebeurden, en als Arwin daarbij betrokken was, dan zou hij kijken hoe het evolueerde. Hij deed niet veel, buiten dat zijn lichaam werkte en dat hij gewoon at. Ondanks dat zijn uiterlijk apart was, werkte het zo ongeveer normaal. Geen enkel probleem. Vond hij.

Nu bleef Mariah ook kijken, ze wilde wel zien hoe dit afliep. Haar ogen waren nu enkele seconden gericht op het roodharige meisje. Een typische klassenoudste die waarschijnlijk nog nooit straf had gehad. Iemand die gewoon een keer eens hard geneukt moest worden om wat vrijer te zijn, op haar manier gezegd. De groffe manier dus. Daarnaar richtte ze zich op de lerares, die hetzelfde zou moeten doen als dat meisje om ook even wat losser te komen. Haar ogen versmalde tot spleetjes terwijl ze nu weer het meisje met de rode lippenstift bekeek.

Hillary voelde iets trillen in haar zak. Degene die een 3-tal meter van haar vandaan zat keer haar gestoord aan. Hillary glimlachte snel naar haar en haalde toen onder de tafel haar gsm tevoorschijn. 'Het gaat nog steeds slecht met Andrew. Ik mis je van top tot teen. Van je hoofd tot je lippen tot...'Het bericht bleef doorgaan maar Hillary besloot het te negeren. Het was weer van haar vader, maar het moest geheim blijven. Met een klik op een van de speciale knopjes kwam het terecht in een map met als titel 'Privé' te staan. Hillary zuchtte en veegde snel een traan weg.

Harriet wist dat sommige haar maar een stomme trut vonden, maar dat waren gedachtes die ze altijd als minder belangrijk opvatte, nee ze kon er alleen niet tegen dat sommige mensen elk jaar weer zo aan het ontbijt verschenen, met als enige reden andere mensen te choqueren. Haar donkerbruine ogen richten zich even kort op Alice, de nam was alweer in haar hoofd geschoten. Kort schudde ze haar hoofd, "Ik dacht dat je na al die jaren wel wist wat de voorschriften waren." merkte ze op, met zoals gewoonlijk haar rustige stem, niet beschuldigend of betweterig. Nee die toon kon ze waarschijnlijk niet eens voortbrengen.

Hillary stopte haar gsm terug in de zak van haar jasje. Daarna keek ze naar de tafel van de vijfde jaars. Zo te zien waren ze al vrienden, ze zouden vast en zeker geen nieuwe vrienden willen. Hillary moest haarzelf tegenhouden om niet nog een traan te laten vallen. Daarom dacht ze maar even aan hoe het was om rondjes te draaien op haar favoriete spitsen. Jammer genoeg zou ze het pas kunnen doen als ze een geschikte zaal had gevonden.

Alice bekeek het meisje - Harriet als ze het goed had, maar ze kende niet veel van dat soort mensen hier op school- van top tot teen. 'Ja, maar dat betekend niet dat ik er ook wat mee doe' zei ze eigenwijs en ze ging met haar hand door haar lange, zwarte, dikke haren. Haar onzekere kant nam het weer over; Dit meisje vond haar niet aardig, en moest ze daar niet iets aan doen? Waarschijnlijk vond ze ook haar kleren lelijk... Maar die gedachten drong ze snel weer weg. In plaats van te blijven staan liep ze de zaal uit. Het was een stom idee om hier heen te gaan, waarom kende ze zichzelf nou niet goed genoeg?