Louise's kamertje

Louise's ogen vergroten zich wat, dacht ze nou werkelijk dat het haar schuld was?! Alleen omdat ze gezegd had dat ze een taxi had moeten nemen, de grootste onzin de ze gehoord had. "Hoe kom je erbij?" vroeg ze terwijl ze wat dichter naar haar bed rolde en uit haar nachtkastje een pakje tissue's wist te halen. Ze wist een witte zakdoek ut het pakje te trekken en gaf deze aan Jule, "Ik ben toch zelf in die taxi gestapt?"

'Ja, omdat ik die gebeld had' mompelde Jule tegendraads en ze pakte het zakdoekje aan, ze hoefde alleen maar een beetje mascara weg te vegen, niets ernstigs. 'Ik wil ook nog mijn verontschuldigingen aanbieden dati k je niet meer ben komen opzoeken, maar ik mocht niet van mijn ouders. Ik moest mijn oude leventje weer oppakken. bullshit.'

Louise snoof, "dan ben je die klote dronkelap vergeten." het ergste was dat hij er zonder kleerscheuren uitgekomen was, geen letsel, geen spijt helemaal niks. Het enige wat er gebeurt was, was een taakstraf van een paar uur en een boete. Haar gedachtes gingen even naar de ouders van Jule, ze had ze maar een paar keer ontmoet, toen waren ze op haar overgekomen als vriendelijke mensen. Ze kon zich daardoor ook niet voorstellen dat ze Jule van haar hadden weggehaald. "Daar kon jj dus ook niets aan doen..." zei ze na een korte pauze, hoewel ze ook op geen andere manier contact had gezocht.

Jule ging rechtop zitten. 'Maar waarom heb je dan een hekel aan me, als het niet mijn schuld is?' vroeg ze omdat Louise niet aardig tegen haar geweest was sinds ze haar ontmoet had, ze moest wel denken dat het haar schuld was, het kon niet anders. Nou ja, dan hadden ze in ieder geval nog een ding gemeen.

Louise ging op haar beurt ook wat rechterop zitten in haar stoel, "Omdat je nooit meer langsgekomen was, je nooit meer iets van je had laten horen. Zelfs geen sms'je." zei ze toch nog opvallend duidelijk, omdat het toch iets was wat haar al die tijd had vastgezeten en ze nog steeds niet begreep.

'Ik dacht dat je dood was!' ze schreeuwde het bijna, en er kwamen nog meer tranen. Dit was waar alleen ze had het weggestopt. Dat was waarom ze zo geschrokken was toen ze Louise voor het eerst hier op school zag, ja ze was geschrokken omdat ze in een rolstoel zat maar voornamelijk omdat ze gedacht had dat dit meisje niet meer bestond en dat het háár schuld was.

Louise kromp ineen bij de woorden van Jule, had ze dat werkeljk gedacht? Hoe vaak had ze wel niet gedacht dat het beter was om inderdaad dood te zijn, nu ze nooit meer zou kunnen lopen, laat staan dansen. Verward over wat ze nu zou moeten doen wende Louise haar blik af van het huilende meisje, zelf had ze nu ook moeite de tranen binnen te houden. "Hoe ben je ooit op dat idee gekomen..." wist ze uit te brengen nadat ze een paar keer schokkerig had ademgehaald.

Julia legde haar handen tegen haar gezicht en schudde haar hoofd een beetje. Een paar seconden dacht ze na over hoe ze haar woorden het best kon formuleren en toen keek ze op, met haar blauwe ogen vol met tranen. 'Hoe had ik niet op het idee kunnen komen? Ik heb niks meer van jou gehoord.' zei ze zachtjes, maar hard genoeg om haar te kunnen verstaan als je luisterde.

"Ik heb een week in coma gelegen, en ben daarna nog een maand niet in staat geweest om uberhaupt rechtop te zitten. Hoe had ik ooit wat moeten laten horen? Toen ik tussen alle berichtjes niks van jou had gehoord dacht ik dat ik je niks waard was." dat was een gevoelig onderwerp voor Louise, in de maanden van haar herstel merkte ze dat er maar weinig mensen maar echt om haar hadden gegeven. De andere waren haar langzaam vergeten en hadden haar in de steek gelaten.

Julia zuchtte voor de zoveelste keer vandaag. 'Dan is dit alles dus een vreselijk stom misverstand. Nog sorry dat ik zo snel opgegeven had, ik had langer naar je moeten zoeken' mompelde ze, het was moeilijk toe te geven dat je fout gezeten had, maar dat was in dit geval ook echt waar.

Louise knikte maar een beetje, ze zou niet weten hoe ze beter moest reageren. Het was niet dat ze door een paar woordjes er direct over heen was. Ondertussen had Louise haar blik neergeslagen en keek even kort naar haar voeten die een beetje levenloos leken te bungelen nu ze niet goed in de steuntjes stonden. "Waarom waren je ouders zo snel weer terug naar Londen gegaan?" door June had ze het Engels leren spreken, wat veel problemen op deze school had voorkomen, omdat ze op haar school maar middelmatig er les in gekregen had.