De binnenplaats

Aangezien de school is gebasseerd op een oud engels kasteel kan een kleine binnenplaats natuurlijk niet ontbreken. De temperaturen zijn hier altijd zachter dan buiten de schoolmuren aangezien de wind hier geen vrijspel heeft en de zon dus alle ruimte heeft om de lucht op te warmen. Het is niet heel groot, maar er is genoeg ruimte om lekker in het zonnetje op een bankje je huiswerk te maken. Overal staan plantenbakken met bloemen en struiken die bijna het hele jaar bloeien, alleen in de koude periode van de winter niet. Er staan overal bankjes, maar je kunt ook op de rand van de houten plantenbakken zitten. Het is er niet heel druk, maar in tussenuren zijn er vaak wat grotere groepen leerlingen.

regels: Niet te druk, verder de standaard regels.

Nonchalant slenterde Kian over de binnenplaats. Sierlijk, als een kat. Zijn uitdrukking had de hooghartigheid die hen kenmerkte. Het was alsof hij daar niet hoorde, daar, op dat plein. Het was alsof het plein leek te krimpen en de jongen groter werd. Hij was niet iemand die je tussen muren zou moeten zetten. Zijn ogen speurden over de binnenplaats, waar niets interessants te zien leek. Het was leeg, op de planten na. De bankjes waren leeg en dus was er niemand, behalve hij. Een persoon die er niet leek te horen. Hij zuchtte diep en haalde zonder er bij na te denken een pakje sigaretten uit zijn zak en viste er een sigaret uit. Hij hield hem omhoog en hield zijn vinger er tegenaan. Een vonkje leek over te springen van zijn vinger op het bruine uiteinde en een vlammetje ontstond, die meteen aansloeg. Kian glimlachte tevreden, dit trucje had hem nog nooit teleurgesteld. Hij nam een trekje van zijn sigaret. Hij wist dat het eigenlijk niet mocht, roken binnen de schoolmuren. Maarja, er was toch niemand. En hij was Kian.. Zo stond hij daar, midden op het pleintje, totdat hij de sigaret opgerookt had. Hij keek een beetje beteuterd naar het overgebleven stompje die hij tussen zijn vingers had, liep daarna naar een plantenbak, maakte met zijn vinger een gaatje in de aarde en stopte de sigaret erin. Om daarna met een brede grijns het gaatje met zijn handen weer dicht te maken.

Livine was langzaam de binnenplaats op gekomen. Maar toen ze zag dat daar een jongen was had ze haast gelijk rechtsomkeerd gemaakt. Het was dat de jongen een sigaret vast hield. Iets waar Livine een hekel aan had. Daarom had ze zich weer terug gedraaid en was tegen de muur aan gaan leunen." Je weet dat je eigenlijk niet mag roken binnen." Mompelde ze zachtjes maar hoorbaar. Ze had haar capuchon ver over haar hoofd heen getrokken en het enige wat je zag, was een soort schaduw van een mond dat bewoog en haar zwart lijkende kralen oogjes die de jongen afwachtend aankeken. Of eigenlijk niet echt recht in de jongen zijn ogen, eerder langs hem heen. Ze was nooit zo van de mensen recht aankijken. Het hoorde niet met hoe zij was en wie zij was, vooral niet bij hoe zij geworden was.

Een zachte stem klonk en drong door tot in zijn hoofd, toch besefte hij niet helemaal wat er gezegd werd, het horen van de stem had hem zozeer verbaasd dat hij zich meer richtte op de stem dan op woorden die klonken. Zijn beweging stokte even en langzaam draaide hij zich om. Wat hij zag, was een meisje. Tenminste, hij dacht aan haar gestalte te kunnen zien dat ze een meisje was, maar haar gezicht zag hij niet. Automatisch gleden zijn ogen naar haar bewegende lippen, die er zachtroze uitzagen van die afstand. Lippen die door vorm en kleur gewoonweg niet aan een jongen konden toebehoren. De zachte schaduw van de littekens die haar wangen ontsierden, vielen hem niet op. Hij deed een stap dichterbij, in de hoop een glimp te kunnen opvangen van het gezicht van het meisje, dat hij zich nu voorstelde als zeer lieflijk, maar het enige wat hij te zien kreeg, was zwart. De capuchon was te ver over haar gezicht getrokken om ook maar iets te kunnen onderscheiden. Pas nu drong door wat hem gezegd was, maar hij vond dat hij het recht had geen antwoord te geven, dus bekeek hij haar, met zijn hoofd iets scheef. Er was iets wat hij ontdekken kon, en dat maakte hem nieuwsgierig.

Livine vond zijn blik niet fijn. Het idee dat hij haar in zoich op nam sprak haar niet aan. Daarom vroeg ze met een toch wel felle stem,' Kan je het zien? Of moet ik me capuchon voor je afdoen. Geloof me dat wil je niet.' ze kon haar gezichtsuitdrukking niet in bedwang houden en haar lippen vormde een streep terwijl ze haar ogen een beetje samen kneep. Daarna rolde er een zucht over haar lippen en sloeg ze haar armen over elkaar.' oke, ik doe alsof ik die sigaret nooit heb gezien als jij belooft nooit meer binnen te roken. Het is ranzig.' hierdoor leit ze duidelijk merken dat ze geen voorstander was van de sigaret. Haar stem had namelijk toch erg geirriteerd geklonken.

Een raadselachtig glimlachje speelde om zijn lippen toen hij eindelijk antwoord gaf. 'Nee, ik kan het niet zien. Je capuchon zit ervoor.' Zijn stem was als die van honing, het droop ervan af. Toch had hij het ruwe aan zijn toon, die uitte dat hij niet iemand was met wie je kon spotten. Hij beet even op zijn onderlip om een zachte grinnik te onderdrukken. Het was niet zijn bedoeling om haar te kwetsen of uit te dagen. Dit was gewoon de manier hoe hij met mensen om ging. Mensen waren voor hem eigenlijk allemaal hetzelfde, bijna niemand sprong er uit, was opvallend. Tenminste, tot nu toe was hij maar enkele mensen tegengekomen die hij echt mocht. Voor een tijdje. Daarna was hij weer bij hen weggegaan. Dit meisje had echter wel iets wat anders was dan bij anderen. Anders zou ze haar gezicht niet verbergen. Een zachte grinnikt ontsnapte hem nu, hij kon het niet tegenhouden en hij vervolgde. 'Had je me willen verraden dan?' Vroeg hij.

Livine duwde zich af van de muur met haar rug en liep wat meer naar de jongen toe. Maar bleef nog steeds op een afstand staan waardoor hij haar gezicht niet kon zien." Zoals ik al zei, je wilt niet dat ik mijn capuchon af doe. Dat ga je niet aankunnen. En Ja ik was inderdaad van plan je te verraden. Geef me één goeie reden waarom niet? Behalve dan als je stopt met binnen roken, dan zal ik het voor me houden." Livine liet haar armen zakken en stopte haar handen in haar broekzak. Ze keek nu duidelijk langs de jongen omdat ze hem niet durfde aan te kijken. Ze hield er niet van om mensen aan te moeten kijken. Bang dat ze op de één of andere manier wisten van haar litteken nog voordat ze het gezien hadden.

Kian probeerde haar ogen te vinden toen ze op hem af liep. Hij had gedacht dat de zon haar gezicht wel zou laten verschijnen als ze wat dichter bij stond, maar dat was niet het geval. Nog steeds kon hij haar gezicht niet zien en geirriteerd beet hij op zijn lip. Argwanend keek hij naar de plek waar haar ogen moesten zitten. De toon van haar stem vond hij iets grappigs hebben, hoewel ze het waarschijnlijk niet zo bedoelde. Ook haar woorden deerden hem eigenlijk niet. 'Hmm, ik moet zeggen dat dat bij mij wel koude rillingen veroorzaakt.' Antwoordde hij, nadat hij was gestopt met op zijn lip bijten. Hij kon zijn blik eigenlijk niet meer van haar losscheuren, al had hij het wel gewild. 'Maar een goede reden heb ik eigenlijk niet.' Vervolgde hij nog.

Livine verwachtte toch niet echt dat de jongen voor haar echt een vriend van haar zou worden. Dus besloot ze maar dat het tijd was om dit gesprek tot een einde te maken. Haar handen gingen naar haar capuchon en ze deed hem met een soepele, haast sierlijke beweging af. Ze glimlachtte normaal maar omdat de littekens haar glimlach doortrokken gaf het iets engs." Als je dat al koude rillingen gaf dan wil ik niet weten hoe jij je nu voelt." Haar haren waren vrolijk dansend naast haar gezicht maar omdat ze een enge lach had nu en haar ogen iets droevigs hadden zag ze er eerder uit als iemand uit een horror film. Ze had haar handen nog steeds in haar zak zitten en zuchtte zachtjes," Dus dit is het moment om of gillend weg te rennen of mij uit te lachen voor de gezichtsverminking, of gewoon te zeggen dat je niet meer binnen zal roken en mij dan met rust laat. Alle drie boeit mij geen fuck dus schiet een beetje op met je reactie zodat ik weer weg kan." Haar stem was dan wel zachtjes en toch haast onschuldig haar woorden waren dat duidelijk verre van.

Toen ze haar hand ophief wilde Kian haar bijna tegenhouden. Het moest haar geheim blijven, hij wilde het nog niet weten. Hij wilde er naar blijven raden tot hij haar weer tegen zou komen, ooit. Of nooit. Hij zette een stap naar voren, maar haar capuchon zakte naar beneden en haar littekens verschenen. Lichte strepen, als getrokken met een penseel door een professionele schilder. Vaag, maar toch duidelijk gezien. Hij kon schrik op het gezicht even niet verbergen, maar daarna gleed die uitdrukking van zijn gezicht en veranderde het in medelijden. Nee, medeleven. Dat had hij niet vaak en mogelijk werd hij nog nieuwsgieriger naar het meisje. Hij maakte een gebaar alsof hij met zijn vingers langs haar wang wilde strelen, maar hij trok zijn hand terug. Zijn blik gleed echter omhoog, naar haar ogen die omlijst werden door lange wimpers. Ze was mooi, zelfs met die littekens.

Livine rolde met haar ogen," ohh ja die reactie had je ook nog. Medelijden... Kun je alsjeblieft een andere reactie geven dan die. Ik heb jou medelijden niet nodig." Dat het medeleven was inplaats van medelijden zag Livine niet. Ze wendde haar blik af en staarde naar de grond. Met een lome beweging ging de capuchon weer op. Het was anders alsof ze naakt was. Alsof iedereen kon zien wat voor een mislukkeling ze was. Toen de hand naderde, richting haar wang, net alsof hij haar wang wilde strelen had ze de neiging hem weg te tikken. Dit was haar pijn, dit was de oorzaak van haar verdriet en onzekerheden. Niemand zou daar aan mogen zitten. Niemand zou aan haar mogen zitten. Ze hield niet van lichamelijk contact. Het zorgde ervoor dat ze eraan herinnerd werd dat ze niet meer het meisje was als die ze vroeger was. Het meisje dat ze nooit meer ook zou kunnen worden, daarvoor had ze alweer te veel gezien en te erge dingen meegemaakt. Na de beruchte avond is alles berg afwaarts gegaan en Livine had de hoop opgegeven.

Kian zweeg, maar met zijn warme ogen bleef hij naar haar kijken. Het harde van daarnet was verdwenen. Hij wist dat wat hij voelde geen medelijden was, iets wat een zo subtiel verschil had van medeleven, maar toch veel verschillender. Hij voelde dat het een zachter iets was wat door zijn lichaam stroomde. Medeleven was veel warmer dan medelijden, wat vaak ook als schijnheilig bestempeld werd. Maar het was haar verhaal en Kian haalde het niet in zijn hoofd om naar de oorzaak van de littekens te vragen. Zo was Kian niet. Mensen moesten maar zelf vertellen waarvan ze wilden dat hij het moest weten. Hij stond stil, maar was toch zo duidelijk levend. Zijn warme ogen die nog steeds naar haar keken, een zachte bries waaide door zijn haar, waardoor zijn kapsel nog meer in de war ging. Het briesje bewoog de bloemen die zo netjes gerangschikt waren in de plantenbakken op het plein en Kian's blik verschoof, van haar af, naar de bloemen.

Livine raakte geïrriteerd omdat de jongen voor haar helemaal niks zei. Hij keek alleen maar. Ze was daarom ook echt opgelucht toen hij zijn blik afwendde en naar een paar bloemen keek. Ze keek weer langs hem heen en probeerde niet in zijn ogen te kijken, bang om weer medeleiden of afgrijzen te zien." Dus stop je met roken binnen? Euhmm.. met wie heb ik eigenlijk te maken? ik ben Livine." Ze sprak haar naam zachtjes uit, alsof niemand het mocht horen. Alsof haar naam ook een geheim was, net als haar littekens. Ze stak haar hand naar hem uit. Een haast perfecte hand, lange tengere vingers, een ring met een klein hartje om haar ringvinger en perfect gemanicuurde nagels. Iets dat raar was want ze droeg een zwarte hoodie en een donkerblauwe skinny met daaronder gewoon haar school uniform schoenen. Ze viel dus eigenlijk niet op als ze haar capuchon op had. Zodra die af ging leek ze haast perfect, op haar littekens na. Die maakte dat de perfectie weg was. Dat ze zelfs verre van perfect leek.

Hij had niet verwacht dat ze weer wat zou zeggen. Eigenlijk had hij helemaal niets verwacht. Hij keek weer terug, probeerde opnieuw haar ogen te zoeken, wat nog steeds niet lukte. Eigenlijk had hij gewild dat ze de capuchon af had gelaten. Hij hield er niet van om tegen een zwart gezicht te moeten praten. Toen ze haar hand uitstak, glimlachte hij. Zijn witte tanden werden zichtbaar, maar zijn ogen glimlachten niet mee. Ook hij stak zijn hand uit en pakte haar vingers vast. Haar hand was koud en als reactie daarop begonnen er al vonkjes van zijn hand af te springen, om de kou te verdrijven. Snel liet hij haar hand los, maar niet zonder antwoord te geven. 'Kian.' Antwoordde hij. Zijn stem klonk ruw. Zijn naam klonk anders. Hij liet zijn ogen even over haar gedaante heen gaan. 'Je bent mooi.' Voegde hij eraan toe, doordringend starend naar de plek waar haar ogen moesten zitten. Hij was anders dan anderen. Vormde zijn eigen mening, deed wat hij zelf wilde en dat uitte zich in wat hij zei.

Livine keek toen toch even met een schuin hoofd hem raar aan." Wat zei je nou?" Haar stem klonk spottend, alsof hij net een grap had verteld en zij hem niet grappig vond." Heb je me net niet gezien?" Haar stem was veranderd van spottend naar twijfelend en onzeker. Nooit zeiden mensen dat ze mooi was. Het was nooit ook in mensen opgekomen dat ze misschien ook wat complimenten verdiende." Ik heb littekens die me maken alsof ik uit een horror film ben gelopen. En jij beweerd dat ik mooi ben?" Ze klonk nu gewoon vol ongeloof. De hele tijd was haar stem niet harder geweest dan een fluistering. Ze vond het ook niet nodig. Deze jongen was duidelijk gek. Haar mooi noemen. Dat was wel het laatste wat ze bij zichzelf vond passen.

Kian schudde zijn hoofd. 'Mensen zien alleen wat ze willen zien.' Antwoordde hij raadselachtig. 'Ze zien waarschijnlijk alleen wat je gezicht ontsiert. De rest zien ze niet. ' Hij zette een stapje naar achter en stootte met zijn bovenbenen tegen een houten bankje aan en hij liet zich erop neerzakken, terwijl hij nog steeds zijn ogen op haar gericht had. Haar reactie had aan hem wel laten merken dat ze dit nooit hoorde. Waarschijnlijk amper complimentjes kreeg. Behalve van iemand die anders was, van iemand van wie ze het waarschijnlijk niet eens wilde horen. Met zijn tatoeages, zijn donkere ogen. Zijn harde uiterlijk. Iemand die eruit zag alsof hij niet om iemand anders gevoelens gaf. Dat was niet zo, al deed hij het wel minder dan de gemiddelde persoon. Hij zei alleen wat hij dacht, gaf niet om welke persoon er dan voor hem stond. Als hij het meisje afschrikwekkend had gevonden, had hij dat ook gezegd.

Livine haar interesse werd gewekt door de jongen en ze ging uiteindelijk met een hoop twijfels naast hem zitten. Ze had zichzelf in kleermakerszit genesteld en had haar lichaam naar hem toe gedraaid." Wat zie jij dan? Ik bedoel, jij ziet mijn littekens ook." Met nog meer twijfelens bewoog ze uiteindelijk haar handen naar haar capuchon en deed hem weer af. Ze wilde hem normaal aan kunnen kijken. Hij had haar litteken toch al gezien en ze wilde weten wat hij zag. Ze wilde weten of hij het meende wat hij zei. Ze had al zo veel mensen gehad die het alleen maar zeiden om haar gerust te stellen of om een grap met haar uit te halen. Ze was qua karakter enorm beschadigd.

Kian staarde nog even in stilte voor zich uit. Shit. Nu moest hij weer zo'n diepzinning gesprek aanknopen, zo goed was hij daar nou ook weer niet in. Hij had het gemeend, ze was ook mooi. Maar meer had hij er eigenlijk niet mee bedoeld. Maar goed. Hij zou haar hier een plezier mee doen, waarschijnlijk. Zijn warme bruine ogen werden weer naar haar toegekeerd en zijn blik gleed over haar gladde huid. Als ze de littekens niet gehad had, zou ze waarschijnlijk rijen jongens voor zich hebben liggen. Hij glimlachte even. 'Als je je ogen half samenknijpt, zie je de littekens niet eens.' En hij voegde de daad bij het woord en kneep zijn ogen half samen, waardoor hij kort grinnikte. 'Die littekens zijn jouw verhaal, maken jou tot wie je bent.' Ging hij verder. 'En daarnaast zijn je ogen mooi, je hebt volle lippen..' Zijn stem stokte even, maar hij vervolgde snel. 'Zou je je niet moeten richten op wat mooi is aan iemand, aan jezelf?' Zijn stem was schor geworden, ruwer dan hij had gewild en hij had zijn hoofd weer afgekeerd.

Livine grinnikte," zo bedoelde ik het niet. Nou vind ik het niet erg dat je al die lieve dingen zegt hoor. Maar ik bedoelde wat is je kijk op mij? Wat maakt jou kijk zo anders dan de andere mensen hun kijk op dingen? Hoe kan het dat jij me wel mooi vind maar iedere keer als ik zelf in de spiegel kijk ik het idee krijg dat ik beter dood had kunnen zijn?" Haar grinnik was opeens zo verweg en haar gezicht stond somber. Ze ging even met haar handen door haar haren en beet op haar lip. Ze had zijn verandering gezien, hij had het over haar lippen gehad en toen was hij afstandelijker geworden. Het deed haar een beetje pijn omdat ze dacht dat zij hetgene was dat hem dwars zat.

Kian zweeg even en zocht haar blik met zijn geharde ogen. ‘Ik zie gewoon een meisje.’ Zei hij kort. De wereld was hard. Het kon zoveel mooie dingen schenken, maar de erge dingen leken altijd te overheersen. Een enkele gebeurtenis had het leven van het meisje overgenomen. Toch was ze een meisje als ieder ander, al leek ze het zelf niet te beseffen. Door zichzelf te verbergen verwijderde ze zich alleen maar meer van de buitenwereld. Dat was wat het leven haar had aangedaan. Kian was niet van plan te vragen naar wat er precies gebeurd was. Dat was haar zaak. Hij hoopte alleen dat hij haar wat meer zelfvertrouwen had gegeven op deze manier. Na zijn woorden had hij weer rechtdoor gekeken, dus de sombere uitdrukking op haar gezicht was hem niet opgevallen.

Livine zuchtte zachtjes en keek naar de jongen, ze lette op ieder detail. In haar hoofd probeerde ze een verhaal te verzinnen voor datgene wat ze nu zag. De jongen, wat was zijn ahctergrond? Hoe kwam hij hier, wat ging hij hierna doen, hoe zag zijn leven eruit? Maar goed dat ging haast automatisch als schrijfster zijnde. Er was van haar kant een soort interesse gewekt. De jongen die zij zag, daar wilde ze meer van weten. Hij had een soort nieuwsgierigheid bij Livine opgewekt.

Kian draaide zijn hoofd weer om en ontmoette haar blik. Hij zag dat ze hem bestudeerde, in zich opnam. Hij keek terug, zich afvragend hoelang ze hem al had zitten bekijken. ‘En nu kijk je net zo geïnteresseerd naar bij als ik naar jou keek in het begin.’ Merkte hij op met een vage grijns, die niets van vrolijkheid in zich had. De grijns liet zijn tanden bloot, zag er leuk uit, maar bereikte zijn ogen niet. Het was eigenlijk niet verbazingwekkend dat ze zo naar hem keek. Hij had in het kwartiertje dat ze hier stonden een rare metamorfose doorgemaakt. Eerst was hij de arrogante rebel dat over het binnenplaats geslenterd had, maar daarna had hij ineens gevoel getoond door zich over haar littekens te uiten.. Iets wat je niet zou verwachten als je hem eerst had gezien, met de tatoeages die zijn armen bedekten en de sigaret in zijn mond.

Mathieu zat op de rand van een van de bloempotten. In zijn oren zaten de oortjes van zijn mp3=speler. Hj luisterde niet naar de muziek waar de meeste jongens naar luisterde. Hij vond die harde bonkende muziek die alleen maar over seks en vrouwen ging maar niets. Dat was veel te goddeloos wat hem betreft. Met zijn been tikte hij op de maat van de muziek mee, er was geen zang in te horen. Het was een bijzonder werk tussen de piano en een drumstel.

Een stukje verderop zat Carl op een bankje in de volle zon. De temperatuur was aangenaam en hij vroeg zich af waarom het schooluniform uit zoveel lagen bestond. Hij genoot van de warmte en zijn fantasiewereld. In het begin van de lente waren de bloemenelfjes overal te vinden waar bloemen zou herrijzen. De kleine wezentjes kwamen in de kleurigste jurkjes, de jongens in overalls, uit de eerste bloemen tevoorschijn en lieten andere bloemen ontwaken, die in zijn fantasie versneld uit de grond schoten. Maar hij werd nu meer gefascineerd door de muziek die hij hoorde uit de mp3-speler van de jongen verderop, die best hard stond. Hij hoorde het rare stuk niet alleen, in zijn wereld bestond muziek uit golvende kleuren en vliegende noten. En deze combinaties had hij nog nooit gezien.

Mathieu merkte dat er iemand naar hem keek toen hj opkeek van het willekeurige punt waar hij naar had zitten staren. Het was gewoon het luchtledige geweest omdat zijn aandacht ging naar de muziek. Hij zou moeten oefenen met zijn piano om dit ook te kunnen wist hij. Hij keek even naar de jongen die naar hem keek. Uiteindelijk stak hij maar zijn hand op. Meestal viel hij niet zo op, maar nu was er geen menigte waarin hij verdween.