Theater de Schaduw.

De roden gordijnen lonkten naar hem en Kian gaf toe zonder heel veel weerstand te geven. Hij kwam met sierlijke sprongetjes de trap af en liep naar het rode gordijn toe. Met zijn vingertoppen aaide hij over de rode stof, om zich daarna naar voren te buigen en zijn hoofd tussen de opening door te steken. Wat hij zag, was duisternis. Het was volledig donker achter de gordijnen, die het grote podium verborgen. Kian grijnsde en trok zichzelf omhoog, het podium op om het podium te kunnen bekijken. De rode stof gleed soepel over zijn ontblote onderarmen en voelde aangenaam op zijn huid. Met een kort sprongetje was hij al op de verhoging terecht gekomen, en daar stond hij, in de duisternis. Verstopt achter het rood. Hij probeerde met zijn blik door de duisternis heen te boren, maar het faalde. In plaats van echter terug te lopen en op te geven, begon hij zijn mouwen, die weer naar beneden gegleden waren, weer op te stropen, zodat de tatoeages op zijn onderarmen duidelijk zichtbaar werden. Pas daarna keek hij weer om zich heen, om te wennen aan het donker.

Kayleigh hield van de plek, het podium, achter het donkerrode gordijn verscholen. Het was een rustgevende plek. Het theater. Maakte dat je na kon denken. kayleigh kwam er vaak als ze even niet meer verder wist. Vroeger praatte ze met haar zussen over dit soort dingen. Ze miste haar zusjes. Het was alsof er een stukje van haar af gescheurd was als ze niet bij hen was. Ze zouden nooit met z'n allen vage trucs uit kunnen halen, leraren verwarren, die niet doorhadden dat ze met drieën zijn. Dat was vaak gebeurd op hun eerste school. Eerst alleen met z'n tweeën en hoe langer hoe vaker ze gewoon willekeurige klassen uitzochten, waar ze op dat moment zin in hadden en als niemand zin had werden er strootjes getrokken. Rory lag op haar schoot en krulde haar staart om haar arm. Haar witte vacht was te licht voor de kleuren achter het gordijn. En toen er een jongen het gordijn doorstapte keek Kayleigh langzaam op. Rory liep bijna geruisloos achter Kayleigh's arm door en gaf kopjes aan haar rug. Kayleigh zat redelijk elegant boven op een soort kast in de coulissen. Waarom die er stond wist ze niet, waarschijnlijk voor een of ander toneelstuk. Ze vond het een fijne plek, omdat niemand haar hier verwachtte. En ze kon zo mooi alles zien, ookal zag niet iedereen haar meteen. Ze wist heel goed dat ze hier helemaal niet mocht zijn, en al helemaal niet boven op een kast die gebruikt werd als decor. Rory vond het prima en krulde zich naast haar op op een oud kussen wat ze mee gesleept had naar boven.

Hij zette een stap richting de achterkant van het gebouw. "Auw, fuck.' Vloeide er uit zijn mond, als in een grom toen hij zijn teen stootte tegen een soort doos dat er stond. Hij beet op zijn lip. Als reactie op de pijn waren er weer vonken ontstaan die oversprongen op zijn vingers, iets wat altijd gebeurde als er hem wat overkwam. Een soort mechanisme was het geworden, iets wat hij niet onder controle had. Even werd zijn gezicht kort verlicht door de vonken, om daarna weer te verdwijnen in het duister. Hij bromde nog wat na en zette nog een stap naar achter, de doos zorgvuldig vermijdend. Langzaam, stapje voor stapje naderde hij de achterkant en daarbij ook het kastje. Nog een keer struikelde hij bijna, maar hij wist een vloek binnen te houden. Bij een teveel aan lawaai zouden er onmiddellijk allerlei mensen hier naartoe komen om hem te verwijderen van het podium, terwijl hij er graag nog wat beter naar zou willen kijken. Het was jammer dat het zo donker was, hoewel het dat ook wel weer spannender maakte. Hij hield meer van donker dan licht. Al was duisternis zo onhandig. Nog een laatste keer stootte hij tegen iets aan. Iets hoogs. Hij begon het te betasten met zijn handen. Zijn vingers gleden tegen iets aan van stof. Iets warms. Hij trok zijn hand terug. "Sorry?' Mompelde hij zachtjes. Ergens wist hij dat het een persoon was die daar op de kast moest zitten. Al gaf hij geen kik.

Kayleigh zag in een oogopslag zijn aura. Shit, had ze dat nou nog niet door. Waarom zag ze dat altijd meteen. Ze verwachtte dat zijn kracht electrocinese was aan de vonken te zien. Haar dunne skinny spijkerbroek had hij kort aangeraakt met zijn warme handen. Haar crèmekleurige blouse van soepele zijde was eigenlijk net iets te groot en hing om haar lichaam, maar wel heel elegant. Ze keek de jongen met haar ijzige ogen aan en Rory gaf een zacht knorrend geluidje van zich terwijl ze in slaap viel. Het eerste wat opviel waren toch echt de tatoeages op zijn armen. Haar ogen glinsterden even gepikeerd. Ze werd gestoord in haar eigen tijd, in de tijd die ze nodig had om tot rust te komen. Dat kon ze niet hebben, helemaal niet. Met haar ijsblauwe ogen had ze al snel zijn ogen gevonden en ze keek er vijandig in. Zo was ze nu eenmaal. Mensen die ze niet kende moesten geen warm welkom verwachten. Opstandig hingen haar rode haren in krullen langs haar gezicht, en al met al zag ze er knap, maar enorm bitchy uit. En dat was ook hoe ze op dit moment zou reageren, als een bitch. "Wat doe je hier?" vroeg ze, en haar stem was zo koud dat je er rillingen van kon krijgen. Misschien was die jongen wel helemaal niet vervelend, maar hij was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek, vooral dat eerste. Kayleigh raakte in een soort trance als ze rust nodig had, dan kon niemand aan haar komen, en degene die haar eruit haalde had het meestal te verduren, dat was ook waarom niemand Kayleigh ooit wakker maakte en iedereen altijd maar wachtte tot ze zelf wakker werd van de wekker.

Kian had een stapje naar achter gedaan en probeerde de persoon op de kast te onderscheiden met toegeknepen ogen. Het donker was al minder doordringend dan ervoor en een gestalte werd duidelijk. Een meisje in een blouse en een skinny jeans. Waarschijnlijk had hij daarnet haar been aangeraakt. Haar ogen leken even licht te geven in het donker. Opvallende blauwe ogen had ze, die duidelijk te zien waren in het zwart waardoor haar gezicht verborgen werd. Haar stem klonk pissig, fel. Alsof ze al besloten had om hem te haten voordat ze elkaar eigenlijk echt ontmoet hadden. Een zachte lach rolde over zijn tong en zijn vingers begonnen weer te vonkelen van de elektriciteit die werd losgelaten in zijn lichaam. Zijn vingers tintelden. Zijn ogen richtten hij echter op haar. Het warme, maar harde bruin moest bijna onzichtbaar zijn in het donker, maar zij leek precies te weten waar ze kijken moest. Recht in zijn ogen staarde zij, maar hij ontweek het niet. 'Ik kwam alleen even kijken schatje.' Antwoordde hij met zijn charmante stem, die meestal zo zijn uitwerkingen had. Zijn woorden werden gevolgd door weer een zacht rollende lach. Hij hield er wel van als meisjes zo waren.

Kayleigh kon hem nu wel aanvliegen. Ze bleef hem aankijken, op de manier zoals ze het al de hele tijd deed, alleen nu flikkerde er nog een soort woede op in haar ogen. Rory was wakker geworden en rekte zich uit. Schatje. Wat dacht hij wel niet. Allerlei scheldwoorden doemden in haar hoofd op, maar ze sprak ze niet uit. Ze beet kort op haar lip, die overigens donkerrood gestift was. Ze zag het vonkje. Stoorde zich eraan. "En kan je dat lichtje niet binnen houden?" vroeg ze toen vinnig, terwijl ze zich van de kast liet glijden. Haar gympen maakten bijna geen geluid toen ze de grond raakten, en Kayleigh snapte weer waarom ze sneakers heetten. Ze had heel normale zwarte converse gympen aan. Normaal had ze misschien hakjes of van die schoenen met een schapenwollen binnenkant aan gehad, maar haar sneakers zaten makkelijker, en ze kon er makkelijker op bewegen als ze ging dansen. Rory keek verontwaardigd op, toen Kayleigh van de kast sprong en ging arrogant op de plek zitten waar Kayleigh net gezeten had, haar blauwe ogen keken genietend de kamer in. Kayleigh stond dicht bij de jongen. Keek hem nog steeds aan, en voelde alleen dat ze een enorme hekel aan deze jongen had. Had hij maar niet hier moeten komen terwijl zij hier was om tot rust te komen. Normaal was ze de kwaaiste nog niet, maar alles wat de jongen nu zei zou ze waarschijnlijk verkeerd opvatten.

Met een half geamuseerd glimlachje op zijn gezicht liet hij zijn blik over haar heen glijden, haar felle bewegingen volgend. Geen aandacht gevend aan de flikkerende ogen, die eigenlijk geen impact op hem hadden. Hij had zich ongemakkelijker gevoeld als ze wel vriendelijk was geweest. Dit kende hij tenminste, zo waren alle mensen die hij gemogen had. Anders dan anderen. Zijn blik gleed terug naar haar ogen toen ze weer begon te praten op diezelfde felle toon. Hij knikte even kort, maar nog steeds glimlachend en hij liet de vonkjes die zijn huid bedekten uitdoven. Onwillekeurig spande hij zijn spieren even aan. Het gemis van die vonkjes op zijn huid voelde akelig. Hij was het gewend dat prikkelende gevoel op zijn huid te hebben. De tatoeages spanden mee met de huid. Zijn armen zaten werkelijk helemaal vol. Dit had een paar jaar geduurd, maar nu hoorde het bij hem. Het maakte hem tot wie hij was, Kian. Een jongen die eigenlijk nergens thuis was. Altijd zoekend naar spanning. Hier had hij het weer gevonden, bij haar. Om die spanning op te roepen hoefde hij haar niet uit te dagen. Zij daagde hem al uit met haar felblauwe ogen, die zo anders waren dan zijn warme bruine. Zijn blik was alweer van haar afgegleden en hij keek de kamer al weer rond. In zich opnemend waar hij terecht was gekomen.

Ergens stoorde ze zich eraan dat hij zo cool bleef, want zij kookte van binnen. Ze wist dat dat niet hoorde, maar zo was ze nou eenmaal, impulsief en heel snel boos. Het irriteerde haar nog meer dat hij meteen deed wat ze hem gevraagd had, en hij haar nu compleet leek te negeren. En om het voor haar nog net even ietsje erger te maken begon Rory luid spinnend tussen de benen van de jongen door te lopen. "Ik vroeg je wat" snauwde ze, terwijl ze Rory met een schuin oog in het oog hield. Ze had hem gevraagd wat hij hier kwam doen, en nu wilde ze het weten ook. Ze wilde weten wat hem ertoe gebracht had haar uit haar concentratie te halen, en ze vroeg zich ook af waarom hij zich redelijk op zijn gemak scheen te voelen, ze had hem nou niet bepaald een warm welkom gegeven. Ze werd niet uit haar evenwicht gebracht, maar zo had ze niet verwacht dat hij zou reageren. Ze tikte met haar voet afwachtend op de vloer. Ging hij nu bijna weer?

Kian keek haar verrast aan. 'Ik ben er toch vrij zeker van dat ik ook al antwoord gegeven had.' Ze leek steeds bozer te worden om zijn houding en hij vond haar ook vrij irritant worden op deze manier. Als ze niet zo had gereageerd was hij waarschijnlijk al weggeweest, zo interessant was het hier nou ook weer niet, maar hij was benieuwd ze nog actie zou ondernemen als hij niet zou doen wat ze zei. Hij deed een stapje opzij en draaide zich half om naar de houten achterkant. Nu pas zag hij dat er wat gaatjes zaten in een van de planken. Het was een donkerdere plank dan de anderen, ietwat vermolmd misschien. Kians ogen werden groter en hij stak zijn armen uit. Hij voeld met zijn vingertoppen aan het hout, wat onder zijn handen weg leek te vallen. Hij slaakte een zachte, veraste zucht. Hij duwde wat harder en er verscheen een gat in het hout. 'Moet je zien!' Riep hij zachtjes uit. Even draaide hij zijn hoofd naar haar toe, om haar even in de fel blauwe ogen te kunnen kijken en richtte zich daarna weer op het hout. Met beide handen begon hij het gat groter te maken.

Kayleigh negeerde zijn woorden. Nee hij had het niet duidelijk gezegd vond ze; hij kwam kijken,maar dat verklaarde niet waarom hij hier was. Haar ogen begonnen te glinsteren bij het ontstane gat, en ze vergat haar woede op de jongen. Rory vond het duidelijk ook interessant en kwam dichterbij, met haar witte vacht langs het been van de jongen strijkend. Kayleigh schudde even met haar rode krullen en bukte toen naast de jongen neer bij het gat. Ze trok de plank ernaast er zonder moeite uit, en het gat werd groter. Kort keek ze op om de bruine ogen van de jongen te zoeken. "Laten we kijken wat erachter zit?" zei ze, meer als een soort besluit dan een vraag. Ze was haar woede en geprikkeldheid van net alweer vergeten. Veranderlijk als het weer.

Iets streek langs zijn benen en Kian keek naar beneden. Een witte kat liep op de planken en even trok Kian zijn wenkbrauw op. Wat deed die nou hier. En hij bukte zich om de kat over zijn kleine kop te aaien, hoewel hij eigenlijk niet zoveel had met beesten. Daarna richtte hij zich weer op het gat en op het meisje naast zich, die nog op gelijke hoogte met hem zat en hij grijnste om haar woorden die ze had gesproken terwijl ze hem in de ogen keek. 'Dat is voor vanzelfsprekend' Antwoordde hij, gepaard met een knipoog. Hij richtte zich weer op de vermolmde plank en stond op om ook aan de bovenkant te kunnen voelen. Daar hadden een paar spijkers losgelaten en Kian kon als hij een beetje kracht zetten de hele plank eruit breken. Zijn spieren spanden zich en de plank liet inderdaad helemaal los, maar viel ook helemaal uit elkaar. Splinters vielen op de rug van het meisje naast hem en Kian begon zacht te lachen. 'Ooh sorry.' Zei hij nog, al grinnikend en hij bukte om het hout van haar blouse af te kloppen.

Kayleigh negeerde die knipoog maar even, maar knikte instemmend. Toen ze de splinters op haar rug voelde keek ze hem eerst kwaad aan, sprong op en schoot daarna in de lach. De splinters pikten door haar blouse in haar rug. Ze wrong zichzelf in vreemde hoeken en trok uiteindelijk het blousje maar uit. Ze had nog gewoon een donkergrijs hemd aan, dus niets om te zien voor Kian. Ze begon aan het de splinters uit haar blouse vissen. "En wordt het al wat?" vroeg ze met een grinnik, terwijl ze nog steeds haar best deed de splinters uit de stof te vissen zonder het hele blousje te verpesten.

Kian kwam met haar weer overeind en staakte zijn pogingen om haar blouse af te kloppen, die nam ze duidelijk al zelf voor haar rekening. In plaats daarvan richtte hij zich op de ruimte die zich achter de vermolmde plank had bevonden. Hij stak zijn hoofd door het gat en keek naar binnen. Het was er lichter dan op het podium, maar toch was het niet helemaal duidelijk wat er precies binnen stond. Kian was te groot om naar binnen te gaan. De plank was vrij smal geweest en ook niet al te hoog. Als Kian een tenger gebouwde knul was geweest had hij misschien naar binnen gekunt, maar helaas was hij nu te gespierd. Hij gromde even en keek naar het meisje, dat nog steeds bezig was met haar blouse. 'Oke, ik pas hier nooit doorheen, al ga jij nou eerst, dan breek ik nog een plank los?'

Kayleigh keek naar het gat dat ontstaan was en ze wurmde zich ertussendoor, wat met gemak ging. Rory sprong achter haar aan. "Ik zoek wel naar een deur" zei Kayleigh terwijl ze even haar ogen liet wennen aan het licht dat er opeens was. Ze keek de ruimte rond, kleine beetjes stof dwarrelden voor haar ogen door de ruimte. Er was een klein raam waar een zwak licht uit kwam, waarschijnlijk van straat. Ze bekeek de muren, maar de ruimte had geen deuren. "Er zijn geen deuren" riep ze richting het gat. Kayleigh vond het een beetje vreemd dat de kamer overduidelijk geen deuren had, of hadden ze die deuren gewoon nog niet gevonden? Rory bleef dicht bij Kayleighs benen en draaide er rondjes om en door.

Maar Kian had niet geluisterd naar haar woorden. Direct nadat ze door het gat verdwenen was, ging hij aan een andere plank hangen. Deze gaf niet zo makkelijk mee. Hij was duidelijk nieuwer dan de plank er naast en hij vroeg zich af waarom ze de vermolmde plank hadden laten zitten. Zijn spieren spanden zich weer aan en hij beet zijn tanden op elkaar. Bang. Met een knal liet de plank los en twee of meerdere spijkers vlogen over het podium. Oeps . Kian begon te grinniken. Hier was hij in zijn element, hier hield hij van. Langzaam liet hij de plank zakken en legde deze op het podium, naast de splinters van de eerste plan. Daarna sprong hij achter het meisje aan, de ruimte in. Stof vloog hem in het gezicht en hij nieste luid. Een galmend geluid klonk in de kamer, veroorzaakt door zijn nies en Kian haalde zijn wenkbrauw op. 'Wat was dat?'

Kayleigh trok een wenkbrauw op. Stoerdoenertje. Verder negeerde ze het. "Echo" zei ze, alsof dat overduidelijk was, na zijn nies. Ze keek de ruimte rond, hij was klein, en het was niet raar dat zijn nies een echo veroorzaakt had aangezien de ruimte alles behalve vol stond. Op een paar balken en latten na die overal over de vloer verspreid lagen was de kamer zelfs bijna leeg. Tenminste zo leek het. Kayleigh liep een stuk naar voren, en hoorde hoe de houten vloer onder haar voeten kraakte.

Kian ging naast het meisje staan en keek opzij, naar haar gezicht. Een nadenkende uitdrukking lag op zijn gezicht, alsof hij nadacht over haar woorden. De echo had niet geklonken als een echo. Meer als een klankkast van een gitaar. Hij besloot echter niks te zeggen en hij keek verder de ruimte rond. Er stond niks interessants, als er al iets stond en Kian zuchtte. Misschien had hij ergens verwacht dat er gesmokkeld koopwaar zou staan. Of in iedergeval iets spannenders dan leegte. Hij grijnste even vaag, zonder vreugde en hij liep naar een paar dozen die achterin waren opgestapeld.

Kayleigh keek naar de bewegingen van de jongen. En toen besefte ze dat ze zijn naam niet eens wist. Niet dat het haar iets uitmaakte. Maar toch was het vreemd dat ze hier in een lege ruimte met een vreemde jongen was. Ze liep achter de jongen aan, maar toen ze op de planken kwam kraakte er een hard onder haar voet, en zakte ze weg, door de plank heen, met een voet dan. Ze schrok, maar kon gelukkig haar voet zonder moeite weer uit het gat trekken, vlug liep ze achter Kian aan en trok een van de dozen naar zich toe. De eerste was leeg. Het leek haar zinloos om een lege doos neer te zetten, maar ze vond deze hele ruimte maar zinloos.

'Ik denk niet dat we iets interessants zullen vinden hier.' Zei Kian nadat hij een blik had geworpen in de lege doos. Er was iets van telleurstelling te bespeuren in zijn stem. Hij rechtte zijn rug en liep weer terug naar het gat waar ze doorheen waren gekomen. De grond kraakte toen hij in de buurt kwam van het gat waar het meisje net doorheen was gezakt, maar daar dacht hij niet over na. Totdat hij er ook doorheen zakte. Niet alleen met zijn voet, maar met zijn hele onderbeen. Hij verloor zijn evenwicht, ving zich net op met zijn handen en vloekte. 'Fuck.' Bromde hij toen hij naar zijn been keek. Het hout zat om zijn bovenbeen heen geklemd en hij kon nergens heen. Zijn voet bungelde ergens halverwege in de lucht. Er was duidelijk nog een ruimte hieronder. Maar dat boeide hem even niet, hij wilde hieruit.

Kayleigh schoot de jongen te hulp, of in elk geval probeerde ze dat, door niet te erg op de planken te gaan staan, want ze wist dat ze er door zou zakken. Maar er was vrij weinig dat ze kon doen omdat hij er in het midden van de planken doorheen gezakt was. "Wacht, ik probeer dichterbij te komen" zei ze, de planken kraakten gevaarlijk, maar Kayleigh was een stuk minder zwaar dan de jongen. Toch wist ze dat ze hem er niet zomaar uit ging krijgen. Ze liep naar hem toe en pakte zijn armen vast. Ze had op zich nog best veel kracht in haar armen, wat je niet zou verwachten als je haar zag. "Oke" mompelde ze, terwijl ze goed ging staan en hem omhoog trok. Aan het begin werkte het, tot de planken kraakten en Ze er zelf weer met een been tot haar kuit inzakte. Ze trok zichzelf los en ging aan de zijkant staan. "Lijkt me niet zo handig" mompelde ze, terwijl ze naar het gat dat ze net veroorzaakt had keek. Ze trok kort aan de planken erlangs en maakte het gat groter. Ze kon naar beneden kijken, er was een donkere ruimte, en als ze zei donker, bedoelde ze ook echt donker.

Kian grijnsde toen het meisje hem begon te helpen, al werkte het niet echt. Of beter gezegd: Helemaal niet. Toen ze hem bij de armen pakte, vouwde hij zijn handen om haar polsen, zodat ze niet weg zouden glijden en zij meer kracht kon zetten. Hoe sterk ze ook was, hij vond het onwaarschijnlijk dat zij hem eruit zou kunnen trekken. Hij was waarschijnlijk anderhalf keer zo zwaar als zij. Toen zij er ook in zakte, ontsnapte hem weer een zachte lach en er was iets van spot te zien in zijn ogen. Wel bleef hij haar bewegingen volgen, misschien zou ze wel wat bedenken. Hij keek naar het gat, dat zij steeds groter maakte, en plotseling kreeg hij een idee. 'Wat als we nou de planken weghalen bij mijn been, dan laat ik mezelf naar beneden zakken.' Zei hij. Hij wist niet of het zou gaan helpen, of dat hij dan wel weer bij de kamer beneden weg zou kunnen komen, maar het was het beste wat hij op het moment kon bedenken.

Kayleigh schudde haar hoofd. "Lijkt me niet slim" zei ze. "Dat zou alleen betekenen dat je zo naar beneden valt, en we weten niet wat daar beneden zit." voor hetzelfde geld zou hij te pletter vallen, vanaf hier zag je niet waar de grond was, misschien had het een hoog plafond. Misschien stond er een of andere vreemde machine. "En je kan je niet laten zakken omdat de planken overal om je heen breken, je bent precies in het midden van het zwakke stuk erdoor gezakt." maar iets beters kon ze ook niet bedenken. "Anders kijk ik eerst wat daar onder is" zei ze, terwijl ze haar gat nog iets groter maakte. Ze viste haar mobiel uit haar zak en scheen met de flits van de camera naar onder. De ruimte was inderdaad dieper dan deze en liep aan alle kanten door. Er stonden nieuwe dozen, maar gelukkig niet iets bijzonders om op te vallen. "Er staan dozen, die zullen je val waarschijnlijk breken" zei ze, terwijl ze bij hem kwam staan.

Nadenkend staarde Kian naar haar gezicht en knikte even toen ze uitgesproken was. Hij zei pas weer wat toen ze de foto had genomen en had gezegd dat de dozen die er stonden zijn val wel zouden breken. Ergens betwijfelde hij dat, maar dat risco moest hij maar even nemen. Hij knikte en begon met zijn handen het gat te vergroten. Toen stopte hij plotseling. 'Ik denk dat ik niet naar beneden hoef te vallen.' Zei hij opeens. 'Ik kan gewoon mijn been eruit trekken als het gat wat groter is.' Met een domme uitdrukking keek hij haar aan. Dat ze daar niet gewoon eerder opgekomen waren. Af en toe was hij echt vreemd. Hij schudde zachtjes zijn hoofd om zichzelf en trok een plank los, die naast het gat zat. Het gat werd inderdaad makkelijk groter en door zijn handen aan de zijkanten te zetten kon hij zijn been er langzaam uit trekken. Zijn voet zat onder het stof, wat van de kamer onder de vloer kwam en hij klopte het met zijn handen eraf.

Kayleigh keek hoe hij overeind kwam, maar stiekem was ze nu wel benieuwd naar wat er onder die vloer was. Ze ging op haar buik liggen en keek door het gat dat hij achtergelaten had. "Zullen we niet gaan kijken?" vroeg ze met twinkelende ogen. Ze hield van avontuur of iets wat erop leek. "Nouja, ik weet niet wat jij doet, maar ik ga kijken" zei ze toen het haar te lang duurde. Ze liet zich voorzichtig met haar benen eerst door het gat zakken en keek kort naar Kian. Toen liet ze los, met haar armen boven haar uitgestrekt, liet ze zich door het gat glijden. Ze was behendigd en lenig en kwam dus ook netjes tot stilstand op de middelste doos, die overigens wel redelijk hard was, maar ze had de val goed opgevangen.