De binnenplaats

Carl stond op en liep naar de jongen toe. "Waar luister je naar?" vroeg hij, hard genoeg voor de jongen om hem boven de muziek uit te kunnen horen. "Want het klinkt heel apart." Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek naar de kleuren en noten die hij zag, maar het leek hem onlogisch dat het een piano en een drumstel waren, twee instrumenten die hele eigen kleuren hadden, kleuren die je bij geen ander instrument zag. Een ook de manier waarop de noten en sleutels door de kleuren sprongen, waren duidelijk verschillend bij deze twee.

Mathieu keek de jongen even wat onderzoekend aan, hj keek aklsof hij wat in de lucht rond zag zweven, maar behalve wat insecten was er helemaal niets. "Een stuk van (naam van een of andere componist xd)" zei hij op zjn hoede. Zijn muziek had helemaal niet zo hard gestaan dus hij vroeg zich af waarom de jongen het helemaal daar had kunnen horen.

"Oh, oké," zei Carl en hij dacht even na. "Maar welke instrumenten worden er dan gespeeld? Want het ziet er niet uit als een vaste combi." Hij besefte niet dat het vreemd zou klinken, het woordje zien. Maar ja, in zijn wereld was dat normaal, dus hij ergerde zich er ook niet meer aan.

Mathieu keek hem wat verbaast aan. "Hoe bedoel je?" vroeg hij zonder op de vraag te antwoorden. Hij begreep zijn vraag niet helemaal, maar misschien was het een dialect verschil of iets dergelijks. Hij was nooit zo veroordelend over iemand dat hij iemand gelijk een weirdo vond.

"Dat is simpel toch?" vroeg Carl. "Welke instrumenten spelen in jouw muziekstukje. Want het klinkt gewoon niet als een normale combinatie." Hij had nu een tijdje staan luisten en het klonk ook apart, zo zag het er niet alleen uit. Maar dat was wel vaker zo, als iets er apart uit zag. Dus hij keek de jongen nieuwsgierig aan, tot zijn aandacht werd afgeleid door een bloemelfje dat een prachtige hyacint uit de grond liet schieten.

Mathieu besloot het maar te laten zitten, "Drum en piano." antwoorde hij op de vraag van de jongen. Uit beleefdheid nam hij de oortjes uit zijn oren, draaide het volume zachter en zette hem daarna zelfs uit. Hij volgde de blik van de jongen naar een stuk grond waar niks leek te zien, even trok hij een wenkbrauw op om zijn verbazing te uiten over het niets kunnen zien van waar de jongen naar keek.

"Dat hoor je inderdaad niet vaak samen," zei Carl en hij keek weer naar de jongen. "En dat is dus muziek waar jij van houdt? Is wel begrijpelijk." Hij knikte bedenkelijk, waarna hij werd afgeleid door zijn wereldje. Joey en Blub stonden bij de nieuwe hyacint en keken er met verbazing naar. Dit soort blikken zorgden bij Carl altijd voor een lachbui, zoals nu.