De opening: Het feestontbijt

Gistermiddag is elke leerling aangekomen op The Royal Malory Academy, het was een drukte van belang en er heerste een uitgelaten stemming. Tussen de tranen van heimwee door natuurlijk. Traditioneel begint het nieuwe schooljaar met een uitgebreid ontbijt in de eetzaal. Over de uitgerekte tafels, per leerjaar is er 1 lange tafel, staan grote schalen met het lekkerste eten zoals: Scones, toast, harde bolletjes, wit brood, bruin brood. Maar dat is natuurlijk niet het enige, er zijn ook worstjes, gebakken en gekookte eieren, roerei, scones, muffins. Verder is er nog keuze uit veel beleg als marmelade, jam, basterdsuiker, gebakken groente. Als drank is er veel thee, maar ook koffie, melk en jus d’orange. Zoals het je waarschijnlijk al duidelijk is geworden is het een typische Engels ontbijt.
Aan elke tafel zit de klassenleraar of lerares aan het hoofd van het leerjaar van welk het jaar is. Aan het begin van het ontbijt zal een korte toespraak zijn en zoals op elke Engelse school een kort gebed. (ja…).

Regels: Gedraag je netjes volgens de etiquette, ga aan de goede tafel zitten. Heb respect voor de speech en het gebed, ook al geloof je zelf niet.

Een beetje onzeker stapte Willow de kantine binnen waar het gezamenlijk ontbijt zou plaatsvinden. Ze wist niet goed waar ze heen moest en bleef maar een beetje bij de ingang staan, ze was nooit zo goed met dit soort gelegenheden maar uiteindelijk kwam het altijd nog wel goed. Ze durfde niet te vragen waar ze heen moest dus tuurde ze maar een beetje om zich heen en nam alle nieuwe dingen in haar op. Ze voelde een enthousiaste en ontspannen sfeer, totaal anders dan hoe zij zich voelde, ze beet op haar lip en frunnikte aan een plukje haar. Ze streek even kort haar uniform glad en ging vlug aan de kant toen er een groepje enthousiaste eerste jaars langs kwamen.

Belle plukte geërgerd aan het rokje wat onderdel was van het schooluniform. Ze irriteerde zich niet alleen aan het feit dat hier een uniform verplicht was, maar moest het perse een rokje zijn?! Ach, misschien zou het wennen, dit was toch de eerste dag dat ze het ding droeg. Met een hand veegde ze haar haren, die er wat onverzorgd uitzagen door de haast die ze vanmorgen had gehad, uit haar gezicht en keek op om de eetzaal rond te kijken. Ondanks dat ze meestal toch wel heel spontaan was en zich haast nergens voor schaamde, was een eerste schooldag altijd wat ongemakkelijk. Ze baalde er van dat ze haar oude school had moeten verlaten, ze had er veel vrienden gehad, maar had ook aardig wat vijanden gemaakt al trok ze zich daar meestal niet veel van aan. Met een glimlachje om haar mond begon ze langs de lange tafels te lopen om de tafel van de eerstejaars te vinden.

Harriet liep ten midden van tientallen leerlingen de eetzaal in. Af en toe sprak ze kort met een bekende. Harriet kende veel mensen op deze school, iets wat niet heel raar was aangezien ze al een aantal jaar op de school zat waar maar zelden leerlingen van af gingen voor ze afgestudeerd waren. Een beetje vermoeid keek ze de zaal binnen om te ontdekken waar haar tafel stond. Zoals altijd sliep ze de eerste nacht slecht op de school. Dan moest ze weer wennen aan de geluiden van de slaapzaal, zacht gesnurk, gedraai en het gekraak van bedden. En natuurlijk de lichte heimwee die altijd wel weer opspeelde. Uiteindelijk zag ze de tafel waar ze aan zou moeten plaatsnemen, de tfel voor de zesdejaars. Met een blik op al het lekkers wat op de tafel stond nam ze met een glimlach naar de lerares plaats op haar stoel. Die was aan het andere hoofd van de tafel aangezien ze dit jaar als klassenoudste was verkozen.

Ryan was met de gebruikelijke club de zaal binnen komen lopen, maar de bijna iedereen werd allemaal naar een andere tafel gestuurd. Met twee overgebleven jongens liep hij naar de tafel van de 9e jaars. Bijna verlangend keken ze alle drie naar de tafel verderop, die van de laatstejaars, wachtend op hun laatste schooljaar. Ze zetten zich neer tussen de rest van hun klas en begonnen meteen te praten over het geweldige voetbalseizoen dat Brazilië net achter de rug had.

Mariah zat al aan de tafel, achteraan ver van de Klassenleraren en leraressen af. Haar piecing zat gewoon nog waar hij hoorde te zitten, ze zouden het maar zeggen. Haar lippen lippen in een strakke lijn, haar ogen stonden koud zoals altijd en haar dreads zaten in een losse knot. Een strakke knot kon ze er moeilijk mee maken. Als het zo perse zou moeten zouden ze dat ook maar zeggen. Afwachtend keek ze naar het heerlijke eten, dat was waarschijnlijk ook de enige reden waarom ze hier was. Die saaie toespraak, die voor haar gevoel elk jaar hetzelfde was, hoefde ze echt niet te horen. En het bidden, wat had ze daar een hekel aan.

Alison haatte het dat ze haar schooluniform moest dragen. Ze vond het maar een lelijk, truttig ding. En daarnaast ruïneerde het haar kans om een onvergetelijke indruk te maken door met een dure groene jurk met edelstenen aan te komen. Ja, dan zou ze haar hele schoolcarrière herinnerd worden. Toch? Ach, Alison moest het maar met haar charme en mooie glimlach doen. Ze had haar tanden nog laten bleken en had met een beetje rode lipgloss natuurlijk glimmende lippen gemaakt. Ze was er helemaal klaar voor. Haar mobieltje trilde en Alison checkte de smartphone nog even voordat ze hem wegstopte: één nieuw bericht. Succes, sister! xoxo Dahlia Alison trok een wenkbrauw op en stuurde snel iets terug: Heb ik niet nodig, schatje. -A Hierna stopte ze haar telefoon definitief weg - ze mocht er niet mee betrapt worden - en liep de eetzaal in. Na even rondgekeken te hebben liep ze zelfverzekerd naar de tafel van de laatstejaars, al was zij dat nog lang niet. ‘Hey, weten jullie waar de vijfdejaars zitten? Oh, daar, ik zie het al, dankjewel schat.’ Alison knipoogde nog, en liep toen op dezelfde elegante manier naar haar eigen tafel.

Kayleigh voelde zich weer thuis op 'haar school' zoals ze het noemde. Dit was haar plekje, ze kon nergens anders heen, maar vooralsnog miste ze Dorothea en Farah. Natuurlijk. Telkens als ze elkaar een periode gezien hadden leek het erger om weg te gaan. Ze hoefde niet hun aura's te bekijken om te weten hoe het met hen ging, kon zich zo gemakkelijk in hen inleven dat het bijna eng was. Kort zuchtte ze en toen rechtte ze haar rug. Niets aan de hand. Haar uniform was gelukkig een beetje wijder aan de bovenkant waardoor ze er een andere kleur hempje onder kon doen en de eerste knoopjes open laten. Ze probeerde dat elk jaar opnieuw bij de opening. Haar haren waren netjes in een vlecht naar achteren gebonden, met af en toe een dwarse krul. Ze had wel weer zin in een nieuw jaar. Nieuwe kansen om te grijpen, nieuwe feesten en andere dingen. Haar koele ogen keken zelfverzekerd door de kamer en met haar zwarte hakjes (ik kan het schooluniform ff niet vinden staat dat ergens?) ze liep elegant, gracieus naar de tafel. Die was al jaren voor de vijfdejaars voorbestemd en ze wist dus ook precies waar ze hem kon vinden. Ging zitten en trok haar rokje recht terwijl ze sierlijk haar benen over elkaar deed en om zich heen keek. Ze zag wat nieuwe gezichten, maar veel kende ze wel al van het gewoon zien, of van andere openingsontbijtjes.

Haar groene ogen hadden naar haar reflectie in de spiegel gekeken. Haar lichte huid, haar blonde haar dat in een knot was gebonden. Haar uniform dat niet verschillend was van ieder ander. Haar mond waar een klein nietszeggend glimlachje omheen stond. Een glimlachje waaraan je nu niet kon zien of ze vrolijk was. Audrey had een glimlachje, maar haar ogen lachte niet mee. Haar ogen stonden nogal koud. Koud als de wintermaanden, de sneeuw die het landschap wit maakte en het ijs dat al het water bedekte. Koud als het ijsje dat je in het zomerseizoen zou eten.

Zo ook toen ze met zachte passen naar het jaarlijkse feestontbijt liep, in de eetzaal. Dit was haar vijfde jaar. Je zou kunnen zeggen dat ze op de helft was. Dat klonk positief, niet waar? Maar Audrey wist zelf dat ze nog een lange weg te gaan had. Een lange weg van leren en trainen. Ze zuchtte zachtjes terwijl ze haar gedachten van zich afzette. Ze keek om zich heen naar andere mensen. Ze vond het leuk om naar andere mensen te kijken. Hoe verschillend ze waren, hoe ze reageerde op alles en iedereen. Ze nam haar plek aan de tafel voor het vijfde jaar zonder contact met iemand te maken. Maar ze nam een uitnodigende glimlach rond de mond.

Brendon liep met een groepje mensen de eetzaal in, hij had vreselijke trek en zoals gewoonlijk zou het ontbijt door hem geplunderd worden. Hij schoof aan de voor hem bestemde tafel, die voor de zesde jaars, en hij zat een beetje aan zijn haar zodat deze over zijn oorbellen viel, hij had geen zin om die kleine zwarte ringetjes uit te doen als hij er gewoon haar overheen kon laten vallen. En al zeiden de leraren het anders, voor hem waren oorbellen geen piercings, ook niet bij een jongen. Hij glimlachte zwakjes naar het roodharige meisje tegenover hem voor hij zijn blik naar het eten liet glijden, waarom moest hij altijd wachten op die speech en dat stomme gebed?

Inmiddels zaten er twee andere meisjes aan de tafel voor de vijfdejaars, en ze praatten nog niet met elkaar - awkward. Alison wilde niet bekend staan als niet sociaal, dat nooit. 'Hey, zitten jullie al langer op deze school?' Met een brede glimlach naar beide meisjes begon ze het gesprek. 'Ik ben nieuw hier,' voegde ze toe. Als anderen niet praten, doe jij dat. Heb je toch mooi een gesprek. Dat wist Alison. Maar op haar oude school wilden de meeste mensen - correctie: alle mensen - wel met haar praten. Daar was ze al populair. Hier moest ze opnieuw beginnen, en dat was beangstigend, Alison gaf het toe. Maar ze wilde koste wat kost haar oude status weer hebben.

Mariah keek kort om zich heen. Ja, ze zat aan de tafel van de 7de jaars. Vorig jaar zat het er dicht tegen aan dat ze zou blijven zitten. Niet door slechtte cijfers, nee ze haalde alleen maar hoge punten. Maar door het vele spijbelen. Op deze school werd dat ook niet ongestraft gelaten, vaak had ze tot 5 uur moeten corvéen. Haar ijsblauwe ogen gleden over de kinderen heen maar haar de emotie erin leek niet te verandere. Een ijzige kille uitstralling hadden ze , zoals altijd. Bitter, alsof je in haar ogen kon lezen wat ze wel niet had gedaan in haar verleden.

Oliver kwam met een zachtgezegd moe gezicht de ruimte binnen gelopen. Het liefst was hij in bed blijven liggen, liggen niet slapen, maar het ontbijt was nu eenmaal verplicht. Hij ging met een hand door zijn nog half rechtopstaande haren en gaapte eens. Zonder te kijken naast wie hij ging zitten ging hij zitten aan de tafel voor de zevende jaars en liet zijn hoofd op zijn armen liggen en sloot zijn ogen. 's Morgens kreeg hij haast nooit een hap door zijn keel en met een Engels ontbijt had hij niets. Hij kwam uit Canada, niet uit Engeland.

huh hoe kan jij reageren nina?
~~
Kayleigh keek met haar kille ogen op naar het meisje dat tegen haar en een ander onbekend meisje praatte. Ze knikte naar het meisje. "Al een tijdje, het is niet zo erg als het nu misschien lijkt" knikte ze. Je zou haar houding arrogant kunnen noemen, maar zo was hij niet bedoeld. Het was eerder onbedoeld koud. Ze was niet zo van de nieuwe contacten, het duurde voor ze mensen vertrouwde. Kayleigh had genoeg vrienden en ze had toch ook altijd nog haar zussen, bij hen wist ze zeker dat ze haar niet in de steek zouden laten. Maar een gesprek zo nu en dan kon geen kwaad. "Hoe lang ben je hier al dan? Heb je de school enzo al gezien?" wilde ze weten terwijl ze koud, wat geïnteresseerd moest zijn, naar het meisje keek.

Het meisje met de rode haren. Niet iemand die je snel zou vergeten, dat rode haar zou je blijven herinneren. Het meisje had tegen haar en de andere gesproken. Audrey keek even naar haar, nam niet alleen haar rode haar, maar ook de rest van haar gezicht in haar op. Haar blik werd zachter, haar acterende kant ging van start. Ze zou vriendelijk zijn, zich open stellen voor het gesprek. "Hallo. Dit is mijn vijfde jaar." Deelde ze mee en deed haar knot wat strakker. Toch vond ze het fijn om weer op school te zijn. Het was niet alleen haar school, maar voelde zo langzamerhand ook als haar thuis. In de vakantie had ze vooral opgetreden in Australië, zichzelf vermaakt met het applaus van het publiek.

Harriet glimlachte naar de jongen die aan de tafel kwam zitten. Zij was de vrouwelijke klassenoudste, wie de mannelijke van haar jaar was wist ze nog niet. Maar zij was gesommeerd om aan het hoofd te zitten, omdat ze gewoon degene was naar wie de leraren kwamen, hoe dat precies geregeld was wist ze niet. Met haar handen ging ze even langs haar jasje dat als gegoten zat. De donkerblauwe kleur paste niet erg goed bij haar haarkleur, ondanks dat haar haren in een strakke staart naar achteren zat. Haar blik ging de ruimte door en ze merkte dat de directrice op een verhoging was gaan staan.

Mariah keek opzij naar de jongen die erbij kwam zitten. Haar linker wenkbrauw schoot omhoog, die was zeker moe. Ongeduldig keek ze naar het podium. Wanner werd die rottoespraak nou gehouden, dan kon ze tenminste eten en weggaan. Hier was niks aan, de oudere hadden dit al te vaak gehoord. Elke keer weer de regeltjes en alles. Pff, allemaal niet nodig voor haar gevoel.

'Dit is mijn eerste dag. Ik heb nog niet veel gezien, behalve in een foldertje,' antwoordde Alison aan het eerste meisje dat reageerde, niet lettend op het schijnbare gebrek aan werkelijke interesse. Ze merkte het wel op, maar ze weigerde het gesprek te laten verpesten. Denk aan de status die je wil hebben, Alison, sprak ze zichzelf toe. Toen wendde ze zich tot het tweede meisje, met lichtere haren in een strakke knot, en glimlachte vriendelijk. 'Wow, dat is al lang,' zei ze op een toon die bijna bewonderend was.

"Hmm ik kan je school wel laten zien als je dat wilt? Bijzondere plekjes, gezellige cafétjes enzo?" stelde ze voor, terwijl haar blik al iets ontdooide, maar die zou nooit helemaal ontdooien. Haar ijsblauwe ogen leken door het meisje heen te kijken, maar ze keek niet naar haar aura. Dat deed ze niet zo vaak zonder het te vragen. En bovendien leek er neits mis te zijn. Ze had niet zo'n zin in problemen, en meestal bracht het zien van een aura dat met zich mee.

Opluchting ging door haar heen toen Belle eindelijk haar tafel had gevonden. Je kon wel zien dat het allemaal eerstejaars waren. Veel van hen keken opgewonden om zich heen, maakten een praatje met iemand die ze net ontmoet hadden of zaten juist verlegen op hun stoel. Aangezien ze niemand van hen kende, ging Belle maar naast een jongen zitten die al druk in gesprek was met zijn andere buurvrouw en daarbij wilde handgebaren maakte. Zulke mensen zocht ze meestal op, mensen die een beetje op haar leken, mensen die zich niet zouden irriteren aan haar vrolijkheid, maar juist net zo vrolijk zouden meedoen. Ze zette een elleboog op tafel en legde haar kin op haar hand om rustig te gaan zitten luisteren naar de jongen. Ondertussen liet ze haar blik langs de tafel gaan en nam ze de kinderen één voor één in haar op samen met de aura's die ze uitstraalden. Ergens vond ze het helemaal niet zo erg dat ze de aura's niet kon verbergen voor haar zicht, de kleuren vrolijkte de wereld weer een beetje op, al waren er soms wel momenten waarop ze er een beetje gek van werd.

'Geweldig! Dat zou super zijn!' Alison lachte zo mogelijk nog breder. Plots stak ze haar ene hand uit en gebruikte haar andere hand om zichzelf zacht op het voorhoofd te slaan. 'Hoe onbeleefd van me, ik heb me niet voorgesteld! Ik ben Alison Rose!' Ze giechelde hoog, een beetje geforceerd, hoewel dat niet te merken was. 'Ik moet de Engelse etiquette op deze school zeker nog iets beter doornemen!'

Brendons blik werd van het eten afgescheurd toen hij beweging opmerkte, de directrice was op haar plek gaan staan. Hij beet zoals gewoonlijk op zijn lip, wat vrij vreemd aanvoelde was dat de twee zwarte ringetjes hier niet meer inzaten na een hele vakantie. 'Schiet op...' mompelde hij, hij dacht net iets te vaak hard op, maar nu wilde hij eten, en snel. Hij droeg zijn uniform niet helemaal proper, de eerste knoop van zijn overhemd stond open en het zat niet in zijn broek, maar na vijf jaar hadden de leraren het opgegeven hem te vertellen.

Audrey maakte een afwimpel gebaar alsof het niets voorstelde. Eigenlijk deed het dit ook niet, er waren mensen die al 9 of 10 jaren op deze school rondzwierven. "Dat valt wel mee." Haar woorden stonden haar gebaar bij. Heel even liet ze haar telepathie los, maar hield hier al snel mee op omdat ze allemaal gedachtes door elkaar hoorde. Ze kreeg er hoofdpijn van, zelfs met haar amulet om. Haar blik ging naar het schoolhoofd dat blijkbaar was gaan staan. Het gebet, geweldig. Ze keek naar het roodharige meisje dat zich voorstelde als Alison en naar het andere meisje. "Audrey." Zei ze kort maar met een glimlach, achternaam deed er niet toe.

Kayleigh haalde haar schouders op, maar stak haar hand uit. "Kayleigh Parnell" zei ze met een lichte glimlach, eentje waarvan het niet leek alsof ze echt lachte. Kayleigh deed neit aan nep en ze kende dit meisje niet. Maar ze zou het geen probleem vinden haar de school te laten zien. En alles wat erbij hoorde. Ze kende alles hier, aangezien ze hier al zat sinds ze naar de middelbare school kon. Ze vond het prima hier, en ze zou ook laten zien dat het nog niet de ergste plek op de wereld was.

De onderdirectrice van de school liep rustig naar de microfoon die een krakend geluid maakte toen deze aangezet werd. Dit was expres zodat de aandacht van de honderden leerlingen getrokken werd.

Harriet keek even naar haar klasgenoten, de meeste mensen kende haar wel aan de tafel en omgekeerd kende ze de andere ook bij naam en de meeste ook wel beter. Logisch, na 6 jaar was het haast onmogelijk omdat niet te hebben. Ze gebaarde naar enkele drukpratende meisjes dat ze moesten opletten. Hoe sneller de toespraak voorbij was, hoe eerder ze konden beginnen aan het heerlijk geurende ontbijt. En na zo'n nacht had ze honger, erg veel honger.