Theater de Schaduw.

Kian liet zich op de vloer neerzakken en keek naar hoe zij zich door het gat naar beneden liet zakken. Toen hij hoorde dat ze op de dozen terecht was gekomen kroop hij naar het gat en keek naar beneden. 'Ok, ik kom eraan.' Zei hij in een late reactie. Hij stak eerst zijn benen door het gat en liet zich naar beneden zakken. Het ging bij hem duidelijk minder soepel dan het tengere meisje en hij paste er maar net doorheen. Ook zakte hij bijna door de dozen heen. Als hij niet beter wist, zou hij denken dat hij veel te dik was geworden de afgelopen weken.

Kayleigh moest moeite doen hem niet uit te lachen, het zag er vanaf haar kant nogal stuntelig uit, vooral toen de dozen meegaven in plaats van opvingen. Daarom verborg ze het door een nies, die overigens toch wel gekomen was door de wolken van stof die omhoog dwarrelden door hun sprong. De kamer was echt pik donker, en de enige plek waar wat licht vandaan kwam was het gat waardoor ze gekomen waren. Kayleigh deed haar best te zien wat er stond, maar verder dan een aantal dozen kwam ze niet. Ze knipperde ook als een gek met haar ogen omdat overal om hen heen stof dwarrelde.

'Ik zag je wel lachen.' Mompelde Kian met een ondeugende blik in haar richting. Het moest er ook nogal debiel uit hebben gezien, hoe hij naar beneden kwam. Hij was nou eenmaal niet zo soepel. Turnen was nooit zijn sport geweest en dat was het nu duidelijk nog steeds niet. Al kon hij nog wel een behoorlijke salto springen, daar was dan ook niet echt lenigheid voor nodig. Aangezien hij de laatse was die naar beneden was gesprongen, kreeg hij de volle lading stof in zijn gezicht en opnieuw nieste hij, opnieuw klonk weer dat galmende geluid. Kian knipperde verward met zijn ogen, vechtend tegen een nieuwe nies. Het stof bleef om hem heen walmen. 'Hier is waarschijnlijk in geen duizend jaar iemand geweest.' Zei hij schor.

Kayleigh's ogen glinsterden met een schuldbewuste grijns. Zijn nies was alweer galmend, maar het klonk niet echt als een echo. Ze negeerde het verder en sprong met gemak van de dozen af. Waardoor een nieuwe vlaag stof opvloog, maar een stuk minder dan bij de jongen. Deze ruimte stond helemaal vol, allerlei meubels die al jaren niet meer gebruikt werden, een houten bank, die helemaal volzat met houtwormen. Bergen dozen, in allerlei donkere, vage en wit uitgeslagen dozen.

Kian volgde haar wat langzamer, in zijn ogen wrijvend door het stof dat hij leek aan te trekken. Hij schudde zijn hoofd, maar de deeltjes leken hem te achtervolgen. Hij sprong haar achterna, veroorzaakte weer een stofwolk en nieste weer. Daarna snoof hij. Wat was dit ontzettend irritant. Met een iets chagrijnige toon merkte hij op dat hier ook wel niets te vinden zou zijn, net als daarnet. Hier waren dan wel meer dingen opgestapeld, maar ze leken allemaal verrot te zijn. Waarschijnlijk waren het gewoon oude decor stukken. Stukken die door het gebruik versleten waren en hier neer waren gezet omdat die torneelspelers altijd zo gehecht zijn aan hun spullen.

Kayleigh wist niet waar ze naar keek, maar ze wist wel dat ze hier nog ergens naar wilde kijken. Ze wurmde zich over en door meubelstukken heen om uiteindelijk bij de muur te komen, een muur waar nog meer dozen opgestapeld stonden; hoogstwaarschijnlijk kostuums. Maar ze wilde weten waarom het zo galmde, dus ze klopte op de muur, de muur was dun en haar kloppen was hol. Maar ze besloot dat ze daar nieteens achter wilde kijken, maar het verklaarde wel de soort geluid. Omdat het een beetje anders klonk dan als de wanden massief geweest waren.

Weer stapte Kian achter haar aan, niet van plan weg te gaan voordat ze nu ook echt iets gevonden zouden hebben. Hij zette een paar stappen, maar moest zijn ogen dichtknijpen door het stof. Een langwerpig voorwerp voor hem, bleef daardoor onopgemerkt en Kian struikelde eroverheen. Een wolk stof kwam omhoog toen hij in de dozen terecht kwam en Kian vloekte weer zachtjes. Dit was niet helemaal het uitstapje dat hij had verwacht toen hij het theater binnen was gekomen. Maar nu hij daar zo lag, kon hij wel beter horen. Er kwamen voetstappen dichterbij, vanaf de andere kant van de kamer en Kian schoot overeind. 'Er komt iemand aan.' Siste hij naar Kayleigh en snel deed hij een kast open, ging erin zitten en trok Kayleigh naar binnen.

En toen zaten ze dus opeens samen in de kast. Ze kon niet zeggen dat het prettig was, aangezien die jongen alleen al te breed was voor de kast, en met z'n tweeën moest ze echt moeite doen om adem te blijven halen omdat het zo enorm krap was, zij zelf werd tegen de kastwand aangeduwd. Kort keek ze met een kwaad gezicht naar de jongen, maar daarna zakte ze wat door haar knieën, gelukkig waren zijn benen een stuk minder breed, ze gluurde door de kier die ontstaan was tussen de twee houten kastdeuren. Ze zag een man bewegen, of ze dacht aan de zwaarte van de voetstappen en de postuur van het mens te zien dat het een man was. Hij slofte wat door het stof, of nee, dat viel haar nu pas op, aan de kant waar de man verschenen was was helemaal geen stof, het leek alsof er een rechte lijn getrokken was, of tenminste, dat was wat ze dacht te zien, omdat het zo donker was in de ruimte had ze er weinig overzicht over, en wist ze niet of ze zag wat ze dacht te zien.

Als hij in lachen uit was gebarsten kon je het hem toch niet kwalijk nemen, het boze gezicht van het meisje vond hij gewoonweg hilarisch. Zelfs op dit moment, krapjes in een te kleine kast. In plaats van dat ze blij was dat hij haar op tijd de kast in had getrokken, keek ze hem boos aan. ‘Sorry.’ Fluisterde hij dan ook op een licht ironische toon, waar duidelijk een ingehouden lach in doorgonsde. Wat een driftkikkertje was het rood harige meisje. De grijns die op zijn gezicht lag, kon hij niet wegvegen. Wel slaakte hij een zucht toen zij neerknielde bij zijn voeten. Zijn borstkas kreeg eindelijk weer wat ruimte. Nu wist hij hoe vrouwen zich voelden als ze een korset aan moesten. Wel vond hij het een goed idee van het meisje om door de spleten te kijken, dus hij volgde haar voorbeeld. Maar hij zag minder dan zij. Het enige wat hij kon onderscheiden was een man in het zwart die random wat rond leek te scharrelen, waarbij het stof opstoof.

sorry voor de late reactie; ik had helemaal 0 tijd deze week... -.-
~~
Kayleigh deed haar best hem geen stomp te geven, daar was de kast te klein voor. De man voor de kast bleef nog even doorschuifelen, verplaatste iets keek toen vaagjes naar de open bovenkant van de kelder en schuifelde toen weer weg. De stomp die Kayleigh ingehouden had kwam nu toch redelijk hard aan waarschijnlijk met haar elleboog. Maar haar ogen twinkelden weer van nieuwsgierigheid toen ze opnieuw door de gleuf keek en niemand zag. "Ik vraag me af waar die man vandaan kwam" fluisterde ze zachtjes. Het was niet meer als een hele hele zachte fluistering, ergens nog bang dat die man zo terug zou komen en hen betrappen.

Kian probeerde de man te volgen in zijn bewegingen, maar hij zag nog net iets meer dan niets. Hij tuurde geconcentreerd door de kleine kier in de deur en hij zag de man nog net weglopen. Hij ging hier zo in op dat de stomp onverwacht aankwam. Haar elleboog kwam hard tegen zijn bovenbeen aan en veroorzaakte een duidelijk voelbare steek. Beledigd keek hij op haar neer. “Auw.’ Mompelde hij zachtjes, waarna hij zich weer op de opening richtte. Ook hij was benieuwd naar de man. Niet zozeer naar waar hij vandaan kwam, maar wat hij hier kwam doen. Kian snoof. ‘Ik ben nieuwsgieriger naar wat hij hier doen komt.’ Antwoordde hij. De man rommelde wat tussen de dozen, maar leek niet echt naar iets op zoek. Wat een waanzin.

Kayleigh besloot niet in discussie met hem te gaan. Ze wilde uit deze kast, maar het was beter dat ze erin bleven, want wie wist wat die man allemaal aan het doen was en waartoe hij in staat was. Was hij de eigenaar? Nee dat leek haar niet, daarvoor bewoog hij zich te onzeker. Zocht hij iets? Een inbreker misschien? Ze betwijfelde het. De man bleef bewegen en ging maar niet weg. Kayleigh voelde een lichte versie van claustrofobie opkomen, maar duwde hem weg. Aanstelster dat ze was. Ze had nooit last van claustrofobie. Maar in deze kast was het wel echt enorm krap.

Wat zou er gebeuren als ze nu gewoon uit de kast sprongen? De man zou eigenlijk helemaal niks kunnen doen, behalve hard weg rennen of blijven staan. Hij zou zich wel twee keer bedenken als hij Kian aan zou willen vallen. En dat zou alleen het geval zijn als hij hier met slechte bedoelingen kwam. Het kon ook altijd nog dat hij hier gewoon werkte en naar iets op zoek was. Kian spieren spanden zich aan en hij beet nadenkend op zijn lip. Het was zo krap in deze ruimte dat hij zijn besluit al bijna genomen had. Hij wilde net met zijn handen de kast openduwen en naar buiten springen, de stoffige ruimte in.. Maar de man liep weg. Het stof dwarrelde om hem heen toen hij een deur opendeed, waar hij ook door naar binnen was gekomen en een trap op liep. Die waarschijnlijk leidde naar het podium. Kian zuchtte gelukkig en stapte de kast uit. Het stof van zich af kloppend.

Kayleigh was blij dat ze er eindelijk uit kon en rolde de kast uit, de stof in. Ze kwam overeind en klopte het grijzige goedje van zich af, keek kort naar de jongen achter zich. Vroeg zich toch wel af hoe hij heette, maar stopte het weer weg. Nee, nu even geen zin het te vragen. Ze keek naar de deur die de man weer achter zich gesloten had. En liep erheen. "Zou er een andere manier uit zijn?' vroeg ze zich hardop, maar fluisterend af. Als die trap naar het podium leidde, zou hij hen kunnen horen als ze op een normaal volume spraken. Ze was zo blij dat ze zich eindelijk kon bewegen en rolde even met haar nek. Alles voelde stijf en het leek heel lang geduurd te hebben voor ze er eindelijk uit kon. Dat viel echter best wel mee, wist ze.

Kian grinnikte even toen het stof om haar heen wolkte nadat ze de kast uit was gerold. Daarna gleed zijn blik naar de deur waar de man door verdwenen was. Argwaan was te lezen in zijn blik en langzaam begon hij richting de deur te lopen, waarbij hij zo min mogelijk geluid maakte. Het was beter niet gehoord te worden. 'Zou er een andere manier uit zijn?' vroeg het meisje, waarschijnlijk meer aan zichzelf dan aan hem. Maar Kian grijnsde en wees omhoog naar het plafond. 'Als jij weer daardoorheen naar boven komt?' En met die woorden werden zijn pupillen groter. Dat gat viel nogal op, die man zou het ook niet over het hoofd zien..

Kayleigh volgde zijn ogen en keek hem met een geschrokken blik aan. Ze dachten hetzelfde, waarschijnlijk dan. "Misschien moeten we even een plek zoeken waar we wat minder in het zicht staan." piepte ze zachtjes. Ookal was haar stem nog redelijk rustig. Ze zocht met haar ogen naar een plek om te schuilen, maar het stof dat opdwarrelde zorgde ervoor dat ze een hoestbui kreeg, die ze krampachtig probeerde binnen te houden waardoor ze nogal vage hupseltjes maakte en er een raar geluid uit haar mond kwam. Ze keek angstvallig naar boven en toen verontschuldigend naar de jongen. Van wie ze de naam overigens nog niet kende.

‘We gaan hem wel achterna, dan kan hij ons sowieso niet zien als hij naar beneden kent.’ Antwoordde Kian aan haar en hij glimlachte even. Het had een vriendelijke, geruststellende glimlach moeten voorstellen, maar zijn uiterlijk was daar niet echt geschikt voor. Hij spande zijn spieren even aan en liep toen zo zacht als hij kon richting de deur. Het verbaasde hem dat ze die niet eerder hadden gezien toen ze hier aan het rondkijken waren. Het zachte geluid van voetstappen begon boven hen op het podium te galmen en Kian deed snel de deur open en liep de opening door. Hij trok het meisje achter zich aan. Net op tijd, want de lichten boven gingen aan en er viel een schaduw door het gat naar binnen.

De glimlach mislukte nog al. En Kayleigh grinnikte, ze was niet heel zenuwachtig ofzo, vond het wel spannend, een keer iets anders als die dagelijkse sleur. Ze wist zeker dat Farah en Dorothea dit ook helemaal geweldig gevonden hadden, en toch was ze blij dat die hier nu niet waren. Ze miste hen altijd, maar wilde niet voor problemen zorgen, niet bij hen. Bovendien had dit ook wel iets; met een onbekende jongen in een onbekende ruimte, onder het toneel. Ergens wel eng, maar zo eng vond ze die jongen niet. Hij zag er groot en eng uit, maar ze vond hem het type om een heel klein hartje te hebben. Ze volgde hem en tikte zijn hand vrijwel meteen van haar arm toen hij haar mee naar binnen getrokken had, ze gingen de trappen op, langzaam, wel snel genoeg om niet om te vallen, maar niet te snel om goed te horen wat er gebeurde.

Toen ze zijn hand van haar arm afhaalde keek hij haar spottend aan, maar hij zei niks en liep verder de trap op. Zijn schoenen tikten zacht op de houten trap, maar het geluid zou alleen gehoord worden door iemand die zich in dezelfde ruimte als de trap zou bevinden. Kian ging er vanuit dat er nog een deur zat tussen de trap en het podium, dus hij gaf niet zoveel aandacht aan het geluid dat hij veroorzaakte. Totdat hij voetstappen hoorde die in hun richting kwamen. Hij stond stok stijf stil en spitste zijn oren. Waarschijnlijk had de man de conclusie getrokken dat er nog mensen beneden moesten zijn en kwam hij nog een kijkje nemen.. Kian legde de laatste treden af en bleef voor de deur staan. Deze opende zich langzaam en het gezicht van een man verscheen, verweerd en onder de littekens. Zijn kleine zwarte ogen keken gevaarlijk naar Kian, die hetzelfde terug keek. ‘Wat doen jullie hier?’ Vroeg hij met een zware, angstaanjagende stem. Hij had hetzelfde in zijn toon als Kian. Iets hooghartigs, alsof hij wist dat hij altijd zijn zin kreeg. Maar Kian was niet het persoon die iemand anders de baas over hem liet spelen. Hij wist dat hij niet in een vechtpartij terecht moest komen met het meisje erbij, dus bedacht hij wat anders. Hij schoot naar voren en gaf hem een stoot tegen zijn kaak. ‘Rennen!’ Riep hij naar het meisje. Zelf bleef hij bij de man staan, om te zorgen dat deze niet bij kwam voordat ze weg waren.

Kayleigh stoorde zich enorm aan het klikken van zijn schoenen, wat nou als... Ja, wat als die man hen boven hoorde. Toen er dan ook een nogal eng gezicht verscheen, dat onder de littekens zat, en een smoel die op onweer stond verstrakte ze. Even kreeg ze het ijskoud. Maar de vraag van die man was niet moeilijk, en het was makkelijk om een antwoord te geven dat niet helemaal waar was. Dat die jongen de man gewoon neersloeg kon natuurlijk ook, maar ze vond dat op zijn zachtst gezegd heel dom. Ze had hen er vast wel uit kunnen lullen; want dat was waar ze goed in was, liegen. Ze kon mensen dingen laten geloven en toezeggen zonder dat ze wisten dat het gelogen was, of dat e zelf toegezegd hadden. Toen de jongen dan ook riep dat ze moest rennen keek ze hem eerst kort hoofdschuddend aan en rende toen toch maar langs hem heen , springend over de man die nogal in de weg lag. Ze wist dat het te zien was geweest aan de blik van de man dat hij niet heel zachthandig met hen om zou gaan, maar ze had haar aura's nog steeds niet helemaal onder controle; wat inhield dat ze dus wist dat die man niet slecht was. In een slecht humeur, ja. Maar hij was niet slecht van karakter. Een geruststelling waar ze nu niet zo veel meer aan had. Nu rende ze maar over het podium, de plek waar ze erdoorheen gezakt waren vermijdend. En toen kwam ze plotseling tot stilstand. Rory. Rory was nog daarbeneden. Ze kon niet zonder Rory hier weg gaan. Het was haar enige familie hier. Haar beste vriendin. Natuurlijk had Kayleigh genoeg vriendinnen, maar geen enkele van hen nam dingen zo klakkeloos aan als Rory dat deed. Zonder Rory zou ze niet gaan.

Kian zag aan haar uitdrukking dat ze het niet eens was met zijn handelingen. Hij bromde gevaarlijk en keek haar spottend aan. 'Ik ken hem. Hij is niet zo'n prater.' Zijn blik gleed naar beneden en bekeek het gezicht van de man. Het was waar dat hij hem kende. Deze man stond bekend als een wapenhandelaar, al dacht Kian dat hij ondertussen al met pensioen was gegaan. Kian zelf was nooit in dat soort handeltjes verwikkeld geraakt, hij had zich er zelfs sterk van afgehouden, wetend dat die bendes je als in een spinnenweb zouden inwikkelen, zodat je er nooit meer weg zou kunnen. Toch was hij wel in aanraking gekomen met die personen die al wel inwikkeld waren in het web. Deze man was er zo eentje. Het was geen slecht mens. Hij had humor en zorgde ervoor dat er (bijna) niemand last van zou hebben al was hij bezig met het handelen. Al ging het wel eens mis. Dat was af te lezen aan de littekens op het gezicht van de man, die slapende leek te zijn. Ondanks alles mocht hij Kian niet en als Kian hem niet voor was geweest, dan was hij zelf van de trap af gerold na een klap tegen zijn kaak. Zijn blik gleed weer terug naar het meisje, niet van plan om meer uitleg te geven. Hij wilde al achter haar aan rennen, toen ze stil bleef staan. 'Wat is er nou?' Vroeg hij vermoeid.

"Rory" mompelde ze. "Mijn kat, je weet wel, die witte" er zou nu onderhand een lampje bij hem moeten zijn gaan branden. Ze draaide zich om, in de richting waar de man lag. Ze was niet bang. Was niet bang voor een beetje een vreemde man. Zo'n meisje was ze niet. En wat nou als die man gevaarlijk was? Dat leek haar niet, hoeveel echt gevaarlijke types liepen hier nou rond, en zijn aura was vriendelijk geweest, toch? Nou, waarom dan moeilijk doen. "Ga jij maar, als je dat liever wilt" zei ze tegen de jongen, terwijl ze zich omdraaide en terug liep. Ze stapte weer over de man heen en liep naar beneden, waar ze achter dozen en kasten keek, wel snel, want ondanks dat ze niet bang was wilde ze neit te lang duren, ze wist dat ze een gevaarlijke positie had, hier in de kelder, maar ze had het volste vertrouwen dat dat goed ging komen. Tenminste dat was wat ze hoopte. Stiekem hoopte ze dat die man nog lang lang lang zou slapen, maar ze wist dat de kans groot was dat dat alleen maar hopen zou blijven, en niet ook werkelijkheid. Ze wilde ook niet dat die jongen in de problemen kwam.

Toen ze over haar kat begon, begon er een lichtje te branden in zijn brein. Verrek, daar had hij inderdaad niet aan gedacht. Sinds hij met zijn been door het gat gezakt was, had hij niet meer aan de kat gedacht. Hoe was die überhaupt naar beneden gekomen? Maar goed, het meisje zou hem daar beneden wel gezien hebben. Kian zuchtte, maar bleef staan. Het kwam niet in zijn hoofd op om er gewoon vandoor te gaan. Hij mocht dan niet zo geven om mensen en gevoelens, maar hij had wel een sterke beschermingsdrang en een gevoel van eer. Of trots. Hij zou haar nooit meer onder ogen kunnen komen, al zou haar wat overkomen en hij was er vandoor gegaan. Als ze elkaar ooit weer zouden zien. Kian zuchtte en wierp een blik op te man. "Slaap zacht.' Zei hij met een zachte grinnik. Hij was er van overtuigt dat de man daar nog wel even zou blijven liggen, afgaande op de bloeduitstorting op zijn kin. Daarna keerde hij zich naar de deur en opende deze, om het meisje achterna te gaan. Hij zou wel even helpen zoeken naar haar kat, tenslotte was hij diegene die deze vergeten was, zonder er zelfs maar over na te denken.